s p – Dielli | The Sun

Fjala e Kryeministrit Kurti në konferencën e përbashkët me Sekretarin e Përgjithshëm të NATO-s, Jens Stoltenberg

August 17, 2022 by s p

Bruksel, 17 gusht 2022

Fjala e Kryeministrit të Republikës së Kosovës, Albin Kurti në konferencën e përbashkët me Sekretarin të Përgjithshëm të NATO-s, Jens Stoltenberg pas takimit në Selinë Qendore të NATO-s:

I nderuar Sekretar i Përgjithshëm,

Të nderuar gazetarë,

Zonja dhe zotërinj,

Më vjen mirë që jam këtu, së bashku me të nderuarin z.Stoltenberg, Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s, pas takimit tonë, në të cilin theksova synimet e Qeverisë sonë dhe të vendit tonë për të ardhmen. Qeveria ime dhe unë si Kryeministër, jemi të përkushtuar që të sigurojmë që politikat tona janë plotësisht në përputhje me vlerat e përbashkëta euroatlantike. Ky është përcaktimi ynë, dhe përfaqëson identitetin tonë politik dhe orientimin tonë historik.

Me këtë rast, dua të shpreh mirënjohjen time më të lartë për NATO-n. Në 23 vitet e fundit, NATO ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm për lirinë, rindërtimin e infrastrukturës së shkatërruar gjatë luftës dhe sigurinë e vendit tonë dhe qytetarëve tanë.

Kontributi i NATO-s në themelimin, zhvillimin dhe profesionalizmin e Forcës së Sigurisë së Kosovës ka qenë një sukses shembullor. Falë bashkëpunimit dhe koordinimit të ngushtë me KFOR-in, si dhe këshillave profesionale të dhëna nga Ekipi Këshillues dhe Ndërlidhës i NATO-s (NATO Advisory and Liaison Team), Forca e Sigurisë së Kosovës dhe pjesëtarët e saj kanë arritur një nivel të lartë të aftësive dhe kapaciteteve operacionale.

Të gjitha këto janë ndërtuar dhe zhvilluar në përputhje me standardet e NATO-s për të qenë në përshtatshmëri dhe të ndërveprueshme në misione dhe operacione të përbashkëta, në shërbim të paqes, sigurisë dhe stabilitetit rajonal dhe më gjerë. Për këtë arsye, ne jemi shumë të nderuar nga besimi i dhënë FSK-së për të mbështetur operacionin humanitar të NATO-s në evakuimin e qytetarëve afganë që nga gushti i vitit të kaluar.

Ne jemi të gatshëm dhe të përkushtuar të kontribuojmë në çdo operacion dhe projekt të NATO-s, me të gjitha kapacitetet që kemi. Kemi vizion të qartë – ne kërkojmë anëtarësimin në NATO. Kjo do të na mundësojë të japim këtu dhe gjetiu, atë që vendet dhe kombet demokratike, liridashëse dhe paqedashëse i dhanë dhe i japin vendit dhe qytetarëve tanë. Në këtë drejtim, anëtarësimi në Programin e Partneritetit për Paqe të NATO-s është një hap shumë i rëndësishëm.

Kosova ka treguar përkushtimin e saj për mbrojtjen dhe promovimin e parimeve dhe vlerave të përbashkëta, si dhe përkushtimin e saj për të kontribuar në sigurinë dhe paqen, jo vetëm në rajon por edhe në botë.

Kërcënimet, rreziqet dhe sfidat me të cilat përballet NATO në mjedisin aktual të sigurisë ndjehen edhe nga vendi ynë. Institucionet dhe qytetarët e Kosovës, në situatën aktuale, kanë arsye të jenë vigjilentë ndaj qasjes destruktive të fqinjit tonë verior ndaj Kosovës dhe rajonit në përgjithësi, nën agjendën e dëmshme të Rusisë për Evropën dhe Ballkanin.

Ne jemi plotësisht të përkushtuar për zhvillim ekonomik, për mirëqenie të qytetarëve tanë, demokraci, të drejta të njeriut dhe të pakicave, siguri për të gjithë dhe për secilin, sundim të ligjit dhe kushtetutshmëri.

I nderuari z.Stoltenberg, Qeveria e Republikës së Kosovës, si gjithmonë, mirëpret mbështetjen tuaj, por mbi të gjitha përkushtimin tuaj për paqen e qëndrueshme, sigurinë dhe stabilitetin afatgjatë në rajonin tonë.

Ne qëndrojmë të fuqishëm dhe bashkë.

DEKLARATË e Këshillit të Ambasadorëve Shqiptarë, lidhur me takimin e nesërm Kurti-Vuçiq

August 17, 2022 by s p

Këshilli i Ambasadoreve Shqiptare (KASH), pershendet takimet e sotme te zhvilluara mes Sekretarit te Pergjithshem te NATO, me Kryeministrin e Republikes se Kosoves z.Albin Kurti dhe Presidentin e Republikes se Serbise z.Aleksander Vuçiq, duke i paraprire takimit te neserm me BE.

KASH veren se mesazhet e Sekretarit Stoltenberg jane nje sinjal i qarte dhe kuptimplote per kedo qe synon te provokoje skenare destabilizues per Kosoven dhe rajonin tone.

KASH u ben thirrje autoriteteve te Kosoves dhe Serbise qe te riperterijne angazhimin e tyre ne kuader te dialogut, dhe te punojne me vendosmeri per arritjen e nje marreveshjeje perfundimtare per stabilizimin e marredhenieve politike dhe njohjen reciproke ne mes te dy shteteve, si premisa me e mire per ruajtjen e paqes dhe sigurise ne rajon dhe Europe.

KASH shpreh keqardhjen që marreveshjet e arritura deri tani ndermjet dy vendeve nuk kanë gjetur zbatimin e premtuar, duke ushqyer rritjen e mosbesimit dhe te tensioneve perkunder qellimit te ketij dialogu.

KASH thekson rendesine qe ka rivitalizimi i dialogut qe po zhvillohet me mbeshtetjen e BE dhe ShBA-ve, dhe veçanerisht angazhimi vullnetmire i te dy paleve per te arritur nje marreveshje perfundimtare qe do t’i jepte fund agonise se pasigurise dhe do te nxiste perparimin e te dy vendeve dhe te gjithe rajonit drejt integrimit europian.

DREJTËSIA DHE PASTËRTIA E LUFTËS SË UÇK-së

August 17, 2022 by s p

Adil Fetahu/

“Trimëri e vërtetë është ajo që vihet në shërbim të së drejtës dhe atdheut. Të tjerat janë egërsi”: (Faik Konica).

“Më mirë flakë e gjak, se armiku në prak” (Popullore).

Lufta e UÇK-së ishte e drejtë

Në doktrinën e luftërave ka teori, parime, kritere dhe elemente të ndryshme, sipas të cilave përcaktohet karakteri i një lufte, se a është luftë e drejtë apo jo. Këto teori kanë të bëjnë kryesisht me luftërat midis shteteve, por kohëve të fundit janë zgjëruar edhe për luftërat (konfliktet e armatosur) që zhvillohen brenda shteteve. Termi konflikti i armatosur është më i përshtatshëm për t’u përdorur, sepse është nocion më i gjërë, që përfshië edhe luftërat klasike midis shteteve, edhe luftën e grupeve brënda shtetit. Prandaj, edhe për luftën e UÇ-së kundër forcave serbe gjitnjë e më tepër po përdoret kjo terminologji. Kjo nuk ka të bëjë me nënçmimin e luftës së UÇK-së, siç mendojnë disa, por ka të bëjë me përdorimin e një terminologjie të re të pranuar në doktrinën e luftërave. Por, për shkak të terminologjisë më të pranueshëm në Kosovë kur bëhet fjalë për konfliktin e armatosur me forcat serbe, edhe ne këtu do ta përdorim termin: luftë (lufta e UÇK-së).

Për vlerësimin dhe përcaktimin se a është një luftë e drejtë nga pikëpamja juridike, humanitare dhe morale, duhet të merrën parasysh disa faktorë dhe elemente. Në rend të parë vijnë shkaqet që shkaktojnë luftën. Pastaj është kauza që synohet të arrihet me luftë. Janë përpjekjet e bëra paraprakisht, që në rrugë paqësore të arrihet një qëllim i drejtë pa u përleshë me luftë. Lufta të jetë opsion i fundit, pas dështimit të të gjitha përpjekjeve paqësore për arritjen e qëlimit. Është e drejta e popujve për të vendosur për fatin e vet, për çlirim nga një regjim jolegjitim, për vetëvendosje për statusin e vet politik dhe për zhvillim shoqëror dhe ekonomik, duke i shfrytëzuar resurset e veta njerëzore dhe natyrore.

Në rastin e luftës së UÇK-së kundër regjimit dhe forcave okupuese të Serbisë, janë përmbushur të gjitha këto kushte, elmente dhe kritere. Prandaj, lufta e UÇK-së është plotësisht e drejtë në pikëpame të doktrinës juridike për luftën.

Së pari, Kosova ishte e okuar nga Serbia qysh prej vitit 1912 dhe e aneksuar me dhunë shtetit të Serbisë. Këtë aneksim e lejoi Konferenca e Londrës (1913), e pas çlirimit të Kosovës (1999), duke folur për sulmet e NATO-s, kundër forcave serbe, ish-sekretari i jashtëm i Britanisë së Madhe, (tash i ndjeri) Robin Kuk, pa thënë: “I kam lexuar të gjitha dokumentet e asaj Konference. Atë padrejtësi që është bërë atëherë, po e ndreqim tash”.

Nën regjimin e Serbisë e të Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene (1912 -1941), populli shqiptarë i ishte ekspozuar padrejtësive, diskriminimit dhe terrorit në baza nacionale, fetare, sociale, ekonomike,kulturoe e në çdo bazë tjetër.

Se çfarë qëndrimi kishte shteti serb kundër shqiptarëve mund të ilustrojmë me disa theksime nga Platforma e akademikut e ministrit serb, Vasa Çubrilloviq, kur e arsyeton programin e tij për shpërnguljen e Shqiptarëve; ai thotë: “Ne Serbët nuk kemi armiqë më të mëdhenj se Shqiptarët. Nëse duhet ta ngrejmë kokën tonë, duhet ta ulim kokën e tyre; nëse duhet të ndjehemi gjërësiht në hapësirë, duhet t’ua ngushtojmë hapësirën e tyre; nëse duhet të na dojë bota neve, duhet të bëjmë çmos që t’iurrejë ata. Që Iliro-Dardanët ta braktisin vendin e tyre, duhet me çdo kusht dhe me çdo mënyrë t’ua nxijmë jetën. Që të arrijmë këtë, së pari duhet t’ua mohojmë origjinën iliro-epirote-dardane dhe t’ua marrim krenarinë ilire,t’ua shkatërrojmë votrat dhe t’ua ndërrojmë emrat, t’ua njollosim emblemat dhe t’ua fshijmë simbolet e lashta ilire. Dodosdomshmërisht duhet t’i bëjmë që të bjerrin gjuhën dhe zakonet e tyre dhe njëkohësisht t’a rrëmbejmë gjithçka që kanë të lashtë ilire e ta përvetësojmë ne. Duhet t’i lëmë pa miq rreth e rrotull, derisa ata të urrehen e mos durojnë njeni-tjetrin dhe përfundimisht ta mohojnë vetveten. Që të finalizohet kjo platformë, duhet domosdoshmërisht që antishqiptrizmi të jetë filozofia dhe deviza e vetme e shtetit tonë. Mos harroni se mosqenja e Shqiptarëve, është vetë ekzistenca e kombit Serb”!

Në frymën e kësaj platforme të akademikut Çubrilloviq, ka vepruar tërë kohën regjimi serb kundër Shqiptarëve.

Nga dhuna e ushtruar shtetërore, një pjesë e madhe e shqiptarëve janë detyruar të shpërngulën për në Turqi, në Shqipëri apo në shtetet e Perëndimit, ndërsa në tokat e Shqiptarëve ka sjellë kolonistë Serbë, për të ndryshuar strukturën etnike të popullsisë së Kosovës.

Në Luftën e Dytë Botërore Shqiptarët u radhitën në aleancën kundër fashizmit e nacizmit, me shpresë dhe me premtime se pas çlirimit do t’iu lejohet bashkimi me shtetin amë, Shqipërinë, gjë që nuk iu lejua. Vazhdoi e njëjta politikë e diskriminimit dhe represionit dhe Kosova mbeti e vetmja koloni (e Serbisë) nga të gjitha kolonitë e çliruara prej shteteve koloniste të Europës. Populli Shqiptar kurrë nuk u pajtua me pozitën kolonialiste, diskriminuese që iu imponua, por në mënyra e forma të ndryshme shfaqte paknaqësinë e vet kundër regjimit.

Pas Kushtetutës së RSFJ-së (1974) Kosova, si krahinë autonome, fitoi statusin e njësisë federale të Jugosllavisë dhe nisi një zhvillim të hovshëm ekonomik, kulturor, arsimor dhe në të gjitha aspektet. Por ky zhvillim i Kosovës dhe përparim i Shqiptarëve e pengonte nacional-shovinizmin klerofashit serb, ashtu që me dhunë policore-ushtarake (1989) e suprimoi atonominë e Kosovës dhe shtriu regjimin e dhunshëm të Serbisë në të gjitha segmentet e jetës politike, shoqërore, ekonomike, arsimore, shëndetësore, kulturore, madje në sporte. Vazhdoi me respresalje brutale kundër shqiptarëve: përjashtimin prej pune, prej shkollave, burgosje, rrahje, vrasje. Serbia ishte okupatore dhe pushteti i saj nuk kishte legjitimitet në Kosovë, pasi ai pushtet nuk kishte përfaqësuesit as pëlqimin e popullit Shqiptar. Lufta çlirimtare e një populli kundër një okupatori, gjithherë dhe kudo është luftë e drejtë.

Populli Shqiptar i mbledhur rreth LDK-së, si një lëvizje politike gjithëpopullore, u përpoq të bënte një rezistencë paqësore kundër dhunës së regjimit brutal të Serbisë dhe e internacionalizoi problemin, duke kërkuar zgjidhje paqësore për statusin e vet të pavarur, por politika paqësore nuk dha rezultate, veçse gjendja sa vinte keqësohej e më tepër, aq sa zullumi u bë i padurueshëm.

U bënë përpjekjet në rrugë diplomatike e juridike për zgjidhje paqësore. Në këtë frymë, Kuvendi legitim i Kosovës më 2 korrik miratoi Deklaratën Kushtettuese për Kosovën Republikë e barabartë me republikat e tjera në kuadër të federatës apo të konfederatës jugosllave, por regjimi i Serbisë e okupoi tërësisht dhe shtriu dhunën mbi institucionet, ndërmarrjet dhe mbi popullin e Kosovës. Miratimi i Kushtetutës (shtator 1990) dhe Referendumi i mbajtur për pavarësinë e Kosovë (tetor 1991), veçsa i shërbyen si pretekst Serbisë për të shtuar dhunën e represaljet. E ndihmuar nga mediat e regjimit dhe inspiruar nga Kisha Ortodokse Serbe, kundër Shqiptarëve u krijua urrejtje e paparë, që sa vjen e rritet edhe sot 23 vjet pas çlirimit të Kosovës.

Meqë durimi dhe shpresa për zgjidhje paqësore ishin shterrur dhe nuk dhanë rezultate, populli u detyrua t’i çaset edhe metodës të përgjigjes së dhunës me dhunë. Kështu, grupe të caktuara ilegale herë-pas-herë kryenin aksione të armatosura kundër forcave serbe. Ishte kjo shenjë se populli është i vendosur të luftojë për t’u çliruar nga regjimi kolonial gadi njëshekullor i Serbisë. Gradualisht u formua Ushtria Çlirimtare e Kosovës, e cila mori mbi vete barrën dhe përgjegjësinë për luftë të armatosur kundër Serbisë, me kauzën e drejtë – për çlirim e bashkim kombëtar. Kauza e luftës së UÇK-së nuk ishte e re, ajo i ka rrënjët nga Rilindja Kombëtare Shqiptare dhe Lidhja e Prizrenit (1878), për liri e bashkim kombëtar. Kjo kauzë shihet edhe nga formula e betimit të ushtarëve të UÇK-së, që kishte këtë përmbajtje:

“Si pjesëar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, betohem se:

Do të luftoj për çlirimin e tokave të pushtuara të Shqipërisë dhe për bashkimin e tyre;
Do të jem përherë besnik, luftëtar i denj i lirisë, vigjilent, guximtar dhe i disiplinuar, i gatshëm në çdo kohë, pa kursyer jetën, të luftoj për t’i mbrojtur interesat e shenjta të Atdheut;
Nëse shkeli këtë betim, le të ndëshkohem me ligjet më të ashpra të luftës, dhe nëse tradhtoj – qoftë i humbur gjaku im! Betohem!”.

Lufta e drejtë për pavarësi e Shqiptarëve në Jugosllavi, e personfikuar tashmë në forcën e saj të armatosur, UÇK-në, e ka mbështetjen e fortë edhe në “Deklaratën e KB mbi dhënien e pavarësisë vendeve dhe popujve kolonialë” (Rezoluta 1514/XVI e Asamblesë së Përgjithshme të KB, 14 dhjetor 1960). Në pikën 2 të asaj Rezolute thuhet: “Të gjithë popujt kanë të drejtën të vendosin lirisht për fatin e tyre; në bazë të kësaj të drejte, ata përcaktojnë lirisht statusin politik të tyre dhe ndjekin lirisht zhvillimin e tyre ekonomik, shoqëror e kulturor”.

E drejta e vetëvendosjes së popujve, rrjedhimisht lufta e drejtë e UÇK-së, është e përforcuar edhe në dy dokmnente tjera paraprake juridike të KB, pikërisht në Paktin Ndërkmbëtar për të Drejtat Civile dhe Politike, dhe në Paktin Ndërkombëtar për të Drejtat Ekonomike, Sociale dhe Kulturore (1966). Në nenet e para të të dy atyre Pakteve është përcaktuar se “Të gjithë popujt kanë të drejtën e vetëvendosjes. Në bazë të kësaj të drejte, ata e përcaktojnë lirisht statusin e tyre politik dhe sigurojnë në liri zhvillimin e tyre ekonomik, social dhe kulturor”.

Çështja e vetëvendosjes së popujve është definuar edhe në Aktin Final të Helsinkit, në Konferencën për Siguri dhe Bashkëpunim në Europë (1975). Në Kapitullin VIII të atij Akti (Barazia dhe vetëvendosja e popujve), në paragrafin e dytë është përcaktuar se: “Në bazë të parimit të barazisë së popujve e të drejtës së tyre për vetëvendosje, të gjithë popujt kanë gjithnjë të drejtën të vendosin në liri të plotë, kur të duan dhe si të duan, statusin e tyre politik të brendshëm e të jashtëm…dhe të vazhdojnë sipas deshirës së vet zhvillimin e tyre politik, ekonomik, shoqëror e kulturor”. Ndërsa në Kartën e Parisit të KSBE-së (1990), është garantuar se: “Ne do të sigurojmë që secli (popull,v.j.) të gëzojë të drejtën për të shfrytëzuar mjetet efektive të mbrojtjes juridike kombëtare ose ndërkombëtare kundër çdo shkelje të të drejtave të tij”. Lufta e UÇK-së për çlirim, pavarësi e vetëvendosje bëhej në bazë të këtyre parimeve të akteve ndërkombëtare, dhe asnjë mendje e shëndshë nuk mund të mohojë atë se ka qenë luftë të drejtë.

Përkah numri, Shqiptarët ishin kombi i tretë në ish-Jugosllavi (pas Serbëve dhe Kroatëve), por iu mohohej statusi i kombit dhe për ta kishin shpikur një term “kombësi”, për t’ua mohuar të drejtën e vetëvendosjes, të cilën e kishin kombet tjera shumë më të vogla (malazezët, maqedonët).

Se lufta e UÇK-së ishte luftë e drejtë kundër agresionit të Serbisë në Kosovë, vërtetohet edhe me vetë intervenimin e NATO-s, në ndihmë UÇK-së, në mbështetje të Kapitullit VII të Kartës së Kombeve të Bashkuara. Po të mos ishte e drejtë lufta e UÇK-së, NATO si aleancë e shteteve më demokatike nuk do të radhitej përkrah saj.

Nga çfarëdo aspekti që të marrësh, lufta e UÇK-së për çlirimin e vendit dhe të popullit nga okupimi serb ishte luftë e drejtë. Si rezultat i asaj lufte të drejtë, erdhi çlirimi dhe formimi i shtetit të Kosovës, të cilin e njohën shumica e vendeve më demokratike të botës dhe e njohu edhe Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë, e cila vërtetoi se me shpalljen e pavarësisë, Kosova nuk ka shkelur asnjë parim ose normë të së drejtës ndërkombëtare, madje as Rezolutën e Këshillit të Sigurimit të KB 1244.

A ishte e pastër Lufta e UÇK-së

Çështja e pastërtisë së luftës nuk është objekt rregullimi i të drejtëssë luftës, respektivisht të konfliktit të armatosur. Kjo çështje i takon të drejtës ndërkombëtare humanitare, e cila parasheh mbrojtjen e kategorive të caktuara të njerëzve, të objekteve, të infrastrukturës e të tjera, në rastet e konflikteve të armatosura. Për këtë ekzistojnë katër konventa të Gjenevës (1949) dhe protokollet shtesë të tyre: 1) Konventa për të Plagosurit dhe të Sëmurët e Forcave të Armatosura Tokësore; 2) Konventa …për të Sëmurët dhe dhe të Plagosurit në Anijet e Përmbytura të Forcave Detare; 3) Konventa për Trajtimin e të Burgosurve të Luftës; dhe 4) Konventa për Mbrojtjen e Personave Civilë në Kohë Lufte. Të gjitha ato konventa mbajnë datën 12 gusht 1949, dhe të gjitha i obligojnë palët nënshkruese (nënshkruese ka qenë edhe Jugosllavia), që gjithëherë dhe në çdo rast të respektojnë rregullat e të drejtës humanitare, pavarësisht se a i respekton ato pala kundërshtare ose jo. Në këtë aspekt nuk vlenë parimi i reciprocitetit. Dhe këto parashohin përgjegjësinë e individëve për shkeljen e rëndë të normave të kësaj të drejte, si për rastet e luftës midis shteteve ashtu edhe për konfliktet e brendshme.

Në dispozitat e përbashkëta të të katër konventave parashihen sanksione penale për shkeljen e konventave. Për konfliktin e armatosura të karakterit jondërkombëtar, që ndodh në territorin e njërës paë (të konventës, v.j.), secila nga palët në konflikt është e detyruar të zbatojë të paktën dispozitat që vijojnë:

“1. Personat që nuk marrin pjesë drejtëpërdrejt në luftime, bashkë me forcat e armatosura që kanë dorëzuar armët dhe janë nxjerrë jashtë luftimit për shkak plagosje, zënie rob, sëmundje ose për çdo shkak tjetër,- në të gjitha rrethanat duhet të trajtohen njerëzisht, pa asnjë dallim rece, ngjyre, feje ose besimi, seksi, lindjeje ose pasurije apo çdo kriteri tjetër analog.

Kundër personave të kategorive të lartëpërmendura janë të ndaluara, në çdo kohë e në çdo vend:

dhunimi kundra jetës ose tërësisë trupore, sidomos vrasja në të gjitha format, gjymtimet, trajtimet mizore, torturat dhe ndëshkimet;
marrja e pengjëve;
cënimi kundra dinjitetit personal, sidomos trajtimet poshtëruese dhe çnjerëzore;
dënmet e dhëna dhe ekzekutimet e bëra pa një gjykim paraprak të dhënë prej një gjykate të formuar rregullisht dhe të veshur me ato garanci gjyqësore që janë njohur si të domosdoshme prej gjithë popujve të qytetëruar.

2. Të plagosurit dhe të sëmurët do të mbldhen dhe do të kurohen.

Se si kanë vepruar forcat serbe ndaj civilëve shqiptarë – dihet botërisht. Ato kanë vrarë, masakruar e djegur për së gjallë civilë të cilët fare nuk kanë qenë të armatosur as të involvuar në luftë. Nuk kanë kursyer as gjini as moshë. Në mesin e të vrarëve e masakruarëve të tillë kanë qenë edhe 1400 fëmijë, ndërsa janë dhunuar mbi 20 mijë femra, disa prej të cilave i kanë vrarë pas dhunimit. Të mos e përmendim plaçkitjet e gjithçka që kishte vlerë dhe që mund ta lëviznin, ndërsa shtëpitë ua digjnin, shpeshherë me familjarë brenda!

Por, në kontekst të të drejtës humanitare të konventave të përmendura, ai barbarizëm i forcave serbe, nuk i justifion krimet eventuale që mund t’i kenë kryer individë të prirur për krime edhe nga radhët e UÇK-së, ndaj personave të palës tjetër, sepse është vështirë të përmbahen kur shohin e dëgjojnë se çfarë kanë bërë forcat serbe ndaj të afërmëve të tyre apo përgjithësisht ndaj civilëve shqiptarë.

Duhet konstatuar e pranuar këtu, se asnjëra palë e konflktit të armatosur, pas atij konflikti, nuk i ka proceduar fajtorët e krimeve të kryera nga radhët e forcave të veta. Përkundrazi, në Serbi krimnelët e tillë janë trajtuar si heronjë e janë avancuar në pozita shtetërore. Tribunali i Hagës i ka gjykuar një numër të vogël për krime të tilla.

Nuk mund të thuhet me siguri të plotë se edhe nga individë të caktuar, pjesëtarë të UÇK-së, nuk ka pasur shkelje të dispozitave humanitare në kuptimin e konventave të përmendura më sipër. As gjykatat e UNMI-ut e të EULEX-it, as gjykatat vendore të Kosovës nuk e kanë dhënë provimin për procesuimin e personave të dyshuar apo të akuzuar për vepra kriminale nga konflikti i armatosur. Prandaj, bashkësia ndërkombëtare insistoi të formohet një gjykatë speciale për procesuimin e pesonave të dyshuar. Gjykata edhepse quhet se është Gjykatë Speciale e Kosovës, ajo nuk ka të bëjë asgjë me sistemin gjyqësor të Kosovës, selinë e ka në Hagë, të gjitha instancat gjyqësore janë në kuadër të saj, kurse gjykatësit dhe prokurorët janë të gjithë të huaj, pa asnjë shqiptar. Absurdi më i madh është se gjykata është themeluar për gjykime njëetnike, vetëm të shqiptarëve. Absurdi tjetër është se edhepse është speciale për gjykime të periudhës së luftës, kompetencën e vet e ka shtrirë prej 1 janar 1998 deri më 31 dhjetor 2000, e dihet se lufta ka përfunduar më 10 qershor 1999, me nënshkrimin e Marrëveshjes Tekniko-Ushtarake në Kumanovë, dhe se UÇK-ja është shpërbërë në qershor të atij viti. Përshtypja është se ajo gjykatë do të gjykojë në bazë të gënjeshtrave të Sigurimit dhe të Prokurorisë së Serbisë, të grumbulluara e dërguara Gjykatës, në formë të “provave me shkrim e me fotografi”, dhe në bazë të dëshmive të dëshmitarëve të përgatitur prej atyre organeve, qofshin ata si “viktima” apo si dëshmitarë të akuzës. Fundja, ajo Gjykatë u themelua në bazë të raportit të Dick Martit, i përpiluar kryekput në bazë të shpifjeve dhe gënjeshtrave të organeve të Serbisë, gjoja për nxjerrjen dhe trafikimin e organeve, për të cilat nuk janë gjetur prova përkundër hetimeve të thella qe dhjetë vjet që janë bërë nga organet hetuese ndërkombëtare. Prandaj, jemi skeptik se Gjykata Speciale do mund të gjykojë drejtë, as personat të cilët gjendën aktualisht në proces, as të tjerët që do t’i procesuojë pas tyre.

Sidoqoftë, përgjegjësia është individuale dhe çfarëdo vendimesh të merrë Gjykata Speciale, nuk do të mund ta njollosë pastërinë e luftës së UÇK-së. Sepse lufta e UÇK-së ka qenë luftë e pastër, luftë çlirimtare, me kauzë të qartë.

UÇK nuk ka vrarë e masakruar as fëmijë as gra civile serbe. Vrasja e fëmijëve dhe grave është në kundërshtim të rreptë me traditën dhe etikën shqiptare. Nga ana tjetër, civilët serbë të gjithë kanë qenë të armatosur, shteti iu ka dhënë armët, prandaj edhe nëse nuk kanë qenë të mobilizuar apo vullnetarë në formacionet ushtarake, policore e paraushatarake, ata në një mënyrë kanë qenë bashkëpunëtorë të ngushtë të forcave serbe kundër UÇK-së.

Adil FETAHU

TË PIKTUROSH ATË QË NDJEN…

August 17, 2022 by s p

Piktori Resul Jusufi rrëfen për Diellin e Vatrës në New York, projektet e së ardhmes, emocionet, numrat, ngjyrat, ndjejat, filozofinë e artit dhe fuqinë e shëndërrimit të numrave në një emocion të veçantë në pikturë. Në një rrëfim ekskluziv dhënë Editorit të Diellit Sokol Paja, artisti Resul Jusufi zbulon për publikun hapjen së shpejti të Ekspozitës personale në New York dhe analizon pikturat e tij në akrilik, në kanavacë, karton e letër ku spikat stili i pikturave si ekspresionizëm abstrakt.

BOTA SI NJË VEND KU ARTI ËSHTË DOMOSDOSHMËRI

Arti është jetë por edhe jeta është art. Arti është ushqim shpirtëror për njeriun, jeta do të ishte vërtetë e varfër pa të, nuk do të kishte kuptim mendoj unë. Ai është memorizuesi më i mirë i kohës që ne e jetojmë. Nuk mund ta imagjinojë jetën pa art. Ura me e mirë, dhe më e lehtë e komunikimit mes njerëzve dhe e largimit të stereotipeve mes tyre, mendoj që është ajo përmes artit. Arti në kuptimin filozofik është gjithçka e menduar nga mendja e njeriut dhe e bërë nga dora e tij. Arti i përket universales, e ka fuqinë dhe magjinë përtej asaj që ne mund të mendojmë.

TË PIKTUROSH ATË QË NDJEN, JO ATË QË SHEH

Pikturoj atë që ndiej jo atë që shoh, i pikturoj ndjenjat jo objektet. Ndikimi, inspirimi për të bërë një pikturë për mua është e para vetë jeta, mund të jetë një shëtitje në natyrë, degjimi i zërit të zogjëve, shushurima e gjetheve, një bisedë e mirë me një mik, një libër me poezi, një film, një këngë, shfaqje teatri, filmi, vizitë në galeri etj. Është pak e vështirë të vlerësoj vetë pikturën time. Po tregoj ato që kam degjuar nga piktor, kolegë, kuratorë po citoj: “piktura jote Resul është unike është e veçantë”. Të pëlqyerit është relative dikush e pëlqen e dikush jo, mendoj kjo eshte shumë normale. Nese mund te theksoj një karakteristikë në pikturen time kisha me thënë janë numrat që përdori në pikturë, sidomos këto vitet e fundit. Ashtu natyrshëm ka ardhur tek unë përdorimi i numrave në pikturë. Shpesh më pyesin çfarë simbolizojnë numrat në pikturën tënde, u them numrat që shihini në pikturë ata nuk janë më numra por jane emocione.

SUBJEKTI, KONCEPTI, MESAZHI I ARTIT TË RESUL JUSUFIT

Pikturat e mia janë në akrilik, disa janë në kanavacë, karton e letër. Stili i pikturave është ekspresionizëm abstrakt. Pikturoj sepse më bën të ndihem mirë. Nëpërmjet artit kam mundësi t’i njohë të panjohurat e jetës. Gjithashtu dua të tregoj përmes ngjyrave formave abstrakte që pozitiviteti duhet jetë triumfues në jetë. Në shumicën e rasteve pikturave nuk i’u vendos tituj, nga që mendoj se i kufizoj ato duke i vënë një emër. Stili i pikturave është i tillë dhe e kërkon që ato të jenë të lira. Tjetra është secili që do të ketë mundësi t’i shikoj pikturat, të ndiejë në mënyrën e vetë jo duke u bazuar ne titull. Koncepti është një ndërthurje mes lojës me ngjyrat drejt pikës maksimale të asaj që ndiej, mendoj, në një situate apo rrethanë të caktuar. Mesazhi eshte që kurrë mos ndalo së menduari pozitivisht, pvarësisht në çfarë rrethane, situate mund të jeshë, gjithashtu dua të përcjellë edhe meszhin “paqe dhe dashuri për të gjithë njerëzit e botës kudo që jetojnë ata”.

RAPORTET: DRITË – ERRËSIRË, JETË – VDEKJE NË PIKTURË

Pa dritë nuk ka jetë, drita është e domosdoshme për jetën. Mund të them shkelëqimi i dritës dominon në shumicën e pikturave te mia. Siç e theksova dhe më herët, arti im është i orientuar drejt pozitivitetit, duke kerkuar forma të reja përmes kompozimit me ngjyrën si dhe lojës me numrat drejtë një llogaritjeje abstrakte.

TË EDUKOSH PËRMES ARTIT…

Rruga më e mirë për të promovuar vlerat njerëzore, mendoj se është përmes artit dhe kulturës. Ndërgjegjësimi i shoqerisë ndaj fenomeneve negative më lehtë arrihet përmes një vepre arti, çoftë pikturë, film, këngë etj. Unë mendoj që arti në vetëvete e ka karakterin edukues, informues, por edhe provokues. Duke na shtyrë që të mendojmë, dhe në kët mënyrë arti na orjenton drejt së panjohurës.

ARTI SI ZHVILLUES I AFTËSITË KRIJUESE

Arti është ndjenjë, imagjinatë, sa më shumë të punojmë me imagjinatën, krijojmë vepra arti, na shpie drejtë rrugës së vetëdijësimit për gjërat e pa njohura, duke na i bërë të njohura, si dhe na ndihmon të ngritemi në nivele më të larta në drejtim të vlerave njerëzore.

ANGAZHIMET PROFESIONALE TË PIKTORIT RESUL JUSUFI

Para një muaji isha në Lituani, isha pjesë e ekspozitës kolektive në muzeun Rokiskis. Gjithashtu në qyetetin Kaunas pata shumë takime me artist të ndryshëm, vizitova disa galeri dhe muze. Në galerinë “BALTA” pata dhe një diskutim me artistët e qyetetit lidhur me artin dhe ne veçanti pikturen. Ide për projekte të reja,plane mendoj se ka çdo artist. Tash së fundmi kam marre një ftesë zyrtare nga një Galeri në Manhattan të New Yorkut. Ndonjëherë për artistin është pak e vështirë në mënyrë individuale të shfaqë artin e tij pa mbështetje institucionale e sidomos për një artist shqiptar në një vend të huaj larg atëdheut nuk është e lehtë. Por kam besim dhe do të përpiqem të bëj zgjidhje që të realizohet kjo ekspozite në New York.

ARTI SI PIKËTAKIM KULTURASH, TRANSFORMIMESH DHE IDESH

Takimet në ngjarjet kulturore, si festivalet e filmit, teatrit, bienalet, ekspozitat, janë ngjarje që gjithmonë sjellin risi në rrafshin kulturor. Takime me artistë nga vende e kultura të ndryshme , shkëmbimi i përvojave me ta janë shumë frymëzuese për atistin. Pastaj dhe komunikimi direkt me publikun i japin artistit një shtysë të madhe drejtë kreativietit, kërkimeve për vepra dhe projekte të reja artistike.

KUSH ËSHTË ARTISTI JUSUFI SI AMBASADOR I PIKTURËS E KULTURËS SHQIPTARE NË AUSTRI

Prej disa viteve jeton dhe krijon në Graz të Austrisë, ka pasur disa ekspozita individuale dhe kolektive në galeri të ndryshme të qytetit, si dhe në disa vende alternative, vlen të përmendet instalacioni “këpuca e vetmuar “ e vitit 2018. Eshtë anëtar i shoqatës së piktorëve të qytetit të Grazit “KUNSTLERBUND “ (është një shoqatë thuaj se me traditë 100 vjeçare ). http://www.kuenstlerbund-graz.at/web/?c=kuenstler&sc=jusufi_resul. Gjithashtu dhe në Vienë është antëar i shoqatës së piktorëve “iG bildendekunst “ https://igbildendekunst.at/en/service/iaa-card/. Ekspozita e parë ka qenë në galerine e qyetit Chienow Poloni viti 1998, që nga ajo kohë ka pasur disa ekspozita individuale dhe kolektive në vende të ndryshme si në: Kosovë (në galerinë kombëtare të Kosovës, në vitin 2007 dhe 2008 ishte i nominuar për çmimin Myslim Mulliqi), Gjermani, Shqipëri, Kroaci, Poloni, Korenë e jugut, Taivan, Lituani, Austri, Zvicerr, dhe eskpozita e ardhshme do të jetë në Itali festivali ndërkombëtar i piktures “SORRENTO” 2022 https://www.syart.it/en/syart-sorrento-festival-vi-edition-2022/, që do të mbahet në tetor, marrë pjesë me tri piktura. Ka pasur fatin të vizitojë disa nga ekspozitat e piktorëve më eminent Austriak , e t’i takoj e të bsiedoj me ta në ekspozitat e tyre si : Hermann Nitsch, Christian Ludwig Attersee, Günter Brus, fotografin e mirënjohur Robert SACKL https://www.sackl-kahr.com/ad-personam/. E shumë artistë të tjerë, kurator, galerist, perfaqesues të kultures së qytetit te Grazit e të vienes. Takimi në nivele të tilla akademike, bisedat me ta rreth artit në Shqipëri e në Kosovë , e në përgjithësi për artin, ka qenë kënaqësi dhe nder për z.Jusufi. ai fitoi çmimin për arritje profesionle si dhe promovimi i paqes përmes artit të tij në festivalin “Peace Again”, Geoje , Koreja e Jugut , 2021 WCA (World contemporary art) në Hong Kong viti 2019, pjesëmarrës mbi 50,000 artist nga 147 vende, z.Juzufi u shpall “artist of the week”, gjithashtu është përzgjedhur një pikturë e tij “painting of the day”. https://www.instagram.com/p/B0cn3x5gkS0/?hl=en

Resul jusufi i lindur në vitin 1968, në Kosovë. Ka studuar në fakultetin teknik në Prishtinë për ndërtimari pastaj ka studiuar në akademinë e arteve të bukura në Tiranë për Teater (aktor ), si dhe ka studiuar në akademinë e filmit dhe të televizionit per regji filmi në Vrshavë të Polonisë. Ka botuar një dramë moderne me titull “NESER” (histori pa histori), botuar nga Shtëpia botuese “FAIK KONICA” Tiranë në vitin 1995. Resuli ka realizuar disa shfaqje teatarale me pantomimë në Kosovë e Poloni. Gjithashtu ka realizuar disa instalacione, videoinstalacione, filma të shkurtër, perfomansa etj Ka realizuar, organizuar shumë workshope në shumë vende të ndryshme të Evropës. Resuli verpron si artist i pavarur, me kohë të plotë.

https://www.instagram.com/jusufiresul/?hl=en

https://www.facebook.com/resul.jusufi.

JO NDARJE, ASOCIACION, EKSTRATERRITORIALITET-JO SHAMIJA, JO PËRÇARJE DHE PIKË

August 17, 2022 by s p

Nuk ka dialog të suksesshëm pa pjesëmarrjen direkte të Amerikës.

Nga MA. AGIM ALIÇKAJ *

Në këto momente vendimtare për Kosovën dhe ekzistencën e kombit shqiptar, është e panevojshme që liderët e Kosovës të merren me shamija dhe mbulesa të vajzave 16 vjeçare. Toleranca fetare e shumicës së popullit shqiptar duhet të kultivohet dhe të pasurohet. Ekstremizmat fetar nga të gjitha anët duhet të luftohen në çdo kohë dhe çdo nivel. Kjo duhet të bëhet me qetësi dhe me kujdes, pa shkaktuar përçarje dhe pa i dëmtuar interesat kombëtare.

Kjo është detyrë edhe e të gjithë klerikëve që e duan kombin, nëse ata vërtetë punojnë me besim te Zoti dhe ju përmbahen porosive pozitive të librave të shenjta. Një gjë duhet ta kuptojnë të gjithë. Kombi dhe familja janë mbi të gjitha. Feja është çështje personale dhe nuk bën të përzihet kurrësesi në shtet, shkolla publike dhe institucione tjera jofetare.

Dialogu është mënyra më e mirë dhe faza e fundit e zgjidhjes së çdo konflikti. Për të patur sukses duhet të udhëhiqet nga mediatorë të paanshëm dhe që të gjitha palët të angazhohen në mënyrë konstruktive, pavarësisht interesave të ndryshme.

Bisedimet mes Kosovës dhe Serbisë, që nga shpallja e pavarësisë, janë shembull i një dialogu të mbrapsht, të padrejtë, joparimor dhe me standarde të dyfishta nga ana e Evropës. Pa pjesëmarrjen direkte të Amerikës, i udhëhequr nga ndërmjetës pro-serb, ishte kryekëput në funksion të rehabilitimit dhe plotësimit të kërkesave ekspansioniste serbe. Kosova nuk fitoi asgjë. Dështim komplet dhe humbje kohe.

Serbia po vepron në mënyrë destruktive dhe agresive, hapur dhe pa kurrëfarë ngurrimi. Me rrena dhe propagandë mashtruese vazhdon ta luaj rolin e viktimës. Me huliganët e infiltruar në pakicën serbe në veri të Kosovës, ngre barikada, bllokon rrugë, sulmon civilët shqiptar dhe organet zyrtare të rendit. Armatoset nga Rusia, ndërton baza ushtarake rreth kufirit të Kosovës dhe kërcënon me luftë. Në Kosovën Lindore (Preshevë, Bujanoc, Medvegjë) dhe Sanxhak i shtypë të drejtat nacionale dhe njerëzore të shqiptarve duke e realizuar pastrimin “e qetë” etnik.

Qeverisja e Republikës së Kosovës, e dalur nga zgjedhjet e fundit po përpiqet të punojë drejt dhe në mënyrë konstruktive për ta zgjidhur problemin me Serbinë dhe për ta ruajtur paqen. Ajo është zgjedhur nga populli i Kosovës për t’i mbrojtur interesat e Kosovës dhe të askujt tjetër. Duhet të qëndrojë dhe të mos ju nënshtrohet presioneve joparimore nga të gjitha anët. Politika e dështuar e nënshtrimit dhe lëshimeve ndaj kërkesave serbomadhe është e papranueshme. “Përkrahja” ndërkombëtare për shkatërrimin e shtetit të Kosovës nuk i duhet gjë askujt.

Thjesht dhe qartë. Nuk ka ndryshim të kufijve dhe ndarje të Kosovës. Nuk mund të shpërblehet agresori serb me tokë shqiptare. Boll na ka plaçkitë dhe na ka vra. Ekstraterritorialiteti i manastireve ortodokse të Kosovës nuk bën lejohet. Nuk mund të bëhen Asociacione të pastërta etnike në një shtet multi-etnik. Ato janë kundërkushtetuese, kundër vlerave demokratike, kundër interesave afatëgjatë shqiptare, evropiane dhe amerikane. Ato janë formulë për vazhdim të konfliktit pafund. Po të pranohej Asociacioni i komunave serbe, Kosova nuk do të ekzistonte më si shtet.

Kjo do të ishte shkelje e rëndë mbi rezistencën shekullore të popullit shqiptar ndaj pushtimit serb, mbi luftën heroike të UÇK-së, shkelje mbi gjakun e heronjëve dhe martirëve të lirisë, mbi gjakun e civilëve të keqtrajtuar, torturuar dhe masakruar nga kriminelët serb. Do të ishte edhe dështim i ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë për të ndaluar gjenocidin serb mbi shqiptarët, dështim i investimit amerikan në Kosovë.

Serbia dhe Perëndimi duhet ta kuptojnë se të gjitha kompromiset dhe lëshimet e Kosovës kanë përfunduar. Ata politikanë, diplomat dhe mendimtarë brënda ose jashtë Kosovës, që trumbetojnë se Serbisë duhet dhënë tokë për ta siguruar njohjen dhe ti falen krimet, janë budallenjtë më të mëdhenj të shekullit. Apetitet grabitçare të Serbisë nuk shuhen kurrë. Me te mund dhe duhet të bisedohet vetëm për njohje të dyanëshme dhe çështje ndërshtetërore, asgjë tjetër. Pikë.

Marrëveshjet e dëmëshme të nënshkruara nga qeverisjet e kaluara të shantazhuara, nuk ka nevojë të pranohen as të implementohen. Asnjë shtet normal nuk e bën këtë. Ato duhet të çvlerësohen dhe zëvendësohen me marrëveshje të dobishme për të dyja palët në konflikt.

Vendimi i Gjykatës së shantazhuar Kushtetuese të Kosovës pas lufte, i bazuar në vendimin e parlamentit të kriminelit serb Milosheviq gjatë okupimit, për dhënien e tokave me vlerë turistike manastirit të Deçanit duhet rishqyrtuar. Për të drejtat pronësore të këtij manastiri duhet biseduar me përfaqësuesit e tij, me ndërmjetësim ndërkombëtarë, pa prezencën e shtetit serb. Ndërkohë historianët tanë duhet të punojnë, hulumtojnë dhe vlerësojnë faktet dhe mundësitë që ky manastir dhe të tjerë si ky, të shpallen monumente kulturore shqiptare të përvehtësuara nga kisha ortodokse hegjemoniste serbe.

Reciprociteti në të gjitha fushat është formula e vetme për të arritur sukses dhe ulur Serbinë aty ku e meriton. Nuk ekziston asnjë arsye që pakica serbe në Kosovë të gëzojë më shumë të drejta se sa populli shqiptar që jeton në tokat e veta stërgjyshore të okupuara nga Serbia, në Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë. Asnjë!

Njohja e shtetit të Kosovës është edhe në interes të Serbisë. Ajo do ta kuptojë këtë vetëm kur të shërohet nga sëmundja e urrejtjes, dëshirës për dominim dhe grabitjes së tokave të tjerëve. Me ledhatime dhe lëshime nuk shërohet, vetëm me presion të vërtetë ekonomik dhe diplomatik, si dhe në rast nevoje me përdorim të forcës. Diktatorët dhe kriminelët si Vuçiq dhe Putin e kuptojnë vetëm gjuhën e forcës. Është e sigurt se krimineli Putin do ta humbë luftën e padrejtë pushtuese kundër Ukrainës. Edhe Vuçiqi nëse guxon ta fillojë luftën, do ta humbë edhe luftën edhe Serbinë.

Përpjekjet e Serbisë për shkatërrimin e Republikës së Kosovës, është duke i mbështetur me të madhe edhe kryeministri i Shqipërisë Edi Rama. Pallavrat dhe mashtrimet e tij për maskaradën “open Ballkan” dhe të ish-ambasadorit Amerikan pro-serb Richard Grenell për kinse “mirëqënie ekonomike” me Serbinë, janë në shërbim të interesave serbo-ruse, kundër interesave të popullit shqiptar dhe popujve tjerë të Ballkanit, si dhe kundër interesave strategjike evropiano-amerikane.

Këta dy individ të shpifur, po ndihmohen dhe nga karikaturat politike të Ballkanit, Dritan Abazoviq dhe Ali Ahmeti, një pjesë e madhe e opozitës së dështuar të Kosovës, si dhe nga shumë gazetarë analista të shitur dhe mediat e tyre të kontrolluara nga grupe interesi anti-shqiptare.

Sidomos janë befasuese dhe dëshpëruese veprimet e opozitës së Kosovës, e cila është e koncentruar e tëra në kritika (sharje) të pozitës, vend e pavend, pa kurrëfarë logjike, vetëm me qëllim të rrëzimit të qeverisë Kurti, edhe kur ato veprime mund të iu shërbejnë interesave të armikut serb. Shihet se nuk kanë mësuar asgjë nga dështimet e mëparëshme që e sollën Kosovën para shkatërrimit.

Duket se opozita nuk e ka të qartë se pushteti mund të merret vetëm duke ofruar zgjidhje konkrete dhe programe reale për të ardhmen, më të mira se sa i ofron pozita. Kritikat e tyra kohët e fundit janë bërë aq të ulëta saqë janë duke i larguar me të madhe votuesit e pavarur. Posaqërisht janë duke e irrituar mërgaten e mrekullueshme patriotike shqiptare në Amerikë dhe anë e kënd botës.

Presidentja Vjosa Osmani dhe Kryeministri Albin Kurti me bashkëpuntorët e tyre, pavarësisht nga vështirësitë e shumta, deri tashti, janë duke e udhëhequr me sinqeritet, atdhedashuri, aftësi, mençuri dhe kompetencë shtetin e Kosovës. Nuk janë pa gabime, por jo në çështjet madhore shtetërore dhe nacionale. Shihet se ata e kanë zgjedhur rrugën e vështirë të lavdisë kombëtare, jo rrugën e lehtë të përuljes ndaj të huajve dhe nënshtrimit ndaj Serbisë.

Qeverisja e shtetit nuk është e lehtë, presionet për kompromise janë të shumta dhe mund të ndodhin gabime. Por është me rëndësi që të lëshohet pe në çështje të vogla, kurrsesi në ato me rëndësi strategjike shtetërore dhe kombëtare. Përkrahja popullore ka rëndësi vendimtare për ardhmërinë e çdo politikani. Mashtrohen ata që mendojnë se mund të fitojnë vota të mjaftueshme për pushtet me servilitet ndaj të huajve dhe forcave të errëta anti-kombëtare.

Bashkëpunimi i Kosovës me Evropën është i domosdoshëm. Aspiratat për hyrje në Evropë dhe në NATO janë qenësore për ardhmërinë e saj. Por, Evropa nuk ka drejtësi as mundësi për ta zgjidhë problemin e Kosovës me Serbinë. Këtë mund ta bëjë vetëm Amerika, vendi i lirisë, demokracisë, drejtësisë dhe ruajtjes së rendit botërorë. Ajo është drita dhe shpresa e Kosovës dhe e kombit shqiptar. Duhet insistuar që Amerika të merr pjesë në mënyrë aktive dhe direkte në proçesin e dialogut. Kjo është e vetmja mënyrë për të patur sukses dhe garanci në implementimin e marrëveshjes eventuale me shtetin racist serb.

Koordinimi dhe bashkëveprimi me SHBA-të është me rëndësi ekzistenciale. Duhet kërkuar dhe gjetur forma të ndryshme të bashkëpunimit dhe krijimit të lidhjeve më të forta me Amerikën. Kjo nuk nënkupton servilitet dhe dëgjim të pakusht. Amerika nuk i do miqtë qyqana. I do dhe respekton ata që dijnë çka dojnë dhe si të punojnë. Ajo është e hapur dhe i konsideron me vëmendje faktet dhe argumentet serioze. Interesat tona strategjike përputhen me ato të Amerikës. Qëndrimet e ndryshme duhet të trajtohen me respekt, kujdes dhe diplomaci.

Nëse shovinistët serb ia arrijnë të depërtojnë të ndonjë zyrtar i Administratës apo Kongresit amerikan, ekziston forma legale e veprimit për t’i kundështuar dhe neutralizuar. Shembull i ndritshëm i organizimit profesional shumë të suksesëshëm lobist në Washington është Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane e udhëhequr nga legjendat e veprimit lobist Joseph J. DioGuardi dhe Shirley Cloyes DioGuardi me 35 vjet punë në shërbim të kombit shqiptar. Joe Dioguardi ishte tmerri i Milosheviqit, e tha ai vetë gjatë gjykimit në Hagë.

Edhe me të gjitha vështirësitë aktuale, Republika e Kosovës është në pozitë shumë më të fortë se Serbia. E drejta është në anën tonë. Përkrahja e Amerikës është në rritje. Përkrahja e Rusisë për Serbinë është duke u dobësuar, që lidhet me rënjen e paevitueshme të saj pas agresionit në Ukrainë. Serbia e ka gati të pamundur shkëputjen nga Rusia. Evropa ka filluar të zgjohet nga gjumi shekullor dhe ta kuptojë rrezikun nga hegjemonizmi serbo-rus.

Edhe pa njohjen e pavarësisë nga Serbia, me udhëheqje të mirë shtetërore dhe bashkëpunim gjithëkombëtar në të gjitha fushat, Kosova Dardane mund të bëhet shembull i demokracisë dhe shtetit ligjor në Gadishullin Ilirik. Fitorja është e jona dhe varet nga ne.

*Anëtarë i Kryesisë së Ligës Shqiptaro-Amerikane