Satirë Nga Rafael Floqi

Në një përpjekje të re për të promovuar turizmin e aventurës, qeveria shqiptare ka vendosur të sjellë 800 ton mbetje industriale në vend. Kjo nismë e re, e quajtur “Eksperienca e Pluhurit të Furrës”, synon të tërheqë turistë të guximshëm që kërkojnë përvoja unike dhe të rrezikshme.

Dy anije të kompanisë Maersk, të ngarkuara me kontenierë plot me mbetje të rrezikshme, u nisën nga Porti i Durrësit në fillim të korrikut. Pluhuri i furrës, një produkt mbetjesh që përmban okside metalike toksike si kadmiumi dhe kromi, është përzgjedhur me kujdes për të ofruar një dozë të mirë adrenalini për vizitorët.

Kompania Maersk, e cila pretendon se nuk kishte dijeni për ngarkesën, është bërë pjesë e kësaj aventure të re. “Ne menduam se po transportonim lodra për fëmijë,” tha një zëdhënës i kompanisë. “Por, hej, gjithçka është një lojë e madhe, apo jo?”

Autoritetet tajlandeze, të cilat fillimisht ndaluan futjen e anijeve, janë shprehur të zhgënjyera që nuk do të kenë mundësinë të marrin pjesë në këtë eksperiencë unike. “Ne ishim të gatshëm të mirëprisnim mbetjet, por duket se Shqipëria ka plane më të mëdha,” tha një zyrtar tajlandez.

Dy anijet e ngarkuara me mbetje të dëmshme, janë ngarkuar njëra me 60 kontenierë, tjetra me 40 kontenierë. Anija që udhëheq quhet Maersk Campton dhe ishte e ngarkuar me 40 kontenierë. Ajo mbërriti e para në Singapor dhe i shkarkoi kontenierët në datën 18 gusht. 40 kontenierët do të ngarkohen në anijen me emrin MARIA SAVERA që do t’i transportojë drejt Italisë. Më pas një anije tjetër do t’i kthejë në Durrës.

Anija e dytë me 60 kontenierë, e quajtur Maersk CANDOR ka rezultuar jashtë radarëve që nga data 9 Gusht, një kohë relativisht e gjatë dhe pritet të mbërrijë në Singapor në datën 24 Gusht. Llogaritet që të dyja anijet të jenë në fund të shtatorit në vendin e origjinës, pra në Shqipëri.

Sinjali i parë për transportin e mbetjeve të dëmshme drejt Tajlandës e dha Basel Action Netëork (Rrjeti i ndërveprimit të Baselit) një organizatë me bazë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Dy anijet e ngarkuara me mbetje të dëmshme, janë ngarkuar njëra me 60 kontenierë, tjetra me 40 kontenierë. Anija që udhëheq quhet Maersk Campton dhe ishte e ngarkuar me 40 kontenierë. Ajo mbërriti e para në Singapor dhe i shkarkoi kontenierët në datën 18 gusht. 40 kontenierët do të ngarkohen në anijen me emrin MARIA SAVERA që do t’i transportojë drejt Italisë. Më pas një anije tjetër do t’i kthejë në Durrës.

Anija e dytë me 60 kontenierë, e quajtur Maersk CANDOR ka rezultuar jashtë radarëve që nga data 9 Gusht, një kohë relativisht e gjatë dhe pritet të mbërrijë në Singapor në datën 24 Gusht.

Llogaritet që të dyja anijet të jenë në fund të shtatorit në vendin e origjinës, pra në Shqipëri.

Sinjali i parë për transportin e mbetjeve të dëmshme drejt Tajlandës e dha Basel Action Netëork (Rrjeti i ndërveprimit të Baselit) një organizatë me bazë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Ndërkohë, qeveria shqiptare ka mohuar çdo përfshirje në këtë skandal dhe ka drejtuar gishtin drejt kompanive turke që operojnë në ish-metalurgjikun e Elbasanit. “Ne thjesht po përpiqemi të promovojmë turizmin,” tha një zëdhënës i qeverisë. “Kush nuk do të donte të vizitonte një vend me 800 ton mbetje toksike?”

Në një kthesë të papritur, ish-drejtori i portit të Durrësit, Pirro Vengu, është promovuar si ministër i mbrojtjes, duke u bërë kështu një nga mbrojtësit kryesorë të “Eksperiencës së Pluhurit të Furrës”. “Unë jam i emocionuar për këtë mundësi të re,” tha Vengu. “Kjo është një mënyrë e shkëlqyer për të mbrojtur vendin tonë nga mungesa e aventurës.”

Dom Gjergj Meta/

Depresioni shoqëror që po shpërfaqet në vrasjet dhe vetëvrasjet e kësaj fundvere në vendin tonë të vogël, sipas mendimit tim, i ka rrënjët në bjerrjen e shpresës se jeta mund të jetohet e gjitha, qoftë si përpjekje për t’i dhënë asaj një kuptim, qoftë si një jetë në shërbim të jetës së të tjerëve. Madje kuptimi më i thellë i jetës, është atëherë kur ajo i shërben jetës së të tjerëve dhe jo atëherë kur ajo kthehet në një litar rreth qafës apo në një karikator automatiku, që zbrazet mbi trupin e dikujt tjetër.

Religjioni mund të luajë një rol të tijin në këtë situatë, duke u vendosur në shërbim të jetës së njerëzve të çdo dite, në mënyrë që njerëzit t’i japin një kuptim a një kahje asaj. Sigurisht që një religjion, sidomos ai i krishteri, për të cilin i jap vetes njëfarë tagri për të folur, nuk mund të jetë në shërbim të jetës kur mundohet vetëm të imponohet me rregullat e veta, me veshjet pompoze, me forcën e hekurt të hierarkisë, a kur mendon se ka në dorë zgjidhjet e vetme ose kur e ngre vetveten si shpëtimtarin e botës. Zoti e shpëton botën dhe jo religjioni, kushdo qoftë ai religjion.

Ky i fundit është një instrument dhe ka si detyrë të parë t’u kujtojë njerëzve trashendencën (të përtejmen), jo për t’i frikësuar apo për t’u imponuar atyre një forcë madhore, që si një Deus ex machina drejton apo përcakton fatet e botës. Por për t’u kujtuar njerëzve se i përkasin një realiteti më të madh se vetja e tyre, se sa fshati, qyteti, etnia, kultura apo planeti i tyre. Religjioni na kujton se jemi pjesë e një përmase më të madhe, të cilën nuk mundemi ta shterojmë as me shpikjet tona, as me financat apo strategjitë tona. Ai duhet t’u kujtojë njerëzve qiellin me yje, hapësirën e pakufishme dhe jetën si një mundësi e mundësive, ndonëse e kufizuar në kohë. Nëpërmjet fesë-besimit, religjioni na hap drejt një frymëmarrjeje më të madhe, që na tejkalon, sepse na zhyt në një mister, i cili në vetë natyrën e tij është i pakufi.

Kur ne kuptojmë dhe përjetojmë se i përkasim diçkaje më të madhe se sa ne, atëherë jeta nuk atrofizohet, nuk mbyllet në kornizat e ngushta të dhembjes së momentit apo të interesave, që zgjasin sa një llogari e majme bankare. Jeta e jetuar në mbylljen egoike të njeriut, është një varfërim shpirtëror, që sjell një varfërim ekzistencial dhe ky i fundit kthehet në mjerim, në të cilin njeriu nuk shikon veçse deri te hunda e tij e nuk e çon shikimin për më tej. Kjo po i ndodh shoqërisë sonë, kjo duket se po i ndodh gjithë shoqërisë perëndimore ku ne bëjmë pjesë dhe e ka futur atë në një depresion vrastar apo vetëvrastar.

Feja, si përkatësi në një përmasë të përtejme e jo thjesht e vetëm si një përkatësi në një seri rregullash apo në një strukturë të caktuar, a komunitet të kufizuar, i duhet njeriut dhe sigurisht njeriut shqiptar. Dëbimi i trashendencës nga horizonti i jetës individuale dhe shoqërore është dëbimi i njerëzores dhe mjerimi i saj, pse jo edhe vdekja e saj.

Në këto raste është më e lehtë të akuzojmë policinë, sistemin gjyqësor, qeverinë apo politikën dhe kështu e rehatojmë ndërgjegjen tonë. Ama e dimë mirë se edhe ne kemi lënë diçka mangët dhe ky është angazhimi ynë, thellimi e kërkimi ynë i kuptimit të jetës, marrëdhënia që ndërtojmë me jetën tonë dhe me atë të të tjerëve, si dhe me detyrat tona ndaj shoqërisë. Nuk mund të themi vetëm: “Paguaj taksat.” e më pas çdo ditë të shohim indiferentë se si rrëzohet para nesh ngrehina e njerëzores. Duhet të shikojmë më thellë, më lart, më përtej. Jemi përgjegjës për jetën tonë, po aq sa jemi përgjegjës për jetën e të tjerëve, sepse jeta na është dhënë dhe askush nuk ka leje të na e marrë, as ne vetë.

Dr. Dorian Koçi/

Çdo qytet ka historinë e vet. Në të , si një mozaik të çmuar pasqyrohen të gjitha ngjarjet e rëndësishme që shënojnë jo vetëm të shkuarën dhe të ardhmen të qytetit por në disa raste dhe të vetë vendit. Kështu p.sh themelimi i Durrësit të vjetër dhe shndrrimi i tij në një qytet port të rëndësishëm të gjithë Mesdheut ndikoi kaq shumë jo vetëm në cilësitë e të qenit të veçantë si qytet i krahasuar me qytetet e tjera të Perandorisë Romake, por edhe pse ishte një pikë takimi shumë e fortë e kontaktit dhe shpërhapjes së kulturës latine në të gjithë territorin rreth tij. Egzistenca dhe shpërhapja e kësaj kulture latine bëri të mundur që territoret shqiptare të kishin një afërsi shpirtërore me Evropën që rilindi përmes kulturës antike në shekullin e artë të Rilindjes Evropiane.

Kjo afërsi shpirtërore dhe mbijetesa e një afrimi politik me Evropën bëri të mundur që 5 shekuj më vonë, Shqipëria ti bashkangjitej klubit të shteteve ballkanike që kishin shpallur pavarësinë nga Perandoria Otomane. Mirëpo kjo vazhdimësi latine e qytetit kish qenë e dallueshme dhe rrezatuese deri në 13 gusht të vitit 1501, pasi pikërisht në këtë vit, ku Durrësi me statutet e famshme të tij kish krijuar nje fiziomoni të veçantë nga qytetete tjera të Adriatikut lindor fati historik e solli të bjerë nën zgjedhën osmane ku fillon e ndryshon kryekëput i gjithë zhvillimi i qytetit.

Siç dihet, osmanët, pasi pushtuan Durrësin, e mbyllën qytetin në një territor më të vogël, me muret e një kalaje në formë katërkëndëshi afërsisht, që e ndërtuan me materialet e monumenteve antike. Qyteti rrudhet e pakësohet.Popullsia e qytetit u pakësua deri në 1000 banorë. Një relacioni anonim të vitit 1570 që flet edhe për Durrësin thuhet se : “Tek Bishti i Pallës, ku mbaron gjiri i Drinit, në jug, gjendet qyteti i vjetër i Durrësit dymbëdhjetë milje larg… e ky qytet tashti është i vogël në krahasim me madhësinë e parë e të moçme të rrethit të vet. Anijet (galerat) nuk mund të ndalohen veçse duke qëndruar larg e do të ishte e nevojshme të nxirreshin njerëzit në tokë me barkë dhe as këto nuk mund të shkarkojnë aty poshtë tek këmbët e qytetit, por do t’u duhej të ecnin nëpër ujë më shumë se një të hedhur shigjete”. Në këtë relacion flitet se kështjella është e rrethuar nga një hendek, se ndihet mungesa e ujit e se jashtë qytetit, në një të shtënë pushke larg, ka një pus me ujë ku mbush i tërë qyteti e se rreth e qark ka moçale të kriposura”.

Qyteti i madh i dikurshëm u shkatërrua dhe e humbi madhështinë e vet.Porti u shkatërrua nga osmanët për të shmangur çdo rizgjim interesi nga fuqitë evropiane dhe në fillim të shekullit XIX do të ketë një numër modest banorësh, rreth 8000.

Këtu duhet përmenduar dhe një farë llogarie e bilanci forcash logjik për Sinjorinë e Detrave-Venedikun që në paqet e veta me osmanët këmbëngulte që Adriatiku të mbetej një liqen venedikas duke mos lejuar osmanët nxjerrjen e flotës në det, por ky balancim forcash logjik për Senjorinë rezultoi fatal për brigjet shqiptare sepse në to nuk u zhvillua as dhe një port i rëndësishëm dhe në përgjithësi popullsia shqiptare u privua nga kultura e detit…

Haxhi Dulla/

Promovimi i Kosovës në arenën ndërkombëtare është një temë mjaft e ndjeshme. Është obligim i bashkatdhetarëve tanë kudo që janë në botë të promovojnë atdheun, nëpërmjet kulturës, gjuhës dhe mirësjelljes. Është shumë e vështirë të gjesh rrugën e duhur që do të jetë një recetë e mahnitshme dhe në të njëjtën kohë e mrekullueshme për të promovuar Kosovën në botë. Është e vështirë të lindësh një ide e tillë, por ndoshta është më e vështirë të gjesh njerëzit e duhur që, si të fortë, do të krijojnë, promovojnë dhe mbi të gjitha të ruajnë idenë për promovimin koherent të Kosovës dhe, dhe me të gjithë banorët e saj.

Kosova mund të promovohet në mënyra të ndryshme. Bukuritë natyrore janë një reklamë shumë e mirë për vendin. Mjafton paraqitja e përfaqësuesve tanë në sport. Ia vlen të tregojmë për të arriturat tona sportive. Falë kësaj, njerëzit nga e gjithë bota do të na njohin edhe në tepër. Promovimi i turizmit është shumë i mirë. Në vendin tonë nuk kemi det, por kemi male. Bjeshkët e Rugovës , Alpet Shqiptare në trekëndshin kufitar dhe fermat e agroturizmit që mund të inkurajojnë të huajt të vijnë. Në mes të Kosovës ekziston ujëvara e madhe Mirusha. Burimi i Drinit të Bardhë , dhe shumë atraksione të tjera interesante.

Prizreni është përshtatur shumë mirë për turistë të huaj. Sa për kuriozitet cdo vit vizitohet nga mijëra polak rrugës për pushime në Shqipëri. Agjencionet turistike nga Polonia organizojnë vizita të tilla jo vetëm në Prizren por edhe në tërë Kosovën. Via Ferata është shumë e njohur në dashamirës bjeshkatar polak, por mediat tona shqipfolëse shumë pakë shkruajnë për këtë. Fal mikut tim Astritit nga Peja me qindra polak vizitojnë bjeshkët tona. Rezulton se është e mundur të promovojmë vendin. Duhet vetëm vullnet. Por gjithçka që na nevojitet është një ide e mirë…Në foto një letër falenderuese pas promovimit të Kosovës në njërën nga bibliotekat publike polake, të cilës i falenderohem nga zemra…

Bujar Leskaj/

Më datën 14 gusht 2024, Gjykata Kushtetuese e Tajlandës shkarkoi nga detyra kryeministrin Srettha Thavisin, për shkak se kishte emëruar anëtar të kabinetit të tij qeveritar një ish-avokat që kishte vuajtur dënim me burg. Sikur kjo gjë të ndodhte në Shqipëri, autokrati Rama, inspiruesi i ngjizjes së Partisë Socialiste me të inkriminuar që nga viti 2013, nuk do të kishte mundur të qëndronte qoftë edhe një ditë të vetme në pushtet. Rama i hapi rrugë futjes së personave me rekorde kriminale në parti dhe katapultimit të tyre si deputetë në Parlament apo kryetarë bashkish, si dhe drejtues të lartë kompanish publike,apo shfrytëzues të pasurive publike përmes lejeve e licencave të ndryshme deri investitor strategjik.

Kjo lukuni personash i duhet Ramës dhe sektit të tij në pushtet, për t’i përdorur në fushata elektorale për financimin elektoral dhe më gjerë. Asnjë prej te inkriminuarve nuk është zgjedhur nga Partia Socialiste përmes garës dhe propozimeve nga baza, por janë diktuar nga lart, nga vullneti apo kapriçiot okulte të Ramës.

Me të trija palë zgjedhjet e përgjithshme të trukuara të viteve 2013, 2017 dhe 2021, si dhe në zgjedhjet vendore të viteve 2015, 2019 dhe 2023, Rama zbatoi modelin e mbrapshte dhe autokrat politik “i forti blen vota për të blerë më pas pushtetin”. Shpërndau pushtet pa kursim tek të inkriminuarit e tij, në këmbim të parave dhe votave të blera, duke i sponsorizuar dhe duke i lënë të penetronin në nivelet më të larta të shtetit dhe të vendim-marrjes publike. Rama sponsorizoi, përkrahu dhe realizoi ngritjen e një klientele individësh të pasur e “të fortë”, deri me rekorde kriminale, nga politika, biznesi dhe media. Kjo shtresë i garanton lidhjen e sektit të vet në qeverisje, me krimin dhe kriminelët, me trafiqet dhe trafikanët, si dhe me biznesmenët e manjatët. Kjo shtresë është e domosdoshme për Ramën, për t’i garantuar sponsorizimin financiar dhe prioritetin pasuror e financiar ndaj kundërshtarëve të brendshëm e të jashtëm, por edhe për të pasur në veprim në çdo moment “shtetin paralel” të të fortëve, që veprojnë për të blerë votat, kërcënuar votuesit, si dhe blerë ose frikësuar kundërshtarët politikë dhe opozitën.

Dorëheqja gjashtë vite më parë, më 15 mars 2018, e Kryeministrit të Sllovakisë Robert Fico, pas vrasjes së Ján Kuçiak, një gazetari që hetonte lidhjet e mundshme midis zyrtarëve të qeverisë së tij dhe një sindikate italiane të krimit të organizuar, i ngjan një akti sublim, në krahasim me batakun e Ramës, që ka 12 vjet që ua ka hapur partinë, qeverinë dhe shtetin personave të lidhur me krimin. KM Rama po e copëton Shqipëriné , pasurinë publike me ligje të qepura me dorë dhe pa ligje, si nje autokrat pa maskë , si grabitqar i vërtetë.

Bashkëjetesa dhe simbioza e “Liderit Rajonal” me persona me të kaluar të dyshimtë dhe rekorde kriminale buron nga vetë deviza e sektit të tij “më jep para, influencë dhe vota, të të jap pushtet ekonomik e politik “. Një cikël i mbyllur kriminal elektoral.Ajo nuk shkatërrohet dot, jo e jo me dorëheqje, apo me nisma të një Gjykate Kushtetuese të pagojë dhe jo profesionale si kjo e sotmja, që nuk ka top ta luajë, por vetëm me votën e qytetarëve të përgjegjshëm për votën e lirë në zgjedhjet e përgjithshme të vitit 2025. Populli na mëson:Zullumi me tu trashur këputet. Sekti Rama drejt këtij degradimi ka vite që vërtitet.

Nga opozita kërkohet alternativë zhvillimi kombëtar, ekip me integritet në çdo aspekt dhe fushatë luftarake gjithëpërfshirëse.