Nga Kaltrina HOTI/

Sot hasim në shkrime të ndryshme, kemi opinione nga në të ndryshmet për vepra e ngjarje politike, për manifestime organizime që bëhen për qëllime të caktuara, kjo është bukur por kur të gjithë e dimë se ku duhet të arrimë, apo më mirë për ku jemi nisur. Nuk e di përse por unë sot jam pak sa e shqetësuar  për atdhetarët që janë lodhur nga mall i fjalëve të premtuara. Kjo lodhje ndihet edhe tek ata që vepruan atje në atdhe por edhe gjithandej në diasporën shqiptare. Kjo më detyron që dhe unë të ndihem e pakënaqur më të arrirat tona me një arsye të vetme, shumë projekte të nisura me shumë optimizëm, vullnet e dëshirë disi kanë mbetur për gjysmë. U fol se shqiptarët do ulen në një tryezë, se do ndodh bashkimi shpirtëror, se do mësojnë histori të njëjtë, se do kenë abetaren e njëjtë, se do ndërtojnë institucione të shkencës, artit e kulturës me një synim drejtë bashkimit tonë shpirtëror e fizik. Nuk dua të prek sedrën e atdhetarit të mirëfilltë dhe të pyes përse dështuan këto projekte të filluara me një optimizëm të pashoq. Kam dëgjuar herë pas here ndonjë nga ata që vepruan dhe ishin në ballë të ngjarjeve të thotë; “i kam qua duart nga atdhetarizmi”, a thua deri aty ka shkuar që të mos e ndjejmë thikën e huaj në palcën tonë. Po mërgata jonë? Përse gjithë këto Organizata, Shoqata e Klube nuk kanë një tryezë të përbashkët dhe përse nuk merren me problemet me të cilat sot ballafaqohet familja shqiptare, gruaja shqiptare, nxënësi shqiptar, studenti shqiptar, ekonomia shqiptare, kultura e arti shqiptar… a mos thua se i realizuam që të gjitha dhe duhet të pushojmë. Të jemi real, jo që nuk i kemi realizuar, por edhe kur i realizon duhet që me punë e vullnet t’i ushqejmë që të rriten, të japin rezultate nga ku do korrin suksese gjeneratë pas gjenerate për të pasuruar bibliotekën tonë kombëtare. Mendoj se fjala që thash më parë “i kam quar duart nga atdhetarizmi” dhe që po përsëritet nga veprimtar të ndryshëm nuk duhet të zë vend edhe pse dikush me arsye edhe ndihet i pakënaqur. Duhet të vazhdohet jo vetëm nga gjenerata e kaluar dhe që ende kanë vullnet e fuqi, por edhe nga kjo e tashmja duke bashkuar idetë dhe qëllimet që ne për shumë gjëra që na mungojnë të jemi të bashkuar, të bëhemi faktor që të lëvizim drejtë progresit në shumë drejtime. Mbase mund të kuptohet dhimbja e shpirtit të atdhetarit dhe në një situate të tillë bëjnë edhe deklarata të tilla, por qëllimi i lart është mbi të gjitha, e ai është bashkimi ynë shpirtëror e fizik (kombëtar). Çdo mërgimtar ka një ëndërr, e kjo është ta shoh atdheun të bashkuar, të pasur, të përparuar dhe në fundin e jetës ta kaloj atje e të pushojë sytë e të rehatoj trupin në tokën e të parëve. Kjo dëshirë dhe ky mall i madh e nga ana tjetër ajo që shohim me sy real se çka ndodh atje me çka po përballet populli na bënë të ndihemi pesimist por nuk do të thotë që të heshtim e të mos punojmë. Nëse jemi të bashkuar kemi fuqi të trokasim në çdo derë që mund dhe ka në dorë ndryshimet për një të ardhme më të mirë shqiptare. Të gjithë e dimë se jeta mërgimtare është luftë për ekzistencë dhe nga kjo jetë çdo herë është nda një pjesë për dashurinë e madhe të atdheut, nga kjo duhet të ndihemi krenar. Ne kemi kaluar nëpër shumë sfida, ndonjëherë edhe kemi dështuar në synimet tona, por edhe dështimi është një këngë e bukur jetësore se të hap sytë për aktivitetin e radhës. Unë sot dua të ndalem dhe të mendoj përse ish veprimtarët e kanë humbur shpresën, a thua ato që i thash më lartë janë të parealizuara, mos ka vendua dikush gur e ka bë mur. Jo! Jo se ne kemi aq fuqi, bile kur jemi bashkë shembim dhe perandori. Sot fëmija që rritet në mërgatë, nxënësi e studenti donë të dijë për historinë, kulturën, traditën dhe lashtësinë e vet, a thua do e lejmë që të bëhet një profesionist i mirë pa përcaktim kombëtar?! Mendoj se të gjithë duhet të bashkohemi rreth një qëllimi që ardhmëria jonë të flas shqip.