Nga ROZI THEOHARI, Boston/
Mbasi gjeta adresën e dentistit, (ai banonte pranë nesh),u nisa menjëherë duke mbajtur një shami në faqe. Përveç ndjenjës së frikës dhe pasigurisë, më mundonte dhe diçka tjetër: a do të mundja t’ia shpjegoja me saktësi në anglisht simptomat doktorit…
Por çdo gjë kaloi për mrekulli, sepse infermierja ishte ruse. – Zgjidh, – më foli ajo në gjuhën e saj. – Njëri doktor është amerikan, tjetri, dr.Raxhi, është indian dhe shumë I kujdesshëm. Ky emër më kujtoi artistin Raxh Kapur dhe serine e filmave të tij të dëgjuar. Sigurisht, do të mjekohem tek indiani, vendosa, do t’i tregoj se si thyheshin dyert e kinemave në Shqipëri për të parë filmat indianë… Do t’i tregoj … Por unë s’i tregova asgjë, sepse njeri më nursëz se ky doktor s’kisha parë! Njeri më serioz e më të heshtur s’kishe ku e gjeje.
S’fola. Gjatë mjekimit, kur ai e hoqi maskën e po më shpjegonte diçka, dallova dhëmbët e tij të bardhë e të rregullt, që feksnin më shumë për shkak të lëkurës së zeshkët të fytyrës.
Provova të hapja bisedë, por zymtësia e fytyrës së tij ma preu hovin. Vetëm kur mbaroi seanca dhe ai po ftonte pacientin tjetër, unë i dola para e i thashë papritur:
– Ne kemi të përbashkët Nënë Terezën!
– Pse? – mblodhi vetullat ai.
– Sepse vendlindja e saj është Albania!
– S’e kam dëgjuar këtë, – tha ai ftohtë.
– Po, këmbëngula unë, – Nëna është jona.
– Nënë Tereza është indiane, është Nëna jonë! – përsëriti ai dhe me një gjest gati-gati mospërfillës më dha të kuptoja se biseda jonë kishte marrë fund.
Ika. S’do mend, pak a shumë isha zemëruar me atë njeri. Pas dy javësh, në seancën tjetër të mjekimit, shkova tek dentist me një vandak gazetash “Illyria”, ku kisha zgjedhur artikuj në anglisht për Nënë Terezën.
Mbasi lexoi disa syresh, dr.Raxhi hoqi maskën e tha:
– E po mirë, ja, paska lindur në Shqipëri… S’e paskam ditur këtë, se kam ikur i vogël nga India.
– Por duhet ta kishit mësuar… – thashë unë dhe, pa mbaruar mirë fjalën, ai ma mbushi gojën me pambuk. Tek dentisti është vështirë të dialogosh.
– Nëna mund të kishte lindur diku gjetkë në botë, s’ka rëndësi, – vazhdoi ai me një ton bindës. – Ajo është indiane, ajo është jona… Kjo është thelbësorja!
Përgjigja e tij më indinjoi, por s’kisha mundësi të flisja. “O Zot, pse popujve të vegjël ua mbyllin gojën?” aludova atë çast.
Ika përsëri e zemëruar nga klinika. Më gëzoi vetëm fakti se seanca tjetër përsëritej në vjeshtën e vonë. Kështu, dalëngadalë, pothuajse e harrova indianin.
Por e kujtova atë disa ditë pas vdekjes së Nënë Terezës. Vendosa t’i telefonoja. Sa shumë e donte dhe me sa passion fliste ai për Nënën! Formova numrin në telefon dhe i thashë infermieres emrin tim.
– Doni ndonjë seancë të re mjekimi? – pyeti ajo.
– Jo …, dua të flas me doktor Raxhin…
Pas pak dëgjova në receptor zërin e tij.
– Ngushëllimet e mia për Nënën! – i thashë, duke u munduar që zërin ta kisha më të qetë.
– Oh, faleminderit, shumë faleminderit! – u përgjigj ai me një zë të pakët e të dridhshëm. Pastaj, pas një heshtjeje, sikur u përmend e tha:
– Edhe ju, sigurisht…, pranoni ngushëllimet e mia!
– Ju faleminderit! – i thashë.
Dhembja e vdekjes i bashkon dhe i pajton njerëzit.
Dy muaj më vonë, në ditën e takimit, isha ulur në dhomë e pritjes bashkë me pacientët e tjerë.
“Si do të shkojë biseda sot”, mendoja. Aty për aty, u kujtova që kisha botuar një vjershë në anglisht për Nënë Terezën. Ajo më duhej sot domosdo. E pushtuar nga krenaria brenda disa minutave vrapova në shtëpi, mora gazetën dhe, tek ecja mbi
dëborën e ngrirë, pëshpërisja: “Unë, të paktën, një vjershë e botova për Nënën, po ju doktor, ç’keni bërë? Por, kur hyra brenda, ngrohtësia e mjedisit, muzika e ëmbël dhe vështrimi indiferent i peshqve nga akuariumi sikur ma fshinë pak nga
pak ndjenjën e mërisë. M’u duk vetja shumë e vogël të filloja një debat të ri. Përtej vetratës infermierja po ndiqte luftën e ndjenjave në fytyrën time. Jo. Nuk do t’ia tregoja vjershën. E lashë gazetën mbi tavolinë dhe u futa në klinikë. Pa filluar ende mjekimi, hyri gruaja ruse.
– Ke harruar gazetën… Më prekën vargjet e tua! – tha ajo në rusisht.
Doktori, sapo e njohu gazetën shqiptaro-amerikane, ia mori nga dora. E lexoi vjershën. Ajo ishte e shkurtër, por ai e mbajti vështrimin aty për disa minuta:
“Mother Albania—yours and mine homeland
Gives me the right
To read
The hieroglyph of wrinkles
On your face,
Wetted by tears
Of thousands of Albanian mothers…”
Boston, dhjetor 1997
Një analizë e tre profesorëve, Serge Larivee, Geneviève Shenard të Universitetit të Montrealit dhe Carole Senechal të Universitetit të Edukimit të Otavës, thotë se ka elemente shumë të dyshimta mbi punën humanitare të Nenës Terezë, e madje edhe kontestohet lumturimi i saj nga Vatikani. Analiza e këtyre studiuesve do të botohet këtë muaj në revistën ‘Studime mbi fenë dhe shkencën’.
Studiuesit kanë hulumtuar 287 dokumente mbi punën e Nenës Terezë dhe sipas tyre ka elemente mjaftë kundërthënëse nga raportet e saj me politikën, qëndrimet dogmatike për shumë çështje sociale, madje deri edhe në menaxhimin e fondeve për bamirësi që i jepeshin asaj.
Sipas analizës në shumë prej 517 misioneve në 100 vende që kishte hapur Nëna Terezë, shumë mjekë kishin vërejtur një moskujdes të mjekëve të misioneve ndaj të sëmurëve dhe të varfërve. Madje në shumë strehimore kishte pasur mungesë të lartë të pastërtisë deri edhe ushqim të pamjaftueshëm. Dhe kjo nuk thuhej se ishte për mungesë parash. Sipas analizës, përgjigja e saj për vuajtjet e shumë të varfërve kishte qenë se ‘bota fiton shumë nga vuajtjet’ dhe së ‘është diçka e bukur të shohësh të sëmurit të pranojnë fatin e tyre dhe të vuajnë sikur Jezusi në kryq”.
“Nënë Tereza ishte bujare me lutjet e saj, por më tepër dorështrënguar me milionat e fondacionit të saj, kur ai vinte për vuajtjet e njerëzimit”, kështu thonë studiuesit në analizën e tyre, teksa flasin për paratë që jepeshin për fondacionin e saj. “Gjatë përmbytjeve të shumta në Indi apo pas shpërthimit të një fabrike të pesticideve në Bhopal, ajo ofroi lutje të shumta dhe medaljonin e Virgjëreshës Mari, por asnjë ndihmë të drejtpërdrejtë apo monetare”. Thuhet se miliona dollarë janë derdhur në llogaritë bankare, madje edhe një grant nga diktatura Duvalier në Haiti. Larivee thotë. “Duke pasur parasysh menaxhimin dorështrënguar të punëve të Nënë Terezës, njeriu mund të kërkojë të dijë se ku kanë shkuar miliona dollarë për të varfërit?”
Tek pjesa e lumturimit të saj, ka po ashtu dyshime. Vatikani kishte marrë për bazë shërimin e një gruaje, Monika Besra, e cila kishte qenë duke vuajtur nga dhimbje të forta të barkut. Gruaja dëshmoi se ajo ishte shëruar pasi kishte vendosur në bark një medaljon të bekuar nga Nënë Tereza. Por mjekët kishin thënë se ajo u shërua pas barnave dhe mjekimi që ju bë asaj. Vatikani s’kishte marrë parasysh këtë.
Përkundër këtyre dyshimeve, analiza e këtyre tre profesorëve thotë se miti për altruizmin e Nenës Terezë ka pasur efektin e vet pozitiv, pasi ka nxitur nisma të mëdha bamirësie. /reporteri.net/ marrë nga: http://www.eurekalert.org/pub_releases/2013-03/uom-mta022813.php dhe http://articles.timesofindia.indiatimes.com/2013-03-02/uk/37389641_1_mother-teresa-vatican-study/reporteri
http://besimtari.com/site/2013/03/03/nene-tereza-ishte-hajnesh-thote-nje-studim-nga-tre-profesore-nderkombetare/