Nga Bardhyl Ukcamaj/ Stamford/ Connecticut/
Për disa nga anëtarët e kryesisë së tashme të PD-së, që nuk kanë shumë lidhje me të kaluarën historike të kësaj partie, një kujtesë për Kastriot Islamin.
Islami ka qenë Ministër i Arsimit i Partisë së Punës së Shqipërisë nga 21 shkurti 1991- 10 maj 1991, kundërshtar i egër Lëvizjes Studentore Shqiptare. Është pikërisht Kastrioti, ai që mbylli Universitetin e Tiranës, në mënyrë që të paralizonte Lëvizjen.
Në fundvjeshtën e vitit 1991, Islami ishte kryetar i Kuvendit të Punistëve (në dominancë), kur u arrestuan disa nga drejtuesit e Lëvizjes Studentore si Myftar Gjana, Arben Lika e Pal Serreqi me motivacionin “Për organizim të paligjshëm të demonstratave”.
Pas këtij arrestimi, unë Bardhyl Ukcamaj së bashku me disa nga drejtuesit e LS kam organizuar një miting të madh në “Sheshin Demokracia”.
Mijëra studente kanë nisur marshimin drejt Sheshit Skënderbej ku na janë bashkuar mijëra e mijëra qytetarë të Tiranës dhe minatorët e Valiasit.
Në shesh kam bërë thirrje të rrethonim parlamentin e punistëve dhe të kërkonim lirimin e menjëhershëm të shokëve tanë.
Pasi jemi tubuar para parlamentit, kam kërkuar takim urgjent me kryetarin e Parlamentit të Punistëve dhe u kam dhënë 10 minuta kohë për të ndërprerë seancën plenare ose ndryshe do të hynim në sallë.
Ne kishim rrëzuar një nga diktaturat më të egra në Europë dhe nuk mund të na frikësonin hijet e sistemit të vdekur.
Seanca plenare është ndërprerë menjëherë dhe unë, Xheni Tanini, Theodhori Dhimitri, Mirel Sharxhi, Arben Gabraj jemi pritur nga Islami në zyrë.
Më është drejtuar me fjalët: “Shteti ka ligje djalë”. Duke goditur fort tavolinën dhe me zë të çjerrë, por të fortë, i jam drejtuar: “Nëse drejtuesit e LS nuk do të lirohen menjëherë, ne do të pushtojmë parlamentin dhe do ta bëjmë tani, ti bëj tënden. Sa për ligjet, po t’i referohemi udhëheqësit tuaj shpirtëror, E. Hoxhës, ligjet i bën populli dhe populli do ta pushtojë këtë parlament”.
Ai është zverdhur, dridhej! Pas meje kanë folur me të njëjtën vendosmëri edhe miqtë e mi, mes të cilëve më mbetet në kujtesë Theodhori Dhimitri, Xheni etj.
Ai telefonoi dhe studentët u liruan menjëherë. U ndamë ashtu si u takuam, pa u përshëndetur, ne në rrugën tonë e ai në të tijen. U ndamë atëkohë dhe mbetemi të ndarë!
Kaq për sot, së shpejti do të shkruaj me kujdes një analizë më të gjatë për atë që metaforikisht thirrej Kaçi i Zi.
E theksoj, do të shkruaj në kujtesë të disa drejtueseve të tashëm, zëshurdhër e zullumtarë (jo të atëhershmit) të partisë, që themeluam e drejtuam në momentet më të vështira, por edhe më të lavdishme të historisë së Shqipërisë.