Jerida Kulla/
Në sofrën e madhe të arsimit ka vend për të gjithë ata që punojnë në heshtje, me thjeshtësi e përkushtim.
24 janar, Dita ndërkombëtare e arsimit – Arsimi, një e drejtë ndërkombëtare për të gjithë fëmijët anë e kënd botës. Në këtë ditë të shënuar, plasi facebboku nga “fjalët e bukura” dhe nga lëvdatat, duke ngritur në piedestal arsimin!
Në emër të kësaj dite dhe të arsimit, po rrihen gjokset se kush e kush të ngrejë lart punën e tij/saj, përkushtimin e tij/saj. Po ku jemi ne në raport me këtë ditë, në raport me peshën që mbart arsimi?!
Ne jemi nga fundi.
Nuk dua të shumëzoj me zero punën që është bërë e bëhet për arsimin, se po të mos ishte bërë punë, nuk do të kishim kuadro dhe edukatorë të përkushtuar që kanë dhënë gjithçka për të.
Në sofrën e madhe të arsimit ka vend për të gjithë ata që punojnë në heshtje, me thjeshtësi e përkushtim, ashtu si ka thënë edhe Kadareja “të thjeshtat deri në madhështi”.
Qëndrojnë larg kamerave e televizioneve, larg atyre që rrahin gjoksin, sikur kanë shpikur “alfabetin”. Madje edhe nëse ndonjë prej tyre, rastësisht u përmendet emri për punën e bërë, “madhështorët” hidhërohen, se nuk dolën dot këtë radhë në televizion, madje mundohen të rrëmojnë, sa shpikin lloj-lloj historish…
Do thoni ju, se ç’na duhen këto?!
Vërtet, nuk kanë ç’ju duhen.
Po janë pikërisht, këta “madhështorët”, që në fakt, me fudullëkun e tyre se dinë gjithçka, po pengojnë zhvillimin dhe përhapjen e dijes, te ata që kanë vërtetë nevojë, po u vënë shkopinj nën rrota atyre që punojnë, se po të përmenden punëtorët, mbetet në hije “madhështia” e tyre.
Më duket se u zgjata me këto gjëra.
Po mundohem të flas më shkoqur, siç thotë populli.
Arsimi shqiptar nuk është aty ku duhet të jetë, si brenda, ashtu edhe jashtë. Nëse do të kesh arsim cilësor, investo te mësuesit, te kualifikimet e tyre; krijo tekste cilësore, jo copy-paste të literaturave të viteve të shkuara, që u ka ikur moda në vendet ku kanë qenë dhe ne i marrim dhe i stërmundojmë nxënësit dhe mësuesit, me tekste bajate, me gabime konceptuale e drejtshkrimore.
Fatkeqësisht, edhe pse në kopertinë e paskopertinë të librave është një grup pune, i ngritur për këtë tekst, libri ka jo një qerre me gabime, po një karvan. Çfarë ka bërë ky grup pune? Nuk i kanë parë këto gabime?
Në fakt, teksti mësimor sot është kthyer në biznes, pa i kushtuar rëndësi cilësisë dhe asaj që duhet të mësohet nga nxënësit.
Nëse për krijimin e një teksti mësimor, do të merrej mendimi i mësuesve që i kalojnë temat e mësimit, që e dinë se ku duhet të theksohet më shumë koncepti dhe se si mund të shtrohen konceptet, që të jenë të kuptueshme për të gjitha nivelet e nxënësve, do të rritej cilësia e arsimit dhe prindi nuk do të nxjerrë në faqet e facebook-ut se si bëhen këto ushtrimet e djalit/vajzës, në klasë të tretë…
Mësuesit e ngrenë zërin e tyre, kuptohet ata mësues që u dhemb në shpirt që nxënësi mbaron nëntëvjeçaren dhe nuk di të shkruajë saktë emrin e tij.
Ua kanë marrë frymën mësuesve me shkresa e dokumente, me regjistra elektronikë, me fletore-regjistër, me lloj-lloj letrash, sa në fund të ditës mësuesi thonë me vete: “O si nuk kam një grusht të fortë!”
Të mos flasim për komunikimin e pasdites në rrjete sociale, whatuup, viber, ku duhet të raportohet te drejtori për shumë “gjëra të rëndësishme”… Dhe ikën dita dhe mësuesi është i rraskapitur, sa nuk ka kohë të merret as me fëmijët e tij.
Kështu që nuk mund të flasim për punë kërkimore apo shkencore që duhet të bëjë vetë mësuesi për të rritur nivelin e tij pedagogjik.
Ku të ankohet mësuesi?
Askush nuk e dëgjon. Sindikatë që ta mbrojë, nuk ka. Kështu që i mbetet të heshtë e të kërruset mbi letrat, si personazh i Kafkës e të tërheqë zvarrë peshën e burokracirave, se edhe ai ka familje, ka fëmijë që kërkon t’i shkollojë.
Po në Diasporë, si është situata?
Në përgjithësi, në vende si: Zvicra, Gjermania, Anglia, Suedia etj, mësimi i gjuhës shqipe dhe i kulturës shqiptare është në rrugë të mbarë.
Në Greqi? Ah Greqia!
Gjithmonë mësuesit e Greqisë janë jetimë, me dekada punojnë vullnetarisht, nën presione e vështirësi të shumta.
Ku është shteti ynë, që t’u japë zgjidhje problemeve që ngrenë mësuesit, mjediset ku do të zhvillohet mësimi dhe pagesa e tyre?! Ku është?!
Ju, të dashur lexues, për sa kohë do të punoni falas?
Misioni ynë, dhënia e gjuhës shqipe dhe kulturës shqiptare, me të vërtetë është i shenjtë. Kur kam qenë në Shqipëri, edhe pse e kam dhënë dhe e jap me pasion gjuhën shqipe, nuk e kam ndier këtë shenjtëri.
Në 7 vite e gjysmë emigracion, punë vullnetare, e ndiej dhe më vjen keq që jemi në këtë gjendje.
Kjo është ana tjetër e medaljes, jo ajo e bukura, me ngjyra, që serviret në facebook.
Të përpiqemi të jemi sa më bashkëpunues, bashkëveprues, që aty ku është e mundur, të përmirësohet procesi i mësimdhënies etj.
Në këtë aspekt, shumë bukur mund të shfrytëzohen përvojat që kanë dhënë rezultate pozitive në vende, si: Gjermania, Zvicra etj.
Mund të përshtatet përvoja e mësimdhënies në këto vende, bashkëpunimi që ka vendosur qeveria e Kosovës me vendet pritëse, se si është ndërtuar sistemi i mësimit plotësues të gjuhës shqipe, ku ka shqiptarë në këto vende; si janë marrëdhëniet e shtetit të Kosovës me këto vende.
Mbase mund të gjendjet një zgjidhje, që këto përvoja mund të përshtaten në Greqi.