Lazer Stani/
Gjithmonë, kur kam pak kohë të lirë para ose pas punës, bëj një shtëtitje nga Penn Station deri në Herald Square, ku ndalem e ndez një cigare, i përhumbur në mendimet e mia, krejtësisht i çliruar nga ankthet e ditës. Edhe atë pasdite të vonë vjeshte këmbët me kishin çuar vetvetiu në Herald Square, ku ndalova, i shmangur disi nga turmat e njerëzve, që bridhin lart e poshtë dhe ndeza një cigare. Atë çast më terhoqi vëmendjen një burrë i veshur në mënyrë të çuditshme që ishte ngjitur mbi një nga shkëmbinjtë e vendosur në shesh dhe po recitonte. Recitonte si një mjeshtër i vërtetë i skenës, si një aktor profesionist, pa e vrarë mendjen për njerëzit që kalonin indiferentë përbri tij. Papritmas bërtiti në kupë të qiellit:
Hej njerëz, poezia që do recitoj tani është e Louise Glück fituese e çmimit Nobel.
“I have a friend who still believes in haven…”
(“Kam një mike që ende beson në Parajsë…”)
Interpretonte me pasion, duke tundur duart dhe trupin sipas ritmit të vargjeve, me një zë të thellë të që të ngjethte mishin.
Papritmas ndaloi në mes të recitimit:
“Kjo nuk është poezi, bërtiti. Ajo nuk është poete. Komiteti i Nobelit është çmendur! Janë çmendur të gjithë: redaktorët, botuesit, kritikët, juritë, Komiteti i Nobelit. Askush nuk e njeh më poezinë, tha duke iu drejtuar turmës mospërfillëse.
Unë po e degjoja me vemendje i magjepsur nga anglishtja e tij përfekte. Për herë të parë ndjeva dhimbje për veten që nuk do të flisja dhe as do të shkruaja kurrë një anglishte të tillë të përkryer. Disa humbje i kemi të parashkruara qëkur vijmë në këtë botë dhe betejen me to nuk do ta fitojmë kurrë.
Papritmas m’u avit një grua e panjohur dhe, duke më buzëqeshur, tha:
“Pse e dëgjon? A nuk e shikon se është krejtësisht i çmendur?
“Anglishtja e tij është e përkryer,”, i ktheva, duke thithur i pikëlluar cigarën time.
E panjohura, duke menduar se po bëja shaka, ia krisi të qeshurit.
“Paskeni një humor ekselent”, tha gruaja që ende vazhdonte të qeshte dhe u largua, duke më lënë në pikëllimin tim në sheshin tashmë pothuajse të zbrazët, ku burri i ngjitur mbi shkëmb ende vazhdonte të recitonte në anglishten e tij të përkryer.