Nga Eugjen Merlika
Pjesa e II
Letra është pak e gjatë, merr përsipër shkurtimisht pohimin e së vërtetës historike të mohuar, pothuajse gjithmonë, nga mediat e këtij Vendi, pa u kuptuar se me çfarë motivi, padije apo dashakeqësi ndaj shqiptarëve. Me të drejtë shumë bashkatdhetarë në Shqipëri, Kosovë e gjetkë mund të habiten se si ndër gati gjysëm milioni shqiptarë që jetojnë në Itali askush nuk ka kurajo të debatojë me “autoritetet” e shtypit italian. Jam më se i bindur se janë të shumtë ata që e kanë ndërmarrë këtë hap pa mundur t’i shohin në shtyp mendimet e tyre. Nuk dua të hyj në brëndësi të kësaj dukurie, mbasi përsiatjet mund të më çojnë në përfundime të hidhura e ndoshta të gabuara për Vendin dhe shoqërinë në të cilën jetojmë. Le të mjaftohemi të kërkojmë shkaqet tek një farë “grandeur” e autoriteteve të mediave të cilët, kur shohin firmat tona të panjohura, shtrembërojnë buzët e ndoshta as nuk i lexojnë ato që u shkruajmë, sepse nuk mund të “humbasin kohë”. Megjithë respektin që kam për organet e shtypit të lirë, në rastin konkret për të përditëshmen e Mielit, më e pakta që mund të them është se sjellja e tyre në lidhje me ne nuk është aspak korrekte. Bie në sy më shumë kjo e metë kur trajtohen tema e argumenta që na përkasin më nga afër. Nga arkivi im nxjerr letrën drejtuar z. Romano më 25 prill 2007. Ja teksti i saj:
“Caro Romano,
“Ho conosciuto l’Albania quando era vivo Enver Hoxha: potrei enumerare la serenità della vita ed altri vantaggi che rendono vivibile l’esistenza. Ora hanno distrutto tutto e la mafia domina…”
Riporto testualmente le parole del sig. Faravelli, tratte dalla sua lettera pubblicata sulla rubrica del Corriere. Senza entrare nel merito della sua risposta e del suo titolo, vorrei esprimere qualche riserva su queste considerazioni. Credo che il signore nostalgico di Stalin e di Enver Hoxha, suo figlioccio, sarà stato uno dei compagni di un certo Fosco Dinucci che, negli anni settanta, veniva spesso in Albania a rappresentare l’Italia come Capo del partito comunista marxista-leninista italiano. Lui assieme ad altri signori di altri paesi come il belga Jacque Grippà e il brasiliano Jorge Amazonas venivano a leccare i piedi al nostro dittatore e, come ricompensa prendevano la loro parte di soldi che erano il frutto del nostro lavoro e del nostro sangue.
Non so se il sig. Faravelli sa che dietro “ la serenità della vita” che lui trovava in Albania si nascondevano i campi di lavori forzati dove decine di migliaia di persone innocenti si “rieducavano”, un Paese dove i sacerdoti si condannavano a morte perché battezzavano i bambini, dove i contadini lavoravano dodici ore al giorno per una pagnotta, dove ai cittadini per comprare un televisore in bianco e nero non gli bastava lo stipendio di un anno, dove soltanto per aver discusso con un amico di musica e letteratura straniera si andava in galera, dove si viveva con due chili di zucchero al mese per una famiglia, dove ognuno si sentiva insicuro per il giorno dopo, dove… potrei enumerare a lungo i disagi degli albanesi al tempo di Enver Hoxha, altrochè “vantaggi che rendono vivibile l’esistenza.”
Per quanto riguarda la mafia di oggi il signore ha ragione ma deve sapere che i mafiosi sono i fedelissimi della famigerata Sigurimi del suo venerato Enver Hoxha. Se proprio ha nostalgia di quell’epoca, per fortuna tramontata in Europa, le suggerirei di recarsi a vivere per qualche mese nella Corea del Nord, dove certamente troverà simili esperienze.”
“Kam njohur Shqipërinë kur ishte gjallë Enver Hoxha : mund të numuroja qetësinë e jetës dhe të tjera dobi që e bëjnë të jetueshme ekzistencën. Tashi kanë shkatërruar gjithshka dhe zotëron mafia…”
Po i sjell pikë për pikë fjalët e zotit Faraveli, të shkëputura nga letra e tij, botuar në rubrikën e Korrierit. Pa hyrë në diskutim për përgjigjen tuaj e titullin e saj, do të desha të shprehnja ndonjë rezervë mbi këto konsiderata. Besoj se zotëria, i përmalluar i Stalinit dhe Enver Hoxhës, famullit të tij, do të jetë një nga shokët e një farë Fosko Dinuçi që, në vitet 70, vinte shpesh në Shqipëri për të përfaqësuar Italinë si kryetar i partisë komuniste marksiste – leniniste italiane. Ai, së bashku me të tjerë zotërinj nga të tjera Vende, si belgu Zhak Gripa, apo braziliani Zhoa Amazonas, vinin t’i lëpinin këmbët diktatorit tonë e, si shpërblim, merrnin pjesën e tyre të parave që ishin fruti i punës e i gjakut tonë.
Nuk di nëse z. Faraveli e din se mbrapa “qetësisë të jetës”që ai gjente në Shqipëri, fshiheshin kampet e punës së detyruar ku dhjetra mijra qytetarë të pafajshëm “riedukoheshin”, një Vend ku famullitarët dënoheshin me vdekje sepse pagëzonin fëmijët, ku fshatarët punonin 12 orë në ditë për një bukë, ku qytetarëve, për të blerë një televizor bardh e zi, nuk i mjaftnte rroga e një viti, ku shkohej në burg edhe pse kishe biseduar me një shok për muzikë e letërsi të huaj, ku jetohej me dy kg. sheqer në muaj për familje, ku secili ndihej i pasigurtë për të nesërmen, ku…. mund të numuroj gjatë vështirësitë e shqiptarëve në kohën e Enver Hoxhës, krejt e kundërta e “dobive të një ekzistence të jetueshme”.
Sa i takon mafies së sotme zotnia ka të drejtë, por duhet të dijë se mafjozët janë shumë të besuarit e famëkeqit Sigurim të të adhuruarit të tij Enver Hoxha. Nëse vërtetë ka mall për atë epokë, fatmirësisht e perënduar në Evropë, do t’i sugjeroja të shkonte për të jetuar disa muaj në Korenë e Veriut ku, sigurisht do të gjejë përvoja të tilla.”
Pa mëdyshje mund të them se, kur një gazetë e madhe si Corriere della Sera vendos të botojë letrën e një nostalgjiku të komunizmit që bën apologjinë e tij, e nuk pranon të botojë një replikë me të prej një personi që ka jetuar për gati një gjysmë shekulli në kampet e përqëndrimit të atij sistemi, argumenti i plotfuqishmërisë së drejtuesit të rubrikës për të zgjedhur materialet për botim nuk qëndron më në këmbë. Mungesa e botimit të kësaj letre cek imoralitetin, është një shpullë syve të gjithë atyre që në Shqipëri pësuan dhunën komuniste, por edhe një fyerje për shumicën dërmuese të shqiptarëve që e kanë hedhur në koshin e plehrave të historisë atë sistem.
Letra e fundit e këtij parashtrimi i përket një rasti të dhimshëm, tragjedisë së një vajze vlonjate 23-vjeçare, që ndrron jetë në një spital italian mbasi konsulli i këtij Vëndi në qytetin bregdetar nuk pranon t’i lëshojë një vizë hyrjeje në Itali nënës së saj për t’i dhuruar veshken. Ja teksti:
“Caro Romano,
Leggendo oggi sulla pagina 29 del Corriere l’articolo di Carlo Vulpio “Anelda uccisa da un visto negato” mi è venuto in mente l’ultimo discorso del Ministro degli esteri alla Camera sul caso Mastrogiacomo. L’onorevole D’Alema ha ribadito il principio che per salvare vite umane si può fare di tutto. Infatti in questi anni il nostro Paese per salvare vite umane ha trattato con terroristi di ogni specie, di quelli che sgozzano le persone come il bestiame, ha pagato milioni di euro, ha fatto liberare delinquenti pericolosi, ha messo in discussione principi politici e alleanze.
Paradossalmente, come risulta dall’ articolo di Vulpio, non è stato capace di dare un visto ad una signora per donare un rene a sua figlia, per salvarle la vita. Non ho parole per qualificare il comportamento del console Tomassoni e mi meraviglio che quella povera ragazza albanese ha perso la vita perché la burocrazia italiana non ha potuto sbloccare un caso cosi semplice, anche se di questo caso erano a conoscenza il Presidente della Camera ed il Ministero degli Esteri.
Le vite umane soni di serie A,B,C,D ecc.?”
“Duke lexuar sot në faqen 29 të Korrierit artikullin e Karlo Vulpios “Anelda e vrarë nga një vizë e mohuar”, m’erdhi ndër mënd fjala e fundit e ministrit të jashtëm në Dhomën e deputetëve për çështjen Mastroxhakomo. I nderuari D’Alema ka ritheksuar parimin se për të shpëtuar jetë njerëzore mund të bëhet çdo gjë. Në fakt, gjatë këtyre viteve Vendi ynë, për të shpëtuar jetë njerëzore, ka biseduar me terroristë të çdo lloji, të tillë që therin njerëzit si bagëtinë, ka paguar miliona euro, ka bërë të lirohen kriminelë të rrezikshëm, ka vënë në diskutim parime politike e aleancash.
Në mënyrë paradoksale, siç del nga artikulli i Vulpios, nuk ka qënë i aftë të japë një vizë një zonje, për t’i dhuruar veshkën së bijës, për t’i shpëtuar jetën. Nuk gjej fjalë për të përcaktuar sjelljen e konsullit Tomasoni dhe habitem se si ajo vajzë e shkretë Shqiptare ka humbur jetën sepse burokracia italiane nuk ka mundur të zgjidhë një rast kaq të thjeshtë, edhe se për të kishin dijeni Kryetari i parlamentit dhe Ministria e jashtëme.
Jetët njerëzore a janë të kategorive A, B, C, D, etj?”
Vdekja e Aneldës bëri bujë në shtypin italian. Autori i artikullit në Corriere della Sera e quajti një krim shtetëror. Letra ime shprehte protestën qytetare ndaj hipokrizisë së politikës dhe shtronte një pyetje. Ajo pyetje mbeti pa përgjigje dhe letra nuk pa dritën e botimit.
Këto ishin vetëm katër letra të pabotuara mbi tema të ndryshme që nxora nga arkivi, por janë të mjaftueshme për të kuptuar se edhe në një demokraci të konsoliduar bota e mediave është një fortesë e blinduar, ku firmat e panjohura, sidomos të huaja e kanë shumë të vështirë të gjejnë shteg hyrjeje. Zëri i lirë, që mësyn fortesën, ndesh në muret e gomës së heshtjes, të indiferentizmit, të mospërfilljes, të paragjykimit, të njëanshmërisë që të çarmatosin, të dekurajojnë, të heqin mundësinë për të ndihmuar sado pak sendërtimin e idealeve që kemi bartur në vete gjithë jetën.
Dhjetor 2007
