I filed with the FEC on February 28, but I haven’t asked for a single donation until I knew we had a real path to win, and until I felt with certainty that the people of NY-14 were ready for a new direction.

I believe in earning trust before asking for support.

Now we’re here with a movement that’s united, focused, and ready to build a better future together as one community.

On December 4, we launch this journey. Let’s build the dream together!

#VoteForDiamant#NY14#JoinTheMovement

#Bronx#Queens#nyc#diamant

Age Ivezaj/

Romani “Kjo tokë ju pret” pasqyron me përpikmëri jetën dhe zakonet e Malësisë duke sjell një tablo të gjallë të një shoqërie tradicionale, ku nderi, besa dhe mikpritja janë parime themelore. Përmes zhvillimit te ngjarjeve, romani nxjerr në pah vlerat shoqërore dhe e pasqyron realitetit e kohës. Këto vlera paraqiten përmes veprimeve dhe komunikimin e personazheve. Ata përdorin fraza dhe shprehje që sot nuk dëgjohen më në të folurën e përditshme. Duket se autori ka pasur qëllim t’i përjetsoj duke mos lejuar që pluhuri i kohës ti mbuloj dhe ti lënë në harresë. Shprehjet e tilla i japin gjallëri dialogut dhe e bëjnëgjuhën e personazheve më te natyrshme dhe më të afërt me realitetine jetës në Malësi.

Përmes tyre, autori arrin të pasqyrojë mënyrën se si njerëzit mendojnë, veprojnë dhe komunikojnë, duke i dhënë veprës njëngjyrim autentik e popullor. Kështu, fjalëte përditshme bëhen mjet për të thelluar karakterin e personazheve dhe metodë për të pasuruar stilin e rrëfimit. NNë dialog ata shprehin respektin për zakonet e lashta dhe vlerat shpirtërore të trashëguara prej brezi në brez. Disa fjalë ose fraza kanë mbetur edhe si fjalë tëurta si shprehje apo gjest që mbart njëkuptim të thellë kulturor, që lidh të shkuarën me të tashmen.Në qendër të romanit “Kjo tokë ju pret” qëndron familja e Stakës, me tëshoqen Diellën dhe fëmijët e tyre. Kjo familje përfaqëson jetën e zakonshme malësore, të ndërtuar mbi punën, nderin dhe dashurinë për vendlindjen.

Përmes tyre pasqyrohet realitetin shoqëror, vështirësitëekonomike dhe sfidat me të cilat përballen. Në këtë roman autori,përshkruan plagën e rëndë të mërgimit dhe dashurinë familjare.Largimi nga atdheu dhe mallin për të afërmit janë tema që e prekin lexuesin.Nëpërmjet përjetimeve të personazheve, Luigj Juncaj tregon se,pavarësisht vështirësive, lidhja me familjen dhe dashuria për tokën amtare mbeten forcë që i japin kuptim jetës. Në romanin këtë autori i ka paraqitur pasojat e ndarjes së tokeve shqiptare nga kufiri shtetëror shqiptaro-shqiptar si një vijë të hekurt që ndau padrejtësisht një komb tëvetëm, pa njohur gjuhën e gjakun që ibashkon. Kufiri i padrejtë u bë plagë në zemrën e shumë familjeve malësore. Ajo vijë e hekurt ndau përgjysëm edhe zemrat e shumë familjeve. nënat nga familjet.Vajzat qëishtin të martuar në Malësi, jashtë shtetit amë, i rritën fëmijët vetëm me kujtime për dajat, pa i parë e as pa i njohur. Perdja e hekurt që ndau përgjysëm shqiptarët mbeti plagë e hapur që s’u mbyll kurrë.

Vata, djali i Stakës e Diellës është personazhi kryesor i romanit, ai ështënjë djalë i ri, plot gjallëri dhe ëndrra, i shtyrë nga dëshira për një jetë mëtë mirë, bënë plane me shokët e tij për tëshkuar në mërgim. Ai e sheh largimin si një mundësi shpëtimi nga varfëria dhe vështirësitë e jetës nëMalësi, pa e kuptuar plotësisht se çfarë e pret në atë udhëtim të pasigurt e të panjohur.Vata përfaqëson idealizmin e rinisë që guxon të ëndërrojë,por edhe naivitetin e atyre që nisen drejt një rruge të gjatë pa e ditur nëse ajo do t’i çojë drejt dritës apo humbjes. Ai bënë plane të fshehta, pa i treguar familjes, se do të shkojë me shokë në rrugën që shumë të rinj para tij e kishin marrur, rrugën e mërgimit për në lali pastaj në Amerkëku kanë emigruar pjesa me e madhe e malësorve. Edhe familja e tij kishin vënë re një ndyshim në sjelljet e Vatës derisa ai bënte pregaditjet për të shkuar në mërgim. Më në fund zbulohet plani se Vata me shoke do të arratisej drejt perendimit.

Diella nëna e Vatës, qëndron stoike,nuk e lut të birin të qëndroj në shtëpi, ajo pajtohet me shkuarjen e tij pavarësisht dashurisë që ka për të birin. Diella, në romanin “Kjo tokë ju pret”, përfaqëson gruan shqiptare besnike dhe të pathyeshme, nënën e devotshme me dashuri e saj e ka mbajtur gjallë familjen dhe shpresën,pavarësisht vështirësive dhe dhimbjeve që i ka sjell jeta. Përmes figurës së saj, autori lartëson rolin e gruas si shtyllë e qëndrueshmërisë dhe si burim drite e ngrohtësie në botën e ashpër të Malësisë. Ky moment bëhet pika me e ndjeshme në roman, që pasqyron ndarjen, mallin,pasigurinë dhe ndryshimin në jetën e familjes. Largimi i Vatës me shokënë drejtim të panjohur, për në mëgrim është pjesa më mallëngjyese e romanit.

Autori e përshkruan këtë rrugëtim në mënyre reale,duke na bërë të kuptojmë se pikerisht këtë rrugë të vështirë e plotë rreziqe e kanë marrë shumë të rinjë j shqiptarë në kërkim të një jete më të mirë.Vata dhe shokët e tij nisen për në drejtim të panjohur me shpresë se do t’ja dalin të kalojnë disa vija kufitare, por edhe të ndrojtur dhe tëpasigurtë se çka i pret atje. Kur më në fund të rinjët shqiptarë arrijnë nëItali, lexuesi ndien lehtësimi. Të rinjtë si Vata dhe shokët e tij, të rritur nëMalësi,me përvojë të kufizuar, shkojnë në metropole të mëdhaja botërore, por pa përgatitjen e duhur për t’u përballur me realitetin e ashpër që i preste atje. Vata kur arrin në Itali ka shpresa dhe ëndrra tëmedhaja për një jetë më të mirë, por tundimet e botës së huaj e bëjnëtë devijoj përkohësisht rrugën e drejtë, duke u përfshirë në lojën e bixhozit dhe në zakone që nuk përputhen me vlerat me të cilat ishte rritur.Kjo periudhë pasqyron pasigurinë dhe brishtësinë shpirtërore tënjë të riu që përballet me realitetin e panjohurar dhe tundimin për tu pasuruar shpejt.

Pas pak kohe Vata arrin të kuptojë gabimin e vet dhe të kthehet në rrugën e drejt. Në këtë mënyrë, autori përmes figurës sëVatës na jep një mesazh të qartë edukativ, njeriu mund të gabojë,por ajo që e nderon është aftësia për të pranuar gabimin dhe për t’i dhënëjetës drejtimin e duhur. Rasti i Vatës e bënë lexuesin të mendoj për fatin dhe tragjedinë e shumë të rinjve shqiptarë, që janë larguar nga vendlindja me shpresë për një jetë më të mire, që shpesh kanë devijuar nga qëllimi i emigrimit. Vdekja në aksident e shokut të Vatës i jep emigracionit një dimension tragjik, ashtu siç e kanë përjetuar shumëemigrantë shqiptarë në realitet. Ky moment tronditës në roman zbulonëanët e errëta të rrugëve të mërgimit, pasigurin rezikun dhe dhimbjen qëfshihet pas ëndrrës për një jetë më të mirë. Autori, përmes këtij episodi,sjell një reflektim të thellë mbi fatin e rinisë shqiptare që e ka kërkuar shpëtimin jashtë kufijve, por shpesh është ndeshur me tragjedi e zhgënjim.Përmes fatit të Vatës, romani shpalos temën universale tëmallitpër atdheun, mallin për familjen dhe vendlindjen, që ska largësi që mund ta shuajë.

Stili i romanit është i thjeshtë, emocional dhe realist,shpesh me përdorim të folmes autoktone të Malësisë, që i jep veprës afërsi me jetën e njerëzve të ketyre trevave. “Kjo tokë ju pret” është njëroman që lartëson vlerat e punës, ndershmërisë dhe dashurisë për vendlindjen dhe tokën që i pret të kthehen bijt e vet. Nëpërmjet gjuhës së ngrohtë, romani na kujton se njeriu mund të largohet nga vendi i vet, por familja dhe identiteti mbeten vlera themelore që nuk mund ti shuajnë asnje largësia. Si përfundim, mund të konstatojmë se nëromanin “Kjo tokë ju pret”, i Luigj Juncaj na kujton se,pavarësisht dhimbjes së ndarjes, mërgimit ose padrejtësive historike, lidhja me vendlindjen dhe me njerëzit tanë mbetet e pavdekshme.

Albanian Roots Media/

Kryetari i Bashkisë së Nju Jorkut, Eric Adams, organizoi një event të veçantë në nder të Organizatës Albanian Roots dhe komunitetit shqiptaro-amerikan, për të vlerësuar kontributin e jashtëzakonshëm që shqiptarët i kanë dhënë qytetit të Nju Jorkut, si dhe për të theksuar premtimet e mbajtura nga administrata e tij ndaj komunitetit.

Në këtë aktivitet morën pjesë edhe familja Rusi, përfaqësuar nga Sal Rusi, i cili së bashku me Marko Kepin dhe Bedrana Dukën mundësuan organizimin e Paradës së Parë të Albanian Roots në Nju Jork — një moment historik për komunitetin shqiptar në SHBA.

Eventi u hap nga z. Eli Rusi, i cili përshëndeti të pranishmit duke mirëpritur Valltarët e Albanian Roots me performancën tradicionale “Vallja e Dibres”. Pas prezantimit, Kryetari Adams u shpreh me mirënjohje për organizatën Albanian Roots dhe komunitetin shqiptaro-amerikan, duke theksuar se shqiptarët janë një forcë pozitive dhe një shtyllë e rëndësishme e zhvillimit të qytetit.

Në ngjarje ishin të pranishëm edhe Ambasadori i Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara, z. Ervin Bushati, si dhe Ministrja për Punët e Jashtme, znj. Miriam Shyti. Atmosferën e pasuroi edhe pjesëmarrja e artistit të njohur shqiptar, Gëzim Nika, i cili u mirëprit ngrohtësisht nga të ftuarit.

Eventi shërbeu si një moment i rëndësishëm bashkimi, vlerësimi dhe reflektimi mbi rrugëtimin, arritjet dhe kontributin e komunitetit shqiptaro-amerikan në zemrën e qytetit më të madh në botë.

Photo Credit : Dritan Haxhija

Prof. Luigj Gjoka*/

Të dadhur vatranë të Long Island dhe nxënës të shkollës “ Gjergj Fishta”. Një vit më parë ndodhen dy ngjarje të rëndësishme për komunitetin shqiptar të Long Island, N Y. Siç tashmë është e njohur, Federata Pan- Shqiptare e Amerikës “Vatra” themeloi degën e saj në Long Island dhe inauguroi shkollën shqipe “Gjergj Fishta”. Gjatë këtij viti, kjo degë e Vatres, e drejtuar nga historiani Dr Paulin Marku dhe shkolla “ Gjergj Fishta” e drejtuar nga mësuesja, Fabiola Marku Gjinaj, të ndihmuar nga anëtarë dhe miq të Vatres, me përkushtim dhe pasion prej misionari, kanë realizuar një varg aktivitetesh kulturore në përkujtim të datave historike kombëtare, ku fëmijtë e mrekullueshëm të shkollës “Gjergj Fishta” këndonin këngë dhe kërcenin valle të zgjedhura nga gjithë viset shqiptare. Nuk mund të lemë pa përmendur edhe përkujtimin e 17 vjetorit të Pavarësisë së Kosovës, ditë në të cilën “Vatra” e Long Island kishte organizuar një aktivitet në nivelin e një simpoziumi shkencor, ku u mbajtën disa kumtesa të rëndësishme për etapat në të cilat shqiptarët e Kosovës kaluan deri sa ia arriten te fitorja e pavarësinë së mohuar në shekuj.

Pra, në këtë një vjetor, dega e re Vatres në Long Island vjen me rezultate të prekshme në qëllimin e saj për të informuar, festuar e argëtuar shqiptarçe, për të mos harruar rrënjët tona shqiptare, për të ruajtur krenarinë tonë kombëtare, duke i shërbyer në këtë mënyrë edhe gjeopolitikës së shqiptarëve dhe forcimit gjithnjë e më shumë të marrëdhënieve me ShBA. I keni parë këngëtarët e sportistët e famshëm shqitarë, që e theksojnë identitetin e tyre kombëtar shqiptar duke formuar simbolin e shqipomjës me gishtat e duarve, apo duke mbështjellë trupin me flamurin kombëtar në çdo rast suksesi. Disa e quajnë këtë shfaqje të nacionalizmit shqiptar. Jo, nuk është hiç e vërtetë; shqiptarët kanë luftuar për çlirim kombëtar dhe kurrë për të pushtuar territore të popujve të tjerë. Po, shiptarët janë patriotë, dhe nuk do të heqin dorë nga patrotizmi deri sa të ekzistojnë mbi dhe nacionalistë që pretendojnë të pushtojnë ose aneksojnë toka e territore shqiptare. Kjo botë është e bukur dhe interesante sepse është e larmishme.

Shqiptarët duhet t’i parqesin botës historinë e tyre të hershme Iliro – Dardane – Epirote, gjuhën e tyre të vjetër, kulturën e pasur burimore,etnografinë e veçantë etj, si dhe rolin e shqiptarëve të famshëm në perandoritë e mëdha dhe kudo nëpër botën e qytetruar. Diaspora shqiptare ka luajtur dhe luan një rol të rëndësishëm në përmirësimin e imazhit të shqiptarëve në botën e sotme, por edhe në lidhje me çeshtjen kombëtare dhe problemet që kanë të bëjnë me demokracinë dhe përsosjen e saj. “Vatra” e shqiptarëve të Amerikës njihet për rolin e saj historik në lidhje me çeshtjet e shqiptarëve në “Gadishullin Ilirik”. Nuk mund të thuhet i njëjti vlerësim i qendrueshëm për poltikanët shqiptarë të Ballkanit. I uroj suksese të mëtejehme degës së Vatres në Long Island dhe shkollës “Gjergj Fishta” në misionin e tyre kulturor, qytetar dhe patriotik.

*Fjalë përshëndetëse e dërguar me rastin e 1 vjetorit të themelimit të Vatrës “Long Island” dhe shkollës shqipe “Gjergj Fishta” – New York.

Kur kënga flet më shumë se fjala, në zemër të Amerikës

Nga Ramazan Çeka/

Në Long Island, New York, atë mbrëmje ishte vetë Shkodra, e mbledhur në një zemër që rrihte me ritmin e këngës, artit dhe dashurisë. Në një skenë ku muzika shqiptare triumfoi me dinjitet e ndjenjë, komuniteti shqiptar i New York-ut pati privilegjin të ndjekë udhën e një zëri që lindi në Shkodrën e bukur, nën hijen e kalasë së Rozafës, në djepin e artit e të kulturës shqiptare. Në qytetin që mësoi të dashurojë përmes këngës dhe që u rrit me kaltërsinë e Bunës e të Liqenit.

Një qytet që jeton sot në çdo zemër që di të dëgjojë. Ky është një zë që vjen nga Shkodra e artit, e humorit, e dritës, nga një qytet ku edhe heshtja këndon. Zëri i një djali që dikur këndonte me sytë plot ëndërr, e që sot na rikthen në vendin ku fillon muzika. Atë natë, ai zë rrëfeu dashuri, kujtime dhe pranvera malli. Një mbrëmje që foli me zemër.

Nderi dhe kënaqësia për ta prezantuar e moderuar këtë koncert recital me zërin e mrekullueshëm të një këngëtari të ri, që solli shpirtin e këngës shkodrane para publikut, i takuan gazetares së njohur dhe moderatores së komunitetit shqiptar të New York-ut, Kozeta Turishta, e cila solli elegancën dhe emocionin e një nate të veçantë. Këngëtari Ilsi Ademi, mes emocioneve të sinqerta, u shpreh i lumtur që recitalin e tij të parë e prezantonte Kozeta. Sepse ajo e di ç’do të thotë “me dashtë me këngë”.

Nga “Gjeniu i Vogël” në zemër të Amerikës

Dikur, një djalë i vogël dilte për herë të parë në skenën e festivalit “Gjeniu i Vogël”. Sot, ai këndon në një recital në zemrën e Amerikës, por emocioni i parë, asht po ai. Ilsi kujtoi: “Kisha frikë, por sapo nisa me këndu, e kuptova se aty ndihesha si në shtëpi. Kënga u ba streha ime.” E ajo strehë e solli deri këtu, para publikut artëdashës të New York-ut. Ilsin e duan për ndjesinë, për zërin, për shpirtin. Sepse në fillim të çdo rruge ka një ndjenjë, një sy që të ndal, një kujtim që s’të le i qetë. Në fillim ka një Shkodër, një dashni, një vajzë me sy të zi.

E atë natë, ajo ndjenjë u rikthye në çdo notë.

Fillimi i magjisë – Kolazhi i parë

Le t’i japim dorën kujtimit, le të kthehemi në ato rrugica ku zani i parë i Ilisit mbante mallin dhe dritën e Shkodrës.

Magjia nisi me një kolazh këngësh që sikur përshkruan vetë rrugëtimin e tij artistik:

“O moj ti me sytë e zi”, “Për mu paska ken kismet”, “E kujtoj atë takim”, “Shkodra ime, të jam falë.”

Një nisje me një përqafim mes këngës, që i hapi rrugë emocioneve të mbrëmjes.

Rrugëtim që s’ka mbarim

Ka njerëz që lindin për të ndjekur një rrugë, e ka të tjerë që lindin për ta bërë rrugën vetë.

Ilsi Ademi është një prej tyre.

Nga bankat e shkollës së artit në Shkodër e deri te skena e madhe e Amerikës, ai ka ndërtuar me zërin e vet një urë që lidh brezat.

Nga “Gjeniu i Vogël” te “X Factor”, nga “Maj Fest” te “Kënga Magjike”, ai ka bartur gjithmonë me vete një shkëndijë, atë të shpirtit që këndon.

Kolazhi i dytë – Kur hareja bëhet këngë

Në buzëqeshjen e Ilisit ka dritë që ngroh; në zërin e tij, një hare që s’të le të rrish ulur.

Moderatorja Kozeta Turishta, mes duartrokitjeve, prezantoi kolazhin e dytë:

“Kaçurrelat”, “Lule t’bukra sjell pranvera” dhe “Shend e verë”, një mozaik ndjenjash ku muzika vallëzoi me gëzimin.

Në këtë mbrëmje të veçantë, këngët u bashkuan me miqësi e dashuri.

Në skenë u ngjit edhe Fiorela Miria, me këngën “Margjelo”, një përshëndetje e ëmbël për kolegun.

Më pas, ajo dhe Ilsi sollën një duet plot ëmbëlsi: “Bulqizake.”

Moderatorja, me elegancën që e karakterizon, shtoi:

“Nata jonë e bukur s’ka për t’u mbyllur pa miq! Sepse çdo koncert i bukur ka nevojë për surpriza.”

Tinguj që nuk harrohen

Një tjetër moment i veçantë erdhi me tingujt magjikë të Klajdi Cërrikut në fizarmonikë, që solli frymën e rinisë që s’ka frikë nga ëndrra.

Kozeta Turishta theksoi se ndoshta është hera e parë që në këtë skenë organizohet një recital me një këngëtar kaq të ri në moshë e karrierë.

Ajo falënderoi ekipin e prapaskenës, realizuesit e skenografisë, fonisë, ndriçimit, libretit dhe regjisë artistike, që i dhanë këtij eventi shpirtin e duhur.

Kolazhi i tretë – Kënga si kujtim

Në çdo interpretim të Ilisit ka një Shkodër që rri e qesh, një dashuri që s’e harrojnë vitet.

Ai që luajti James Belushin, që u shndërrua në priftin e “Katedrales së Parisit”, që këndoi me Classic Boys dhe solli në jetë një shekull muzike, është më shumë se këngëtar: është rrëfim në ecje.

Sepse për Ilsin, çdo festival, çdo mikrofon, është një shtëpi ku hyn zbathë, me shpirtin në duar.

Në kolazhin e tretë u ngjitën perlë pas perle këngët:

“Kënga e dallëndyshes”, “Taksirat që m’ka xan mu”, “Ky marak”, “M’ka shku mendja me u feju”, “Bishtalecat palë e palë.”

Publiku e priti me dashuri e duartrokitje, sepse Ilsi i përcolli perlat e këngës popullore shkodrane me shpirt e respekt.

Pas tij qëndronte një formacion orkestral i përkryer, garanci suksesi.

Kolazhi i katërt – Kur fjala hesht, kënga flet

Ilsi Ademi është vazhduesi i brezit të dytë të këngës qytetare shkodrane.

Në çdo interpretim ka përulësi, një ndjesi të thellë, sikur zëri i tij të përshëndesë çdo kujtim, çdo mall për rrënjët.

Nga Qendra Kulturore “Pjetër Gaci” e “Lulebore”, nga “Ahengu Shkodran” te “Best 10 North”, ai ka kënduar me shpirt e respekt për rrënjët e veta.

Kolazhi i katërt solli një tjetër stinë të shpirtit:

“Sytë e tu”, “Pranverë në Prishtinë” dhe “Fshatarja ime”, këngë që s’këndohen vetëm me zë, por me shpirt; dashuri që s’thuhet me fjalë, por me muzikë.

Një fund që s’ishte fund

Në mbyllje, moderatorja brilante Kozeta Turishta, e emocionuar, ftoi të gjithë artistët në skenë dhe me zë të mbushur me krenari, tha:

Shkodra ka folur sonte!

Me zërin e Ilisit, me dashurinë e publikut, me dritën e atdheut që s’shuhet kurrë!

Faleminderit, Amerikë!

Faleminderit, New York!

Faleminderit, Shkodër!

Publiku u ngrit në këmbë në duartrokitje të gjata.

Sepse kënga nuk është zanat, është frymë, është mënyra më e bukur për të falënderuar jetën.

Atë natë, Ilsi Ademi i dhuroi Shkodrës, New York-ut dhe gjithë spektatorëve një kujtim të ri, një natë që s’do të harrohet.

Sepse për të, Shkodra nuk është vetëm vendlindje.

Është frymë, është udhërrëfim.

E sa herë që këndon, ai e ndien sikur Shkodra i pëshpërit:

“Mos më harro!”

Dhe ai nuk e ka harruar. As nuk do ta harrojë.

Ka njerëz që ikin nga vendlindja për të gjetur botën. Por ka edhe të tjerë që shkojnë nëpër botë për ta sjellë vendlindjen me vete.

Ilsi e ka sjellë Shkodrën me zë.

E atë natë, ajo foli përmes tij.

See insights and ads

Boost post

All reactions:

1616