Besim NDREGJONI/
Mosveprimi dhe indiferentizmi ndaj ideologjisë kriminale të komunizmit në këtë periudhë kohore postkomuniste ka nxjerrë në rend të ditës fenomenin e rrezikshëm dhe shumë të dëmshëm për shoqërinë, frymën e enverizmit dhe pushtimin e politikës shqiptare nga enveristat .Enveri ka vdekur , por fryma e enverizmit po njeh rritje në një shoqëri të traumatizuar nga diktatura 45 vjecare ku nuk u denua nga drejtësia . Mjeku mostër i diktatorit Enver Hoxha Ahmet Kamberi botonte një opinion në gazetën prestigjoze Panorama dje, dhe në opinionin e tij helmues ideologjik çfaqte urretjen ndaj të pushkatuarve dhe të denuarve nga diktatori Enver Hoxha për ligjin e pafajsisë që ju ka dhënë Parlamenti i vitit 1992 . Ai mjeku mostër kritikonte parlamentin e vitit 1992 sepse ky parlament paska dhënë pafajsisne të burgosurve dhe të pëndjekurve politikë të regjimit diktatorial. Sipas tij atë pafajsi duhet ta jepte gjykata e enverit që i kishte denuar dhe jo parlamenti që ndryshoi sistemin nga shtet diktatorial në një shtet demokratik. Mjeku mostër Ahmet Kamberi që nuk skuqet as nuk e vret ndergjegjja që i ka shërbyer dhe i ka zgjat jetën diktatorit,don ti fshij krimet e tij që jane me shifra marra mendse dhe tragjike për një popull që nuk i kalonte të 1.500.000. i sjellim në vemendje se Gjykata Kushtetuese e Shqipërise jo vetem e ka njohte pafajsine parlamentare por ka detyruar qeverine shqiptare të japi demshperblim per vrasjet dhe denimet e padrejta te regjimit komunistë. Dhe shqiptarët gjatë këtij tranzicjoni e njoftën sistemin e gjykatave në keto tre dekada se çfar u bë me pronat e shqiptarve duke jua marr pronarve të ligjshme dhe duke jua dhënë enveristëve të tipit Ahmet Kamberi. I cili në një sistem me ligje demokratike duhej të i mbyllte vitet e jetës në burg si sherbyes ndaj diktatorit dhe pjesmarës në krimet e tijë mostruzoe ndaj popullsise së pafasjshme shqiptare që e kundërshtuan at diktature që vrau dhe zhduku pa faj mbi 5000 shqiptare, dhe sot mba tridhjet vitesh kërkojne eshtrat dhe nuk kan një varr për të u qetsuar shpirtrisht familjaret e tyre. Ky moster ska asnje lidhje me profesionin e mjekut se së bashku me ekipin e tij kur i vriste diktatori kundershtaret politike ky shkruante proçes -verbalet sikur ata kan vrare veten. Dhe sot në moshen e trete i etur dhe ideollogjizuar me vrasjet çfaq urretjen sepse martiret e lirise kan fituar pafajsisnë, megjithse dhe ajo pajfasi gjysmake nuk u solli asgjë familjarve se politika enveriste në dy partite kryesore është dominuese dhe as e vret ndërgjegjja se si monstrat enveriste kan privatizuar klinika moderne dhe tani pas pasurimit marramends me sistemin qe erdhi japin leksione uretje për të penalizuar ata që sakrifikuan jetën që Shqiperia të ishte vend me sistem demokratik. I kujtojmë monstrave të enverizmit të tipit Ahmet Kamberit e Isuf Kalos se sado të ju përkdhelin partite , ne të perndjekurit politike shqiptare nuk i harrojme krimet dhe humbjen e e jeteve te familjeve tona, ne ju neverism ju monstrat që prishin ekulibrat e shoqerise postkomuniste që po ndërotojme me sakrifica demokracine e brishte shqiptare. Denimi i ideologjisë enveriste sot, është imperative e kohës. Duke denuar enverizmin dhe enveristat ne fillojme nje proces shërimi për vendin tonë. Jo vetëm ata monstra që janë përgjegjës direkt për krimet e kryeme ndaj nesh, por dhe klasa politike mbas 90, margjinalisht duhet të ndihet fajtor sepse ka heshtë. Sot klasa e të persekutuarve e ka perbuz hakmarrjen dhe kjo është fitorja jonë morale , por ne nuk mund të lejomë enverizmin këtë murtajë që po i zen frymën demokracisë duke na u cfaqur me kostumin e të drejtave e lirive të njeriut në mbrotje të “xhelatëve” sepse nuk vepron drejtësia. Denimi i ideologjisë enveriste sot, është imperative e kohës. I sjellim ne vemendje opinionit statistiken e 45 vjeçare të krimit komunistë në Shqipëri:
Të ekzekutuar për motive politike 5037 burra dhe 450 gra.
Të denuar me burg politikë 28 788 burra dhe 7367 gra
Të internuar për motive politike 59000 familje nga fëmijë deri tek pleqte ne moshë 90 vjecare.
U dëbuan nga qytetet kryesore dhe nga zonat kufitare 11536 familje.
U pushkatuan dhe vdiqën në burgjet politike 64 shtetas të huaj.
U burgosën 1215 burra dhe 38 gra me shtetsi jo shqiptare.
95 shqiptare kosovarë që ndodheshin në Shqipëri u pushkatuan.
U ekzekutuan dhe u burgosën klerikë katolikë 120 veta.
U ekzekutuan dhe u burgosën klerikë bektashianë 83 veta.
U ekzekutuan dhe u burgosën klerikë mysliman 60 veta.
U ekzekutuan dhe u burgosën klerikë ortodoksë 39 veta.
U shkatruan dhe u mbyllen 2169 institucjone fetare.
Xhami 740, kisha e manastire ortodokse 608, kisha e manastire katolike 157, teqe tyrbe 530
Sot mbas tridhjet vite mbi 5000 të pushkatuar u jane zhdukur eshtrat , pati kampe çfaroses Korçë. Burrel, Tepelene, Spaç, Qaf-Bari.
Helmatisja e brezit të ri me ideollogjinë primitive dhe reaksionare që himnizon kriminelin dhe krimin përbën aktin më të turpshëm dhe të papranueshëm për një shoqëri demokratike. Rikthimi i syve nga ato krime që kanë ndodhur në Shqipëri për 50 vite, është thirrja për të kuptuar se përveç përpjekjes për dije, na duhet edhe të kthejmë sytë nga njeriu, nga vetja, nga vlerat, që të mos rrëzohemi sërish. Leximi i së djeshmes është njëkohësisht thirrja që të mos dorëzojmë para asnjë oferte lirinë tonë për të besuar, për të folur, për të guxuar.
Lexuesve mund tu kujtohet se një ndër çeshtjet për të cilat kam shkruar gjatë viteve është edhe subjekti i trashëgimisë kulturore të shqiptarëve, ose më mirë e thenë, shkatërrimi i saj, anë e mbanë trojeve shqiptare. Megjithëse larg trojeve shqiptare përpiqem të ndjekë zhvillimet dhe ndodhitë në atdhe — të mirat e të këqiat. Trashëgimia kulturore e shqiptarëve është një ndër subjektet që e kam mbuluar nga koha në kohë, duke përfshir lënjen pas dore të “Kishave të Shasit” (të shekullit IV-V) në rrethin e Ulqinit, ku për vite tani, Kisha Ortodokse serbe përpiqet t’i shpallë si të sajat, Shtëpia e harruar ku ka jetuar Poeti i Kombit, At Gjergj Fista e deri në jug në Frashër, “Vendin e Shenjtë të shqiptarëve”, vendlindjen e tre vëllezërve të mëdhenj, Avdyli, Naimi dhe Sami Frashëri. Këta shembuj, ndër të tjerë, që unë dhe të tjerë kemi trajtuar gjatë viteve, shumica gjënden brenda kufijve të Shqipërisë, siç është shtëpia e Fishtës dhe Frashëri, vendlindja e tre vëllezërve të mëdhej të Kombit, por edhe monumente historike anë e mbanë trojeve shqiptare siç është “qyteti i kishave”, në Shas nën Malin e Zi – për të cilët nuk kujdeset askush, megjithëse janë pjesë e pandarë e trashëgimisë kulturore, fetare, historisë dhe identitetit kombëtar të shqiptarëve. Të gjitha këto monumente historike, shumë prej të cilave janë shpallur zyrtarisht monumente të Kulturës nga Ministria e Kulturës e Republikës së Shqipërisë, e cila ka si mision të veçant ruajtjen dhe pëkujdesjen për momente të tilla, janë në mëshirën e kohës dhe të individëve që i kanë venë vetes detyrën si shqiptarë për të bërë ç’mosin për ruajtjen dhe për informimin e publikut të gjërë për gjëndjen e mjerueshme në të cilën gjënden sot monumentet historike të cilat përbëjnë trashëgiminë kulturore dhe historike të Kombit shqiptar. Njëri prej këtyre aktivistëve mbrojtës të trashëgimisë kulturore të Kombit shqiptar është edhe Dom Nikë Ukgjini, i dalluar për veprimtarinë e tij në këtë fushë, më njoftoi para disa ditësh se Kishës së Shën Nikollës në Zejmen, Bashkia Lezhë e shpallur “Monument Kulture” që në vitin 1973, nën regjimin komunist, i janë shembur muret anësore, ku në pjesën e murit verior mbante në vete gjurmë të konsiderueshme të afreskeve të shekullin e XIII. (Shikoni disa foto më poshtë). Pak histori, sipas Dom Nikës, për Kishën e shembur si pasojë e harresës dhe mos-kujdesjes nga autoritet qevefitare shqiptare të Ministrisë së Kulturës:
