Rafaela Prifti/

Sculptor Carolyn D. Palmer is a world famous artist who you might have even encountered or have taken a picture with at a San Orlando Airport lobby, or at the New York Historical Society Museum, the FDR Presidential Library, St. Patrick’s Cathedral, “Our Lady of Shkodra” in New York, or perhaps at a public venue. She sculpts life-size statues and busts of bronze, marble, clay and wood with true passion and devotion for every detail that goes into capturing the essence of people sculpted into her artistic vision. So, after knowing Carolyn Palmer through her sculpting and her creations, Dielli was granted exclusive access for a one-on-one interview with the artist.  

The New York native attended John S. Burke Catholic High School in Goshen and went on to graduate cum laude from Nazareth College in Rochester, New York. Her primary interest was to be a student of sciences as she, at first, considered going into the field of medicine, where she could see herself doing medical illustrations. Palmer eventually answered her true calling and studied art privately throughout Europe and the United States.  A larger-than-life statue of Thomas Jefferson – the first sculpture she made, was completed in 2003. It is displayed at the Jefferson Building at Syracuse while Palmer’s own copy stands outside her front door.

– You are an internationally acclaimed sculptor whose bronze statues of larger-than-life figures have touched the lives of people at every corner of the world. Rather than communicating through the sculptures, what do you say to the audience about yourself. Can you take us back to the beginning?

As a child I began sculpting for fun in the sandbox.  I was always intrigued with sculpting faces and figures and also enjoyed drawing portraits of my friends. Later, I became a portrait painter and was asked to paint a life size portrait of a businessman’s son. The man owned a building in Syracuse NY called, The Jefferson Center” He asked if I knew anyone who could sculpt a life size bronze Thomas Jefferson. I was overly excited about creating the sculpture myself and asked him to please give me the opportunity. That was my first sculpture and others liked it so much that I was asked to sculpt more figures.

– Going from your first to the most recent sculpture that took a year to complete – a life-sized bronze statue of Frank Sinatra was unveiled last December in Hoboken to mark Ol’ Blue Eyes’ 106th birthday. He is leaning against a lamp post smiling and tipping his hat. You even made the lamp post hollow so it could be wired with an operational light for nighttime. When asked about the statue you refer to a personal inspiration with it. Would you say that is a typical process for you? 

Yes, I always begin by researching photos, movies, etc.  I look through as many images as possible and pick ones that emphasize the person’s most recognized personality. Then I enlarge them to life-size photos in my studio. For Frank Sinatra, I played his music and movies non-stop to where his spirit permeated my studio.

– According to news reports, the Hoboken officials approached you after seeing the cover of Catholic Magazine. It was a picture taken in your studio in Saddle River where you are standing with bronze busts of four popes. Can you tell us more?

On March 3, 2019, Hoboken’s Business Administrator e-mailed me after seeing my four papal busts on the front of the Catholic Magazine.  He stated how overly impressed he was with their likenesses and asked if I would accept a commission to sculpt Frank Sinatra.  I was so excited but it actually took a year to secure the contract. 

– You created four life-size bronze busts for the entrance vestibules to St. Patrick’s Cathedral in New York City in honor of the pontiffs who have visited the Cathedral: Pope Francis, Pope Benedict XVI, Pope John Paul II and Pope Paul VI. They were permanently installed on marble shelving in 2018 and each day they greet hundreds of visitors going into the Cathedral from the Fifth Avenue entrance. What kind of pressure does that put on you?

I always feel pressure creating any beloved figure because people become emotionally attached to them. My inspiration to sculpt comes from a desire to bring joy or an emotional connection with the viewer. Even though I felt a lot of pressure to get their likenesses, they were exciting to sculpt because they had various facial characteristics from four different countries:  Argentina, Poland, Italy and Germany. 

– Your bronze busts of the Wright Brothers were acquired by the Sanford, Orlando airport, for its lobby. You were commissioned to create bronze busts of Franklin and Eleanor Roosevelt for the entrance foyer of the FDR Presidential Library and Museum in Hyde Park. You say that the Lucille Ball sculpture was particularly stressful.

There was a lot of pressure in creating Lucille Ball because I was given a pressing deadline and the first Lucy sculpture enraged her fans. No one was happy with it and I won a competition to replace it. This was pressure!

– Using different media to sculpt the original models, you begin with clay to create the figure. Then you make a mold, out of which you get a duplicate hollow wax figure. The foundry creates another mold of the waxes, and then they are placed in high-temperature ovens to melt out the wax. After pouring the molten bronze, the process is finalized with cracking off the mold. Just to get a sense of it, how much bronze goes into a life-size statue?

It takes from 400 to 600 pounds.  The foundry process is quite time-consuming and can take up to six months to complete.

-What is it like to see your own work in public venues, churches or museums? 

I love to play a “fly on the wall” when visiting my sculptures.  When I was in St. Patrick’s Cathedral I saw a lady put her hand over her heart and gasp, “Oh my, they look so alive”   This was so rewarding to know my many hours of intense work ends up touching others in a profound way. I also traveled to Caen, France to see my Roosevelt sculptures in Norman Rockwell’s tour, “Rockwell, Roosevelt and the Four Freedoms”   I took videos of crowds walking up to my sculptures and taking their own photos.  I couldn’t understand French so I have no clue what they were saying but they lingered around so I assumed they liked them! 

– When it comes to the Albanian community, you have memorialized Mother Teresa  and Monsignor Zef Oroshi, founder of the first Albanian Catholic community in the US, a patriot and theologian. He opened and led the Catholic Church “Our Lady of Shkodra” in New York. What did the project entail?

A dear friend of mine, Toni Raja, asked me to sculpt Dr. Zef Oroshi.  To choose which image was a difficult at the time because I had to make the decision to sculpt his image from either the painting on his book or to sculpt him from his real life photos. I chose the book because I thought that was how most people related to him. I have completed the Mother Teresa sculpture and have it in my studio.  

– I think I disappointed myself and our friend Anton Raja when I missed the unveiling of Frank Sinatra’s statue in Hoboken. I know that celebrities, dignitaries, performers, some close friends and family members of Sinatra attended the event. The next day I did go to see it. I saw a lot of locals stopping by it. Quite a few of them looked around for a sign that would discourage from touching the statue. I thought it was endearing and perhaps the best compliment for the artist to see viewers take selfies or ask to have their picture taking as they opened the cameras on their phones. I followed suit. Have you gone back since the unveiling?

I’ve gone back once and was ecstatic watching all the people taking selfies. I feel the Sinatra statue has been the most successful sculpture of my career.  My standard for success is how people interact with my work.  The goal was to have “Frank”  be an uplifting presence during these difficult times in the world.  It was rewarding to see all the selfies online and the positive press from newspapers, radio, TV and even thousands of remarks on social media saying how much they enjoy the sculpture.  Frank Sinatra’s own daughter Tina spoke at the unveiling saying I captured her father’s essence so well that a sculpture should be done of me.  Of course she was joking,  but I’m just grateful the Sinatra family approves too!  I never feel my sculptures are truly finished, I always feel I could have done more so the positive feedback was a blessing for me.   I’m now receiving commissions like never before. 

– What is the importance of the work that you do?

Art speaks to all of us.  It’s a universal language.  It’s meant to attract attention away from our daily lives that can be robotic at times.  

Thank you! Look forward to seeing more of your work

Photos Courtesy Carolyn Palmer, Mother Teresa Statue, sculptor with a group from Our Lady of Shkodra in New York at the unveiling of Dr. Zef Oroshi’s bust.

Photo Rafaela Prifti at Frank Sinatra’s statue in Hoboken, New Jersey

Komunikatë nga Zyra e Presidentes së Kosovës, Vjosa Osmani dërguar Gazetës DIELLI- korrespondentit në Kosovë Behlul Jashari:

Presidentja Osmani takoi ministrin e Jashtëm të Danimarkës, sekretarin e Shtetit të Vatikanit për Marrëdhënie me Shtetet dhe drejtoreshën e EUROPOL-it

Në margjina të Konferencës për Siguri në Mynih, në takime të ndara, Presidentja e Republikës së Kosovës Vjosa Osmani ka vazhduar takimet e saj, këtë herë me ministrin e Jashtëm të Danimarkës z. Jeppe Kofod, sekretarin e shtetit të Vatikanit për marrëdhënie me shtetet z. Paul Richard Gallager, dhe drejtoren e Europolit znj. Catherine de Bolle.

Në takim me ministrin e Jashtëm danez, Presidentja Osmani bashkë me ministren e Jashtme, Donika Gërvalla vlerësuan lartë marrëdhëniet ndërmjet dy shteteve dhe përkushtimin e të dyja palëve për avancim të mëtejmë të tyre. Duke falënderuar ministrin Kofod për ndihmën e vazhdueshme të Danimarkës ndaj Kosovës, Presidentja Osmani dhe ministrja e Gërvalla kanë kërkuar vazhdimin e përkrahjes për procesin e liberalizimit të vizave, por edhe për synimet e Kosovës për anëtarësim në BE, NATO, OKB dhe organizata të tjera ndërkombëtare. Presidentja Osmani ka theksuar se Kosova është e interesuar për vazhdimin e bashkëpunimit në fusha të ndryshme, me fokus të veçantë tek sundimi i ligjit, agjenda e gjelbër dhe ekonomia.

Në takim me sekretarin e shtetit të Vatikanit për Marrëdhënie me Shtetet z. Paul Richard Gallager, Presidentja Osmani dhe ministrja  Gërvalla shprehën gatishmërinë për bashkëpunim të afërt me Selinë e Shenjtë, duke synuar avancimin e raporteve të ndërsjella. 

Presidentja Osmani theksoi se Republika e Kosovës është e gatshme të nënshkruaj marrëveshje me Vatikanin lidhur me çështjet të cilat janë në interes të përbashkët të të dy vendeve. 

Ndërsa në takim me drejtoreshën e EUROPOL-it, Presidentja Osmani dhe znj. De Bolle kanë shkëmbyer pikëpamjet e tyre lidhur me situatën e sigurisë në Evropë, duke potencuar rëndësinë e bashkëpunimit dhe koordinimit në luftën kundër krimit të organizuar dhe përpjekjet e Republikës së Kosovës për të garantuar sundimin e ligjit. Presidentja Osmani ka rikonfirmuar se sundimi i ligjit mbetet prioritet i institucioneve të Republikës së Kosovës.

Lazer Stani

S’mund ta besoj qe sot u ndave prej nesh, qe na ktheve krahet perjetesisht, pa mundur as te cmalleshim! U prehsh ne paqe, miku im, poeti dhe njeriu i paperseritshem.Rikthim në tempullin e poezisë“Shën Shiu” i Bardhyl LondosLazër StaniRileximi është një akt i rrezikshëm: edhe kur në leximin e parë, para dhjetë apo njëzet vjetësh libri të ka befasuar, të ka tronditur, të ka magjepsur; edhe kur autorin e ke mik, ndan me të herë pas here kohë të çmuar. Është si të takosh një grua që e ke dashur para dhjetë, njëzet apo tridhjetë vjetësh. Ti bëhesh gati të shkosh në takim dhe ndihesh i pushtuar nga ankthi, nuk je i sigurtë për asgjë, ke frikë se mos do të humbasësh atë imazh të bukur dhe të papërsëritshëm që ka mbetur i ngulitur thellë në memorien tënde. Për shkak të rileximit i kam humbur disa prej librave dhe disa prej autorëve që kanë qenë shumë të dashur e të çmuar në rininë time. Kam provuar t’i rilexoj pas njëzet apo pas tridhjetë vjetësh dhe ata libra të dashur dikur, tashmë më ngjanin krejt të palexueshëm. Librat janë të njëjtët, por kam ndryshuar unë. Për mirë a për keq nuk mund ta përcaktoj. Sidoqoftë, pas rileximeve të tilla, e ndjen se ke humbur diçka të çmuar që shndrinte përtej “portës së ngushtë të ëndrrës” siç shprehet në një nga poezitë e tij, poeti Jacob Glatstein. Me këtë ndjenjë frike dhe pasigurie e fillova rileximin e librit me poezi “Shën Shiu” të Bardhyl Londos, të lexuar para nëntë viteve, në kohën kur u botua. Atëbotë, pas leximit, pata menduar, se poezitë e këtij libri e rikonfirmonin Bardhyl London si një poet të elitës së poezisë shqipe të të gjitha kohërave. Është fakt i pamohueshëm se pothuajse të gjithë autorët që u ka takuar të jetojnë dhe të publikojnë krijimtarinë e tyre në dy kohë, në socializmin e censurës dhe shtypjes si dhe në tranzicionin demokratik të pas nëntëdhjetës, janë autorë dikotomikë e kanë krijimtarinë të ndarë në dy gjysma, ca si të prerë me thikë, e ca me një prerje më pak të qartë. Në poezinë e Bardhyl Londos kjo dikotomi mezi dallohet, nuk vihet rè as si prerje, as si thyerje, sepse poeti, siç shprehet në një nga poezitë e tij, e jeton të sotmen me pasionin për të nesërmen, në ferrin e dhunës ku njeriu çnjerëzohet, shpirti i poetit që në vitin e zymtë 1986 klithte: “Do të vdes nga pasioni për të qenë njeri”. Është ky pasion për të nesërmen dhe ky pasion për njeriun, që, nga njëra anë, e ka shpëtuar poezinë e Bardhyl Londos nga dikotomia dramatike dhe nga ana tjetër e ka bërë atë një poet rebel dhe qytetar njëkohësisht, të papajtueshëm me të keqen që vërshon si një mizëri korbash mbi qiellin e qyteteve tona, apo me të zezën tragjike të Ballkanit, çka ngjan me një kudërshti me natyrën e tij të butë dhe të qetë, të matur dhe të shtruar. E megjithatë, poeti, që në poezinë e parë të “Shën Shiut”, bën një “Rikthim në tempull”, që ti si lexues, pasi e ke lexuar disa herë bindesh, se nuk kemi të bëjmë thjeshtë me një rikthim në tempullin e lutjeve, por me një rikthim në tempullin e poezisë, sepse ata që e dëbuan nuk mund të ishin të përjetshëm. “U riktheva në tempull. Ata që më dëbuannuk mund të ishin të përjetshëm…”Por ky rikthim në tempull, edhe pse me damarët e qafës të kalçifikuar, edhe pse më i vështirë se rikthimi në Itakë, prapë është më i bukur. Dhe pse është i tillë përgjigjen e jep vetë poeti të shtruar në formë pyetjeje: “Po fundja ç’vlejnë të gjitha këto para rikthimit?” Rikthimi në tempullin e poezisë është për poetin rikthim në shëjtninë e tij, atë shejtni, që diktatori me gjithë shpurën e shërbëtorëve të tij të zellshëm, të ngujuar në marrëzinë e vet, ishin munduar ta zhbënin e ta shkatërronin me të gjitha mënyrat. Dhe ky rikthim bëhet më bindës nga vargu në varg, nga strofa në strofë nga poezia në poezi. Ngazëllimi i rikthimit është triumfues. Edhe pse poeti asnjëherë nuk e kishte braktisur tempullin e poezisë, prapë ky rikthim në tempull është më i bukuri nga të gjitha rikthimet, sepse është rikthim në liri dhe të gjitha sakrificat ia kanë vlejtur për mbërritjen e kësaj dite. Është njëkohësisht rikthim te temat e mëdha, te tragjeditë e mëdha, te fati dramatik i njeriut një botë ku mungon liria, ose ku liria shfaqet si karikaturë e vetë lirisë. Në një nga poezitë më dramatike dhe më të fuqishme të librit, autori i risjell në vëmendjen e lexuesit të zezën tragjike të Ballkanit, tragjedinë e madhe që në këtë gadishull duket se nuk do të ketë kurrë të sosur. Kanë ndërruar shkrepat e Ballkanit. Autostradat,si rripa stërmëdhenj shtrëngojnë belin e gadishullit tragjik.Po prapë fastfudeve, kafeneve dhe restorantëve të zhurmshme buz autostradave,kudo kam parëplakat me të zeza.Gratë në poezinë e Londos shfaqen më të ngrysura se e zeza që kanë veshur, të inatosura me gjithkënd, pa e ditur përsenë, të gatshme ta nisin luftën, pa e ditur se kë kanë armik, me kujtesën të rënduar nga kujtimi i të vrarëve, në konflikte të përgjakshme që ato nuk e dinë përse janë bërë. Këto gra, shprehet poeti, i kanë harruar të gjitha rrugët nga skleroza e pamëshirshme. Vetëm rrugën për në varreza nuk e ngatërrojnë kurrë. Ky është fati i tyre i parashkruar, sepse “E zeza Tragjike” është e Ballkanit. E verdha është e Van Gogut,bluja e Ticianit,e zeza tragjike e Ballkanit.Vargje të tillë poetikë, pasi i ke lexuar mbeten në mendje gjatë, nuk mund t’i harrosh kurrë për vërtetësinë, tragjizmin, thjeshtësinë dhe kumtin që mbartin. Impozante si perandorë spektër-rëndë, në poezinë e Londos gratë e Ballkanit, pa e marrë vesh kurrë se çfarë perandorie zotërojnë, me mallkimet në majë të gjuhës, për veten dhe fqinjët, kanë një kalendar të çuditshëm të ekzistencës së tyre.“vitet i masin me një kalendar që as ato vetë nuk e kuptojnëkur u vra filani, kur qëlluan filanin,kur iku djali i madh….”Dhe ky fatalitet tragjik nuk u ndahet as bijave e mbesave të tyre, edhe pse tani ato vishen ndryshe, moda nga Parisi dhe Nju-Jorku më shpejt vjen tek ato se kudo tjetër. Por prapë brenda tyre, dëshmon poeti, dikur rri fshehur dhe është gati të shpërthejë e zeza e pikëlluar e Ballkanit. I njëjti tragjizëm është i pranishëm në shumë prej poezive të Londos, edhe kur në poezinë e tij vjen Vasilika në Litharicë, pikëllimi i Pargës, apo në poezinë “Pensionistët”, që në shtatë ditët e javës luajnë shah me vdekjen. “Me përtesë të dielën llogarisin minutat e paktaminutat e mbetur në celularin e tyredhe i telefonojnë vdekjes.”Me këto vargje dramatikë mbyllet poezia, si vetë jeta jonë, që pret fundin e mistershëm, e të pashpjegueshëm. Gjeografia e poezisë së Bardhyl Londos është e gjërë, ajo shtegton nga Maki i de Radës në Ulqin, nga Parga në Lodevë, nga vendlindja në qytetin e madh, në të cilin nuk mund të vrasësh as veten, e për të cilin nuk është e denjë as vdekja. E tillë është edhe dhembja, tragjizmi që e shoqëron këtë poezi, zhgënjimi që të shkakton ekzistenca në një botë me Dhjatë të përmbysur. Dhe që të kesh dhimbje të mëdha në shpirt, duhet të kesh dashuri të mëdha, që të kesh zhgënjim tragjik, duhet të kesh patur shpresa të mëdha gjithashtu, siç shprehet Ernesto Sabato. Kjo dashuri e madhe për njeriun dhe për jetën ndihet në të gjitha poezitë e librit, si një nënshtresë e thellë, mbi të cilën projektohet dhe mbahet poezia e Londos, e sigurtë dhe mbi themele të forta. Sepse vetëm ajo poezi dhe ai art në përgjithësi, që ngrihet mbi themele të thellë dashurie është poezi dhe art i qëndrueshëm, i pavdekshëm. Ngrehinat e urrejtjes mbyten nën peshën e gurëve të vet të zinj. Ata që e njohin poezinë e Londos, qofshin këta poetë, studiues, kritikë apo lexues, e dinë me kohë se poezia e tij shquhet për bukurinë e fjalës poetike, për sintaksën e zgjedhur, për pasurinë e shprehjeve, metaforave, simboleve, krahasimeve, për ritmin e brëndshëm, për muzikalitetin, strukturën e veçantë, kërkimin e vazhdueshëm, që shpesh ngjan me një lojë eksperimentale, por që gjithnjë ia del të na befasojë me stilin e përvetshëm dhe estetikën qartësisht të dallueshme. Tek “Shën Shiu” përveç shushurimës së shiut që ndihet sikur bie mbi një pyll shelgjishtesh dhe ti gjendesh i strehuar nën trungun e një druri, kemi një shkrirje të dy dialekteve të shqipes, atij gegë me atë toskë, duke krijuar një gjuhë të re, me efekt emocionues poetik, befasues dhe të patakuar askund më parë. Shigjeta shiu shugatin, shkoklojnë shelgjishten,Shkurtat shpuplon shpatëzhveshur shtegziu.Shtërzime shtëllunge shirash shugurojnëShën shiun.Kështu pra, rikthimi i Bardhyl Londos në tempullin e tij poetik vjen me një gjuhë të re, me kërkime të reja, me hapësira të reja, me shpalosje të reja të botës dhe vizionit të tij poetik, ngjizur nga dashuria dhe dhembjet e mëdha, në kufirin midis vuajtjes dhe gjallnimit, shpresës dhe zhgënjimit, iluzionit dhe profecisë apokaliptike, në botën e Dhjatës së Përmbysur, në botën mëkatare ku njerëzit shkelin jo një, po të Dhjetë Urdhërimet. Rileximi i “Shën Shiut të bind për këtë.