NGA JULIA GJIKA-

Unë jam e gjitha,-

shekujt i lashë të ikin një nga një.-

Herë si retë e bardha, të panumurta, herë të hirta,-

Ngarkuar me furtuna, me stinë të begata.-

Jeta ime ishte e pasur, përderisa isha e lirë.

Vrapoja e lumtur nëpër pyje të virgjër,

anës lumenjve që më gëzonin shpirtin.

Më quajtën hyjneshë e ujrave të kristalta,

mbeta e përqafuar me dritën, e mira e saj,

më dha shkëlqimin, muzikë, jetë.

Kanë shkuar më shumë se tridhjetë shekuj.

Thonë se isha një nimfë e mahnitëshme

në atë botë të lashtë, vrapoja në natyrë,

lirinë kisha në gjak. Gjithcka e imja,

e tërhoqi si me magnet Perëndinë e Diellit,

Apolloni u trullos pas meje, por unë nuk e doja.

Ai ish tallur me Perëndinë e dashurisë, Erosin,

ai i dërgoi një shigjetë me majë të artë,

e goditi në zemër. Mua më dërgoi një tjetër shigjetë

me majë plumbi, e më dha urrejtje për Apollonin.

Më ndiqte, një ditë më ndoqi deri sa më ariti,

më shtrëngoi, të zura më në fund – tha me krenari,

sa nuk më theu kockat!

I ndjeva dihatjen, frymën në flokët e mij,

pastaj gishtërinjtë si gozhdë në mish e kudo.

Sytë e tij më përfshinë të tërën, nga fija e flokut

deri në thonjtë e këmbës.

Zëri i tij ishte urdhër, që nuk ju binda.

Nuk ju dhashë, i thashë jo forcës, jo nënështrimit.

Në ndihmë më erdhi Lutja:

O Atë, të lutem, më shpërbë!

Kështu dashuron dashuria, me forcë?

Si të jap vehten nga dhuna?

Lutja sakaq u dëgjua. Muskujt e këmbëve pushuan lëvizjet.

Nuk do të bëhem gruaja jote! Isha gjahu dhe ti gjahtari,

unë nën harkun e shigjetës, ti gishtin në shqekëz.

Mëma Tokë u hap, këmbët u kthyen në rrënjë, u fundosën.

Duart u bënë degë ,lulezonte gjethnajë e blertë.

Ti do të jesh pema ime!- ai foli me zë të lartë.

Tani, unë pema fisnike, kisha degë, fletë, rrënjë, aromë dafine.

Apolloni këputi një degë dhe e vendosi në kokë si kurorë.

Kështu ai u quajt i kurorëzuar, unë nga lutja e shpëtuar.

Do të të gjej edhe në këtë trung!

edhe në këto degë!- ngulmonte ai.

Nëse nuk do të mbaj në këto krahë, jam i humbur që tani.

Ti më thua se nuk egziston, ti s’më ndalon dot të ëndërroj!

Unë do të provoj të tregoj dashuri, unë kam nevojë për ty.

Nga bukuria e saj kish mbetur vetëm shkëlqimi, blerimi

Dafina e kish mundur Apollonin.

Perënditë e tjera, kishin derdhur një lumë bekimesh mbi të.

Tufa zogjsh uleshin mbi degët i bënin shoqëri.

Jo, kjo nuk është e vërtetë, c’farë mund të bëj? – fliste me vehte ai

Prej asaj bote të lashtë erdhi ajo hyjni, Dafinë e mahnitëshme.

Gjethet e saj vajzat në shekuj i mbajnë nën jastëk

për të parë ëndrra të bukura, kurse gjyshet dhe nënat,

gjethet e gjelbra i përdorën ilace kundër epidemive,

ka një rini të përjetëshme në ato gjethe të blerta.

Në shekuj burrat i dashuruan gratë,

më parë duke u lënë hijen e rrëndë,

pastaj kërkuan t’u jepen nga forca që ushtruan mbi to:

Dafina i tha jo forcës, ajo gëzoi lirinë, mbeti plotësisht e lirë.

Toka e ushqeu me dashurinë e mëmës dhe kjo i mjaftoi

për të qënë në paqen e përjetshme.

erdhi në ditët tona me mbrekullinë e egzistencës së saj,

portreti më i bukur, që ka bota.

në fshehtësi cel në cift lulen e verdhë

ngarkuar me shkëlqim dhe aromën dehëse .

SHTATOR-  2020