Nga Dr. Prenjo Imeraj/
Teki Gjonzeneli kaloi një jetë të stuhishme dhe cilësore. Me gen nga nje familie fisnike dhe vitale-Gjonzenelaj, ai punoi me ndershmeri, krijoi familie dinjitoze duke u lidhur në martesë me një vajze nga dera fisnike e Agajve te Smokthinës, Finlanda Agaj, duk sjellë në jetë tre fëmijëjë: Interën e pa fat, Monikën dhe Fatmirin. Vetëm prej origjinës nacionaliste të rrethit te tij familiar dhe Finlandës, provoi familiarisht morsën e egër komuniste, duke hequr mbi kurriz: diskriminimin klasor, diferencimin shoqëror, mohimin e shkollimit per krejt familien dhe vëllezërinë, internimin dhe burgun gjithashtu tok me te atin Muamet dhe vëllezërit Memisha dhe Murat Gjonzeneli. Vëllai i tyre, më i madhi, duke parashikuar gjithëçka për të ardhmen e tij te zymtë, sakrifikoi jetën, duke “çarë” me not kanalin e Korfuzit dhe përfundoi në SHBA, ku ndoqi shkollën ne City College të NYorkut për Elektronikë, ku talenti i tij mori përpjesëtime të mëdha, duke arritur majat e karierës shkencore dhe administrative. Paradoksin më të madh familia e Teki Gjonzenelit, do e provonte pas arratisjes se Qamilit. Familiarisht e internuan në fshatin e tij të lindjes, prej të cilit ai ishte larguar fëmijë i moshës parashkollore. Jo pa qëllim e transferuan atje, pasi Tragjasi njihej dhe trajtohej si fshat “komunist”, por edhe atje kishte mbetur akoma fisnikëri për ta ndihmuar moralisht Tekiun. Ishin në pritje të fëmijës së tyre të parë, kur operativi i sigurimit që e shoqëronte, I tregoi ca mbeturina muresh, ku dikur kishte qenë stallë lopësh.
-Po kjo është e zbuluar, mori guximin e foli Tekiu…
-Mbulojeni me kashtë, se gjendet kudo, u a ktheu operative dhe u largua. Teki Gjonzeneli nuk mund ta duronte vuajtjen e bashkëshortes në muajt e fundit të shtatzanisë. Pasi e mbuloi kasollen me kashtë, për të mos u lagur nga shiu, iu drejtua kryetarit të Këshillit Popullor të fshatit:
-Ju lutem, caktomëni një vend ku të ndërtoj një dhomë dhe kryetari ia ktheu aty për aty, pasi me zi po e priste:
-Atje lart, tek ai shkëmbi atje lart, në atë kreshtën në drejtim të malit. Tekiu falënderoi sinqerisht kryetarin dhe iu fut punës qysh atë ditë, për grumbullimin e materialeve. Çudia ndodhi shpejt. Brenda dy muajve, pa ardhur akoma “palca” e dimrit tok me vëllanë e tij më të vogël, por i kudogjendur Memishaun, ngritën një vilë një katëshe, që çuditërisht me qëllim apo rastësisht doli me çati të mbuluar me tjegulla në formën e pesëkëndëshit. Gojët e këqia filluan të flasin se na kanë sjellë në fshat “pentagonin”. Por Tekiu e kishte gadi përgjigjen: Une “nuk e di” se ç’është pentagoni, por forma lidhe me formën e shkëmbit, hajdeni dhe shikojeni. Sigurisht në organizatën e partisë dhe këshillin popullor kishte edhe njerëz te ndershem e fisnikë si: Brahim Dalani, Abil Laçe, Abas Ormeni, Faik Bejo e të tjerë, që e penguan prishjen e ‘pentagonit’ të Tekiut. Kulmi ishte kur Finlanda solli në jetë vajzën e parë, të cën Tekua e rregjistroi me emrin Intera, për ti kujtuar internimin absurd. Kur e pyetën në gjendjen civile se ç’është ky emër: ai përgjigjet në çast: “Në nderim të intenacionalizmit proletar”! Në vitet 90 të shekullit të kaluar, me fillimin e zhvillimeve demokratike, të tre vëllezërit Gjonzeneli, familiarisht u larguan drejt SHBA-ve ku priti krahëhapur vëllai I tyre Qamili. Prej dy dytësh Tekiu, nuk është midis nesh. Ai u nda nga jeta duke bërë edhe vdekjen dinjitoze: refuzoi kimoterapinë, radioterapinë, mjekimet dhe ushqimet, duke shpejtuar aktin e pashmangshëm jetësor të vdekjes. I paharrua kujtimi! L’e ti prehet shpirti në paqe, dheu i Amerikës i lehtë, të rrojnë të gjithë ata që ka lënë prapa!