Sofra Poetike – Dielli

SOFRA POETIKE-MIKU IM ESHTE NJE ZOG

June 9, 2021 by dgreca

JULIA GJIKA

MIKU IM ESHTE NJE ZOG.

Shpirti i pastër ecën përpara,

kurioz për ato që e rethojnë.

Miku im është një zog,

që më jep lirinë të shkoj kudo.

Rruga ku eci gjarperon luginave,

shkembinjve, buze humnerash,

asfalteve që ndizen nën diell Mesdheu.

Nuk e vë re rezikun

e di, kudo jeta është plot surpriza.

Dikush ka shpirtin e gllabërimit

qysh se kur u krijua,

i pangopur mbeti deri sa mbylli sytë.

Kurse unë duhet të rezikoj për të dhënë,

për të aritur diku,

ku duhet të jem.

DIKUR…

Dikur isha një buf,

por jo ai që e përflasin njerëzit,

ata që e kanë gjuhën e lagur.

Isha ai, i cili ri në majën e pemës së mocme,

me rrënjë në thellësi,

që ja ngroh dhe i cel sytë

rezja e parë e dritës.

Natën, nën reflekset e hënës,

që derdhet si ujëvarë,

lahen sytë e mij të mëdhenj në formë zemre,

vegimet e mija notojnë aty.

I lexoja, e i lexoja

një vajze të vogël,

e cila mblidhte boce bredhi në vjeshtë,

në pyllin pranë shtëpisë së saj

që gjyshja të kish me se të ndizte zjarrin.

i lexoja e i lexoja të arthmen e saj,

ndërkohë gjethnaja e pyllit reth nesh

shpërthente, shpërthente.

Qershor 2021

SHQIPONJA

May 13, 2021 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Vendi mbulohet me turp,/
Kur njerëzit, si ujqërit, luftojnë/
Pa plan, pa diell, pa ditë,/
Në dritë të zymtë të mjegullt/
Nuk shohin cilin godasin;/
Papritmas, mes tyre, dikush/
Flet me guxim për të Drejta/
Përfshihet në garën brutale/
Mes korbave që sulmojnë/
Shqiponjën, e cila bërtet/
Fytyrë-mpirë, pa gjak,/
Sy-mbyllur, përplas buzët
Në lutje – “Oh Zot, jam unë!” –
Në vite këto fjalë s’janë thënë –
Perëndia s’e njeh, dhe me një gisht
E hedh larg mijëra lega në det.

Ura
Astrit Lulushi

Nëse nuk do të kishte dimër,
Pranvera nuk do të ishte e ëmbël;
Nëse nuk do të provonim
Shijen e hidhur të fatkeqësisë,
Mirëqenia s’do të ishte e mezipritur.
Gabimi nuk është gabim;
Nuk janë gabime
Ngjarjet që i sjellim vetes,
Pa marrë parasysh sa tê pakëndshme,
Janë të domosdoshme
Me qëllim për të mësuar
Atë që duhet të mësojmë,
Çfarëdo hapash që hedhim;
Janë të nevojshme, si urat,
Për të arritur,
Ku kemi zgjedhur të shkojmë.

SOFRA E DIELLIT- BAJAME HOXHA-ÇELIKU

April 14, 2021 by dgreca

SOFRA E DIELLIT- BAJAME HOXHA-ÇELIKU-Bruksel/

KTHIMI/

Me gjerdanin ar e gushën zbukuruar,/

do të vijë trimi, o duke kënduar!/

Dielli do të ndrijë gush`e gji zbuluar,/

pastaj un` e ti, parajs`e trazuar…/

Si e do ti udhën? Ndryshe të ta shtroj?/

Që të vish tek unë ende nuk është vonë!/

Të ta shtroj me yje, të ta shtroj me hënë,/

apo zëmrën time shtrojë të ta bëj?/

Do t’i lutem Zotit shtatë detet t’i thajë.

Përqark tokës sonë mos lërë oqean.

Do vish a s`do vish behar kërthizë maji,

nëpër flakë do kallim zjarr flakadan…

Pluhurat t`i largoj, rrugët të t’i hap,

nga udhë e largët, nga ajo udhë e gjatë!

Perëndim i diellit tek un` të të zërë,

të na afrojë natën si një botë të tërë…

Do t`i ndjejm` agimet çelura nëpër sy,

ashtu dhe gëzimet ngjyrë trëndafili.

Diellin do ndjejmë kur t`na hyjë në gji,

si edhe pranverën veshur me stoli.

Do të ndjejm`aromat, lisat blerim veshur,

do të shohim lulet plot me ngjyra qeshur.

Nëpër syt`e mi do gjesh zëmrën time,

që për ty më rreh fort e plot rënkime.

Dhe un`dashurinë ta mblidhja me forcë,

në grushtet e mi, ta hidhja mbi gjoks.

Që të ndjesh dhe ti, aromën që dua,

ah, ç’ish dashuria ndër vite për mua!

Në dorë dashurinë e mbaj dhe bisedoj.

I flas lehtë t`ëmblës, e puth, e ledhatoj…

Si një zog i bukur, duket, rri e pret,

dhe për dashurinë dridhet e më flet.

Në timen jetë, plot gjemba, ferra edhe lule,

U kthyen në thika e jo në pekule…!

Çdo çast un`rënkoj, dhimbja më rri pranë,

prej rënkimit tim zgjohet një mëhallë.

Do të kthej më parë dy tri gota verë,

mos më griset shpirti kur të jesh në derë.

Do të pija dhimbjen të derdhur në gotë,

kupa kërkon shpirti, kur pikon ky lot.

Do të hapja krahët porsi një shqiponjë,

aq e madhërishme me zëmër në dorë.

Do ia merrja këngës me zërin e pyllit;

si jehonë e largët që i thërret idilit.

Ti të ma përfshije këtë bel të hollë,

të më rrotulloje si një kokërr mollë!

Të më puthje sytë e me push në faqe;

ti diell ndër re, zjarrin do përhapje…!

Më puth! Po të lutem, puthmë gjer në lot,

ta mbaj më të shenjtën këtë puthje sot.

Dritës ndër vegime, veç ti më tërheq;

marrëzisht të dua, të lutem mos hesht!

Dita zgjat e zgjat, dhe heshtja ashtu,

më përzihen lotët trazim kuturu…

Nuk u gjet ky fill, fill`i zëmrës sime,

që më mban ndezur si rreze plot zgjime.

Vetëm ndër kujtime, shpirt të gjej un`ty,

ashtu trup zhdërvjelltë të pres në avlli.

Rreth gushës tënde krahët i mbështjell;

muaj e mot-mote plaga dhimbje sjell.

Zëmra po troket udhësh të tërthorta,

herë bie ngrihet, ç`lëngime të forta!

Eh, sa dua perden që të shqyhet erës;

dhe sërish të ngrihet bija e Venerës…!

Siç puth vala bregun të puthja un`ty.

me ekstaz`të mbushja dhe me poezi!

Mbete meteor në thellësit`e mia,

flakadan ti ndeze, xixa dhe shkëndija…

Në timen jetë, s`kam qenë kurrë fajtore.

Unë për ty tani, heshtjen mbaj për dore.

Muzg e mbrëmje ardhshin, plot ar e qetësi,

që zjarrin mes flakësh, ta ndezim unë e ti.

Prej puthjesh të tua afshin ndjej akoma,

përmbi buzën time, buzët le të njoma…

Thoshe: “të dua të bukur, të dua pa lot,

të dua zëmrën mbushur si vera në gotë”.

Bashkë ne kur rrinim, thoshe pa mbarim:

“Të dua moj flutur, të dua pa kthim”!

Sepse, një det dashurie ti gjeje tek mua,

E unë e harlisur në krahët e tua!

Ky deti i vlerave kurrë nuk shteron!

Azdisur shpirti, zëmra dashuron.

Nga ty m`u duk se befas më larguan;

zemrën ma shkoqën, m`a shuan!

Kthehu me puhinë e ëmbla dashuri!

Në dritën e syrit do të bëj furi.

Jepmë ti atë… sa të tundet bota,

në të tillë heshtje fjalët janë të kota!

Dritareve brengosur, mal me dëlirësi,

tek ty e gjej veten, dhe fjalën inxhi!

Shtojzovallja flakë, qiejt ndez ndriçime;

thellë xixëllonja humbet në kujtime…

Si gonxhe të më gjesh përmbi bar e vesë,

me diellin vij ulem, mëngjeseve dhe pres.

Vrapoj mbi at’ vesë, vrapoj edhe lutem,

të arrij më shpejtë që me ty të puthem.

Një ëndërr do ndez agimesh në pranverë,

si një lule molle të më gjesh ngaherë.

Se kështu një afsh, plot dritë do të nxitet,

mbroje dashurinë, mos e lërë të griset!

Ftohtë porsi kallkani ti diç po rrëmon,

në brengë e dhimbje shpirtin robëron.

Aq rënkojnë malet, sa fishket blerimi;

dhe deti gjëmon lotësh dëshpërimi!

Digjet ndjenja ime përbrenda nga ethet?

Ah kjo natë, pa hënë, pa yje po mbetet!

Përse ky det s’ka dallgë, u kthye oqean;

ndërsa qielli nxin, e koha pse qan?!

Udhëve të gjata vjen loti nga lashtësia.

Të ngritura fanfarë janë ëndrrat e mia!

Ah, që dashuritë, të duken për së largu;

ndrisni ju fanarë mes puthjesh së paku.

Meditim, dhuratë e viteve të rinisë,

ti je një betejë e thellë e dashurisë.

Sa fort lulëzojnë ndjenjat eh, medet!

Aq shumë, uragani, pabesisht godet!

Dhe tani, çdo gjë u kthye në stuhi.

Ajo kohë lulesh seç mbolli histori.

Si një abstraksion vjen e më rrëmon;

Zemrën gjen hapur, hynë e më lëndon!

Në një hije mali gjeti dhe lulja vend,

e saja aromë shpërndahej anekënd.

Shpejt rrezet diellore pushtonin majat;

hop çelte lulja, ndriçonin dhe pllajat.

Netëve kjo lule adhuronte qiellin,

bashkë qafuar të dy prisnin diellin.

Shpejt errësira shkundej nëpër natë;

pastaj ikte – ikte…dukej e pafat…

SOFRA E DIELLIT- AGIM DESKU

April 12, 2021 by dgreca

SOFRA POETIKE E DIELLIT- T E A T R I D A N T I A N/

Poezi nga AGIM DESKU/

TEATRI DANTEAN /

Kisha dëshirë t’i ngjaja çlirmtares së atdheut/

Të sëcilit brez dhe sëcilës betejë të tokjonës/

Ndoshta isha bërë edhe unë hero i ditëve t’para /

Jo të mbes peng i të vetmës fjalë që dhemb /

Kisha dhënë çdo gjë nga e vërteta e hidhur/

Për t’i thënë diellit edhe unë u bëra flakë

Të njëjtë e kemi dritën që i falim njerëzimit

Edhe plagët i kemi mijëra vjeçare të vjetra

Pranë sysh na flasin pikturat e Ekzodit

Lotët që kurrë nuk arrita t’ia fshijë nënlokës

Dhe Ti u riktheve në trëndafil të çames sime

Për ta vetëdijsue botën së mrekullia ekziston

Ashtu siç jetoj unë për të bukurën e shenjtë

Në engjëll fluturove të vie edhe para fluturave

Teatrin dantean e munde ketë të keqe t’fisit tim

Mua m’i ringjalle ëndrrat për me jetue i lirë

Dëshira për t`u bërë kalorës venedikian erdhi

Kur çlirimtarët na zgjuan nga ky ferr i zi

Për pak mbetëm peng i ëndrrave që s’kthejnë

Tani jetoj i lirë së bashku më engjëjt e poetit.

11 prill 2021 AGIM DESKU

PAGËZIMI

Sot e pagëzova mbesën

Më Formulën e Dritës

Në Duavjosë

Një Rilindje e Re

Për bashkimin shpirtëror

të fisit tim të lashtë

Sa vet toka

E pastaj të ecim

me zemër të stërgjyshërve

drejt diellit

të ngohemi njëjtë

Duavjosë

Të pritëm pesë shekuj brezash

Për t’i kujtuar fjalët e gjysheve

Kur e kanë pytur

Oj lokemadhje

Ku janë burrat e shtëpisë

Ajo është përgjigjur

Nëse vetni për burrat

Ata janë nën lisa

Tek varret e legjendarëve

Ju flenë ashti i Shqipërisë

Rininë e atdheut e kanë marrë me vete

Dëshmorë të lirisë një ditë do të jenë

Sot me mbesën përqafuam

lirinë e bacit Adem

I premtuam Gjergjit

Së do ta ruajmë shpatën në Lezhë

Përmes Marie Shllakut dhe Shote Galicës

Do t`i kujtojmë heroinat e çlirimit të Shqipërisë

Dhe ecim me mbesën

Rrugës së Kombit Ibrahim Rugova

Nëpër udhën që dikur ecën

Ushtria Çlirimtare e Kosovës

E di nëse do të më thonë

Jam dehur përgjithmonë

Por e kujtoj Sokratin kur thoshte

Së poetët flasin me perënditë

Ndërsa unë dua të flas

Më Duavjosën

Veç për Shqipërinë

Çdo çast presim ngrohtësinë e diellit

Për tu nisë drejt Vlorës

Aty ku valët e detit përzihen

Me valët e shpirtit tim.

Ç’ART KA FJALA

Në të njëmijtën pjesë të emrit më hyri fjala

Në legjendë jeton dhe sërish u bë sot legjendë

Një herë në njëqind vjet ajo lind e lirë

Dhe mua ma çel Portën e Dodonës

Në shamitë e çlirimtareve i qëndis kujtimet

Plagët e dhembjeve m’i bëri varg poeti

Shi sjell në shpirtin që s’ka më fuqi

Acarët e janareve kryeneç m’i largoj nga jeta

Se legjendat nuk i zhduk as ferri i Dantes

Në Purgator rri derisa t’i rrëfehem diellit

Edhe Etna sot ndaloi flakën që shuan lirinë

Fjala s’ka faj në çmendurinë e Mikelanxhelos

Njëqind herë Ajkun ia kalon Mona Lizës

Askush si ti nuk e mbajti fjalën e dhënë

Në mijëra vite qytetërimi mbete sërish Ajkun

Me fat jam që të përkas ty legjendë e gjallë.

MË U RRITA NË YLLIN E DAVIDIT Shifra,,Abrahami 1

Ç’mu ba dritë Nata e Abrahamit

Kur tokën e shkëla me këmbët e engjëjve

Në ëndërr e kisha lënë takimin me Ernen

Nëna ia kishte pikturue djepit Yllin e Davidit

Sytë mu çelën kur thitha gji zanash

Në lot gëzimi më pagëzuan Agim

Fytas me ferrin i kujtova shekujt e mallkimit

Mbi kokë më shkëlqente drita e diellit

Perandorët u sjellën e ç’mu pështjellen pranë

Vendosën rregull sē janë të pa mposhturit

Orët e liga çdo çast i mbretëronin heshtjet

S’e besoja takimin e perëndive që s’ekzistonte

Nuk e di si më erdhi tē bëhem çlirimtar

Tani kur perandorët e thyen qafën në ikje

I kujtoj fytyrat e engjëjve që ma sjellin nënën

Pranë portës së hapur më ndezet drita e jetës

Heronjt a ka kush t’i mbron nga syri i keq

A janë ngrohur në Natën e Zjarreve prekaziane

Clët perandorë i zhdukën nga faqja e dheut

Nëse sërish lindin heronj

Këtë tokë e rritin engjëjt e ozonit

E mbrojnë çlirimtarët me zemër

E bëjnë të lumtur buzëqeshjet e nënave

I falin dashuri veç heroinat e lirisë.

NË PRITJE TË ITAKËS

Itaka po na rikthehet

U çel fjala dhe mori dhenë

Duhet sërish me ecë rrugës së vjetër

Via Egnatia

Për të qenë prijës i pritjes

Kur do të rikthehen të zhdukurit

Me u çel Porta e rikthyer e Itakës

Ndoshta një ditë më rikthehet memorja

Kush na vrau kur e sundonim botën e artë

Sa vështirë edhe sa mirë është me qenë shqiptar

Me i durue zotat që s’më ditën kurrë për njeri

Pas pesë shekujve dje u ndjeva i gjallë

Fluturova para secilës flutur e secilit zog

Me veten s’dua të mirrem para botës fatzezë

Pres lajme se Etna do shpërthejë para Itakës

Cilit t’i lutem të ma ringjallë botën e Romeos

Yjet e kanë udhën të shtruar me ngjyra ylberi

E unë e mat shpirtin me fuqinë e rikthimit të Itakës.

MË U GËZUE E JO MË U HIDHËRUE

Sa herë e dëgjoj këngën

“Kush ka vajza botën ka”

Ma shumë e kam dashur për miqt e mi

Që kanë vajza të bukura si hyjnesha

Më kujtohet thënia e të maďhit Konica

“Politika është si era,uroj të mos më vie kah dera”

Dhe kujtoj fjalët e plakut të mençur Mujë Loshit

E kanë pytur

Kur vjen dita e çlirimit nga okupatorët

Dhe pa një pa dy thotë

Kur mbesa ime ma sjell gazetën Rilindja më e lexue

Edhe nga vetja edhe nga armiqt kemi më u çlirue

Për profesorëshën akademike njëqind herë kisha votue

Veç nëse ka pengesa nga pasuria milionëshe

Apo nga fytyra e mbuluar që çdo ditë është bërë trend

Dhe askush nuk çanë kokën për kultura të huja

Mjaft kanë vujtur gjyshet e nënat tona

Pa guxue askujt tungjatë jeta më i thane

Dhemb për dhemb në luftë kanë rënë

Kemi shumë Shota e Maria më i përmendë

Ah bre sa pak shqiptar është shqiptari

Pse kështu nuk duan brezat e ndritur

As miqt e mi

Sa dëshiroj me qenë veç shqiptar e asgjë tjetër.

KËNGĒ BASHKIMI

Nëse të ka mbetur veç pakëz fytyrë njeriu

Njëherë në ditë shikoje veten në pasqyrë

E sheh botën tënde së si ti e mendon

Të vogël me stuhi ferri e plotë demonë

Bota është kopshti me trëndafila të miqësisë

Dorë e zgjatur e udhëtimit deri në galaktikë

Nga aty e shoh botën në pëllembë të dorës

Marr ngrohtësi dielli dhe artin e bukur të yjeve

Mos urre për gurët e tokës mëmë të djegur

Edhe për mijëra të zhdukur të fisit tim të tretur

Pa pasur dorë me i fshijë lotin e çlitimtareve

Nëpër tër botën me mallin përvlues të heshtur

Nëse urren ndonjë çast të vetëm në jetë

Mjaft ke demonë e djajë të perandorëve fatzi

A pak na bënë pik e pesë në zogjë shtegëtarë

Sot krijojmë vargje për bashkimim kombëtar.

VARG I SHENJTË

–Në ditëlindjen e bashkëluftëtares

Në sy

E pamë botën

Plotë stuhi e acar

Buzëqeshje dhe krenari

Edhe të vërbër

Kur ishte

Të dytë u bëmë luftëtarë

Atdheu e shpirti

Mbi fytyrë

Njëqind jetë i kaluam

Edhe ferrin

Çlirimtarë të së bukurës u bëmë

Dje durimin ma fale

Sot buzëqeshjet i bashkuam

Me nipçet

Nesër nuk e di ku do të vemi

Ndoshta bëhemi varg i shenjtë

I çlirimit

Në atdheun e bashkuar të Fishtës.

PSE S’KA NJË VARR PËR MUA

-Tragjedisë së Tivarit

Eca

Kolonës së vdekjes

Pafajësisht

Ndalova në tokën mëmē

Për një çast mbretëroi stuhi

Më s’pava diell as hënë

Ah,çfarë ishte kjo tokë

Fare pa liri

Ecnim drejt një fundi

Të pafund

Drita askund nuk shihet

Veç plumbat vrasës fluturojnë

Zotnat kanë frikë nga sytë e mi

Nuk udhëtojmë në të njëjtin drejtim

Kot i bërtas diellit

Puthjet ia fala Drinit

Le t’i marrin zogjtë shtegëtarë

Të pushojnë në lumin e dëshirave

Lexoj ditarin e ditës

Askund s’shkruan për vdekjen

Në Tivar vdekja më pret

Nëse mbetëm gjallë nëpër tokën mëmë

Udhëtojmë pa buzëqeshje

Për tu takue me larine

A udhëtohet pa dashuri

Pa dritën e syve të mi

Pa këngë të zogjve

Pa faculetën e çlirimtarës në xhep

Eca me shpirtin e Adamit

E kujtova shpatën e Gjergjit

E mendova rrugës të pi gji zanash

Ndoshta të rikthrhem në Promethe

Por u gjenda pranë detit i palarë

Përballë bajlozve të tij

Ah ta kisha një lapidar

T’i shkruaj emrat tonë

Mbi 4500 shqiptarë në Tivar

Pushojmë pa liri e diell

Në tokën e diellit.

AS CIGARE AS DASHURI NË PANDEMI

Tē njëjtën kohë me të ferrit e përjetuam

E mendoja vallë çfarë do na thoshte Dante

Sikur të mbetëj pa vazo për t’i ujitë lulet

S’më pihej cigarja koha pa pik dashurish

Nuk kisha ide heshtjen e ditës si ta thej

Provova të kalëroja me imagjinatën time

Me u takue me kalorësit fatlum venedikan

I kam pritë me u takue më dashuritë e Adamit

Kur filloi pandemia lutësha rroftë (viva)Italia

Më erdhen në kujtesë fjalët e vjetra shqipe

Çfarë ka në kojshi ,prite në shtëpi

Duarkryq mbeti i gjithë planeti

Orë e çast vdekjet mendoheshin se ndodhin

Ato numëroheshin ku më pak e ku ma shumë

Besoni sa herë flisja vet me vete

Mundohesha të vallëzoja një tango shtrirë

Në krevarin e mundësive të mia spitalore

S’kishte vend në spitalin e qytetit tim argjilor

Këmbët dhe këngët kishin mbetur në një vend

Të dyjat kishin mbetur pa fuqi më u dëgjue

Me diellin e ndava ngrohtësinë e pranverës

Pandemisë i thash o ti o unë në gjelbërimin e luleve.

PUTHADORËT

Nuk i kisha në ditarin tim

Asnjë lumë që krijuan demonët

Këta puthadorë janë këtu

Para së pushtetet sërish të vijnë

A mallkojnë çlirimtarët

Pse lapidarët s’kanë ku t’i vëjnë

Në tokën plotë plagë mijëra vjeqe

Herë e falur

Sa herë e shitur

Toka e heroinës sime

E kujtimeve që s’kthejnë ma

Çdo herë dashuri e ringjallur

Kur nuk urren

Para syve që të marrin peng

E di vargun tim

Së si rri i vërbuar

Para diellit të acartë

Puthadorët i zënshin orët e liga

Deri sa shkojnë e vijnë pushtetarët

Trëndafilat ma të bukur të Çamërisë

I vura sot nëpër sëcilin lapidar…

24 mars 2021 AGIM DESKU

Ç’MË MUNGON SOT ( Permet)

Në Ditēn e Poezisë çfarë më mungon

Më mungon fytyra e dashur e nënës

Sytë e saj të ëmbël si gjuhë shqiponje

Kur u nisa udhëtimit të gjatë për mërgim

Ah ç’më thoshte udha e mbarë o biri im

Dhe mua lotët mu banë lum e det i jetës

Sot në këtë ditë të shenjtë të poezisë sime

Jetoj me kujtimet që ma ngacmojnë muzën

Herë më shndërrojnë në flutur e në Promethe

Në ca kujtime jetoj mbretërisht si hero

Në disa dëshiroj ta rikthej kohën nga fillimi

Në Kullën e Oso Kukës ku u ndjeva pak burrë

Tutje në Tivar u masakruan 4500 plisbardhë

Vallë të lindim popull tjetër a si jemi shqiptarë

Ç’më duhet jeta po nuk e shkruaj historinë

Të Marie Shllakut e Shotë Galices në heroinë

Zjarret e Prekazit çdo ditë bën meteorē

Pa e harrue artin e shpatës së Gjergjit

Nuk i harroj fytyrat tradhtare të ashtit tim

Sa më bënë të dashur në miqësinë e qenve

Pafajësisht tokën e rëndojnë këmbët e ndyera

Ngado që udhëtoj ngritëm t’i takoj yjet

Si mos ta pikturoj buzëqeshjet e Ernes

Vetmia e detit më fundos çdo çast nën Titanik

Nëse se rikujtoj zërin kur më thirrnin Agim

A ka acar apo ka flakë Ana tjetër e diellit

Në çdo Ditë të Poezisë dua ta kem afër syve

Çlirimtar më duhet t’bëhem njëherë gotës

Për pafajësinë time i mbetët mëkati botës.

Më 21 mars 2021 AGIM DESKU

KJO NDARJE NA VRAU

Për ta ngritë çlirimtaren mbi univirsin

Më duhet më i shërue plagët e tokës

Kujtimet e stuhive me i nda me mua

Pa e harrue ashtin tim në Qane Kala

Në hero dua më i shndërrua ëndrrat

Mos më e u pajtue rrë me tokën e falur

Me dashurinë e fluturave due me fluturue

Këngë bilbilave një herê në jetë me këndue

Çfarë kohe të pa kohë më petcollën shekujt

I vetmi mbret i tokës sime ishte çlirimtarja

Kurrë s’kisha kohë puthjen me ia fal

Në beteja për Shqipërinë e Fishtës ra

Njeri nga ne duhet të ringjallët në Promethe

Tonë ma mirë më u ba kalorës donzhuan

Më e zgjue Yllin e Davdit që i ngjanë fisi im

Kurrë nuk u lodha nga dehja për perënditë

At çast kur shpetova nga Ferri i Dantes

Në dy gishtrinj e putha demokracinë

U ngritën që me agim heroinat në beteja

Burrat e dheut nëpër hije pa fije burrënie

Dhe mbetëm të ndarë e të sharë me vite

Një faqe të historisë e pagëzova në heroinë

Asgjë nuk desha ma shumë së shqiponjën

Kur u puth në flamur më 1912 në Vlorë

Sot e ruaj kujtim Pavarësinë e Ismail Qemalit

Kalorësit e Isa Buletinit dhe tërë Çamerisë

Mbetën loti dhe ndarja e Arbërisë

Dollia e dehur e Kongresit të Londres

Edhe sot jeton nëpër Bulevardet Evropiane

Kjo ndarje na vrau he e vraftë zoti.

RRJETA E MARIMANGËS

Fuqinë e dritës e kam pa si e merr me vete

Mendja e njeriut rri ma larg marimangës

Me sytë e diellit e ngroh jetën e e vet

Të kishim jetue me mish e shpirt së bashku

Na zuri mëkati pse e humbëm fjalën e brezave

Ende ishim në legjenda nëse e ruanim frymën e shejtëve

Kryq e tërthor i ramë botës për me kërkue unin tonë

Të marrë sa vet Alpet na u bë tradhtia e trashëgueme

Asgjë nuk pritej tjetër nga ferri që na sërvuen

Harruem se jemi bijë pellazgësh dhe krijuam botën

Tokën e larë me gjak njëqind herë e bashkuam

Në mijëra copa atomi na e ndanë si Etnen

Nuk lamë gur as drue pa ju betue së jemi gjallë

O njerëz të tokës së shqipeve pesë shekuj e lënë peng

Pa pas kohë as për më dashuru heroinën e shpëtimit tim

Isha unë rrëfimi i plagëve që kohërat fatkeqe m`i adresuan

Do të fundosem nën thellësitë titanikiane për besën

Që ma lanë trashëgim stërgjyshërit e mi të mirë

Sërish me i takue legjendat e Homerit që flasin për mua

E njëjta kohë ngjanë me natën e zjarreve prekaziane

Aty ku dashuritë e shqipeve i mundin ato venedikiane

Çlirimimtarët e atdheut tim janë vet heroinat e shenjta

Atë ditë që lindin e nënshkruajnë edhe vdekjen e vet

Sa mirë me jetue për dikë edhe me vdekë të njëjtën kohë

Kush do ta thot ma mirë se pena e mendja e poetit

Edhe unë nëse më kërkohet të jetoj për dikë

Do të jetoj me sy kah dielli me mendje të marimangës

Dua t`i përulemi zanave që i dhanë fuqi Prometheut

Ma ndoshta s`kam frikë së do t`ia vrasin lirinë atdheut.

S`DO TË VDES PA TË NGRITË NË ÇLIRIMTARE

Për tu ngrit në beteja me ufot

Diku në ngrohtësinë e universit

Fatin e ndava më Qana Kalanë

Në hero më shndërruan ëndrrat

Më të mallkuarit nuk u pajtuam

Si djalli me djall jetuam

Çfarë kohë të pa kohë e kaluam

Mbretërisht nuk ishte e imja toka

Sikurse s’kisha puthjen kujt t’ia fal

Çlirimtarja ishtë në beteja

Për Shqipërinë e Fishtës

Më duhet të ringjallëm në Promethe

Njeri nga kalorësit donzhuan

E do shndërrimin në yll agimi

Kurrë nuk u lodha nga dehja për perënditë

At çast kur shpetova nga Ferri i Dantes

Në dy gishtrinj e putha demokracinë

U ngritën që me agim gratë në të thatë

Burrat e dheut nëpër hije pa fije burrënie

Dhe mbetëm të ndarë e të sharë me vite

Një faqe të historisë e pagëzova në heroinë

Asgjë nuk desha ma shumë së shqiponjën

Kur u puth në flamur më 1912 në Vlorë

Sot e ruaj kujtim Pavarësinë e Ismail Qemalit

Kalorësit e Isa Buletinit dhe tërë Çamerisë

Mbetën loti dhe ndarja e Arbërisë

Dollia e dehur e Kongresit të Londres

Edhe sot jeton nëpër Bulevardet Evropiane

Kjo ndarje na vrau he e vraftë zoti.

TI, SHEMBELLTYRA IME!

April 6, 2021 by dgreca

LETËRSI- JULIA GJIKA NË SOFRËN POETIKE TË DIELLIT/

TI, SHEMBELLTYRA IME!/

Rastësisht jam ndodhur/

në një qytet të panjohur./

Më dukej si ëndërr./

Ecja e pasigurt,/

ecja për të gjetur një dalje,/

vërtitesha në një udhëtim të paqëllimtë./

S’isha gjë tjetër veç një mizë pa kokë.

E panjohura ecte përkrah meje

ndonse isha fill e vetme.

Ndjehesha si në pranga

dhe fjala më ish e lidhur.

Ishte nje makth dhe asgje tjetër.

Kur drita po shuhej tej në perëndim

ndjeva vetmi.

Një zgjim të shpëton!

Vetëm një zgjim!

Po si ta ngrysësh një natë?

Por ende s’ka mbritur çasti!

Duhej përgatitur diçka.

Qytet i panjohur,

mbështjellë me pasiguri.

Nëpër mjegullnajë vërtiteshin orët

duke shtyrë akrepat.

Dikush ndërhyn pakuptuar.

Vendos vulën për çdo gjë.

E pamundur për mua të kuptoj

si u bë e mundur të hapej shtegu i shpëtimit

të eci në atë qytet që nuk kishte dalje?

Tani hija ime ndiqte dritën.

Papandehur erdhi ai çast i shumëpritur

ku mushkëritë mbushen me frymë,

ku plotësisht je në udhë te mbarë.

Ajri ngarkohet gjithnjë e më shumë

me aromën e nje premtimi:

“nuk do të humb,

ti je shëmbëlltyra ime.”

***

NE OQEAN AJRI

Sqepi i një pëllumbi

nën tinguj metalikë

mblidhte një ëndërr të coptuar

për t’a ngritur lart

në oqean ajri.

Duke lënë poshtë

hije zvaranikësh.

* * *

Në mes qiellit dhe tokës

dita numuron orët

kënga e mallit

e qepur në qiell

pikon vesën syri i mëngjesit,

ku lahet një pulëbardhë

përpara fluturimit.

***

DREJT MALIT

Sa shpejt!

Në një ditë acari,

Zoti e ftoi për t’u ngjitur Malit.

I bindur me tinguj në buzë,

shërbëtor i denjë

dha provën e fundit,

si çdo mëngjes kur falenderonte Zotin

për bukën e përditëshme,

për faljen e mëkateve.

Ishte gati, u nis…

Ditë acari,

kur toka ishte e ngrirë.

Ai u ngjit Malit.

Në qetësi hyjnore,

për ne la fjalët.

***

PARA SE TE LARGOHEJ NGA NE

Ajo donte të flinte me mua- kujton Maria.

Më erdhi pranë shtratit,

qëndroi atje në fund tek këmbët e mija.

-Më parë kish ndaluar tek unë

të kujtohet? – flet me padurim Parashqevia.

Ngriti kuvertën që më kish rënë në dysheme,

pastaj u mbështet tek dritarja.

përballë me shtratin tim.

Largoi perden, ishte një hënë e plotë në qiell,

drita e saj i ndriçoi fytyrën.

Sa e bukur ishte mami atë natë!

Për mua ajo ka mbetur aty.

Nuk e largoj dot nga sytë,

si mund të largohet një perde.

Asnjë natë,

nuk ka forcë të ma marë atë fytyrë.

Si hëna që qëndron atje lart,

ajo qëndron me mua- thanë

në një gojë binjaket 11 vjeçare,

për nënën e tyre që e humbën .

ATJE LART NE KODRINE

Atje në kodrinën e blertë

janë edhe banesat e vogla.

Gjumin e përjetshë atje bëjnë foshnjat.

Tingujt e lutjeve pikojnë nga gjethi në gjeth

në një det heshtje që hesht.

Në çdo stinë aty shpërthen blerimi

aty çelin lulet më të freskëta

që mbjell njerëzimi.

Aty këputet lot’ nënash,

aromë parajse kundërmon mbrëmja.

Ato banesa të vogla

me lot pavdeksie vaditur.

me tinguj zemre nënash

ëngjëj nanuritur.

PUTHJA E DASHURISE

Puthja e dashurisë është e kripur

puthja e dashurisë është pikë mjalti

Frymëmarjen e qielli ajo ka

e nxituar në fillim

pastaj e matur.

Puthja e dashurisë

shpërthim i stinës

me ngjyrat e ndezura veshur

nuk pret të bjerë mbrëmja

me mushtin e muzgjeve dehur.

Puthja e dashurisë e humbet rrugën

I bën syri dritë, fluturon në botë drite

ashtu si ja do e bardha zemër.

LAKURIQET E NATES

Fluturimi i tyre është elegant,

nuk e durojnë vapën, as dritën

Qorrazi futen nën çatitë e shtëpive të vjetra,

zhurrmojnë nën tavanët, koloni.

Të frigon fluturimi i tyre magjik,

të tmeron kafshimi vdekjeprurës.

Pëllëmbët e tyre me thonj të mprehtë.

të çudit këmbëngulja e tyre,

uljet dhe ngritjet

krahëhapur në pikiadë.

Kur truri i tyre më parë ka bërë selektimin.

a thua do të rrëmbejë nëse të ka zgjedhur,

Dallon çka përpara, një shkëmb, njeri a një mizë.

Të frikshme janë thonjtë,

me to të vërtit në honet e së panjohurës.

Hutimi kërkon portën e shpëtimit

je i detyruar të mblidhesh sa grushti

e të shikosh si ai fiton

ndërsa je bërë të flasësh me vehte!

Mars 25- Prill/ 6 / 2021.