Pas takimit dypalësh me Presidentin e Zvicrës, Alain Berset, Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, së bashku me ministrin e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Çeku, mirëpritën në ndërtesën e Ambasadës së Kosovës në Bern, kandidatët shqiptarë në zgjedhjet federale 2023.
Në një bashkëbisedim të hapur, kryeministri Kurti i përgëzoi ata për angazhimin e tyre publik e politik në Zvicër, duke e konsideruar atë si dëshmi të mirëintegrimit të shqiptarëve atje, por edhe si shumë të rëndësishëm për demokracinë.
Diskutuan për lidhjet ndërmjet Kosovës dhe Zvicrës dhe rolin e potencialin e bashkëpunimit ndërmjet Qeverisë dhe mërgatës në fushën e ekonomisë, edukimit dhe shëndetësisë.

Kryeministri i njoftoi të pranishmit me disa prej zhvillimeve kryesore në vend dhe politikave prioritare të qeverisë, teksa nga kandidatët u njoftua më shumë për temat e tyre elektorale.

Ai i uroi të gjithë kandidatëve suksese në fushatën zgjedhore dhe në ditën e zgjedhjeve. Në zgjedhje e 22 tetorit janë 30 kandidatë shqiptarë nga pothuajse secila parti politike që garojnë për ulëse në Këshillin Kombëtar. Ky është numri më i madh i kandidatëve shqiptarë në ndonjë palë zgjedhje.

Bruksel, 14 shtator 2023/

Të nderuar gazetarë,

Të dashur qytetarë,

Ju faleminderit që na keni pritur, që t’ju drejtohemi lidhur me takimin e radhës së nivelit të lartë këtu në Bruksel, nën ndërmjetësimin, lehtësimin e Përfaqësuesit të Lartë të Bashkimit Evropian për Politikë të Jashtme dhe të Sigurisë dhe Zëvendëspresidentit të Komisionit Evropian, Josep Borrell, dhe emisarit të tij special evropian, Miroslav Lajçak.

Në këtë takim të nivelit të lartë, unë kam propozuar një udhërrëfyes të sekuencuar për zbatimin e Marrëveshjes së Brukselit të 27 shkurtit, dhe të Aneksit të zbatimit të Ohrit të 18 marsit.

Këtë propozim, këtë sekuencë se si duhet të jenë hapat për të zbatuar Marrëveshjen Bazike, për të cilën jemi dakorduar, unë do të mund t’ua shpërndajë të gjithë juve në fund të kësaj konference për media.

Pala tjetër, pra presidenti i Serbisë, nuk ka dhënë asnjë propozim dhe takimi nuk ka pasur një rezultat.

Nuk ka mundur të ketë kompromis, meqenëse nuk mund të ketë kompromis midis propozimit me sekuencë dhe kushtëzimit të vjetër.

Kur unë kërkova gjatë këtij takimi që ta shoh propozimin që ka dhënë Serbia, sepse m’u tha që ka një të tillë, ndërmjetësit nuk ishin në gjendje që ta sjellin.

Dhe vetëm pas përfundimit të takimit m’u dha një dyfaqësh në anglisht dhe në serbisht në çirilicë, i cili paraqet një dokument të vjetër së paku gjashtë muaj, që do të thotë se nuk mund të jetë udhërrëfyes i sekuencuar si propozim i palës serbe, por që në fakt ishte dokument i kushtëzimit të Serbisë që njëherë duhet të zbatohet Asociacioni i Komunave me Shumicë Serbe, pra ajo marrëveshja e para 10 vjetëve, e më pastaj eventualisht do të mund të kalojmë në zbatimin e kësaj Marrëveshjes Bazë.

Mua mu desh t’ju them se nuk jemi në prillin e vitit 2013, kur në dhomë ndodheshin Baronesha Ashton, këshilltari i saj Robert Cooper dhe kryeministrat e asaj kohe Hashim Thaçi dhe Ivica Daçiq. Nuk është marrëveshja e vitit 2013.

Qartë, Neni 10 i Marrëveshjes Bazike thotë që duhet të zbatohen të gjitha marrëveshjet e mëhershme të dialogut në Bruksel, të cilët janë të obligueshme dhe valide, e janë 39 sosh gjithsej. Por nuk mundet nga Neni 10, nga 39 marrëveshje të përzgjidhet vetëm një e tillë dhe të vendoset sikurse qerrja para kuajve, të bëhet edhe thelb edhe parakusht. Pra, një kushtëzim të tillë unë nuk e kam pranuar.

Është për të ardhur keq që emisari evropian Lajçak, e ka pranuar një kushtëzim të tillë dhe kushtëzimin nga Serbia që e ka pranuar ndërmjetësi Lajçak, e ka bërë në cenim të funksionit të tij si lehtësues edhe ndërmjetësues, por unë nuk mund ta pranoja një gjë të tillë duke cenuar asisoj Kosovën, Kryeministër i së cilës jam.

Pra, edhe këtë dokumentin tjetër që është më i vjetër se gjashtë muaj që paraqet dokumentin e kushtëzimit të Serbisë, që njëherë asociacioni e pastaj shohim gjithashtu e kemi tani në dorë e nuk kemi qenë në dijeni se ka një dokument të tillë.

Nuk mund të quhet propozim, sepse kur ta lexoni përmbajtjen do ta shihni që është kushtëzim, ndërkaq ne e kemi bërë një propozim dhe është për të ardhur keq se si pikërisht kur jam konstruktiv dhe bëj propozime shkaktohet një lloj nervoze në dhomë dhe vështirësohet dialogu.

Unë edhe një herë ju falënderoj të gjithëve për durimin dhe shpreh edhe një herë gatishmërinë time të plotë që secili nen nga 11 sosh të Marrëveshjes Bazike, secilën fjali nga 6 sosh të preambulës dhe secilën pikë nga 12 sosh të Aneksit të zbatimit të Ohrit, jam i gatshëm dhe i interesuar që ta zbatojmë një orë e më parë, në plotni, pa asnjë kusht.

Muç Xhepa/

Bari. Muzg. Shpërthim i fuqishëm. Vila “Azzon” u shkund nga themelet. Xhamat e zyrës u thyen të tëra me zhurmë, të kërcitura. Majori rrëmbeu pistoletën dhe rendi jashtë. Porti ndriste nga flakët. Avionët gjermanë bombardonin anijet me një saktësi befasuese. “Si ka mundësi t’ju shpëtojnë radarëve të aleatëve?”, pyeti veten ushtaraku i shërbimit sekret. Edhe dy shpërthime të tjera. Njëri më i fortë se tjetri. “Janë anijet me municione”, mendoi ai dhe u kthye menjëherë në zyrë të telefononte shefin, Majorin Coon.

Uashington. Majori Coon, komandanti i OSS-së për Shqipërinë, e kishte thërritur në zyrë.

– Kam konsideratë të lartë për shqiptarët. I kam shkelur me këmbë bjeshkët e larta. Kam njohur malësorë trima. Kam bërë edhe shumë miq atje.

Profesori i Harvardit e ftoi të ulej pranë tryezës. Kishte hapur një hartë ushtarake. Shqipëria. E vërtetë. Intelektualit njëzetetetëvjeçar i shkëlqyen sytë. Një valë gëzimi e përshkoi të tërin. Vështroi profesorin me admirim.

– Luftëtarë ndër shekuj. Dëshira e Perëndisë që s’jeni zhdukur. Perandorive, që shkelën tokën tuaj, njëra pas tjetrës u humbi boja.

Atë çast e desha profesorin më shumë se jetën time. Shqipëria e vërtetë… Hodha sytë në hartë. Më mbetën të gozhduar tek emrat Sanxhak, Preshevë, Follorinë, Seleçkë, Grebenë, Prevezë… “Oh, Perëndi!”, thirra me vete, “vonon, por nuk harron!”.

– Majori Post, humbët mbi hartë. Misioni që ju kemi ngarkuar është tepër i rëndësishëm, – zëri i tij m’u bë qiellor. – Nesër do të filloni një kurs intensiv. Në periferi të Uashingtonit.

S’kisha ndjerë gëzim më të madh në jetë. Do të luftoja krah për krah Amerikës për çlirimin e Shqipërisë së vërtetë. Atdheun e shqiptarëve që kur Perëndia kishte krijuar njeriun.

Uli receptorin. Duhej të nisej pa u gdhirë me motoskaf. Zbarkimi do të bëhej te gjiri i Sarandës. Filloi përgatitjet. Gjërat më të domosdoshme. Fund tetori. Lundrimi s’kaloi lehtë. Det me dallgë. Kur arriti në tokë, Saranda ishte zhytur në errësirë. Qëndroi një javë. Mori udhëzimet e duhura dhe shkoi në Berat. Te Komanda e Përgjithshme u takua me Sejfulla Malëshovën, Ymer Dishnicën… Enver Hoxhën. Mësoi se komunistët e kishin shitur Kosovën dhe po përgatiteshin të bashkoheshin me Jugosllavinë. U dëshpërua thellë. E kuptoi se kishte të bënte me një tufë ujqish, që po e shqyenin atdheun. Për ta larguar, Enveri e dërgoi në Tiranë, duke udhëzuar ujqit atje që këshilltarin politik pranë Misionit Amerikan ta mbanin nën survejim. Mehmet Shehu e caktoi pranë Brigadës IV, ku edhe tentoi ta eliminonte fizikisht.

– Drita, nesër do shkoj në Pojan, nëse ke diçka për të blerë më thuaj.

– Llazi, mirë që më kujtove. Do vij edhe unë me ty.

Drita Kosturi kishte vite e internuar në fshatin Shtyllas. Njërin prej Gulagëve shqiptarë. Ndërsa Llazi Papapostolin e kishin sjellë nga ferma e të internuarve “Çlirimi” të Fierit. Jeta për shqiptarin e madh, patriotin “Larry Post”, që kishte lënë Amerikën për të penguar pushtimin komunist, kishte filluar të merrte një rrjedhë tjetër. Pas dhjetë vjet burgimi të rëndë, ku tetë prej tyre në izolim të plotë, varr betoni, ai kishte mundur të ndërtonte një familje të mrekullueshme me bashkëshorten Liza dhe dy fëmijët e tyre engjëj, Gresi e Rudi.

Liza, vajza e bukur, si “Jonne”, portreti në vaj i piktorit anglez Schofield, ra në dashuri me shikim të parë.

– Nënë, Llazi m’u duk shumë i edukuar.

E ëma u gëzua. Ishte hera e parë që e bija i fliste me admirim për dikë. Ishte rritur, ashtu, pa u kuptuar. Mes hallesh.

– Inteligjent, Llambro e ka njohur nga afër në burg. Prandaj dhe i dha leje të na vizitojë.

– Amerikan. Ashtu i kam parafytyruar. Të gjatë, të pashëm. Mbitokësorë. Llambro, sa shumë më ka marrë malli. Vëlla, edhe në ferr mendon për ne.

U afrua pranë dritares. Mëngjesi largohej bashkë me njeriun që i fitoi zemrën. Filloi të këndojë këngën fituese të Sanremos “Buongiorno tristezza”.

“Mirëmëngjesi trishtim,

le të bëjmë shoqëri sot.

Ti e di rrugën,

është ajo që ishte një ditë lumturie.

Mirëmëngjesi trishtim,

mik i melankolisë sime.”

– Mama, kishte diçka nga këngëtari Tullio. Balli i lartë, e qeshura, sytë e bukur, flokët me valë.

Priste më kot Dritën. Atë e kishin urdhëruar të mos e shoqëronte. Më së fundi u duk e shpërfytyruar.

– Llazi, të më falësh, ashtu më ka dalë një punë!

– S’ka përse. Më thuaj çfarë mund të blej për ty.

– Të faleminderit shumë, por nuk ka përse të mundohesh. Do të shkoj nesër vetë.

Rruga kalonte përgjatë përroit. Me ulje e ngritje. Kodrina të vogla. “U gëzua Liza, i pëlqyen kërpudhat që kisha gatuar, nuk donte t’i merrte me vete. Bëra mirë që ngula këmbë, do të punojë tërë ditën në fushë, Bashtovë”, tha me vete dhe ndjeu një emocion të fortë. Si puthja e parë. E donte shumë.

Kishte ditë që më torturonte. Ministri i Brendshëm.

– Ora që i dhe Enverit është radiomarrës. Pranoje.

– Është orë e zakonshme.

Më lidhi në tubë hekuri të betonuar në mesin e qelisë. Godiste me shufër teli. U gjakosa. Më ra të fikët. Përbindëshi Xoxe më solli në vete me ujë të kripur. Plagët u ndezën. Si në ëndërr të tmerrshme më bëhej zëri i tij.

– Hë, te Enveri i keni varur shpresat? Kur e keni rekrutuar?

“Përse më erdhi në mendje tani? Kishte kohë që e kisha fshehur në skutë të errët të kujtesës”, tha me vete. Filluan t’i dridheshin këmbët. Në dorë mbante torbën me ushqime. Kthehej nga Pojani. Edhe një gjysmë ore udhë i kishte mbetur. Zbriti të tatëpjetën e parë. Këmbë njeriu nuk dukej gjëkundi. Filloi të ngjisë të përpjetën. Larg i zunë sytë një të panjohur me biçikletë.

– Liza, bijë e nënës, mbaje veten. Nuk ka vdekur nga zemra. Kur po e bëja gati për ta marrë nga spitali, gishti më hyri brenda një vrime në shpinë të kokës.

Lizën e mbytën lotët. Kishte dyshuar kur i çuan rrobat e Llazit. Xhupi ishte me gjak. I tharë. Nuk kishte dashur ta besonte dhe e kishte larë me lot.

Llazi Papapostolin, “Larry Post”, e vranë pas shpine dhe kufomën ia kthyen familjes pas dy ditësh. Cili e vrau? Mehmeti, që Enveri e kishte urdhëruar kohë më parë? Enveri, që mbulonte një të fshehtë të madhe? Përse në vitin 1974? Cili nga ujqit rrezikohej të zbulohej atë kohë? Mister. Një gjë është e sigurt, emri i heroit antikomunist, Llazar Papapostolit, do të gdhendet me germa të arta në historinë e kombit tonë.

Në “Messenger” po flas me Gresin. Po i tregoj se po shkruaj diçka për babanë e saj. Plot emocion më thotë:

– Po të lidh me mamanë.

Liza e bukur, mbi të nëntëdhjetat, vë dorën në buzë.

Llazi Papapostoli

Liza Papa

Kryetari i Komitetit për Punë të Jashtme të Senatit amerikan, Bob Menendez, shprehet se është krenar që i është bashkuar thirrjes së kryetarëve të komiteve për politikë të jashtme dhe 56 deputetë të disa vendeve evropiane drejtuar Brukselit dhe Uashingtonit që të rishqyrtojnë qasjen ndaj Serbisë për shkak të rolit të saj në tensionimin e situatës në pjesën veriore të Kosovës.

Në postimin e tij Senatori Menendez shkruan “politika për Ballkanin me Beogradin në qendër” nuk do të funksionojë.

“Jam krenar që bashkohem me Kryetarët transatlantik të Komiteteve të Punëve të Jashtme dhe ligjvënësve, duke përfshirë @aliciakearns, @MiRo_SPD & @ChairOlek, për të kërkuar nga qeveritë tona që të rishqyrtojnë qasjet e tyre ndaj marrëdhënieve Serbi-Kosovë. Një politikë për Ballkanin me Beogradin në qendër” nuk do të funksionojë”, shkruan Senatori Menendez.
Photo by: politico.com