NEKI LULAJ NE SOFREN E DIELLIT/
1.AROMË BJESHKE/
Sot jam vetëm një hap pranë gurit që si gjysh hesht/
Lexoj zëra apostujsh të kombit që duan qetësi/
Bie llohë këtë mëngjes vjeshte me diellin pas resh/
E cep më cep të trupit vesa po më jepka gjallëri/
I hazdisur si kalë livadhi e kam marr vrapin/
Napa zbret hijshëm nga shpati mbi çati/
Me duhet të pushoj në albërishten mes flladit/
Me aromë bjeshke në trupin e gjoksin tim/
Kjo llohë bore e përzier me baltë dhe me shi
Më ka xurxullosur gjer në lëkurën e trupit
Në shëpinë e gjyshit tim arbër me plis
Dua të shtrihem në qilim mbi dhogatë pa fijen e turpit
Prek si një vajzë e bukur vesën brilantore që rri mbi gur
Mbi shtratin e pranverës nanuriset gjethja e degës
Mbrenda saj si mjeshtër prek gurët në një mur
E në libra kërkoj kodin e një testament të vjetër
2.NËNËS
Mos ec kërrusur se nuk je duke shkuar në greminë
Je buqtë xhenxhafile orkide dhe dhuratë hyjnore
Je diell i dytë që shndërit me kaq rreze me shkëlqim
Je oshmak që e mban tërë vendin në të gjithë trojet
Fjala jote shëron plagë e rrafshon male
Dora jote është si urë që dhe oqeanet i lidh me zemër
Unë përulem si foshnja pranë teje dhe falem
Ti je ninëza e syrit që engjëllin na e sjell mes njerëzve
Je oshmak i pragut dhe i çatisë
Je e bekuara që bekon udhën e fëmijës
Je orakulli i pagabuar i gjithë njerëzisë
Je dhuratë më e bukur e perëndisë
Je ojnikë e lehtë dhe nimfë bukurore deti
Je agshol i çdo mëngjesi që shkon e sërsh vjen
Je urim që e rrit foshnjën me këngë tek djepi
Je lektisje dashurie që zbukuron për jetë
3.LEARTI I GJYSHIT
Ai është Abetarja ime Meshari fjalëbekuar
Që me gishtërinjtë e vegjël në derë më troket
Një këpucë e lë jashtë pragut të portës së mjaltuar
E tjetrën nga këmba harron për ta heqë
I tëri i bërë xurxull agullimën e syve ma heq
Kujtimeve të mija ua largon hapin e mërzisë
Me duket vetja se jam në gjysmën e rrugës që prek
Gardhin do e thur me vargjet e bukura të poezisë
Bredhëroj në brinjët e maleve e yjet i hedh mbi det
Kur më hidhët mbi gjoksin e gjyshit si të ishte shigjetë
Jam lektisur për ballin tërë dritë, o nip, qofsh me jetë
Engjëlli i gjyshit Leart që fletët e bardha nga dora m’i heq
Unë përjetoj çaste hyjnore se si shkrin bora te bjeshka
Tërë Saharanë e bën gjelbërim dhe uji i kthjellët rrjedh
Mua ma sjell Hënën në prehër e Diellin ma vë te streha
Kur me fjalët e bukura shqipe gjyshit i flet
4.LOT SHPIRTI
Dallgë, fërfëllazë dhe dritëhije paska shpirti në rreshta
Si çurg shiu i lotit të mërgimtarit për Pejën e lashtë
Vërshon orteku me gurë, ranë, lëng bore nga bjeshka
E s’është shi prillan, por është malli për fusha e vreshta.
Si përrua pranvere rrjedh ky lëngim i vrerosur
Mes duarve të çara e zemrës shoh zgërbonja përmallimi
Pse kështu u larguam larg tokës , larg vatrës të vrerrosur
Sa të kemi zili dhe dheun ku kanë për të më groposur?
S’jam i zemëruar për besë e nuk e thërras në murranë
Por jam i dashuruar me trungun që ia putha lëmyshkun e parë
Më zë çurgu i mallit netëve të pagjuma me yje të rrallë
E shetis me veten time rrugëve e oborrit e bjeshkës së artë
Askush s’më dëgjon kur tek porta thërras
Kulla hesht oxhaku s’ka zjarr është thinjur guri
Në oborr lulja është vyshkur e dhimbshëm është tharë
Në arë ka nisur të ndryshket dhe plugu
5.Këtu larg Atdheut
Këtu të këta horra nuk gjen qetësi e ngrohtësi
Ndoshta na mallkoi Atdheu i shtrenjtë ty dhe mua
Kemi mbetur si fusha si livadhi me borë të ngrirë
Nuk e shoh asnjë shteg drejt bregut që pata ëndërruar
E këta si këta
Buzëqeshjën e kanë të ”ngrohtë “ si nata në Groenlandë
Mua kurrësesi nuk me qetësohet kjo zemër që veç vuan
Larg nga ju vuaj për një fjalë për një emër që më dhemb
Larg nga trojet që më rritën e më dhanë fjalën e bekuar
Eh, o njerëz, këtu nuk ka fjalë të ngrohtë a ngushullim
I “ngrohtë” si akulli është dheu në mërgim
E trishtë, e “bukur” Europë, pse ti thua ka emër
Këtu kurrë nuk u ngroh nga ky diell kjo zemër
Këtu është e kotë nuk gjen ngushllim
Jeta ikën shpejt si vesa mbi gur tretet në mërgim
Si dallgë deti zemra këtu më lëkundet lehtë lehtë
I ndrydhur shtrydh aortën vetes e them nëse është e mundur
A e lexojnë të gjithë në këtë botë në këtë jetë
I huaj erdhe para një shekulli dhe i huaj do të mbetesh përherë
6.AGSHOL MËNGJESI
(Kushtuar Bekim Fehmiut)
Hinorët e Uliksit në urnë u përplasën mes dallgës dhe tymit
Në rrugëtimin e gjatë për në gjirin e tokës pa varr
Lumëbardhi mori ngjyrën e hirit e të kujtimit
Testamenti i Samurait të plotësohet sa më parë
Orkidet çelin në gurët e lëmuar të Lumbardhit
Uji lëpin shputat e blerta etjen ia shuan Kasabasë
Dëshmitarët e 1878 nanurisin me vete si cicëronët e mallit
Në Oborrin e Lidhjës Apostujt e kombit roje i bëjnë Kalasë
Zgalët mes rrasave të gurëve të lashtë Katallani
E Uliksi Penelopës ia thur një gardh poetik hyjnor
Me metafora futet në thellësinë e tokës si për së gjalli
Hinorët ecën nepër skerkat me stinorët pa u kthyer në kohë
Skërmitet pas diçkaje lerante, zall a përrua që çurgon
Ajzam hinori në rrjedhën e pashterur me ujët e bekuar
Samuraj ecë pas gjurmëve e kërkon e vetëm kërko
Zullapët gropuan Fishtën e Dedë Gjo Lulin trupin plaguar
Uliksi kërkon gjumët për ta verbuar Katallanin
Natës ia patën robëruar diellin, hënën e rrjedhën e mbetur
Nopranët zardafët të gjymtuarët e kodoshët
Xhuraja e Uliksit kërkon me ngulm patriotët që kanë mbetur