Prof.Milazim KRASNIQI/

Edhe pse Albin Kurti ka hyrë në skenën politike dhe ka ardhë në pushtet me sloganin “Jo negociata, Vetëvendosje”, ai tashmë ka hyrë thellë në negociata me Serbinë, madje edhe për çështje banale siç është çështja e targave të veturave. Çka ka ndodhë me Albin Kurtin e dikurshëm, që zdërhallej mitingjeve e shkërryhej shesheve, sulmonte e digjte institucionet, sulmonte zyrtarët qeveritarë, shpallte tradhtarë secilin që kishte ndonjë kontakt me serbët në Procesin e Vjenës e në Procesin e Brukselit? Cinikët mund të bëjnë pyetjen retorike: “Albin, a je ti?”, për ta portretuar një person të shfytyruar politikisht, deri në masën sa më nuk njihet në është ai apo nuk është. Ndërsa simpatizantët e tij thjesht nuk arrijnë ta kuptojnë që Kosova ka problem shumë më të madh se sa “guximin” e liderit. Pra, nuk është problem guximi i liderëve, problem themelor është dobësia e Kosovës. Pse? Sepse përveç konfliktit me Serbinë, Kosova që nga fillimi i krizës së ish Jugosllavisë në vitet nëntëdhjetë e deri sot ka problem me faktorët ndërkombëtar. Faktet janë kokëforta: fillimisht Kosova u injorua nga komisioni i Badenterit. Mandej u mor në dorë ad hoc nga Grupi i Kontaktit, që organizoi Konferencën e Rambujesë. Pastaj, pas bombardimeve të NATO-s, kaloi në kompetencë të OKB-së. Më vonë nga Asambleja e Përgjithshme e OKB-së, një segment të problemit të Kosovës (dialogun me Serbinë) e kaloi edhe në duart e Bashkimit Evropian. Natyrisht, këto gjëra i ka ditur mirë Albin Kurti, në çdo fazë e në çdo detaj. Por duke luajtur rolin e një Robin Hudi, ndër vite ka sulmuar, dobësuar e kompromentuar institucionet e brishta të Kosovës, pra e ka sulmuar palën e dobët. Me ato taktika zjarrvënëse e ka fituar pushtetin. Por tash është edhe vetë viktimë e pozitës që i është rezervuar Kosovës nga faktorët ndërkombëtar, si shtet i konceptuar prej tyre për të dështuar.

Albin Kurti në “labirinthin e vet”

Fanatikët e Kurtit e meritojnë një shpjegim korrekt se përse po i ndodhë ky plastenilizim heroit të tyre të legjendarizuar. Përgjigja për modifikimin e qëndrimeve të Kurtit është e thjeshtë, gati argëtuese: Albin Kurtit, nuk po i ndodhë asgjë, që nuk u ka ndodhë para tij edhe udhëheqësve të tjerë të Kosovës, Ibrahim Rugovës, Bajram Rexhepit, Nexhat Dacit, Fatmir Sejdiut, Hashim Thaçit, Bajram Kosumit, Agim Çekut, Isa Mustafës, Ramush Haradinajt, Abdullah Hotit. Pra, Albin Kurtit po i ndodhë i njëjti trajtim me të cilin janë trajtuar nga institucionet ndërkombëtare edhe pararendësit e tij. I vetmi dallim është se Kurti me taktikat e tij zjarrvënëse dhe anarkiste, sa ishte opozitar, i ka ndihmuar institucionet ndërkombëtare për të qenë më efikase me presionet e tyre mbi Kosovën. Ky është i vetmi dallim i tij me pararendësit e tij, po edhe me konkurentët e tashëm të tij, të cilët po bëjnë opozitë konstruktive e jo destruktive, siç e bënte Kurti.

Në detyrën si kryeministër, Kurti po detyrohet të kolovitett edhe vetë në “Shtratin e Prokrustit”, që është konstruktuar që nga Konferenca e Rambujesë, Marrëveshja Teknike-Ushtarake, rezoluta 1244, Marrëveshja Hakerup-Qoviq e 5 nëntor 2001, Gjashtë Pikat e Ban Ki Munit 26 nëntor 2008, Plani i Ahtisarit dhe Kushtetuta e Kosovës, e cila esencialisht është kompilim i të gjitha dokumenteve, qëndrimeve dhe vendimeve e propozimeve të huaja, të bëra për Kosovën postrambujeane. Zbatimi i tyre nga Albin Kurti e zbulon një gjë të hidhur për aspektin moral të politikave të tij: ose e ka pasë keq atëherë, kur fyente e etiketonte barbarisht, ose e ka keq tash, kur ka hyrë në një spirale të kompromiseve evidente. Të dashuruarit në politikat e Albin Kurtit nuk e kanë problem këtë kundërthënie, sepse ata mendojnë se Kurti e ka mirë edhe kur e ka keq. Jashtë përjetimeve të tyre, Kurti tashmë është si në labirinth. Mbase titulli i romanit të Markesit, “Gjenerali në labirinthin e vet” mund të asocojë deri dikund me dramën e tij.

Pavarësia e Kosovës nuk ishte në plan

Hyrja e labirinthit është Konferenca e Rambujesë. Në Konferencën e Rambujesë ideja e Grupit të Kontaktit ishte e qartë dhe koncensuale: një autonomi substanciale e Kosovës brenda Jugosllavisë së mbetur. Këtë gjë e pati deklaruar solemnisht presidenti i Francës, Zhak Shiraku, në hapje të Konferencës së Rambujesë, me këto fjalë: “ “ Korniza e këtyre bisedimeve është përkufizuar shumë qartë nga Grupi i Kontaktit. Ju do të keni këtu parimet e një autonomie thelbësore. (…) Unë dëshiroj që diskutimet tuaja t’ju udhëzojnë drejt masash praktike nëpërmjet të cilave kjo autonomi e dëshiruar të jetë e siguruar dhe në fakte.” Ndërsa, sekretarja amerikane e shtetit, Medlin Ollbajt në kujtimet e saj pohon: “Qëllimi ynë ishte arritja e një zgjidhjeje përmes bisedimeve midis Millosheviqit dhe shqiptarëve, e cila do t’i siguronte krahinës një shkallë të madhe vetëqeverisjeje.” Xhejms Pardju nga ana e vet, e vërteton: “Millosheviqi mund t’i ishte shmangur pavarësisë për Kosovën, por e bëri nje gabim strategjik, me peshë kritike, në periudhën ndërmjet tetorit të 1998-s dhe marsit të 1999-s. Po të kishte bashkëpunuar me bashkësinë ndërkombëtare, ta kishte kthyer në normale shkallën e forcave të sigurisë, ta kishte negociuar autonominë për Kosovën dhe t’i lejonte paqeruajtësit ndërkombëtarë ta monitoronin marrëveshjen, ai me siguri se do ta kishte zvarritur pavarësinë e Kosovës dhe mund t’i ishte shmangur pavarësisë si rezultat i pranueshëm për bashkësinë ndërkombëtare. Në vend të kësaj, Millosheviqi zgjodhi konfrontimin, duke e garantuar në të vërtetë më herët pavarësinë.“ Pra, akterët kryesorë shprehin të njëjtin qëndrim se pavarësia nuk ishte në planet e tyre në kohën kur u mbajt Konferenca e Rambujesë. Fatkeqësisht as Marëveshja Teknike-Ushtarake e as rezoluta 1244 e OK të OKB-së nuk kanë evoluar asnjë milimetër nga korniza e ofruar në Rambuje. Rrjedhimisht edhe administrimi civil e ushtarak pas 10 qershorit 1999 ishte brenda të njëjtës kornizë, të një autonomie substanciale. Ndërsa Plani i Ahtisarit, i cili e propozoi pavarësinë e mbikëqyrur dhe Kushtetuta që u hartua mbi termat e atij plani, vetëm sa e modifikuan në disa aspekte kornizën rambujeane, por pa u shkëputur plotësisht prej saj dhe produkteve të mëvonshme të OKB-së, sikundër ishin Marrëveshja Hakerup- Qoviq e datës 5 nëntor 2001 dhe Gjashtë Pikat e Ban Ki Munit të datës 26 nëntor 2008. Për të pasur një ide më të qartë lexuesi harrestarë, po edhe për t’i kuptuar më qartë problemet e tashme si ato për targat si për bashkësinë e komunave serbe, ia vlen të evokohen këtu pikat e marrëveshjes Hakerup-Qoviq, të cilat i kanë brenda vetes këto çështje. Ja pikat e Marrëveshjes Hakerup-Qoviq të datës 5 nëntor 2001: 1.“vendosja e vetadministrimit substancial”

2. “konstituimi i gjyqësisë multietnike në Kosovë”

3. Gjyqtarët e prokurorët serbë do të punonin në komunat me shumicë serbe

4. Shkollimi i serbëve nga fillorja deri në universitet sipas sistemit arsimor të Republikës së Serbisë,

5. themelimi i medieve serbe të pavarura,

6. dhënia e tabelave të automjeteve falas për serbët.

Ndërsa në dokumentin “Dialogu me Beogradin” të Ban Ki Munit, i cili është miratuar nga KS i OKB-së më 26 nëntor 2008, çështjet që konsiderohen të hapura dhe për të cilat propozohen diskutime janë: policia, doganat, drejtësia, komunikacioni dhe infrastruktura, linjat administrative dhe trashëgimia kulturore serbe. Pra, nëse mund të nxirret një përfundim, që Grupi i Kontaktit, NATO, OKB, OSBE dhe Bashkimi Evropian, janë angazhuar për Kosovën, por nuk e kanë pranuar si realitet të pakthyeshëm pavarësinë e saj. Në faza të ndryshme kanë bërë edhe përpjekje për ta restauruar në Jugollavinë e mbetur. Kur është parë që ajo nuk është e mundshme, e kanë konceptuar si shtet për një periudhë kalimtare. Rrjedhimisht edhe ideja e shkëmbimit të territoreve e ka të njëjtën adresë, të akterëve ndërkombëtar që nuk kanë gjetur një zgjidhje më të mirë dhe në ndërkohë kanë dashur ta mbyllin disi këtë dosje, pra, duke e çmontuar Kosovën si “shtet kalimtar.” Meqë ende ka politikanë që trumbetojnë idenë e shkëmbimit të territoreve, ia vlen t’ua kujtojmë edhe atyre pasojat që mund të prodhonte një iniciativë e atillë shkatërrimtare.

Cili nga planet është më i keq se tjetri

Ideja e shkëmbimit të territoreve ka qenë e ish ambasadorit amerikan në Beograd, Kameron Manterit, pastaj e Xhon Bolltonit, e Federika Mogerinit dhe e shumë zyrtarëve të tjerë të lartë amerikanë e europianë. Por, e sigurt është se shkëmbimi i territoreve ndërmjet Kosovës e Serbisë nuk e zgjidh asnjë problem, përveç që mundëson zhbërjen e shtetit të Kosovës. Ja pse? 1. Problemi më i madh në konfliktin tonë është qëndrimi i Kishës Ortodokse Serbe, sipas të cilës Kosova është “tokë e shenjtë serbe” dhe “Jerusalem serb.” Pra, shkëputja eventuale e veriut të Kosovës nuk ndikon asnjë gram në këtë qëndrim, sepse objektet kryesore të Kishës Serbe janë në Pejë (Patrtiarkana) në Deçan, në Prizren, në Graçanicë, në Gazimestan, pra në thellësi-brendësi të Kosovës. Pretendimet e KOS mbesin në këto objekte dhe në këto hapësira. Aspak në veri. 2. Komunat e formuara me Planin e Ahtisarit (Graçanica, Novobërda, Kllokoti, janë në qendër e në lindje të Kosovës e jo në veri. Bile këto komuna kanë ndërlidhje teritoriale, konkrete ose lehtëissht të arritshme, (Graçanica, Novo Bërda, Parteshi, Kllokoti) e cila mund të nxitë formimin e një entiteti të ri autonom serb në zemër të Kosovës. Në rast të shkëmbimit të veriut në Luginën e Preshevës, këto territore mund të rebelohen e të kërkojnë bashkim me Serbinë. Rebelimi do të detyronte qeverinë të ndërhynte, konfikti i armatosur do të ishte i paevitueshëm. 3. Lugina e Preshevës do të shpërbëhej, meqë nuk do të ‘shkëmbehej’ në pako, po vetëm një pjesë e vogël e saj. Rreziku do të ishte që shqiptarët të spastroheshin etnikisht nga Bujanoci, sepse serbët e Bujanocit (40%e banorëve) nuk do të pranonin të shkëputeshin nga Serbia e të bashkëngjiteshin me Kosovën. 4. Shteti i Kosovës do të dukej si një mall në ankand. Rrjedhimisht, do të mund të tërhiqeshin shumë njohje, nuk do të kishe njohje të reja dhe shteti do të izolohej e do të mbikëqyrej nga Serbia, praktikisht do të shndërrohej në një Palestinë ballkanike. 5. Rreziku që konflikti të përhapej në rajon, sikundër i kishte potencialet në vitin 1999, do të ishte minimal, gjë që do të ndikonte vetëm për dështimin e Kosovës si shtet, pa e trazuar rajonin, ngase Serbia me Marrëveshjen Teknike-Ushtarake e ka të ndaluar të futet në Kosovë, ndërsa, shtetet fqinje të Kosovës, Mali i Zi, Shqipëria e Maqedonia e Veriut janë anëtare të NATO-s, pra kanë mbrojte të plotë kolektive e nuk rrezikohen me asgjë. Rusia pas rezistencës spektakulare të Ukrainës ndaj agresonit të saj ushtarak çdo ditë po dobësohet më shumë dhe izolimi i saj ia pamundëson që të involvohet më direkt në një krizë në Ballkan, prandaj kriza të jetë vetëm ndërmjet serbëve lokalë dhe qeverisë së Kosovës. Natyrisht serbëve lokalë mund t’iu vinin ndihma në armë e njerëz me rrugë ilegale nga Serbia e edhe nga Rusia. Mundet edhe nga Franca. Pikërisht kjo mundësi e bën konfliktin të jetë edhe më i rezikshëm, vetëm për stabilitetin dhe ekzistencën e Kosovës. Në një rast të atillë, konflikti do të gangrenizohej, do të shndërrohej në konflikt që do ta dërrmonte e kompromentonte Kosovën. Dialogu do të shkatërrohej, njohjet do të hiqeshin dhe Kosova do të rikthehej në vatër kronike krize e jo fakor stabiliteti. Pas një kohe të konfliktit dhe pas ndryshimeve të mundshme gjeopolitike, sipas modelit rus në Gjeorgji, veriu do të mund të shpallte pavarësinë dhe funksionalisht të bëhej pjesë e “botës serbe.”

Kërcënimi i ri me zhbërjen e shtetit – nga “patriotizmi i tepruar” i Kurtit

Prandaj Albin Kurti duhet të tregojë maturi në veri e të mos zdërhallet, si në kohën kur ishte opozitar. Konflikti për targat dhe për bashkësinë e komunave serbe është duke e çuar prapë Kosovën drejt copëtimit, gjë që tashmë është testuar me daljen e serbëve nga institucionet e sistemit. Shtyrja e zbatimit të vendimit për targat për dhjetë muaj dhe formimi i bashkësisë së komunave serbe sipas termave të Gjykatës Kushtetuese është e vetmja mënyrë për ta ndaluar copëtimin dhe shpërbërjen e shtetit. Nëse vazhdon me këtë konfikt iracional, rreziku i zhbërjes së shtetit të Kosovës është potencial. Në atë rast ai do të mund të bëhej kryeministri që e ka realizuar zhbërjen e shtetit, për ç’gjë akuzonte të tjerët. Në këtë kontekst, tashmë Kurti e ka rastin të bindet se pararendësit e tij, sidomos Hashim Thaçi, Fatmir Sejdiu, Isa Mustafa, Ramush Haradinaj e Avdullah Hoti jo vetëm që nuk kanë qenë tradhtarë, si i etiketonte Kurti me bandat e tij, po kanë bërë shumë më tepër se sa që Kurti kryeministër, sot mund të ëndërrojë. Megjithatë, brenda “shtratit të Prokrustit” ku është e futur Kosova, kushdo që i shtrin gjymtyrët më shumë se sa hapësira e tij, ka rrezik t’i priten, siç u ka ndodhë Thaçit, Sejdiut, Mustafës, Haradinajt e Hotit. Radhën e ka Kurti. Fatura e të gjitha kalkulimeve, komploteve e poshtërsive të komunitetit ndërkombëtar, tashmë i është lënë Kurtit në tavolinë.

“Harresa është kusht i domosdoshëm i kujtimit”.(Zhari)/

Hazir MEHMETI, Vjenë                                                                                                                        

Mbështesim propozimin për miratim nga institucionet shqiptare,  që Lulëkuqja e Kosovës me katër petale të jetë simboli përkujtues i vuajtjeve shekullore të kombit nga tmerret serbe. 

Është e domosdoshme për shqiptarët përcaktimi i  datës dhe simbolit. 

Shqiptarët u masakruan, torturuan, u dëbuan shekujve nga pushtuesit serb.  Në kontekst të përcaktimit të një date dhe simbolin e saj për të përkujtuar këtë gjenocid barbarë po nxjerr nga libri “Pranverë e helmuar” disa fakte nga arkivat dhe shtypi botëror. Serbia ishte dhe mbeti shtet terrorist. Këto tmerre nga  terrori shkatërrues ndaj kombit  shqiptar,  janë akoma të pa hulumtuara sa duhet. 
        Dokumentet më famëkeqe janë Memorandumet e Akademisë Serbe të mbështetura dhe frymëzuara nga Kisha Ortodokse Serbe. Këto memorandume fillojnë me  memorandumin e vitit 1844 – të Ilija Garashanit.  Sipas elaboratit shfarosës ndaj shqiptarëve të zyrtarit serb, Ilija Garashaninit, “Naçertania” ( 1844 ) ku ai shkruan: “Midis dy Luftërave Botërore qeveria e krajlit në emër të Reformës Agrare nacionalizoi 129.212. 94 hektar tokë në Kosovë. Gjatë kësaj kohe, në Kosovë janë vendosur 13.482 familje (serbe e malazeze) me rreth 67. 410 anëtarë në 594 vendbanime.( A J B. MAR,96 – 21 – 69, Regjistri i kolonive: datë 8. 4. 1940 ).

  Milan Obrenoviç, princi i Serbisë: “Merita më të mëdha ndaj shtetit dhe kombit serb do t’i ketë ai, i cili do të arrijë të zhdukë e të shpërngulë më shumë shqiptarë!“. “Në kushte të një dimri me borë që nuk mbahet mend, nxori nga shtëpitë rreth 300.000 shqiptarë të Toplicës, Kosanicës, Pustarekës etj., që banonin në 700 lokalitete, prej të cilave rreth 640 plotësisht shqiptare e më shumicë shqiptare islame nga fundi i shekullit XVI- fillimi i shekullit XVII. Rreth 350.000 shqiptarë kryesisht myslimanë i larguan nga trojet stërgjyshore ushtritë greke e malazeze. Burimet flasin për rreth 70.000 shqiptarë të therur, të vrarë e të pjekur në zjarrin e shtëpive në rreth 600 fshatra shqiptare të rrafshuara me zjarr vetëm më 1877 – 1978.

       Në shekullin e kaluar, pas Luftës Ballkanike, kur Turqia humbi, popullsia shqiptare autoktone në Luginën e Moravës që nga Pllana e Madhe, Nisus (Nishi) e duke vazhduar deri në Gjevgjeli përjetoi masakrat e tmerrshme nga ushtria serbe. U rrafshuan për tokë fshatra e qytete shqiptare (752 vendbanime), u masakruan mizorisht mbi 150 mijë kurse u dëbuan mbi 300 mijë shqiptarë nga tokat e tyre. Këto masakra ishin me përmasa gjenocidi i paparë deri atëherë në Evropë.
        Leo Freundlich.  Pjesë nga ky gjenocid u shkrua nga Leo Freundlich në librin e tij “Albanien Golgatha” (1913), në shqip “Gjenocidi shqiptar.  Është një dokument i cili u shkrua nga publicisti e politikani austriak me rrënjë hebre Leo Freundlich  (1875-1953) i cili përshkruan metodat e spastrimit etnik nga pushtuesi serb për të larguar popullsinë shqiptare të Maqedonisë, Shqipërisë së Veriut dhe Kosovës Është një përmbledhje e lajmeve që ai mblodhi drejtpërdrejtë  gjatë udhëtimit në krahina shqiptare gjatë pushtimit serb të viteve 1912-1913, duke shpjeguar në detaje dëbimet, dhunimet masakrat, torturat dhe abuzimet në shkallë të gjerë te popullsia shqiptare, vuajtjen nën sundimin serb nga ushtria dhe paraushtarakët çetnikë. Dokumenti u ri-përkthye nga Robert Elsie.  Leo Freundlich më tutje  në akuzën e tij shkruan: “Serbët në Shqipëri erdhën si vrasës e jo si çlirimtarë. Në Konferencën e Ambasadorëve në Londër, kufijtë e Shqipërisë u vendosën të përcaktoheshin me nxitim sipas statistikave kombëtare ose statistikave të caktuara nga  komisioni i cili do të formohet në vend aty për aty. Serbët kanë nxituar t’i ndryshojnë këto statistika me grykën e mitralozave dhe bajonetave. Ata kanë bërë mizori që janë të papërshkrueshme. Deri tani, qeveritë kanë heshtur. Por tani është e qartë se heshtja e mëtejshme është e barabartë me bashkëfajësi. Për serbët, armiku më i madh është e vërteta. Ajo e rrezikon ekzistencën e tyre”. Leo Freundlich është zëri më i fuqishëm i kohës në protestë kundër zhdukjes masive të shqiptarëve etnik në territoret e tyre etnike. Ai i cilëson fuqitë e mëdha të Evropës në bashkëfajësi të cilat nuk intervenojnë. Në shkrimet e tij protestuese argumentoi vrasjet e mbi 300 mijë shqiptarëve. 

 Prof. Dr. Olivera Milosavljeviq, Beograd: “Me politikën pushtuese të qeverisë serbe ndaj arbanasve, në kufirin perëndimor të Serbisë janë krijuar marrëdhënie të tilla që në të ardhmen e afërt vështirë se mund të pritet paqe dhe gjendje e qëndrueshme. Shtypi ynë, në një garë katastrofale për të ndihmuar një politikë të referuar dhe ekzekutuar në mënyrë të neveritshme, me muaj dhe vite ka përhapur mendime tendencioze për arbanasit.

  Ky është edhe sot mjeti i vetëm me të cilin shtypi shovinist krijon te populli serb urrejtjen ndaj arnautëve “të egër”, duke fshehur, si nepërka këmbët e egërsirës, atë që populli serb ka bërë ndaj tyre. Ballkanicus dhe dr. Vlladan [Gjorgjeviçi] kanë shkruar nga një libër të plotë me dëshirë të qartë për ta ndrydhur këtë popull të mjerë arbanas dhe ta dëshmojnë paaftësinë e tij për një jetë të kulturuar dhe kombëtare, me qëllim që të dëshmojnë se ai popull si racë, nuk ka sens për jetë të kulturuar dhe të pavarur. Ata gjithë atë që në primitivizmin e atij populli ekziston, e paraqesin jo si shprehje të shkallës së historisë në të cilën ata gjenden dhe nëpër të cilat kanë kaluar edhe popujt e tjerë, por si shprehje të paaftësisë së tyre racore për zhvillim kulturor në përgjithësi”.

 Jovan Trifunovski, “Në bazë të burimeve arkivore historike e të tjera në trevat e Sanxhakut të Nishit që nga Antika e deri në mes të shekullit XIX ekzistonte në kontinentet popullsia shqiptare”.

Dr. Jovan Haxhivasilev, shkrimtar serb, duke shtjelluar politikën shfarosëse serbe ndaj elementit shqiptar, shkruan: “Dëbimi i shqiptarëve u bë me qëllim që Serbia të bëhej shtet i pastër nacional dhe, të krijohet mundësia që aksioni i mëtejmë të drejtohet kah Kosova.

Stefan L. Popoviç: “Disa familje shqiptare iknin dhe tërhiqeshin luginës së Moravës Jugore nëpër të ftohtit e madh, nëpër grykën e Gërdelicës, deri te Vranja e Kumanova…

Nikola Pashiçi, drejtues i Qeverisë së Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene dhe themeluesi i Partisë Radikale Serbe, deklaron: “Šiptara tuči, muči i ne daj mu da uči”- Shqiptarin rrihe, mundoje dhe mos e le të mësojë”.

 Ivan Gjuriç. Nisma e të Drejtave të Njeriut, Beograd, në Parlamentin e Serbisë:  

 “Vetëm dhjetë kilometra ku tani jemi ulur, dhjetë kilometra nga qendra e Beogradit, në Batajnicë gjendet varri masiv në poligonin e njësive speciale kundër terrorizmit, me kufoma të më shumë se 700 shqiptarëve nga Kosova, prej të cilave 75 fëmijë, u varrosën në Batajnicë të kallura me një qëllim; të fshehin krimin. Nga zhvarrosja e kufomave nga tërë Kosova janë sjellë në Batajnicë të kallura e të groposura, me një qëllim; të fshihet krimi i policisë serbe dhe njësive paramilitare serbe. Shteti e me të edhe shoqëria e kanë vendosur që këtë ta injorojnë”.

Deutsch-Gjermanisht “Nur zehn Kilometer von dem Platz, an dem wir sitzen, zehn Kilometer vom Zentrum Belgrads entfernt, in Batajnic, findet sich ein Massengrab im Poligon des Anti-Terror Kommandos, mit den Leichen von über 700 AlbanierInnen aus dem Kosovo, davon 75 Kinder, die in Batajnica verbrannt und begraben wurden, mit einem Ziel: Die Gräueltaten und die Verbrechen zu verdecken. Die Leichen wurden aus allen Ecken des Kosovo hierher transportiert, um die Verbrechen und Gräueltaten des serbischen Militärs und der Paramilitärs zu verdecken. Der Staat, und somit auch die Gesellschaft, haben sich entschlossen, dies zu ignorieren“. (Perkhim: Mag.Kreshnik Mehmeti) 

Dr. Sabit Uka: “Dëbimi i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit 1877 – 1878”, libri I. Prishtinë, 1994, fq. 220 – 21 etj.). Procesin e kolonizimit të trojeve shqiptare me elementin sllav, shpopullimin e etnitetit shqiptar, serbizimin gjatë periudhave më të fundit Beogradi e ka zbatuar në mënyrë të veçantë gjatë “Krizës Lindore” ( 1875 ).

Në Luginën e Nishit gjatë kësaj periudhe, u vranë e masakruan 35.000 shqiptarë. Në një lagje të Nishit të banuar me shqiptarë, u plaçkitën e dogjën 300 shtëpi.

Qazim Meta: “Pushtuesit zbatuan gjenocid e etnocid me strategji të tokës së djegur për spastrimin etnik shqiptar të tokave të aneksuara me përkrahje morale, politike, diplomatike e ushtarake të Rusisë e të Evropës”. (Woice of Albanieans, autor: 

Dr. Jusuf Osmani: “Qeveria e kriminelit e kasapit të Ballkanit, Sllobodan Millosheviçit, dhe forcat terroriste të Republikës Federative të Jugosllavisë e të Serbisë vetëm gjatë viteve 1998-1999 vranë 8.099 civilë të pafajshëm shqiptarë. Sipas gjinive krimi ndahet kështu: 6.624 meshkuj dhe 1.475 femra. Të vrarë civilë e ushtarë të UÇK-së janë 11.738 persona, nga të cilit 10.014 meshkuj dhe 1.724 femra. Pushtuesi serb vrau dhe zhduku 1.323 fëmijë deri në moshën 16 vjeçare.

 Shënimi përkujtues i vuajtjeve të tmerrshme që pësoi shekujve populli shqiptar, është detyrim kombëtar në mënyrë që historia të mos përsëritet.  

Burimi:

A J B, mars, 69, Regjistri i kolonive, datë 8. 4. 1940.

Gazeta, Botapress, shtator, 2017 

Vranjska KotlinaI, Skopje, fq.34, 1969. 

Albanska kongra, fq- 14 – 15, Beograd, 1909, 

Putovanje po novoj Serbiji, fq 345, Beograd, 1950. 

 Sabit Uka, Dëbimi i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit 1877 – 1878, libri I, 220, Prishtinë, 1994. 

Qazim Meta, Shpërngulja e shqiptarëve prej Sanxhakut të Nishit më 1878-1912, 4 shtator 2016) 

Jusuf Osmani, Krimet e Serbisë në Kosovë 1998-1999, Prishtinë, 2012.

Mehmeti H,  Pranverë e helmuar  Prishtinë, 2020

Teksti: Slavica  Šarovič

Përktheu nga kroatishtja: Ilaz Berisha 

Në Pallatin e Shtypit në Zagreb sot u bë prezantimi i librit “Mos harro kurrë – Nikad ne zaboravi“, Gjenocidi serb në Kosovë 1844 – 1999, të autorit Prof.Dr. Nusret Pllana, në organizimin e Shtëpisë botuese “Drita” dhe nën përkujdesjen e përfaqësueses parlamentare Ermine Lekaj – Përlaskaj .

Në bazë të librit të përmendur është xhiruar edhe filmi dokumentar me të njëjtin emër, i cili u shfaq pas prezantimit të librit.

Pllana, profesor në Universitetin e Prishtinës, shkruan:

“Nuk ekziston edhe një shembull në Evropë që një shtet fqinj të ketë hartuar 35 programe për të vrarë popullin fqinj, siç kishte bërë Serbia zyrtare ndaj shqiptarëve në periudhën 1844-1999.

Ky programim kishte dy synime; të zgjerojë Serbinë në dëm të territoreve shqiptare dhe të ketë dalje në det. E gjithë kjo politikë nuk u zbatua në asnjë fazë pa pëlqimin e Rusisë. Gjenocidi, sipas argumenteve, u shfaq në pesë faza…”.

Tema e librit është terrori serb ndaj shqiptarëve në periudhën 1844 – 1999. Çdo gjë është e shkruar sipas dokumenteve historike dhe e dokumentuar shkencërisht. Libri është përkthyer në nëntë gjuhë të huaja: anglisht, gjermanisht, japonisht, kroatisht… – tha Pllana në promovimin e librit.

Lekaj Përlaskaj konsideron se, edhe pse shqiptarët flasin pak për këtë, dëshmitë e njerëzve që kanë përjetuar gjenocidin serb duhet të prezantohen para të tjerëve.

– Serbët gjithmonë paraqiten si viktima, kurse realiteti është ndryshe. Sipas këtij libri dhe filmit dokumentar, në Kosovë  janë vranë 1472 fëmijë, sepse donin të vrisnin të ardhmen tonë.

– Ky libër dhe dokumentari janë përdorur gjatë dëshmisë në Hagë – tha Lekaj Përlaskaj.

– Në promovim morën pjesë përfaqësues të ambasadave të Shqipërisë dhe të Kosovës, Sejfudin Prekazi, kryetar i Bashkësisë së Shqiptarëve të qytetit të Zagrebit dhe të Qarkut të Zagrebit, si dhe pjesëtarë të shumtë të pakicës kombëtare shqiptare.

Fjala e plotë e kryeministrit Kurti në konferencëne përbashkët për media me ministrin e Punëve të Brendshme, Sveçla

Prishtinë, 11 dhjetor 2022

Të dashur qytetarë

Të nderuar gazetarë,

Ju faleminderit që keni ardhë në këtë konferencë të jashtëzakonshme të qeverisë pas mbledhjes së Këshillit të Sigurisë të Republikës së Kosovës.

Ajo që ne e dinim në të vërtetë gjatë gjithë kohës, u shpërfaq në  mënyrën më të egër të mundshme dhe përkundë të gjithë atyre që mendonin ndryshe.

Pas 23 viteve nga përfundimi i luftës në Kosovë, Serbia kërcënon sërish me luftë dhe me rikthimin e të trupave të saj ushtarake  të cilët gati para gati çerek shekulli patën kryer gjenocid kundër popullit tonë dhe dogjën e shkatërruan pronën e pasurinë tonë.

Beogradi zyrtare sot po flet  e sillet si  para 23 viteve dhe madje udhëhiqet nga një kastë e njëjtë politikanësh me në krye ish- ministrin e informatave të Millosheviqit dhe ish zëdhënësin e partisë së Millosheviqit.

Serbia nuk po e fsheh se kërkon rikthim në Kosovë pra në esencë kërkon të vazhdojë luftën, luftën të cilën e humbi dhe kapitullimin e pranoi asokohe në Kumanovë më 9 qershor të vitit 1999.

Andaj edhe mohimi i shtetit të Kosovës dhe i pavarësisë nga ana e Serbisë përbën kërcënim të vazhdueshëm jo vetëm për shtetin tonë, por edhe për ekzistencën tonë.

Paqja në Kosovë erdhi pas rezistencës së popullit tonë dhe ndërhyrjes së aleancës më të madhe ushtarake NATO-së pra me një koalicion të demokracive më të avancuara në botë ndaj një regjimi fashist e gjenocidal siç ishte ai i Millosheviqit.

Në veri të vendit paqja mbeti përherë e brishtë. Pakoja e Ahtisaarit ishte kompromis i dhimbshëm që në mes të kundërshtimeve e protestave të mëdha popullore, u pat vendosur si solucion  përmes së cilës komuniteti serb në Kosovë fiton të drejta të garantuara, e të zgjeruara, e të rezervuara, të papara më herët jo vetëm në rajonin tonë.

Integrimi i vërtetë i veriut nuk ndodhi as pas shpalljes së Pavarësisë dhe pas më shumë se një dekade dialogu në Bruksel.

Ajo që na shpërfaqej si normalizim e integrim në veri të vendit, ishte njëfarë kompromisi me bandat kriminale të dirigjuara nga Beogradi e që në variantin e butë quheshin struktura ilegale.

Me kriminelë si Radoiçiq e Veselinoviq bëhej marrëveshje edhe për të formuar qeverinë e Kosovës edhe për të blerë qetësinë në veri të vendit ku pasi kishin nënshkruar se Forca e Sigurisë së Kosovës nuk do të dërgohej atje, tolerohej kontrabanda, zgjedhjet e Serbisë, dinari Serb, targat ilegale të Serbisë me denominime të qyteteve të Kosovës, mos pagesa e taksave as lokale e as qendrore, mos pagesa e furnizimit me ujë me energji elektrike etj.

Në thelb kjo përbën mos ushtrim të obligimeve kushtetuese e detyrimeve ligjore.  Andaj edhe një situatë e tillë është e papranueshme për një shtet demokratik, evropian e proesperues siç është Republika e Kosovës ku sundimi i ligjit është i padiskutueshëm. Sundimi i ligjit është dëshmia që kemi Republikë mbi qeverinë dhe kemi rregull të përbashkët mbi çfarëdo politike të pjesshme.

E kemi thënë edhe nga dita e parë prej se e kemi marrë detyrën, e them edhe tash se qeveria e Kosovës është e interesuar për bashkëbisedim e bashkëpunim me komunitetin Serb në Kosovë, me të gjithë serbët të cilët kanë të drejta të rezervuara e të garantuara e të cilat ata do të duhej t’i shfrytëzojnë.

Ne jemi qeveria më demokratike dhe më progresiste në rajon. Duam që komuniteti Serb në Kosovë të marrë pozitat që u takojnë me kushtetutën tonë; të zgjedhin përfaqësuesit e tyre përmes zgjedhjeve të lira e të ndershme dhe të ulen pranë nesh në parlament e në kabinetin qeveritar në mënyrë që bashkë të marrim vendimet për qytetarët e republikës.

Këto mesazhe i kemi dërguar çdo ditë, që nga dita e parë e qeverisjes sonë. Fatkeqësisht, Serbia, përmes grupeve kriminale dhe duke shfrytëzuar këtë ambient të mungesës së sundimit të plotë të ligjit në veri për një kohë të gjatë, ka mbajtë dhe po mban peng qytetarët serbë.

Ne duam të veprojmë me kujdes duke e kuptuar ndjeshmërinë ndaj situatës. Këtë e kemi dëshmuar gjatë gjithë kohës.

Në fakt, për shkak të brishtësisë së situatës atje dhe partneritetit me miqtë tanë,  me partnerët tanë evropianë e amerikanë kemi toleruar shtyrjet disa herë të zbatimeve të vendimeve tona. Por, çdo shtyrje edhe i skadon afati. Ne  nuk kemi hequr dorë nga asnjë vendim që kemi marrë sepse nuk mund të heqim dorë nga ligjshmëria dhe kushtetutshmëria e nga obligimet që i kemi  për shkak të përgjegjësive që i kemi marrë.

Paligjshmëria nuk do të tolerohet, nuk do të durohet në asnjë pjesë të vendit tonë.

Unë ftoj të gjithë Serbët në Kosovë që të punojnë bashkë me ne. Të jetojnë bashkë me ne. Të kuvendojnë bashkë me neve, të qeverisin bashkë me neve.

Serbia dëshiron kthim në kohë të luftës kur ka kryer masakra e gjenocid në Kosovë. Ne dëshirojmë të ardhme demokratike prosperuese dhe evropiane.

Qytetarët nga komuniteti serb në Kosovë nuk duhet të pranojnë të kthehen në kohëra të shkuara. Kohërat e shkuara duhet të ngelen në të kaluarën.

Serbët  janë qytetarë të Republikës së Kosovës dhe duhet të distancohen nga grupet kriminale dhe nga regjimi i Vuçiqit, i cili po i financon, po i dirigjon dhe po kërkon luftë.

Ne jemi qeveri e paqes e cila dëshiron të ruaj sigurinë për të gjithë qytetarët pa dallim feje e etnie, pa dallim moshe e gjinie. Me këtë rast dua t’i falënderoj pjesëtarët e policisë së Kosovës dhe gjithë zyrtarët e shtetit tonë jo vetëm në fushën e sigurisë të cilët po e mbajnë lart edhe moralin e tyre edhe vigjilencën e tyre ndërkohë që përgatitjet i kanë të mëdha dhe shtetërore. Militarizimi ndër vite i Serbisë na ka sjell në këtë gjendje. Ata për çdo vit ndajnë rreth 3 për qind të bruto produktit vendor për ushtri dhe armatim ndërkohë që produkti vendor u rritej dhe ky militarizim i Serbisë i shoqëruar me ambiciet hegjemonike padyshim që është kërcënim për të gjithë rajonin tonë. Ata dëshirojnë ta cenojnë integritetin tonë territorial ndërkohë po duan ta destabilizojnë gjithë rajonin e Ballkanit.

Bashkë me ministrin e Punëve të Brendshme Sveçla dhe anëtarët e tjerë që sipas detyrës janë pjesëtar të mbledhjeve të Këshillit të Sigurisë ne diskutuam së bashku dhe erdhëm në përfundimet e mira për më shumë vigjilencë dhe gatishmëri të të gjitha institucioneve të Republikës së Kosovës me detyra të veçanta edhe të MPJ-së edhe asaj të Brendshme në mënyrë që të mundësohet vendosja e paqes, e sigurisë e ligjshmërisë dhe e Kushtetutshmërisë. Nuk jemi kundër askujt sipas përkatësisë etnike por vetëm sipas raportit, sjelljeve dhe veprimeve të tyre individuale apo grupore në raport me sundimin e ligjit në Kosovë.

Diaspora për Shqipërinë e Lirë/

Diaspora për Shqipërinë e Lirë lajmëron se Gjykata Kushtetuese e Republikës së Shqipërisë vendosi në favor të padisë së lëvizjes për çështjen e ngritur kundër Shtetit Shqiptar me objekt “Konstatimi i cenimit të së drejtës kushtetuese të votës së emigrantëve në zgjedhjet për Kuvendin e Shqipërisë më 25.04.2021. Deklarimi i Urdhrit nr. 219, datë 19.04.2021 “Për karantinimin e personave që vijnë në Republikën e Shqipërisë nga Republika e Maqedonisë së Veriut dhe Greqia” si i papajtueshëm me Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë.””.

Gjykata Kushtetuese ka konstatuar shkeljen e Kushtetutes në zgjedhjet Parlamentare të Prillit 2021 duke realizuar brenda afateve kohore Votën e Diasporës dhe njëkohësisht Gjykata DETYRON Kuvendin e Shqipërisë të plotësojë boshllëkun ligjor brenda një viti nga hyrja në fuqi e vendimit!

Gjithashtu Gjykata Kushtetuese konstaton gjithashtu paligjshmërinë e vendimit të Komitetit të Covid19 pranë Ministrisë së Shëndetësisë për ti privuar Shqiptarëve me banim në Greqi dhe Maqedoninë e Veriut për karantinim të detyruar përgjatë periudhës së zgjedjeve parlamentare.

Të gjithë shqiptarët e Diasporës duhet të jenë krenarë!

Cënimi i votës së tyre tashmë ndodhet i skalitur në librat e pa-kushtetueshmërisë dhe shteti shqiptar si dhe aktorët kryesorë politikë vendosen me shpatulla pas murit për t’a mundësuar këtë të drejtë kushtetuese!

Partitë politike të mos vonojnë proçesin e realizimit të kësaj të drejte kushtetuese!

Ky vendim shënon një pikë kthese për të gjithë ne dhe numërimi mbrapsht ka filluar.

Falenderojmë përzemërisht Fondacionin “Halimi“, vecanërisht z. Eduard Halimi e avokatin z. Marash Logu për punën e palodhur me këtë cështje si dhe Gjykatën Kushtetuese që u shpreh pro kërkesës tonë.

Lajmërimi i Gjykatës gjendet këtu: https://www.gjk.gov.al/web/NJOFTIM_P_R_SHTYP_2337_1-1.php

#votaediaspores

#diasporavoton

#krenariaediaspores