Nga Ilir Levonja/Portalet e botës janë përqëndruar në Alepo. Një qytet i gjithi nën terror. Ca ditë më parë regjimi i Bashar al Asadit, mori kontrolllin e munguar. Një shfrymje dufi, të cilën një qytetar i thjeshtë, një i ri sirian…, e ka përmbledhur me pak fjalë. Ata po dëfrejnë mbi trupat tanë. Kjo falë internetit. Gjëndet në faqen e parë të gazetës The New Yorks Times me titullin, ”E fundit lamtumirë për Asadin”. E gjitha nën atë shpresën e arratisë. Fal atij armëpushimi të shkurtër nga e djeshmja. Kur karvane autobuzësh nga Kryqi i Kuq Arab nisën evakuimin e njerëzve drejt Turqisë e më tutje. Një armëpushim që u ndërpre krejt papritur, duke e futur Alepon sërish nën hijen e ftohtë të një të nesërme të pasigurtë. Pamjet e tjera që serviren, ngjajnë me atë që grigja njerëzore e sjell si shembull kur do të përcaktojë, shtazërinë kafshërore. Që domethënë, shfarosja është ulur këmbëkryq në Alepo. Dhe në këtë kontekst, shfarosja e njeriut prej njeriut, ia ka kaluar instiktit kafshëror. Ndaj duhet të përgatisni veten, duhet të kujtoheni se keni apo nuk keni zemër të fort. Pasi pamje si ato i gjeni vetëm në filmat horror. Sheh burra që nxjerrin nga kupola betonesh të thyer, fëmijën e vdekur. Civilë të dorëzuar që vriten në vend sikur të jenë kunguj gardhi. Se si një ndërtesë në anë të rrugës, u shëmbet njerëzve përsipër. Me mijra sy që u mëshirohen kapuçonëve të zinj të ushtrisë. Shikon se si përdridhet nga qafa një grua në sy të fëmijëve. Si zhveshin e rrahin një kryefamiljar të moshuar. Se si buzë një grope predheje, diku në një rrugë rrethine, gjëndet një gjysmë kufomë njeriu…, me, vetëm këmbët në kalldrëm.

Nga ana tjetër, pro qeveritarët që vendosin posterat e Asadit, mbi rrënojat dhe kufomat e një populli të vdekur.
Siria gjëndet në një luftë civile, tashmë prej pesë vitesh.
Vendi që është një ndërthurje besimesh. Fusha e betejës ndër shekuj midis osmanllinjëve dhe arabëve, francezëve dhe vet sirianëve. Deri sa erdhi në pushtet familja Asad. Duket se ka humbur plotësisht besimin tek vetvetja. Ndryshe nuk ka se si, në kohët e sotshme, të zgjasë kaq shumë një luftë civile. Aq më tepër që një regjim me para të huaja, me gjak vëllezërish…, do i tregojë at me gisht në të ardhmen.
Paralelisht me kaosin sirian. Eshtë në një mëdyshje të madhe edhe mbarë opinioni botëror. Një lloj ndarje që ndofta një ditë do të konsiderohet si fatkeqësia botërore siriane. E cila infektoi ndarjen, apo mëdyshjen tek njerëzimi. Të shteteve apo qeverive të tyre. Njëra palë i quan ithtarë të lirisë, tjetra rrebelë. Aq sa në mes të një kohe evakumi, një ministër i jashtëm, i një vendi të madh si Rusia, u kërkon forcave të regjimit të mos ndalin marshimin, deri në dëbimin e banditit të fundit. Kështu një kapuçon i zi nuk e ka për gjë të qëllojë mbi ata që duan t’i largohen masakrës. Ndaj lufta civile aty u ka dhënë shkak interesave të ngushta të shefave në kabinetet e tyre. Në fakt ka plot qeveri që injorojnë qëllimisht thertoren siriane. Kjo jo vetëm për çështjet e koklavitura nga kabineti i Putinit, Ankarasë apo Shtëpia e Bardhë etj. Por nga autoriteti i pushtetit për të sunduar.
Kjo edhe për firot e shoqërive civile, si paktet me pushtetin. Heshtja.
Siç është dhe rasti i arrestimeve pafund në Turqi.
Dhe më e keqja ndodh nga besimi i humbur i njeriut për njeriun. Dhe këtë rënie, këto disfata sociale i sjellin zakonisht renditja verbërisht pas një doktrine politike prej grupesh interesi. Pra…, çështja, pushteti mbi të gjitha. Eshtë kjo arsyeja që sot e pesë vjetë, në Siri nuk ndryshon asgjë. Eshtë kjo arsyeja që nga kjo luftë e ashpër civile nuk e ka për gjë që djali i tezes, apo i dajës, i xhaxhait etj…, të vrasin njëri-tjetrin.