Prof. Viola Isufaj/

Fotoja emblematike e ballkonit e cila jep festimet në Vlorë, para godinës së Qeverisë së Ismail Qemalit, kjo foto rrezatuese, fuqizuese e shpresëngjallëse, ka në qender kryetarin e qeverisë së parë shqiptare, Ismail Qemalin dhe figura të larta të kombit që kurrë nuk duhen harruar. Luftëtari dhe intelektuali shtatlartë ne krah te Ismail Qemalit është Izet Borshi Isufaj, i cili gjatë periudhës që kryente studimet në Stamboll, ra në kontakt me intelektualë patriotë shqiptarë që ndodheshin në Turqi. Lëvizja e Rilindjes Shqiptare si dhe takimet me vëllezërit Frashëri, Hasan Tahsini etj., ia përforcuan ndjenjat atdhedashëse. Një meritë e Izet Borshit kanë qenë lidhjet e tij me shoqëritë kulturore që ushtronin aktivitetin e tyre në Sofie dhe Bukuresht, në Izmir e Stamboll me Kristo Luarasin, Shahin Kolonjën e të tjerë. Kur u kthye në Shqipëri, kryente veprimtari patriotike: u mësonte shqiptarëve të shkruanin e të lexonin shqip- bashkë me të shoqen Esma, e kishin kthyer shtëpinë në një shkollë të vërtetë në kushtet kur mësimi i gjuhës shqipe ndalohej rreptësisht nga autoritet turke. Si financier punoi në qytete të ndryshme të Vilajetit të Janinës, në Kosovë, Tepelenë e Delvinë e Himarë si dhe në Qeverinë e Ismail Qemalit pas shpalljes së Pavarësisë.

Izet Borshi Isufaj ka marrë pjesë në të gjithë luftërat që janë bërë në Shqipërinë e Jugut që nga viti 1909 e deri në luftën Ballkanike. Fundi i vitit 1912 e gjeti në Vlorë ku qëndroi deri në ngritjen e flamurit, ditën e shpalljes së pavarësisë-që e dëshmon prania e tij në ballkonin historik përkrah Ismail Qemalit. Në janar të 1920 zgjidhet delegat i Delvinës për të marrë pjesë në Kongresin e Lushnjës; nga Komiteti i Mbrojtjes Kombëtare për Luftën e Vlorës ngarkohet në Komitetin e Luftës me detyrën e komandantit të prapavijës dhe gjatë përpjekjeve plagoset.

Për veprimtarinë e tij është dekoruar nga Kuvendi Popullor i Shqipërisë me medalje për kontributin e tij për shpalljen e pavarësisë dhe për luftën e Vlorës, medalje të cilat kurrë nuk i janë dorëzuar familjes.

Shkaku është se pasardhësit e tij vuajtën dënimin me burg politik, dëbimin dhe persekutimin nga regjimi që erdhi në fuqi në 1944.

Familja e është shpërngulur nga Tirana në Durrës pas Luftës së Dytë Botërore. Ata ishin duke jetuar ne Tiranë sepse Zyhdi Isufaj, i biri i i Izetit ishte zhvendosur aty prej Borshit që në vitet ‘20 për të kryer studimet në shkollën teknike amerikane “Harry Fultz”. Si e gjithë inteligjenca shqiptare, me instalimin e sistemit totalitar, ai u dënua me burgim- dhe familja u dëbua nga Tirana. Zyhdiu, biri i Izetit la përshtypje të thella tek bashkëkohësit për shkak të një inteligjence dhe një karakteri të rrallë (letrat e Dervish Dumës dhe Ali Dumës si dhe dokumentet e sigurimit te shtetit dëshmojnë jo vetëm formimin intelektual por karakterin e tij të paperkulur). Për shkak se Zyhdi Isufaj ishte djali i Izet Isufaj Borshit, librat e Historisë së Shqipërisë do të ndaleshin fare pak te figura e Izet Borshit e pas viteve ‘90 ai do të cilësohej si “miku i harruar i Ismail Qemalit”. Figura e tij ne ballkon krah plakut te mençur te shqiptarëve ështe lehtësisht e identifikueshme jo vetëm prej shtatlatësisë së tij, por eshte prej fotove familjare ku dallohet qartë portreti i tij. E megjithëkëtë, nuk mund të thuhet ende me siguri se emri dhe vepra e tij janë ngulitur ne historinë e shqiptarëve.

Në “Fitorja”, më 18.07.1981, ne artikullin Kuvendi i Manastirit te Cepos, në rubrikën “Të njohim traditat tona”, përshkruhet kështu: “Pa arritur per ne Cepo, arriten patriotet Izet Borshi e Hariz Maksuti, te mberthyer per vdekje ne rrugen patriotike nga idealizma kombëtare”. Ndërsa Lëvizja Kombëtare Shqiptare, Kryesia e Keshillit te Pergjithshëm më 19 gusht 2004, vendosi t’i japë Mirenjohje Kombëtare mbas vdekjes, për Izet Habib Isufi/Isufaj Borshi me këtë përmbajtje: “Ai dhe të paret e tij kanë qenë veprimtarë të shquar të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare në rezistencën nacionale për liri, pavarësi, bashkim dhe zhvillim kombëtar. Izeti ka dhënë ndihmesë të dalluar si pjesëtar i Kuvendit Kombëtar në Vlorë, më 28 nëntor 1912 ku u shpall zyrtarisht pavarësia e kombit shqiptar. Ka qenë organizator dhe pjesëmarrës në çetën luftarake Borshi, të komanduar nga Sulo Demo Hajdini për Luftën e Vlorës, 1920 ku edhe ka ndritur Flamurin Kombëtar për fitoren.”

Njeriu i financave të Qeverisë së Vlorës, njohja me Ismail Qemalin dhe Luigj Gurakuqin, bombardimi i shtepisë prej forcave greke në Borsh, harrimi për më shumë se gjysmë shekulli -janë zbardhur nga Gazeta “Shekulli” ne artikullin shumëpërfshirës “Miku i harruar i Ismail Qemalit”, kushtuar figurës së Izet Isufaj Borshit, një shkrim që meriton vëmendje të posaçme.

Por, në mbyllje, le t’i drejtohemi edhe shtypit të para viteve ‘40 për të parë sesi çmohej veprimtaria e tij.

Për shkak të zemrës së mbushur me ndjenja të larta për atdhe, ai përshkruhet si: “edhe sot i gjallë”:

“… Izet Borshi dhe sot i gjallë si dhe një plak besnik e patriot, Hariz Maksuti prej katundit Kopaç të rrethit Delvinës. Izet Borshi plaku patriot i pandarë në lëvizjen kombëtare si dhe Haris Maksuti, krejt i mbërthyer në udhën patriotike. Kështu pra, megjithë këtë shoqëri patriotike, të armatosur me zell e me vullnet të plotë, nisemi prej Zhulatit për të arritur në Manastir të Cepos…”

(“Rilindja Shqiptare” Sarandë, dt. 13, 25 shtator dhe 1 tetor 1929, Marrë nga Libri “Çamëria” nëpërmjet Kronikave të kohës 1902-1940 të Hajredin Isufit).

112 vjet më parë Ismail Qemali do të ngrinte në Vlorë Flamurin e kuq që e kishte ngritur Skënderbeu rreth 500 vite më parë. 17 Nëntor 2024 Shoqata Mbarëshqiptare “ Bijtë e Shqipes” Filadelfia kremtoi emërtimin e rrugës Willits Rd –emër nderi Gjergj Kastrioti Skënderbeu dhe më 24 Nëntor do të kremtonte Festën e Flamurit, Festën e Shqiptarisë. Aspak rastësore, por simbolike. Në sallën ku ndihej fryma e krenarisë, atdhedashurisë, besimit në vazhdimësi e vlerave kombëtare , kryetari i Shoqatës “Bijtë e Shqipes” z. Dritan Matraku do të falenderonte të pranishmit dhe do të uronte gjithë shqiptarët anembanë botës Gëzuar festën më të madhe të një kombi. Në përshëndetjen e tij dhe të nënkryetares znj. Rudina Bani do të shfaqej krenari për rezultatet dhe përpjekjet e suksesshme të gjithë komunitetit shqiptar në Filadelfia. Ashtu si flamuri që kalon nga dora në dorë, u bë thirrje të bashkohen në kauzën e madhe të shoqatës, brezi i ri, i cili është ardhmëria dhe vazhdimësia e shqiptarisë në Diasporë.

Emocionet pushtuan të gjithë nga interpretimi i këngës “ Rrjedh në këngë e ligjerime” të kënduar nga nxënësja e shkollës shqipe Arita Rukiqi, përgatitur me shumë pasion nga muzikanti Eno Shori. Salla do të buciste nga, Eh ku ka si ti o Shqipëria ime/ o fisnikja përmbi gur/ të kënduar nga të gjithë. Festën tonë të madhe do e ndiznin zjarr këngëtarët tanë të mirënjohur: Gëzim Nika, këngëtari që për 40 vite i ka kënduar Shqipërisë, Dardanisë, trimave dhe historisë sonë; këngëtari i mirenjohur “Bilbili i Permetit” Vaske Curri dhe kengetari i mirenjohur i serenatave, Devis Xherahu, si dhe muzikantët e talentuar Ylber Nuredini dhe Dritan Papa. Të gjithë në pistë; të rinj e të reja, prindër , gjyshër, duke kënduar, kërcyer vallet dhe këngët nga të gjitha trevat shqiptare dhe uruar “ Gëzuar!”. Shkrimtari më i dashur i fëmijërisë sonë Gaqo Bushaka, i pranishëm në këtë festë do të vlerësohej me titullin “Mik i Shoqatës” do të uronte dhe vlerësonte unitetin e shqiptarëve ne Filadelfia. Eldion Pajollari –State Farm Insurance do të vlerësohej me titullin “ Nderi i Komunitetit” për kontributin dhe ndihmesën e vazhdueshme për shkollën shqipe “ Gjuha jonë” dhe klubin e futbollit shqiptaro-amerikan “Illyrian FC”. Fotografi të bukura si kujtim i një ditë të paharruar do të bënin miq të vjetër dhe të rinj në dekorin e zbukuruar aq bukur dhe aq kuptimplotë nga Glow Event.

Pas 112 vjetësh, edhe pse shumë larg tokës sonë, shqiptarët ngritën shtëpinë e tyre në Filadelfia në saj të të zemërgjerësisë, fisnikërisë dhe shpirtit atdhetar te shume individve. Mirënjohja dhe falenderimi i gjithë komunitetit për ndihmesën e cmuar dhe kontributin monetar në ndërtimin e Qendës kulturore dhe shkollës shqipe do të përcillej nëpërmjet titullit “ Kontribute Vullnetare” të dhuruar nga Këshilli Drejtues i Shoqatës “Bijtë e shqipes” për biznesmenët e suksesshëm shqiptarë : Lufti Islamaj, Ilir Budo, Eldi Gjoci, Besim Fana, Agron Fana, Blerton Islamaj, Ilir Asllani, Besnik Tota, Vullnet Agolli, Lulzim Stafa, Shefqet Beca.

Për vitin 2024, titullin e nderit “Njeriu i Vitit” do t’i takonte Mexhit dhe Lirie Koboci për ndihmesën e pakursyer monetare dhe për përkushtimin total në mbështetje të shoqatës “ Bijtë e shqipes” dhe shkollës “Gjuha Jonë” duke u kthyer në një model frymëzues për gjithë komunitetin shqiptar në diasporë.

Duartrokitje, falenderime dhe krenari të ligjshme për arritjet tona shfaqej në sytë e të pranishmeve. Fundi i festës do të ishte më i clirët, më argëtues, falë llotarisë së sponsorizuar nga :

Eldion Pajollari- State Farm Insurance,

Albanian-American Injury Lawyer – Iljaz “Eli” Shehu-Avokat, zyre ligjore,

Sami Zeka, Vindigni&Zeka- Avokatë, zyrë ligjore,

Anila’s Kitchen-Anila Tahiraj,

Style Event by Iris-Erina Hasa,

GlowEvent-Jola Likaj & Fabiola Meco

Fiorda Hair Salon-Fiorda

Del Frisco’s Restaurant Group-Aleksandra Terpo,

Ernest & Klara Gaba.

Zotërinjt, Redin Reka, Shkëlqim Daku dhe Pirro Karajani dhuruan dy bileta falas për koncertin e Artjola Toska & Flamur Biçaku në 29 Nëntor.

Ritmi i valleve e këngëve tona do të vazhdontë të mbante në pistë të gjithë të pranishmit deri në fund. Shqiptaria që rrjedh nëpër gjakun tonë na mban bashkë.

Rroftë përjetë Shqipëria e lirë dhe e mosvarme!

Rroftë Flamuri ynë Kombetar!

Rudina Bani

N/kryetare e Shoqatës “Bijtë e Shqipes”

Hisen Berisha/

Televizioni mbetet një nga mediumet më të rëndësishme për informimin, edukimin gjithëpërfshirës, dhe promovimin e vlerave kombëtare e botërore. Në Kosovë, televizioni ka pasur një histori të veçantë, të lidhur ngushtë me sfidat dhe zhvillimet e vendit, nëpër të cilat ka rrugëtuar bashkë deri në liri.

Gjatë viteve të okupimit serb, televizioni kosovar kaloi kohë të vështira, me mbylljen e Radio Televizionit të Prishtinës në vitet ’90, ndërsa zëri i popullit u hesht nga regjimi. Megjithatë, televizioni nuk u dorëzua, por u bë një zë i fuqishëm i rezistencës, në Kroaci e Shqipëri duke përfshirë edhe hapësirat në mediume ndërkombëtare në SHBA dhe Evropë, të cilat ndihmuan në mbajtjen gjallë të kauzës së lirisë dhe identitetit kombëtar.

Në periudhën e luftës, kur Ushtria Çlirimtare e Kosovës e përkrahur nga bota demokratike dhe forcat e NATO-s luftuan dhe sollën lirinë, televizioni luajti një rol jetësor në informimin e popullit dhe në ruajtjen e moralit të lartë, deri në përfundim të luftës, kur u rilind Radio Televizioni i Kosovës (RTK) me një frymë të re.

Sot, të gjitha televizionet që operojnë në Kosovë kanë një përgjegjësi të madhe. Ato duhet të jenë jo vetëm burim i informimit të saktë dhe të paanshëm, por edhe promotorë të edukimit gjithëpërfshirës me vlerat që ndërtojnë një shoqëri të drejtë dhe të hapur. Nga përhapja e kulturës kombëtare te njohja e vlerave ndërkombëtare, televizioni duhet të vazhdojë të jetë një forcë që bashkon dhe forcon shoqërinë tonë. Një dedikim të veçantë për të gjithë punëtorët televizivë me theks gazetarët që luajnë një rol të veçantë si fuqi e shtatë në shoqëritë demokratike.

Le të festojmë fuqinë dhe rolin e televizioneve që na kanë ndihmuar në ruajtjen e identitetit kombëtar, vlerave të kombit, familjes dhe shtetit.

Nga Rafael Floqi

Kërcënimet e Putin në Ukrainë, Programi i Armëve të Kinës dhe Dëshira e SHBA për Supremaci

Në vitin 1985, gjatë një samiti në Gjenevë, presidenti amerikan Ronald Reagan dhe lideri sovjetik Mikhail Gorbachev ndriçuan një të vërtetë të rëndësishme përballë frikës së luftës bërthamore: “Një luftë bërthamore nuk mund të fitohet,” thanë ata dhe “nuk duhet të luftohet kurrë.” Kjo deklaratë ndihmoi në arritjen e marrëveshjeve të kontrollit të armëve që pasuan, duke çuar në një ulje dramatike të armëve bërthamore, duke e ulur numrin e tyre nga 60,000 në rreth 11,000. Por pas largimit të SHBA-së nga traktati i mbrojtjes antiraketë në 2002 dhe pas largimit nga marrëveshje të tjera, ky progres ka rrezikuar të shuhet.

Në vitin 2026, Traktati i Dëmtimit të Armëve Strategjike (New Start) do të skadojë, duke e lënë SHBA dhe Rusisë pa kufizime për armët bërthamore për herë të parë në 50 vjet. Në këtë klimë tensioni të lartë pas Luftës së Ftohtë, një garë e re bërthamore ka filluar, duke përfshirë tani edhe Kinën, dhe kjo ka bërë që situata të jetë shumë më e pasigurt dhe destabilizuese.

Pjesëmarrës të rinj dhe teknologji të reja

Për të kuptuar rrezikun e kësaj gare, duhet të shohim dinamikën e mëparshme të garës bërthamore. Nga vitet 1950 deri në 1965, arsenali bërthamor i SHBA-së u rrit nga disa armë në 30,000, duke i kaluar pesë herë numrin e arsenaleve të Bashkimit Sovjetik. Plani i integruar operativ (Siop) i SHBA-së përcaktonte sulmet që do të ndërmerrnin dhe parashikonte shkatërrimin e plotë të objektivave të caktuara. Kjo logjikë e “shkatërrimit të mundshëm” çoi në një nivel të pashoq të vrasjes dhe të vrasjeve civile.

Kërcënimet e menjëhershme: Koreja e Veriut përbën një kërcënim më të drejtpërdrejtë dhe të menjëhershëm për SHBA. dhe aleatët e saj për shkak të armëve të zhvilluara bërthamore dhe sistemeve të shpërndarjes së raketave. Irani, ndërkohë që përparon në aftësitë e tij bërthamore, nuk e ka kaluar ende kufirin për posedim të armëve bërthamore, megjithëse po afrohet më shumë.

Si Koreja e Veriut ashtu edhe Irani përfaqësojnë rreziqe të rëndësishme bërthamore, ndonëse në mënyra të ndryshme. Armët bërthamore të Koresë së Veriut janë një kërcënim tashmë të konsoliduar me sisteme të avancuara shpërndarjeje, ndërsa ambiciet bërthamore të Iranit mund të destabilizojnë Lindjen e Mesme dhe të nxjerrin një garë armësh rajonale. Diplomacia, sanksionet dhe frikësimi mbeten mjetet kryesore për të adresuar këto kërcënime, por rreziku i gabimeve të llogaritjes, eskalimit ose konfliktit të hapur mbetet i lartë në të dyja rastet.

Megjithatë, kur shkalla e fushatës bërthamore u ul, tensionet u rritën sërish për shkak të risive teknologjike, duke përfshirë armët kibernetike, Inteligjencën Artificiale, mundësinë e përdorimit të hapësirës për qëllime ushtarake dhe mundësinë për të lokalizuar nëndetëset thellë në oqean. Me përfshirjen e Kinës në këtë konkurrencë, situata është bërë edhe më e pasigurt.

Rreziku nga Kina dhe Rusia

Një nga shqetësimet kryesore është zgjerimi i shpejtë i arsenalit bërthamor të Kinës. Sipas parashikimeve, Kina mund të arrijë në 1,000 armë bërthamore deri në fund të këtij dekadë dhe të ketë një forcë strategjike bërthamore që rivalizon atë të SHBA-së dhe Rusisë. Udhëheqësit amerikanë mund të kenë vështirësi të kuptojnë motivet e Kinës për këtë zgjerim, pasi Kina ka refuzuar të marrë pjesë në bisedime për kontrollin e armëve.

Nga ana tjetër, Rusia ka modernizuar forcat e saj bërthamore dhe ka shpallur armë të reja bërthamore, përfshirë raketa hipersonike dhe torpedo bërthamore që mund të kalojnë Paqësorin. Këto zhvillime kanë rritur më tej tensionet, veçanërisht për shkak të mbështetjes që Perëndimi ka ofruar për Ukrainën, një veprim që ka çuar në kërcënime bërthamore nga presidenti Vladimir Putin.

Përgjigja e SHBA-së

Ndërkohë, SHBA ka nisur një program të gjerë modernizimi të arsenalit të saj bërthamor. Ky modernizim do të përfshijë raketa të reja, sisteme të reja të shpërndarjes dhe sisteme komandimi dhe mbështetjeje. Megjithatë, ky program është i shtrenjtë dhe ka shkaktuar diskutime të shumta për mënyrën se si duhet të reagojnë Shtetet e Bashkuara ndaj kërcënimeve të reja nga Kina dhe Rusia. Në 2024, mund të duket se SHBA po konsideron mundësinë për të shtuar numrin e armëve bërthamore për të përmbushur kërcënimet e rritura nga këto dy fuqitë.

Çfarë mund të bëjnë liderët?

Një nga pyetjet kryesore është se si mund të menaxhohet kjo situatë pa rënë në një garë të pafund armësh. Ndërsa disa mbështesin zgjerimin e arsenalit bërthamore të SHBA-së, ekspertët e tjerë argumentojnë se një strategji e tillë mund të shtojë rrezikun e një gare të re armësh bërthamore, e cila nuk do të përfundonte kurrë në një fitore të qartë. Sekretari i Mbrojtjes i SHBA-së, Lloyd Austin, ka theksuar se “deterrenca bërthamore nuk është vetëm një lojë numrash.”

Në vend të kësaj, strategjia e SHBA-së mund të jetë të fokusohet në aftësinë për të shkatërruar potencialin ushtarak të kundërshtarit, jo domosdoshmërisht duke u mbështetur në numra të mëdhenj armësh. Shtimi i armëve mund të krijonte një situatë më të pasigurt, sepse të gjithë do të përpiqen të arrijnë supremacinë në një garë që mund të çojë në një katastrofë të vërtetë.

Mundësitë për Diplomaci dhe Kontroll të Armëve

Pavarësisht tensioneve, ekzistojnë mundësi për t’u angazhuar në diplomaci dhe negociata. Këto mundësi, përfshirë ripërtëritjen e bisedimeve të kontrollit të armëve, mund të ndihmojnë në uljen e rrezikut të një përshkallëzimi të mëtejshëm. Generali Christopher Cavoli, komandanti suprem i NATO-s në Europë, ka propozuar që SHBA të ringrejë linjat e komunikimit me Rusinë dhe Kinën, duke pasur parasysh se gjatë Luftës së Ftohtë, komunikimi mes fuqive të mëdha ishte çelësi për të shmangur një luftë të hapur.

Një shembull i mundshëm për një marrëveshje të ardhshme mund të jetë një moratorium mbi raketat bërthamore me distancë të mesme (INF) për Rusinë dhe Kinën, ndoshta duke ndjekur një të ngjashëm me marrëveshjen e vitit 2020 të propozuar nga Putin. Edhe pse një marrëveshje e tillë është e paqartë, mund të ndihmonte në parandalimin e një konkurrencë të re armësh bërthamore.

Shpresa për një të ardhme pa armë bërthamore

Nuk ka dyshim se rreziku i një gare të re bërthamore është i pranishëm, por ekzistojnë mundësi për të shpëtuar nga një katastrofë e mundshme. Siç ka ndodhur në të kaluarën, një presion i madh nga opinioni publik mund të ndihmojë në ndalimin e këtij spiraleje të rrezikshme, duke orientuar liderët dhe ligjvënësit të miratojnë hapa për të reduktuar kërcënimet bërthamore.

Në fund të fundit, qëllimi duhet të jetë arritja e një ekuilibri që garanton sigurinë ndërkombëtare pa detyrimin për të mbajtur apo zgjeruar arsenalet bërthamore. Kjo mund të arrihet përmes një angazhimi të qëndrueshëm në diplomaci dhe negociata ndërkombëtare, dhe jo nëpërmjet një garë të pafundme armatimesh që mund të çojë në një luftë të shkatërrimtare bërthamore.

Nga Dr. Jani Gjoni/

“Ta Bejme Shqipëri Me të Mirë! – “Make Albania Greater”? – Ky duhet të jetë një nga mesazhet më të forta në zgjedhjet e ardhshme të Shqipërisë. Zgjedhjet e fundit në SHBA dëshmuan edhe një herë se vota e lirë e njerëzve të lirë ka fuqinë të përcaktojë fatin e vendit, pavarësisht presioneve dhe përpjekjeve për të ndikuar votuesit, ashtu siç ndodhi në vitin 2020.

Në analizat pas zgjedhore në SHBA, analistët shpesh përpiqen të shpjegojnë shkaqet e humbjes së të majtës dhe triumfin e presidentit Trump. Megjithatë, përpjekjet për të fshehur të vërtetën janë të dukshme. Në vend të marrjes së përgjegjësive për situatën ekonomike dhe politike, elita politike e mediatike po perpiqet tia hedh fajin popullit që nuk “kupton” interesat e larta te elites se majte e nje pjese te djathte, nuk “kupton” rreziqet e politikave te presidentit Trump. Kjo arrogance e klasës politike që kërkoi të paraqiste Trump si një kërcënim të demokracise dhe nuk u fokusua në problemet konkrete si: çmimet e larta të jetesës, sigurinë publike, emigracionin masiv, ndasitë racore dhe pasigurinë globale të krijuar nga konflikte si ai në Ukrainë dhe përballja izraelito-palestineze, solli tronditjen e papritur, largimin e tyre nga pushteti.

Trump dhe Republikanët u fokusuan në këto çështje qe prekin ndjeshem jeten e njerezve, duke propozuar politika për zgjidhjen e tyre, dhe kështu arritën një mbështetje të madhe popullore. Mesazhi më i qartë i këtyre zgjedhjeve për politikanët është: mos luani me popullin. Ata kanë votën dhe mund t’ju largojnë nga pushteti që ju është dhënë po prej tyre.

Kjo është pamja e zgjedhjeve në Amerikë. Po si pasqyrohet kjo ngjarje në Shqipëri?

Duket qartë se të dy krahët e politikës shqiptare përpiqen të fitojnë simpatinë e presidencës Trump. PS dhe Rama besojnë se do të jenë në favor të bashkëpunimit të ri, ndërsa PD dhe aleatët e saj shpresojnë që me një presidencë Trump, Berisha të largohet nga statusi “non-grata”. Nga njëra anë, pushteti përpiqet të ofrojë imazhin e një Shqipërie në rritje ekonomike, ndonëse për pensionistët rritja e pensioneve nga 120 dollarë njëzet vite më parë në 180 dollarë sot duket qesharake. Nga ana tjetër, opozita, duke mos gëzuar mbështetje popullore të mjaftueshme, përpiqet të nxisë protesta të papjekura që nuk japin rezultate. Në këtë kohë, të dy forcat kryesore, me listat e mbyllura ose gjysmë të hapura dhe kontrollin e medias, janë duke kufizuar çdo mundësi për alternativa të reja. Përballja e liderëve të tyre në SPAK e tregon qartë në sytë e publikut: elita politike është e korruptuar dhe ka bllokuar progresin e vendit. Europianizimi i Shqipërisë nuk mund të kërkohet në dyert e kancelarive europiane, por duhet të realizohet përmes përmirësimit të mirëqenies së popullit, emancipimit shoqëror dhe konsolidimit të një shteti të dinjitetshëm.

Duket qartë se e vetmja gjë perëndimore që ka mbetur janë ekrani dhe spektaklet televizive, të cilat shpesh ofrojnë mesazhe dezinformuese për t’u shërbyer interesave të elitës.

Telenovelat që pushtojnë ekranet, “Big Brother”, “Dancing with the Stars” dhe spektaklet e tjera janë vetëm një mjet për të shpërqendruar popullin nga problemet reale.

Shembulli amerikan është një mësim i vlefshëm për Shqipërinë. Trump sfidoi të dyja partitë politike duke i quajtur “kënetë” që pengonte progresin. Situata në Shqipëri është e ngjashme, me PS dhe PD që mbajnë peng shoqërinë.

Mund ta mashtrosh popullin një herë, mbase edhe disa herë, por jo përgjithmonë. Vjen një ditë kur populli zgjohet dhe ngrihet përballë iluzioneve të rreme që i janë imponuar gjatë një tranzicioni të tejzgjatur e të lodhshëm.

Por, a do të kemi një “Trump” shqiptar që të thërrasë me forcë : “Ta Bejme Shqipëri Me të Mire” – “Make Albania Greater”?

Besoj se PO.