Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Tri dilemat e marrëveshjes midis zotit Basha e zotit Rama

by

2 enver-Bytyci-1Nga Enver Bytyçi/Dy liderët kryesorë të politikës shqiptare, zoti Basha dhe zoti Rama, pas një maratone bisedimesh e negociatash arritën marrëveshjen McAlister plus, duke surprizuar opinionin publik dhe duke ngjallur gjithashtu reagime të shumta në grupet në grupet e interesit të analistëve dhe opinionistëve shqiptarë. Opozita do të ketë jo më 4 ministra sipas McAlister, apo 4 zevendës ministra të ofruar pak ditë më parë nga kryeministri, por plot 6 ministra, afërsisht gjysmën e qeverisë. Madje në to bëjnë pjesë ministritë më të rëndësishme, që mund të (keq)përdoren në fushatën elektorale, rendi, arsimi, shëndetësia, drejtësia, ajo e çeshtjeve sociale si dhe financat. Rendi dhe financat janë dy ministri, të cilat si rregull i përgjithshëm partia mazhoritare nuk i lëshon në duart e ndonjë aelati ose kundërshtari politik. Janë dhe gjashtë agjenci të ndryshme, të cilat i jepen opozitës, agjenci të cilat jo vetëm kanë numër shumë të madh punonjësisht, por edhe ruajnë mundësinë për të ndërhyrë në fushatën elektorale. Kjo marrëveshje ngjan me njw koalicion parazgjedhor. Por kryeministri mbeti po ai, (kreu i trafikut të drogës dhe krimit, siç e quante opozita), pra Edi Rama. Ka mjaftuar ky ngërç që militantët të shfaqen të zhgënjyer dhe jo pa të drejtë, nëse kemi parasysh se kërkesa bazë e Çadrës së Lirisë dhe protestave të fuqishme ishte koka e kryeministrit dhe jo ajo e Niko Peleshit. Ndërsa mjeshtrit analistë të grupimeve antiPS e antiPD po e përdorin këtë me mjeshtri si ngërçin e marrëveshjes, me qëllim thellimin e zhgënjimit në radhët e anëtarëve dhe simpatizantëve të Partisë Demokratike. Në dilemë janë vënë dhe aleatët e zotit Basha, të cilët duhet thënë se këto 90 ditë ishin mbështetje dhe frymëzim i aksionit të tij politik. Ata duket se janë në ankth, nëse kjo marrëveshje do t’i lerë ata në hije apo do t’i mbrojë nga superfuqia që marrin dy më të mëdhenjtë e spektrit politik shqiptar! Eshtë detyrë e zotit Basha ta zgjidhë këtë dilemë. Ndërsa dilema Rama, si kërkesë për dorëheqjen e tij, ishte deri diku e njohur. Edhe vetë aleatët e Bashës (Dashamir Shehi), e kanë përsëritur disa herë se dorëheqja e kryeministrit ishte një kërkesë e “papranueshme”, sepse do të lexohej si dorëzim i pushtetit në tavolinë. Por Rama si “bashkëpunëtor në krim, në trafiqe, në kanabizimin e Shqipërisë” është dhe mbetet një problem moral i marrëveshjes së nënshkruar dhe i zotit Basha. Llogarinë me këtë problem do të duhet ta zgjidhin zgjedhësit. Zoti Basha në fushatë elektorale do të duhet ta bindë elektoratin shqiptarë, që ai ta ndajë republikën e vjetër të krimit nga një rend i ri, të cilin ai do të duhet ta vizatojë në letër dhe ta argumentojë në ballafaqimin elektoral. Ndërkaq grupet e interesit politik të analistëve do të vazhdojnë gjatë gjithë kohës të anatemojnë jo vetëm marrëveshjen, por edhe ta fundosin atë, sepse pas saj ata shohin e përpiqen të zbulojnë konspiracione të shumta, ndër më kryesorin atë të “krijimit të një aleance PD-PS kundër partive të vogla, sidomos kundër LSI-së”. Ky “komplot” antiLSI është tema më e përhapur e diskutimit. Në të vërtetë gjithkush do të mendonte kësisoj, po të mos kishim parasysh faktin se data 25 qershor do të vendosë edhe për koalicionet. Nëse shqiptarët votojnë Republikën e Re, për të cilën duhet të luftojë Basha dhe aleatët e tij qëndrestarë, atëherë e majta kalon në opozitë. Por nëse shqiptarët votojnë një Republikë hibride, atëherë për mua zgjidhja do të ishte krijimi i një koalicioni të madh, si e vetmja mënyrë për ta dërguar Shqipërinë në dyert e BE-së. Me një koalicion të tillë PD-PS nuk do të vijonin dilemat e reformave dhe njëkohësisht do të përfitonim zbutjen e konfliktit politik në Shqipëri, i vetmi konflikt që pengon zhvillimin, prosperitetin dhe integrimin e vendit në BE. Do të ishte gjithashtu e mundur që PD, me figura të reja të pakompremmentuara, të ndikonte sado pak në përmirësimin e sjelljes në qeverisje edhe të grupit të PS-së. Nga ana tjetër, LSI do të duhej të reformohej në opozitë, sepse vetëm opozita jep shanse që partitë të nxjerrin mësime për qeverisjen e ardhshme. Në këto kushte dilemma Rama në këtë marrëveshje më shumë po fryhet e do të fryhet, sesa dëshmon një realitet. Ndërsa dilema kohë (25 qershor) është vërtet një dilemë e justifikuar. Eshtë e qartë se 16 korriku është një datë më problematike se 25 korriku për zgjedhjet parlamentare. Por 9 shtatori do të ishte data ideale e votimeve. Në mungesë të konsensusit, unë do të isha më mirë për datën 25 qershor sesa 16 korrikun, pasiqë asnjë shqiptar nuk do linte pushimet për të shkuar në kutitë e votimit dhe pjesmarrja në votime është e mbetet një tregues shumë i rëndësishëm për demokracinë elektorale. Megjithatë është pak e dyshimtë nëse kjo qeveri me ministra teknikë do të mund të jetë aq e aftë sa në një muaj kohë të përmbysë një situatë të mbjellë me dyshim e mosbesim në disa palë zgjedhjesh. Dhe së fundi, dilema e tretë është hartimi i kodit të ri zgjedhor dhe ndryshimet kushtetuese, nëse do të jenë të nevojshme. Partnerët e Bashës do të duhej të përfitonin nga kodi i ri. Zgjedhjet me modelin mazhoritar e pa lista do të duhej të riktheheshin, sepse ato janë dhe mbeten testi i demokracisë së drejtpërdrejtë. Aleatët mund të kenë zona të lira. Shqipëria ka nevojë për këtë lloj demokracie dhe jo për demokracinë e deleguar. Po kështu ndryshimet kushtetuese do të ishin të vlefshme, sidomos sa i përket zgjedhjes së presidentit nga populli. Natyrshëm do të duheshin ndryshime kushtetuese, krahas ndryshimeve në kodin zgjedhor, në kodin penal e të proçedurës penale dhe në këtë aspekt ndalimi i çdo lehtësie amnistuese për ata që shkelin ligjin elektoral mbetet domozdoshmëri, nëse kemi parasysh përvpjën e viteve të fundit.

 

“O sa mirë”! Me fy shqiptarë!

by

Nga  Enver Bytyçi/ Kur ish-kryeministri i Serbisë, Vladan Gjorgjeviç, shkroi dhe botoi në vitin 1913 veprën e tij “Shqipëria dhe Fuqitë e Mëdha”, ku i paraqet shqiptarët si njerëz me bisht, të cilët ngjiten pemëve si majmunë dhe ushqehen ende si ne rendin primitiv me frutat e pemëve të egra. Madje i quante lëkurkuqë të një rrace jashtëtokësorësh, “prej të cilëve Europa duhej të të kishte frikë”. E bënte këtë në momentin vendimtar për shtetforimin e Shqipërisë, ndaj dhe kishte si qëllim kryesor t’u mohonte shqiptarëve të drejtën e shtetformimit! Asokohe e gjithmonë Serbia ka përdorur këtë fyerje të madhe për t’i ndarë shqiptarët nga Europa dhe Perendimi e për t’i lënë ata në mëshirën e fatit, një popull e një komb pa identitet, pa histori, pa gjuhë, pa kulturë, pa traditë sociale e shtetformuese! E kam lexuar këtë vepër dhe çuditesha se si një punim i tillë kishte marrë statusin e një studimi antropologjik, për t’u përkthyer më pas në disa gjuhë të huaja e për të zënë vend në të gjitha bibliotekat e Perendimit, në universitete, në institute, në bibliotekat private e kudo, duke krijuar tek të huajt kontaktin e parë “të ufove shqiptarë me botën e civilizuar”! Por nuk shprehja habi se një ish-kryeministër i Serbisë kishte marrë përsipër që përmes një vepre të tillë të denigronte deri në racizëm kombin shqiptar, me qëllim që të ndalej shtetformimi në hapësirën e tij. Surpriza vjen tani, mbas më shumë se një shekulli. Jo nga Beogradi, por nga vetë shqiptarët, nga Prishtina. KTV e Kosovës jep prej kohësh një shou tyeleviziv të titulluar “O sa mirë”! Në edicionin e 104 të këtij shou vjen në skenë një pasazh kur një aktore futet në klasën e mësimit dhe ankohet tek mësuesja për dy shoqet e saj të dhomës. Njëra prej tyre quhet Xhbane dhe regjizori e ka përcaktuar si një vajzë tropojane. Vajza që ankohet bën këtë dialog me mësuesen: …Unë nuk muj me flejt me ato të dyja…njëra endet tan natën jerëm, tjetra e bën objektin (m.. tin) në dhomë…ë Ndërsa mësuesja, Jana Hajdari, thotë: “Ah e ke fjalen per Xhbanen? Dëgjo shpirt, e di kur duhet të bëhesh merak ti për atë? Kur ta shohësh Xhbanen duke akorduar një violinë ose, mos o zot, duke kënduar një arje. Po, këto, këto që thua ti Xhbanja i ka në gjak shpirt! Ajo ka lindur në shpellë! Ajo lufton me ariun, me ujkun! Ajo bën zjarr me ashkla, çan gurët, han telat me dhëmbë…”!!! Një dialog si ky, edhe pse në sens humori, në fakt nuk i le asgjë mangut akuzave, përbuzjes, fyerjes që Vladan Gjorgjeviç u bën shqiptarëve, përveçse në këtë dialog nuk flitet për shqiptarët në tërësi, veçse për një krahinë të Shqipërisë së Veriut. Edhe Gkorgjeviç “studimin e tij e shtrin deri në Dibër. Por në rastin e tij kjo fyerje ka marrë nofkën racizëm serb kundër shqiptarëve. Ndërsa në rastin e “O sa mirë”!, është vështirë çfarë emri mund ‘ti vemë?! Fatkeqësisht kjo ndodh në një ekran televiziv me shikues të shumtë në Prishtinën e shumëvuajtur nga racizmi, ksenofobia dhe diskriminimi! Ndodh në kryeqytetin e patriotizmit të shqiptarëve, në njërën prej tri kryeqendrave të kulturës shtetformuese të shqiptarëve! Ndodh në fillimin e shekullit të XXI dhe jo në fillimin e shekullit të XX! Po nuk ndodh një fyerje dhe ndarje e tillë vetëm në Prishtinë. Mund të jesh njeriu më i sukseshëm në art, në kulturë, në letërsi, në veprimtarinë sociale, në fushën akademike, madje përtej kufijve të Shqipërisë, por sipas shumë shqiptarëve dhe nëse je gjeni, po je nga Veriu, “nuk di të bësh shtet”, “nuk di të qeverisësh”, “je i prapambetur”, “je arkaik, alpin, malok i trashë…”! Kjo paranojë që lidhet kryesisht me pushtetin dhe për këtë arësye hidhet në shoun homoristik, vjen në skenë, sepse përdoruesi i kësaj skeme është i palumtur, ndjehet i kërcënuar, e njëkohësisht bëhet i pamëshirshëm në mjetet që zgjedh për denigrimin kolektiv të atyre “që e kërcënojnë” në mbretërinë e pushtetit të tij. Nisur nga një premisë e tillë vijnë e shfaqen epitete fyese të vazhdueshme. Më të përdorshmet janë fjalët e përzgjedhura me metodën e djallit si “malok” (Noli), ose “alpin” (Rama), ose arkaikë (Nano). Maloku, alpini arkaiku, gega janë gjithnjë njerëz “me bisht”, që luftojnë “me ariun e me ujkun, bëjnë zjarr me ashkla, çajnë gurët, hanë telat me dhëmbë…”!!! Kësisoj përgjatë e pas një shekulli i shohim ende bashkë sllavët antishqiptarë dhe shqiptarët e etur për pushtet! Ndaj “malokët” përshkruhen si një “rracë primitive”, e cila nuk di e nuk mund “të bëjë shtet”! Refreni i kohës së sotme është “Në bëjmë shteeet”! Antiteza është e lexueshme: “Ata për një muaj do të rikthejnë rrëmujën, nëse fitojnë zgjedhjet”! (Nëse do të merrnin pjesë në zgjedhje! Ky soj politikanësh e krijuesish ksenofobë, megjithëse deri në mbrëmjen e 24 marsit 1999 ishin kundër shkëputjes së Kosovës nga Serbia, u shndrruan brenda natës në të kundërtën e vet. U bënë lavdiplotit e çlirimit të Kosovës nga Serbia. Ndërsa sot janë aktorët më të mëdhenj të projektit të krijimit të Jugosllavisë së re, me Shqipërinë në përbërje të saj. Ky soj politikanësh dhe intelektualësh dallkaukë ka ardhur deri në këtë gjendje me dy mjete: Me demagogjinë e propagandës se “di të bëjë shtet”! Dhe me përdorimin e mjeteve të dhunshme e përçarjes kombëtare, si forma më dobiprurëse për marrjen dhe sundimin e gjatë të pushtetit të tyre! Fatkeqësisht ky soj politikanësh, krijuesish e intelektualësh vihen me inferioritet në bashin e “Odës së Burrave të Kosovës”?! Ndërkaq shou televiziv “O sa mirë” nuk është tjetër veçse shprehje e këtij inferioriteti në favor të antishqiptarëve të shndërruar në nacionalistë të thekur, me qëllim mashtrimin dhe tërheqjen e disa prej elitës së Kosovës në projektet e veta hileqare të Jugosllavisë së Re! Nëse vemë re me vëmendje këto lidhje e ndikime, atëherë do të shohim se fryma enveriste dhe fryma jugosllaviste bashkëpunojnë me zell e mjeshtri të paparë midis tyre. Produkt i kësaj fryme është linçimi i atyre që kundërshtojnë këto dy rryma në Shqipëri e në Kosovë. Këta kundërshtarë janë tashmë në rolin e atyre personazheve që Vladan Gjorgjeviç i vinte në lojë dhe i fyente ethshëm në vtin 1913. Shqiptarët nuk fyhen më aq shumë prej Beogradit, sa fatkeqësisht prej enveristëve në Tiranë dhe titistëve në Prishtinë. Enveristë e titistë janë bërë bashkë për të promovuar Titon e sotëm, Aleksandër Vuçiç dhe bashkë me të për të realizuar projektin euro-rus të krijimit të Jugosllavisë së Re. Qëllimi është i njëjtë: Pushteti dhe përdorimi I tij për pasuri, lakmi, makutëri, e harbutëri! Por kjo gjendje e trashëguar nga serbët dhe e rinovuar në kohët e sotme në një formë tjetër nga shqiptarët enveristë e titistë, ka krijuar një situatë ndarjesh dhe vuajtjesh të qarta patologjike. Nëse do ta lejojmë këtë sëmundje të egos së pushtetit që të thellojë më tej ndarjen, urrejtjen dhe egërsinë përçmuese midis shqiptarëve, do të duhet të përgatitemi për të përballuar një gjendje pakënaqësie e cila për pak mund të shndërrohet në konflikt. Tiranë, më 10.05.2017

Dështimi i negociatave – Basha i moderuar me qëllime finale radikale!

by

2 enver-Bytyci-1 Nga Enver Bytyçi/Dy negociatorët e Parlamentit Europian, David McAllister dhe Knut Fleckenstein, erdhën dje mbasdite dhe zhvilluan një tur negociatash të ndara me mazhorancën shqiptare dhe opzitën në Tiranë. Ilir Meta dhe Edi Rama ranë dakord para disa ditësh që konfliktin politik në Shqipëri ta negocionin aleatët e Bashës në Bruksel, përfaqësues të partive popullore europiane. Por pas kësaj u bë e njohur se nga dy negociatorët njëri do të ishte aleat i të majtës në Shqipëri dhe tjetri i të djathtës. McAllister duket se ishte caktuar si i parë, ndërkaq Fleckenstein luajti rolin e ndihmësit të tij, kryesisht për të ndikuar te zoti Rama që të pranojë një propjekt propozim të Brukselit për zgjidhjen e krizës. Në fakt projekti ishte një hap i rëndësishëm për të përligjur të drejtën dhe kërkesat e opozitës shqiptare për mosbesimin e krijuar sa i përket procesit të realizimit të zgjedhjeve të lira e të ndershme. Në këtë këndvështrim opozita mori kreditet e nevojshme dhe u legjitimua në qëndresën e saj përballë një qeverisjeje të inkriminuar. Kjo se dekriminalizimi, droga dhe ndryshimet në polici u përcollën si masa pikërisht për shkak të kriminalizimit të qeverisë, kupolës së policisë dhe bashkëpunimit të tyre me trafiqet e grupet kriminale. Për këtë arësye Rama pranoi që të ndryshojë jo vetëm drejtuesit e korruptuar dhe inkriminuar të policisë, por edhe tre-katër ministra, të cilët do të kishin besimin e opozitës. Por nuk pranoi krijimin e një qeverie teknike si garanci për zgjedhje të lira e të ndershme në këtë vend. Nuk pranoi gjithashtu as votimin dhe numërimin elektronik, sepse kjo do të çonte në shtyerjen për në vjeshtën e vonë të zgjedhjeve. Media e kapur e interpretoi gjithë sa ndodhi si refuzim nga ana e zotit Basha të paketës së zgjidhjes që solli nga Brukseli grupi i negociatorëve. Po ashtu ajo e trajtoi zotin Basha edhe si përgjegjës për dështimin e bisedimeve e të një marrëveshjeje, duke shtrembëruar realitetin dhe faktet. Ndërsa kryeministri u përpoq që të shtojë makiazhin e një politikani të kompromiseve dhe dialogut e marrëveshjeve. Ai u kujdes që këtë makiazh ta shesë jo vetëm te ndërkombëtarët, por edhe te shqiptarët. Psh kur propozoi që kryetari i KQZ-së t’i jepej opozitës, ndërkohë që do të kishte në dorë vendimet e kolegjit zgjedhor. Mjafton ky mekanizëm hileqar për të mos i besuar kurrë, kurrë zotit Rama, edhe nëse i besojnë të gjithë gazetarët e analistët e këtij vendi së bashku, të gjithë politikanët e Brukselit e madje, edhe nëse i besojnë shumica e shqiptarëve. Në fund të fundit ky ballafaqim midis mazhorancës dhe opozitës shqiptare nuk është thjesht një përpjekje për të fituar shumicën. Eshtë shumë më tepër se kaq. Vendi ka nevojë të pajtohet me faktin se e drejta, e moralshmja, e vërteta nuk qëndron gjithnjë në anën e shumicës, por shumë herë edhe në anën e pakicës. Koncepti se në anën e shumicës qëndron gjithnjë e drejta është një koncept marksist, i cili ka shkaktuar shumë dhimbje në marrëdhëniet sociale në vendin tonë. Prandaj zoti Basha nuk ka pse kompleksohet se disa ose shumë ndërkombëtarë apo analistë e media të kapura në Shqipëri e konsiderojnë atë si “të vetëm”. E drejta nuk është e vetmi, edhe nëse lëpirësit e shumtë në zhgarravinat e tyre bëjnë presion se “Tashmë Bashës Brukseli do ia heqë vizën”. Ai që dëshiron të kthejë kokën dy-tri vite më pas e njeh faktin se kur filloi aksioni opozitar i Lulzim Bashës për dekriminalizimin, ai dukej “i vetëm”. Kalemxhinjtë e sotëm, të cilët bëjnë presion për viza europiane talleshin me kërkesën e tij për dekriminalizim. Ndërsa kryeministri merrte në krah kriminelët në mitingje elektorale dhe u thoshte shqiptarëve “Se këtë kriminelin këtu në krahun tim nuk ka bir kurve që e njollos”! U desh kohë të bindej bota e të bindeshin shqiptarët se kriminelët në Shqipëri bëjnë ligje, madje edhe vetingje e nëse dalin nga një derë Edi Rama ua hap një dritare tjetër për të qenë të pranishëm në jetën politike të vendit. Tani jemi në një aksion tjetër të Partisë Demokratike dhe aleatëve të saj opozitarë, në një lëvizje tjetër, ndoshta më të fuqishme e më të rëndësishme sesa dekriminalizimi e dekanabizimi i Shqipërisë. Eshtë fjala për betëjën e themeleve të demokracisë, që garanton të ardhmën e shqiptarëve dhe u kthen shpresën atyre, zgjedhjet e lira e të ndërshme. Edhë këtë betejë opozita do ta fitojë. Edi Rama dha dje të gjitha shenjat se do të dorëzohet. Ai i zhveshi megafonët e tij në studio televizive nga miti i respektimit të kushtetutës kur pranoi që zgjedhjet të shtyhen tej afatit kushtetues, më 16 korrik. Kjo do të thotë se kushtetuta ishte alibia e tij. Tani i ka mbetur si alibi vetëm votimi i vetingut. Ndonëse ky është problem më i vogël për opozitën, ajo e përdor si karem për ta detyruar kryeministrin të largohet për t’i hapë rrugë zgjedhjeve të lira e të ndershme. Kjo betëjë nuk mori e nuk mund të merrte fund mbrëmjen e djeshme. Ajo nuk është aq e thjeshtë. Edhe pse i pëlqen zotit Ngjela të spekullojë me qëndrimin amerikan e ta shpallë opozitën si antiamerikane, mua më rezulton se në Shqipëri e në rajon po luhet pikërisht një lojë konspiracioni europiano-rus kundër interesave të SHBA-ve. Konflikti, nëse e gjykojmë nga qëndrimet dhe përcaktimet e aleatëve, qëndron pikërisht në këtë aspekt gjeopolitik. Ndëra Kalorësi i Legjionit të Nderit përfaqëson ineteresa antiamerikane në përcaktimet dhe iniciativat e tij në Shqipëri e në rajon, kreu i opozitës shqiptare jep garanci për një ekuilibër të prezencës euro-amerikane në Shqipëri e në rajon. Prandaj këta analistët që nguten dhe e lënë “në vetmi” Lulzim Bashën gabohen. Në planin e brendshëm protesta dhe kundërshtitë midis dy palëve në konfliktin e zgjatur politik krijojnë hapësirë që tek qytetarët shqiptarë të krijohet një klimë besimi dhe optimizmi e munguar që prej vitit 2013, ose më saktë pas festimit të 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë. Protestat janë shpikur që nga koha e Republikës së Perikliut si ilaç i mobilizimit dhe motivimit të qytetarëve për zhvillim e përparim. Gati dy mijëvjeçarë e gjysëm më vonë, policia shqiptare bën të kundërtën, denoncon pjesmarrjen e qytetarëve në protesta. Në vitin 2010 Edi Rama krijoi mitin e largimit masiv të shqiptarëve drejt Europës, nëse merrej vendimi për liberalizimin e vizave. Lulzim Basha, thjesht ministër i Brendshëm, bashkë me qeverinë e kohës, e thyen këtë mit. Largimi ndodhi pas ardhjes në pushtet të Edi Ramës. Sot zoti Rama ka lëshuar të gjithë megafonët e tij për t’i bindur shqiptarët dhe Brukselin se “Protesta e opozitës destabilizon Shqipërinë dhe bën pjesë në projektin e një destabilizimi më të madh në rajon”, duke e përdorur Çadrën e Lirisë si gogolin e vitit 1997. Lulzim Basha po e çmonton edhe këtë mit, sepse në protestat që ai po i drejton në mbi dy muaj kohë, nuk ka lejuar që të ndodhë asnjë ngjarje destabilizuese. Ai ka vendosur që me mjete demokratike e të moderuara të realizojë një qëllim final radikal për të shëruar plagët e mëdha që qeverisja e socialistëve ka hapur në këto katër vite. Ai ka vendosur që t’u kthejë besimin shqiptarëve te zgjedhjet e lira, sepse prej këtu fillon edhe besimi se ky vend mund të bëhet një ditë. Presionet se “zgjedhjet mund të bëhen edhe pa opozitën” tashmë janë thjesht përpjekja e fundit e qëndresës së garnitarurës kriminale në pushtetin e Tiranës. Edhe nëse kjo do të ndodhte, çka është e pamundur, përsëri Shqipëria do të ishte më e fituar nga mospjesmarrja e opozitës në në kushtet e një qeverisje të inkriminuar. Çdo opozitë e përgjegjshme në botë ka detyrë themelore të ofrojë shpresë te qytetarët e një vendi. Opozita shqiptare, pak vonë, por më në fund është angazhuar fuqimisht në këtë mision. Fuqia e opozitës nuk varet nga ushtrimi i dhunës së saj ndaj institucioneve, edhe nëse ato janë të inkriminuara. Fuqia dhe suksesi i saj varen nga kembngulja dhe vendosmëria, nga gatishmëria e saj për të dialoguar, por jo për të bërë kompromis me të keqen. Nëse do të ndodhë kjo, krimi në pushtet do të tërhiqet. Nëse bëhen compromise me krimin e drogën, atëherë Shqipëria do të marrë formën e qeverisjes së modelit latino-amerikan, ku pushtetin e ka krimi e droga, prostitucioni dhe imoraliteti. Tregomëni një vend latino-amerikan të inkriminuar e njëkohësisht të zhvilluar dhe unë do bashkohesha me euforikët e zotit Rama, se Shqipëria mund të bëhet edhe me krim dhe me drogë!

Njeriu i Beogradit akuzon opozitën për “lidhje me Moskën”!

by

Nga Enver Bytyçi /Zoti Rama sot paska thënë se ata që nuk duan votime më 18 qershor janë gati të bashkohen me Rusinë. Nëse ai nuk ka probleme mendore, atëherë duhet të besojmë se vetë Rama po sillet si ai hajduti , i cili pasi kishte vjedhur thërriste me të madhe në rrugë “Kapeni, kapeni hajdutin”. E lidh këtë krahasim me faktin se para pak më shumë se gjashtë muajve kryeministri i vendit tim u shpreh publikisht i gatshëm të vizitonte Moskën me delirin e shënimit të një risie në historinë politike të Shqipërisë. Vizita e tij në Beograd u pompua me një propagandë të një hapi “historik”, sepse për herë të parë pas 68 vitesh po vizitonte Beogradin një kryeministër shqiptar. Zoti Rama ishte në pritje të pompozitetit të dytë, kur do të thuhej se “për herë të parë pas 56 vitesh një kryeministër i Shqipërisë po vizitonte Kremlinin”. Por kjo nuk ndodhi. Dhe e din ipse? Vladimir Putin nuk ia dha shansin kryeministrit tonë të vetëmburrej për “kthesën e madhe në marrëdhëniet politike midis Moskës dhe Tiranës”. Ai i kërkoi zotit Rama që gjatë vizitës në Moskë ky të ulej në tavolinën ovale e të nënshkruante disa marrëveshje bashkëpunimi midis të dy vendeve. Putin nuk u mjaftua si Aleksandër Vuçiç me një vizitë premtimesh e marrëveshjesh verbale, të cilat presidenti i tashëm i Serbisë ka filluar t’i bëjë publike, siç bëri në Sarajevë muajin e kaluar. Zoti Rama refuzoi të nënshkruajë marrëveshjet që ia kërkoi zoti Putin, sepse ato marrëveshje binin ndesh me sanksionet e BE-së ndaj Rusisë. Dhe bëri mirë. Por ama verbalisht ishte i gatshëm t’i premtonte Vladimir Putin për një qëndrim permanent të tij pro politikave ruse në Ballkan. Nga ana tjetër ai pati frikë të hedhë një hap të tillë. Kur kryeministri ynë mori përgjigjen negative të një vizite në Rusi, ngarkoi mikun e tij Vuçiç, që t’i lutej presidentit rus për ta mundësuar këtë vizitë sa më shpejt të ishte e mundur, por jo në kohë fushate elektorale, sepse këtë do ta shfrytëzonte opozita në favor të saj. Tani i është vështirësuar shumë mundësia për këtë vizitë, e kështu nuk do t’i plotësohet ëndërra që të pasojë i pari pas diktatorit Hoxha për të qenë në krye të një delegacioni qeveritar shqiptar në Moskë. Por në fakt dy ministra të tij ai i dërgoi vitin e kaluar në Moskë dhe Petërburg. Edhe kjo ndodhi për herë të parë pas gati 60 vitesh. Vështirësia e dytë për këtë vizitë ka të bëjë edhe me faktin se Donald Trump u shfaq i vendosur në ndëshkimin e Bashar Al Assad të Sirisë. Zoti Rama kishte besuar në propagandën serbe për “miqësinë e zotit Trump me zotin Putin” dhe besoi para pak muajsh se vizita e tij në Moskë do të pëlqehej në Uashingtonin e administratës Trump. Rasti i Sirisë e bindi se nuk është kjo e vërteta. Tani ky që përdor Beogradin për t’u lidhur me Moskën, ky që vdes për pak protagionizëm në dëm të interesave strategjike të Shqipërisë, ky kryeministri ynë që trupin e ka në Shqipëri dhe kokën në Serbi bën dy mashtrime të mëdha: E para, flet si dashnor i madh i Europës, por në fakt është dashnor i përjetshëm i pjese europiane që vdes për marrëdhënie të mira me Rusinë. Nuk duhen argumente të tjerë për këtë veç medaljes më të lartë që iu dha në Francë si Kalorës i Legjionit të Nderit, kur një nga emblemat e luftës çlirimtare të Kosovës, zoti Haradinaj, mbahet peng politik në këtë vend. E dyta, akuzon opozitën shqiptare për “lidhje me Rusinë”, dhe e bën këtë për të mbuluar pikërisht dashurinë e tij për këtë vend dhe presidentin e saj, Vladimitr Putin, sepse as vetë Putin, as këshilltari i proserb i Ramës, Baton Haxhiu, nuk besojnë në formula si kjo. Ndoshta është rasti i vetëm kur nuk mund të bëhet ndonjë paralelizëm midis zotit Rama dhe zotit Basha se kush prej tyre është më shumë osë më pak prorus. Zoti Basha i përket në çdo pikëpamje vokacionit perendimor. Ai ishte një ndër aktorët kryesorë të anëtarësimit të Shqipërisë në NATO dhe i procesit të liberalizimit të vizave me Europën e Perendimit dhe jo me Europën e Lindjes. Prandaj deklaratat e tij e sotme për akuza të tilla i ngjanjnë propagandës tipike të diktaturës komuniste, madje të kohës së vitit 1949 e 1961.

Shteti eshte njesoj si familja!

by

Nga  Enver Bytyçi /

Shteti, thote Antonio Smith, eshte si nje familje. Qytetaret e nje njesie shteterore jane si anetaret e nje familjeje. Kjo do te thote qe kryeadministratori i nje vendi duhet ta administroje ate njesoj siç nje kryefamiljar administron anetaret e familjes se tij. Nje kryeadministrator ose administrator i puneve shteterore qe nuk ka mundur ose nuk di te administroje nje familje, ne asnje rrethane, ne asnje rast, ne kurrefare menyre nuk mundet te administroje punet e nje shoqerie. Kryefamiljari i nje familjeje ka per detyre paresore te shtoje te ardhurat e familjes se tij. Ai projekton rruget dhe mundesite e rritjes se mireqenies se te gjithe anetareve te familjes se tij. Shtimin e te ardhurave kreu i nje familjeje e projekton jo thjesht duke u kerkuar anetareve te familjes se tij te dorezojne pjesen e te ardhurave qe duhet bashkadministruar, por duke krijuar mundesi sa me te medha per shtimin e te ardhurave dhe te fitimit permes bashkepunimit me te trete. Nderkaq kryefamiljari ka ne administrim asetet e familjes. Prej tyre ai projekton rritjen e fitimeve dhe te te ardhurave. Edhe kryeadministratori i shtetit nuk kerkon e nuk duhet te kerkoje qe buuxhetin ta shtoje vetem permes taksave e tatimeve, por permes marredhenieve me te trete, psh permes investimeve te huaja, ose formave te tjera qe shtojne asetet kombetare dhe mundesite per rritjen e fitimeve. Kryefamiljari i trajton te gjithe anetaret e familjes ne menyre te barabarte. Edhe nese ne familje bejne pjese femijet e vellait te tij, ai i trajton ata njesoj si femijet e tij. Por ne menyre te drejte dhe pa abuzuar ai e trajton edhe nje te trete, me te cilin eshte ne nje marredhenie biznesi, bashkepunim i cili ia shton begatine familjes. Kryeadministratori i shtetit i trajton e duhet t’i trajtoje gjithashtu qytetaret e tij ne menyre te barabarte, pa dallime, pa diskriminim per shkak te bindjeve, per shkak te perkatesise krahinore ose fetare, per shkak te aftesive etj. Ai nuk mund te beje shperndarje diskriminuese te te ardhurave per shkak te simpative ose empative. Nje kryefamiljar qe i trajton anetaret e familjes njesoj e pa dallim, krijon harmoni, ekuiliber, solidaritet nder ta. Ne te kunderten ai e shkaterron familjen, sepse pabarazia prodhon inate, xhelozi, deri hakmarrje. Kryeadministratori i shtetit ka te njejten detyre para kombit te vet. Te krijoje harmoni, ekuiliber, te mos fyeje, te sillet me thjeshtesi dhe me modesti, te deshmoje urtesi dhe durim edhe ne raste keqkuptimesh, te zgjidhe konfliktet, madje edhe ato konfliktet e vogla, siç ndodh me nje kryefamiljar te suksesshem. Kreu i nje familjeje e bashkon familjen ne raste fatkeqesish, u jep anetareve te saj kurajo, energji pozitive, i motivon ne çdo kohe, jo vetem ne fatkeqesi, por edhe ne kohe normaliteti. E njejta sjellje duhet ta karakterizoje edhe kryeadministratorin e nje vendi, te nje shteti e te nje kombi. Kjo lloj sjellje rrit energjite pozitive te te gjithe qytetareve, shton optimizmin per te ardhmen, forcon dhe krijon bindje e shprese per sukses dhe per nje jete me te mire, te begate dhe te dinjitetshme. Qe kur eshte krijuar njerezimi ne familje njerezit nuk kane patur aftesi te njejta. Dikush me i afte, dikush me pak i afte, dikush eshte me i zgjuar, dikush tjeter ndoshta edhe budalla, dikush me nje pergatitje fizike te larte, dikush me aftesi fizike te kufizuara. Kryetari i familjes ka per detyre qe sipas aftesive te beje ndarjen e puneve dhe nuk mendon qe te paaftet menderisht ose fizikisht t’i persekutoje per shkak te paaftesise se tyre. Madje kujdeset me humanizem per keta anetare te familjes. Kreu i nje qeverie te nje vendi ka te njejten detyre. Te ndaje mire punet per addministrimin e familjes se madhe qe quhet komb. Te mos i shohe disa pune si privilegj per njerezit e tij te afert, pavaresisht se ata jane te paafte te drejtojne dhe realizojne produkt pozitiv. T’i trajtoje me humanizem qytetaret e vet e jo t’u tregoje vetem deren e burgut. Kryesorja: Kryetari i nje familjeje nuk e vjedh familjen. Nese ai fillon dhe e vjedh ate, eshte e sigurt se e shkaterron, e rrenon dhe mbjell lufte brenda familjes. Keshtu ndodh edhe me shtetin. A duhet te prese pasoja katastrofale nje kryeadministrator ose administrator i shtetit kur ai vjedh, grumbullon fshehtas para nga droga e nga krimi ne dhunimin e te drejtes se anetareve te familjes se madhe?! Çfare pritet nga nje familje e tille e quajtur komb-shtet?! Katastrofa pritet. Imagjinoni çfare ndodh ne nje rast te tille me nje familje! Ajo ne permasa shume here me tragjike do te ndodhe ne nje shoqeri te madhe, ne nje familje te madhe. Ky eshte ligj i zhvillimit, nuk eshte ndonje shpikje e imja. Kreu i nje familjeje i ndeshkon anetaret e familjes kur ata bejne gabime, sidomos kur bejne gabime e faje te perseritura. Por i ndeshkon me drejtesi, me aq drejtesi sa te gjithe anetaret e familjes jane te vetedijshem per ndeshkimin qe eshte dhene. Por kjo ndodh kur kryetari i familjes nuk bashkepunon me ate anetar te familjes qe gabon ose ben faj, ose ben krim. Nese ai bashkepunon ne faj e ne krim, atehere ai nuk mund te ndeshkoje e per pasoje do te krijohet perçarja ne familje. Perçarja çon ne konflikt, konflikti mund te perfundoje edhe ne dhune. Perfundimisht dhuna shkaterron çdo gje. Familja pushon se ekzistuari. Asaj familjeje do t’i duhet te ndahet dhe te rifilloje jeten nga e para. Po kur kryeadministratori i shtetit ben te njejten gje, sa te renda do te jene pasojat? Nje kryeadministrator ose administrator i shtetit qe bashkepunon me krimin, krijon jo vetem padrejtesi. Ai diskriminon, dhunon, sillet ne menyre arrogante me te pafuqishmit. Fuqia qe ia jep krimi dhe krimineli i duket si nje fuqi e mbinatyrshme dhe si i tille mendon e beson se “mizat”, qytetaret, anetaret e familjes se madhe komb, mund t’i shkele me kembe! I fyen ata, i mashtron, pastaj i fyen prape, kur nuk binden i dhunon, i izolon, i injoron, i shperfill, madje i poshtron. Dhe familja e madhe kombi-shtet shkaterron veten e tij. Ne keto raste humbasin aleatet. Familja e vogel, me emrin e sakte familje, nuk do te ruaje marredhenie te mira me fqinjin, me fshatin, me lagjen, me qytetin, me njerezit me te cilit eshte ne nje marredhenie pune ose bashkepunimi. Familja e madhe, shteti, nuk do te mund te kete marredhenie te qendrueshme me partneret e saj te huaj, me shtetet e tjera, me miqte, me komshinjte, me bashkesine nderkombetare. Kur shkaterrohet nje familje e vogel nuk ka me integritet tek te tjeret. Kur shkaterrohet nje shtet nuk ka me besueshmeri e integritet te partneret e tij nderkombetare. Ne te dy rastet ndodh jo vetem perbuzja dhe perçmimi, por vjen edhe izolimi. Kjo eshte domethenia e idese te Smith per konceptin e njejte te shtetit dhe te familjes.