Nga ERNESTO GALLI DELLA LOGGIA – “Corriere della Sera”, 17 maj 2024 – Përktheu Eugjen Merlika/

Ka një pa-arsyeshmëri të tërbuar në manifestimet me të cilët nga San Françisko në Paris mijra të rinj perëndimorë po pushtojnë universitetet e sheshet për të vërtetuar mbështetjen e tyre për çështjen palestineze. Është e njëjta që, pjesërisht, po shohim në “Intifadën studentore” edhe n’Itali. Është një pa-arsyeshmëri e vendosur të mos i japë as më të voglin kujdes arsyeve të Izraelit. Për ta bota fillon sot: ndodhitë historike – që nga protektorati britanik deri në vendimin e OKB të vitit 1947 mbi lindjen e dy Shteteve, nga refuzimi i menjëhershëm i këtij vendimi nga ana e arabëve deri në serinë e gjatë të luftërave të njëpasnjëshme – gjithshka është injoruar,  gjykuar e parëndësishme  mjaft që të shprehej vetëm e sidoqoftë ajo që është e ngutëshme në shpirtërat e atyre të rinjve: nevoja për të përbindëshuar Izraelin e për t’u vërsulur kundër tij duke e shënuar me gisht si një përqëndresë  shpirtligësish.

Por nëse synimi i vërtetë mos të jetë në të vërtetë ai që çirret në kupë të qiellit, nëse nuk do t’ishte Izraeli, por një tjetër? 

Lëvizjet e të rinjve  gjithmonë, në fund janë të drejtuar kundër babait. Kundër komandës së tij që detyron bindjen ndaj normave e roleve të shoqërisë, që paraqitet detyrimisht si një lloj tredhjeje të dëshirës seksuale ose të plotfuqisë së bijve. 68-ta mëson. Por me përjashtim të pak grupeve, bijtë kryengritës të atëhershëm  frymëzoheshin sigurisht nga ide, libra, miklime. Megjithëse vendoseshin në kundërshti të rendit qenësor, ishin pjesë integrale e pasurisë kulturore ideologjike të botës së etërve. Marksi, Frojdi, Marcuse, Foucault, Laing, Niçe, Lévi-Strauss mund të viheshin më së miri n’atë që mbas njëzetë vitesh Allan Bloom do t’a quante “Kanuni perëndimor”. E njëjta gjë, në një farë mënyre mund të thuhej edhe për Leninin, madje edhe për Stalinin.

Ndërsa ai që është e ri dhe i jashtzakonshëm është fakti – në mënyrë shëmbullore i dukshëm në universitetet amerikane – që kryengritja rinore kundërizraeliane e sotme jo vetëm nuk shkërben asnjë lloj norme kulturore, aq më pak perëndimore, asnjë tekst, asnjë libër, por prapatoka e saj qëndron e gjitha në një fushë programatikisht e rrënjësisht armiqësore ndaj Perëndimit si i tillë. Në thelb protagonistët e saj e përdorin Izraelin thjesht si një simbol, si një dash për kurban. Sulmojnë Izraelin për të shprehur mospranimin e tyre kundrejt Perëndimit, historisë së tij, vlerave të tij, themeleve të antropologjisë së tij – që nga rendi i dyshgjinisë tek prindëria e themeluar mbi praninë e një burri e të një gruaje.Për secilën nga këto gjëra vihet nën padi karakteri i pandehur gënjeshtar, shtypës.

Në të vërtetë, pra, ajo që lajmërojnë manifestimet e gjithë këtyre muajve, “Inttifada studentore” e afërt, mijra thirrjet “ Palestine will be free from the river to the sea”, është një ndarje e mundëshme e Perëndimit nga bijtë e tij. 

Por nëse ata nuk arrij t’i njoh më, faji nuk është vetëm i tyre. Ndoshta është  edhe i faktit se prej kohësh  në një lloj dëshire vetëshkatërrimi, Perëndimi ka shkuar duke humbur kuptimin e historisë së tij, pra  edhe identitetit të tij. Sepse Perëndimi ka arritur në një pikë në të cilën nuk qëndron më në asgjë. Të gjithë nyjet e lidhura në dhjetëvjeçarë të gjatë po ngecin në krëhër: arsimi dalëngadalë copë copë është tashmë pothuajse i paqënë, zhdukja pasuese e traditës kulturore, ngërdheshja që shoqëron çdo propozim konservator, i barazuar në dy këmbë si një propozim reaksionar; mënjanimi i bashkuar me dënimin e çdo trajte antropologjike të së shkuarës si “e kaluar” e anasjelltas përkrahjen e çdo gjëje të re sepse është e re, edhe se të papërdorur, të çuditëshme, ”eksperimentale”: pastaj fundi i çfarëdo edukimi sentimental të njerëzve, pakuptimësia thelbësore shoqërore e marrëdhënies burrë grua, brejtja e kuptimit të atësisë e të mëmësisë, shthurja e lidhjeve familjare e të bashkësisë, rënia e çfarëdo institucioni, ideje ose politike që synon të projektojë personin  në një përmasë përmbi individuale. A nuk duket në këtë dritë sot Perëndimi? Sigurisht ; edhe shumë të drejta e një mirëqënie e mjaftueshme. Por çfarë tjetër përtej kësaj? E megjithatë përse Izraeli  atëherë? Përse hebrejtë? Përse të kemi inatin me ta? Sepse në skutat më të fshehura të psikës njihet se si janë gjërat. Sepse hebraizmi rikujton menjëherë një zanafillë: zanafillën. Është prej aty që në një farë mënyre vijmë edhe ne, është aty në një farë mënyre edhe zanafilla e jonë, ajo e Perëndimit. “Shpirtërisht ne jemi semitë”: mund t’a përsërisim edhe neve atë që tha një papë, kur bëhej fjalë për t’i u kundërvënë zotërijve të kryqit të thyer, urrejtës të qytetërimit perëndimor të cilët, jo rastësisht, shihnin tek hebrejtë, pikërisht për këtë, armikun kryesor për të asgjësuar. Bijtë e Perëndimit që për fajet tona nuk duan të njihen më në të që nga çasti që shohin në të vetëm të keqen, e që rebelohen duke dshur t’a shkatërrojnë, edhe ata , megjithë mangësinë që i karakterizon  e nuhasin si janë gjërat. Nuhasin se nëse duhet vërtetë të shpërbëhet Perëndimi, siç duan të bëjnë ata të rinj, duke larguar peshën e një atësie të gjykuar të padurueshme, atëherë ajo atësi duhet goditur në zemër, në burimin e saj. Pikërisht duke u çjerrur vdekje Izraelit, vdekje sionistëve…..

“Corriere della Sera”, 17 maj 2024 – Përktheu Eugjen Merlika.    

ASHAK/

Kolec Topalli ka lindur në Shkodër më 1938, shkollimin fillor e mori në vendlindje dhe në Berat, pastaj në Tepelenë e më tej në Portopalermo. Më 1955 mbaroi shkollimin e mesëm pedagogjik në Shkodër, ku nisi edhe punën si mësues në fshatrat e Kukësit, pastaj të Lezhës. Pa u shkëputur nga puna, mbaroi studimet për gjuhë-histori në Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkodrës dhe pastaj për gjuhë-letërsi në Universitetin e Tiranës (1964). U diplomua, por për arsye biografie në rrethin e Lezhës u pushuan nga puna. Më vonë e emëruan arsimtar në fshatrat e Gramshit, ku qëndroi 7 vjet. Më 1971 e transferuan në fshatin Nikël të rrethit të Krujës, ku punoi deri më 1991. Edhe pse për një kohë nuk e gëzonte as të drejtën e botimit, ai i vijoi studimet me durim duke marrë gradën “kandidat i shkencave” më 1987, ndërsa gradën doktor i shkencave më 1992. Nga viti 1991 u përfshi në zhvillimet e gjithmbarshme të vendit dhe shumë shpejt u emërua Sekretär i Përgjithshëm i President it të Republikës, ku qëndroi disa vjet. Më 2006 qe emëruar këshilltar diplomat në Ambasadën shqiptare në Romë, por në krye të një viti iu kthye sërish punës shkencore. Nga viti 1994 deri më 2009 ka dhënë leksione të fonetikës historike në Fakultetin e Filologjisë të Universitetit të Tiranës. Nga 1997 filloi punën në Institutin e Gjuhësisë në sektorin e Historisë së gjuhës, ndërsa nga 2008 është koordinator shkencor në Qendrën e Studimeve Albanologjike. Si studiues K. Topalli ka marrë pjesë aktive me ligjërata, konferenca shkencore e veprimtari të tjera në kongrese e konferenca kombëtare e ndërkombëtare në qendra dhe me raste të ndryshme të Europës, përfshirë dhe veprimtaritë në Prishtinë. Për kontributin e tij në fushën c arsimit më 1993 është nderuar me titullin “Mësues i Popullit”, ndërsa për merita në fushën e shkencës më 1994 i është dhënë titulli “Drejtues kërkimesh”. Anëtar i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë është zgjedhur në vitin 2008. Akademik Kolec Topalli ka botuar 17 vepra studimore-monografike, prej të cilave 10 në fushën e fonetikës historike (një e përkthyer italisht); këtë seri studimesh në fushën e fonetikës historike ai e ka përmbyllur në veprën sintezë “Fonetika historike e gjuhës shqipe” (2007). Më pas vijnë veprat: “Theksi në gjuhën shqipe” (1995), “Për historinë e hundorësisë së zanoreve” (1996), “Zhvillimi historik i diftongjeve në gjuhën shqipe” (1998), “Shndërrime historike në sistemin zanor të gjuhës shqipe“ (2000) “Sonantet e gjuhës shqipe” (2001) “Mbylltoret e gjuhës shqipe“ (2002) „Fërkimoret e afrikatet e gjuhës shqipe“ (2003) dhe “Dukuritë fonetike të sistemit bashkëtingëllor” (2004). Vepra “Fonetika historike e gjuhës shqipe” (2007) paraqet një përmbledhje të të gjitha monografive të mëparme, ndërsa “Ricerehe sulla storia dciraccento in albanese” Cosenza 2007, është një përkthim i së njëjtës vepër të botuar shqip më parë. Në fushën e gramatikës historike ai ka botuar katër vepra monografike, për ta përmbledhur gjithë këtë punë me veprën sintetizuese “Gramatikë historike e gjuhës shqipe”. K. Topalli ka botuar dy tekste universitäre në fushën e historisë së gjuhës, ndërsa ka botuar edhe “Fjalorin etimologjik të gjuhës shqipe”. Në shkencën dhe kulturën shqiptare akademik Kolec Topalli tashmë ka krijuar figurën e një personaliteti që ia ka dalë të krijojë vepër me vlera të rralla shkencore. Vdiq në Shkodër në vitin 2018.

Pak ditë më parë në Selinë e OKB në New York u festua 30 vjetori i Ditës Ndërkombëtare të Familjes. Për të ndjekur nga afër punimet e kësaj dite të shënuar për familjet në mbarë botën ishte ftuar edhe Organizata e Gruas “Shpresë & Paqe” në SHBA. Dita ndërkombëtare e familjes përcaktuar nga Kombet e Bashkuara festohet çdo vit në mbarë botën. Si një ditë shumë e rëndësishme familjare, gëzojnë e drekojnë të gjithë së bashku prindër e fëmijë. Dhe ata prindër, që janë të divorcuar duhet të bëjnë dhurata për fëmijët e tyre. Ndihmohen të rinjtë për projektet e reja, ndërsa të moshuarit në punët e kërkesat e tyre.

Dita Ndërkombëtare e Familjes festohet më 15 maj dhe është shpallur si dita e familjes nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkura në 1993 me rezolutën A/RES/47/237. Ajo pasqyron rëndësinë që u jep familjeve bashkësia ndërkombëtare. Dita Ndërkombëtare e Familjes ofron një mundësi për të promovuar ndërgjegjësimin për çështjet dhe njohuritë të proceseve shoqerore ekonomike dhe demografike që prekin familjet.

Korresp. “hope & peace”

Është e pabesueshme se si në mbledhjen  e mbajtur me 14.05.2024, të Komisionit për Arsim, Shkencë, Inovacion, Kulturë, Rini dhe Sport, është votuar Statuti i Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina” votim ky i cili ka përfshirë edhe propozimet për heqjen e emrit të Heroit Kombetar Hasna Prishtina nga UP. Në rrethana normale nuk do të duhej të shprehej nevoja për përmendjen e kontributit të Heroit Kombëtar Hasan Prishtina, por meqenëse kemi ardhur deri në këtë pika, ku propozimi për heqjen e emrit të tij nga UP, ka kaluar të gjitha hallkat deri në Kuvendin e Republikës së Kosovës duke perfshire edhe votimin në Komisionin për Arsim, Shkencë, Inovacion, Kulturë, Rini dhe Sport dhe tani pritet votimimi në seance plenare, jemi të detyruar të ju sjellim në vëmendjen tuaj një pjese të kontributit të tij të pashoq prej një intelektuali, organizator të kryengritjeve për liri e pavarësi, kontribuues unik në hapjen e shkollave shqipe dhe përhapjes së arsimit shqip në trojet shqiptare, përfaqësues i të drejtave të shqiptareve në Parlamentin Osman etj., të cilën e gjeni si me poshtë:

KONTRIBUT I HASAN PRISHTINËS, NDËR ATDHETARËT ME TË SHQUAR TË LËVIZJES KOMBËTARE SHQIPTARE

Në kohën e reaksionit të hapur ose të fshehur të regjimit xhonturk dhe përkrahësve të tij, arsimi kombëtar vazhdoi të zhvillohej, ndonëse me hapa shumë të ngadalshëm. Në këtë rrugë, një kontribut të theksuar kishte dhënë Hasan Prishtina, ndër atdhetarët me të shquar të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare. 

Kontributi i tij për zhvillimin e arsimit kombëtar para shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë (28 Nëntor 1912), është mjaft i theksuar dhe i rëndësishëm, në kohën kur viset shqiptare ndodheshin nën sundimin e Perandorisë Osmane. Përpjekjet e tij për hapjen e shkollave shqipe gjatë viteve 1908-1912, sa ishte deputet në parlamentin osman, përbënin një pjesë kulmore të luftës së përgjithshme për liri kombëtare të shqiptarëve. Në këtë rrugëtim ai mëtonte për libra në gjuhën shqipe, për praktikimin e alfabetit latin dhe për hapjen e shkollave shqipe fillore, të mesme e të larta.

Në kohën kur kishin filluar të formoheshin klubet shqiptare, të cilat në platformën e tyre përfshinin edhe çështjen e arsimimit të shqiptarëve në gjuhën amtare, me shkollën shqipe në Vilajetin e Kosovës u mor Klubi Shqiptar i Shkupit, i formuar në gusht të vitit 1908 me kërkesën e Hasan Prishtinës dhe bashkëveprimtarëve të tij.

Ndër aksionet e mëdha të këtij klubi ishte edhe inicimi i Kongresit të Alfabetit Kombëtar. Kështu, më 14-22 nëntor 1908, në Manastir, u mbajt Kongresi i Alfabetit. Mirëpo, me gjithë vështirësitë e pengesat me të cilat u përball ky Kongres, veprimtaria për realizimin e synimeve kombëtare nuk u ndal, por u shtua edhe më tej.

Në Kongresin e Elbasanit, më 2-8 shtator 1909, u vendos në hapjen e një shkolle normale të mesme e kombëtare. Kështu, me hapjen e Normales së Elbasanit, më 1 dhjetor të vitit 1909, Hasan Prishtina po përgatiste djem nga vilajeti i Kosovës që t`i dërgonte atje për shkollim, vetëm në Normalen e Elbasanit, atdhetari Hasan Prishtina dërgoj mbi 70 nxënës nga Kosova dhe Maqedonia, ku me mjetet e tij mori përsipër të gjitha shpenzimet për shkollim të tyre.

Meqenëse hapja e shkollave në gjuhën shqipe nuk gjeti mbështetjen e qeverisë xhonturke, atëherë Hasan Prishtina i bënte thirrje shqiptarëve anembanë që të ndihmojnë me të ardhurat e tyre përhapjen e diturisë në Shqipëri. Për këtë çështje ai kishte vendosur të jepte 5% të të ardhurave vjetore në dobi të zhvillimit të arsimit kombëtar në Shqipëri. Me këto mjete materiale ai mund të mbante rreth dhjetë shkolla shqipe në Kosovë dhe t`i shkollonte në Normale të Elbasanit më shumë se 70 nxënës nga vilajeti i Kosovës.

Në kohën kur po zhvillohej Kryengritja e Përgjithshme Shqiptare e vitit 1912 (maj-gusht), nismëtar i së cilës ishte Hasan Prishtina dhe atdhetarë të tjerë, ishte korrur një sukses i dukshëm i kryengritësve të cilët kishin arritur në Ferizaj (5 gusht 1912), ku në po këtë ditë kishte dalë edhe dekreti perandorak për shpërndarjen e parlamentit, por njëkohësisht në Ferizaj u thirr një kuvend me nismën e Hasan Prishtinës.

Ai i paraqiti këtij Kuvendi 14 kërkesa që ndryshe njihen edhe si “14 pikat e Hasan Prishtinës”, brenda të cilave i kushtoi rëndësi të madhe çështjes së arsimit dhe hapjes së shkollave në gjuhën shqipe, duke e ndarë arsimin laik nga ai fetar (pika 5, 6, 7 dhe 8).
Në artikullin me titull “Shqipëria e Re” të botuar në gazetën “Liria e Shqipërisë” në Sofje, më 22 tetor të vitit 1912, vlerësohej lart veprimtaria atdhetare e Hasan Prishtinës në luftën e vazhdueshme të tij për liri dhe të drejta kombëtare të shqiptarëve në kuadër të Perandorisë Osmane. Prandaj, kontributi i Hasan Prishtinës në emancipimin kombëtar të shkollës shqipe dha rezultate konkrete dhe të pazëvendësueshme. 

Bazuar në propozimet për ndryshime në draft statutin e Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina” paraqesin këtë:

T H I R R J E

Ju bëjmë thirrje të gjithë deputetet e Kuvendit të Republikës së Kosovës, të cilën kane memorie historike dhe të cilët njohin sadopak kontributin e papërsëritshëm të Heroit Kombëtar, ideatorit të Pavarësisë së Shqipërisë, Kryeministrit të VIII-të të Shqipërisë, Hasan Prishtinës, të mos përkrahin propozimin për heqjen e emrit të tij nga UP.

ZGJIDHJA E PROPOZUAR:

Në ndryshimet e Statutit të Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”, nder të tjera është parapare heqja e emrit të Heroit Kombëtar “Hasan Prishtina” nga ky Universitet, andaj në lidhje me këtë, paraqesim këtë:

P R O P O Z I M

Të amandamentohet Neni 2 i draft statutit të Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”, si në vijim:

Neni 2

Emri

1. Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina” mban emrin e Heroit Kombëtar Hasan Prishtina, ky emër i është vënë në vitin 2012.
2. Emri në përdorim është “Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina”
3. Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina” përdor akronimin “UP – Hasan Prishtina”.
4. Universiteti shfrytëzon emrin Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina” në çdo komunikim zyrtar, të brendshëm dhe ndërkombëtar, në aktet juridike që janë të autorizuara apo të nxjerra sipas këtij statuti, në simbolet dhe në dokumentet publike të tij.
5. Universiteti përdor edhe emrin “University of Prishtina “Hasan Prishtina” në gjuhën angleze dhe emrin “Universitas Studiorum Prishtiniensis “Hasan Prishtina” në gjuhen latine.
6. Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina” është trashëgimtar i vetëm ligjor dhe institucional i universitetit të themeluar me Ligjin mbi themelimin e Universitetit të Prishtinës (“Fletorja Zyrtare e KSAK” nr. 33/69 më 18 nëntor 1969).
7. Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina” përfaqëson një monument të trashëgimisë historike, kulturore dhe institucionale të Kosovës dhe si i tillë gëzon mbrojtje më këtë statut.

Po ashtu në secilin rast, në këtë statut, aty ku përdoret Universiteti i Prishtinës të plotësohet si në vijim: Universiteti i Prishtinës “Hasan Prishtina”

Në lidhje me mirënjohjen ndaj kontributit të plejadës së Heronjve Kombëtar, Fondacioni “Hasan Prishtina”, shpreh gatishmërinë për të marr përsipër koston financiare për sponsorizimin e një ligj, ku përmes thirrjes publike mbarëkombëtare do të angazhoheshin historian, jurist dhe ekspert të fushave të nevojshme, në lidhje me hartimin e një ligji i cili do të rregullonte njohjen dhe respektin e heronjve, ku do të vendoseshin kritere për identifikimin, përzgjedhjen dhe nderimin e heronjve kombëtarë dhe  për të parashikuar kategoritë e heronjve dhe përmes bazës ligjore të rregullohet të ruajtja e kontributit të tyre dhe mos lejimi i diskriminimit ndaj tyre (përmes emërtimeve të shesheve, institucioneve, ndarjes se medaljeve shtetërorë apo mirënjohjeve në emrin e tyre etj.)

Me nderime:

Mehmet Prishtina

Drejtor i Fondacionit “Hasan Prishtina”

Prishtinë, maj 2024

 Satirë nga Rafael Floqi 

Në një botë ku gjuha e trupit është më e lexueshme se hieroglifet egjiptiane, shtrirja e dorës në politikë është një art i hollë që kërkon vite praktike dhe një diplomë në akrobaci sociale. Imagjinoni një skenë ku politikanët janë si balerinë të baletit të madh të diplomacisë, ku çdo lëvizje e dorës ka një kuptim të fshehtë. Një shtrirje e dorës mund të jetë një ftesë për bashkëpunim, ose një mënyrë për të fshehur një buzëqeshje të zbehtë pas një dorë të shtrirë me forcë. 

Në një botë ku çdo gjest i trupit analizohet më shumë se veprat e Shakespirit, keqkuptimet janë po aq të zakonshme sa dhe postimet në rrjetet sociale. Imagjinoni një skenë ku një politikan i shtrin dorën një kolegu nga larg, dhe ky gjest interpretohet si një sinjal për një aleancë të re ndërkombëtare.  A thua? Dhe kur kjo shoqërohet me një ngërdheshje nënvlerësimi tregon më shumë se nënçmim. Ose kur një tjetër mbyll sytë gjatë një përqafimi, dhe ekspertët e gjuhës së trupit e shpallin atë si një moment të paparë të ndjenjës së bashkimit. Ndërkohë, në realitet, politikani i pari thjesht nuk donte të lëvizte nga vendi sepse e shqetësonte majasëlli, dhe i dyti mbylli sytë sepse dielli ishte shumë i ndritshëm. 

Ah, ironia e interpretimit të gjuhës së trupit, ku një shtrirje dore mund të shkaktojë një krizë diplomatike dhe një përqafim mund të jetë fillimi i një marrëdhënieje të re – ose thjesht një dëshirë për të shmangur kontaktin me sy. Në fund të ditës, populli më mirë të mbajmë duart në xhep dhe sytë hapur, për të shmangur çdo keqkuptim që mund të na bëjë të dukemi si protagonistë të një komedie të vjetër të keqkuptimesh.

Në një botë ku diplomacia zhvillohet nëpërmjet konkurseve të gatimit dhe pijeve të forta kryeministri shqiptar Rama përfundon në një situatë të sikletshme. Pas një nate të gjatë të negociatave të rënda, me mikun e tij Vuçiqin pas notës për Vulinin, ku menutë përfshinte gatime tradicionale ballkanike dhe një sasi të konsiderueshme rakie, lideri ynë madhështor e gjen veten në një situatë delikate.

Ai duhet të përballet me një sfidë më të madhe: të mbijetojë deri në WC pa ndonjë incident. Me stomakun që kërkon liri dhe fytyrën që rrezikon të humbasë dinjitetin, ai zgjedh të qëndrojë ulur, duke i zgjatur dorën Kurtit si një mjeshtër i marifeteve politike. Po të jetë punë barku po ja falim …por….

Kurti, i cili është mësuar me surpriza në politikën e Ballkani, pranon dorën e zgjatur me një buzëqeshje të gjerë, duke e kuptuar lojën e fshehtë të politikanit që i pëlqen nofka ‘Skëndërbe” dhe të vishet me bollkat e babait të Kombit Ismail Qemali. Ndërkohë, mediat e pranishme janë të zëna duke spekuluar nëse ky akt i zgjatjes së dorës do të thotë një aleancë të re apo një marrëveshje sekrete.

Duke qëndruar në vend dhe duke shtrirë dorën, personi mund të tregojë një pozicion të sigurt dhe të kontrolluar, duke mos u lëvizur nga pozicioni i tij. Të jetë këtu ?

Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se gjuha e trupit është shumë subjektive dhe mund të interpretohet ndryshe në kultura të ndryshme, p.sh. Pas një periudhe të gjatë reflektimi në WC, z. Rama del triumfues, i pastër dhe i freskët, gati për të vazhduar me darkën e delegacioneve. Ai i shpjegon Kurtit me detaje të plota aventurën e tij, duke fituar mirëkuptimin dhe ndoshta edhe një mik të ri në skenën politike, por kurrkush se beson këtë imagjinatë.

Ndërsa shqiptarët mbeten të lidhur me zinxhirët e spekulimeve, politikani ynë vazhdon të ecë përpara, duke iu arsyetuar për një incident që në fund të fundit, mund të ndodhte me këdo në botën e politikës së Ballkanit. Në gjuhën e trupit, kur dy burra shteti përqafohen dhe njëri mbyll sytë, kjo mund të simbolizojë një moment të thellë emocional ose një lidhje të fortë. Mbyllja e syve gjatë një përqafimi mund të tregojë: një shenjë e besimit dhe rehati në praninë e tjetrit, duke treguar një lidhje të fortë dhe të sigurt. Dhe mund të tregojë një ndjenjë intimiteti dhe ngrohtësie, si dhe një dëshirë për të përjetuar plotësisht momentin e përqafimit.

Në një botë paralele të satirës politike, ku çdo veprim dhe fjala e politikanëve shndërrohet në një vepër arti të gjallë, le të imagjinojmë një skenar ku Edi Rama, kryeministri i një vendi të quajtur Shqipëria e Madhe, është protagonisti ynë. Në këtë botë, Edi Rama nuk është thjesht një kryeministër, por një artist i madh, një Picasso i politikës, që pikturon të ardhmen e kombit të tij me çdo dredhi të penelit të tij. Çdo batutë që ai hedh në konferenca është një pikturë e re në galerinë e tij të madhe të diplomacisë.

Në Samitin e Malit të Z, ku liderët e Ballkanit Perëndimor mblidhen për të diskutuar çështje të rëndësishme, Rama shfaqet si një burrështetasi i lig, por në të vërtetë, ai është një burracak që luan lojën e tij të madhe të përqafimeve. Përqafimi me Vuçiqin nuk është asgjë më shumë se një performancë artistike, një shfaqje e dashurisë vëllazërore në skenën ndërkombëtare.

Por prapa kësaj fasade, populli i Shqipërisë e Madhe e di mirë se çfarë fshihet: një labirint i korrupsionit, drogës dhe krimit të organizuar, ku Rama është dirigjenti i një orkestre të gardianëve që luajnë simfoninë e tij të pushtetit.

Ndërsa për Kosovën, Rama duket se ka hartuar një strategji të fshehtë, duke përgatitur draft-statute dhe duke bërë lojëra të fshehta me Vuçiqin dhe liderë të tjerë evropianë. Ai e sheh veriun e Kosovës si një skenë të zbrazët ku KFOR-i është regjisori i vetëm. Në fund të ditës, Rama ëndërron për një Shqipëri dhe Kosovë të bashkuar nën një president të vetëm, duke aluduar në veten e tij si babai kombëtar. Por historia e Shqipërisë së Madhe nuk mund të shkruhet vetëm nga një njeri, dhe populli i saj kërkon përgjigje dhe veprime, jo vetëm përqafime dhe dredhi politike. 

Ah, çfarë kohësh të arta për të qenë në politikë, ku Edi Rama, kryeministri ynë i dashur, është një shembull frymëzues për të gjithë ne. Ai është artisti i madh, Leonardo da Vinci i kohëve moderne, që pikturon të ardhmen e kombit me ngjyra të ndritshme të dredhive dhe batutave. Në Samitin e Malit të Zi, ai shkëlqen si ylli më i ndritshëm në qiellin e politikës, duke u përqafua me Vuçiqin si me një vëlla të humbur që sapo e ka gjetur. 

Oh, dhe mos harroni atë përqafim të ngrohtë, të sinqertë me Vuçiqin – ishte thjesht një moment i magjishëm që tregon se sa larg mund të shkojë diplomacia e vërtetë. Dhe kur ai nuk e “luajti bythën” teksa përshëndete me Kurtin, ishte një demonstrim i qartë i forcës dhe vendosmërisë së tij të palëkundur. 

Ndërsa për atë draft-statutin sekret për Asociacionin e komunave serbe, çfarë gjenialiteti! Rama është një strateg i vërtetë që luan shah me botën, duke lëvizur figurat e tij me një finesë që vetëm një maestro i politikës mund ta bëjë. Dhe ideja e tij për një president të përbashkët për Shqipërinë dhe Kosovën? Thjesht një vizion i parë nga një mendje e ndritur.

Në fund të fundit, kush jemi ne pa udhëheqjen e tij të mençur? Edi Rama, babai kombëtar, udhëheqësi i padiskutueshëm, artisti i madh, është pikërisht ajo që na duhet për të na çuar në një të ardhme të ndritshme – ose të paktën, kështu duket në pikturat e tij.

Në këtë univers satirik, Edi Rama është një personazh i madh, një aktor në skenën e politikës që luajnë rolin e jetës së tyre, ndërsa populli shqiptar është publiku që pret të shohë nëse shfaqja do të ketë një fund të lumtur apo jo. Dhe vetëm i mbetet të komentojë mbi domethënien e dhënies së një dore të shtangët, duke diskutuar në facebook, nëse ishte kjo keqkuptim i lojëse së trupit, apo lojë e turpit.