Histori – Page 129 – Dielli

Vula e Kryezotit

July 18, 2023 by s p

Dr. Dorian Koçi/

Jehona e veprës së Skënderbeut në Bohemi e Sllovaki

vazhdoi edhe gjatë shekujve të mëvonshëm. Një dëshmi e rëndësishme e aktivitetit diplomatik të Heroit Kombëtar të shqiptarëve janë dy kopje të letrave të tij, të gjetura në Bibliotekën e Pragës nga studiuesi Dhimitër Pilika, më 1956.

Dhimitër Pilika, autor i disa studimeve për vulat dhe për betejat e kohës së Skënderbeut, rrëfen historinë e gjetjes së vulave të stampuara në letër nga epoka e Skënderbeut. Ai thotë se bëhet fjalë për vulën shtetërore dhe vulën sekrete të Skënderbeut. Kjo vulë u zbulua në Pragë (Çekosllovaki) nga zonja e poetit Stanislav Kostsa Neumann, dhe gjendej në materialet e rilindasit dhe historianit sllovak Pave Josef Shafarik (1795-1861), i cili e kishte gjetur në arkivat e Raguzës.

Stanislav Kostsa Neumann, ndoqi disa drejtime në krijimtarinë e tij, si simbolist (Unë jam një apostull i jetës së re), si anarkist (Një ëndërr rreth një turme njerëzish të dëshpëruar dhe vargje të tjera), si lirik peizazhi (Libri i Pyjeve, Kodrave dhe Ujërave), si

sekularist (Këngë të reja), si komunist (Këngë të Kuqe) etj. Ai qe një nga themeluesit e Partisë Komuniste të

Çekosllovakisë. Poeti Stanislav Kostka Neumann qëndroi në Shqipëri nga viti 1916-1918. Ai shkroi dy libra me subjekte nga Shqipëria: “Elbasani: kujtimet e luftës” (çekisht: “Elbasan: Váleèné vzpomínky”, viti 1922) dhe “Bragozhda dhe kujtime të tjera luftarake” (çekisht: “Bragožda a jiné

váleèné vzpomínky, viti 1928). Të dy librat rindërtojnë në letër një atmosferë të Elbasanit të atyre viteve, duke na lënë një dëshmi se si dukej jeta në qytet në ato kohë. Në veprën e poetit, Stanislav K. Neumann janë edhe vjershat me titujt “Vera në Elbasan” dhe “Përshëndetje dhe kujtime”, ku autori shpreh dashurinë e tij për Shqipërinë dhe popullin e saj. Duke gjetur frymëzim në mjedisin shqiptar, ai shkroi edhe një përrallë të vetën që quhet “Përralla për minaren që doli shëtitje dhe për ushtarin që kishte uri”. Neumann ka edhe disa akuarele që na tregojnë rrugët e Elbasanit.

Në qender të vulës qëndron shqiponja dy krenare që ishte edhe emblema e familjës Kastrioti, ndërsa mbi supe të shqiponjës jan të vendosura shkronjat D dhe AL, që qëndrojnë për “Dominus Albaniae”, titulli që mbante Skënderbeu. Kjo kopje me vulën shtetërore të Gjergj Kastriot Skënderbeut është ekspozuar prej kohësh në muzetë shqiptare, që prej vitit 1961. Vula e Skënderbeut u soll në Shqipëri nga Prof Dhimitër Pilika që ishte i ngarkuar me punë në amabasadën shqiptare në Pragë.

Durrësi si qendër e qytetërimit evropian

July 17, 2023 by s p

Nga Rafael Floqi/

Mbretëria e Shqipërisë (shqip: Mbretëria e Arbërisë, latinisht: Regnum Albaniae) u krijua nga Karli i Anzhuit në territoret shqiptare që ai pushtoi nga Perandoria Bizantine në 1271, me ndihmën e fisnikërisë vendase shqiptare. Mbretëria e Shqipërisë u shpall në fund të shkurtit 1272. Mbretëria shtrihej nga rajoni i Durazzo-s (Dyrrachium, Durrësi modern) në jug përgjatë bregdetit deri në Butrint.

Kjo atëherë ishte zyrtarisht Mbretëria e parë e Shqipërisë, sipas emërtimit të miratuar tashmë në traktatin e famshëm të Viterbos të vitit 1267, kur, pasi ishte dakorduar që Karli I të ishte përgjegjës për pjesën e tretë të pushtimeve që do të bëheshin në Perandorinë Bizantine, ai vendosi se në këtë pjesë do të caktoheshin Mbretëritë e Selanikut, Serbisë dhe Shqipërisë.

Në muajin shkurt 1272, ai pranoi kurorën e ofruar nga banorët e Shqipërisë. Papët e kursyen dhe ia kishin frikën. Nikolla III iu afrua më shumë perandorit të Habsburgut dhe u përpoq të kundërbalanconte, nëpërmjet ndikimit të këtij personazhi, mbizotërimin gjithnjë në rritje të princit Angjevin, i cili, për të shmangur stuhinë, pranoi të hiqte dorë nga Italia e Epërme dhe të përgatiste një ekspeditë kundër Konstandinopojës.

Në vend, angjevinët vendosin një numër të madh burrash, ushtarësh dhe administratorësh, të cilët vendosen nën autoritetin e një kapiteni të përgjithshëm dhe të viçarit të jashtëzakonshëm në Rumania, funksionet e të cilit në fakt janë të ngjashme me ato të një zëvendës-mbreti. Çdo fortesë (që nga Durrësi, Vlora, Sopoti, Butrinti) u caktohet një kapiten, ndonjëherë një arkëtar. Nëse rreth dyzet emra dalin shumë shpesh, fakti mbetet se ne mund të identifikojmë të paktën dyqind burra të dërguar përgjithmonë në mbretëri. Në të njëjtën kohë, angjevinët u dhanë shqiptarëve emërimin e një vikari ose kapiteni të shqiptarëve (capitaneus Albanorum) me origjinë shqiptare. Megjithatë, në aktet e kancelarisë gjejmë shumë përmendje të zotërve shqiptarë të mbajtur peng në mbretërinë e Siçilisë, me udhëzime megjithatë të sakta për trajtimin e mirë të tyre. Vëmë re qarkullimin e peticioneve për lirimin e këtyre pengjeve.

Në këtë kohë titujve të tij të shumtë, Angjevini i parë shton atë të Mbretit të Shqipërisë, edhe nëse me këtë titull ruhet vetëm një privilegj, ai i 25 shkurtit 1272, me të cilin pushteti i plotë i jepej Vikarit të Përgjithshëm Gazo Chinardo.

Një roman kalorësiak me qendër Durrësin

Le ta ilustrojmë përmes një shembulli që është i njohur prej kohësh për qarqet e ngushta akademike dhe studiuesve por që ka nevojë të ritheksohet e të trajtohet për tu bërë pjesë e vetëdijes së opinionit publik shkruan me të drejtë Dr Dorian Koçi tek Dielli, ai citon historianin Aleks Buda kur i ben kritikë mendimit historik romantik evropian të rrënjosur thellë për shqiptarët që i konsiderojnë si popull barinjsh” thotë se dokumentat flasin për një shoqëri të diferencuar feudale me origjinë shqiptare, siç janë arhondët e Arbërit që mbajnë titujt e lartë të hierarkisë feudale bizantine si panhypersevastë, ata “nobli viri”, kontë, baronë, prelatë, burgjencë, ato bashkësi fshatare të cilat sundimtarët bizantinë, anzhuinë etj, i cilësojnë si “burra fisnikë shqiptarë” me emrat e tyre etnikë karekteristikë.

Territoret shqiptare me Durrësin si një kryeqendër e botës mesdhetare, kaq i famshëm deri në mesjetën e vonshme ku bie në duart e osmanëve është vendi ku zhvillohen ngjarjet e një romani kalorsiak të shekullit të XII, të shkruar në frëngjisht e të quajtur “Romani i Florimontit”. Është paksa enigmatik fakti se përse Turoldus ( autori i romanit) që nga Franca e largët zgjodhi Durrësin si objekt kryesor të rrëfimit të tij, por besoj se më i rëndësishëm është fakti që e planetizon rëndësinë e qytetit pasi e vë në kryeqëndër të veprimit të heroit kryesor, Florimontit.1 Në roman Florimonti lëviz në të gjitha kryeqendrat e qytërimit mesdhetar dhe Durrësi shfaqet gjithandej si qyteti i tij, i cili mesa duket është pjesë e rëndësishme e materies dhe shpirtit të qytetërimit evropian. Ka dy vepra kushtuar Florimontit si stërnip i Aleksandrit të madh.

Ndërsa Florimont i Aimon de Varenne, i kompozuar në 1188, mund të tregojë ndikim të vërtetë bizantin – nga burimet përfundimtare orientale ose shqiptare. Ndoshta Varennes është ai afër Châlon-sur-Saone (Rom LXI, 369). Alfred Risop në Abhandl. Herrn Prof. Dr. Tobler (Halle, 1895, fq. 430-463) mbështet fuqishëm besimin se Aimon dinte burimet greke. J. Psichari (Mélanges G. Paris, f. 507) pohon të kundërtën, se ajo që Aimon dinte për greqishten vinte nëpërmjet latinishtes. Në çdo rast Aimoni e shkroi romancën në Francë në dialektin françes. Florimont përmendet si stërnip i Aleksandrit të Madh dhe poema rrëfen aventurat e tij rinore. Ai ndihmon Philippus Macemus në një luftë kundër bullgarëve dhe përfundimisht fiton vajzën e mbretit, Romadanopojën. Gjatë aventurave të tij, Florimont vret një përbindësh dhe bie në dashuri – përkohësisht – me një zanë.

Ndërsa Turoldus, qoftë ai poet apo xhongler, është një figurë misterioze. Ai njihet si autor edhe i Këngëve të Rolandit Në tapiceri Bayeux ka një paraqitje të një xhuxhi që quhet kështu, dhe të theksohet se individë të tjerë rrallë përmenden në tapiceri. Tavernier, në Vorgeschichte des altfranzösischen Rolandslieds (Berlin, 1898) e identifikon Turoldus-in me Thorold të Envermcu-s, një murg i Abacisë së Becit dhe në një kohë peshkop i Bayeux. Profesor Jenkins u pajtua me këtë në botimin e tij të poemës. Në këtë rast, Chanson de Roland do të ishte vepër e një xhongleri injorant, por e një kleriku të kultivuar norman, vesi më i madh i të cilit, ndoshta, ishte bota e tij. Në këtë mënyrë nuk është e rastësishme që Durrësi dhe territoret mesdhetare shqiptare shfaqen gjithandej nëpër letërsinë, historinë e gjeografinë shpirtërore të Evropës, ndaj Shqipëria pasaportën evropiane e ka që në gjenezë të saj

Në roman tregohet se Admirali i Kartagjenës sulmoi territorin e Durrësit, shkatërroi qytetet, dogji kështjellat, Florimont nuk u përpoq ta kundërshtonte sesa mbërriti në shkëmbin e Durrësit. Për fat të mirë Flocart nuk donte të braktiste familjen e trishtuar; shpresa i mbeti; ai besonte në përfitimet e kohës. Një ditë, pasi e çoi nxënësin e tij në breg të detit, ai i dha atij një predikim të gjatë mbi llojet e ndryshme të gjellëve; siç sapo kishte përfunduar, një anije u shfaq në det, duke lundruar drejt Durrësit. Ai mbërriti, u mësua se ishte hipur Risus, mbret i Kalabrisë dhe i tokës së Punës. I varfëri i humbur përparoi drejt të huajve dhe e kishte çuar veten para princit: Princat i thanë me të drejtë: Vështirë se i përkiste një pronari të thjeshtë të trajtonte të huajt me këtë ton.

Universitate apo universitet ?

Dihet se me një diplomë të datës 21 shkurt 1272, Mbreti Karli I i Napolit deklaroi se ai pranoi zgjedhjen si Mbret të Shqipërisë, për personin e tij (dhe në trashëgimtarët e tij) kontë dhe baronë, ushtarë dhe borgjezë dhe universitete dhe ai i mirëpret ata nën mbrojtjen e tij, duke premtuar, ndër të tjera, për të respektuar privilegjet e tyre të lashta. ( Vini re fjalën Universitete) . Kjo më shtyhu nga mos njohja e sistemit feudal italian të kohës të barazoja fjalën “Universitates” me konceptin e sotëm pedagogjik për institucionin arsimor, dhe thashë me vete “Eureka” . Kjo është e shkruar e zezë mbi të bardhë. Megjithatë zhgënjim. Universitates është diçka nëse në fakt përbëhet nga një ose më shumë se një njësi që trajtohet si një tërësi e pandashme nga ligji. Ajo ishte një komunë komunitet i pavaruar por në varësi të mbretit.

Koincidencë në prodhimin normativ midis kufijve të veprimit të universiteteve (komuniteteve) në varësi të mbretit dhe shkallës së autonomisë së Komunave, që ishin realitete të pavarura. koincidencë në prodhimin normativ midis kufijve të veprimit të universiteteve (komuniteteve) në varësi të mbretit dhe shkallës së autonomisë së Bashkive, që ishin realitete të pavarura. Një çelës i dobishëm për të kuptuar temën e analizës do të jetë pikërisht komplementariteti, sipas roleve të ndryshme, ndërmjet pushtetit sovran dhe atij vendor në prodhimin e legjislacionit. Studimi i fisnikërisë feudale të krijuar nga Karli I në Siçili, i destinuar për të ndikuar kryesisht në regjimin e tokës dhe transaksionet tregtare, ka bërë të mundur hartimin e një harte të tokave, çifligjeve, kështjellave dhe fshatrave.

Mbreti Karl më 20 shkurt 1272 njofton se, pasi qyteti i Durazzo-s dhe qytetarët treguan dëshirën për t’iu nënshtruar sundimit të tij integral qe perfekt, për sa kohë që ata përmbushin vullnetin e tyre pa vonesë, ai premton t’i marrë ata nën mbrojtjen e tij të tillë , “dhe për ta të gjitha privilegjet e Perandorëve të lashtë të Romës, dhe përdorimet e tyre të mira, dhe liritë dhe ekskluzivitetet e mira që ata kanë gëzuar deri tani. deri tani nga ne dhe trashëgimtarët tanë konfirmojmë autoritetin mbretëror etj”

Mbretëria e Shqipërisë ishte një entitet i dallueshëm nga Mbretëria e Napolit. Mbretëria kishte natyrën e një strukture politike me orientim ushtarak. Kishte strukturën dhe organet e veta të qeverisjes që ndodheshin në Durrës. Në krye të këtij organi qeveritar ishte kapiteni i përgjithshëm i cili kishte statusin e mëkëmbësit. Këta persona zakonisht kishin titullin capitaneus et vicarius generalis dhe ishin gjithashtu kreu i ushtrisë, ndërsa forcat vendase komandoheshin nga persona që mbanin titullin marescallus in partibus Albaniae.

Kështu duket për të bindur Durrsakët ndaj mbretit. Më 18 maj 1272, Inocent of Barletta, me banim në Durrës, i cili ndoshta ishte një tregtar i pasur nga Barletta, i vendosur atje për arsye tregtare, u emërua protontino i Durazzo-s, një nga portet më të rëndësishme të Shqipërisë. Prandaj, ai ishte në krye të detyrës që i ishte besuar nga mbreti, i cili ia komunikoi emërimin në Universitate të Durrësit i cili i pat dhënë më parë miratimin e tij .

Durrësi me universitet në shekullin e 13 -të

Ka një dëshmi Universiteti i Dyrrachium (latinisht: Universitas Studiorum Dyrrhachium, shqip: Universiteti i Studimeve të Durrёsit ishte një universitet teologjik venecian (Studium generale) në Durrës (Dyrrhachium), Venecia, më pas Republika e Venedikut. Universiteti u themelua rreth vitit 1380, dhe më pas u transferua në Zadar në 1396, mes kërcënimeve në rritje turke në Evropën Juglindore, duke u bërë kështu Universiteti i Zarës. Por ka shumë rëndësi të mos injorojmë faktin dhe pavarësisht se Universiteti është universiteti më i vjetër me origjinë nga Venecia historike dhe është një nga universitetet më të vjetra evropiane.

Prof. Jahja Drançolli shkuarte ne gazetën Telegraf argumentone shkrimin e tij studimor “Në fillim të viteve ‘90-të, në shtypin ditor të Kosovës si dhe në revistën “Buletini” të Fakultetit Filozofik (1993), kishte parë dritën një studim imi me titullin, “Universiteti i Durrësit” (së bashku me burime e literaturë referente), që ishte rezultat i punës së gjatë hulumtuese jo vetëm në arkiva publike italiane dhe kroate, por edhe në ato kishtare të urdhrit Dominikan, urdhër ky që kishte themeluar Universitetin e Durrësit rreth vitit 1380. Rezultati është pritur jashtëzakonisht mirë në botë.

Këtej, në Kroaci, nga mjetet e Kuvendit të Kroacisë janë ndarë rreth 10 mijë euro që studimi në fjalë, i shoqëruar me rezultate të tjera, të shohin dritën në librin monumental, “Arbërit ndërmjet Perëndimit dhe Lindjes gjatë Mesjetës” (Arbers between West and East during Middle Ages, Zagreb, 2008). Libri është distribuuar kryesisht në librari evropiane. Arsyeja e parë është se Universiteti i Zarës, kohë më parë, në ueb-faqen universitare (anglisht dhe kroatisht) ka postuar historikun e universitetit, që përputhet plotësisht me rezultatet shkencore të cilat provojnë fuqishëm ekzistimin e Universitetit të Durrësit për të parin e këtij lloji në Ballkan.

Për të parë zhvillimin historik të Universitetit të Durrësit (rreth vitit 1380), i cili për shkaqe të sulmeve osmane ishte tërhequr në Zarë për të themeluar atje ose Universitetin e Zarës me Rektor të Parë, Gjon Durrësakun (1396), , duhet shikuar për verifikim ueb-faqen e Universitetit të Zarës, të postuar në anglisht dhe kroatisht.

Albanie Rex, mbret i Arbërisë- vetëm si titull feudal

Pas kësaj, periudhe këtë titull do ta mbanin vetëm sovranët sllavë, si Uroshi II në 1309, Stefani Urosh III në 1328, Stefani Dushani në 1333, Stefano Turtko mbret i Bosnjës në 1385, por formula e Mbretërisë Shqiptare, e cila do të ekzistojë edhe nën pasardhësit e Karlit I, Madje, madje në fakt, në vitin 1292, kur pjesa më e madhe të atij rajoni, ai e humbi dhe vetëm qyteti i Durrësit dhe disa toka të tjera mbetën me Karlin II, sovranët e Napolit. gjithmonë u jepnin atyre titullin e Mbretërisë dhe si të tillë Angjevini i dytë ia dha djalit të tij Filipit, Princit të Tarantos , që edhe nëse ai nuk e merrte titullin mbretëror, fillimisht qe titulluar përgjithësisht si Despot dhe më pas, nga viti 1306 e në vijim, “Regni Albaniae Dominus”.

Titull i cili u mor natyrshëm identik nga Giovanni Anjou-Gravina, pastaj Anjou-Durraso, kur në 1332 ai mori sundimin nga dega Anzhu e Tarantos në këmbim të Principatës së Akajas. Hera e fundit kur flitet ende për një Mbretëri të Shqipërisë qe në vitin 1393, kur mbreti Vladislaus i Napolit i deklaron se ato si domene, – atëherë inekzistente, -që i përkisnin, pasi kishte vdekur tashmë dukesha e fundit e Durazzo-s, Giovanna, tezja e nënës së saj Mbretëreshës Margherita dhe motrës së saj, së ardhme Joana II.

Prandaj synimet e angjevinëve në rajon shkuan në ndryshimin e madhësisë së ndikimit të tyre, edhe për shkak të hyrjes në veprim të një agjenti tjetër: mbretërisë serbe, e cila kontestoi territorin, tashmë të shqyer në vetvete, si nga angjevinët ashtu edhe nga bizantinët, zotër të lashtë të atyre tokave. Arbëria u bë pra një fushë beteje mes këtyre tre fuqive, një teatër konfliktesh që shpeshherë ishin shkak i shpërnguljeve të fshatarëve shqiptarë në Greqinë veriore, të cilat kanë lënë gjurmë të alternuara në dokumentacionin e kohës.

Por ky sundim fillimisht shumë i shquar, pastaj i reduktuar e pastaj vetëm si titull feudal , të cilit i atribuohej si emërtim solemn i drejtimit, përbënte juridikisht një shtet më vete, apo një dominim të madh feudal që i nënshtrohej Mbretërisë së Siçilisë?

KUVENDI I KUÇIT 1614 “SIMBOL” I ALEANCAVE BALLKANIKE E MË GJËRË KUNDËR PUSHTUESVE TURKO-OSMAN!

July 15, 2023 by s p

PËRG. NDUE BACAJ

HYRJE

Shqiptarët në përgjithsi nuk ishin pajtuar për asnjë moment me pushtimin turko-osman, ndaj ata kishin zhvilluar aleanca, kuvende e beslidhje duke u përpjekur të organizohen në kryengritje e beteja të tjera, në mbrojtje të lirisë, të drejtave njerzore e jetësore, e deri pë çlirimin dhe mbrojtjen e trojeve të tyre… Ndërsa “laku” i pushtuesit turko-osman shtërngohej shqiptarët, (veçanarisht ata të veriut së Shqipërisë), do të zgjeronin bashkëpunimin edhe me fqinjët e tyre e më gjërë, të cilët ishin të pushtuar apo e konsideronin armike të tyre perandorinë Turke-Osmane. Shekulli i 17-të shënon një nga kulmet e këtyre bashkëpunimeve me kuvende e aleanca ballkanike. Kuvendi ballkanik i Kuçit i 15 korrikut 1614 është “simbol” i këtij bashkëpunimi ballkanik e më gjërë…

DISA NGA KUVENDET QË I PARAPRINË KUVENDIT TË KUÇIT:

Para Kuvendit Ballkanik të Kuçit (15 korrik 1614), prijësit dhe krerët shqiptar (kryesisht ata të veriut) kishin zhvilluar disa kuvende, me qellim organizimin e kryengritjeve kundër pushtuesve shekullor turko-osmane.

Me 7 qershor 1594 u mblodhen në manastirin e Shën Mërisë në Mat një kuvend i përgjithshëm shqiptar. Pjemarrësit në kuvend vendosën që të organizohej kryengritja e përgjithëshme çlirimtare. Peshkopi Nikollë Mekajshi, Tomë Plezha dhe Mark Gjni u ngarkua të hynin në bisedime me Papen për të sigurua ndihmën e nevojshme. Megjithatë përfaqësuesit shqiptar nuk arritën të siguronin ndihmën e kërkuar në perendim, pasi Papati ishte angazhuar në luftën antiosmane në Hungari. Nga ana tjetër, republika e Venedikut, e cila nuk ishte e interesuar për këto nisma të shqiptarëve, u përpoq me të gjitha mënyrat që t’i paralizonte aksionet e tyre, duke nxitur përçarjen ndërmjet krerëve…. Me 1601 u mblodh në fshatin Dukagjin të Matit një kuvend tjetër i përgjithshëm. Në këtë mbledhje moren pjesë 2 654 delegatë nga 14 krahina shqiptare. Vendimi i kuvendit për organizimin e një kryengritje të përgjithshme edhe këtë herë nuk arriti të siguronte përkrahjen europiane, për shkak të qendrimit negative të Venedikut.1. Më 13 dhjetor 1608 në manastirin e Moraçës, pranë liqenit të Shkodrës, nën drejtimin e patriarkut të Pejës, u mblodhën krerë serbë, shqiptarë, bullgarë, boshnjakë, hercegovinas e serbë ku u diskutua për dëbimin e osmanëve dhe iu kërkua ndihmë dukës së Savojës. Kjo mbledhje shërbeu si pikënisje për organizimin e disa kuvendeve ballkanike.2. Kështu krerët e krahinave të Mbishkodrës më 1610 shpallën bashkimin nën emrin ,,Malet Shqiptare. (Ndërsa dhjetë vjet më vonë në Shqipërinë e Mesme u krijua edhe bashkimi shqiptarë nën emrin Lidhja e Arbërit)…3.

KUVENDI I KUÇIT, 15 KORRIK 1614

Kuçi nuk ishte zgjedhur rastësisht si vendi ku do të zhvillohej kuvendi i parë ballkanik. Kuçi shte vendi historik i njërit prej fiseve autokton Iliro-Shqiptar , ku kishte qënë edhe kryeqyteti rezervë i Ilirisë, Meduni. Kuçi ndër mote e shekuj kishte pasur toponime (emertime) të ndryshme si Chuci, Chucchi, Cucci, Cuchi, Cuchii, Cucçi, Cusi, Cussi, etjerë që i kishte imponuar historia, por pa i ndryshuar historinë dhe autoktoninë Iliro-Shqqiptare…4.

Kuvendi i Parë Ballkanik u mbajt në Kuç të Malësisë Madhe me 15 korrik 1614. Në këtë Kuvend morën pjesë përfaqësues shqiptar, serbë, malazezë dhe maqedonas.5. Ndërsa në një histori të vjetër të Shqipërisë (me autor Zhan Klod Faveirial) shkruhet se në kuvendin e Kuçit të Shqipërisë me 1614, muaren pjesë (perveç perfaqesuesve shqiptarë, serbë e malazezë) edhe përfaqësues nga Bullgaria, Hercegovina dhe Dalmacia… Qellimi i kësaj mbledhje ishte të gjente mënyren për t’i dhënë fund mbipagesave dhe taksave të padurueshme, viktimë e të cilave ishin të krishterët. Duket se turqit nuk ishin në dijeni as për këtë mbledhje e as për qellimin e saj. Plani i kësaj kryengritje të mrekullueshme u gjend në dokumentin e Karlit II, dukes së Neversit. Gjithshka ishte parashikuar: ushtria kryengritëse do të përbëhej prej 160 mijë trupash, do të pritej një monedhë e përkohëshme dhe e pranushme pas luftës, do të marshohej drejtë Kostandinopojës dhe, përgjatë rrugës, do të merreshin kjo apo ajo fortesë. Perandori i Gjermanisë dhe princët e Moldavllahisë do të mbështesnin kryengritjen. Nuk bëhet fjalë për Venedikun, por ai ishte tepër i interesuar për një kryenritje të përgjithshme, kështu që nuk është e mundur të ketë qënë jashtë saj. Veç, ndërkohë vetëm bashkëpunimi i Francës mund t’i jepte kësaj kryengritje një shans suksesi, por Franca, qysh prej kohe të gjatë ishte në mardhënie shumë të mira me perandorinë Otomane…6.

44 KRENË QË MORËN PJESË NË KUVENDIN E KUÇIT:
1.Gradam (Gradan) vojvoda i Novogostës
2.Konti Lala Drekali prej Kuçit
3.Konti Vojo nga Rizano
4.Konti Vojo nga Mali i Zi

5.Gjeç Bardhi prej Mirdite
6.Prototopi Ivanoviq
7.Konti Nikolla prej Piperit
8.Konti Selak (Shllak?) prej Grie?
9.Vojvoda Raic Palabardhi (Bjelopavliq)
10.Rade Vojvoda prej Planit (Plavës?)
11.Konti Petar prej Plushive (?)
12.Konti Stepan Raceçi
13-Konti Drahigo Geleci
14.Konti Menzita Serciza
15. Konti Nikolla Negushi
16.Gjin Gjergj Dukagjini
17.Konti Vule Dubigini (Dubinjë?)
18.Konti Radosava Bronci (Bonci?)
19.Konti Mark prej Malit të Zi

20.Konti Gjon nga Zupa e Epër
21.Vojvoda Vuka (Vuk Keqi apo Vuka Gjeçi prej Kelmendit
22.Konti Thoma prej Vershevo
23.Konti Parvo (Pavlo?) nga Prizreni (?)
24.Vjovoda Sekuli (Gjek Kuli apo Gjek Culi) nga Boga
25.Konti Milia nga Bjela (Bardha e Kuçit?)
26.Konti Gjon Plesisi (Lleshi i Zi?)
27.Konti Dragoi nga Rudina
28.Konti Mileta Rigano
29.Konti Gjon Mustaki
30.Konti Millosh Çekanji (Çekaj?)
31.Konti Mihal prej Prejs
32.Konti Thoma i Kostas
33.Konti Vuisko nga Biloshi
34.Konti Vigio Ravan nga Griniqi (Grigjaniku?)
35.Konti Vukigj (Vuk Keqi?)
36.Konti Voin nga Balea (Baleza?)
37.Konti Andria nga Zupa e Poshtme
38.Konti Mile nga Kupe (Prokupi?)
39.Konti Thoma nga Podgorica (?)
40.Konti Cepivo nga Ljeshkopolje (Fusha e Ljeshkës)
41.Konti Vule nga Zeta (Genta)
42.Vukoshanga Trepsha (?)
43.Konti Andria nga Plesiuvci
44.Popo Voin nga Zaravina (Rasanina? Eosavina?)7.

Në vitin 1614 nga kuvendi i Kuçit do të nisej nga zotërit e beslidhur të mbretërisë së Shqipërisë dhe Serbisë, kapedani Gjon Renesi, pranë fort të kthjellëtit zot dukë të Parmës, me të cilin bisedoi gjatë mbi qellimin e atyre zotërve të besëlidhur, dhe pastaj qe nisur prej lartësisë së tij nga i cili u shprehen qellime shumë të mira. Dhe prandaj me letra, me të holla e përkrahje (Gjon Renesi) u kthye në ato anë ku i bëri një parashtrim shumë të gjërë Kuvendit….8. Duhet qartësuar se burimi kryesor i informacionit për Kuvendin e Kuçit janë relacionet e kapedanit Gjon Renesit, i cili tregon takimet e tija me kontë e pjesmarrës të kuvendit si Lala Drekalin nga Kuçi, Kontin Vojo nga Mali i Zi, Gjin Gjergjin e Dukagjinit e tjerë, si dhe princër e dukë të vendeve të tjera europiane me të cilët mendohej të lidhnin aleanca dhe të perfitonin ndihma për kryengritjen kundër turke-osmane. Gjithashtu nga relacionet e kapedan Gjonit mësojmë se 25 veta janë përfaqesuesit kryesor që morën pjesë në Kuvend, ndërsa të tjerët që nuk mund të vinin për shkaqe shumë të rëndëshme të tyre do të dërgonin sekretarët e tyre me vulat e veta dhe me betimin, dhe këta qenë 19 veta, dhe pastaj u bë një Kuvend shumë besnik, në të cilin unë (Gjon Renesi) referova gjithë ato që sillja nga takimet me princër e dukë të vendeve të tjera jashtë Ballkanit , si me ata të Parmës, Venedikut, Spanjës, Neversit, Francës, Selisë së Shenjte, me Perandorin e Gjermanisë dhe princët e Moldavllahisë… që mendohej se do të mbështesnin kryengritjen. Gjithashtu në relacionet e kapeden Gjon Renesit mësohen edhe hollësi të tjera në lidhje me sasinë e burrave të armatosur që mund të ngriheshin në këmbë , ku ai jep një shifer “interesante” dyqind bile treqindmijë burra të gatshëm e të sigurt për t’i sherbyer lirisë… Në relacione ndonjëherë shkruhet se Kuvendi është zhvilluar me 14 korrik, 15 korrik e deri me 25 korrik, por që në fund “konkludohet se kuvendi i parë ballkanik i Kuçit është zhvilluar me 15 korrik, datë tashma e pranuar…9. Në fund të relacioneve jepen disa të dhëna moshe e fizike për kapedan Gjon Renesin, ku thuhet: “Kapedan Gjon Renesi është një burr rreth pesëdhjetë vjetëve, më fort i madh se i vogël, me trup të thatë , me mjekër të zezë, me ngjyrë të zbetë, i cili sot vishet në mënyrën frenga.10. Vlen të cilësohet se edhe historiani e studiuesi amarikan (E.Jacques) shkruan për kuvendin e Kuçit e planet e tij pa datë, por shënon vetëm vitin (1614). Mbasi ajo çfar shkruan ky historian më duket se ka diçka më shumë se referencat e tjera mendova t’a citoj: “Me 1614 në Kuç të Shqipërisë së Epërme u mbajt një kuvend , ku moren pjesë patriarku i Serbisë dhe prijësat e të gjitha mbretërive europiane të pushtuara nga Turqia. Ata dërguan te Papa kapitenin Xhovani (Gjon) Renes, që të paraqiste planin që do t’u sillte çlirimin nga Turqia. Lenormanti ka lënë një përshkrim të planit. Armët do tu jepeshin malësorëve.. Dukagjinit dhe Himarës, gjithsei 30.000 ushtarë të zot. Nga Himara 8300 burra do të zaptonin kalanë dhe qytetin e Vlorës, gjë do të jetë e lehtë pasi rojet e kalasë janë të krishterë dhe prijësit e tyre kanë rënë në ujdi me himariotët. Dukagjinët do të marrin me lehtësi Krujën duke qënë se turqit e kishin lënë pas dore rindertimin e një pjese të rrëzuar. Të tjerë do të shkonin në Shkodër dhe Kastelnovo , ku punët ishin ujdisur me rojet e natës , që ishin të krishterë. Pastaj ushtritë fitimtare do të shpartallonin turqit në vend, duke e përdorur plaçken e luftës, të rrëmbyer turqëve apo çifutëve për mirëmbjatjen e ushtrisë e, madje, duke i shporrur turqit fare nga Kostandinopoja…”. Kuvendi do të vendoste të dërgonte Gjon Renesin në Francë për t’u marrë vesh me dukën e Neverës, i cili po përgatiste një ekspeditë për të zbarkuar në Ballkan. Por edhe këtë radhë shqiptarëve nuk u erdhi ndihma e shpresuar. Duka i Neverës ishte akoma larg nga përgatitjet për të vënë në jetë projektin e tij…. Një tjetër kryengritje e organizuar mirë ngjalli shpresat e shqiptarëve në veri e jug. Planet e saj i kristalizoi Karli II, Duka i Neversit në Francën qendrore….11.

KUVENDE TË TJERA , SI VIJIM I KUVENDIT TË KUÇIT TË 15 KORRIKUT 1614

Pa kaluar dy muaj nga kuvendi i parë, me 8 shtator 1614 në Kuç u mbajt Kuvendi i Dytë Ballkanik, i cili perpiloi edhe një projekt konkret për një kryengritje të përgjithshmee përqendruar në katër zona.12. Njëra nga këto do të kishte qëndrën në Himarë dhe do të synonte çlirimin e Vlorës, e dyta në Dukagjin me synim Krujën, e treta në Malsinë e Madhe me drejtim Shkodrën dhe e fundit në Mal të Zi me synim çlirimin e Kastelnovos. Në të njëjtën kohë do të hidheshin në kryengritje edhe metropoliti i Durrësit, me të cilin do të bashkoheshin edhe peshkopët orthodoksë të Janinës e të Artës, si dhe prelatë e krerë të tjerë të krahinave të ndryshme të Ballkanit..13. Më 11 nëntor 1616 në Prokuplje të Serbisë u mblodhë Kuvendi i tretë, ku morën pjesë siç thotë një burim bashkëkohës, zotnitë kryesorë të mbretërisë së Bosnjës, të Kosovës, të Serbisë, të Shqipërisë, të Maqedonisë dhe të Arkidukatit të Hercegovinës. Për shkak të kushteve të reja që ishin krijuar me rritjen e rolit të Austrisë si kundërshtari kryesor i Perandorisë Osmane, këtë herë kuvendi nxori në plan të parë si detyrë për të çliruar së pari Bosnjën, meqenëse kishte mundësi më të mëdha të ndihmohej nga ana e Austrisë. Megjithëkëtë edhe në këtë kuvend u pa i nevojshëm një zbarkim në Shqipëri, sepse kryengritjet shqiptare mbanin vazhdimisht të hapur një plagë në anët më të dobëta të Perandorisë Osmane. Në bregdetin shqiptar, prej nga niseshin rrugët drejt viseve të brendshme të Ballkanit dhe se, siç thuhej në vendim, një pjesë e popullit të këtij vendi nuk i bindet sulltanit dhe jeton i lirë, (siç janë – shën. i aut.), zotnitë e Dukagjinit, e Kelmendit, e Piprit, e Palabardhit dhe të Malit të Zi”. Prandaj në çdo plan ushtarak, si më përpara edhe tani, Shqipëria zinte një vend nga më të rëndësishmit. Me të zbarkuar flota evropiane në brigjet shqiptare, 10 000 burra do të bashkoheshin me forcat hercegovinase. Me 40 000 veta nga Dukagjini, Kelmendi, Pipri, Palabardhi e nga Mali i Zi do të merrnin kështjellën e Shkodrës e prej andej do të shkonin drejt Sofjes, ku do të bashkoheshin me forcat e tjera për të parashtruar planin për marrjen e Stambollit. Projekti mbeti përsëri në letër. Duka i Neverit e zgjati shumë përgatitjen e ekspeditës. Në pragun e nisjes flota u dogj. Spanja i druhej luftës me shtetin osman…. Një dëshmi tjetër e lëvizjes çlirimtare ballkanike u bë kuvendi i Beogradit, 18 nëntor 1620…14. Nga të 24 krerët e kuvendit të Beogradit, që nënshkruan planin e luftës, më të rëndësishmit ishin Lala Drekali i Kuçit, Gjin Gjergji i Dukagjinit dhe Vuk Gjeçi i Kelmendit, pas të cilëve vinin krerët e tjerë të ardhur në kuvend nga malet shqiptare. Të bashkuar në “Lidhjen e Arbënit”, Dukagjini, Pipri e Kelmendi do të nxirrnin 14 000 luftëtarë. Të gjithë do të grumbulloheshin në Pejë, ku do të krijohej një ushtri prej 50 000 këmbësorëve e 30 000 kalorësve prej forcave të Shqipërisë, Maqedonisë e Serbisë. Edhe këtë herë kuvendi zgjodhi shqiptarin Gjon Renësi si njërin nga të dërguarit e vet për në oborret evropiane. Por, ndihma e kërkuar me armë dhe zbarkimi në brigjet shqiptare nuk u siguruan as këtë herë.
Kuvendet ndërballkanike nuk arritën të organizonin një aksion të përbashkët për dëbimin e osmanëve nga Evropa. Popujve ballkanas e në radhë të parë kryengritësve shqiptarë iu desh të luftonin duke u mbështetur në forcat e veta. Shkaqet e dështimeve të përpjekjeve për organizimin e një aksioni të përbashkët kryengritës ballkanik ishin kryesisht kontradiktat midis shteteve evropiane, të cilat ishin në rivalitet me njëra-tjetrën në zotërimet osmane…15.

Në vitin 1621, ipeshkëvi Pjetër Budi hartoi një relacion me të cilin përkrahte projektin dhe raportonte se rreth 30 000 shqiptarë (të krishterë e myslimanë), u treguan të gatshëm të rrëmbenin armët kundër turqve, me të zarkuar në Shqipëri një ekspeditë ushtarake europiane. Ai kërkoi pa u lodhur forca e municione nga Spanja, Italia e Franca, mirpo një ndihmë e tillë nuk u matrializua kurrë.16

“EPILOG”:

Fatkeqësisht kuvendet, aleancat dhe projektet duke përfshirë edhe atë të Kuvendit të Kuçit 1614 e të tjerë si vijim të këtij kuvendi, thuajse nuk u matrializuan kurrë. Ky dështim i projekteve për kryengritje të përgjithëshme kundër turke-osmane ballkanike e më gjërë, ka mbi të gjitha edhe “vulen” e aleatëve “europian” (të sipercituar…), të cilët këto projekte ose nuk i përkrahen, ose i “perkrahen” vëtëm si projekte me fjalë dhe në letër. Përkundër kësaj ne shqiptarët edhe të vetëm vijuam me vite e shekuj luftën dhe përpjekjet tona kundër pushtuesit turko-osman, në mbrojtje të lirisë, të drejtave njerzore e kombëtare dhe troje etnike iliro-shqiptare, por mjerisht edhe të armiqëve të tjerë të shtuar (si ish “aleatët” e kuvendëve të më “spërme” si Serbia e Mali i Zi), derisa me 28 nëntor 1912 shpallem mvehtësinë, por deri atëherë kishim humbur rreth dy të tretat e trojeve tona etnike, edhe me “bekimin” e një pjese të Europës plakë e “shake”…

Malësi e Madhe, 15 korrik 2023.

REFERENCAT:

1.Histori e Popullit Shqiptar, për shkollat e mesme, Hartuar nën drejtimin e Innstitutit të historisë të Akademisë së shkencave të Rep.Shqipërisë, fq.73, viti i parë i botimit “Eurorilindja”, Tiranë 1994.

2.https://www.shqiperia.com/Kuvendet-nderballkanike.206/.

3.https://kosovare.albanianforum.net/t3914-shqiptaret-pas-skenderbeut.

4.Më hollësisht shih Giuseppe Valentini, Il Dirito Delle Comunita, nelle tradizione giuridica Albanese, fq.293-294, Universita di Palermo,Facolta di Lettere, printed in Italy, Firence 1956.

5.Histori e Popullit Shqiptar, për shkollat e mesme, Hartuar nën drejtimin e Innstitutit të historisë të Akademisë së shkencave të Rep.Shqipërisë, fq.73, viti i parë i botimit “Eurorilindja”, Tiranë 1994.

6.Zhan Klod Faveirial , Historia (më e vjetër) e Shqipërisë, fq.327-328, Plejad 2004.

7. Dokumente të shekujve XVI-XVII për historinë e Shqipërisë, vëllimi III (1603-1621), perg. nga Innjac Zamputi, fq.289-290.

8.Dokumente të shekujve XVI-XVII për historinë e Shqipërisë, vëllimi III (1603-1621), perg. nga Innjac Zamputi, fq.295-297.

9.Më hollësisht shih dokumente të shekujve XVI-XVII për historinë e Shqipërisë, vëllimi III (1603-1621), perg. nga Innjac Zamputi, fq.291-298.

10.Dokumente të shekujve XVI-XVII për historinë e Shqipërisë, vëllimi III (1603-1621), perg. nga Innjac Zamputi, fq.299.

11.Edwin Jacques, SHQIPTARËT, Historia e popullit shqiptar nga lashtësia deri në ditët e sotme. Fq.273, shtypi: Lajmi i mire, Tiranë 1995.

12.Histori e Popullit Shqiptar, për shkollat e mesme, Hartuar nën drejtimin e Innstitutit të historisë të Akademisë së shkencave të Rep.Shqipërisë, fq.73, viti i parë i botimit “Eurorilindja”, Tiranë 1994.

13.http://www.letersia.fajtori.com/Historia/Sundimi_turk/ekspeditat_turke.php.

14.Histori e Popullit Shqiptar, për shkollat e mesme, Hartuar nën drejtimin e Innstitutit të historisë të Akademisë së shkencave të Rep.Shqipërisë, fq.73, viti i parë i botimit “Eurorilindja”, Tiranë 1994.

15.https://www.shqiperia.com/Kuvendet-nderballkanike.206/

16.Edwin Jacques, SHQIPTARËT, Historia e popullit shqiptar nga lashtësia deri në ditët e sotme. Fq.274, shtypi: Lajmi i mire, Tiranë 1995.

GJENOCIDI NË SREBRENICË

July 14, 2023 by s p

Poto?ari, Bosnia and Herzegovina – October 11, 2013: Some of the more than 6000 graves at the Srebrenica-Poto?ari Genocide Memorial and Cemetery, where the remains of Bosnian Muslims killed by Bosnian Serbs have been laid to rest.

Xhelal Zejneli/

“Masakra e madhe ndaj boshnjakëve ka ndodhur pasi që forcat serbe e kanë pushtuar zonën e mbrojtur të KB-ve dhe se vëzhguesit e KB-ve s’kanë bërë asgjë për ta parandaluar një gjë të tillë” – mediumet botërore

* * *

“Kombet e Bashkuara lejuan që në Bosnjë të vriten 8.000 boshnjakë” – gazeta angleze Indipendent

* * *

“Është turp për bashkësinë ndërkombëtare që një e keqe e këtillë ka ndodhur para hundës sonë, kurse ne s’kemi bërë asgjë për ta ndaluar atë” – Jack Straw (1946- ), ministër i Punëve të Jashtme i Mbretërisë së Bashkaur

* * *

Gjenocidi në Srebrenicë ka ndodhur më 11-19 korrik 1995. Janë ekzekutuar 8372 boshnjakë. Ekzekutuese ka qenë Ushtria e Republikës Serbe dhe njësiti “Shkorpionët”.

* * *

Gjenocidi në Srebrenicë është krim lufte i kryer në korrik të vitit 1995, gjatë luftës në Bosnjë dhe Hercegovinë. Gjenocidi përbëhej prej vrasjeve masive, të kryera në mënyrë të planifikuar të meshkujve dhe të fëmijëve boshnjakë të zënë rob, të moshës 12 deri 77 vjeç. Ndodhi në rajonin e Srebrenicës. U krye nga Ushtria e Republikës Serbe nën komandën e gjeneralit Ratko Mlladiq (Ratko Mladić / Ратко Младић, 1942- ) dhe nga formacioni paraushtarak “Shkorpionët”, bashkë me disa qindra vullnetarësh grekë dhe rusë. Kjo ngjarje konsiderohet si një prej masakrave më të mëdha në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore. U vranë mbi 8.000 njerëz.

Ndërkohë, Ratko Mlladiqi dhe një grup oficerësh të Ushtrisë së Republikës Serbe, nga Gjykata Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë, u fajësuan për krime lufte dhe për gjenocid. Masakrën në Srebrenicë kjo gjykatë e cilësoi si akt gjenocidi.

Në vitin 2004, Kolegji ankimor i Gjykatës Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë nxori aktgjykim sipas të cilit krimi i kryer ndaj banorëve meshkuj të enklavës së Srebrenicës paraqet gjenocid, krim ndaj të drejtës ndërkombëtare. Në vitin 2007, aktgjykimin e mbështeti edhe Gjykate Ndërkombëtare e Drejtësisë (ICJ). Gjykata erdhi në përfundim se zhvendosja e dhunshme dhe keqtrajtimi i 25.000 deri 30.000 grave, fëmijëve dhe personave të moshuar, si dhe veçimi i meshkujve me qëllim vrasjeje të tyre – paraqet gjenocid.

Në vitet 2013, 2014 dhe 2019, Holanda u shpall përgjegjëse nga Gjykata Supreme e Holandës dhe nga Gjykata E Qarkut e Hagës, për arsye se nuk ka bërë sa duhet për të parandaluar mbi 300 vrasje boshnjakësh në Srebrenicë.

* * *

Bosnja dhe Hercegovina rrugën e vet drejt pavarësisë e filloi më 15 tetor të vitit 1991, me Deklaratën për Sovranitet – të Kuvendit. Më 6 prill 1992 Bashkimi Evropian e njohu pavarësinë e BH-së. Pas një dite, këtë e bëri edhe ShBA-ja. Në këtë kohë, filloi ofensiva e forcave serbe për pushtimin e territorit dhe për pastrimin e etnik.

* * *

Në mars të vitit 1993 Srebrenicën e vizitoi komandanti i Forcave mbrojtëse të OKB-së (UNPROFOR), gjenerali francez Filip Morion (Philippe Morillon, 1935- ). Qyteti ishte i rrethuar prej forcave serbe. Këto forca e ndërprenë furnizimin e qytetit me ujë të pijshëm. Njerëzit furnizoheshin me rrymë elektrike prej gjeneratorëve të improvizuar. Kishte mungesë të madhe ushqimi, barnash dhe gjërash të tjera të përdorimit të përgjithshëm. Para se të shkonte, gjenerali Filip Morion (Philippe Morillon) në tubimin publik u tha banorëve të frikësuar se qyteti ndodhet nën mbrojtjen e OKB-së dhe se ai kurrë s’ka për t’i braktisur.

Midis muajve mars dhe prill të viti 1993, nën mbikëqyrjen e Komisariatit të Lartë të KB-ve për Refugjatët (UNHCR), u evakuuan nga Srebrenica rreth 8.000 deri 9.000 boshnjakë. Sipas disa të dhënave, autoritetet boshnjake në Sarajevë nuk janë pajtuar me këto evakuime, duke thënë se kjo shkakton “pastrimin etnik” të territorit.

Më 13 prill 1993, pjesëtarët e Ushtrisë së Republikës Serbe u thonë përfaqësuesve të UNHCR-it: “Po qe se brenda dy ditëve boshnjakët nuk dorëzohen dhe nuk pajtohen të evakuohen, ne do ta sulmojmë qytetin”.

Më 16 prill 1993 reagoi Këshilli i Sigurimit i OKB-së dhe nxori Rezolutën 819 me të cilën shpalli se “të gjitha palët dhe të tjerët, Srebrenicën dhe rrethin e saj duhet ta konsiderojnë zonë të mbrojtur e cila nuk duhet të sulmohet me armë, as t’i nënshtrohet ndonjë akti tjetër armiqësor”. Në të njëjtën kohë, edhe enklava, Zhepa dhe Gorazhde, u vunë nën mbrojtjen e Kombeve të Bashkuara. Më 18 prill 1993 mbërrin në Srebrenicë grupi i parë i ushtarëve të UNPROFOR-it.

Forcat serbe kanë qenë të armatosura me tanke, me mjete të blinduara, me armë artilerie dhe me minahedhës. Njësiti i Armatës së BH-së që qëndroi në enklavë, përkatësisht Divizioni i 28-të, nuk ka qenë sa duhet i armatosur. Por, Kolegji hetues i Tribunalit të Hagës, bazuar në dëshmitë e ndonjë dëshmitari, thotë se divizioni i sipërthënë nuk ka qenë aq e dobët siç e kanë përshkruar dëshmitarë të caktuar. Sipas të dhënave të caktuara, të dyja palët në konflikt, që nga fillimi e kanë shkelur marrëveshjen e “zonës së mbrojtur”. Autokolonave ndërkombëtare të ndihmës, serbët ia kanë kufizuar hyrjen në enklavë. Komandanti i batalionit holandez, nënkoloneli Tomas Karemans (Thomas Jakob Peter Karremans, 1948- ) dëshmon: “… Forcat serbe i kanë penguar njerëzit e tij të kthehen në enklavë. E kanë penguar edhe sjelljen e pajisjes dhe të municionit. Ushqimet, barnat dhe karburantet kanë qenë gjithnjë më të pakta”.

Në fillim të vitit 1995, numri i autokolonave që mund të mbërrinin në enklavë me stoqe ushqimesh dhe barnash ishte gjithnjë më i vogël. Ushtarët e batalionit holandez që kishin mbërritur në janar të vitit 1995, kishin konstatuar se disa muaj pas ardhjes së tyre situata ishte rënduar në mënyrë rapide. Burimet edhe ashtu të pakta të furnizimit të popullatës civile ishin shterur akoma më shumë. Madje edhe rezervat e ushqimit, të barnave, të karburantit dhe të municionit – të forcave të Kombeve të Bashkuara – ishin pakësuar dukshëm. Forcat paqeruajtëse kanë pasur aq pak karburant saqë janë detyruar të patrullojnë nëpër enklavë në këmbë.

Në mars të vitit 1995, kryetari i Republikës Serbe, Radovan Karaxhiq (Radovan Karadžić / Радован Караџић, 1945- ), duke reaguar ndaj trysnisë së bashkësisë ndërkombëtare që t’i jepet fund luftës dhe të bëhen përpjekje që marrëveshja e paqes të arrihet nëpërmjet bisedimeve, i jep direktivë Ushtrisë së republikës Serbe:”… Me veprime luftarake të përditshme të planifikuara dhe të paramenduara, të krijohen kushte të pasigurisë së plotë, rrethana që e bëjnë të papërballueshme jetesën dhe që tregojnë mungesë perspektive për qëndrimin e mëtejmë të popullatës vendase në Srebrenicë”. Ky urdhër i tij njihet si “Direktiva 7”.

Kah mesi i viti 1995, gjendja humanitare për qytetarët boshnjakë dhe për personelin ushtarak në enklavë është rënduar tej mase. Nga raportet e Divizionit të 28-të, vërehet se në fillim të korrikut të vitit 1995, forcat e Armatës së BH-së në enklavë, kanë kërkuar zhbllokimin e ngutshëm të korridorit për ndihmë humanitare. Zhbllokimi nuk bërë. Si pasojë, ka ndodhur tragjedia e civilëve boshnjakë të cilët kanë vdekur nga uria.

Ofensiva e Ushtrisë së Republikës Serbe në Srebrenicë ka filluar më 6 korrik 1995. Në ditët në vijim, si pasojë e përparimit të forcave të Ushtrisë së Republikës Serbe, pesë pikë vrojtimi të UNPROFOR-it në pjesën jugore të enklavës, bien njëra pas tjetrës. Disa prej ushtarëve holandezë, pas sulmit ndaj pozicioneve të tyre, janë tërhequr në enklavë, ndërsa ekipet e pikëve të tjerë të vrojtimit i janë dorëzuar Ushtrisë së Republikës Serbe. Forcat mbrojtëse të Armatës së BH-së janë gjendur nën zjarrin e fuqishëm të forcave serbe.

Në mëngjesin e 10 korrikut të vitit 1995, për ta mbrojtur Srebrenicën, nënkoloneli Tomas Karemans (Thomas Jakob Peter Karremans, 1948- ) ka kërkuar dërgimin e ngutshëm të mbështetjes ajrore të NATO-s. Nuk ka ardhur kurrfarë ndihme. Ndihma mbërrin një ditë më vonë, më 11 korrik 1995, diku rreth orës 14 e 30 minuta, kur NATO-ja i bombardon tanket e Ushtrisë së Republikës Serbe që i afroheshin qytetit (Srebrenicës). Sipas të dhënave të caktuara, aeroplanët e NATO-s qenkan përpjekur t’i bombardojë edhe pozicionet e artilerisë të Ushtrisë së Republikës Serbe, por këtë operacion qenkan detyruar ta ndërpresin “për shkak të dukshmërisë së vogël”. Sipas disa të dhënave, NATO-ja paka hequr dorë nga vazhdimi i sulmeve ajrore, pas kanosjes së Ushtrisë së Republikës Serbe se do t’i vrasë ushtarët holandezë të cilët ishin zënë rob nga forcat serbe dhe se do ta granatojë bazën e Kombeve të Bashkuara në Potoçar jashtë qytetit, si dhe zonat përreth ku janë larguar 20.000 deri 30.000 civilë boshnjakë.

Me të rënë Srebrenica nën kontrollin e forcave serbe, mijëra banorë boshnjakë të Srebrenicës ikën në Potoçar. Aty kërkuan mbrojtje në bazën e Kombeve të Bashkuara. Deri në mbrëmjen e 11 korrikut të viti 1995, në Potoçar u grumbulluan rreth 20.000 deri 30.000 refugjatë boshnjakë. Disa mijëra sish hyrën në bazën e Kombeve të Bashkuara, ndërsa të tjerët u vendosën në fabrikat përreth dhe nëpër ara. Në bazën e Kombeve të Bashkuara kanë gjetur strehim gratë, fëmijët, të moshuarit dhe persona me invaliditet. Sipas të dhënave të caktuara, në bazën e KB-ve janë vendosur të paktën edhe 300 meshkuj, ndërsa jashtë baze – diku rreth 600 e 900 meshkuj. Në Potoçar ka pasur sasi të vogël ushqimi dhe uji, ndërsa vapa e korrikut ka qenë e padurueshme. Gjendje kaotike.

Më 12 korrik 1995 – Ushtarët serbë djegin shtëpi dhe mullarë. I shajnë boshnjakët, u thonë të shkojnë, se do t’i therin, se kjo është tokë serbe. Ndodhin vrasje. Është parë ushtari serb duke vrarë me thikë fëmijën boshnjak, në mes turmës së të dëbuarve. Kanë parë sesi ushtarët serbë, pas fabrikës së zinkut, kufomat e boshnjakëve të vrarë i kanë ngarkuar nëpër kamionë. Me të zënë muzgu, terrori është intensifikuar. Gjatë tërë natës janë dëgjuar klithma, krisma armësh dhe britma të tjera të frikshme. Ka pasur edhe përdhunime.

* * *

Ndarja e meshkujve – Një dëshmitar i batalionit holandez thotë: “Meshkujt i çonin në një lokacion para fabrikës së zinkut. Po atë natë i transportonin me kamionë. Kur refugjatët boshnjakë hipnin nëpër autobusë, ushtarët serbë i ndanin meshkujt e aftë për luftë, të cilët po ashtu tentonin të ngjiteshin në to. Kishte raste kur s’bënin dot dallim në ishin të rinj apo të moshuar. Meshkujt i vendosnin në një ndërtesë në Potoçar, të njohur si “shtëpi e bardhë”.

Meshkujt boshnjakë të ndaluar vriteshin nga Ushtria e Republikës Serbe. Për vrasjet më 12 e 13 korrik 1995 dëshmojnë oficerët dhe ushtarët e batalionit holandez. Për vrasjet e meshkujve pas “shtëpisë së bardhë”, ushtarët holandezë e kanë njoftuar vëzhguesin ushtarak të Kombeve të Bashkaura (UNMO) në zonën e Srebrenicës, kolonelin kenias Xhozef Kingori (Joseph Kingori), por ky qenkësh penguar prej serbëve që të shkojë te vendi i kasaphanës.

Më 11 korrik 1995, komanda e Divizionit të 28-të të Armatës së BH-së merr vendim që meshkujt e aftë për luftë, të largohen nga Potoçari dhe nëpër pyje të mbërrijnë në Tuzëll. Sipas të dhënave të caktuara, në kolonë kanë qenë 10.000 deri 15.000 njerëz. Rreth një e treta kanë qenë ushtarë të Divizionit 28 të Armatës së BH-së. Midis ushtarëve ka pasur edhe të tillë të cilët nuk kanë qenë të armatosur. Më 12 korrik 1995, forcat serbe kanë ndërmarrë sulm artilerie ndaj kolonës. Ajo është ndarë në dy pjesë. Gjithë ditën dhe gjithë natën, kolona i është ekspozuar zjarrit të armëve dhe granatimit. Kjo i ka ngjarë një gjuetie njerëzish.

Mijëra boshnjakë të zënë rob pas marrjes së Srebrenicës prej serbëve, janë ekzekutuar pothuajse për një. Shumica prej tyre janë vrarë nëpërmjet ekzekutimeve masive, të planifikuara me kujdes, duke filluar prej 13 korrikut, mu në veri të Srebrenicës. Nëpër arat ku janë kryer ekzekutimet nuk ka pasur njerëz. Të zënët rob kanë qenë të paarmatosur. Sytë ua kanë lidhur me shami, me duar të lidhura pas shpine dhe të zbathur. Me të mbërritur në vendet e ekzekutimit, njerëzit në grupe të vogla i kanë zbritur prej kamioni, i kanë rreshtuar dhe i kanë pushkatuar. Atyre që u kanë mbijetuar rafalëve të para, u kanë krisur nga disa plumba në kokë.

Edhe pse pjesëtarët e Ushtrisë së Republikës Serbe një kohë të gjatë janë fajësuar për masakër, autoritetet e Serbisë, deri në qershor të vitit 2004, nuk e kanë pranuar një gjë të tillë. Më në fund, autoritetet e Serbisë e kanë pranuar se forcat e tyre të sigurisë kanë kryer masakër. Komisioni për Srebrenicën i Republikës Serbe në raportin e vet përfundimtar e ka pranuar se vrasja e 7.800 meshkujve dhe fëmijëve boshnjakë, ka qenë e planifikuar. Komisioni ka konstatuar se mbi 7.800 vetë janë vrarë, pasi janë grumbulluar 34 lista me emra të viktimave.

Mëngjesin e 13 korrikut të vitit 1995 një grup meshkujsh janë ekzekutuar në bregun e lumit Jadar. Pasditen e po asaj dite është kryer ekzekutimi në luginën e Cerit. Atë ditë ka ndodhur ekzekutimi i parë i madh. Ndërmjet 1.000 dhe 1.500 meshkuj boshnjakë të zënë rob në kolonën e cila nëpër male, nga Potoçari synonte të arrijë në Tuzëll, i kanë sjellë në një depo në Kravicë. Rreth orës 18, ushtarët serbë kanë filluar të hedhin bomba dore dhe të qëllojnë drejtpërsëdrejti ndaj boshnjakëve që i kishin futur në depo.

Mëngjesin e 14 korrikut të viti 1995, boshnjakët që i kanë mbajtur në Bratunc, më 30 autobusë i çojnë në shkollën e Gërbavicës pranë Orahovcit. Sipas dëshmive, aty ka pasur 2.000 deri 2.500 vetë. Por ka edhe të dhëna që tregojnë se aty nuk ka pasur më shumë se 1.000 të zënë rob. Midis tyre ka pasur djem të rinj por edhe të moshuar. Aty paska ardhur edhe gjenerali Ratko Mlladiq. Prej aty, të burgosurit me kamionë i dërguar në vendet e ekzekutimit. Çdonjërit prej tyre i kanë dhënë nga një shami për t’i lidhur sytë. Pasi i kanë rreshtuar, i kanë qëlluar pas shpine. Ka dëshmi që thonë se disa ekzekutime i ka vëzhguar edhe gjenerali Ratko Mlladiq.

Dëshmitë e të mbijetuarve përputhen me provat forenzike dhe me fotografitë e xhiruara nga ajri. Në zhvarrimin e kufomave, midis tjerëve kanë marrë pjesë edhe Prokuroria e Tribunalit të Hagës dhe organizata Mjekët e të Drejtave të Njeriut.

* * *

Më 14-16 korrik 1995 boshnjakët janë mbajtur të mbyllur në shkollën e fshatit Pilicë, në veri të Zvornikut. S’ka pasur as ushqim, as ujë. Shumë meshkuj kanë vdekur nga vapa dhe nga dehidrimi në sallën e gjimnastikës të shkollës. Duarlidhur pas shpine, i çojnë me autobusë në Ekonominë Ushtarake në Branjevë. Të rreshtuar në grupe nga dhjetë, i pushkatojnë.

* * *

Krimineli serb i luftës, Drazhen Erdemoviq, para Tribunalit të Hagës e ka pranuar krimin. Ka qenë pjesëtar i Njësitit të 10-të të diversantëve të Ushtrisë së Republikës Serbe. Ka marrë pjesë në ekzekutimet masive. Si dëshmitar në procesin kundër gjeneralit të Ushtrisë së Republikës Serbe Radisllav Kërstiq (Radislav Krstić / Радислав Крстић, 1948- ), deklaron: “Njerëzve para nesh u urdhërohej të ktheheshin me shpinë nga ne. Pas kësaj, ne krisnim në ta. Na jepej urdhër që të qëllojmë”. Dëshmia e tij vazhdon: “Ka pasur raste kur ekzekutuesit kanë qenë tejet brutal. Ndonjërin, para se ta vrisnin, e rrihnin dhe e përbuznin. Kisha kërkuar prej kolegëve të mi ushtarë që të pushojnë t’i përdorin mitralozat për pushkatim ngase vdekja nuk vjen menjëherë kështu që vuajtjet e të pushkatuarve zgjateshin”. Ai vazhdon dhe midis tjerash thotë: “Më 16 korrik 1995, në Ekonominë Ushtarake të Branjevës janë vrarë ose janë pushkatuar 1.000 deri 1.200 boshnjakë”.

Komandanti i forcave serbe në Srebrenicë, gjenerali Radisllav Kërstiq kishte shkelur në minë dhe e kishte humbur këmbën. Pasi i ishte vënë protezë, ishte kthyer në fushbetejë. Gjykata e Hagës e akuzoi për gjenocid ndaj boshnjakëve. U arrestua në vitin 1998 nga SFOR-i. Në vitin 2001 u dënua me 46 vjet heqje lirie. Më 15 gusht 2001, paraqiti ankesë. Dënimi iu zvogëlua në 35 vjet. Është i pari evropian i dënuar për gjenocid nga një gjykatë ndërkombëtare, pas Procesit të Nyrnbergut (nëntor 1945 – 01.10.1946). U dërgua në Britani për ta vuajtur dënimin.

Për gjenocidin në Srebrenicë janë dënuar 46 vetë, si nga Gjykata e Hagës, ashtu edhe nga gjykatat e BH-së dhe të Serbisë.

* * *

Më 17 korrik 1995 zona e lartpërmendur është xhiruar nga ajri. Në fotografi shihen një numër i madh kufomash.

Deri në vitin 2002 ishin eks-humuar (zhvarrosur) 5.000 trupa, ndërsa ishin identifikuar jo më shumë se 200 sish. Sipas të dhënave të viti 2005, numri i trupave të nxjerrë u rrit në 6.000, ndërsa i të identifikuarve në rreth 2.000.

Provat forenzike dëshmojnë se në fillim të vjeshtës së vitit 1995 forcat serbe janë përpjekur t’i fshehin ekzekutime masive, duke i zhvendosur varrezat parësore në varreza dytësore më të largëta.

Gazeta angleze Indipendent, në faqen e ballinës shkruan: “Kombet e Bashkuara lejuan që në Bosnjë të vriten 8.000 boshnjakë”.

* * *

Lajmet për masakrën në Srebrenicë, në mediumet botërore u paraqitën për herë të parë në gusht të vitit 1995. Më 10 gusht 1995, ShBA-ja i publikoi fotografitë satelitore të cilat tregonin varreza masive të mundshme pranë fshatit Nova Kasaba. Për ta hulumtuar rastin në vendin e ngjarjes, gazetari hulumtues amerikan David Rohde (David Stephenson Rohde, 1967- ) e viziton Bosnjën verilindore. Më 18 gusht 1995, në Christian Science Monitor publikoi lajme dhe prova të rëndësishme që tregonin se në zonën e Srebrenicës ka ndodhur masakër përmasash të mëdha.

Mediumet botërore kanë njoftuar: “Masakra e madhe ndaj boshnjakëve ka ndodhur pasi që forcat serbe e kanë pushtuar zonën e mbrojtur të KB-ve dhe se vëzhguesit e KB-ve s’kanë bërë asgjë për ta parandaluar një gjë të tillë”.

The Enclave është një seri trepjesëshe e bazuar në ngjarjet në Srebrenicë. Është transmetuar në vitin 1995 në stacionin Dutch Public Broadcasting. Pas kësaj është bërë edhe film ku përfshiheshin pjesët e cekura të serisë.

* * *

Më 24.07.1995, Gjykata Ndërkombëtare për Krime Lufte të kryera në ish-Jugosllavi (ICTY), liderin ushtarak të serbëve të Bosnjës, gjeneralin Ratko Mlladiq e fajësoi për kryerje gjenocidi, për krim kundër njerëzimit dhe për shkelje të ligjeve të luftës. U arrestua në Serbi më 26.05.2011, ndërsa më 2017 u dënua me burgim të përjetshëm.

Në vitin 1995, Gjykata e Hagës ngriti aktakuzë ndaj liderit politik të serbëve të Bosnjës, Radovan Karaxhiq. U arrestua në Serbi në vitin 2008. Në vitin 2019 u dënua me burgim të përjetshëm.

* * *

Pas një diskutimi afatgjatë për gjenocidin në Srebrenicë, në prill të vitit 2002, qeveria holandeze (kabineti i dytë i Wim Kok, 1938-2018), pas hetimit zyrtar dhe raportit të hartuar nga Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie – dha dorëheqje.

* * *

Në mars të vitit 2003 u ndërtua Qendra Përkujtimore Srebrenicë – Potoçar, të cilën e hapi tanimë ish-presidenti i ShBA-së Bill Klinton (William Jefferson Clinton, 1946- ). Viktimat e para të identifikuara, 600 sish, u varrosën më 31 mars 2003. Më 11 korrik të po atij viti, në 8-vjetorin e gjenocidit u varrosën për t’u prehur në qetësi, edhe 118 mbetje mortore. Më 11 korrik të vitit 2004, në 9-vjetorin e gjenocidit, u varrosën edhe 338 viktima të identifikuara.

* * *

Në vitin 2004, Përfaqësuesi i Lartë i bashkësisë ndërkombëtare, politikani dhe diplomati britanik Pedi Eshdaun (Paddy Ashdown, 1945-2018) e detyroi Qeverinë e Republikës Serbe të formojë Komision për hetimin e ngjarjeve në Srebrenicë. Komisioni e publikoi raportin në tetor të viti 2004 në të cilën konfirmoi se në rajonin e Srebrenicës janë zhdukur dhe kanë humbur jetën 8.731 vetë (7.793 persona të vrarë midis 10 dhe 19 korrikut të vitit 1995 dhe 938 persona, pas kësaj periudhe).

Nacionalistët serbë i mohuan konstatimet e Komisionit, duke thënë se ai ka punuar nën trysninë e Përfaqësuesit të Lartë. Por, kryetari i Republikës Serbe, Dragan Çaviq, tha në televizion se forcat serbe kanë vrarë në Srebrenicë mijëra civilë, duke shkelur të drejtën ndërkombëtare. Ai shtoi se Srebrenica është kapitull i zi i historisë serbe. Në këtë paraqitje televizive, në vend të fjalës “gjenocid” e përdori fjalën “masakër”.

Më 10 nëntor 2004, pasi e shqyrtoi raportin e Komisionit, Qeveria e Republikës Serbe kërkoi falje zyrtare. Ajo pohoi: “Raporti flet qartas se në korrik të vitit 1995, në rajonin e Srebrenicës janë kryer krime të mëdha”.

Më 18 janar 2005, për pjesëmarrje në gjenocidin e Srebrenicës, koloneli i Ushtrisë së Republikës Serbe, Vidoje Blagojeviq, u dënua me 18 heqje lirie, ndërsa majori Dragan Jokiq, me 9 vjet heqje lirie.

* * *

Më 11 korrik 2005, në 10-vjetorin e gjenocidit në Srebrenicë, u mbajt në Potoçar ceremonia përkujtimore. Morën pjesë rreth 50.000 vetë dhe mbi 40 delegacione shtetërore. Atë ditë u varrosën edhe 610 viktima të identifikuara. Në komemoracion mori pjesë edhe kryetari i Serbisë Boris Tadiq (1958- ). Bëri homazh dhe u përkul para arkivoleve të viktimave. Prania e Tadiqit shkaktoi zemërimin e ultranacionalistëve serbë, por u përshëndet nga bashkësia ndërkombëtare. Të pranishëm ishin edhe ministrat – i Francës, i Holandës dhe i Britanisë së Madhe si dhe ish-përfaqësuesi amerikan për Ballkanin, diplomati Riçërd Hollbruk (Richard Charles Albert Holbrooke, 1941-2010).

Ministri britanik i Punëve të Jashtme, Jack Straw (1946- ), kërkoi falje në emër të bashkësisë ndërkombëtare, duke thënë:

“Është turp për bashkësinë ndërkombëtare të ketë ndodhur një e keqe e këtillë para hundës sonë, e ne nuk paskemi bërë asgjë për ta ndaluar”.

* * *

Rezoluta e Shteteve të Bashkuara të Amerikës Nr. 199, 27 qershor 2005. Dhoma e Përfaqësuesve e ShBA-së miratoi rezolutë (H. Res 199 të sponsoruar nga kongresistët Kristofer Smit (Christopher Smith) dhe Benjanin Kardin (Benjanin Cardin). Me këtë Dhoma e sipërthënë e shënoi 10-vjetorin e gjenocidit në Srebrenicë. Për Rezolutën votuan 370 kongresistë, 1 ishte kundër kurse 62 abstenuan.

Në Rezolutë, midis tjerash thuhet:

“Në gjenocidin e kryer në Srebrenicë, 8.000 burra dhe fëmijë … u ndanë prej bijave, nënave, motrave dhe bashkëshorteve të veta, për t’u vrarë më pas prej forcave serbe, për t’u groposur në varre masive, që pastaj, për ta fshehur krimin, të rigroposen në varre dytësore. Srebrenica ra pas sulmit të forcave serbe më 11 korrik 1995, edhe pse në atë kohë ka qenë zonë e mbrojtur e KB-ve dhe nën mbrojtjen e bashkësisë ndërkombëtare. Masakra në Srebrenicë ka qenë krimi më i tmerrshëm i gjenocidit në Evropë pas Luftës së Dytë Botërore.

… Politika e agresionit dhe e pastrimit etnik që e kanë zbatuar forcat serbe në Bosnjë dhe Hercegovinë prej viti 1992 deri në vitin 1995, me ndihmën e drejtpërdrejtë të regjimit serb të Sllobodan Millosheviqit dhe të aleatëve të tij, e që ka shkaktuar shpërnguljen e mbi 2,000,000 banorëve dhe 200,000 viktima, dhjetëra mijë femra të përdhunuara … – përkufizohen si akt kriminal i gjenocidit sipas nenit 2 të Konventës për parandalim dhe dënim të gjenocidit, të nënshkruar në Paris më 9 dhjetor 1948, e që ka hyrë në fuqi më 12 janar 1951”.

* * *

Roli i Serbisë – Që në krye të herës, Serbia ka marrë pjesë në luftën në Bosnjë dhe Hercegovinë, në fillim me rezervistët, me regrutët dhe me oficerët serbë të cilët kanë qenë në shërbim në Armatën Popullore të Jugosllavisë (APJ), pastaj nëpërmjet formacioneve të ndryshme vullnetare dhe paraushtarake, përkatësisht mbështetjes ushtarake, logjistike, informative dhe teknike që u janë dhënë formacioneve të armatosura të serbëve të Bosnjës. Sipas dokumenteve të Prokurorisë, Armata Popullore e Jugosllavisë (APJ), me rastin e tërheqjes së rrejshme nga Bosnja në vitin 1992, ka lënë rreth 70.000 copë armë si dhe municion me shenja të RS të Jugosllavisë, gëzhojat e të cilave janë gjetur në Srebrenicë.

Ish-shefi i Shtatmadhorisë së Ushtrisë së Jugosllavisë (UJ), Momçillo Perishiq (Momčilo Perišić / Момчило Перишић, 1944- ), u akuzua nga Prokuroria e Hagës se ka qenë përgjegjës për t’i dhënë ndihmë materiale dhe logjistike Ushtrisë së Republikës Serbe. Ushtria e Jugosllavisë e ka siguruar dhe i ka dhënë rroga kuadrit të oficerëve të Ushtrisë së Republikës Serbe. Nga ky burim është paguar edhe komandanti i Ushtrisë së Republikës Serbe, gjenerali Ratko Mlladiq. Në vitin 2005, Gjykata e Hagës ndaj gjeneral Momçillo Perishiqit ngriti akuzë. U dorëzua vetë. Gjykimi filloi në vitin 2008. Në vitin 2011 u dënua me 27 vjet heqje lirie. U lirua në vitin 2013. Organet serbe e akuzuan si bashkëpunëtor të CIA-s.

* * *

Përpos mbështetjes së përgjithshme logjistike dhe financiare, në gjenocid ka marrë pjesë të drejtpërdrejtë edhe formacioni paraushtarak “Škorpioni“ (Skorpionidët; Akrepat), nën kontrollin e Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë. Të gjithë autobusët dhe kamionët që janë përdorur për depërtimin e banorëve të Srebrenicës, kanë qenë prej Serbie.

* * *

Më 30 mars 2010, Kuvendi i Republikës së Serbisë miratoi Rezolutë për Srebrenicën në të cilën thuhet“…u shprehim ngushëllime dhe u kërkojmë ndjesë familjeve të viktimave ngase nuk është bërë krejt që është dashur për t’u parandaluar kjo tragjedi”. Fjala “gjenocid” s’përmendet dot kund.

* * *

Aktgjykimi i Gjykatës Holandeze në vitin 2014 – Me aktgjykimin e Gjykatës së Apelit të Holandës të datës 16 korrik 2014, Holanda është akuzuar për depërtimin dhe për vrasjen e 300 meshkujve boshnjakë, të cilët, pas marrjes së Srebrenicës më 13 korrik 1995 nga Ushtria e Republikës Serbe, janë dërguar diku dhe janë vrarë. Aktakuza është paraqitur nga shoqata “Nënat e Srebrenicës”. Aty thuhet se ushtarët holandezë në Potoçar nuk kanë ndërmarrë asgjë për ta parandaluar deportimin dhe vrasjen e meshkujve boshnjakë. Aktgjykimin e nxori gjyqtarja Larisa Eluin (Larissa Elwin.

* * *

Revizionizmi dhe mohimi gjenocidit – Kryetarja e Komitetit të Helsinkit për të Drejta të Njeriut në Serbi, Sonja Biserko dhe Edina Beçireviq nga Universiteti i Sarajevës vënë në dukje kulturën e mohimit të gjenocidit në Sebrenicë, që është e pranishme në diskursin politik, në mediume, në sistemin e drejtësisë dhe në atë të arsimit në Serbi. Mohimi bie në sy në rishqyrtimin e aktgjykimeve të Tribunalit të Hagës, në zvogëlimin e numrit të të vdekurve ose në mënyrën se si janë vrarë, si dhe në faktin se shumica e grave dhe e fëmijëve kanë mbijetuar, gjë që merret si arsye që masakra të mos cilësohet si gjenocid.

* * *

Për të eliminuar grupin e boshnjakëve, forcat e serbëve të Bosnjës kanë kryer gjenocid. Kolegji ankimor thekson qartas se ligji e dënon dëmin e madh dhe të përhershëm që është shkaktuar, kështu që masakrën në Srebrenicë e quan me emër të vërtetë “gjenocid”. (MKSJ, paragrafi 37).

Xhelal Zejneli

Nga kujtimet e Mid’hat Frashërit për Murat Toptanin

July 13, 2023 by s p

Instituti i Studimeve Historike “Lumo Skendo”/

“Murat Toptani është një portret i përkryer i tipit analitiko-psikologjik. Gjithçka, edhe tiparet e fytyrës së Murat Toptanit, edhe virtytet e tij si patriot, orator, njeri me humor, edhe aftësitë e tij si piktor, poet, këngëtar, etj jepen nëpërmjet brendësisë së shpirtit të tij, psikologjisë së tij të veçantë. “I hollë, i ligur, fytyrë të kuqe ku qeshin sytë e tij të kaltër… Më të rrallë më ka takuar ta shoh Muratin të zemëruar, të vrenjtur ose serioz. Atëherë mërzia i mirrte një dukje tragjike, ngrinte zërin dhe pandehte njeriu se këta të skuqur dhe të egërsuar s’do t’i kthjellohej më. Po qe shtrëngatë e shkuarshme përnjëherë dhe me një shpejtësi të çuditshme nga mërzia në qeshje e fytyra i zbutesh nën shkëlqimin e syve të kaltër”.

Murat Toptani ka lindur më 13 korrik 1867 në Aka, (Kaukaz) në kohën e internimit të babait-Said Toptanit. Ai ka qenë patriot, atdhetar, ushtarak, poet, publicist, piktor, skulptor si dhe mësues, që punoi shumë për futjen e gjuhës shqipe nëpër shkollat turke. Gjithashtu zotëronte disa gjuhë të huaja si, turqisht, frëngjisht, arabisht, persisht, gjermanisht dhe italisht. Mësimet i filloi në shkollën “Madam Fyrer”, ndërsa studimet e larta i vazhdoi në “Gallata Saraj” të Stambollit. Gjatë vijimit të mësimeve në “Madam Fyres”, pati rastin të njihet me Asijen, vajzën e poetit komëtar Naim Frashërit. Kjo njohje motivoi lindjen e një dashurie të sinqertë në mes Muratit dhe Asijes, ndërsa më vonë me pëlqimin e vëllezërve Frashëri këta dy të rinj u martuan. Lidhjet mes familjes Toptani dhe Frashëri u forcuan edhe më shumë kur Vesimeja, motra e Murat Toptanit, u martua me më të voglin e vëllezërve Frashëri, me Mehmet Frashërin. Më 1912 Murat Toptani ka qenë përfaqësues i Tiranës në Kuvendin e Vlorës, ku firmosi Aktin e Pavarësisë. Murat Toptani njihet si dhe një nga pionerët e skulptures shqiptare, me realizmin e bustit të Skënderbeut. Ai vdiq në Tiranë në vitin 1918.