Nga Ilir Levonja
Djemtë e Gjirokastrës kanë qënë këtë muaj, bumi i publicitetit. Suksesi i bujshëm i drejtësisë. E filluan me Gaten, tani me Kserën. Ndërkohë mbytën televizionet me koferenca, analiza, deklarata për korrupsionin. Të merr malli të shikosh në tv-t tona një program, nga jeta e njeriut shqiptar. Të gjithë janë o kështu, o ashtu…, të gjithë me t’ja futur të gjithëve. Aq sa ne këtej që blejmë ca paketa televizive me stacionet tona, pyesim me naivitet shoqi-shoqin. Ore a rrojnë më ata gazetarët e bujqësisë përshembull?. Seç kanë qënë ca me emrin Marash. Që bëjnë ca rubrika mbi zanatelinjtë, traditat, vëndet. Apo kulturën tonë. E kërkojmë internetit përshëmbull një me emër Alma Çupi. Se që ta themi hapur, janë bërë këto të pakta rubrika, si faqet e fundit të gazetave një herë e një kohë. Na mbyti bumi i zhurmshëm i scoopeve. O nga politika, o nga Prokuroria. Na mbytën edhe studiot me debatet shterpe.
Disa e quajnë fillimi i reformës. Disa pragnisja e spastrimit të admistratës. Lufta e ashtuquajtur, me zero tolerancë ndaj krimit, korrupsionit etj. Dhe i ra për pjesë Gjirokastrës. Qytetit me heronjë dhe antiheronjë. Vendit të gurit dhe i një burri të bukur që vërtet ëndërronte një Shqipëri shtet sovran. Ndaj shkoi e u vra në fushën e Shtojit. Mirëpo i pshurrën në kokë për vite me radhë antiheronjtë aq sa edhe një qivur nuk kanë ujë t’ia lajnë. Edhe pse Gjirokastra shquhet për shi. Shquhet për steret e gurta.
Kanë tre ditë me Spiro Kserën. Standarti i tenderave. Paska vjedhur ca harixhinjë. A e dini se nëntëdhjetë e nëntë përqind e shqiptarëve drejtues. E kanë edukatë normale fitimin e tenderimit.
E fillojnë nga byrekët me gjizë, silla e mëngjesit. Dhe përfundojnë tek moda e frutave të detit. Nuk ka nënpunës shqiptar që mos ta ketë ndyer dorën në atë t’lyn. Nuk e shkruajti kot ai plaku nga Vlora, që e kishte për zor të shkruante vjersha. Ali Asllani, atë verdiktin e Kohës së maskarenjëve. Përpara se të bërtisni që Ksera është vetëm fillimi. I thoni njerëzimit që Ksera e dinte prej kohësh që do e arrestonin. Dhe nuk u largua nga vendi. Mund të kishte përfituar pension admirimi. Dhe mund ta kishin bërë kolonel në Greqi. Por nuk iku. Gjykojeni me urtësinë e ligjit, jo të koferencave për shtyp. Me suksesin imagjinar të reformës në drejtësi. Me fillimi imagjinar të luftës ndaj krimit, korrupsionit. Jemi në atë pikë, ku vendi para së gjithash ka nevojë për një reformë të tipit duart e pastra. Kush i ka të pastra në shtëpinë e drejtësisë shqiptare. Kush i ka të pastrat në administratën shqiptare. Reforma fillon nga vetja. Kush e ka kurajon nga koferencaxhinjtë të deklarojë pasurinë. I kanë të gjitha nga gratë. Asgjë nga vetja. Nga paga. Kush e ka kurajon të fillojë nga vetja. Pastaj nga qoshet.
Peshku i madh nuk në Gjirokastër, në atë fshat ku priste ekzekutimin një ishministër minoritar. Peshku i madh është në Tiranë.
_______
Dy fjalë edhe këtyre minoratarëve që heshtin. Me që veproni edhe nën sloganin si Parti e të Drejtave të Njeriut. Dhe që jeni bërë katërsh. Ju ka kapur sëmundja e politikës pragmatiste. Për një pozitë, për një aleancë. Për mëri personale se keni për gjë të flirtoni gjithçka. Edhe vetë ekzistencën tuaj. Edhe pse çirreni për të drejtat tuaja. Të etnisë tuaj. Diktaturat kanë për t’ju tetëfishuar dhe përdorur. Pasi e dini…, ata që ju përdorin janë diktatorë. Nuk është turp të jesh minoratir. Të ndihesh grek, e të jetosh si shqiptar. Turp është kur ju përdorin. Ashtu sikur po përdoren edhe çamët. Dhe kurrë ai Jug i bukur. Nuk e gjeti paqen mes vedit. Po u them edhe juve. Peshku i madh është në Tiranë. Jo në Derviçan…