Përkushtim nga Rafael Floqi
Ka njerëz që nuk i përkasin vetëm kohës së tyre, as vetëm vendit të tyre. Ata lindin diku, por përfundojnë duke qenë të gjithëve, sepse me jetën e tyre hapin një dritare drejt asaj çka është më e thellë dhe më hyjnore në shpirtin njerëzor. E tillë ishte Nënë Tereza, Gonxhe Bojaxhiu nga Shkupi, që në heshtjen e veprave të saj, në dorën e shtrirë ndaj më të varfërve, në fjalët e pakta e të thjeshta, bëri botën të besojë sërish se dashuria është forca më e madhe e universit.
Kur Papa Françesku e shpalli shenjtore më 4 shtator 2016, miliona sy u mbushën me lot gëzimi. Ishte një çast ku qielli dhe toka u prekën: një bijë shqiptare, një motër e të gjithëve, u njoh si shenjtorja e mëshirës dhe e dashurisë pa kufi. Por në të vërtetë, ajo ishte shenjtore shumë kohë më parë. Shenjtëria e saj nuk lindi në atë shesh të madh të Vatikanit, por në rrugët e ngushta të Kalkutës, në buzëqeshjen që u falte fëmijëve të braktisur, në duart që përqafonin trupat e sëmurë dhe të harruar nga bota.
Çfarë e bëri të madhe Nënë Terezën? Jo pushteti, jo pasuria, jo fama. E madhëroi thjeshtësia, përulësia, dhe dashuria që nuk pyet për ngjyrë, për fe, për kombësi. Ajo dinte të shihte në fytyrën e çdo njeriu një shëmbëlltyrë të Zotit. Për të, edhe një trup i braktisur në trotuar mbante brenda një shpirt të shenjtë, të denjë për respekt dhe dashuri.
Shenjtërimi i saj ishte një kurorëzim i asaj që njerëzimi kishte kohë që e ndiente: se përmes saj, Zoti i kishte folur botës me gjuhën më të thjeshtë – gjuhën e dashurisë. Për shqiptarët, ajo mbetet një yll i pashuar, një dëshmi e shpirtit tonë që di të japë, edhe kur vetë nuk ka shumë. Ajo është krenaria jonë më e madhe, sepse na mëson se lavdia nuk gjendet në fjalët e mëdha, por në gjestet e vogla që bëhen me zemër.
Në fund, shenjtërimi i Nënë Terezës është një thirrje për të gjithë ne. Nuk na kërkohet të ndryshojmë botën me njëherësh, por të mos mbyllim sytë përballë tjetrit. Siç thoshte ajo vetë: “Jo të gjithë mund të bëjmë gjëra të mëdha, por mund të bëjmë gjëra të vogla me dashuri të madhe.” Dhe pikërisht aty fillon shenjtëria – në një buzëqeshje, në një dorë të shtrirë, në një zemër që guxon të dojë pa kushte.
Shenjtërimi i saj ishte një kurorëzim i natyrshëm i një shpirti që kishte jetuar si shenjtore që në këtë botë. Në Kalkutë, ndër rrugë të mbushura me mjerim, ajo pa një fron më të lartë se çdo pallat mbretëror: fronin e dashurisë. Aty, mes të braktisurve dhe të harruarve, ajo mbolli shpresë, si një lule që çel në mes të gurëve.
Për shqiptarët, kjo ishte edhe më shumë: një rikthim i një bije tek rrënjët e saj. Nënë Tereza e ngriti emrin shqiptar në lartësinë më të madhe, jo me armë apo me pushtet, por me dashuri. Shenjtërimi i saj na kujtoi se shpirti ynë kombëtar ka diçka hyjnore, se edhe nga një cep i vogël i Ballkanit mund të lindë një dritë që ndriçon botën.
Por mbi të gjitha, shenjtërimi i saj është një thirrje e butë për secilin nga ne. Nuk jemi të thirrur të bëjmë gjëra të mëdha, por të jetojmë me dashuri të madhe. Të shohim tjetrin jo si barrë, por si dhuratë. Të mos kemi frikë nga plagët e botës, por t’i prekëm me dhembshuri.
Në këtë mënyrë, Nënë Tereza mbetet përjetësisht gjallë: jo vetëm në altarët e Kishës, por në çdo gjest të vogël mirësie, në çdo buzëqeshje që u dhurojmë të tjerëve, në çdo hap të vogël që bëjmë drejt dritës. Shenjtërimi i saj nuk mbylli një histori, por hapi një udhë të re: një udhë ku secili prej nesh mund të ecë, me dashuri, drejt shenjtërisë së përditshme.