Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909
by dgreca
Governor Andrew Cuomo invites the Albanian American Community to the
State of the State
Address
10:30 am
Wednesday, February 20th, 2013
At the Lovinger Theater, Lehman College
250 Bedford Park Blvd
Bronx NY 10468
Join Assemblyman Mark Gjonaj!
Together we will demonstrate that our community is active and united.
Please RSVP to nfernan6@gmail.com or (347) 810-0910 begin_of_the_skype_highlighting (347) 810-0910 end_of_the_skype_highlighting
With names for the guest list
by dgreca
E shkruar me 17 Shkurt: Duke medituar në 5-vjetorin e Ditëpavarësisë së Kosovës/
NGA SHEFQET MEKO/
5 vjet më parë, përjetuam një dalldisjë gëzimi për lajmin e madh se Kosova do të shpallte pavarësinë. Telefonata, urime, njoftime, organizimi i festës. Bejtush Nomanoviç, do të ishte organizatori i komunitetit kosovar për të bërë një “Ditlindje të madhe”! Në verilindje të qytetit, një sallë e madhe me flamuj dhe këngë. Një prijte tradicionale kosovare, duarshtrëgim, urime, respekt dhe këngë pambarim.Kishte miq të shumtë, ish-ushtarë amerikanë në Kosovë, familje, studentë… Isha i pranishëm në këtë Ditëpavarësie bashkë me Elton Mykerezin dhe Plarent Ymerin. Ishte ditë e ftohtë shkurti 2008!
Sot 17 Shkurt 2013! Heshtje në Minesota. Shqiptarët e Kosovës nuk festojnë. Shqiptarët e Shpipërisë vëzhgojnë trishtueshëm bishtat e finxhanit të kafesë diku në një kafene, a thua është ditëmorti apo ditëfeste… Unë pas një mbrëmje debati me Ridvanin dhe Uljanin, kërkoj ta festoj “online”. Një bisedë surprizë me poeten Lida Buçpapaj që jeton në Zvicër bashkë me poetin dhe analistin letrar Skënder Buçpapaj. Mesazhet vijnë si fjollëza bore nga Zvicëra në Minesota. Lida në mënyrë të virtutshme do të më kërkonte shpjegime “Pse e kisha bllokuar miqësinë e saj në Feisbuk” ndërkohë që ishim miq dhe kushërinj. I shpjegova se llogaria ishte deaktivizuar me dëshirën time, për të fituar pak qetësi dhe privaci. Në ato munita “erdhi” mes nesh poeti lirik Vehbi Skëndri, shpirti i tij krijues lasgushian, legjitimiteti letrar që ai la pas si poet dhe intelektual… “Shkruaj, miku im, nuk kemi çbëjmë, veç të shkruajmë…Nuk na deshën dhe u detyruam të iknim…” shkruante Lida me “gërma bore” nga larg…
Edhe këtu është ditë e akullt. Intervista e Kadaresë që aq bukur përshkruan të shkuarën tonë tragjike, sikur shkrin akullin e ditës. Ndërkohë shoh festën në Kosovë, parakalimet ushtarake, flamujt e pikturuara në trupin “Njuborn” (ende nuk janë bërë 100), kureshtjen e njerëzve. Duket se edhe aty është ftohtë. Dhe pyes: Pse u shpall kjo pavarësi në shkurt? Pse jo në mars? Pse jo në maj? Pse në shkurtin e bishtë? Nuk ishte diçka e beftë, por e zgjedhur me kujdes. Ditë shkurti, ditë kallkani… Mbase për të na dhënë kohë të medojmë paksa, netëve të gjata të dimrit, të meditojmë me vetveten dhe të relfekotjmë, përpara se të tregojmë përrallat e “Një mijë e një netëve”…
Kadareja nga Parisi flet për madhështinë e mbijetesës sonë kombëtare. Ai sjell një tjetër dëshmi dridhëruese nga shekulli i II, ku një autor latin sipas Kadaresë shkruante: “Në fund të botës, ndodhet një vend i quajtur Shqipëri, ku lindin burra të cilëve u zbardhen flokët që fëmijë dhe që shohin më mirë natën se ditën…” Dhe pyetjes trishtuese të gazetarit, shkrimtari ynë i përgjigjet: “Çfarë t’i bësh fatit, atje u linda”!
Në këtë kontekst të fatit të vendlinjdes dhe vendbanimit, amerikanët kanë një shprehje domethënëse: “Nuk mund ta zgjedh vendin ku linda, por mund të zgjedh vendin ku dua të jetoj”. Unë dhe Kadareja, (falë fatit për mua personalisht) në mënyre të përpiktë bëmë të njëtën gjë: Ikëm nga Shqipëria. Jo vetë unë, jo vetëm Kadare, por sa e sa të tjerë me emër dhe reputacion. Unë jam një ikanak i vogël e natyrisht Kadareja është një “dritëikje” e shekullit të kaluar. Ai është një dritëkombi që na mban gjallë, por ne nuk e kuptojmë dot…Ai flet akoma dhe na bën t’i rikthehemi frazave dhe mesazheve. Kjo na bën mirë. është shenjë e mirë… Por nuk mjafton një Kadare. Secili duhet të jetë një Kadare … Ndaj me kokulje shkruaj në këtë të djelë shkurti. Shkruaj se dua të them diçka nga brenda: “Kombin e bëjmë të gjithë. Për të duhet të luftojnë të gjithë në “llogoret” që na ka dhënë rastësia, sikurse rastësisht jemi shqiptarë…”(Ju lutem mos më sulmoni )… Vetëm kur të gjithë do të ndihemi të nderuar dhe respektuar, vetëm kur të gjithë vemë një “tullë” në godinën e kombit, “kollonat e betonta” si Fishta, Frashërit, Konica, Noli,Camaj, Kadare, Qose etj. etj. mbeten të pacënueshmë nga çdo lloj tajfuni ballanik…
Sot nuk festohet në Minesota. Shqiptarët e Kosovës duken “të ngopur” me Kosovën, me shtetin e saj, me “luftën” brenda vetes… Shqiptarët e Shqipërisë çoroditen përmes mediave vizive, ku kërcejnë ide të çmendura nga një kanal televiziv tek tjetri. Ka humbur e verteta në Shqipëri. Vendi ynë mbetet “..i ngatërruar dhe korruptuar…” siç nënvizon Kadare, ndërsa ne të gjithë shfryjmë ndaj njëri tjetrit përmes ekraneve të qelqtë. Erozioni i gënjeshtrës na ka rrethuar si dikur rrethimet e Krujës dhe Shkodrës…Gënjeshtra, gënjeshtra… E pandershmja, e pa ndershmja. Intriga dhe sajimi pragmatist! Ky gërrim i së vërtetës brenda sojit tonë , kjo luftë pa rregulla, pa “semaforë”, arkaike, kërkëllimat e “shpatave” të pushtetmbajtësve në dy shtetet e një kombi, duket se janë mallkimet tona të shekullit…
Mendoj për Kosovën në këtë përvjetor ditëpavarësie. Mendoj për ata që ranë dhe u përgjakën. Për dhunën shfarosëse sërbe, dhe qëndresën kosovare…Kam pirë kafe një natë më parë me një “ushtar të UÇK”…Ai nuk kishte qejf të festonte… “Duan të na quajnë komb kosovar (!!!)…Ne nuk luftuam për këtë.Jo. Dikush do të na xhveshi nga kombësia shqiptare… Ndaj nuk ja ndjej kësaj feste që ju më uroni…Nuk dua të festoj”… Ky 30 vjeçar në Minesota, që nuk do t’i përmendet emri, ishte 16-17 vjeçar kur jetonte kohën e luftës tragjike në Kosovë…
Në Prishtinë festohet…Festa duket e ndritshme, por e ardhmja disi e mjegullt, fluide. Na mungon një platformë vlerash dhe principesh. Na mungon një dëshirë gjithëshqiptare, për të mbrojtur të vërtetat tona. Ndaj duke bërë “gjullurdi” festash,harrojmë të përcjellim mesazhe. Më vijnë në mendje vitet 80, kur “irridetnizmi shqiptar” ishte etiketuar si rreziku i kohës në ish-Jugosllavi…Në ato vite nuk kishte gjë më domethënëse se sa deklaratat zyrtare të Tiranës për Kosovën. Unë nuk besoj se janë fashitur këto memorje dridhëruese në kujtesën e kombit. Ja pra, nëse duhet të themi diçka pozitive për të shkuarën, unë them se janë ato artikuj redaksionlë të “Zërit të popullit” në vitet 80-të ku qartësisht mbrohej identiteti dhe autenciteti shqiptar i popullsisë së Kosovës. Qofsha i gabuar. Ne shqiptarët harrojmë shpesh dhe shumë shpejt…
Nuk mjafton vetëm kujtesa e shkrimatrit tonë. Duhet të gjithë t’i bashkohemi të vërtetës dhe të dimë të frymëzohemi prej të vërtetës dhe ngadhnjimit të paraardhësve tanë mbi luftën shfarosëse që na impunuan fqinjët dhe tejfqinjët. Në shekullin e kaluar, gazetari dhe intelektuali Kostë Çekrezi, do të botonte në Amerikë librin “Shqipëria, e shkuara dhe e tashmja”, ku si në një film të shpejtë, do të na tregonte të shkuarën dhe të tashmën tonë aq të ngjashme me njëra tjetrën. Studiuesi Amerikan Charles D. Hazen, duke komentuar rreth këtij botimi do të shkruante se
“…kemi një interpretim nga vetë shqiptarët, një shpalojse të historisë së Shqipërisë, një paraqitje të kërkesave të shqiptarëve të drejpërdrejtë, nga mendja dhe zemra e nje vendasi…” Këtu rezonon edhe Kadare kur flet për të shkuarnë tonë dramatike. Po e ardhmja? Kush na e ka në dorë të ardhmen? Kush duhet ta rivajëzojë të ardhmen e Kosovës dhe Shqipërisë? Ku janë ,mendimtarët shqiptarë? Ku janë hulumtimet e konferencat shkencore të debateve dhe provave historike? Festat janë fasadë dhe ditë lumturie për politikanët, popullit i duhet e ardhme frymëzuese. Ne sapo bëmë një festë të Pavarësisë shqiptare vjet, ku mungoi një simpozium historik…Vetëm pompozitet euforik. Po kjo “bebe” 5 vjeçare, mos vallë qorrazi ndjek “Gjyshen 100 vjeçare”? Kjo është trishtuese! Euforia është verbim i së ardhmes. Politikanët janë kthyer në “skllavopronarë” të ëndrrave tona. Duhet një platformë e “çeliktë” e vlerave tona, që të mund të ecim përpara… Nëse mbetemi në vorbulla deklaratash, ne jemi të destinuar të vuajmë për një kohë të gjatë…
Sot është një 5 vjetor i kijimit të shtetit më të ri në Ballkan. Akadamikët tanë duket se duartrokasin diku politikanët.
Flet Kadareja! Në Minesota nuk ka festë!…
SHEFQET MEKO
Mineapolis, 17 SHKURT, 2013
by dgreca
Qarku Vlore është i përberë prej rretheve Vlore, Sarande, Delvine. Shtrihet ne pjesën jugperëndimore te vendit dhe laget nga deti Adriatik dhe deti Jon. Qendër e Qarkut është qyteti i Vlores, e cila është qendër tregtare, industriale dhe e ndërlidhjeve te shumta.Himara .Ne krahinën e Himarë bëjnë pjese qyteti i Himares se bashku me fshatrat Palas, Gjilek, Dhermi, Iliaz, Vuno, Qeparo, Kudhes, Piluri. Krahina e Himares shtrihet përgjatë bregdetit te detit Jon, duke filluar nga veriu ne Llogora e deri ne lumen e Borshit ne Jug. Nga veri- lindja, lindja dhe jug-lindja rrethohet nga vargmali i Akroceraunit me majën me te larte atë te Çikës me lartësi 2045m mbi nivelin e detit. Ne krahinën e Himares rrjedhin përrenjtë e Ksarrollakos, te Polopotamo, te Gjipes, te Vishes dhe te Qeparoit, te cilët ne periudha shume te nxehta te vitit mund dhe te shterojnë. Gjiret kryesore ne det janë ato te Spilese dhe te Panormit (Porto-Palermos).
by dgreca
Përfaqësues të ministrisë së Spiro Kserës dhe shtetas të Shqipërisë përkujtojnë aneksimin e jugut, ndërsa institucionet tona heshtin./
Nga Arben Llalla/
Ashtu siç patën paralajmëruar shoqatat e Vorio Epirit që veprojnë në Greqi më 17 Shkurt ora 11 u tubuan në sheshin Karitsi Athinë për të përkujtuar 99 vjetorin e shpalljes së Autonomisë së Vorio Epirit. Aktiviteti vazhdojë me një lutje në këtë kishë, Agjio Gjeorgjio Karitsi dhe më tej me vendosjen e kurorave tek ushtari i panjohur.
Si gjithnjë në 17 shkurtë organizatat ekstremiste greke që luftojnë për aneksimin e jugut të Shqipërisë përkujtuan 99 vjetorin e shpalljes së autonomisë së Vorio Epirit. Aktivitetin qendror e organizon Babis Krathanos kryetar i shoqatës së Vorio Epirit në bashkëpunim me Rininë Vorio Epiriotase. Të pranishëm këtë herë ishin deputeti i PASOK Pirro Dhima, deputeti i Agimit të Artë Kristo Papa, nga partia MEGA të minoriteti në Shqipëri Perikli Naçi, Thoma Jani ng partia e të Drejtave të Njeriut të Vangjel Dules, Avram Gunari përfaqësues i qeverisë, deputeti Vasilis Kapernaros, etj. Ajo që ra në sy ishte mungesa e falimit të mbajtur gjithnjë nga kryetarit të Rinisë së Vorio Epirit Theofanis Kaliviotis, punonjës në Ministrinë e Punës dhe Përkrahjes, i cili këtë herë fjalën e tij ja kishte besuar ta mbante nënkryetarja e shoqatës Eleni Dhomu. Vetë Kalivitoti pas publikimit të dokumentave si punonjës i qeverisë së Shqipërisë kohëve të fundit ka qenë vetëm spektator i aktiviteteve të ndryshme duke mos mbajtur fjalimet ekstremiste. Përfaqësues të ministrisë së Spiro Kserës dhe shtetas të Shqipërisë përkujtojnë aneksimin e jugut, ndërsa institucionet tona heshtin.
Për çdo vit shoqatat Vorio Epiriote dhe Rinia Vorio Epiriote organizojnë tubime dhe festime për Autonominë e Vorio Epirit duke shfaqur haptas qëllimet e tyre për aneksimin e Jugut të Shqipërisë. Organizatorët kryesor të këtij aktiviteti ishin Babis Karathanos dhe Theofan Kalivioti.
Babis Karathanos ka lindur në Athinë, por prindërit e tij janë grek nga Shqipëria të arratisur para shumë vitesh. Karathanos ka qenë dikur kandidat për deputet i partisë Demokracia e Re, dhe shpeshherë ka qenë anëtarë në disa parti duke mos e gjetur vetveten.
Theofan Kalivioti ka lindur në Livadhja të Sarandës. Është kryetar i Rinisë Vorio Epiriote dhe nënkryetar i Rinisë Evropiane të Epiriotëve. Ai sipas disa dokumendave të botuar kohëve të fundit figuron këshilltar në Ministrinë e Punës dhe Përkrahjes, pra paguhet prej disa vitesh nga Shqipëria.
Ironike është fakti se në të njëjtën ditë më 17 Shkurt shqiptarët festojnë Pavarësinë e Kosovës dhe mbajtjen e ligjëratave të parë të Universitetit të Tetovës, ndërsa një grup grekësh ekstremistë përkujtojnë një ëndërr që nuk mund të realizohet asnjëherë, atë të aneksimit të jugut të Shqipërisë
by dgreca
Bashkimi kombëtar-zgjidhje për të gjithë shqiptarët
Nga GANI QARRI, Zyrih/
Më 17 shkurt të këtij viti,u bënë plotë pesë vjet nga shpallja e Pavarësisë së vendit tonë të lirë. Vendit tonë të vogël dhe me Pavarësi të sapolindur, pas rreth 9 vitesh pritje jo dhe aq të shkurtër qysh nga çlirimi më 1999, dhe afro një shekulli pushtimi sllav, kur për herë të parë akti i tij historik, do të njihej e pranohej nga shtetet më të fuqishme dhe më të mëdha në Botë.Ndaj, në ditët e shënuara si kjo,ne kujtojmë me pietetin më të lartë sakrificat e panumërta dhe përpjekjet e pareshtura të heronjve dhe dëshmorëve të kombit ,si dhe ndihmën e forcave të NATO-s dhe përkrahjen e Bashkësisë ndërkombëtare të cilat na sollën deri te liria dhe pavarësia e vendit tonë.
Por,duke kujtuar rrjedhën e mundimshme të kohës dhe serinë e ngjarjeve jo gjithherë dashamirëse ndaj vendit dhe popullit tonë nëpër të cilat u dashtë të kalonte pas shpalljes së Pavarësisë së saj-Kosova si shtet i ri, me rrezikun nga krimi i organizuar e korrupsioni dhe veprimet armiqësore të strukturave kriminale serbe në veri,të cilat kishin për qëllim shkatërrimin e pavarësisë shtetërore dhe grabitjen e territorit të Kosovës , neve sot na bëjnë që të festojmë jo pa brenga edhe në pesë vjetorin e pavarësisë së vendit tonë.
Nëse shfletojmë me kujdes katalogun e ngjarjeve të pa këndshme që nga 19 shkurti i vitit 2008,kur vetëm dy ditë pasi që Kosova kishte shpallur Pavarësinë dhe Kuvendi i Republikës mbante seancën e miratimit të Pakos së Ahtisarit për miratimin e ligjeve të sajë,strukturat paralele serbe në veri, dogjën pikat kufitare në Jarinjë dhe Bërnjak,të cilat ndajnë Kosovën dhe Serbinë, për të mos lejuar më asnjëherë funksionalizimin normal të atyre vendkalimeve ndërshtetërore në atë pjesë të vendit,ky fakt i hidhur- nuk na le të qetë as tani. Madje nuk duhet harruar se edhe pse më 4 prill të vitit 2008 do të miratohej Kushtetuta si akti më i lartë juridik i vendit, e cila përcaktonte Kosovën si shtet të Pavarur dhe Republikë Parlamentare,vetëm rreth pesë javë më vonë, më 9 maji të vitit 2008,me miratimin e heshtur të BE-së dhe Bashkësisë ndërkombëtare,në Kosovë u organizuan zgjedhjet parlamentare dhe ato lokale të Serbisë, nga të cilat dolën strukturat paralele të saj dhe nuk u shuan asnjëherë deri më tani, në vendin tonë.Për tu rënduar gjendja edhe më shumë, në nëntor të atij viti, me miratimin e BE-së, dhe Bashkësisë Ndërkombëtare, problemit të veriut do t`i shtoheshin edhe 6 pikat e Ban Ki Mon-it, të cilat nuk synonin hiq më pak se ndarjen e heshtur të Kosovës dhe bartjen klandestine – të asaj pjese përmes strukturave kriminale serbe dhe futjen nën sundimin e Serbisë,të rreth 30 % të territorit tonë shtetëror.
Kështu,me ndihmën e BE-së dhe përkrahjen e disa vendeve tjera nga Bashkësia Ndërkombëtare,Serbia arriti me sukses që nga atëherë të pengojë, funksionalizimin e doganave të shtetit, policisë vendore, vendosjen e rregullit, ligjit si dhe shtrirjen e shtetësisë së Kosovës edhe në ato pjesë të saj,deri më sot.
Për fat të keq, shuarjes së strukturave kriminale serbe në veri,nuk i ndihmoi as Vendimi i 22 Korrikut të vitit 2010,i cili u shpall njëzëri në Favor të mëvetësisë se vendit tonë nga Gjykata ndërkombëtare e Drejtësisë në Hagë e cila me vendimin e saj ,dëshmoi edhe një herë se pavarësia e Kosovës ishte e drejtë dhe nuk u shkel asnjë ligj ndërkombëtar.Ndaj pas okupimit klasik të veriut, nga strukturat paralele serbe, Qeveria e Kosovës provoi që përmes intervenimit me polici të arrinte vendkalimet e uzurpuara kufitare, me ç`rast gjatë intervenimit me 25 korrik të vitit 2011, do të vritej edhe polici Enver Zymberi, njëri nga heronjtë e policisë sonë speciale.Pas këtij intervenimi,vetëm dy ditë më vonë,pra më 27 korrik të vitit 2011,nga bandat kriminale serbe, do të digjeshin sërish pikat doganore 1 dhe 31,në Jarinjë dhe Bërnjak,për mbrojtjen e të cilave nga forcat e EULEX-it, pothuajse nuk do të intervenohej fare,megjithëse ato ishin të vendosura atje. Dhe, sikur të mos mjaftonin të gjitha këto,edhe në bisedimet dypalëshe të cilat filluan në vitin 2011,Kosova nuk arriti të siguronte njohjen e dokumenteve tona të udhëtimit as lëvizjen e lirë të qytetarëve të saj shqiptar nëpër Serbi.Madje,përmes bisedimeve, ajo nuk mundi ti kthente as librat origjinal të amzës dhe as regjistrat e saj Kadastral, të plaçkitura gjatë kohës së luftës nga Serbia.Bile,për të qenë çudia edhe më e madhe, Kosova do të kënaqej vetëm me marrjen e kopjeve të dokumenteve të saj shtetërore,duke pranuar që origjinalin ta mbante Serbia, e cila jo vetëm se nuk dha asgjë në ato bisedime, por fitoi edhe statusin e vendit kandidat për në Bashkimin Evropian.
Për aq më keq,Kosova që nga 24 shkurti i vitit 2012, në vend të shënimit statusor si Republikë ajo u damkosë me Fusnotë, kurse Bashkimi Evropianë mbanë edhe sot qëndrim neutral ndaj Pavarësisë , duke mos i mundësuar deri më sot-shtetit të Kosovës shtrirjen e shtetësisë në veriun e saj.Dhe jo vetëm atëherë por edhe tani,pas pesë vjetësh të kaluara nga shpallja e Pavarësisë, doganierët e shtetit të Kosovës në pikat e Kufirit Jarinjë dhe Bërnjak, nuk mund të kalojnë rrugëve të barrikaduara tokësore nga pengesat e strukturave kriminale serbe, përkundër marrëveshjeve të arritura për menaxhimin e përbashkët të kufijve me Serbinë, sipas parimit të njohur evropian të IBM-s, dakorduar gjatë bisedimeve dypalëshe të zhvilluara në Bruksel.Dhe për fund,megjithëse në shtator të vitit 2012, ka përfunduar mbikëqyrja e pavarësisë së Kosovës dhe përfundimisht është mbyllur kjo Zyrë Civile Ndërkombëtare, për fat të keq, mu në pesë vjetorin e Pavarësisë së vendit tonë,ne në vend të festës dhe gëzimit, dëgjojmë lajmin e pa këndshëm-tanimë të bërë publik se me ish shtetin pushtues, ende kemi shumë punë dhe deshëm s`deshëm përveç fondit të ngritur zhvillimor nga qeveria- për Veriun- duhet të bisedohet edhe me Serbinë. Vallë, sa u realizuan ëndrrat e popullit liridashës shqiptar,pesë vjet pas shpalljes së mëvetësisë së Kosovës dhe ku fillon e deri ku arrin-Pavarësia jonë? Vallë ,a mund të quhen ideal i realizuar, pavarësit pjes -pjesë të një populli, pa arritjen e bashkimit të përgjithshëm kombëtar, siç nuk e kanë, por e dëshirojnë edhe shqiptarët ?!
Rroftë liria e trojeve shqiptare!
Rroftë bashkimi ynë kombëtar!