Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Albanian American Success Stories, a new way to share and showcase Albanian achievements.

by

At the turn of the century for Albanians, we have a lot to celebrate and be proud of, especially Albanian Americans. We have come a long way and apart from the upheavals of where we come from, we have managed to adjust and succeed in almost every field of life here in the United States. It is time for us to showcase and share our achievements and successes with others. This was a starting point of Albanian American Success Stories, a new multimedia project designed to highlight the successes of Albanian Americans. The project is being spearheaded by Albanian Media Group, an ethnic marketing, advertising and public relations company in New York, the parent company of Albanian Yellow Pages, Albanian.com, AlbanianDeals.com and more. Albanian Media Group specializes in ethnic marketing, direct marketing, public relations and other areas of strategic marketing. Albanian Media Group has been serving the Albanian American Community for 18 years in promoting, advertising, and generating positive public images from the days of war torn Kosova to the dynamic evolving field of promoting ethnic marketing.

 

The Albanian Media Group has joined in partnership with Fadil Berisha Studio in NYC and American Councils for International Education and its Kosovo American Education Fund. Fadil Berisha, the Albanian American top fashion and celebrity photographer, who has a career that has spanned over three decades and continues to be a leader in the industry. Mr.Berisha, is the Exclusive photographer for ROLEX since 2007, he is also the Official Photographer of Miss Universe and Miss USA. He has become the Ambassador of the Albanians in the industry, and recognized for his work in documenting the devastation of the war in Kosova and in promoting Albanian beauty, tourism, culture and in supporting the careers of young artists. American Councils for International Education and their Kosovo American Education Fund is another important player in the project. They are a leader in international education, academic exchange, creating opportunities that prepare individuals and institutions for success in an increasingly interconnected world. American Councils manages the Kosova American Education Fund, to promote the economic development of Kosova through the education of its people.

 

The multimedia project will feature individuals, their stories and photos in a deluxe bound publication. Individuals will have their story filmed and made into a documentary and there will be an event to celebrate achievements through networking, sharing of success stories and more. Individuals can be nominated through the website  www.AlbanianSuccessStories.com and are reviewed and selected for inclusion by an Advisory Board.

 

“We are proud of the contributions and achievements Albanian Americans have made in the areas of art, entertainment, education, science, business, and government. Documenting the stories of successful Albanian Americans adds so much to the canvas of the American society and also encourages younger generations to follow these steps of success” says Vera Mjeku, Executive Director of the project.   “As we celebrate Albania’s 100th anniversary, it is important that we recognize these great contributions and tell our story of success.” adds renowned photographer, Fadil Berisha.

 

From a Noble prize winner Dr. Ferid Murad to successful entrepreneurs such as the Kolaj Brothers and Harry Bajraktari, to an American household name in film and entertainment industry such as Eliza Dushku, to human impact stories of helping kids with Autism and Cystic Fibrosis through the works of Shpresa Zhakli and Jeri Celaj, to Richard Lukaj, a visionary investment bank owner, to Beqir Gjoka who was deployed four times to Afganistan and Iraq, to the political representation of Joseph DioGuardi, Mark Gjonaj and Lisa Milicaj, to the successful designer runaways of Katerina Bocci, Ema Koja and Mirela Nurce, to Professor Laura Mersini’s achievements, to DC United soccer player Hamdi Salihi,  to the nightly Fox5 news reports of Lidia Curanaj, to the persistence of Gac Filipaj, a janitor, to get a Bachelor of Arts degree from one of America’s ivy league colleges, to the mirror trophy ball winner of Dancing with the Stars’s Tony Dovolani, to the groundbreaking appearances  in film and TV of Marsiela Lushaj and Alma Saraci, to the beautiful  cover magazine of top model Emina Cunmulaj, to Donal Leka’s  technology invention of the Glide OS and many, many more…,they all have one thing in common, they are Albanian American Success Stories. They are shaping and molding the face of the potential Albanian American Community, so we are proud of who we are and what we have achieved in the United States and be an inspiration to the future generations.  If you want to nominate someone or have questions about the project, please visit www.AlbanianSuccessStories.com or follow the project in Facebook at Albanian American Success Stories.

 

A unique partnership between Dartmouth and Kosovo pays dividends for students—and a fledgling democracy.

by

Trading Places

BY JUDITH HERTOG

“It was like a window opening up,” says Dafina Pruthi, Adv’10, about her 2002 visit to Dartmouth as a medical exchange student from Kosovo, the small, ethnically Albanian nation that was once part of Yugoslavia. “It gave us an opportunity to observe very high-quality medical care. It truly gave us hope we weren’t forgotten.” The Serbian occupation of Kosovo had ended just three years earlier, and Dartmouth Medical School had initiated an exchange program with the Pristina School of Medicine.

Since then, hundreds of students and faculty from Kosovo and Dartmouth have visited each other’s institutions. What started as a small exchange program to help medical students from an isolated, war-torn nation has blossomed into a multi-faceted relationship: Through student and faculty exchanges—among other programs—the Geisel School of Medicine has been a major influence in helping build Kosovo’s healthcare system and has succeeded in raising more than $4.5 million for the development of health programs in Kosovo. This fall Kosovo’s minister of health, psychiatrist Ferid Agani, visited Dartmouth to discuss with students and faculty ways to further expand these healthcare initiatives.

In 2011 Dartmouth signed a partnership agreement with the American University of Kosovo (AU Kosovo), which has led to a wealth of additional collaborations. These include Tuck support for a new M.B.A. program at AU Kosovo, a Shakespeare production in Kosovo by Andrew Garrod, professsor emeritus of education, a Dartmouth Hillel initiative to work with local Kosovar students to restore the Jewish cemetery in Pristina, and funding from the Dickey Center for two Dartmouth students to attend AU Kosovo’s annual summer program in peace-building, led by AU Kosovo faculty member Bill Wechsler ’78.

“If you read the newspapers in Kosovo, you realize that Dartmouth is becoming a well-known name,” says Ekrem Maloku, a Kosovar student who studied at Dartmouth in 2001 and who is now a postdoc in neuroscience at the Geisel School. Like Pruthi, Maloku had begun his medical studies in secret under Serbian occupation—after ethnically Albanian Kosovars, who make up 90 percent of Kosovo’s population, had been expelled from institutions of higher learning, and Kosovar faculty were teaching secretly in safe houses in Pristina. “It was difficult to study under such conditions,” recalls Maloku. “We were constantly afraid of being caught by the police.” Even when Kosovars regained control of their universities in 1999, conditions were far from ideal: The library of the Pristina School of Medicine held only a few outdated textbooks, and lectures were being held in rooms with broken windows.

For Maloku, it was not Dartmouth’s donations of textbooks and medical equipment that affected him the most, but its interactive pedagogic style—a dramatic change from the lectures offered in Pristina. “I saw students interacting with their professor in class. That was the biggest thing I learned,” says Maluko. “It was a great inspiration to see this.” It made him want to learn more, and inspired him to apply for a Ph.D. program in psychiatry at the University of Illinois in Chicago. He hopes to return to Kosovo to start his own research lab and promote the culture of learning and research that he first encountered at Dartmouth.

“For Kosovar students, having access to education is a rare privilege,” says Laurel Stavis, who coordinates Dartmouth’s partnership with AU Kosovo in her role as assistant provost for international initiatives. When she visited Kosovo in 2011 with then Provost Carol Folt, Stavis was moved by the idealism of a student who explained that she wanted to get a good education to “make my country better.” Stavis describes her own infatuation with Kosovo as “the Kosovo flu” and claims that it is rapidly infecting others at the College eager to visit the country because of its rich history and engaging people.

The Hanover-Kosovo connection began in 1999 as hundreds of thousands of Kosovars were fleeing to Macedonia and Albania to escape ethnic cleansing. Two retired faculty members of the Dartmouth Medical School traveled to the region as volunteers. James Strickler ’50, DMS’51, dean emeritus of Dartmouth Medical School, was touring refugee camps for the International Rescue Committee, while Dean Seibert, former associate dean for regional medical affairs, provided medical care to Kosovar refugees in Albania. Seibert still tears up when he recalls the horrors he witnessed in the refugee camp: families that had been separated, elderly and sick people who had walked across mountains to escape terror, and men who had been tortured in prison camps.

By coincidence, shortly after Strickler’s and Seibert’s return to Hanover, Joe O’Donnell, senior advising dean at Dartmouth Medical School, got a phone call from his friend Ed Cohen of the Blessing Way Foundation. Cohen had been watching news about the Kosovo refugee crisis and wanted to know if Dartmouth could channel a charitable contribution. Cohen’s donation of $150,000 initially funded a team of orthopedic surgeons and equipment to help treat injuries sustained by refugees returning to Kosovo.

Strickler, in turn, wanted to make sure that the relief efforts would not be limited to short-term emergency aid and decided the longest-lasting contribution to Kosovo would be to invest in the education of young people in the country, where 60 percent of the population is under 25. With the administrative support of John Baldwin, then dean of DMS—and with financial support from James Lawrence ’60—the exchange program with the Pristina School of Medicine was established.

One of the faculty exchanges was designed to reform primary health services in Kosovo by applying an innovative approach developed at the Dartmouth Institute for Health Policy and Clinical Practice. After observing that Kosovo suffered the highest infant-mortality rate in Europe, Strickler initiated a program to improve antenatal and neonatal care, supported by the Global Development Alliance that brought together Dartmouth, the financial consulting firm Webber Associates, and AmeriCares, a private nonprofit run by Curtis Welling ’71, Tu’77. With Strickler’s leadership, the program has evolved into a Kosovo-based nonprofit, the Foundation for Healthy Mothers and Babies.

In March 2012 Kosovo president Atifete Jahjaga visited Dartmouth to present Strickler with the Humanitarian Medal of Mother Teresa.

Folt, now Dartmouth’s interim president, is personally connected to the region through her mother’s Albanian family. She foresees opportunities for additional projects in Kosovo, such as collaboration with President Jahjaga to promote women’s leadership and further academic exchanges. She sees the relationship with Kosovo as a “two-way learning experience” and emphasizes that for Dartmouth students and faculty this is a rare chance to observe firsthand the development of an emerging democracy.

“Dartmouth has played an enormous role in the rebuilding of the health sector in Kosovo,” says Ilirjane “Lili” Bajraktari, Adv’14, the second medical exchange student from Kosovo to arrive at Dartmouth for a two-month summer term in 2000 and now a member of the foundation’s board. She is also enrolled in Dartmouth’s master of healthcare delivery science program.

“My generation was basically hermetically isolated during the occupation,” Bajraktari says. Her term at Dartmouth connected her to the larger world of medicine and showed her what the role of healthcare professionals can be in society, she adds.

Dartmouth has also inspired Kosovar students such as Gent Salihu ’11 to pursue careers outside healthcare. Salihu applied to Dartmouth unaware of the relationship between the College and his country. A government major, he was hired as an advisor to Jahjaga upon his graduation and assigned the task of helping create a council to tackle corruption in the public sector. He is now pursuing graduate studies at Oxford.

Fjolle Metag, the first AU Kosovo student to attend Dartmouth on a student exchange, during the summer of 2012, is focused on education. “Kosovo needs a better system,” she says. “To establish a democratic country it takes a culture in which people understand the concepts of democracy.”

Metag first dreamed of attending Dartmouth when she was in high school, reading about the College on the Internet. When Stavis visited AU Kosovo in the fall of 2011, Metag approached her to ask about opportunities for an exchange visit. When Metag was allowed to enroll in two government courses, she packed a copy of the Kosovo constitution—and an endearing supply of idealism. She recounts her fellow students questioning why it would be in the interest of the United States to donate to developing countries. “Guys,” she responded, “you have no idea how much the people in Kosovo love America.” She realizes that Kosovo still has a long way to go, but says her experience at Dartmouth has taught her that nothing is impossible. “I thought I would never be a part of Dartmouth…but here I am,” she says with a bright smile. “It’ll be the same for Kosovo: Dreams do come true.”

Judith Hertog is a regular contributor to DAM. She lives in Norwich, Vermont.

 

http://dartmouthalumnimagazine.com/trading-places/

 


HAPET NE NEW YORK EKSPOZITA E TRETE E SERGIO(SEJDI) BITICIT

by

40 piktura – një udhëtim tërheqës me penel në dorë përmes vëndeve dhe stinëve në tre vitet e fundit/

Nga BEQIR SINA, New York /

WEST VILLAGE – MAHATTAN, NEW YORK : Biznesmeni i sukeseshëm Sejdi “Sergio” Bytyci, njëhereshit dhe veprimtar e aktivist i komunitetit, anëtarë i hershëm i shoqatës Vatra, mbasi ka çelur edhe dy ekspozita Solo, ka arritur të tregojë se si një piktorë i apasionuar dhe një talent i mirë i këtij lloj arti edhe në komunitetin e artistëve njujorkezë, nuk ka të “ndalur”Sergio Bitici, piktori i njohur shqiptar, në komunitet që ka emigruar në SHBA shumë dekada më parë dhe që jeton në Nju-Jork, hapi në fillim të kësaj jave ekspozitën e tretë Solo-, e cila është pritur me shumë interesim dhe ka tërhequr vizitorë të shumtë, miq dhe kolegë të tij.Në këtë ekspozitë ishin pasqyruar 40 piktura të ekspozuara, ku çmimi më i ulët është për një syresh 150 dollarë, ndërsa më i larti 1500 dollarë -( piktura e titulluar Islands in Bahamas -Sketchbook with 3 paitings Watercolor). Të gjitha tablotë janë pikturuar në tre vitet e fundit, 2010 – 2011 dhe 2012 dhe sjellin pamjet nga udhëtimet e tij – private të kohëve të fundit në Europë dhe Amerikë, në natyrë dhe të katër stinët e vitit, portrete dhe antikitet.

Sejdi Sergio Bitici ashtu si vitin e shkuar, në metropolin njujorkez Manhattan, erdhi për të ekspozuar pikturat e tij edhe këtë radhë në vigjilje të festave të fund-vitit Krishtëlindjet dhe Vitin e Ri, në një ndër zonat e bukura, në një kënd antik, të qytetit të Nju-Jork, që ndodhet në pjesën e poshtme të Manhattanit dhe që shquhet si për natyrën e bukur, ashtu dhe për arkitekturën e veçantë, të ndërtesave aty rrotull dhe jetën e shtrejtë.

Kjo, është një nga zonat më të preferuara sidomos nga artistët, yjet e botës së artit që e mbipopullojnë atë lagje gjatë katër stinëve. Në çdo bllok të kësaj lagje ka ndonjë ekspozitë, koncerte, premierat e filmave, show-t e shumtë, restorantet dhe dyqanet më prestigjoze në botë të cilat janë edhe karakteristike për zonën e thirur – West Village në Manhattan .

Kjo është ekspozita e tretë Solo – por me disa autorë ai ka hapur më shumë se 15 ekspozita në pesë vitet e fundit .. Ai thotë se kësaj here jamë i motivuar nga skicat dhe punimet në akuarel të cilat janë realizuar me pen-penel – punime të cilat janë bërë gjatë udhëtimeve të tija dhe shton se këtë ekspozitë ai do ta quante “Ekspoziat Solo e Skicave” me 40 punimet më të fundit 2011-12′.

Ekspozitën e piktorit Sergio Bitiçi të martën në mbrëmje e vizituan më se 15 piktorë amerikan dhe shqiptarë, mes tyre professor Frederick Wong i cili është akuarelist i famshëm dhe specialist i kaligrafisë kineze, njëhereshit instruktori i Bitiçit.”Kam shtatë vjet që punojmë së bashku me piktorin kinez Wong”, tha Bitiçi, duke shtuar se “Idhulli” im është një piktorë amerikan me të cilin një javë të çdo viti takohem dhe e kam njëhereshit si “mësuesin” tim – portretin e të cilit e kam vendosur në mesin e këtyre pikturave , ai quhet Charles Read.

Ai shton se në këtë ekspozitë shquhet për teknikën e lart dhe kompozicion çka sipas tij e bëjnë disi të veçantë këtë ekspozitë në përdorimin e ngjyrave dhe materialeve.

Ekspozita e tretë në këtë zonë të Nju Jorkut, pati pjesëmarrës të shumtë, ku binte në sy prania e artistëve shqiptarë dhe amerikanë, artëdashësve të shumtë dhe disa liderve të komunitetit, kryetarit të shoqatës Vatra dr Gjon Buçaj e të tjerë, të cilët e përgëzuan dhe vlerësuan magjinë e artit të Biticit. Ekspozitën e kanë vlerësuar edhe ekspertë të galerive dhe të muzeve të njohura të qytetit të cilët patën rastin ta vizitojnë të martën.

Gjatë vizitës së kësaj ekspozite, ne mësuam se ai pikturon për më se 40 vite në Amerikë. Jo si piktor profesionist, por që ka në galerinë e tij ndoshta rreth 2000 piktura, të formave e gjinive të ndryshme. Dallohet në pikturat e bëra me laps, pen and ink(pendë e bojë), pastel, vaj në pëlhurë, vaj në dru, thëngill në letër, akuarel, skicat etj, të cilat janë edhe më të pëlqyerat, për vet pasionin e tij.

Para disa viteve, ai punoi portretin e piktorit të fashëm Julian Schnabel, piktor ky me famë botërore. Në të njëjtën kohë që edhe vet Julian Schnabel bëri portretin e Sejdi “Sergio” Bytycit, kështu që të dy portret u vendosën në një kartolinë të skicuar, dhe u bënë protagonistët e një kartoline, e cila u shpernda më pasë në urimet e përgezimet e Krishtëlindjeve për njujorkezët.

Për mendimin tim thotë, Sejdi “Sergio” Bytyci, për gazeten Bota Sot, piktura ka tre elemente; e para kompozicioni, e dyta ngjyrat, e treta vijat(skicimi). Në piktura ka aq elemnet, sa askush nuk është mjeshtri të gjithave, mendon ai duke shtuar dhe “as Picasso nuk është mjeshtri të gjithave – pasi, siç e dime sejcili prej piktorëve më të mëdhenje të shekujeve, klasikeve e të tjerëve si ,Picasso, van Gogh, Raphael, Dali, Monet dhe Michelangelo e të tjerë, kanë secili stilin e tyre të pikturave.”

Nazmi Hoxha, piktori nga Kosova i cili jeton prej vitesh në New York, ishte në mesin e viztorëve dhe shikonte me shumë interes pikturat e Bytyçit. Ai duke vizituar këtë ekspozitë, shprehet se ka kohë që e ndjek me vëmëndje Bitiçin: “Piktori Sergio Bitiçi, tha ai është një pasion i veçantë, mbasi mendojë se shumë njërëz të cilët janë të dhënë mbas një pune rutinë dhe gjejnë kohë të kalojnë në një punë tjetër japin efekte shumë të bukura”.

Si për shembull shton ai Sergion kur e sheh këtu nuk mendon se është biznesmen i një reastoranti këtu pranë nesh – por kur futesh në këtë galeri gjen një Sergio tjetër – të delë përpra një piktor i talentuar, thotë Hoxhaj.

Kjo sipas tij është një favor për Sergion, mbasi i ka dhënë atij një avantazh për të qenë shumë i lirshëm” ky është një piktor që punon jo se “do të mbahet” me pikturat ose ka ndonjë detyrim, por vetëm por, se e ka pasionin e tij dhe një vullnet për të gjetur kohë dhe pikturuar. Çka, sipas piktorit Hoxha, është një diçka e mirë për çdo artistë të punojë në kushte të tilla mes “pasionit dhe vullnetit, kur gjërat i bënë për qef e jo për detyrë”

Piktori Nazmi Hoxhaj, thotë se ka parë tek Bytyçi një “shkëputëje”, pra një hyrje të tij në stilin e tij prodhimtarisë dhe krijimtarisë – çka për mua ai ka hyrë më shumë nga krijimtaria.

“Sergio, për mua dallohet për punimet në akuarel dhe minjaturë, shtoi piktori Hoxha, dhe ato i punon me shumë dashuri dhe vetë formati i tij e tërheq kaq sa është dhe e shohim edhe në këtë ekspozitë. Kjo mbasi si dihet akuareli është një stil – shumë i dashur dhe bëhet shpejt, por ka një gjë që para se t’a bësh duhet të mendohesh shumë.”

Sergio, sipas tij duket se mendon atë dhe e vuan si të thuash e menton dhe më pas e ka të lehtë t’a hedhë në pikturë me shumë dashuri dhe shumë”përkëdhelje”

Sergio Bitiçi që duket shumë modest tregon se ky ka qenë një pasion i tij për pikturën e cila më pasë më ka shtyrë atë të studio edhe teknikën e saj – të cilën e ka bërë deri tani me shumë përpikëmëri. Pra, me shumë pasion! mbasi edhe ky lloj arti ka pasionin dhe taktikën e cila ka 95 përqind të pjesës së saj.

“Më pëlqen shumë stili abstrakt i Kodrës, tha Bitiçi si një piktorë i jashtëzakonshëm për mua, një piktor i nivelit Europian i kohës së tij. Megjithëse, me thënë të drejtën unë kam preferuar më shumë piktorin Lin Delija, piktura e të cilit i kam blerë shumë heret. Që të dy kan vedekur dhe jan ndoshta nga të vetmit që kan pikturat e tyre në Vatikan.”

Bitiçi ka mendimin se piktorët më të mirë shqiptarë janë ata që kan jetuar në vitet 30′-40′ deri nga viti 60′ piktorë të cilët studiuan këtë lloj arti në kryeqendrat botërore të pikturës. Kjo kohë gjithmonë sipas tij ka pasur piktorë mjaft të mirë por që ai personalisht nuk e përcjell stilin e tyre. Mbasi ai thotë se i pëlqen më shumë të ketë një qasje më shumë perendimore dhe veçanërisht atë të piktorëve Amerikan.

“Më tërheq arti konteporan, thkesoi Bytyçi, por më shumë jam i dhënë pas artit realist. Mbasi kam studiuar më shumë anatominë e artit për artistët dhe këtë e kam bërë vetë në mënyrë autodidakte. Këtë e kam bërë nëpërmjet asaj të paraqitjes së sistemit të muskujve në trupin e njeriut dhe në përgjethësi trupin e njeriut.”

Unë jam shumë i dhënë sidomos pas pejsazhit – shtëpive të vjetra dhe antike nga të cilat jam frymëzuar të realizojë dy projekte për një sketchbook – libërskicash për librat shkollor dhe një për qytetin e Elbasanit.Mbasi Tiranën e kam bërë sketchbook – libërskicash ashtu si kam bërë disa vende që kam vizituar, u shpreh piktori Sergio Bytyçi .

Ndërkohë që lidhur me planet e tij, Bitiçi thotë se tash për tash nuk ka ndonjë plan për ndonjë ekspozitë tjetër – mbasi edhe koha është e shkurtër, por kam në plan që vitin e ardhshëm të dal me një libër për artin.

Bytyci, megjithëse shquhet në fushën e biznesit të mesmë, thotë se nuk ka ndonjë penges që të merret edhe me piktura. Pasioni, është i çuditëshëm na tha ai “Nuk e di as vet se ku e gjej kohën, por më duket sikur jam vetëm piktor dhe jo biznesmen. I dedikohem, shumë mendoj artit, dhe do t’i dedikohem edhe më tepër në të ardhmen”.

 

PAVARESIA – Udhëtimi i paharruar i Ismail Qemalit

by

30 Nëntor 2012

Me rastin e festimeve për 100-vjetorin e Pavarësisë, komuniteti shqiptar në zonën e Uashingtonit u mblodh për një takim me gazetarin Ilir Ikonomi, autor i librit të ri “PAVARESIA – Udhëtimi i paharruar i Ismail Qemalit.”

Takimi u bë në Universitetin Georgetown, me pjesmarrjen e shqiptarëve që ndodhen në Uashington për shkollim apo të punësuar, nga Shqipëria, Kosova dhe treva të tjera.

Autori shpjegoi se si i lindi ideja për të shkruar këtë libër dhe i njohu pjesëmarrësit me burimet që kishte shfrytëzuar për të pasuruar materialin e përfshirë në 300 faqet e librit. Ai theksoi rëndësinë e arkivave historike të Vjenës të cilat i dhanë studimit të tij hapësirën e duhur për të pasqyruar me vërtetësi udhëtimin e Ismail Qemalit nga Stambolli në Vlorë. Sipas autorit, Ismail Qemal beu u nis nga Stambolli më 2 nëntor dhe arriti në Vlorë më 25 nëntor dhe, gjatë këtij udhëtimi prej më shumë se tri javësh, ai bëri disa veprime të zgjuara diplomatike, të cilat patën rëndësi kritike për realizimin e veprës së tij, ngritjen e flamurit më 28 nëntor 1912.

Në takimin ku merrte pjesë ambasadori i Shqipërisë në Uashington, Gilbert Galanxhi si edhe Këshilltarja e Ambasadorit të Kosovës, Gjeneza Budima, autori Ilir Ikonomi shpjegoi serinë e ngjarjeve që çoi në pavarësinë e Shqipërisë, nga njëra anë dhe në pushtimin e Kosovës nga Serbia, në anën tjetër. Ai foli për rrethanat e skajshme me të cilat përballeshin trojet shqiptare në periudhën e luftës ballkanike, të cilat e shtynë Ismail Qemalin dhe patriotët e tjerë të niseshin për në Vlorë në fillim të nëntorit 1912. Ai shpjegoi se si Ismail Qemali ndërtoi taktikat largpamëse për shtetin e ardhshëm shqiptar në kushtet kur zotërimet e Perandorisë Osmane në Ballkan po binin dhe copëtimi i trojeve shqiptare po bëhej i pashmangshëm.

Ikonomi foli për veprimet diplomatike të Ismail Qemalit dhe takimin e tij të famshëm me ministrin e Jashtëm austro-hungarez, Leopold Berchtold, i cili e ndihmoi me një anije për të shkuar në Durrës. Autori tha se Berchtoldi e mbante të fshehtë takimin për shkak të rivaliteteve me Italinë, prandaj edhe dokumentet e drejtpërdrejta që e provojnë atë janë të rralla, por ai ka mundur të gjejë prova që tregojnë se takimi është bërë. Takimi përmendet edhe në kujtimet e Ismail Qemalit, por autori tha se preferonte të mos mbështetej në memuaret e protagonistëve për të shkruar librin e tij, por thjesht t’i përdorte këto kujtime si burime për verifikimin e burimeve të dorës së parë. Autori përshëndeti faktin që, ditët e fundit, një rruge në Tiranë iu dha emri i ministrit të jashtëm austriak, Berchtold.

Ikonomi tha gjithashtu se ka shfrytezuar një gamë të gjerë gazetash të vitit 1912 për të plotësuar informacionin që sjell në libër dhe se aty ka gjetur fakte që më parë ishin të panjohura, për shembull datën se kur Ismail Qemali përmendi për herë të parë fjalën pavarësi në një hotel të Vjenës. Kjo, tha autori, na saktëson se me arritjen në Vjenë, ideja e Ismail Qemalit tashmë kishte përparuar nga autonomi në pavarësi, në kushtet kur disfata e Turqisë ishte bërë e qartë. Ikonomi hodhi poshtë nocionin se Ismail Qemali pati kërkuar qysh në fillim shkëputjen nga Turqia. Një shkëputje në kushtet kur fati i luftës ballkanike ende nuk dihej, do të ishte një aventurë, sepse tokat shqiptare mund të gllabëroheshin menjëherë nga fqinjët, siç ndodhi me Vilajetin e Kosovës, tha Ikonomi.

Autori shpjegoi se ndihma e Austro-Hungarisë për krijimin e shtetit shqiptar ishte e pazëvendësueshme por ajo nuk duhet absolutizuar, siç bëjnë disa autorë. Krijimi i qeverisë kombëtare nga Ismail Qemali, tha Ikonomi, pati gjithashtu një rol të pazëvendësueshëm, sepse i tregoi Europës se shqiptarët ishin në gjendje të krijonin shtet, çka në fund të fundit çoi në njohjen e këtij shteti në Konferencën e Londrës, ndonëse ai ishte i cunguar. Që të marrësh njohje duhet të kesh një qeveri, tha autori. Ismail Qemali e bëri qeverinë fakt të kryer dhe shpëtoi aq sa mund të shpëtonte.

Ikonomi foli gjithashtu për faktet e reja që ka zbuluar, si anija me të cilën Ismail Qemali erdhi në Durrës dhe se si grupi i shqiptarëve ndërroi anije në mes të detit natën e 20 nëntorit duke u gdhirë 21, saktësimi i vendit se ku u ngrit flamuri, për të cilin ka ende konfuzion, i kujt ishte flamuri që u ngrit në Vlorë dhe hollësi të tjera.

Ai shpjegoi në veçanti dhe përshkroi me fakte emocionuese figurën e Isa Boletinit, i cili arriti në Vlorë më 29 nëntor 1912, pra një ditë pas shpalljes së pavarësisë. Ikonomi tha se ishte mbështetur në një intervistë të rrallë që Isa Boletini i kishte dhënë një gazetari italian në Vlorë në fillim të dhjetorit 1912. Kjo intervistë zbulon anë të panjohura të luftëtarit të madh, karakterin e tij, synimet që kishte dhe inteligjencën e tij të rrallë, aspekte që dëshmohen nga një burim i dorës së parë, siç ishte ai gazetar i rëndësishëm i kohës. Isa Boletini, i rritur në malet e Kosovës, nuk dinte gjuhë të huaj dhe rolin e përkthyesit e lunte Luigj Gurakuqi. Kjo ishte ndoshta intervista e parë dhe e fundit e Isa Boletinit, tha Ikonomi.

Ambasadori Galanxhi tha në takim se historia në vitet e komunizmit mësohej e cunguar, e lustruar dhe e transformuar. Ai tha se objektiviteti me të cilin autori e ka parë arkivin historik dhe e ka përdorur për të shkruar librin e tij është për t’u vlerësuar e përshëndetur.

Të pranishmit treguan mjaft vemendje dhe bënë pyetje të shumta për librin, i cili sipas medias në Shqipëri ka shënuar një rekord shitjesh, që nga botimi në fillim të nëntorit.

Takimi u organizua nga Bledi Çeliku dhe Alban Pruthi, aktivistë të njohur në komunitetin shqiptar të Uashingtonit. Në takim kishte edhe përfaqësues të Federatës pan-shqiptare “Vatra” dhe organizatash të tjera të komunitetit. Autori ndau dy libra falas, të cilët u shkuan fituesve të një shorti biletash me numra.

Pas promovimit, pjesëmarrësit u mblodhën në një kafe-restorant për të vazhduar bisedat mbi pavarësinë, ngjarjen e madhe që po festohet me aktivitete të ndryshme edhe nga shqiptarët e Amerikës.

Korrespondenti i Diellit

Uashington DC

US Fiscal Cliff

by

By Nick Markola CIMA®

Year 2012 is slowly drawing to an end. The media appears to be mesmerized with the Fiscal Cliff which is set to take place on the first day of the new year, and rightfully so. Unless Washington politicians from both parties come up with an agreement, consequences could be murky. What is the fiscal cliff? Many investors are unclear about the repercussions if the United States were to go over the cliff and what that would do to the country, the economy and their investments. Media outlets are busy pointing out that if the US were to go over the Fiscal Cliff, it could be devastating for all.

What is the Fiscal Cliff? It is a collection of laws currently on the books, that if unchanged, could result in tax increases, spending cuts and a corresponding reduction in the budget deficit beginning in 2013. These laws include tax increases due to the expiration of the Bush era tax cuts and spending cuts under the Budget Control Act of 2011. Such tax increases will affect the rich the most but they are expected to impact a very broad range of taxpayers. The Budget Control Act of 2011 was passed after the two parties could not agree on how to control the US deficit. The thought was that deep cuts would be unacceptable to democrats while sharp tax increases would be objected by republicans thus forcing both parties to negotiate a deficit solution. The year-over-year changes for fiscal years 2012–2013 include a 19.63% increase in tax revenue and 0.25% reduction in spending. Some major programs, such as Social Security, Medicaid, federal and military pay and pensions as well as veterans’ benefits, are exempted from the spending cuts. Spending for federal agencies and cabinet departments would be reduced through broad based cuts. In terms of cuts, cuts to the US military are mostly talked about and are referred to as budget sequestration.

The Great Recession of 2008/2009 had a profound impact on the US and the world. It also impacted severely people from Wall Street to Main Street. Since the Great Recession, the US has turned the corner and had worked on the recovery although the recovery has been slow. If the US goes over the Fiscal Cliff, there is a high probability that the current slow US growth will slow further and the country may enter into yet another recession. The reasons for such a potential negative move are the events that will be triggered if no agreement is reached. On the spending side, cuts to the military and other programs will have an adverse impact on the economy as there will be less money to be spent across the board. In terms of raising taxes, that term seems to be banned in Washington and the term of the day is raising revenues. Raising revenues is nothing else but tax increase. Increasing taxes during the time when the economy is teetering on the brink and growing at an anemic rate may not be the most prudent step forward.

The US fiscal house is not in order and it may be helpful to simplify the numbers. We are hearing about billion dollar deficits or 16 trillion dollar debt, but that may be hard for some to relate to. A trillion is an enormous number. For example, if a million dollars was spent every day (not every year) since the day Jesus was born about two thousand years ago, by today that figure would not reach a trillion. Let’s assume the US is an average household, or it could be your household. This household takes in net $26,000 in income from various sources on an annual basis. The same household is also accustomed to a certain lifestyle and luxuries that it doesn’t want to part ways with. The lifestyle and all expenditures cost the household $37,000. Therefore on annual basis, this average household takes in $26,000, spends $37,000 and has a deficit of $11,000. It does not take a genius from a prestigious Albanian university to realize that this is not sustainable on long term basis to spend more than what you take in. This average household has had the bad habit of spending more in the past and financed its spending by borrowing on the credit card. Now the debt on the family credit card has surpassed $160,000. By any measure, this is a family on shaky financial grounds with such large debt and annual deficit. An average person understands that they cannot survive for long without making some real changes if their annual income is $26,000, annual expenditures are $37,000 and their total debt exceeds $160,000 with no assets.

The average household in the above example is unfortunately the United States of America, the leader of the free world and the economic powerhouse of the 20th century. Take the numbers in the above example and add eight zeros and the financial picture of the US emerges with a $16 trillion current debt, $3.7 trillion annual budget (expenditures) and $2.6 trillion annual revenues (tax collections). Going over the Fiscal Cliff could be very painful and impact many adversely. But as the numbers above show, the financial position is challenging. Some tough choices need to be made and the road ahead could be very bumpy. On the other side, the US is still the global economic powerhouse. Innovation still lives in the US and developments in the energy sector are very promising. With the discovery of vast natural gas reserves and oils shales, we could be on a short path to energy independence and turning the US to a low cost manufactures due to potential inexpensive energy. Until then, the hope is that politicians will make the right decisions and lead us through the bumps.

 

* The writer is the Co-Founder of APEN and the Treasurer of the Mark Gjonaj 2012 Campaign