I HARRUAR – Dielli

VEXHI BUHARAJA, ORIENTALISTI I HARRUAR….

May 12, 2015 by dgreca

*Në 95 vjetorin e lindjes së një prej figurave të ndritur të mbarë Kombit Shqiptar, Vexhi Buharaja /
*Vexhi Buharaja nuk është krijues lokal; aq më pak i familjes.Për orientalistin, poetin, studiuesin dhe shqipëruesin e shquar është përgjegjës shteti dhe shoqëria shqiptare…”/
Në 95 vjetorin e lindjes së një prej figurave të ndritur të mbarë Kombit Shqiptar, Vexhi Buharaja; filozof, publicist, orientalist, historian, përkthyes, njeri idealist, njohës i shumë gjuhëve të huaja./
(Bashkbisedim me të bijën, Ferial Angjeli Buharaja/
Nga Pandeli SIMSIA/
Sot, më 12 maj, 2015 është datlindja e një prej figurave më të ndritura të Kombit Shqiptar, Vexhi Buharaja; filozof, publicist, orientalist, historian, përkthyes, njeri idealist, njohës i shumë gjuhëve të huaja.
VEXHI BUHARAJA/
12 maj, 1920 – 5 korrik, 1987/
Për të ndriturin, poliglotin euriditin Vexhi Buharaja, janë shkruar shumë, por unë, në hyrje, po bëj një përmbledhje të shkurtër të punës së tij, meqenëse këto ditët e fundit, u takova me vajzën e tij Ferial dhe bashkëshortin e saj Romeo, të cilët jetojnë dhe punojnë familjarisht me fëmijët e tyre në Philadelphia, të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Ferial, ajo zonjë grua fisnike, gjithmonë e qeshur, ku edukata dhe kultura qytetare që ka marrë nga familja e saj, vazhdojnë ta shoqërojnë gjatë gjithë jetës, edhe në bisedën që bëmë, edhe në përgjigjet e matura që jepte për babanë dhe familjen e saj.
Dhe nuk ka se si të jetë ndryshe, përderisa është bija e dy bashkëshortëve të nderuar, Buharaja.
E thjeshtë, modeste, në fillim e refuzoi dëshirë-kërkesën time për një bashkbisedim, sepse kanë shkruar shumë për babanë e saj, më tha. Por, unë këmbëngula, meqenëse pas pak ditësh, (sot) familja, Berati, do ta përkujtojnë në 95 vjetorin e lindjes së tij.
Vexhi Buharaja zotëronte në mënyrë të shkëlqyer gjuhët klasike të Lindjes islame: arabishten, persishten dhe osmanishten së bashku me turqishten e re.
Ai ishte studjues me dimensione të mëdha në fushën e orientalistikës.
Gjithashtu, Buharaja zotëronte gjuhët kryesore të Perëndimit: anglishten, gjermanishten, frëngjishten dhe italishten. Më pas mësoi edhe gjuhën ruse.
Vexhi Buharaja ishte i dashuruar pas kolosëve të poezisë klasike persiane, sidomos pas Saadiut dhe Firdeusit, të cilët dhe i përktheu në gjuhën shqipe
Vexhi Buharaja ka qenë njohës i thellë i letërsisë orientale dhe asaj perëndimore.
Për të ndriturin dijetar, filozof… Vexhi Buharaja kanë shkruar shumë shkrimtarë beratas: Ahmet Kondo, Yzedin Hima, Agim Dëshnica, Agim Mehqemeja, Ajet Nallbani, Simon Vrusho, Bedri Telegrafi.
Vetë i ndrituri Vexhi Buharaja, jeta, vepra e tij voluminoze që ka lënë pas, janë thesare të Shqipërisë.
Me emrin dhe veprën e tij të ndritur, krenohet jo vetëm Berati, qytetarët e tij, por vetë shteti shqiptar, mbarë bashkëkombasit anembanë kudo që janë.
Thesaret, vlerat kombëtare, mbeten përherë të pakonsumuara, edhe atëhere, kur koha i mbulon me një tis pluhuri, por, sado vitet që të kalojnë, ata bëhen më të vlefshëm, më të çmueshëm.
I tillë do mbetet edhe thesari Vexhi Buharaja, sado që vitet, koha, ikin, ai përherë lartësohet.
Ja si janë shprehur për dijetarin Vexhi Buharaja:
– Profesor Eqrem Çabej kur e lexoi “Gjylistanin” vlerësoi jo vetëm tekstin e shqipëruar, por edhe studimin hyrës dhe fjalorin përkatës enciklopedik të përbërë prej 110 zërash që shoqërojnë veprën: “Mjaftonte vetëm studimi hyrës, shënimet sqaruese dhe fjalori enciklopedik, që Vexhi Buharaja të meritonte një gradë shkencore…”
– Poeti Lasgush Poradeci: “Per mua dy jane te mëdhenj në fushën e përkthimit nga gjuha perse në gjuhën shqipe. I madhi Noli në Amerikë, I madhi Buharaja këtu në Shqipëri”.
– Shkrimtari Dritëro Agolli: “Është një ngjarje e madhe letrare dhe kulturore botimi i “Shah-Namesë” të Firdusit, përkthyer nga poeti dhe njohësi i papërsëritshëm i gjuhës perse, Vexhi Buharaja, që pati ëndërruar që në rininë e tij t’ia dilte mbanë kësaj pune kolosale, të cilën rrallëkush e përballon. Në këto caste, tek flasim për “Shah-Namenë”, neve na vjen keq që nuk e kemi mes nesh Vexhi Buharanë që nuk e pa të botuar sa ishte gjallë këtë kryevepër të letërsisë botërore.
– Shkrimtari Namik Selmani, e ka quajtur: “Galaktika tokësore që na duhej e do të na duhet për shumë e shumë kohë. Do të ishte merita më e madhe e astronomëve të tokës që ta zbulonin të gjithë së bashku këtë Galaktikë të panjohur deri më tani. Një dritë që vinte pas një bubullime…”
– Studjuesi Agim Xh. Dëshnica: “Vexhi Buharaja, dijetar, që ka ngritur lart vlerat e Beratit dhe mbarë atdheut…”
– Shkrimtari Arshin Xhezo: ” Poetit, publicistit, filologut, studiuesit, orientalistit dhe përkthyesit të shquar Vexhi Buharaja iu privua djersa dhe shpërblimi, por sidomos, kënaqësia më e madhe e jetës; kënaqësia dhe gëzimi i krijimit. Dhe, ky është krimi më i madh ndaj tij. Ndërkaq, dorëshkrimet – vepra të gatshme të këtij personaliteti janë dëshmi dhe prova krimi.
Sot, ende të pabotuara, ato ngjajnë me dëshmitë e një krimi të pandëshkuar. Madje, krim i dyfishtë: ndaj autorit dhe ndaj kulturës shqiptare. Vexhi Buharaja nuk është krijues lokal; aq më pak i familjes. Për orientalistin, poetin, studiuesin dhe shqipëruesin e shquar është përgjegjës shteti dhe shoqëria shqiptare…”
Vexhi Buharaja, është vlerësuar gjithashtu edhe nga zotërinjtë: Sami Visoka, Mykerem Janina, orientalisti gjerman Franc Bambiger, etj.

****
“Vitet e burgut të padrejtë, babait i morën lirinë, por kurrsesi, ai nuk e uli dinjitetin”.
“Burgu e mbylli në errësirë, por nuk i mbylli dritaren e dijes”.
Bashkbisedim me zonjën Ferial, bija e të ndriturit Vexhi Buharaja.- Zonja Ferial, jeni lindur dhe rritur në një familje të njohur qytetare beratase. Më fol pak, të lutem, për familjen tuaj.
– Zoti Simsia! Faleminderit shumë për interesimin tuaj që tregoni për babanë tonë. Gjatë viteve të demokracisë në Shqipëri për babanë tonë dhe çdo gjë ai ka bërë, është e shkruar nga historianë, profesorë, shkrimtarë, gazetarë të ndryshëm, por, ne të dy, jemi bashkqytetarë dhe familjet tona e kanë njohur njëra tjetrën, madje edhe ju vetë jeni shprehur në shkrimin tuaj që, jo vetëm përshëndeteshe me babanë kur shkëmbeheshit në udhët e qytetit, por edhe babai juaj shoqërohej shpesh me babanë tonë.
Ishte dëshira dhe interesimi juaj që të bashkbisedonim për babanë, meqenëse ai këto ditë, më 12 maj 2015 do festonte 95 vjetorin e lindjes.
( Përlotet, e ndërpret bisedën. Hap çantën, nxjerr letërpecetën, fshin sytë dhe pas një psherëtime, vazhdon)
Ne u lindëm dhe u rritëm në një familje qytetare beratase me tradita dhe kulturë të trashëguar ndër breza.
Gjumët e familjes sonë ne i pamë tek personaliteti i babait tone, si: urtësia, edukata, kultura, dija, dashuria për njeriun…
Si njohës të mirë të gjuhës perse, ata morën edhe mbiemrin Buharaja, pa patur lidhje fare me origjinën…
– Ju jeni fëmija i 5-të i bashkëshortëve Buharaja; çfarë kujtimesh ruani nga fëmijëria juaj në familje, veçanërisht, me babanë tuaj, euriditin poliedrik, i ndrituri Vexhi Buharaja, meqenëse, siç e the edhe ti vetë, data 12 maj, 2015 është 95 vjetori i lindjes së tij.
– Sigurisht, shkolla e parë për çdo njeri është familja. Ishte fat i madh për ne pesë fëmijët, që kishim dy prindër të shkëlqyer, që plotësonin njëri-tjetrin.
Mamaja jonë edhe pse nuk kishte nivel kulturor si babai, ajo ishte një grua e ndershme, fisnike, e urtë, e respektuar dhe me vlera qytetare.
Me harmoni, urtësi dhe sakrifica të shumta, prindërit tanë të shkëlqyer dhe të vuajtur, mundoheshin të na plotësonin nevojat e moshës dhe të kohës.
Babai ynë ishte një mësues i dytë për ne fëmijët. Ishte i gatshëm të na ndihmonte për çdo gjë që ne e pyesnim dhe merrnim një përgjigje të saktë nga çdo fushë, si: matematikë, kimi, fizikë, gjeografi etj. Ishte interesant fakti, se ai njeri kishte njohuri të gjithanshme…
Në derën e shtëpisë sonë trokisnin shpesh njerëz të profesioneve dhe kulturave të ndryshme; historianë, shkrimtarë, mjekë, punëtorë, fshatarë, studentë, nxënës.
Te gjithë bashkë, me fjalën e parë “Urdhëroni”, merrnin ndihmën për problemet e tyre me dashuri dhe me humanizëm.
– Më fol pak më gjërë, të lutem për jetën e tij, megjithëse, siç u shprehe pak më sipër, për të kanë shkruar shumë personalitete, por, jemi në 95 vjetorin e lindjes së tij…
– Babai ynë Bexhi Buharaja, u lind më 12 Maj 1920, në lagjen “Çlirim” ose siç njihet më tepër në lagjen e madhe “Murat Çelepias” në Berat.
Rrjedh nga një familje intelektuale, me trashëgimi të pasur fetare, kulturore, atdhetare.
Mësimet e para i kreu në vendlindje, në Berat dhe më pas vazhdoi studimet në Medresën e Përgjithshme në Tiranë.
U diplomua në vitin 1940 dhe u vlerësua si një nga studentët më të dalluar. Menjëherë pas diplomimit, në moshën 20 vjeçare, u punësua në redaksinë e revistës “Kultura Islame”, organ i Komunitetit Musliman Shqiptar në Tiranë.
Në vitin 1944 u largua nga Tirana, për shkak të rrethanave të vështira të luftës dhe qëndroi në vendlindje, në Berat, pranë familjes së tij.
Në vitin 1946, sistemi komunist i ardhur në pushtet, e burgosi, me akuzat shpifëse dhe qesharake, se bënte propagandë kundër qeverisë komuniste shqiptare.
Që nga ai vit, familja jonë, u quajt familje kulake.
Pasi doli nga burgu, edhe pse ishte në liri, ai do mbante mbi shpinë njollën, si ish i burgosur politik dhe për këtë, ai konsiderohej prej udhëheqësve të partisë, si armik.
Për të mbijetuar, si shumë të tjerë si babai ynë që e patën atë fat të hidhur, u detyrua të bëjë punë të rënda fizike, duke iu bërë ballë të gjitha vështirësive.
Instituti i Historisë në atë kohë kishte nevojë dhe, në vitin 1965 e pranuan në Sektorin e Historisë së Mesjetës, pranë Institutit të Historisë në Tiranë.
Puna e tij hulumtuese, kërkimore shkencore dha rezultate të shkëlqyera. Madje, në Institutin e Historisë, ai zbuloi shumë gjëra të fshehta të Shqipërisë…
Babai, me punën e tij këmbëngulëse, kërkimore, studiuese, hulumtuese, sistemuese, mblodhi, përktheu në shqip, transkriptoi rreth treqind mbishkrime turko-osmano-arabe, me vlerë të madhe. Duke u mbështetur në këtë material, ai ka shkruar studimin me titull: “Mbishkrimet turko-arabe në vendin tonë si dëshmi historike”, të cilën e ka lexuar si kumtesë në Konferencën e Dytë Shkencore të Studimeve Albanologjike, që i zhvilloi punimet në Tiranë, më 12-18 janar 1968.
Ka përkthyer gjithashtu, një varg përkthimesh të tjera që i përkasin periudhës së Rilindjes Kombëtare Shqiptare, siç janë aktet dhe memorandumet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, manifestin “Ujanallem” (“Të zgjohemi”) 1899, hartuar nga Dervish Hima, letërkëmbimin e tij me Dr.Ibrahim Temon, përmbledhur 64 letrash, që përfshihet në vëllimin e tretë (1900-1908) “Rilindja Kombëtare Shqiptare”. Përveç dokumenteve historike, babai ka përkthyer nga gjuha turke dhe perse edhe vepra të tjera shkencore dhe letrare. Ka përkthyer veprat shkencore të Hoxha Hasan Tahsinit, rektori i parë i Universitetit të Stambollit, dramën “Besa” të Sami Frashërit, “Shahnamenë” e poetit të madh të Persisë, Firdeusit, përmbledhjen poetike “Tahajjulat” (“Ëndërrimet” dhe “Katër stinët”) të poetit Naim Frashëri… të cilat edhe janë vlerësuar si perla në letërsinë artistike shqiptare.
Ka përkthyer nga persishtja veprën “Gjylistani dhe Bostani” të poetit të madh persian, Saadi Shirazi (1203-1291), i krahasuar me Shekspirin, madje i mbiquajtur “Shekspiri i Lindjes
– Në jetën e tij, në moshë fare të re, babai juaj, ariti majat e larta të suksesit të tij, por shumë shpejt, çmenduria e sistemit e goditi pamëshirshëm, padrejtësisht. Ju kishte folur juve babai për vitet e suksesit dhe vitet e rënda të burgut?
Babai, që në fillimet e rinisë së tij të hershme arriti suksese të mëdha, por, ato suksese ishin si nje ëndërr e bukur dhe e shkurtër, që më pas, do zëvendësohej me vuajtje të gjatë, me goditje të pamëshirshme, të pamerituara…
Ishin disa arsye pse babai nuk na fliste për vitet e burgut. Ajo më kryesorja, ishte koha në të cilën në jetonim.
Në atë kohë të errët, në Shqipërinë komuniste, nuk ishin të rrethuar me tela me gjëmba vetëm burgjet shqiptare, por, edhe jashtë burgjeve, në çdo hap që hidhnim të gjithë ne shqiptarët që e jetuam atë kohë, ishim brenda nje “burgu” dhe gardianët” që të ndiqnin nga pas.
Ne të dy bashkë, pothuajse jemi moshatarë dhe e kemi jetuar atë kohë të zymtë dhe na kujtohet shumë mirë, se si vepronin dhe përgjonin agjentët e fshehtë të sigurimit, që mund të ishin edhe komshinjtë tanë…
Të gjithë ishim bashkëvuajtës. Kur ne, fëmijtë e tij, arritëm moshën e pjekurisë, por edhe më vonë, madje edhe tani që po bisedojmë bashkë, e kuptojmë se sa i vrarë shpirtërisht ka qenë babai ynë, kur mendonte se, në atë udhë të madhe vuajtjesh ishte ai vetë “fajtor “, por pa bërë asnjë faj !!!
Vitet e burgut të padrejtë, babait i morën lirinë, por kurrsesi, ai nuk e uli dinjitetin.
Burgu e mbylli në errësirë, por nuk i mbylli dritaren e dijes.
Tek dija ai gjeti forcën e madhe që, si qindra të tjerë përballoi luftën më të egërr që ua dha “dhuratë” çmenduria komuniste, diktatura barbare shqiptare…
– Babai juaj, ka patur miqësi me studjuesin, historianin e njohur Ahmet Kondo.
– Po. Me historianin Ahmet Kondo, babai ka patur njohje që në moshën e femijërisë. Me kalimin e viteve, njohja u thellua edhe më shumë, pasi mendimet dhe idealet e tyre ishin të përbashkëta.
– Në vitin 1995, studjuesi Ahmet Kondo ka shkruar monografinë: “Vexhi Buharaja, njeriu, poeti, dijetari” Mendoni se ajo monografi është e plotë, apo është një dritare akoma e hapur…?
– Historiani Ahmet Kondo, duke qenë njeri shumë i afërt me babain, besoj, se monografia e tij ka nxjerrë në pah figurën dhe personalitetin e babait.
Por, jo vetëm historiani Ahmet Kondo, por për babain tonë ka shkruar një monografi edhe shkrimtari i njohur beratas, Yzedin Hima.
Ndaj dy zotërinjve të nderuar, ne, të gjithë familjarët, ndjejmë respekt dhe mirenjohje, pasi kanë hyrë në detaje shumë të ngushta të jetës dhe veprës së babait. Pra, them se, që të dyja monografitë janë të plotësuara.
– Shkrimtari Dritëro Agolli ka patur korespondencë me babanë tuaj, atëkohë, kur shkrimatri i dërgon të vetmin libër të shkruar në persisht, vëllimin: “Shah Nameja” për t’ia përkthyer. Mund të flisni për atë korrespondencë?
– Ti më pyet për korrespondecën që babai ka patur me shkrimtarin Dritëro Agolli.
Ata të dy nuk kanë patur njohje direkte me njëri tjetrin. Ata janë njohur me anë të mikut të babait tonë Ahmet Kondo.
Kur shkrimtari Dritëro Agolli punonte në gazetën “Zëri i Popullit”, në librarinë e letërsisë së huaj kishte marë një katalog, ku shënohej se, Akademia e Moskës botonte “Shah-Namenë” në dhjetë vëllime dhe mund të bëheshin abonimet… Shkrimtari Agolli e bëri abonimin dhe i erdhi vëllimi i parë, por jo në gjuhën ruse që ai e zotëron mirë, por në gjuhën perse me shkronja arabe, i pakuptueshëm për shkrimtarin.
Atëherë, shkrimtari takon mikun e tij Ahmet Kondon, publicist dhe historian, dhe i thotë se kujt t’ia japim vëllimin “Shah-Namea” që i ka dhuruar në persisht.
I nderuari Ahmet Kondo tha se, e kishte mik Vexhi Buharanë dhe “Shah-Nameja” vetëm tek ai duhet të shkojë për t’u përkthyer.
Pasi babait i erdhi “Shah-Nameja” ai i dërgon një letër falënderimi, ku i shkruante se është e para kopje e këtij vëllimi në gjuhën perse që vjen në Shqipëri, sepse Perandoria Osmane e kishte ndaluar përhapjen e veprës së Firdusit në domenet e saj.
Në letrën përgjigje, babai i shkruante se do të fillonte të shqipëronte “Shah-Namenë”
Por, siç e ka thënë edhe vetë shkrimtari Dritëro Agolli, babai i kërkoi edhe vëllime të tjera të asaj epopeje universale, por atëkohë filloi prishja e Shqipërisë me Bashkimin Sovjetik dhe, nga dhjetë vëllimet e “Shah-Namesë” mbeti vetëm një azilant në shtëpinë e Vexhi Buharasë, azilant që doli tani duke na përqafuar…
Pra, kjo është korrespondenca e babait me shkrimtarin Dritëro Agolli.
– Lufta e klasave në Shqipërinë e asaj kohe ka qenë, herë herë e zbutur dhe herë herë e egërr. Në kulmin e egërsisë së saj në vitin 1975, babanë tuaj e pushuan nga puna shkencore. Si e përjetoi i ndjeri baba?
Lufta e klaseve në Shqipërinë komuniste i ngjante një diagrame; herë herë ishte e ashpër …, herë herë e zbehtë…
Kur lufta e klasave ishte e zbehtë, për nevojat e Insitutit të Historisë, edhe pse babai ishte person i padëshiruar, atë e emëruan të punojë në atë institut.
Atje bëri një punë të lodhshme, voluminoze, duke hedhur dritë mbi shumë dokumente të rëndësishme me vlera të mëdha historike, të përkthyera nga turqishtja.
Në vitin 1975, kur lufta e klasave arriti kulmin e çmendurisë së saj, babin e pushojnë nga puna.
Disa intelektualë mirënjohës ndërhynë dhe reaguan për ta ndihmuar atë, mirëpo, vlera e partisë përmbyste vlerat e çdo shkence…
Kjo sigurisht, nuk e befasoi babain, pasi, ai gjithmonë ishte i vetëdijshëm për egërsinë e sistemit komunist.
Ai ishte mësuar të punonte njësoj, me të njëjtin zell, siç punonte në punët e rënda në gurrore kur e dënuan, po ashtu dhe pranë librave.
Në atë kohë në Berat, si në të gjitha qytetet e Shqipërisë, në krye të organeve të larta shtetërore emëroheshin njerëzit “kuadro”, mjaftonte të kishin kryer një kurs të shkollës së partisë së punës (komuniste), pa patur fare njohuri në fushat e ndryshme të jetës..
Orientimi nga Tirana erdhi që, Vexhi Buharaja, të punonte në biblotekën e Beratit, por, për partiakët vendas, ai nuk i përmbushte kushtet; kështu që menduan ta punësojnë në një berberhane për të prerë faturat.
Por edhe atje ku e çuan për të punuar donin ta “shtrydhnin” deri në fund.
Dosje të shumta me dokumente që kërkonin të përktheheshin vazhdonin të vinin nga Insituti i Historisë.
Megjithëse i vrarë shpirtërisht, por edhe i revoltuar, dëshira e madhe që ai kishte që historia të dilte në dritë, vazhdoi punën në heshtje dhe me urtësinë që e karakterizonte
– Kur babai juaj punonte si faturist në një nga berberhanet e Beratit, atë e ka vizituar në shtëpinë tuaj, profesor Aleks Buda.
Është e vërtetë, që Profesor Aleks Buda është takuar në Berat me babanë, por ai takim nuk është bërë në shtëpinë tonë.
Ata të dy janë takuar në berberhane, ku punonte babai.
Kanë biseduar për më shumë se dy orë.
Nuk kam njohuri për çfarë ata të dy kanë biseduar, se edhe babai nuk para na fliste ne fëmijëve rreth bisedave që bënte me personalitete të ndryshme, siç ishte edhe Prof. Buda.
– Në shtëpinë tuaj keni patur një bibliotekë të pasur me shumë libra të ndryshme. Çfarë u bë me ato libra?
– Babai në shtëpinë tonë ka patur një bibliotekë shumë të madhe dhe shumë të pasur me libra të ndryshëm të shkruar në gjuhët shqip dhe në gjuhë të tjera të huaja, të trashëguar nga gjyshi i tyre Ismaili dhe babai i tij Ibrahimi, burra të njohur për dije dhe kulturë.
Në vitin 1947, viti që babai u dënua, injoranca e kohës vuri një dorë të pafajshme dhe dogji një mal me libra. Për atë akt të pashembullt, jo vetëm familja jonë ndjeu dhimbje të madhe, por edhe komshinjtë, të gjithë ata njerëz që e panë me sytë e tyre atë skenë, atë turp, atë mëkat që po i bëhej edhe vetë kulturës.
Më vonë, babai grumbulloi me vështirësi dhe krijoi një bibliotekë kryesisht me libra historikë dhe fjalorë në gjuhët që ai zoteronte.
Tani ato libra janë shpërndarë tek familjarët dhe të afërmit tanë
– Po me përkthimet e ndryshme që babai juaj punonte ditë e natë, por që nuk arriti të shihte dritën e botimit të tyre?
– Babai punonte shumë, zakonisht në mbrëmje vone deri në mesnatë.
Ajo që na bënte më shumë përshtypje, ishte se, ai shumë rallë hapte fjalorët. Çdo gjë dilte e kristalizuar në mendjen e tij.
Përktheu me mijra materiale nga fusha të ndryshme si: historia, letërsia, psikologjia, astronomia, etj. etj. Të gjitha këto tregojnë për kulturën e tij brilante që ai kishte.
Siç e kam shprehur më sipër, babai punonte shumë, shumë, por kurrë nuk ia ndjeu kënaqësinë punës së tij . Pluri i harresës…
Shumë intelektualë të përkedhelur të kohës komuniste, abuzuan padrejtësisht në punën e tij dhe nuk denjuan t’i permendnin as emrin.
Disa të tjerë, përgatitën libra dhe, poshtë përkthimit shkruanin emrat e tyre. Në fund, sillnin si kujtim vetëm një kopje të librit dhe emrin e tij të shkruar me penë brenda kapakut të librit. Ky ishte vlerësimi i vetëm që babai mori sa ishte gjallë nga puna e tij shumë e lodhshme.
Dëmet materiale edhe pse vonë paguhen, por dëmet psikologjike nuk ka bankë që t’i paguajë kurrë.
– Pas përmbysjes së komunizmit, a i kanë kërkuar falje babait dhe familjes suaj, ata që e spiunuan, e dënuan, apo edhe bashkpunëtorët e tyre?
– Me parrullën famëkeqe “Në emër të popullit”, ata trokitën në mijëra dyer shtëpish, burgosën dhe pushkatuan njerëz të pafajshëm.
Dëmi psikologjik ishte shumë i madh.
Me përmbysjen e komunizmit, ata kurrë nuk i vrau ndërgjegjja për të trokitur në ato dyer shtëpish për të kërkuar falje.
Ata, nuk e njohin fjalën, falje; ata nuk kanë ndjenjë të falin. Ata janë lindur, si të dënuar nga Zoti, vetëm për të vrarë, për të spiunuar…
– Kush, mendon, se ka qenë pengu më i madh në jetë ë babait tuaj?
– Babai mund të ketë patur shumë pengje, por, unë mendoj se, pengu më i madh i tij, ka qenë: pas përfundimit shkëlqyshëm të studimeve, ai e refuzoi bursën shtetërore për të studjuar në Itali në fushën e orientalistikës. Arësyet familjare, e detyruan të qendronte pranë familjes.
– Po pengu juaj ndaj babait?
– Pengu ynë është, se ai u nda nga jeta në nje 4 korrik 1987, vit, kur edhe në Shqipëri kishte filluar të frynte e lehtë era e demokracise që po afronte.
Duhet të jetonte në vitet e shumëpritura të demokracisë. Duhet ta jetonte ditën e shumëpritur, përmbysjen e komunizmit, diktaturës së çmendur shqiptare që i shkatërroi jetën, të ardhmen…
Duhet të shikonte deri diku frutet e punës së tij shumëvjeçare, sa njerëzore po aq edhe me vlera.
Në demokraci, do t’i krijohej mundësia të shkonte e të vizitonte ato shtete ku ai kishte lexuar për kulturën e tyre.
– Babai juaj është nderuar nga pushteti lokal me titujt: “Qytetar nderi i Beratit”, “Mësues i Popullit” madje Biblioteka e Beratit mban emrin e tij: “Biblioteka Vexhi Buharaja”
Mendoni se ështëi haruar nga pushteti qendror për t’u vlerësuar me një titull akoma më të lartë? Të gjithë ne, që kemi patur fatin e mirë ta njohim edhe nga afër atë njeri të rrallë me vlera të larta njerëzore, filozofin, përkthyesin, historianin,…mendojmë dhe dëshirojmë që ai të vlerësohet me titullin e lartë “Nderi i Kombit”, sepse e meriton…
– Më 20 Dhjetor 1993, babait iu dha titulli “Mësues i Popullit” (pas vdekjes) dhe në 6 Korrik 1994, Biblioteka e Beratit mori emrin: Biblioteka “Vexhi Buharaja”.
Respekti nga qytetarët beratas dhe nga të gjithë ata që e kanë njohur, nuk i mungoi kurrë babait tonë; jo vetëm sa ishte gjallë, por edhe në ditën e tij mortore, i bënë respektin më të madh që mund t’i bëhet një njeriu, intelektuali të nderuar. Madje, qindra njerëz morën pjesë në ceremoninë e varrimit të tij. Qindra duar e ngritën lart arkivolin me trupin e tij të pajetë kur e përcollëm në varrezat e qytetit, në banesën e tij të fundit.
Besoj që ky është vleresimi më i madh që merr njeriu edhe në çastin e ndarjes së fundit përfundimtar.
Ndërsa në vitet e demokracisë, pushteti lokal dhe institucionet e ndryshme shtetërore e kanë vlerësuar dhe, mendoj se e kanë vënë në vendin që meritonte figurën e ndritur të babait tonë.
Edhe pse me dhimbjen e madhe për humbjen e njeriut tonë të shtrenjtë që e ndjejmë gjithmonë pranë shpirtit tonë, ne jemi mirënjohës dhe krenarë për atë ç’ka është bërë për babain tonë.
– Zonjë e nderuar! Unë e kuptoj thjeshtësinë, modestinë, njerëzoren që të karakterizon ty, kultura, edukata që ke marrë dhe vazhdon ta trashëgosh, sepse je bija e të ndriturit, poliglotit Vexhi Buharaja.
Edhe pse nuk iu përgjigje plotësisht pyetjes sime deri në fund, babai juaj i ndjerë, i ndrituri fiozof Vexhi Buharaja edhe pse është nderuar me këto tituj që folëm më lart, ai meriton edhe një titull tjetër të lartë; Nderi i Kombit.
Ai, këtë titull të lartë e ka marrë prej kohësh nga bashkqytetarët, bashkpunëtorët që kanë punuar dhe e kanë njohur atë nga afër, e ka marrë me punën e tij voluminoze që ka bërë, por besoj, se edhe instancat më të larta të shtetit shqiptar duhet të kujtohen për atë njeri të ndritur që i ka dhënë shumë kulturës sonë.
Faleminderit zonjë e nderuar Ferial. Ishte kënaqësia ime e madhe që ju takova bashkë me bashkëshortin tuaj dhe gjithçka që biseduam.
E kujtojmë me respekt të thellë në 95 vjetorin e lindjes së tij, babain tuaj të nderuar e të paharuar, i cili, është nder dhe krenari për çdo qytetar beratas, për çdo qytetar shqiptar, për çdo bashkëkombas. Siç i themi ne në qytetin tonë: “Ndjesë pastë, ose Rahmet pastë”
Nëse sot do isha në Berat, do shkoja tek varri i tij, t’i çoja një buqetë me lule të freskëta dhe t’i ndizja një qiri në krye të varrit.
Faleminderit.
– Faleminderit juve gjithashtu zoti Simsia për emocionet dhe kënaqësinë që na dhuruat.

CAKRANIT DUHET T`I KTHEHET IDENTITETI I HARRUAR

April 6, 2014 by dgreca

Një kujtesë për ministrin e kulturës, për institucionet që merren me trashëgimninë, por dhe për ata që dëshirojnë të ndihmojnë në zbulimet arkeologjike/

Nga Halil Bregasi/*

Nisur nga programi elektoral i PS si dhe porositë e vazhdueshme të Kryeministrit z. Edi Rama, për trashëgimin kulturore, fjalët e tij në Berat dhe në Grupin Parlamentar, kanë bërë dhe vazhdojnë të na zgjuajn edhe neve, jo vetëm mua, por shumë intelektual cakranjot, për të bërë diçka, që ato porosi e premtime, të gjejnë zbatim në zonën e Cakranit.

Zona e Cakranit ka peshën dhe vendin e vet në historinë e Mallakastrës, por dhe në atë të Shqipërisë. Është një zonë me popullsi të dëndur qysh në kohët më të lashta dhe vazhdon të jetë e tillë. Ka qenë dhe është zona lidhëse midis qyteteve të: Beratit, Tepelenës, Fierit dhe Vlorës. Si e tillë ka përjetuar pushtimet dhe luftrat më të egra të zhvilluara qysh në kohët e vjetra, por që i ka rezistuar vazhdimisht zhdukjes dhe largimit nga vendbanimi. Ka merituar emrin “Zonë Martire”, ku gjurmët e këtyre pushtimeve, megjithëse të zhdukura, ekzistojnë dhe mund të shikohen edhe sot, sidomos për periudhat deri në mesjetë.

Cakrani i qytetërimeve të hershme, me një vazhdimësi jete për mbi 6000 vjeçare, sot nuk njihet si i tillë, as nga vendasit, e jo më nga institucionet shtetërore, pa diskutuar këtu për turistët vendas e të huaj.

Jo vetëm unë, por të gjithë intelektualët cakranjotë, do ndjeheshin mirë, në se do të njihej kjo histori e Cakranit, sepse, ajo tregon autoktoninë e banorëve të vjetër, të sotëm dhe atyre që do të vijnë, tregon etnitetin prehistorik të tyre.

Pse Cakrani sot, nuk njihet si vendi i kulturës neolitike, i periudhës paraurbane, apo i qytetërimeve në periudha të ndryshme të historisë? Kush pengon dhe si duhet rregulluar kjo “padrejtësi”? A mundet të ndryshoi kjo situatë? Këto dhe shumë pyetje të tilla dalin, por pyetja që nuk do ketë përgjigje është: kujt i intereson që kjo histori të mos njihet?

Kush është historia e periudhave të vjetra të Cakranit?

Për të qenë më i qartë për këtë problem, po përsërisë më poshtë, disa të dhëna mbi zbulimet arkeologjike të bëra në shekullin e kaluar, duke u përpjekur të sqarojë çfarë duhet bërë, sa më shpejtë, që të ndryshoi kjo situatë.

Zona e Cakranit, gjithmonë sipas meje, më duket se është nga të paktat zona në trojet shqiptare, ku jeta ka vazhduar pa ndërprerje, të paktën që nga periudha e neolitit e deri më sot dhe që mund të kishte një park arkeologjik të kompletuar, ku kushdo mund të gjente një histori lashtësie të mjaftueshme, aq sa duhej të ndjehej krenar që ishte bir i kësaj zone kaq të vjetër e të re. Në se do ishte ruajtur ashtu siç duhej, sot do kishim një park arkeologjik shumë të vizituar nga turistë vendas e të huaj, nga i cili do të nxirreshin përfitime ekonomike të mjaftueshme për të përballuar nevojat për mirëmbajtjen e objekteve, por dhe diçka do të tepronte. Po saktësoi disa të dhëna sipas periudhave:

I. – Periudha historike e neolitit:

Në vitet 1969 – 1970 u ndërmorën kërkime në vendbanimin e Cakranit, i cili është i pari stacion i neolitit të mesëm që zbulohet në territorin shqiptar.

Në Thikëz u zbuluan dy horizonte banesash. Horizonti i parë është në thellësinë 2 – 2.20 m. Dyshemeja ka një sipërfaqe 21 m. katrorë e në mesin e saj ndodhet një vatër me sipërfaqe 2.5 m. katrorë Horizonti i dytë, banesa, u gjet në thellësinë 1.60 m, me sipërfaqe 24 m. katrorë, dyshemeja e bërë me argjil të ngjeshur e të pjekur. Në mes vatra prej 3 m. katrorë.

Banesa e parë në jep të drejtën të mendojmë se ajo ka qenë e futur e gjitha në tokë dhe çatia ka qenë mbi sipërfaqen e tokës. Me kalimin e kohës muret e banesave kanë

qenë pjesërisht të futura në tokë dhe pjesërisht mbi sipërfaqen e tokës, siç është horizonti i dytë.

Veglat e punës

Në vendbanimin e Cakranit veglat fillestare të hershme të punës janë bërë prej guri, kocke, briri. Veglat prej stralli janë përfaqësuar me shumicë, pas tyre vijnë ato prej guri e më pak ato prej kocke e briri.

Në veglat e gjetura ka thika, shpuese, kruese, maja shigjetash të formave e madhësive të ndryshme.

Qeramika

Në përcaktimin e tipareve të kulturës në vendbanimin prehistorik të Cakranit, interes të madh paraqet qeramika, e cila përbën pjesën më të madhe dhe më të larmishme të kulturës materiale. Punimi duket që është bërë i tëri me dorë. Dallohen dhe mund të rindërtohen këto tipa enësh:

– Kupat. Që paraqiten në shumë variante dhe kanë patur përdorim të gjerë. Ato nuk janë shumë të thella, ndryshojnë midis tyre nga përmasat. Diametri i tyre lëviz nga 14 cm deri në 28 cm.

– Tasat, që hasen në dy variante. Tasa të thellë me trung konik, me diametër 14 – 19 cm, si dhe tasa të thellë me parete gjysmësferikë nga brenda. Këto forma ngjajnë me ato të Dalmacisë e të Etalesë në Greqi.Janë gjetur dhe disa enë të tjera, prej të cilave disa me vegje.

Zbukurimet

Në qeramikën e Cakranit ka disa lloje zbukurimesh. Çdo lloj zbukurimi i hasur në enët e gjetura përbën tipar dallues të kulturës neolitike të Cakranit.

Në zbukurimet duhen përmendur dhe disa sende të bëra prej kocke e guacke, që janë përdorur si stoli, ndoshta tek gratë. Është një unazë prej kocke, një guackë e shpuar që të varet dhe më i bukuri një peshk, bishti i të cilit është modeluar shumë mirë.

Interesante është që me thika prej stralli, njeriu (artist) i asaj kohe, të arrijë të bëjë gjëra të tilla.

Po ku janë vallë këto zbukurime? A i dinë vendasit këto pasuri të tyre? A e njohin nxënësit e shkollave të zonës këtë histori të lashtësisë?.

Në Cakran sot nuk ka një muzeum, ku mund e duhej të ishin paraqitur këto vlera e shumë të tjera që do i themi më posht, apo që nuk do arrijmë t’i përmendim këtu. Kishte dikur një muzeum, ndoshta i politizuar, por që mund të përshtatej me kohën dhe të ekspozoheshin pasuritë materiale të zbulimeve arkeologjike të kryera e që po kryhen. Në vendbanimin e neolitit të mesëm, siç thotë Prof. Dr. Muzafer Korkuti në raportin e mbajtur në Konferencën e 2 arkeologjike shqiptare, u mblodhën 12 mijë copa qeramike, mbi 500 kocka që vërtetonin ekzistencën e kafshëve shtëpijake. Nga këto, mjaftonin 12 apo 14 copa qeramike, nga dy për çdo lloj zbukurimi, që të ekspozoheshin për t’i parë njerëzit. Por jo vetëm kaq. Ato dy horizonte banesash, (dy gropa), mund të ruheshin ashtu siç ishin të zbuluara nga arkeologët, të cilët u lodhën me muaj duke punuar nën diellin përvëlues të asaj toke të zezë, por arritën ti gjejnë themelet e autoktonisë së banorëve të kësaj zone, dhe sot të vizitoheshin, të paktën nga nxënësit e shkollave, pse jo dhe nga turistët që do të vijnë patjetër.

II -Periudha historike e bronxit:

Edhe në këtë periudhë historike, në zonën e Cakranit ka patur jetë. Dëshmi e saj, janë gjetjet e objekteve prej bronxi dhe dëshmive të tjera. Kështu në “Thikëz”, pra ne vendbanimin e neolitit të mesëm, janë gjetur thika prej bronxi, gjë që është një tregues i vazhdimsisë së jetën në atë vendbanim. Të kësaj periudhe janë edhe tumat (varrezat tumulare) si ajo e Gorishovës, shumë e dëmtuar kjo, tek çezma e korombretit në fushë, dhe ajo e Patosit, ku janë gjetur 76 varre, 62 prej të cilëve i takojnë periudhës së bronxit të vonë e të tjerët të më vonshëm.Por gjetja më interesante e kësaj periudhe është shpata dhe heshta prej bronxi. Ato u gjetën rastësisht, duke hapur një gropë për vendosjen e një shtylle elektrike, në lagjen Dalipaj të fshatit Varibop. Shpata e dëmtuar në majë, ku i mungon një pjesë, është ruajtur në gjatësinë 84 cm., është me dorezë në forëm briri, ose në trajtë kryqi, me gjatësi 9 cm e të gjerë 2 cm. Doreza dhe kurrizi që përshkon fletën janë ruajtur shumë mirë, kurse fleta ka vende të dëmtuara. Kurrizi i fletës është zbukuruar me tre vija të holla që e përshkojnë atë në tërë gjatësinë. Sipas përcaktimit të arkeologëve ajo është e tipit mikenase dhe i takon periudhës së bronxit të vonë, shek XII para Krishtit. Maja e heshtës, është e tipit fletëgjerë me tun prizmatik tetëfaqësh. Fleta ruhet në gjatësinë 8.2 cm dhe e gjerë 6.2 cm. Megjithëse armë prej bronxi janë gjetur në fshatrat e Lushnjes, Vlorës, Elbasanit, Gjirokastrës, por maja e heshtës së Varibopit përbën një variant të ri.

III.- Periudhat e mëvonshme

Në fshatin Cakran, janë edhe dy vendbanime ilire, por që sot për sot nuk vizitohen nga askush, pavarësisht të dhënave shumë të vlefshme që ato paraqesin për historinë e kësaj zone.

I pari është vendbanimi paraurban i Qytezës, në Mashkiezë. Siç duket dhe në foton që paraqesim, është një kodër në faqe të malit të Cakranit, maja e së cilës ka qenë e rrethuar me mure guri, në një sipërfaqe rreth 0.3 ha, brenda së cilës ka patur banesa, por qyteza ka qenë e vendosur jashtë kalasë, në pjerrësinë e kodrës, ku janë zbuluar banesa të vendosura në tarraca të hapura posaçërisht, deri në pjerrësinë 50 gradë.

Vendbanimi i rrethuar me mure guri, paraqet interes për faktin se aty, në fushën e ndërtimit, kemi tre periudha ndërtimore: periudha arkaike, ajo helenistike dhe periudha mesjetare. Është kjo një dëshmi e ekzistencës për një periudhë shumë shekullore të këtij vendbanimi. Po në fushën e ndërtimit, është si e veçantë edhe ndryshimi që ka ndodhur në zhvillimin e fortifikimeve ilire duke u shkëputur nga format planimetrike të ndërtimit dhe duke shkuar drejt zbatimit të forma gjeometrike në planimetri, sidomos të kthesave me kënd të drejtë etj. Arkeologët që kanë punuar për zbulimin e këtij vendbanimi gjatë viteve 1970 e më vonë, kanë saktësuar se një trakt i murit rrethues në anën perëndimore të tij, me një gjatësi 57 m. e gjerësi mbi dy metra, është ndërtuar në shek.VII para Krishtit Në vazhdim të tij, është muri me gjerësi rreth 1.80 m, që ka teknik ndërtimi më të përparuar dhe është klasifikuar si i shekujve V –II para erës së re. Ndërsa gjëndet aty edhe një pjesë muri e ndërtuar me gurë të vegjël e me llaç, që i takon periudhës së Mesjetës.

Qeramika e fazës protoqytetare e këtij vendbanimi zhvillohet në tre faza (nivele), që përkojnë me periudhat e ndërtimit.

Në qytezë u gjetën monedha e sasi të mëdha drithërash e frutash të karbonizuara që vërtetojnë ekzistencën dhe zhvillimin e kësaj qendre deri në mesjetë, në shek. XIII – XIV, kur mendohet se mund të jetë shkatërruar. Monedhat e gjetura janë prej argjendi, të prera nga Duka i Athinës, Gijom I Rosh, gjatë viteve 1280 – 1287, i Akesë në vitet 1297 – 1301 dhe i Bohemundit VII të Antiokisë gjatë sundimit të tij në kontenë e Triportit në vitet 1274 – 1287.

Ky vendbanim mendohet se mund të jetë shkatërruar në gjysmën e parë të shek. II p.e.r., që lidhet me luftrat iliro – romake. Në mesjetë ka gjallëruar përsëri, apo ka patur një zhvillim te tillë që është bërë e njohur dhe jashtë zonës së krahinës duke patur lidhje deri në Athinë. Kështu del se ky vendbanim ka qenë një qendër e madhe tregëtare e shkëmbimi.

Sot ky vendbanim i rëndësishëm po shkon drejt zhdukjes, si pasojë e indiferencës së pushtetit vendor të Cakranit. Muret prej guri janë dëmtuar duke u marrë për thermelet ose muret e shtëpive që ndërtohen. Vendbanimi ka patur një hyrje nga ana veriore, por që nuk duket, mbasi është mbuluar nga ferrat e shkurret e tjera. Dikur ishte vend pelegrinazhi për nxënësit e shkollës së Cakranit, por që mund të frekuentohej dhe nga nxënësit e shkollave të zonës.

Në vazhdim të jetës qytetare në Cakran, është qyteti në faqen e malit në lartësitë deri 520 m., ku mendohet se ka ekzistuar një qytet i rëndësishëm. Të dhënat e para për ekzistencën e tij i dha arkeologu austriak Camillo Praschniker, gjatë pushtimit austrohungarez të zonës në vitet 1915 – 1918. Më vonë, janë bërë ekspedita informative aty dhe ka të dhëna të bollshme që vërtetojnë ekzistencën e qytetit, por, për mungesë infrastrukture, gërmimet aty nuk filluan kurrë në shkallë të gjerë. Megjithse, në kohën e lulëzimit të kooperativës bujqësore të Cakranit, deri afër e përbri këtij qyteti, u arrit të bëhej një rrugë për qerret e tërhequra nga qetë, ku u zbulua dhe u mblodh një thesar monedhash deri mbi 3 mijë copë, por askush nuk mendoi që kjo rrugë të rregullohej që aty të shkonin mjete si makinat. Në vitin 2009, u ndërmorrë një iniciativë nga Instituti i Arkeologjisë Tiranë, me temën: “Rikthim në Gurëzezë”, dhe u bisedua për hapjen e rrugës automobilistike, përsëri, nga pushteti vendor nuk u realizua bërja e rrugës. Më në fund, erdhi një kryetar komune, djalë i Cakranit dhe arriti ta hapë rrugën për të shkuar deri në majë të malit të Cakranit, Vladimir Korçari quhet, dhe kjo qe si një frymëmarrje lehtësuese për arkeologët e studjuesit, por vetëm kaq. Është një rrugë që mund të shfrytëzohet vetëm në verë. U bënë disa gërmime gjatë një viti, dhe për mungesë fondesh nuk vazhdoi puna. Qyteti është emërtuar “Gurëzezë”, mbasi në atë faqe mali, janë dy gur të mëdhenj që dalin si gjokset e një nëne e që janë formuar nga rërat bituminoze, pra janë të zes. Në fakt emri i qytetit nuk dihet.

Qysh nga zbulimet e para e deri më sot, atje dihen se ka patur rreth 20 furra qeramike e tjegullash, që sipas arkeologëve datojnë në shekujt IV – II p.e.r., ashtu siç dihet për ekzistencën e një bazilike, që u hulumtua në vitin 2010 dhe disa stera uji.

Është një qytet që në kulmin e zhvillimit të tij, ka qenë rrethuar me një mur 2100 m gjatësi e sipërfaqe rreth 23 ha. Mendohet se ka qenë rezidenca e mbretit Monun që sundoi tokat nga Drini në Vjosë në vitet 280 – 290 p.e.r., një thesar monedhash me prerje të këtij mbreti janë gjetur në fshatin Kreshpan, bri fshatit Cakran

Zbulimi i këtij qyteti ka rëndësi edhe për faktin se, në këtë zonë kërkohen qyetet Bragul, Eugen, Domastion, të cilët lidhen me historinë e lashtë të ilirëve, por dhe ekzistencën e qytetërimeve para helene, gjatë kësaj periudhe deri në mesjetë. Këto qytete kanë qenë të lidhura me Bylisin, Apoloninë, por dhe me qytetërime të largëta deri në Athinë, Korinth etje. Me këto zbulime vërtetohet autoktonia e banorëve të kësaj zone dhe nuk u lihet shteg fjalëve për ekzistencën e popujve me kombësi të tjera të ardhur deri këtu.

Thirrje u bëjë edhe institucioneve përgjegjëse si dhe intelektualëve cakranjot, për të ndërmarrë hapat e duhura që aty të punohet për zbulimin e kësaj kulture historike. Por mbi të gjithë këta që përmenda, përgjegjësia duhet kërkuar tek institucioni kryesorë, që duhet të koordinojnë punën dhe fondet e duhura për këtë problem shumë të rëndësishëm për ne e për historinë tonë.

Normalisht shtrohet pyetja: sa lekë duhen që atje të vazhdojnë gërmimet e zbulimet? Unë nuk jam kopetent për këtë, por nga bisedat private të bëra me arkeologë shifra të habit! Le të merren specialistët me llogaritjet, por meqënëse afron përpilimi i buxhetit për vitin e ardhshëm, mendoj se diçka duhet parashikuar edhe për Cakranin. Me aq sa di unë, shuma nuk duhet të jetë e madhe.

Sa më shumë aq më mirë, por jo më pakë se 500 mijë lekë në vit deri një milionë lekë, në mënyrë që të punoj një grup i kompletuar gjatë periudhës së verës, ndoshta edhe po kaq për restaurimin e dëmtimeve, sidomos në Qyterzë.

A nuk është habi të thuhet se kaq lekë nuk gjënden nga Ministria e Kulturës, apo nga Akademia e Shkencave dhe institucione të tjera që merren me trashëgiminë.?

Po kështu edhe për ndërtimin e një muzeumi fillestar. Them fillestar, sepse ai mund të zgjerohet, zmadhohet, pasurohet, në të ardhmen, në vartësi të nevojave, por edhe fondet do të jenë më të mundëshme.

Rëndësi duhet t`i kushtohet dhe rregullimit të asaj rruge që të shpie në Gurëzezë. Ajo duhe zgjeruar, shtruar me çakëll, mundësisht dhe me rërë bituminoze

Këto fonde mund të jepen nga Komuna, nga qendra arkeologjhike e Fierit, apo nga MK, ndoshta dhe nga donatorë privatë, por këto burime duhet që të jenë në qendër të vëmendjes së atij që është përfaqësues i popullit aty, i cili duhet t`i gjej e t`i ndjekë deri në harxhimin e tyre vetëm për destinacionin e caktuar, e jo të vidhen andej-këtej.

I bindur që diçka do të bëhet e do të gjëndet zgjidhja e duhur, shpreh respektin e konsideratat e mia maksimale, për të gjithë ata që do ndihmojnë në zgjidhjen e këtij problemi.

* Halil Bregasi/Redaktor i Revistës “Cakrani”