Dardan Blaku/

Sot, ndërsa shohim dokumentarin që ndriçon jetën dhe veprën e Prof. Dr. Rifat Blakut, ndiej një krenari të thellë për trashëgiminë që ai ka lënë pas. Axha Rifat nuk ishte vetëm një intelektual i shquar dhe profesor ordinar në Fakultetin Ekonomik të Universitetit të Prishtinës, por edhe një simbol i rezistencës, i guximit dhe përkushtimit ndaj çështjes kombëtare.

Ai ishte pjesë e pandashme e familjes sonë të ngushtë dhe një shembull frymëzimi për të gjithë ne. Kujtimet e tij me babain tim, vëllain e tij të pandarë, dëshmojnë për një jetë të mbushur me sakrifica, por edhe me dashuri për dije dhe atdheun. Nga ditët e para si nxënës deri te angazhimet e tij si pedagog, aktivist dhe drejtues politik, Axha Rifat gjithmonë qëndroi i palëkundur në përpjekjet për t’i dhënë Kosovës zërin që meritonte në arenën ndërkombëtare.

Në vitet e vështira të okupimit serb, ai nuk u dorëzua kurrë. Si nënkryetar i Partisë Parlamentare të Kosovës dhe një zë i fuqishëm në forume ndërkombëtare, Axha Rifat luftoi për drejtësi dhe liri. Ai ishte gjithashtu një zë i dëgjuar në Institutin e Paqes në Washington DC, ku paraqiste me dinjitet realitetin e dhimbshëm të popullit tonë dhe aspiratat tona për liri.

Gjatë luftës së Kosovës, Axha Rifat dha një kontribut të jashtëzakonshëm. Ai bashkëpunoi ngushtë me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, duke ndihmuar në orientimin strategjik dhe logjistik të saj. Mbante ligjërata për orientimin topografik dhe aftësi të tjera jetike për ushtarët tanë, siguronte harta topografike dhe ndihmonte në përgatitjen për betejat më të rëndësishme. Në të njëjtën kohë, ai ishte anëtar i Qeverisë së Përkohshme të Kosovës, duke marrë pjesë në organizimin politik dhe institucional të rezistencës, në një prej periudhave më vendimtare të historisë sonë.

Përmes dijes dhe veprimit, ai tregoi se dijetari mund të jetë edhe luftëtar kur kombi është në rrezik. Përkushtimi i tij ndaj arsimit dhe formimit të brezave të rinj ishte pjesë thelbësore e misionit të tij jetësor.

Sot, ndërsa kujtojmë jetën dhe veprën e tij, le ta mbajmë gjallë frymën e Axhës Rifat: frymën e dijes, të guximit dhe të dashurisë së pakushtëzuar për atdheun. Ai ishte më shumë se një profesor; ai ishte një prijës shpirtëror i kohës së tij.

Një takim i ngrohtë me familjen e Dalip Grecës në Philadelphia.

Nga dr. Sadik Elshani

Fotot: z. Milot Rukiqi

Ditën e diel, më 6 prill, në mjediset e shoqatës “Bijtë e shqipes” u organizua një takim i ngrohtë me familjen e gazetarit e publicistit, ish-editorit të “Diellit”, z. Dalip Greca: bashkëshkëshorten Xhemilen, vajzën, Elisabeten, djalin, Dorjanin dhe dhendrin, Eduard Shehu.

Më 16 maj të vitit 2022 u nda papritmas e parakohshëm Dalip Greca, gazetar e publicist, bashkëshort e prind i devotshëm. Ai ka lënë gjurmë të pashlyeshme në gazetarinë shqiptare, sidomos atë të diasporës shqiptaro – amerikane, si redaktor i gazetës “Illyria” dhe më vonë kryeredaktor i gazetës “Dielli”, organ i “Vatrës”. Dalipi e mori drejtimin e “Diellit” në kohën kur “Dielli” herë botohej e herë nuk botohej, madje pati edhe një ndërprerje dyvjeçare. “Dielli” që nga viti i themelimit,1909, e gjer më sot ka patur mbi 20 editorë (redaktorë përgjegjës, kryeredaktorë), secili e ka marrë drejtimin e gazetës në çaste kritike, secili është shquar për diçka, dhe Dalipi shquhet si njëri nga editorët më jetëgjatë të “Diellit” (afro 12 vite), si editor që e stabilizoi botimin, krijoi një qëndrushmëri dhe e bëri gazetë të përditshme Online, në përputhje me kërkesat bashkëkohore gazetareske. Thënë shkurt, e ringjalli “Diellin”. Dalipi u bë edhe një kujdestar e historian i “Diellit” dhe “Vatrës”, tërë kohën i pranishëm në selinë e “Vatrës”, duke pritur vazhdimisht vizitorë e duke organizuar veprimtari e tubime të ndryshme. Prandaj, ikja e tij e parakohshme ishte një humbje e madhe për familjen, gazetarinë dhe komunitetin tonë shqiptaro – amerikan.

Dalipi ishte një përkrahës e mik i shoqatës sonë, i cili e vlerësonte lart punën tonë dhe me përkushtim e besnikëri i pasqyronte veprimtaritë tona ne faqet e gazetës “Illyria” e më vonë në “Dielli”. Kishim kënaqësinë që herëpashere ta kishim edhe në mesin tonë, të këmbenim ide, mendime e vlerësime për çështje të ndryshme shoqërore, kulturore, atdhetare, zhvillimet politike e ngjarjet në trojet shqiptare e komunitetin tonë.

Para se të ndërronte jetë Dalipi kishte bërë gati dy libra, por nuk kishte arritur t’i botonte në të gjallë të tij, por ato u botuan më vonë nën përkujdesjen e “Diellit” dhe “Vatrës”. Libri “Editorial”, përgatitur nga editori i tanishëm i “Dielli”, dr. Sokol Paja, pasqyron veprimtarinë publicistike të Dalip Grecës, shkrimet e zgjedhura që trajtojnë tema të ndryshme. Ndërsa libri “Editorët e “Diellit” në 110 vite histori”, përgatitur nga z. Idriz Lamaj, përshkruan dhe analizon veprimtaritë e editorëve të “Diellit”, por nuk mungojnë as ngjarjet e rëndësishme nga historia e “Vatrës”. Promovimi i këtyre dy librave është bërë dy vite më parë nën përkujdesjen e “Vatrës” dhe familjes Greca.

Duke patur parasysh lidhjet e forta të shoqatës sonë me Dalipin dhe organizimin tonë të mirë, bibliotekën e pasur, familja kishte kohë që kishte shprehur dëshirën që edhe librat e Dalipit të bëhen pjesë e saj. Dhe ja, në rrethana të tilla u organizua edhe ky takim i ngrohtë e mjaft i përzemërt. Familja i dhuroi shoqatës dhjetëra libra të titujve të përmendur më lart dhe disa libra të tjerë. Ishte ky një rast i përshtatshëm për një bashkëbisedim me familjen e Dalipit dhe veprimtarët e shoqatës, të cilët me vite të tëra kishin bashkëpunuar me të. Kuptohet, ato që u cekën më lart në këtë shkrim ishin edhe disa nga temat e këtij bashkëbisedimi. Takimi u zhvillua në dhomën me oxhak të godinës së shoqatës, që ofronte një atmosferë më të përzemërt, më intim – si ato ndejat rreth vatrës. Ky takim u xhirua me mjaft profesionalizëm edhe nga televizioni “Kultura shqiptare”, drejtuar nga çifti, Mimoza e Adem Belliu. Moderimin e bëri zonja Mimoza Belliu, e cila si hyrje të këtij takimi bëri një pasqyrë të shkurtër për jetën dhe veprën e Dalipit. Ajo vlerësoi lart punën dhe ndihmesën e Dalipit, si gazetar, publicist e veprimtar i komunitetit. Zonja Belliu falenderoi familjen Greca dhe shoqatën “Bijtë e shqipes” që mundësuan organizimin e këtij takimi modest, por mjaft domethënës.

Kryetari i shoqatës, z. Dritan Matraku falenderoi familjen Greca për dhurimin e këtyre librave, vlerësoi personalitetin e Dalip Grecës dhe punën e tij me plot përkushtim si gazetar e publicist. Ai i njoftoi të pranishmit për misionin e shoqatës sonë, veprimtaritë e shumta që ajo organizon, mbarëvajtjen e shkollës shqipe. Pastaj mikrofoni kalonte dorë më dorë. Zoti Llazar Vero, gazetar e publicist veteran, ish-kryetar i shoqatës “Bijtë e shqipes” rrëfeu për njohjen e hershme që ai kishte patur me Dalipin kur ai ende ishte në Lushnjë. Ai e vlerësoi lart Dalipin si njeri e si gazetar. Z. Sadik Elshani, ish-kryetar i shoqatës dhe njëherësh shkruesi i këtyre radhëve tregoi për njohjen e tij me Dalipin, përshtypjet e tij për personalitetin dhe karakterin, mirësinë e tij njerëzore, si dhe bashkëpunimin që ai ka patur me Dalipin si autor i dhjetëra shkrimeve për veprimtaritë e shoqatës, ngjarjet dhe figurat tona historike, çështjet e ndryshme kombëtare. Zoti Elshani e vlerësoi lart rolin e Dalipit si editor i “Diellit”, duke u shprehur: “Dalipi e ringjalli “Diellin””. Me mjaft fjalë dashamirëse e vlerësuan figurën e Dalip Grecës edhe diskutuesit tjerë: znj. Julida, Cepele, sekretare e shoqatës, z. Vangjel Hagjistasa, veprimtar i shoqatës, z. Bujar Gjoka, ish-kryetar i shoqatës, z. Bujar Çela, anëtar i Këshillit Drejtues dhe veprimtari i shoqatës, z. Milot Rukiqi. Takimi i sotëm përkonte edhe me një veprimtari që shoqata do ta zhvillonte pak çaste me vonë, një bashkëbisedim me shkrimtarin Gaqo Bushaka me nxënësit e shkollës sonë, prandaj edhe shkrimtari Gaqo Bushaka ishte i pranishëm në këtë takim. Edhe ai i tha disa fjalë felenderimi e mirenjohjeje për veprën e Dalip Grecës. Në emër të familjes Greca, mjaft i emocionuar përshëndeti djali i Dalipit, Dorjani, i cili falenderoi të pranishmit dhe shoqaten, për fjalet e mira, mikpritjen e ngrohtë, si dhe respektin e vlerësimet e larta për babain e tij të dashur.

Ky takim i përzemërt e modest ishte edhe një homazh, nderim për Dalip Grecën në trevjetorin e ndarjes së tij nga kjo botë – shprehje e respektit të shoqatës për mikun e saj. Dalipi u largua nga mesi ynë, por këto libra, shkrimet e shumta publicistike do ta mbajnë atë gjithmonë pranë nesh – miqësia, mirësia e fisnikëria e tij do të mbesin të ngulitura në kujtesën tonnë. Janë veprat ato që e bëjnë njeriun të pavdekshëm. Dalipi u prehtë në paqe e “Dielli” ndriçoftë përherë në botën shqiptare!

Andi Xhixha themelues i shkollës  shqipe në Lübeck – Gjermani rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”, New York, ruajtjen e identitetit kombëtar, historisë, gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare në Lübeck – Gjermani, nëpërmjet mësimit të gjuhës shqipe, historisë, traditës e kulturës shqiptare dhe aktiviteteve patriotiko- kulturore. Me themeluesin e shkollës shqipe në Lübeck – Gjermani Andi Xhixha bisedoi editori i “Diellit” Sokol Paja.

SHKOLLA SHQIPE NË LÜBECK

Shkolla Shqipe në Lübeck është fryt i një përkushtimi të madh dhe një dëshire të thellë për të ruajtur gjuhën dhe kulturën shqiptare në diasporë. Ajo u hap më 26 mars 2022, si rezultat i përpjekje te palodhur nga ana ime dhe falë mbështetjes së madhe nga Konsulli Z. Kole Gjoka, kjo nismë u bë realitet. Mësimi zhvillohet dy herë në javë – ditën e martë dhe të enjte – dhe përfshin fëmijë të grupmoshave të ndryshme. Shkolla është bërë një pikë referimi për komunitetin shqiptar në Lübeck dhe tashmë është pjesë e një rrjeti të gjallë shkollash shqipe që po rriten në veri të Gjermanisë, duke bashkëpunuar ngushtë për ruajtjen e identitetit kombëtar përmes gjuhës amtare.

KURRIKULA MËSIMORE DHE ARGËTIMI

Në mësim përdoret një kurrikulë e përshtatur për fëmijët shqiptarë që rriten në një mjedis dy-gjuhësh. Ajo përfshin elementë të gramatikës shqipe, lexim, shkrim, këngë popullore, tregime tradicionale, poezi dhe njohuri mbi historinë dhe kulturën shqiptare. Mësimi bazohet në metoda bashkëkohore dhe teknologji të përshtatura për fëmijët. Bashkëpunimi me prindërit është thelbësor. Ata inkurajohen të flasin shqip me fëmijët në shtëpi dhe të jenë të pranishëm në aktivitetet shkollore. Komuniteti shqiptar luan një rol aktiv në funksionimin e shkollës, duke mbështetur organizimin e aktiviteteve kulturore, festave kombëtare dhe ndihmës logjistike. Thirrja ime për prindërit është e qartë: ruajtja e gjuhës është detyrë e përbashkët dhe çdo përpjekje vlen.

MËSIMI I GJUHËS SHQIPE, FORMËN RUAJTJES SË IDENTITETIT KOMBËTAR TË SHQIPTARËVE NË GJERMANI

Gjuha shqipe është themeli i identitetit tonë kombëtar. Mësimi i saj në diasporë nuk është thjesht edukim – është ruajtje e trashëgimisë dhe ndërtim i ndërgjegjes kombëtare. Fëmijët që mësojnë shqip rriten me vetëdijen se kush janë, nga vijnë dhe çfarë vlere ka kultura e tyre. Përmes gjuhës ata lidhen me vendin e tyre të origjinës, me familjen dhe me historinë e kombit.

SHOQËRIA GJERMANE, MBËSHTETËSE DHE MIRËKUPTUESE NDAJ NISMËS SË SHKOLLËS SHQIPE

Shoqëria gjermane ka qenë mbështetëse dhe mirëkuptuese ndaj nismës së shkollës shqipe. Falë bashkëpunimit me institucionet vendore, kemi mundur të sigurojmë hapësira për zhvillimin e mësimit. Në veçanti, në veri të Gjermanisë është krijuar një frymë bashkëpunimi midis shkollave shqipe në qytete si Elmshorn, Kiel, Bremen e të tjera. Këto shkolla po ndërtojnë ura komunikimi dhe bashkëpunimi, duke i dhënë gjuhës shqipe një jehonë të fortë në rajon. Komuniteti shqiptar në Lübeck është i përkushtuar dhe kontribuon me pjesëmarrje aktive në ruajtjen dhe zhvillimin e shkollës shqipe.

MËSIMDHËNIE PËRMES TEKNOLOGJISË, VËSHTIRËSITË NË MËSIMDHËNIE ME FËMIJËT ME DY GJUHËSI

Përdorimi i teknologjisë ka ndihmuar në përmirësimin e mësimdhënies – video edukative, aplikacione për gjuhën shqipe, libra dixhitalë dhe materiale interaktive janë bërë pjesë e orëve të mësimit. Megjithatë, sfidat me fëmijët që rriten në një mjedis dy-gjuhësh janë të shumta. Shpesh ata kanë vështirësi me shqiptimin, ndërtimin e fjalive dhe pasurimin e fjalorit. Duhet një qasje e duruar, e personalizuar dhe kreative për t’i motivuar dhe për t’i mbajtur të angazhuar.

EFEKTI QË KA PASUR TE FËMIJËT NË RRITJEN E NDJENJËS PATRIOTIKE MËSIMI I GJUHËS SHQIPE

Mësimi i gjuhës shqipe ka ndikuar dukshëm në rritjen e ndjenjës së përkatësisë dhe patriotizmit tek fëmijët. Ata mësojnë me krenari për flamurin kombëtar, për figurat e shquara të historisë sonë, për festat tona tradicionale. Në çdo aktivitet ku këndojnë apo recitojnë në shqip, ndjehet një emocion i veçantë dhe një lidhje shpirtërore me Shqipërinë. Kjo ndihmon në ndërtimin e një identiteti të fortë dhe të qëndrueshëm, pavarësisht se jetojnë jashtë kufijve gjeografikë të atdheut.

KUSH ËSHTË MËSUESI ANDI XHIXHA?

Kam përfunduar studimet Bachelor në Universitetin “Luigj Gurakuqi” në Shkodër dhe më pas Masterin në Universitetin e Tiranës. Gjatë viteve të studimeve kam punuar në mënyrë vullnetare në disa shkolla në Shqipëri. Pas përfundimit të studimeve, kam emigruar në Gjermani ku kam dhënë një kontribut të madh për hapjen e shkollës shqipe në Lübeck. Falë përkushtimit tim dhe mbështetjes se palodhur nga Konsulli Z. Kole Gjoka, u realizua me sukses hapja e shkolles shqipe ne Lübeck. Në vitin 2024, jam  nderuar me titullin “Ambasador për Paqe” në Gjermani – një vlerësim për punën e time të palodhur në ruajtjen e gjuhës dhe kulturës shqiptare në mërgatë. Së bashku me bashkëshorten  time, mësuesen Armela Xhixha, mendoj qe jemi zemra e kësaj shkolle – jo vetëm si mësues, por si udhëheqës, organizatorë, dhe mbi të gjitha, si prindër të përkushtuar ndaj çdo fëmije që ka nevojë për ndihmë në rrugën e ruajtjes së identitetit kombëtar.

Ambasador Blerim Reka/

Dje, në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, me zv. kryeministren dhe ministren e punëve të jashtme dhe të diasporës të Republikës së Kosovës, Donika Gërvalla.

Në betejën diplomatike të radhës kundër Serbisë, për ta demaskuar botërisht si hegjemoni militariste.

Tri sulmet terroriste në dy vitet e fundit kundër Kosovës, dëshmi se Beogradi mbetet kërcënuesi kryesor i paqes rajonale.

Përfaqësuesi amerikan në OKB John Kelly, riktheu: “mutual recognition”, pra njohjen reciproke, si qëllim përfundimtar të dialogut Kosovë-Serbi.

Irena Alushani themeluesja e shkollës “Bijtë e Shqipes” në Trieste – Itali rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”, New York, ruajtjen e identitetit kombëtar, historisë, gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare në Trieste – Itali, nëpërmjet mësimit të gjuhës shqipe, historisë, traditës e kulturës shqiptare dhe aktiviteteve patriotiko- kulturore. Me themeluesen e shkollës shqipe “Bijtë e Shqipes” në Trieste – Itali Irena Alushani bisedoi editori i “Diellit” Sokol Paja.

SHKOLLA SHQIPE NË TRIESTE TË ITALISË

Shkolla Shqipe “Bijtë e Shqipes” në Trieste të Italisë është hapur për herë të parë në vitin 2012, nga një ide personale imja e transformuar në projekt arsimor dhe e paraqitur organeve zyrtare të Drejtorisë Arsimore vëndase, si profesioniste dhe me eksperiencë shumë vjeçare në arsim, me dy objektiva kryesore: Së pari, për të ushtruar profesionin tim duke ju ardhur në ndihmë fëmijëve shqiptarë në mërgim dhe familjeve shqiptare që do të dëshironin të ruanin gjuhën shqipe, këtë gjuhë hyjnore të perëndisë siç shkruan Naim Frashëri. Me historinë e saj të vecantë që të parët tanë e kanë ruajtur me aq mund e sakrifica dhe si një nga treguesit kryesor të identitetit kombëtar por edhe ruajtjen dhe trashëgimin e historisë, kulturës shqiptare dhe së dyti për integrim sa më me dinjitet dhe civilitet në realitetin e shoqërisë mikëpritëse italiane sepse shkolla është ajo që jo vetëm të pajis me dituri por edhe edukon me vlerat më të larta humane njerëzore gjithë përfshirësëse evropjane që trasmeton. Në Trieste jetojnë mbi 1800 shqiptarë, një numër i konsiderueshëm por pak të intersuar e të dëshiruar në mësimin e trasmetimin e gjuhës shqipe. Kështu me bashkëpunimin e atyre familjeve kosovare të interesuara bëra të mundur hapjen zyrtare, për herë të parë në Trieste, në shkurt 2012, të shkollës së parë shqipe dhe me mbështetjen e Drejtorisë Arsimore Trieste mu vu në dispozicion një klasë në shkollën shtetërore “Guido Corsi” ku numri i nxënësve të regjistruar arriti në 20 dhe me kalimin e kohës ky numër u rrit në 50 nxënës.

PËRPJEKJET INTENSIVE PËR TË RRITUR INTERESIN E FËMIJËVE PËR GJUHËN SHQIPE

Kurrikula mësimore është ajo e hartuar dhe e udhëzuar nga Ministria e Diasporës. Bashkëpunimi me familjet është i vazhdueshëm dhe sensibilizimi gjithashtu edhe shumë i vështirë sepse familjet shqiptare, në përgjithësi e kanë humbur interesimin për mësimin dhe trasmetimin e gjuhës shqipe fëmijëve të tyre sepse “Gjuha Shqipe nuk ka çu duhet fëmijëve ngaqë nuk jetojnë në Shqipëri apo Kosovë dhe ajo që ju jep një të ardhme, një rrogë, është ajo italiane prandaj nuk kanë pse ta mësojnë gjuhën shqipe. Ju mjafton ajo dialektale, që flasin në shtëpi, nuk ka nevojë të frekuentojnë shkollën shqipe për ta mësuar atë mirë e bukur e me gramatikë sepse nuk do ju duhet më në jetë, pra është pa vlerë” – sipas mentalitetit të disave prej tyre. E shikojnë mësimin e gjuhës shqipe si një bisnes si një interes ekonomik që nuk ju vlen më, tashmë në mërgim dhe jo më si trashëgimi kulturore, historike dhe ruajtje të origjinës, të indetitetit kombëtar, të dinjitetit, krenarisë dhe në respekt të prejardhjes së tyre shqiptare të pamohueshme që pasaporta italiane, faktin që janë shqiptarë, nuk mund t’jau eliminojë dhe mohojë, sigurisht.

GJUHA SHQIPE SI DËSHMI E IDENTITETIT KOMBËTAR

Shkolla Shqipe në mërgim, mësimi i Gjuhës Shqipe dhe ruajtja e saj, jo vetëm që është forma më e lartë e ruajtjes së identitetit kombëtar por njëkohësisht është pjesëmarrja aktive e tyre dhe e drejtëpërdrejtë në trashëgiminë tonë historike –kulturore. Gjuha është peshorja dhe treguesi kryesor se sa ata duan ta ruajnë dhe ta përcjellin brez pas brezi dhe me dinjitet identitetin, origjinën e tyre. Kjo tregon edhe dashurinë e krenarinë për atdheun e tyre. Po humbe gjuhën je i humbur në të gjitha kuptimet e drejtimet por fatëkeqsisht pak e kuptojnë këtë. Asnjë popull nuk e harron dhe nuk e nënëvleftëson gjuhën e tij në mërgim por e trasmeton me besnikëri dhe krenari atë. Italianët p.sh në mërgim kanë shkollat në gjuhën e tyre dhe i frekuentojnë ato rregullisht dhe çdo ditë kurse ne kemi vështirësi ti çojmë përpara ato edhe pse mësimi zhvillohet vetëm 2 orë në javë, çdo të shtunë.

ITALIANËT MBËSHTESIN MËSIMIN SHQIP

Shoqëria, institiucionet arsimore, komunale italiane përfshirë kishat kanë qënë gjithmonë dhe janë pozitive dhe të hapur në drejtim të mbështetjes së mësimi shqip. Italianët nuk pengojnë as krijimin e shoqatave shqiptare dhe as hapjen e shkollave shqipe, përkundrazi nga eksperienca personale, projektet arsimore, janë mirëpritur dhe instiucionet më kanë mbështetur gjithmonë në dhënien e hapsirave dhe klasës ku mund ta zhvilloja mësimin apo e zhvilloj akoma sot. Personalisht e kam zhvilluar mësimin në hapsira institucionale shtetërore/publike dhe jo private dhe jam ndjerë gjithmonë e respektuar dhe e vlerësuar, për punën, seriozitetin dhe rëndësinë e projektit tim nga istitucionet arsimore lokale e krahinore. Mund tu them me siguri të plotë edhe që në shkollën italiane vet mësuesit italianë au këshillojnë familjeve shqiptare rëndësinë e ruajtjes, trasmetimit dhe të folurit të gjuhës shqipe në ambjentet familjare shqiptare edhe për faktin që fëmijët dygjuhësh dhe sidomos kur flitet për gjuhën e nënës, kanë një zhvillim të trurit dhe të inteligjencës më të lartë se ata 1 gjuhësh. Kjo e bazuar dhe e verifikuar nga studime të bëra në këtë fushë nga Universiteti Bicoça-Milano.

TEKNOLOGJIA DHE TRADICIONALJA NË MËSIMDHËNIE

Vështirësi nuk kam pasur në mësimdhënie asnjëherë përmes teknologjisë. Personalisht preferoj dhe ushtroj metoden tradicionale në mësimdhenie por kur është vërtetë e nevojshme apo e domosdoshme patjetër që e përdor teknologjinë duke e ndërthur atë pa asnjë problem. Për mua kjo nuk është priotitet por as pengesë. Mundohem ta evitoj në klasë sa më shumë të jetë e mundur përdorimin e ekzagjeruar të tyre në punën time me nxënësit. I jap më shumë rëndësi punës së dorës, shkrimit të dorës, dërrasës së zezë ,shkumësit, leximit dhe shfletimit të librave për zgjerimin e njohurive të tyre dhe krijimit të biblotekës së shkollës shqipe.

MËSIMI I GJUHËS SHQIPE RRIT DHE KULTIVON PATRIOTIZMIN

Mësimi i gjuhës shqipe rrit dhe kultivon patriotizmin te fëmijët. Patjetër që gjuha është shumë e rëndësishme dhe esenziale e pazëvëndësushme e vetmja rrugë që jo vetëm ruan, zhvillon ndjenjën e krenarisë, idetitetin, dinjtetin kombëtar por rrit absolutisht ndjenjën patriotike nëpërmjet studimit të historisë dhe kulturës shqiptare.

KUSH ËSHTË MËSUESE IRENA ALUSHANI ?

Kam studiuar në Universitetin e Tiranës në specialitetin Histori. Mbas mbarimit të studimeve universitare kam punuar si mësuese në Shqipëri, në shkollat tetëvjeçare dhe të mesme ku më është besuar edhe roli si drejtoreshë shkolle të cilin e kam përmbushur me sukses dhe rezultate të larta. Mbas tranzicionit që kaloi vendi ynë në vitin 1997 u larguam familjarisht, me vizë të rregullt, dhe u vendosëm në Itali, ku jetoj prej 26 vitesh. Këtu ndoqa në Universitetin e Studimeve në Trieste njohjen e diplomës time universitare shqiptare dhe mora “Laurea in Scenze Storiche”, mbas një viti plus studimesh. Gjithashtu kam ndjekur edhe shumë kurse në “Qendrat e Formimit Profesional të Qarkut në Trieste” si eksperte në çështjet e integrimit dhe emigracionit dhe si Mediatore Gjuhësore -Kulturore. Kam punuar si mediatore gjuhësore dhe kulturore në shkollat e Triestes me fëmijë shqiptare dhe në ndihmë të përfshirjes së tyre sa me më pak probleme në procesin mësimor dhe të integrimit shkollor dhe njëkohësisht të familjeve në atë shoqëror. Kam punuar edhe në disa Bibloteka, kam qenë dhe jam aktive në jetën social-politike të qytetit për të dhënë kontributin tim sadopak në mbarëvajtjen sa më të mirë të problemeve në fushën e emigrazionit dhe integrimit por edhe për ngritjen lart të imazhit të Shqipërisë duke u ndalur sidomos në zhvillimin e pamohushëm dhe të prekshëm, konkret që Shqipëria ka bërë sidomos në 10 vjeçarin e fundit, 10 vjeçar ky që na ka ngritur kokën lart si shqiptarë dhe i cili ka hequr frikën e të thënit “jam shqiptar” kudo në botë duke rizgjuar ndjenjën e krenarisë kombëtare ku shqiptari sot nuk shikohet më si një njeri me “bisht”por po ecën me dinjtet drejt rrugës së bashkimit me familjen e madhe evropjane ku gjeografikisht e ka vëndin por faktikisht akoma jo. Vendi ynë e ka treguar se e meriton të jetë e barabartë mes të barabartëve, shqipëtarë me pasaportë evropiane ku edhe gjuha shqipe dhe shkolla shqipe do të ketë vlerësimin dhe vëndin që vërtetë meriton.