Dhe Trump qesh, ndërsa ata bërtasin.
Nga Rafael Floqi
Nëse protestat e fundit kundër Donald Trump kanë provuar ndonjë gjë, është se rezistenca amerikane di si të bëjë spektakël. “No Kings”, që sipas disa vlerësimeve ishte demonstrata më e madhe njëditore në mbi 50 vjet, nuk kishte më një mesazh të vetëm, por një kor zërash që shndërrohej në kakofoni: nga pankarta që citonin Dhiatën e Re te teoritë e komplotit për Epstein-in; nga flamujt për kriptovaluta te bluzat me mbishkrime në spanjisht që i thoshin MAGA-s çfarë mendonin realisht për të. Ishte protestë për hir të protestës – një ritual publik ku qëllimi nuk ishte ndryshimi i politikës, por vetë performanca e mos-pajtimit.
Dhe në qendër të këtij spektakli… një bretkosë gjigante e fryrë me ajër.
Nëse ka një gjë që lëvizja No Kings ka bërë mirë, është të duket qesharake. Dhe kur them “qesharake”, e kam fjalën absolutisht qesharake. Këta demokratë të zemëruar marshojnë në rrugë kundër dikujt që tashmë ka fituar zgjedhjet me shumicë – po, Trump – dhe e bëjnë këtë me një vetbesim që vetëm të humburit mund ta shfaqin. Ata i thonë “No King Trump”, si të “ No Kings ishte një mbret i paautorizuar, duke injoruar faktin e thjeshtë: presidenti është i zgjedhur ligjërisht, me mandate dhe mbështetje. Kjo është ironia bazë: protesta e tyre përbën një akt rebelimi… ndaj dikujt që nuk po e kërcënon. Dhe në këtë absurditet, No Kings nuk është thjesht një lëvizje; është një teatër për veten e tyre, një shfaqje e vazhdueshme e rebelizmit që nuk ka objekt.
Portland Frog: simboli i absurditetit
Nëse po kërkoni simbolin që përmbledh gjithë kontradiktën e No Kings, mos kërkoni më larg se Portland Frog – bretkosën gjigante të fryrë me ajër që marshon me pankarta “Frogs Together Strong”. Seth Todd, 24 vjeç, themeluesi i padashur i fenomenit, nuk kishte tjetër qëllim përveçse të bënte qesharak presidentin dhe të gjithë agjencitë federale që Trump pretendonte se sfidoheshin nga Antifa. Dhe rezultati? Absolutisht i qeshur.
Ky simbol është më shumë se një mem; ai është filozofi politike në formën e tij më të pastër: absurditeti që duket si rezistencë, por në fakt është spektakël. Dhe në mënyrë paradoksale, Portland Frog e bën opozitën të duket jo vetëm e padëmshme, por edhe e arritshme për pjesëmarrësit e pasigurt – ata që duan të jenë pjesë e lëvizjes, por nuk dinë se çfarë po bëjnë.
Protesta pa ide: spektakli mbi mesazhin
Këtu futet edhe No Kings në tërësi: një lëvizje ku çdo pankartë, slogan dhe meme duket sikur thotë, “Shiko sa rebelë jemi – edhe pse nuk po ndryshojmë asgjë.” Disa protestues kritikojnë pjesëmarrësit e tjerë sepse nuk janë të koordinuar; të tjerë ironizojnë mbi vetë protestën; dhe disa thjesht marshojnë për të qenë të pranishëm. Askush nuk ka përgjegjësi; askush nuk pritet të bëjë diçka konkrete.
Pankartat janë një larmi e çuditshme: citime të Dhiatës së Re, teorira komplotiste për Epstein-in, slogane si “Chinga tu MAGA”, bluzat me kriptovaluta dhe meme që askush nuk i kupton. Një grumbull zërash, ideve dhe simbolesh që nuk bashkohen dot, dhe megjithatë secili ndihet protagonist i vetvetes. Kjo është kontradikta më e madhe: protesta për t’u dukur e fuqishme, kur në fakt askush nuk po shqetëson askënd.
Frivoliteti si taktikë
Sociologët dikur e quanin këtë “tactical frivolity” – protestën që i përgjigjet shtypjes me humor dhe absurditet, siç bënin “Yippies” e viteve ’60. Sot, interneti e quan ndryshe: shitposting në jetën reale.
Siç shkruan Sarah Jeong në The Verge, shitpost-i nuk synon të krijojë kuptim, por ta shkatërrojë atë. Të thotë: “Mos e merr kaq seriozisht. Është veç një bretkosë.”
Por pikërisht ky nihilizëm i lehtë është që e bën protestën më përfshirëse. Kur njerëzit kanë frikë të dalin në rrugë, një bretkosë fryrëse ua heq barrën e rrezikut moral: nuk po shpall revolucion – po bën humor. Dhe në një epokë ku çdo deklaratë interpretohet si sulm, humori është arratia më e sigurt.
Karnavali i absurditetit
Disa mund të thonë: “Po kjo është lëvizje serioze, ata kërkojnë drejtësi, liri, transparencë.” Po, sigurisht, dhe një krokodil mund të premtojë të bëhet politikan. Në realitet, No Kings është një teatër vetë-përmbushës. Çdo pankartë, çdo slogan, çdo meme është një deklaratë për vetveten, jo për realitetin. Askush nuk shqetësohet; askush nuk ndalon.
Në këtë kontekst, Portland Frog dhe No Kings janë pjesë e të njëjtit univers: absurditeti bëhet armë, qesharaku bëhet simbol. Dhe ndërsa protestuesit bërtasin për lirinë dhe drejtësinë, ata po krijojnë një spektakël që është më shumë selfie masive se sa rezistencë reale. Trump mund të qeshë në Oval Office, ndërsa ata bëjnë shfaqjen e tyre teatrale.
Bob Ferguson: një paralelizëm i qesharak
Në këtë absurditet, mendja kthehet te Bob Ferguson në One Battle After Another – një disident që nuk fiton betejën, por e bën rezistencën të duket më qesharake dhe më e afërt. Bob ndez fishekzjarre ndërsa të tjerët çlirojnë burgje për emigrantë; Portland Frog tund pankartën ndërsa askush nuk shqetësohet.
No Kings është versioni real i kësaj filozofie: jo udhëheqje, jo strategji, vetëm qeshje dhe teatrin e vetes. Ata nuk do të rrëzojnë Trump-in, nuk do të ndryshojnë zgjedhjet dhe nuk do të krijojnë një valë revolucionare. Por e bëjnë rebelimin të duket qesharak – dhe në këtë qesharak, ekziston një lloj fuqie morale.
Bretkosa që buzëqesh para stuhisë
A është kjo mënyra e duhur për t’u përballur me autoritarizmin? Ndoshta jo. Por ndoshta është e vetmja që funksionon kur gjithçka tjetër duket e konsumuar. “Portland Frog” dhe Bob Ferguson nuk janë vanguardë të revolucionit – janë shenja të një lodhjeje kulturore që i përgjigjet frikës me tallje, dhunës me buzëqeshje, autoritetit me fryrje plastike.
Ata nuk do ta ndryshojnë botën. Por mund të na ndihmojnë të mos e humbasim mendjen ndërkohë që përpiqemi. Dhe ndoshta, ndoshta, kjo është një formë e re rezistence – ajo që fryhet, kërcehet dhe qesh në fytyrën e absurditetit politik.
Mësimi i absurditetit
Në fund të ditës, No Kings nuk është lëvizje, është karnaval; Portland Frog nuk është lider, është filozof i qeshur. Dhe në këtë kombinim, absurditeti bëhet i fuqishëm: e bën rezistencën më të afërt, më argëtuese dhe ndoshta më të kuptueshme për pjesëmarrësit e paqartë.