Ilire Zajmi /
Jam dita e gjashtëmbëdhjetë tetorit 1971
gëzimi i parë i prindërve të mi të hutuar,
loti i gjyshes kur dëgjon të qarën e foshnjës të birit të saj të vetëm
pasqyrë e pritjeve ëndërrimtare, kukull dëshirash
jam ajo që nuk ka emër dhe nuk ka gisht për atë që do të vijë.
Çupërlinë rritur me mallin për babanë e burgosur
vajzë e vogël e frikësuar të ulet në bankën e parë
urrejtja e tabelës së shumëzimit e teoremave të Pitagorës
ankthi që të ndal frymën nga testet kontrolluese
e parullat “irredentiste” në sallën e fizkulturës
jam edhe dashuria e ndaluar për vjershat lirike
librat e listës së zezë, koncertin në fund të dimrit
shfaqjen teatrale me aktorë nudo të censuruar
ngërçet e shoqeve të helmuara në klasën e njëmbëdhjetë
alarmi i sirenave trishtuese të ambulancave në kupë të qiellit
rrahja e zemrave të dridhura të protestuesve me pankarta në duar
era e pështirë e gazit lotsjellës, fishkëllima e plumbave të gomës
goditja e kërbaçit mbi kurrizin e njomë të shokëve.
Po, jam edhe ajo studentja e përbuzur
që ia mbyllën dyert e fakultetit me tanke e polici
etja për dije në shkollat –shtëpi në lagjet e kryeqytetit
puthja e parë fshehurazi në grevë urie
flaka e tymi i zi i luftës
e mbijetuara e masakrave
britma e nënës për çikën e dhunuar në luftë
guri i Pashkës që kalli vdekjen
e përndjekura nga shtëpia, strehuar në kamp refugjatësh
shkëlqimi marramendës i gënjeshtrës
se liria vjen e bardhë e dëlirë
sikur jetët e prera në mes në emër të një ideali.
Jam dita e gjashtëmbëdhjetë tetorit 1971
hyjnesha që kam ëndërruar të bëhem
shija e athët e humbjeve, lavdia e betejave të fituara
Zotnesha e dëshirave të turpshme,
lakmia e të gjithë burrave që më kanë dashur
dashnorja e Adamit, molla e pa kafshuar
nëna e të gjithë fëmijëve të mi të palindur
vetmia e syve në shpirtin e errësirës
safo e poezisë që rrjedh në gjakun tim
zëri i mohuar ndër breza, krenaria e cunguar.
Jam edhe ajo që më thonë se nuk jam,
vajza e dikurshme, e ndrojtur
që u bë Teutë ilire.