Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Glauk Konjufca, i shoqëruar nga nënkryetarja Saranda Bogujevci, diplomati Prindon Sadriu dhe këshilltarët e Kabinetit, priti sot në takim një delegacion parlamentar të Maqedonisë së Veriut të kryesuar nga kryeparlamentari Talat Xhaferi. Në takimin e përzemërt dhe përmbajtjesor me kryetarin e Kuvendit të Maqedonisë së Veriut u diskutuan një mori çështjesh me interes të përbashkët, përfshirë edhe zhvillimet aktuale në rajon e më gjerë, si dhe mënyrat e forcimit të mëtejmë të bashkëpunimit mes të dyja vendeve në të gjitha fushat me interes të përbashkët. Kryetari Konjufca u shpreh i nderuar të pres në takim kryeparlamentarin Talat Xhaferi, duke e falënderuar për kontributin e tij të veçantë në ndërtimin e marrëdhënieve të mira ndërmjet Kosovës dhe Maqedonisë së Veriut që, siç tha, mund të konsiderohen më shumë se marrëdhënie miqësie e partneriteti.
“Besoj se në Kosovë ndjeheni si në shtëpinë tuaj dhe jeni kurdoherë i mirëseardhur”, tha ai. Kreu i Kuvendit njëherë vlerësoi rolin pozitiv të Maqedonisë së Veriut në procesin e anëtarësimit të Kosovës në organizatat ndërkombëtare dhe në rrugën e integrimit evropian, duke shprehur besimin se kjo mbështetje e fqinjit tonë do të vazhdojë edhe në të ardhmen.“Jemi në një rrugëtim të përbashkët. I gjithë Ballkani Perëndimor duhet të pranohet sa më parë në BE dhe në NATO për të mos lënë hapësira destabilizimi në rajonin tonë”, ka thënë kryetari Konjufca.Të dy homologët ndanë pikëpamje të përbashkëta lidhur me nevojën e thellimit të bashkëpunimit bilateral dhe avancimit të mëtejmë të marrëdhënieve ndërmjet dy parlamenteve në funksion të realizimit të agjendave të përbashkëta integruese. Në konferencën për media pas takimit, kryetari Glauk Konjufca tha se relacionet e mira midis dy vendeve diktohen prej vet natyrës së lidhjes që e kanë të dy popujt me njëri-tjetrin dhe bashkëpunimit shumë të mirë që institucionet e të dyjave vendeve kanë midis tyre.Duke veçuar këtu rolin e parlamenteve, Konjufca përmendi miratimin në të njëjtën kohë nga Kuvendi i Kosovës dhe ai i Maqedonisë së Veriut të rezolutës, përkatësisht deklaratës, kundër agresionit rus në Ukrainë, e cila, siç tha ai, po sulmohet padrejtësisht nga Federata ruse, duke shkaktuar shumë humbje të jetëve të civilëve të pafajshëm, duke mos kursyer as fëmijët.
“Ne jemi shumë të gëzuar që në të njëjtën kornizë po veprojmë së bashku me Maqedoninë e Veriut për të qenë plotësisht të përcaktuar për sanksionet për të cilat BE-ja, NATO-ja dhe shtetet më të fuqishme demokratike, në krye me diplomacinë më të fuqishme të botës, SHBA-në, po i vendosin Federatës ruse. Pra, edhe Republika e Kosovës dhe Republika e Maqedonisë së Veriut janë në të njëjtën linjë të përcaktimit properëndimor, prodemokratik dhe protransantlantik”, tha kryetari Konjufca.
Kreu i Kuvendit shtoi se anëtarësimi i Maqedonisë së Veriut në NATO edhe njëherë po e sjell në vëmendje rëndësinë e vet, sidomos pas situatës së krijuar në Ukrainë.
“Të gjithë ata skeptikë që kishin dilema për anëtarësimin e Maqedonisë së Veriut në NATO, si dhe të Malit të Zi e të Shqipërisë më herët, sot e kuptojnë se sa i rëndësishëm ishte ky anëtarësim dhe e kuptojnë po ashtu se edhe Kosova duhet sa më shpejt të bashkohet me këtë familje të ombrellës transantlantike të sigurisë, aty ku përfundimisht e ka vendin”, tha Konjufca.
Duke iu përgjigjur interesimit të gazetarëve, Konjufca tha se nuk duhet përjashtuar kurrë mundësia e agresionit serb mbi Kosovën, duke shtuar se raportet mes Kosovës dhe Serbisë janë më të këqija se ato mes Rusisë e Ukrainës.
“Federata Ruse e ka njohur Ukrainën, ishte pajtuar me shtetësinë e saj dhe prapë e ka sulmuar. Serbia as nuk e njeh Kosovën. Nga ky kuptim unë mendoj se duhet të kemi kujdes të shtuar me Serbinë. Forcat e Sigurisë së Kosovës duhet ta shtojnë nivelin e të drejtës së tyre për llojin e armatimit. Kosova duhet padyshim ta ketë edhe nivelin artilerik të ushtrisë së vet dhe natyrisht që të gjitha këto ne do t’i bëjmë në bashkëpunim me NATO-n”, theksoi kryetari Konjufca.
Ndërkaq, lidhur me mundësinë e mbajtjes së zgjedhjeve të Serbisë në Kosovë, kryetari i Kuvendit të Kosovës, Glauk Konjufca, tha se sipas mënyrës që ato janë mbajtur deri tash, pra ilegale dhe në shpërputhje me praktikat ndërkombëtare, nuk i kontribuojnë stabilitetit të Kosovës. Rrjedhimisht, ai tha, sikurse referendumi Serbisë i cili nuk u lejua të mbahej, edhe zgjedhjet e kanë të njëjtin kuptim dhe ashtu duhet të trajtohen.
Kryetari i Kuvendit të Republikës së Maqedonisë së Veriut, Talat Xhaferi, nga ana e tij, tha se ne jemi më shumë se fqinj dhe se të dy vendet kanë marrëdhënie të shkëlqyeshme bilaterale, që karakterizohen me respekt të ndërsjellë, dialog të hapur dhe konstruktiv.
Ai tha se kjo vizitë është provë konkrete për këtë konstatim, siç ishte edhe mbajtja e mbledhjes së përbashkët të Qeverisë së Maqedonisë së Veriut dhe asaj të Kosovës, në shtator të vitit të kaluar.
Kryetari Xhaferi e konsideroi tejet të rëndësishme pjesëmarrjen e Kuvendit të Kosovës në një varg institucionesh dhe mekanizmash ndërkombëtarë parlamentarë, në të cilat shtrihet edhe bashkëpunimi midis dy parlamenteve.
Po ashtu ai tha se Maqedonia e Veriut, si anëtarëve e plotfuqishme e NATO-s, mbështet aspiratat euro-atlantike të Kosovës, duke qenë në dispozicion të ndajë njohuritë dhe përvojat e fituara nga rrugëtimi euroatlantik i saj.
“Ne si Maqedoni kemi qëndrim afirmativ sa i përket anëtarësimit të Kosovës në të gjitha nismat dhe forumet multilaterale dhe rajonale dhe do të vazhdojmë edhe më tej mbështetjen e anëtarësimit të saj në të gjitha organizatat dhe nismat ndërkombëtare, në të cilat jemi anëtar me fuqi votuese”, theksoi Xhaferi.
Duke folur në lidhje me dialogun ndemjet shtetit të Kosovës dhe Serbisë, Xhaferi tha se Maqedonia i jep mbështetje të plotë këtij dialogut, i cili duhet të ketë në qendër njohjen reciproke.
Sa i përket agresionit rus mbi Ukrainën, Xhaferi përsëriti qëndrimin se Republika e Maqedonisë e dënon në mënyrën më të ashpër dhe pa rezerva këtë akt të paarsyeshëm, të pandërgjegjshëm dhe të paprovokuar, cili tanimë mori shumë jetë njerëzore dhe i cili, sipas tij, paraqet shkelje flagrante të së drejtës ndërkombëtare dhe njëherësh kanosjen më të madhe ndaj sigurisë euro atlantike.
Kryeparlamentari Talat Xhaferi po qëndron për vizitë zyrtare dyditore në Kosovë me ftesë të kryetarit Glauk Konjufca dhe gjatë ditës do ta takojë edhe kryeministrin Albin Kurti. ​

Tiranë më 4 Mars 2022

Unioni i Gazetarëve Shqiptarë në solidaritet të plotë me gazetarët dhe familjet e tyre ukrainas të cilët përballen me gjendjen e luftës në vendin e tyre. Në takimin që kryetari i UGSH, gazetari Aleksandër Çipa pati me ambasadorin e Republikës së Ukrainës në Tiranë, Shkëlqesinë e Tij, zotin Volodymyr Shkurov në selinë e Ambasadësë, pasditen e së enjtes, i shprehu diplomatit solidaritetin dhe ndjenjat e forta të mbështetjes dhe përkrahjes për popullin e Ukrainës dhe në veçanti për komunitetin e mediave dhe gazetarëve të vendit të tij. Ai i shprehu zotit Ambasador gadishmërinë që organizata e gazetarëve shqiptarë të mund të kontribuojë me ndihma dhe strehim të disa familjeve të gazetarëve që janë larguar dhe po largohen nga vatrat e tyre nëpër vende të ndryshme europiane, përfshi edhe Shqipërinë.Në takimin e mbrëmshëm ndër të tjera u fol për gjendjen dhe shqetësimin e krejt vendeve europiane prej kësaj lufte dhe pasojave në përshkallëzim të saj. Ambasadori e falenderoi drejtuesin e UGSH për ndjenjat e ngrohta vëllazërore dhe mbështetjen pa kushte që gazetarët shqiptarë po u ofrojnë kolegëve të tyre ukrainas.

Zyra Informuese

Unioni i Gazetarëve Shqiptarë

Nga ERNESTO GALLI DELLA LOGGIA

E pastaj është guximi. Është ajo gjë me zanafillë nga më të ndryshmet dhe formash të shumta, që shfaqet papritmas e kur nuk e pret e që është guximi. Është në guximin mësimi i vërtetë e sigurisht më i vyer, që Ukraina po i jep sot botës. Nuk është vetëm vendosmëria sypatrembur e presidentit të saj. Është guximi i atij që pa patur mbajtur kurrë një pushkë në dorë shkon të vishet ushtar, edhe se e din se bën një hap ndoshta vendimtar drejt vdekjes (dhe janë dhjetra mijra); është guximi i djemve e vajzave që, në lulishtet e qyteteve, përgatisin shishet Molotov me të cilët nesër ndonjeri do të vrapojë para një tanksi në rrugët e Kievit apo të Odesës; është guximi I nënave që të vetme strehohen jashtë kufijve, të ngarkuara me fëmijë, pa bërë zë që burrat e tyre dhe bashkëjetuesit i braktisin për të shkuar  të luftojnë. Është guximi I një zonje të moshuar që I del përballë një ushtari rus t’armatosur deri në dhëmbë duke I thënë ”çfarë bën këtu, ku nuk është shtëpia e jote?”. Është guximi I një grupi të vogël marinarësh, të cilët me shërbim në një ishull të parëndësishëm të Detit të Zi, anijes ruse që I urdhëron të dorëzohen i përgjigjen “shkërdhehuni!” pa e ditur fundin që do të kishin patur. 

Nga vjen guximi? Sigurisht nga shumë anë. Por më së fundi, pothajse si gjithshka, vetëm nga një anë: nga idetë e nga vlerat. Nga ideja që kemi për vetveten  e për jetën, nga vlera që i japim Vëndit që kemi për rreth e në të cilin jemi lindur, nga ideja që kemi për historinë e tij, për atë që i ka ndodhur para nesh atyre për të cilët ne jemi bij e nipa. Nga pesha e kuptimi që i japim secilës prej këtyre gjërave. Mbas shëmbullit të guximit që sot po japin Ukraina dhe njerëzit e saj gjindet një ndjenjë tepër e fuqishme dinjiteti vetiak por edhe përkatësie të përgjithëshme, ndihet të tingëllojë me një tingull shumë të qartë ideja se ka çështje për të cilat jeta mund të flijohet, për më tepër bindja se nuk mund të lejohet mujshia e atij që dëshëron të na detyrojë vullnetin e tij. E gjithë  kjo së fundi  e gatuar, si me thënë e kalitur dhe e çuar në një temperaturë shumë të lartë nga flaka e atdhedashurisë. Që nuk është  krenaria dhe kërkimi i fuqisë së kombit të vet, është para së gjithash dashuria për Vëndin për historinë e zakonet e tij, e së bashku me dëshirën për të jetuar të lirë në të, të lirë për të përcaktuar fatet, duke i bashkëndarë me të tjerë që flasin të njëjtën gjuhë, por me të cilët jemi në gjëndje të merremi vesh pa nevojën e fjalëve, por vetëm me një shikim, me një shenjë të thjeshtë me kokë. Është nga atdhedashuria, nga kjo ndjenjë e lartë por e thjeshtë të të jetuarit e të virtuteve shoqërore, nga kjo lidhje që mban së bashku shoqërinë njerëzore, që lind guximi i sotëm i ukrainasve. Një guxim që ka të bëjë edhe me ne. Që – nëse nuk duam të fshehim kokën në rërë si struci – sot na pyet të gjithë neve, banorë të Perëndimit demokratik paqësor e të kënaqur. Çfarë ka mbetur nga atdhedashuria në shoqëritë tona? A do t’ishim ne italianët t’aftë me të njëjtin vetmohim, me të njëjtën njëzëshmëri e bashkësi qëllimesh, të bëjmë diçka të ngjajshme me atë që shohim të ndodhë në Kiev apo në Mariupol? Le të përgjigjet secili për vete. Por nëse përgjigja është me mëdyshje e madje një jo, atëherë duhet të pyesim veten edhe përse. Të pyesim përshëmbull nëse biseda e jonë publike – përtej ritualit të ngrirë e të zbrazur të çdo ceremonie zyrtare – a është në gjëndje të çmojë me të vërtetë vlerat që e shoqërojnë atdhedashurinë, nëse protagonistët e jetës sonë politike tregojnë ndonjë koherencë vetiake kundrejt atyre vlerave. Të pyetemi nëse vetë ato vlera, anasjelltas , mos janë të rrethuara zakonisht, sidomos në mjediset intelektuale e të mediave, nga një farë begenisje ironike që i vizaton tashmë si një gjë jashtë kohës. Të pyetemi përsëri, për shëmbull, se nga sistemi i ynë arsimor të rinjtë italianë – tashmë të katandisur  pothuajse në mos njohjen e asgjëje nga historia e Vëndit të tyre – a mund të nxjerrin ndonjë mësim që ka të bëjë me ndjenjën e përkatësisë së përbashkët diçkaje. Kohët që po jetojmë tregojnë se si mund të ndryshojnë rrufeshëm gjërat, idetë e skenarët që i besonim më të sigurtët e më të qëndrueshmit. Sa mund të zbulohet e thyeshme, mund të zhduket në një javë, gjithshka kishim besuar deri dje. Shumë gjëra të së sotmes janë të parcaktuara të mos jetojnë më gjatë. Por për guximin e për atë që e ushqen atë është e vështirë që të mos ketë më nevojë. Më së fundi – lexohet në faqen e një libri të madh e shqetësues, “Perëndimi i Perëndimit” – mbrojtja e qytetërimit është varur gjithmonë nga një detashment njerëzish t’armatosur”. Fjalë që vlejnë aq sa vlen një profeci: por nëse vërtetë do t’ishte kështu, si do të bënin ata njerëz nëse nuk do të kishin guxim, nëse shpirti i tyre do t’ishte i përkulur nga frika?

“Corriere della Sera”, 28 shkurt 2022    Përktheu Eugjen Merlika 

Kuvendi, si një institucion klasik i organizimit shoqëror është i lashtë sa edhe historia e njerëzimit. Nga eposet e lashtësisë përmend: “… Perënditë u këshilluan… dhe Gilgameshi… mori pjesë në Kuvendin e hyjnive”. Ndërsa për ne shqiptarët Kuvendet janë një traditë e aq lashtë dhe e thellë sa edhe historia jonë. Kuvendet lidhen me specifikat etno-psikologjike dhe gjenezën e fillimit të vetëdijes kombëtare shqiptare. Ishte Kuvendi i Lezhës, i mbajtur si sot 578 vjet me pare, me 2 Mars 1444, më i shquari, në të cilin u mblodhen prijësit e Principatave apo princat e Arbërit. Ky Kuvend hodhi bazat e shtetit të parë të mirëfilltë shqiptar, faktorit bazë për një komb, shtetit të Gjergj Kastriotit Skënderbeut, ku arbëreshë të një gjuhe, një gjaku dhe tradite u bashkuan nën një shtet dhe një flamur.Nën shembullin dhe frymëzimin e Kuvendit të Lezhës u mblodhën më pas Kuvendi i Dukagjinit, Kuvendi i Kuçit, Kuvendi i Arbërit, Kuvendi Dibrës, Kuvendi i Frashërit, Kuvendi i Gjirokastrës, Kuvendi i Prizrenit për të përfunduar me Kuvendet e Republikës së Shqipërisë dhe atë të Kosovës.Nën këtë frymëzim dhe traditë të lashtë sa hyjnore, aq edhe shqiptare, Federata jonë Vatra, përgjatë 110 viteve të historisë së saj, ka pasur si gurin e themelit, organin e saj më të lartë vendim-marrës, Kuvendin Mbarë-Kombëtar. Aty u mblidhen “Princat” e degëve të Vatrës së bashku me të zgjedhurit delegatë, përfaqësues të shqiptarëve patriotë, shqiptarëve nacionalistë dhe bamirës. Më të fundit ndër Kuvendet shqiptare, Vatra mbajti tre ditë më parë Kuvendin e saj të rradhës, si shembëlltyra më e mirë e kombit të bashkuar, ku Shqipëria, Kosova, Malësia, Çamëria mblodhën bijtë e vet më të mirë nga diaspora.Dëshira dhe padurimi në rradhë të parë për t’u mbledhur, për t’u takuar me njëri-tjetrin pas dy viteve të një pandemie vrastare, ishin ndjenjat fillestare të cilat përcollën vatranët gjatë udhëtimit të tyre nga shumë shtete të ndryshme të Amerikës dhe Kanadaja për në New York.Impenjimi dhe padurimi është evident dhe i dukshëm edhe këtu në Michigan para nisjes. “Gjeneral” Alfonsi thotë: “Bother Lumaj, brother Rakaj e brother Floqi, duhet me shku nji ditë përpara, për me pushu pak, me taku miqtë tanë në Nju Jork, dhe me u pregatitë mirë për me kenë sa ma dinjitozë në Kuvend”.Një ditë para Kuvendit u mblodhëm pothuajse të gjithë bashkë, ku të ‘zotët e shpisë”, anëtarët e degës e qendrës në New York, me të parin Elmi Berisha, si dikur motit, hapën krahët, zemrat dhe kuletën në një drekë pune e cila vazhdoi deri në orët e vona.Dita e Kuvendit fillon e bardhë, jo vetëm nën këmbët e delegatëve tek shklasin velën e borës që mbulonte gjithandej tokën, por më e bardhë në zemrat dhe mendjet e tyre, e bardhë dhe e bekuar me gjithë qëllimet dhe objektivat e tyre për të realizuar në këtë Kuvend. Një nga një dhe në grupe u mblodhen delegatët si dasmorë, secili, më shumë se një individ, një energji pozitive, një vlerë intelektuale, një vlerë atdhetare që nuk tjetërsohet dhe të gjithë bashkë një aset i çmuar i kombit. Është më fat kombi shqiptar që ka për mburojë këta burra dhe gra idealistë të shqiptarizmit. Përgjegjësia dhe disponimi i organizatorëve ishte i dukshëm, pasi ky Kuvend vinte dy vjet mbas një Kuvendit të suksesshëm të Vatrës në Michigan, që këtë ta bëjnë edhe më mirë. Organizimi i Kuvendit në Qendrën Kulturore Iliria, i jep atij kuptimin original, “Një Kuvend në Iliri”.Kuvendi hapet embël dhe butë me përshëndetje, urime dhe fjalë zemre nga të ftuarit e shoqatave dhe miqve të Vatrës dhe vazhdon me diskutime të zjarrta, debate dhe kundërshtime fjalime impulsive pa pasur ndonjë kujdes për të fshehur pasionet, se domosdo: “e ka një damar Shqiptari”.I pari i Kuvendit, thërret për një pushim i shoqëruar nga një çudi kolektive; ‘Pushim!!!. Po nuk jemi të lodhur”. Megjithatë binden dhe në grumbuj mbushin korridoret. I shikon vatranët që t’i kenë harruar për pak çaste debatet duke u bërë lozonjarë, shkëmbejnë biseda dhe të qeshura nganjëherë edhe fëminore.Kuvendi kësaj rradhe konsiderohej si një gur kilometik i trajektores së Vatrës, jo vetëm se kombinon me jubileun e 110 vjetorit të themelimit të saj, por edhe për faktin se është pregatitur që më parë, një ligji i ri i Vatrës apo një Kanunorje e re. Për rreth 100 vite Kanunorja e Vatrës nuk ndryshoi, sigurisht falë mendjeve të ndritura të kombit, Konicës dhe Nolit. Ndryshimet në kohë dhe mentalitet kërkojnë një rregull të ri, një përmirësim apo përshtatje që të gjithë e ndienin se ishte tashmë e nevojshme. Megjithatë Kanunorja e Konicës mbetet prapë aty, një relike ari, e pavdekshme dhe e paprekshme, e cila sipas Nyjës së fundit të ligjores së re “…i bashkëngjiten njëra-tjetrës”. Mbas miratimit, delegatët sikur çlirohen nga një barrë e mundimshme, shohin njëri-tjetrin në sy sikur pyesin: “A do të jetë aq e mirë sa e para? Sa do ti rezistojë viteve”?! Koha është gjykatësi më i mirë ose sikurse thoshte im-atë:”Fundi dalt’ hajër”.Maratona e diskutimeve vazhdon. Zgjedhja e prinjësit të ri është një sfidë tjetë. Ndër delegatët ndihet pak lodhja e një dite të gjatë, por më e madhe është dëshira për t’ia dalë mbanë.Kandidatët lexojnë programet e tyre lakonike, të përqëndruar në pika të përgjithshme dhe më pas votimi i fundit i Kuvendit. Delegatët folën me votë duke i dhënë edhe një herë birit të Kosovës, Elmi Berisha, të drejtën t’i prirë Federatës Vatra, kësaj “Perandorie të shqiptarëve në mëgrim”, sikurse e quan një vatran në Michigan.Më pas darka, “bukë e gjithë të mirat dhe me zemër të bardhë”, e shtruar enkas dhe gratis për të vatranët. Të gjithë pa përjashtim shprehnin gëzim dhe kënaqësi, më shumë për suksesin sesa për përfundimin e Kuvendit, pasi nuk duan të ndahen. Por vjen edhe momenti i ndarjes, por jo i lamtumirës. Vatranët përshëndeten me njëri-tjetrin ashtu all-shqiptarëshe, shtrëngime të forta të duarve, rrahje shpatullash dhe puthje ne faqe. “Shihemi së shpejti vëlla”, -thote njëri. -“Jo dhe aq shpejt”, thotë tjetri, “ e bëmë çdo katër vjet tashti”.“Ehhh, jepma edhe nji herë dorën dhë faqen”, dhe shpërndahen vatranët në terr si kandilë të ndezur përpara një dite të re shprese për kombin.Nga Valentin Lumaj,Michigan, 2 Mars 2022

Prof. Dr. Romeo Gurakuqi/

Me 12 mars 1997, ne oren 20.30, nji urdhen i dale nga skutat e erreta te anti-shtetit, larg prej Labiatise, e perfshiu qytetin e Shkodres fillimisht, me pas te gjithe krahinen, artificialisht, pa asnje shkak e arsye, ne kaosin e krijuar tjeter kund ne Shqipni. Brenda pak oreve, pa pasun asnji sulm nga jashte dhe as nga mbrenda, shteti ne Shkoder ra, te gjitha institucionet, me perjashtim te Bashkise dhe Universitetit, u rrezuan totalisht, ndersa pergjegjesit shteterore leshuan detyrat dhe pozicionet e ngarkueme prej ligjit dhe kushtetutes. Vendi u vendos nen kontrollin e flakeve dhe krismave te nji anmiku qi nuk dukej e nuk shfaqej askund; jeta e qytetareve u kercenue seriozisht nga bandat e ngrituna rishtazi, nderkohe qi vala e dyte e mergimit te shkodranve qi shpresuan per te mirat e lirise, filloi te marre rrugen e vet. Shkodranet iknin pa kthim nga vendi, por fajtoret e cenimit te sigurise publike, gradualisht, jave pas jave, pa prit dhe pa kujtu, filluen te lajne duart, te rishfaqen ne skene, me shpresen naive, se ne me te vertete kujtojme qi ata jane shpetimtaret tone.Shkodra paqesore dhe normale u përfshi në mënyrën mà të papritun në nji krizë dhe turbulence qi nuk kishte te bante aspak me qytetaret e saj dhe u detyrua te përjetonte ndoshta momentet mà të vështira të historisë së saj. Mbi te gjitha qytetaret e Shkodres, te paret qi u hodhen ne barrikadat e lirise kunder diktatures, pane me syte e tyre dhe perjetuan, tradhtimin e idealit demokratik dhe patriotik, shkatërrimin e pamerituem të atyne të mirave materiale dhe morale te rikthyeme pas 1991, te cilat jepnin nji lloj shprese për të ardhmen.Asnjeni nga pushtuesit e huej qi kaluen në këtë truall, nuk e lanë këtë qytet dinjitoz mà të pambrojtun, sesa “shteti rrëmujë” shqiptar i viteve 1997, 1998. Pasojat e kesaj goditjeje te pameritueme, asnjihere nuk u rekuperuan, mbasi toka e djegun e lanun mbrapa nga kaosi i nxitun me qellim, ikja e banoreve te rrethuem nga dhuna dhe permbysja e hierarkise se komandes ne komunitetin vendor, perkunder rregullave qe i rithemeluem me aq mundim gjate viteve 1991 dhe 1992, shkaterroi arsyen, pergjegjesine qeverisese e udheheqese pergjithnje. Ajo cfare erdhi mbrapa ne ndjesine e te mbijetuemve dhe te pamundunve te mbetun ne rrethimin e varfnise, ishte bindja, se per me ba hajr ne kete vend, tash e mbrapa, duhej vec perulje, bindje e verbert ndaj te vertetave qe na imponin Zotat e Larget, sherbim i verber, servilizmi, ngritje flamujsh dhe brohoritje per ma te medhenjt, te huej per ne, qi dijne gjithshka.Kushdo bani ndryshe, u vendos nen shenjestren e atyne qe kishin monopolin e te vertetes, te patriotizmit, te demokracise, social- demokracise, liridashjes dhe pesuan yryshin e skuadrave te servitoreve.Edhe pse me pas jane ba perpjekje per rekuperim te kodeve drejtuese mbi traditen dhe mbi burime njerezore udheheqese te bazueme mbi hierarkine intelektuale, filli i percaktuem ne start nuk u kap kurre. Madje sot, pas 25 viteve nga ajo kohe e cmendun, liria vazhdon me kene lehtesisht e cenueme, e dhunueme me metoda mjeshtrash, ndersa presioni i nendheshem i pushteteve dhe pushtetareve, kamuflon dhe inskenon demokraci te brendshme qytetare, entuziazem popullor rrenc, llogorizim te detyruem, si askund tjeter ne Shqipni.Ka ardhe nje dite qe ne Shkoder, liria jone trumbetohet, nderkohe qe ajo nuk ekziston.Kemi ardhe ne nji vit te atille kur nji populli qe s’ka pase nevoje kurre me ia mesue rrugen e vet askush, sot ia shenojne me cdo lloj shkumsi, ia percaktojne me cdo lloj fjalimesh boshe, ia kufizojne me cdo lloj menyrash shternguese, dhe ai nuk bzan, duke u vendos ne rreshtin e urdhnuem.E trishte te them, por edhe pas 25 viteve, po notojme te përgjumun në teatrin shqiptar te demokracise se kontrollueme nga te Medhenjte, pa e ditun ku àsht bregu i përtejmë i shpresës dhe po nuk u ndalem me mendue nji here mire per projektin tone udheheqes, zhvillimor, emancipues, vetqeverises, mbi kodet tona shekullore, mund të vendosemi edhe ma tutje, spontanisht, padrejtësisht, në rolin e nji lodre të destinueme për t’u sakrifikue nga meskiniteti i politikës se ndertueme per arsye jo publike, krejt larg nesh, pertej bashkesise se rregullave qe na jena mesue me u qeverise, drejtue dhe bashkejetue.