Nëse flasim për një ekip më të mirë në Europë ose skuadrën e momentit. Që në tre muajt e fundit ka mundur në shtëpi Portugalinë, ka barazuar në Francë dhe humbi me minimumin e rezultatit dhe në fund në Itali, do të pajtohen të gjithë me mendimin tim se ai duhet të jetë një ekip i një nivel të caktuar. Nëse këto rezultate plotësohen nga dy ndeshjet e tjera të pamposhtur zyrtare kundër Danimarkës dhe Serbisë, e ardhmja nuk duket shumë e keqe. Dhe ndoshta kur të mësoni se është Shqipëria ajo që paraqet këtë rekord të merituar do të habiteni.Krijues i kësaj arritje është ish-trajneri i Levantes Xhani De Biazi (58 vjeç), një trajner i shkëlqyer në fushë është duke bërë pothuajse çdo gjë perfekt në zyra, në familje, ambasada dhe konsullata. Rishikon në fund pasaportat e fëmijëve të tyre kontrollon se sa minuta kanë luajtur dhe a janë premtues. Fëmijët e vegjël që bindin dhe që jetojnë në mërgim u kërkohet të luajnë me kombëtaren e vendit të lindjes së prindërve të tyre Shqipërinë. Një vend që fëmijët e kanë braktisur për shkak të luftës në Ballkan. Kjo Shqipëria shkëlqyese dhe më e mira në futboll këtë moment ka një komponent të lartë mbi vete. Atë të krenarisë kombëtare, vetërespekt dhe mirënjohje ndaj tokës së tyre baballarëve të tyre që u detyruan të shkonin në mërgim. Dhe tani më pas breza të tjerë duan të kthehen dhe të bëhen pjesë e buzëqeshjes së saj të bazuar në qëllimin e përbashkët. Të kualifikohen në një Europian.Kur De Biazi mori Shqipëri në dhjetor 2011 kushte një sfidë të dyfishtë. Së pari për të përmirësuar performancën. Pra për të ikur nga bishti i skuadrave evropiane. Për ta bërë këtë, ishte e nevojshme për të revolucionarizuar skuadrën. Duheshin kompjuterizuar të rinjtë që kishin emigruar apo lindur drejtpërdrejtë në vende të tjera, kështu që objektivi i dytë ishte për të zbuluar talentet, vizituar dhe bindur ata se Shqipëria ishte zgjidhja më e mirë, kur të vendosnin për të luajtur me një kombëtare të madhe. Për një film kjo do të ishte një histori e denjë. Trajneri italian ka udhëtuar në të gjithë Evropën (Zvicër, Suedi, Norvegji, Belgjikë, Greqi, Spanjë …) për të testuar nivelin e talenteve të futbollit shqiptar. I njohu ata, hyri në familjet e tyre dhe i bindi me vullnet që ata zgjodhën Shqipërinë. ë disa raste kjo ishte e thjeshtë. Krenaria e mërgimtarit del mbi gjithçka. Emigranti e sheh se vendi i tij është duke e kërkuar djalin e tij për të “mbrojtur ekipin kombëtar”. Kaq ishte e mjaftueshme, por në raste të tjera “lufta” përfundoi në humbje për De Biazi, vetëm me dy lojtarë të nivelit të lartë. Margaritari i ri i Manchester United, Januzaj (19 vjeç), zgjodhi Belgjikën vendin e tij të lindjes, me të cilët ka luajtur në Kupën e Botës. Po, Shqipëria luftoi për përkrah për zgjedhjen e tij, por konkurrenca nga Belgjika (gjithashtu mund të zgjidhte për të luajtur për Anglinë, Serbinë, Kosovën dhe Turqinë në një rast pothuajse unik prej gjashtë opsionesh në tryezë) ishte shumë për Shqipërinë.Ishte gati për të marrë mbrojtësin shqiptar të Valencias Mustafin (22 vjec). Në fakt, në janar De Biazi dhe Federata konfirmuan se mbrojtësi, asokohe te Sampdoria, do të thirret për ndeshjet e ardhshme të kombëtares. Kjo alarmoi, Joachim Loë që e ftoi atë për një miqësore të Gjermanisë në shkurt dhe duke e përfshirë në listën e 30 kandidatëve për të marrë pjesë në Botëror. Por Mustafi u la jashtë listës përfundimtare, kështu që opsioni i Shqipërisë fitoi terren … derisa Marko Reus u dëmtua në sekondën e fundit dhe Loë çuditërisht e zëvendësoi atë me një lojtar karakteristika krejtësisht të ndryshme si Mustafi, i cili do të bëhet kampion bote me Gjermaninë dhe duke i mbyllur derën Shqipërisë.Por De Biazi nuk heq dorë lehtë dhe duket se ka nisur luftën me “Golian” gjermane, këtë herë duket se ka fituar ndeshjen me një tjetër lojtar të që e duan dy kombëtaret, pavarësisht se është lindur në Osnabruk (Gjermani) 19 vjeç pak kohë më parë ka deklaruar se ai preferon të luajë me përfaqësuesen shqiptare. Një pikë e vogël për Shqipërinë e De Biazin. Donis Avdijaj mund të jetë talenti më i shtrenjtë tek Shalke 04 dhe pavarësisht se ka luajtur me U-16, 17 dhe 19 me Gjermaninë, ka vendosur të hidhet tek vendi i origjinës së prindërve të tij, dhe ka filluar procedurat për pasaportë. Januzaj, Mustafi dhe Avdijaj ishin tre rastet më të komplikuara në këtë luftë diplomatike, por jo vetem. Nëse ka pasur një vend që De Biazi e ka konsideruar si një magazinë zgjedhje që është Zvicra, destinacioni i shumë prej të larguarve shqiptarë. Nga kapiteni, Lorik Cana (31-vjeç), familjarët e të cilit u strehuan aty për të t’iu fshehur luftës, vëllezërit Ajeti (21 dhe 17) të formuar në Bazel dhe që kanë luajtur me U-17 dhe U-21 me Zvicrën. Dhjetë shqiptarët aktualë të kombëtares kuqezi janë lindur ose rritur në Zvicër, sidomos në Grasshopper (Abrashi, Lenjani, Gashi …) por edhe në Zyrih (Kukeli) ose Lozanë vetë Cana (i cili kaloi PSG, Marsejë, Sanderland ose Gallatasaraj para nënshkrimit me Lacion), ose vëllezërit Basha cilët janë të ndarë në mes të Torinos dhe Zaragozës. Suedia dhe Norvegjia ishin edhe destinacionet e emigrantëve shqiptarë. Kështu që De Biazi të kërkuar në mesin e atyre vendeve shqiptarë që kanë lindur ose janë regjistruar atje që prej 1992-it. Trajneri italian nuk ka rekrutuar vetëm për të mbushur skuadrën por bëri skautin për disa klube të vendit të tij, tek të cilat ka rekomanduar nënshkrimin e një kontrate që një i panjohur, portieri Berisha (25) të kalonte tek Lacio. Portieri, i lindur në Prishtinë, qyteti kyç gjatë konfliktit, u largua në Suedi dhe atje u dallua si portieri i Kalmarit, që u zbulua rastësisht. Tek Lacio nuk duhet të jenë të pakënaqur me të, sepse Lacio ka tjetër portier të Shqipërisë atë të U-21 dhe U-19. Pas incidenteve të rënda që ndodhën në vizitën në Serbi dhe vendimit për mos i dhënë ndeshjen kualifikuese për Euro 2016 Shqipërisë, është e komplikuar puna për Xhanin dhe familjen e tij, por tani për tani mbeten të pamposhtur në fushë dhe të bindur se janë në rrugën e diçkaje të madhe që mund të përkthehet në diçka speciale. Ky është brezi i bijve të mërgimtarë që kanë siguruar një të ardhme konkurruese për ekipin kombëtar shqiptar. Një shembull i mirë i këtij brezi të viteve 90-të është Herolind Shala (22 vjeç), që ka qenë një nga më të mirët në ekipin norvegjez Odd ku ka shënuar 9 gola pavarësisht se nuk në vendin e parë. Shala ka lindur në Norvegji dhe ka luajtur në U-21 nordik, por pranoi rekrutimin e De Biazit dhe tani është pjesë e një grupi, që ka rezultate sportive të jashtëzakonshme, duke luajtur për krenari, nder, patriotizëm në një skuadër me vlera të mëdha e të ngjashme e që nuk janë gjithmonë të lehta për t’u gjetur. Por kjo është Shqipëria e De Biazit. Surpriza e Europës.

Lushnjari, Rey Manaj dhe është talenti shqiptar i radhës që po bën të flitet në Itali. Vetëm 17 vjeç ka arritur të tërheqë vëmendjen e skuadrave të Serie A-së si Palermo apo dhe Interi duke qenë se që tani ka shkruar emrin në historinë e futbollit italian.Ai është një sulmues, i lartë mbi 1 metër e 82 centimetra dhe tashmë ka veshur edhe fanellën e kombëtares (U-19). I lindur në Lushnjë, Manaj është rritur me të rinjtë e Sampdorias, për të kaluar më pas me Cremonese-n, skuadër me të cilën ka nënshkruar një kontratë tre-vjecare si profesionist. Pikërisht këtu nis edhe karriera e tij teksa thyen rekordin si golashënuesi më i ri në moshë në historinë e “Serie C”. Shënuesi më i ri që shënon në një ligë profesioniste italiane, Manaj këtu tregohet më i mirë edhe se Mario Balotelli. Ndërkohë së fundmi sikurse raportohet nga “TuttoLegaPro.com” Manaj është duke u vëzhguar nga klube të “Serie A”-së, si Palermo dhe Inter. Me këto lajme nuk mbetet gjë tjetër veçse t’i urojmë këtij kampioni suksese dhe arritje të mëtejshme.

Nderim Nexhipi i prish festën Tiranës, kur me mendje kishte nisur të gëzonte  triumfin. Ka qenë minuta e tretë e kohës shtesë, kur shqiptaro-maqedonasi ka  mposhtur Ilion Likën pas një ngulmimi të gjatë, por të paqartë të të tijve. Në  krosim nga këndi është shndërruar në gol me shumë zgjuarsi nga Nexhipi, që i heq  nga duart tri pikë të cmuara bardhebluve. Më herët kishte shënuar Morina, në  minutën e 41-të, i ndihmuar edhe nga gabimi i mbrojtjes së kuqe. Ashtu sikurse  ka bërë edhe prapavija bardheblu në rastin e barazimit. “Paqe” e luftuar pa  shumë orientim në këtë ndeshje, që prodhoi spektakël në shkallët e stadiumit,  nga dy tifozëritë respektive, por pak futboll të bukur nga lojtarët në fushën e  blertë. Nga një pikë për të dyja palët, që e mban Partizanin në pozita  europiane, në pikë të barabarta me Kukësin dhe Lacin, nga 40 të tilla  (kurbinasit luajnë sot të dielën me Vllazninë, në fushën e tyre), ndërsa Tirana në  vendin e tetë, me 28 pikë. Pra, mbetet aty ku ishte deri dje.
Derbi i 138-të  i kryeqytetit ndahet në barazim, duke vulosur barazpeshën totale të këtij  kampionati mes këtyre dy skuadrash, që kishin fituar secila nga një sfidë, në  fazën e parë dhe të dytë, me rezulat të njëjtë, 1-0.

Pjesa e parë Ka tension në fillimin e ndeshjes, cka shoqërohet edhe me dy  kartonë të verdhë për Rrahmanin dher Alban Hoxhën që në minutën e 6-të. Gjithcka  vjen pas akordimit të një goditjeje dënimi për bardheblutë, e cila kontestohet  nga kapiteni dhe mbrojtësi i kuq. Megjithatë, goditja e parë në drejtim të  portave respektive vjen në minutën e 9-të. Behar Maliqi siguron një pozicion  ballor, godet, por topi nuk ka forcën e duhur, edhe pse pritet në dy kohë nga  Ilion Lika. Ka më shumë inciativë Partizani, që del nga krahët, por përqendrimi  dhe kujdesi i bardhebluve në detyrat difensive është i madh. Ka ngut të madh dhe  pasime të gabuara në nisjen e aksioneve, cka bën që topi të kalojë shumë shpejt  sa në në këmbët e lojtarëve të njërës skuadër, edhe edhe të tjetrës, pa sjellë  rrezik për dy portierët.
Në minutën e 20-të të kuqtë fitojnë një goditje  dënimi, që ekzekutohet nga Mazrekaj. Topi devijohet në këndore, prej nga Nexhipi  e adreson në zonën e Ilion Likës. Portieri bardheblu del gabimisht, duke  rrezikuar shumë. Një lojtar i Partizanit godet me kokë, por pak tej shtyllës së  majtë pingule të kuadratit bardheblu. E njëjta skemë paraqitet edhe në minutën e  23-të, kur Mazrekaj fut topin në zonën kundërshtare nga goditja e dënimit, por  grushton me vështirësi Lika, i gjendur mes shumë lojtarëve, që dyluftojnë ashpër  mes tyre.  Dhjetë minutat e mëpastajme njohin një rritje të Tiranës në  lojën e saj, ku Delic spikat me përpunimin e topit. Malazezi tenton edhe përmes  dy goditjeve standarde radhazi, por porta e Hoxhës mbetet e paarritshme. Morina  i afrohet golit në minutën e 38-të, teksa godet me kokë ngjitur me trekëndëshin  e poshtëm të portës së kuqe. Minuta e 41-të zhbllokon shifrat. Shpërthen në  delir tifozëria e Tiranës. Një pasim i gjatë nga mesfusha futet në zonën e kuqe,  ku Morina është mes dy mbrojtësish të Partizanit, që gabojnë shumë në mbulim.  Sulmuesi bardheblu shfrytëzon këtë “okazion”, godet tokazi dhe shënon. Me këtë  rezultat mbyllet pjesa e parë, ku Tirana u tregua shumë efikase në rastet e  pakta që pati, ndërsa të kuqve u mungoi lojtari sulmues, që të tërheqë skuadrën  përpara. Po ashtu, nuk ka një regjizor të duhur në mesfushë, që të kthjellojë  sadopak lojën e “demave”, mjaft konfuzë në të dyja fazat, ofensive dhe  difensive. Tirana ishte më solide dhe funksionoi si një grup i tërë, duke mos i  dhënë përparësi elementit individual, sic bie në sy rëndom te kundërshtari.

Pjesa e dytë Nis me një goditje këndi nga e djathta e sulmit për të  kuqtë. Po ashtu, shumë shepojt Partizani fiton një goditje dënimi në pozicion  ballor me portën e Likës. Ekzekutuesi është i përhershmi, Mazrekaj, por sërish  pa rrezik. Duket disi më e tërhequr Tirana, e cila e prêt kundërshtarin, me  synimin për ta kapur në kundërsulm e në befasi, për të ndëshkuar për herë të  dytë. Ka shumë nerv te lojtarët e kuq, por pak cilësi. Bëhen gabime foshnjarake  në pasimin e topit të parë, ndërsa aksionet përfundojnë pa nisur akoma mirë.  Tirana ka rastin ideal të shënojë sërish në minutën e 56-të. Gilberto driblon dy  mbrojtës të kuq dhe e pason topin te pika e bardhë e penlltisë, ku Kërciku ka  tërë hapësirën e duhur për të realizuar. Ai godet shumë dobët, duke e falur  Partizanin. Magani nuk ia fal lojtarit në fjalë, ndaj e zëvendëson menjëherë me  Korreshin, ndërsa Sampaio reagon në kahun tjetër duke hedhur në lojë Hyshmerin  në vend të Maliqit. Rrahmani realizon goditjen e pareë në këtë pjesë loje drejt  portës së Likës në minutën e 65-të, teksa me kokë impenjon “gardianin” bardheblu. Magani sakrifikon autoprin e golit, Morinën, duke shtuar një tjetër  forcë mbrojtëse në radhët e tij, ndërsa kolegu i tij i kuq bën zëvendësim kokë  për kokë në sulm, Sacer-Dushku.  Edhe aktivizimi i Demirit nuk ndryshon gjë  në paraqitjen e të kuqve, që konsumojnë minutat e mbetura të kohës së rregullt  pa ndonjë rrezik në portën e Likës. Tirana mbetet me dhjetë lojtarë nga minuta e  83-të, sepse Korreshi merr të dytin e verdhë dhe të kuqin direkt, pas një  simulimi në zonën e Partizanit, duke dashur të marrë një penallti. Kjo u shton  një “marsh” më shumë “demave”, të cilët besojnë deri në vërshëllimën e fundit të  Jorgjit, që e ka nxjerrë kartonin e verdhë shumë herë nga xhepi, përvec atij të  kuqit për lushnjarin e Tiranës. Kur festa bardheblu kishte nisur në shkallët e  stadiumit, në pjesën ku ishin të pozicionuar tifozët e 24 herë kampionëve të  vendit, ndërsa ata të kuq kishin ulur kokën, mendon Nderim Nexhipi të ndryshojë “temperaturë”. Me një veprim tepër të zgjuar me kokë, shqiptaro-maqedonasi kthen  në gol goditjen e fundit të ndeshjes, duke u dhënë një pikë të vuajtur të tijve.  Që vlen jo pak, ndërsa u ka hequr bardhebluve dy të tilla, që mund t’i largonin  përfundimisht nga rreziku i mbijetesës. Shpëton nderin edhe Sampaio, që dukej se  po pësonte humbjen e parë në krye të Partizanit nga skuadra që shkarkoi  ish-shefin e tij, Hasan Lika në fazën e dytë. Ngushëllohen në fund tifozët e  kuq, teksa Nexhipi u eviton zhgënjimin e radhës. Kësaj here pa pasur aludime në  kokë për tolerim, por duke pranuar konfuzionin e dukshëm të këtij Partizani për  të kaluar me sukses të plotë një sfidë të kësaj rëndësie.

Supertifozëri, antagonizëm pa fund Atmosferë inkadeshente në  stadium, që ngjason me ndeshjet e kombëtares. Tifozëria e shumtë në numër i jep “zjarr” derbit më shumë se një orë përpara startit të lojës, teksa koreografitë  dhe thirrjet në kor të bëjnë të mendosh se po shikon ndonjë supersfidë  europiane. Ngjyrat e kuqe dhe ato bardheblu valëviten në mijëra duar tifozësh,  që mbështesin pa rezerva idhujt e tyre në fushën e blertë. Një derbi i vërtetë  edhe në shkallët e “Qemal Stafës”, që përjeton një nga ndeshjet e rralla të  Superiores shqiptare. Dicka fort e ngjashme me rastet kur në të luan kombëtarja  jonë kuqezi.

Historiku, dominon akoma Partizani Ndeshjet – 138 takime  janë luajtur deri tani mes Partizanit dhe Tiranës në të gjitha kompeticionet:  Kupë dhe kampionat. Bilanci – Partizani ka fituar më shumë  se Tirana në derbi, plot 54 ndeshje, ndërsa bardheblutë numërojnë vetëm 43  fitore. 41 të tjera kanë përfunduar në barazim. Golavarazhi – 198 gola ka shënuar skuadra e kuqe, përkundrejt 160 të  bardhebluve. Historia – Takimi i parë mes Tiranës dhe  Partizanit është luajtur më 30 mars 1947. “Demat e kuq” fitonin 4-2. Krenaria e kuqe – Më 31 gusht 1947, Partizani fitonte 8-0 ndaj  Tiranës, duke sigluar kështu edhe fitoren më të thellë në derbi. Shpagimi – Sakaq, më 22 shtator 1985, Tirana do i kthente  reston Partizanit teksa e mundte 7-3, në një ndeshje që mbahet mend nga tifozët  e të dyja skuadrave për lojën e bukur. Rezultati – Barazimi  2-2 është edhe rezultati që është sigluar më së shumti në ndeshjet derbi mes  Partizanit dhe Tiranës, plot 27 herë në 40 barazime. Demokracia – Pas viteve ’90 janë zhvilluar 50 ndeshje derbi,  nga të cilat 26 janë fitore të Tiranës, 11 barazime dhe vetëm 13 janë fitore për  Partizanin. Golavarazhi: 70-49 për Tiranën. “Ish”-ët në fushë – Endri Vrapi, Erando Karabeci, Renaldo Kalari, Entonio Pashaj, Ardit  Peposhi janë lojtarët bardheblu që kanë luajtur edhe për Partizanin. Ndërsa tek “demat e kuq”, i vetmi që ka luajtur për të dyja skuadrat është talenti Fatmir  Hysenbelliu.