Leon Mirakaj/

Shpërtheu në mëmëdhe.“Duam dënimin me vdekje”. Sa lehtë!Harrohet krimi, dhimbja e familjes, viktima e njomë.Sytë gjithë gjak të shoqërisë impotente kthehen nga vrasësi. “Në litar!”. “T’i presim kokën!”. “Ta tredhim e pastaj ta vrasim!”. Asnjë pikë refleksioni mbi çfarë ndodhi e çfarë ndodh përditë.Duam gjak.Gjithë frustrimi i jetës, i të përditshmes,dështimi i gjithë shoqërisë na kthen në atë që është më e thjeshtë për t’u bërë. Te xhelati. A thua kjo zgjidh gjithçka apo kthen në jetë djalin e shkretë?!A thua kjo e sjell prapë në gjirin e familjes së shkatërruar nga dhimbja. Vallë kjo gjë a do ndalojë krime të tjera!?Çdo reagim i familjes do qe i justifikuar. Ata i kuptoj.Shoqërinë dhe mekanizmat e saj, jo.Në fakt është ky problemi!Kjo shoqëri nuk ka mekanizma mbrojtës karshi krimit e as di ta përballojë atë për konseguencë.Nuk lexova një koment ku të thuhej: ”Ligji duhet të veprojë”. Nuk kanë besim te ligji.Tolerancë për të kuptuar pse ndodhi, në ç’ambient është rritur viktima dhe krimineli. Asfare!Në lajme ndoqa sekuenca të shtëpisë ku banonte autori i krimit. Është gati e pamundur që një qenie njerëzore e rritur e që jeton aty të mos jetë potencial krimi. Më shumë se varfëri! Mizerie!Degradim!E gjitha para syve të një shteti që duhet, pikërisht për këtë katergori, të jetë social e i kujdesshëm. Para syve të një shoqërie që bie nga retë edhe pse, mizerjen e ka dy hapa larg. Artikulime dhimbjesh e “analizë” njerëzish, gjitonësh që janë retroanalfabetë. Një tmerr i rrethuar me llum. Një llum që prodhon krim në çdo cep pallati a semafor, i gjithi i ndriçuar nga llampa e një fallciteti baresh e retorantesh, bisnesesh të ngritura mbi krim. Krim që glorifikohet kur të kalon para hundës me makina lluksoze a kur e sheh në podiume e tavolina mediash, duke dhënë mend e moral. Në të kundërt, njerëzit janë gati të çojnë në satër hallkën më dobët të sajë, më mjerane, që kapet e përdoret si: ”luftë efikase ndaj krimit nga shteti e shoqëria”.Vrasësi kishte kohë që bërtiste: ”Jam unë ai që vras e do vras. Më shpëtoni. Më fusni diku që të shpëtoj. Një çmendinë për mua. Në burg veç, më hiqni nga kjo çmendinë ku jetoj”. Po ne zgjedhim mënyrën më të thjeshtë. Mbyllim veshët. Kokën nga ana tjetër. Pastrojmë deri te lesa e shtëpisë. Plehrat e pastruara të dhomës i hedhim te rruga e të tërëve, sepse është e të tërëve pra, jo e jona. E jemi të qetë. Në fakt, jo tamam të tillë.Një cep syri e një hoje truri e mbajmë të zgjuar. Duhet patjetër të zëmë në faj dikë e veç fajin e përbashkët, atë që na bën të jemi qytetarë të përgjegjshëm për gjithçka që ndodh mes nesh, ta ndiejmë sa më larg. “U gjet krimineli. Urraaa!Ja ky është mostra. Fëlliqërsira. Plehu i shoqërisë”. Ai pleh që hedhim në rrugën e përbashkët kur pastrojmë.Për ata që duan xhelatin me sëpatë a bëjnë meme me litar nëqafë, dua t’u them:”Më gjeni një statistikë të vetme ku vrasja e një krimineli ka ulur kriminalitetin në një vend.Një të vetme.E kundërta është e vërtetë.Një shoqëri e shëndoshë, nuk lë jashtë dere askënd nga pjesëtarët e saj, nuk i fshin ata e pastaj t’i hedhë në rrugë, por është përgjegjëse për çdo veprim, sepse çdo veprim bie edhe mbi të, një shoqëri e tillë i ka të gjitha shancet të shërojë veten pa ndier instiktet ancestrale të shpellës që ta sundojnë.Nëse do mbajmë kokën mënjanë për çdo padrejtësi, sado e vogël të jetë, duke mos e parë si tonën, si të përbashkët, si pjesë të dobësisë, por edhe si mundësi për ta shëruar, do vazhdojmë pafund të prodhojmë vrasës e vrasje. Mundësitë për të qenë spektatorë të makabriteteve të tilla do jenë gjithmonë e më të mëdha. Ndërgjegjësimi i të qenit shoqëri solidariteti, bashkëpunimi, indiferenca civile e hedhur tutje, dashuria për njëri-tjetrin, mendoj se është zgjidhja e vetme.Janë pastaj, ligjet e zbatuara drejt të kësaj shoqërie që, atë që quhet krim fiziologjik ta izolojnë sipas arsyes që ligji mban në vetvete. Ligje të vëna nga qytetarë që paktin social do ta shihnin si gjënë më të shenjë. Në qiell, aty ku mendoj se ndodhet tashmë shpirti i vogëlushit të vrarë barbarisht, është Ai që do gjykojë e do e marrë pranë vetes.Këtu në tokë, jemi ne që duhet të paqtojmë shpirtrat e mendjet e munduara, të zhytura në mizerjen që së bashku krijojmë e që, vetëm së bashku mund ta largojmë.Pa sëpata, litarë e plumba. Pa fshehur dobësitë tona, duke vrarë dikë si shpagim, por t’i referohemi e të mundim të keqen veç me ndërgjegje të lartë e me ligje, që mendjet e shpirtrat e ngritura në nivele qytatarësh pra, Njerëzish të denjë, prodhojnë.