Flet kapiteni i Rimorkiatorit “Adriatiku”, zoti Petrit Cila:-Ja si nuk e lamë tragetin “Norman Atlantic” të përplasej në bregun shqiptar./
Nga Shefqet Kërcelli*/
Po kalon një muaj nga tragjedia e tragetit “Norman Atlantic” dhe jehona e këtij aksidenti të rrallë detar ende nuk është shuar, pasi në brigjet matanë Adriatikut vazhdojnë ende analizat dhe hetimet për shkaqet që cuan në këtë ngjarje të pazakontë.Ndërkohë detarët tanë civilë dhe ushtarakë ende jetojnë me kujtimet e atyre ditëve të vështira kur u përballën me detin e egër për të parandaluar tragjedinë detare.Por ajo që më shqetësoi të sjell në vëmëndjen e opinionit publik është mungesa e vëmendjes nga mediat tona për kontributin real që dhanë Rimorkiatorët e Kompanisë së Mjeteve tona Detare në parandalimin e pasojave që mund të sillte një përplasje e tragetit “Norman Atlantic” në cdo segment të bregdetit shqiptar. Është fakt që si drejtuesit e kësaj kompanie të suksesshme shqiptare ashtu dhe kapitenët e ekuipazhi i Rimorkiatorëve janë modestë dhe të rezervuar për të folur për ndihmën konkrete që dhanë në këtë ngjarje, e cila mund të kishte marrë përmasa të jashtëzakonëshme për bregdetin tonë. Tabloja e mjeteve që morrën pjesë në këtë operacion detar është gjysmake pa pasqyruar punën dhe vështirësitë me të cilat u përballën detarët e RM “Adriatiku”. Sipas detyrës që morëm nga drejtuesit e kompanisë u nisëm më datën 29 dhjetor, ora 10.30 nga porti i Durrësit, tregon Kapiteni i RM “Adriatiku” Petrit Cila. Deti ishte 5-6 ballë dhe era V-VP-VL. Në orën 16.30 të kësaj dite ne ishim një milje larg tragetit të djegur, i cili ishte braktisur rreth 4 milje nga Veriu i Sazanit dhe po kaq nga Jugu i derdhjes së Vjosës. Në vendngjarje ishim 4 RM italianë e grekë dhe dhe 2 RM shqiptarë. Ndërkohë kapiteni i anijes “Lissus” na konfirmoi faktin që trageti ishte i braktisur dhe era e fortë po e conte drejt brigjeve shqiptare. Rreziku ishte permanent. Krahas zjarrit, trageti mund të sillte një ndotje të paparë, bashkë me të dëmet ekologjike. Ne u ndodhëm atje në kohën dhe vendin e duhur, thotë kapiteni. Ishte gjë e mirë që ata kishin lënë një cimë në bash dhe një cimë në kic, thotë marinari Gjergj Bicaj. Tragetet dhe anijet e tjera italiane dhe greke që ndodheshin në rajon nuk mund ta kapnin cimën, pasi nuk mund ti afroheshin “Norman Atlantic”, kështu që kjo barrë i ngeli RM “Adriatikut”. Aty detarët tanë të sprovuar Gjergji, Shpëtim Brahimaj, arritën të kapin cimën dhe ta lidhin tek kallumi i “Adriatikut”. Bëjmë të pamundurën për kapjen e cimës në bashin e anijes. Nga kjo orë e në vazhdim trageti u mbajt i sigurt nga RM ynë. Ne e mbajtëm tragetin ne kujdes. Hidhnim ujë për të ruajtur cimën mos digjesh. 48 orë tension, ankth, përballje me valët e egra të detit. E njejta situatë vazhdoi deri më datë 31. Kështu tragetit “Norman Atlantic”, i lënë në mëshirë të fatit i doli zoti Rimorkiatori ynë, thotë kapiten Cila. E mbajtëm për dy ditë të karikuar, duke u krijuar mundësi mjeteve të tjera të hidhnin ujë e të manovronin lirshëm. Ndërkohë RM “Adriatiku” hidhte ujë në traget dhe cimë për të mos e lejuar atë të digjet. Kështu ekuipazhi i RM “Adriatiku”, i përbërë nga Kap. Petrit Cila, Oficer Alban Hoxha, k/mekanik Ilir Duka, elektricist Ali Guci, mekanikët Kledi Hamiti dhe Ervis Tonuzi, si dhe marinarët Gjergji Bicja dhe Shpëtim Brahimaj, sakrifikoi shumë në këtë aksident detar. Rimorkiatori “Adriatiku” mbajti peshën kryesore në këtë operacion të vështirë. Ekuipazhi i tij e mbajti të lidhur tragetin për dy ditë, në cdo cast merrnim urdhërin”- mos e lëshoni! Dhe ne nuk e lëshuam atë deri në orën 10.00 të datës 31 dhjetor, kur deti ra dhe erdhën rimokiatorët nga Italia, si kofini mbas të vjelit. Italianët nga që kishte zjarr sa afroheshin dot ditën e parë, pastaj kur e morën me det të qetë, na thanë pse erdhët, thotë elektricisti Ali Guci. Me përpjekjet e përkushtimin tonë ne bëmë që nata e ndrimit të viteve mos sillte lajm të keq për tre popujt fqinj, vecanërsiht për shqiptarët, shprehen detarët e “Adriatikut”. Ndërsa autoritetet e anijeve ushtarake na falenderuan, drejtuesit e mjeteve civile nuk denjuan të thonë një fjalë mirënjohje. Por operacionin tonë humanitar e vlerësoi mbarë opinioni në dy brigjet e Adriatikut, pamvarësisht kush i mori lëvdatat. Në fund të fundit sakrificat e ekuipazhit tonë i di zoti, thotë kapiten Petriti, ne zbatuam një detyrë të autoriteteve shqiptare, pasi trageti ishte brenda ujërave tona. Teksa shohim dhe cimën e mbledhur të tragetit “Norman Atlantic” në kicin e RM “Adriatiku”, ndjehemi krenarë me këta njerëz fisnikë e guximtarë, që rrezikuan jetë e tyre për të shpëtuar jetë të tjera. Por nuk është ky rasti i parë që Rimorkiatorët e kompanisë së Mjeteve tona detare marrin pjesë në operacione të tilla, ata dhe herë të tjera kanë marrë pjesë në operacione kërkim-shpëtimi, krahas institucioneve shtetërore, duke shkruar kështu historinë e tyre të ndritur në detarinë shqiptare. Dhe këtë histori të shkruar mbi dallgët e detit e bëjnë kapitenë të zotë si Petrit Cila, mekanikët e marinarët e zotë të këtyre mjeteve, lavdia e transportit tonë detar. Dikush mund të thotë:-vonë folët për këta detarë?! Por, më mirë vonë se kurrë, për të plotësuar boshllëkun mediatik të krijuar nga fatkeqësia detare e “Norman Atlantic” dhe për të evidentuar kontributin e mjeteve tona detare, një aset me vlerë për ekonominë dhe transportin tonë detar.
* Autori eshte bashkepunetor i Diellit