Nga Alfons Grishaj/
1-Prejardhja/
Sa afër… dhe larg “Australopit”, “Homo Habilis”, “Homo Irektus”, krijesa të Teorisë së Mohimit që zhvarrosën fosilet për të identifikuar vetveten me kafshën. Mohimi është dyshek heshtash që askush nuk do dëshironte të flinte mbi të. E pra, marksisto-darvinistët guxuan të eksperimentonin për të degjeneruar ndërgjegjen e kulluar njerëzore me profilin e një specie që nuk plotëson asnjë premisë cilësore humane. Asnjë nga ata nuk pyetën se kush janë paraardhësit e majmunëve që u dihet zanafilla por jo filli alogjik i emërtimit majmunit-njeri! Dikur, kinezët përhapën një lajm sensacional sikur gjetën në një shpellë kafkën e njeriut 5 milion vjet të vjetër. Sikur të vërtetohej kjo, teoria për majmunin-njeri do shuhej, dhe bashkë me të do vyshkej dhe penelata e teorive pa bosht. Por komunistët kinezë u kujdesën për ta fshirë sensancionin bashkë me antropologun zbulues.
Konkluzioni i fundit se fosilja e gjetur në Izrael është dy herë më e vjetër se teoria e mëparshme e “Homo Sapiensit”, i ka ngatërruar matrapazët, të cilëve u duhet të korrigjojnë çmendurinë e stisur jo më prej 100 vitesh, por prej 100 mijë vitesh. Siç shohim, entuziazmi dhe ego bie në kufijtë e faktit . Fodullëku i marksistëve kundërshton qënien e shpirtit, duke e ditur se shpirti është thelbi i stoicizmit hyjnor, që sjell të pastër zanafillën e zhvillimit dhe xhentilesën njerëzore.
2-Të njëjtët
Siç besohet, njeriu u ndërtua si frymë dhe shpirt i papërsëritshëm. Pas largimit në jetën tjetër, shpirti ndërton folenë gjetiu dhe trupi i brishtë bëhet pluhur. Me këtë privilegj tallen majtistët. Këtu fillon dhe honi i ndarjes së dy botëve, egërsia e botës shtazore dhe brumi i njeriut. Pandjeshmëria e majtistëve përkon me “Teorinë e Mohimit”: E djeshmja “shtazore”, udhërrëfyesi ideal i së tashmes, e sotmja mëkati i së nesërmes, dhe e nesërmja preludi i hiçit. Nata e ndërgjegjes tyre ngjan me errësirën e trogloditit që mbrohej me kopan për supremaci në shpellën e zymtë.
Forca e logjikës dhe e prekshmja: njeriu rrjedh nga njeriu dhe krijuesi i tij, Zoti. Po, kur shoh krijesat e indoktrinuara nga ide dhe veprime delirante, pyes veten, a mos vallë “politikanët” e sotëm janë produkt i teorisë Darviniste, që mbijetojnë falë tolerancës së një populli pa memorje? A nuk kanë sy e vesh të dëgjojnë që, punëtorët dhe intelektualët e ndershëm flejnë në kufinjtë e dhimbjes njerëzore, mbi jastëkun e fosileve që bekoi skeletoni i djallit?
Çfarë fyerjeje për një popull që vjen nga qielli dhe zvarritet drejtë ferrit!
3- Pasoja
Pas kaq vitesh demokraci, populli nuk ka dalë ende nga hipnoza e Wichkraftëve komunistë, të cilët ndihmohen pareshtur edhe nga disa të “persekutuar”, shërbëtorë që bëjnë rolin e moderatorit, gjoja si rrjedhojë logjike perëndimore. Në fakt, më shumë tradhëtarë që kanë shitur gjakun e familjeve të tyre për privilegje të shëmtuara, këta janë shndërruar në armiqtë më të mëdhenj të shoqërisë, popullit, përparimit dhe demokracisë në përgjithësi. Prostitucioni i dyfytyrësisë kompromenton qëllimin e shenjtë të lirisë, përparimin dhe orientimin perëndimor. Hilet e tyre janë të lexueshme. Darkat e drekat me të majtët dhe lobimet në dëm demokracisë për t’i dhënë ampula adrenaline një qeverie grabitqare, tregon karakterin e tyre të shitur. Diaspora mund t’i kishte dërmuar mbeturinat e komunizmit në Shqipëri, Dardani dhe Maqedoni, por falë pabesisë së këtyre maskarenjëve, përçarjes së persekutuarve dhe nacionalistëve, jeton dhe lulëzon neokomunizmi në Shqipëri.
4- Opozita
Opozita, gjithmonë e pezmatuar dhe e përçarë, mendon se rastësia është çelësi opurtun. Frymëzimi është i rastit dhe aspak i detajuar. Momenti noton në ujë të turbullt pa polombarin me oksigjen. Mungesa e duelit frontal dhe krahor ka sjellur mungesën e llogoreve të sigurta. Disiplina demokratike ka nivelet më të ulta në 28 vite në pluralizëm. Shumë demokratë (e kam stërpërsëritur) të sakrificës heshtin ose janë larguar jashtë atdheut. Bajraktarizmi dhe autoriteti klanor ka paralizuar shpirtin e luftës për ndryshim. Disa nuk e shohin Partinë Demokratike si pasuri kombëtare, por si objekt për shërbim personal. Ata kanë harruar, ose nuk e kanë kuptuar kurrë sakrificën e brezit që lindi dhe rriti PD-në, i cili bëri luftën për t’i shërbyer demokracisë dhe atdheut. PD lindi si pasojë e nevojës për ndryshim dhe jo si bibëron i parazitëve që përtojnë të trokasin në dyert e demokratëve të vërtetë për të ngritur formacionin e fitores. Me dhjetëra demokratë të vjetër janë (apo i kanë) larguar me pretekste fëminore. Rrjedhja vazhdon, asnjë pardon dhe asnjë strategji për këtë?! Respekt për lidershipin aktual, por ai duhet të ketë bindje absolute dhe vlerësim maksimal për pozicionin që ka në PD. Duhet të jetë shumë serioz dhe të derdhë shumë djersë për të arritur objektivin. Ai duhet të mbajë afër të gjithë njerëzit që kanë dhënë prova për mençuri e shpirt luftarak. Kundërshtarin me lëkurë të huazuar nuk e mund dot përtej limitit të kondicionuar me plane afatshkurte, por me strategji afatgjate.
5- Impakti
Të gjitha Kombet po përparojnë duke zbutur ndryshimet subjektive, vetëm ne jo?! Atëherë mos më gjykoni, por më duhet të bie pre e logjikës pesimiste, duke anonçuar me fjalët e kompozuara nga Mozart, tek “Lacrimosa” : Judicadndus homo reus! Fajtorë për këtë gjendje që ka çuar popullin në kufinjtë e dhimbjes është Pozita, dhe pjesërisht Opozita, e cila nuk gjen fuqinë demokratike për të dhënë leksion ndryshimi si, 91-92 (98). Dikush do më thotë, po tani ne jemi anëtarë të disa Organizatave dhe po presim që të futemi në Europë dhe nuk do ish e mira të përdorim fuqinë e shpirtit demokratik, i cili është dhe uragani i sakrificës sublime. Por unë po u kujtoj dashamirësve ligjin e kafshës në filozofi: Po e munde kafshën, tërhiqet zvarrë, po u zbrapse, bëhesh pre e saj.
Qytetërimi Europian dhe Amerika, e njohin këtë situatë. Ata nuk e duan komunizmin, as kriptokomunizmin. Oborret e tyre janë pastruar me kohë nga kolera e kuqe që sjell varfëri e regres. Vetëm shqiptarët nuk e kanë dënuar ende. Mendoj se, po nuk e dënove krimin, je i destinuar ta jetosh atë. Qytetërimi përendimor nuk ka dëshirë të bëjnë eksperimente me një popull trim e liridashës për të frymëzuar një përmbysje, por nëse populli e bën, ata respektojnë verdiktin. Europa dhe Amerika nuk do i mbyllë dyert, por as nuk do i hapë për ta bërë pjestar familjeje neokomunizmin dhe kleptokracinë e kuqe.
6-Pasqyra dramatike
Prej pyjeve e shpellave (sipas predikimit baballar për “paraardhësit…”) tek pantallonat e dokut kinez, çorapëve të shqyera plotë erë, dhëmbë palarë me djersë javore, sot kundërmojnë parfume nga më të shtrenjtat. Dikur shkundnin xhepat për të gjetur qindarkën e fundit për të pirë një kafe… ose prisnin të rrëzohej në trotuar ndonjë bythçe cigareje për të shijuar nikotinën (aktualisht drogën). Tani, treni ekspres i mësoi se si të villnin përvujtërinë për ta bërë instrument mashtrimi. Të ngrehur me puro e llogari bankare marramendëse, ndihen të sigurtë. Ndërkaq, ata kanë menduar dhe për vullkanin e mundshëm popullor, i cili po vuan për bukën e gojës: “Luani me bark bosh sado i fuqishëm që të jetë nuk ka fuqinë e rezistencës aktive, se lodhet dhe tërhiqet i mundur!” Prandaj nismat e opozitës fillojnë me mijëra, rrallohen në qindra e përfundojnë në dhjetëra.
7- Vëmendje për t’u marrë në konsideratë.
Lexues! Vështroni me vëmendje fasadën e patinuar me pudër groteske dhe do hasni fallsitetin e neokomunisteve në çdo milimetër të jetës. Këndvështrimin nuk e pushojnë në syrin e tjetrit, sepse vështrimin e kanë kalimtar e grabitqar. Bisedat nuk u përkojnë me filozofinë e kohës. Humori çalaman rrjedh si jargët e një hijene kur sheh prenë e vet. Kruarja e kokës dhe e fytyrës është identike instiktive si e shimpanzeve. Origjinë e huazuar veshur me kostume njeriu?! Përpiqen të jenë “intelektualë” dhe xhentëlmenë multitaskë, por shkërmoqen si breshëri që shurdhon asfaltet dhe qorron pullazet …
Rrogat e tyre të japin mundësinë për të ngrënë bukë e gjalpë, po kurrë të bësh pasuri dhe jo më të flasësh për luks. Çdo gjë është e dukshme, por syri i pafuqishëm i viktimës gëlltit lotët dhe arkivon dramën në breza.
Kapitullim! Fatalitet! Viktimizuesi fërkon duart në ekstazë tek sheh degradimin dhe hopa, frymëzohet për të bërë reforma mirëqënieje duke ngritur rrogat një cent! Dhe populli rri në ferrin e hipnozës së kuqe. Autobuzi fizarmonikë, transportuesi i varrezës shtet. Ky është kulmi i ironisë së fatit!
Të ndodhte kjo në një vend me demokraci të zhvilluar, politikanë të tillë do jepnin shpirt nga thonjtë e masës dhe nuk do kishin asnjë shans për trofe e riciklim pushteti. Po! Kjo ndodh vetëm në vendin tim. Po, po! Në vendin e shiponjave ku ligjin e bëjnë korbat!
Sinqerisht, mendja turbullohet nga ky peisazh i thyer si krisja e paneleve diellore që nuk thithin dot më rreze drite dhe jo më të krijojnë energji të brendshme. Trilli i trurit më çon larg… në rrjedhën e logjikës curse, duke pyetur veten: a thua na ka mallkuar Zoti?