Dr. Shefqet Deliallisi/

Të moshuarit janë të hiper-fokusuar deri në obsesion në kërkim të një jetzgjatje sa më të gjatë…

Në “shërbim” të këtij interesi kaq të shtuar është një sistem shëndetsor i shtrenjtë që veç shëndetit i shërben edhe interesave të mjekësisë së komercializuar.

Nga ana tjetër e interesuar është dhe shkenca e madhe, që vazhdon me studime pa fund për zgatjen e jetgjatgjatsisë…

“Plakja sëmundje” përbën një burim të madh financimi për programet e saj kundër plakjes…

Dhe nuk mbetet pas media që pa fund reklamon “rini të përjetshme,” “jetzgjatje pa kufi” dieta “çudibërse”, “superushqime” kundër plakjes, vitamina, suplemente, kirurgji kozmetikë, duke krijuar iluzionin që plakja s’është veçse një sëmundje që trajtohet!

Në modën e re të shpikjeve të sëmundjeve, mjeksia moderne ka përfshirë dhe plakjen.

“Po i hapet dera trajtimit të plakjes si sëmundje, një kod i gjerë i implementuar nga OBSH po i paraprin këtij qëllimi” shkruan në editorialin e saj revista “Lancet Diabetes & Endokrinology”(2018).

Por a është plakja sëmundje ? Nëse po, pse jo dhe adoleshenca, menopauza, apo dhe shtatzania ?

Historikisht plakja është konsideruar një fazë e jetës, një proces natyral !

Pse atëhere duhet plakja të konsiderohet sëmundje ?

Dihet që sëmundjet kronike janë “klientet” kryesore të kompanive farmaceutike.

Dihet që të moshuarit kanë tre apo katër sëmundje kronike dhe plakja-sëmundje bën të mundur regjistrimin e mjekimeve të reja.

-Në mes të Sheshit të Flamurit simbolin e 4-topave, të cilat përfaqësonin katër vilajetet.

-Flamuri i Pavarësisë në hyrje të shtëpisë së pavarësisë kishte një shtizë 12 metra të lartë për të kujtuar vitin 1912

–         Vendosi një llustraxhi këpucësh në hyrje të derës së bashkisë.

–         Në hyrje një shomë ku vizitori të vishte kollaro para se të shkonte në zyrën e Kryetarit.

Përgatiti: Albert Z. ZHOLI

Më miqtë e mi poetë, apo vlonjatë gjithmonë do të bjerë biseda për të madhin Ali Asllani. Askush sot nuk mund ta besojë që qysh në vitet 1920 ai kishte një koncept perëndimor për ndërtimin e shtetit dhe sidomos për funksionimin e pushtetit vendor. Për të hequr një kureshtje miku im Flamur A, që ka lexuar shumë për jetën e tij më tha që Ali Asllani qysh në moshën 21 vjeçare nuk e hoqi kurrë kollaren nga qafa dhe pse punonte në administratën Osmane.

Jeta e madhe në pak rreshta

–         Ali Asllani, njëri ndër poetët dhe intelektualët tanë më të njohur u lind më 28 nëntor të vitit 1884 në fshatin Vajzë të Vlorës, ku edhe kreu mësimet e para, Shkollën e mesme, Gjimnazin e njohur  “Zosimea” e mbaroi në vitin 1888. Në këtë gjimnaz arsimoheshin shumë shqiptarë, të cilët më vonë iu drejtuan studimeve në Universitete të ndryshme në Turqi, por edhe në vendet e Evropës.

–         Në fillim ishte përcaktuar të studionte mjekësinë, por ndërroi mendje dhe mësimet e larta i bëri  në Institutin e Lartë të Shkencave politiko-shoqëroro-administrative në Stamboll. Pas shkollës kreu stazhin në prefekturën e Janinës. Në vitin 1908 zëvendësoi për tre muaj nënprefektin e Delvinës dhe u kthye përsëri në Janinë. Ai ishte një nga anëtarët e shquar të Klubit “Bashkimi”. Për mbështetjen që i dha Ismail Qemalit filloi të persekutohej nga organet qeveritare turke, madje u dha urdhër të internohej në Halep të Sirisë. Mundi t’i shpëtojë internimit; kaloi në Korfuz dhe prej andej në Vlorë. Mori pjesë në Kuvendin e Dibrës, si përfaqësues i Klubit “Bashkimi” të Janinës. Në vitin 1910, Ali Asllani u kthye në Stamboll, meqë ishte ndërruar Kabineti qeveritar, i cili e kishte përjashtuar. U emërua sërish nënprefekt, por me kusht që të punonte në viset shqiptare. Deri në 1912 punoi si nënprefekt në Akseqi, Ellgen dhe Boskër të Vilajetit të Konjës në Anadoll. Pas shpalljes së Pavarësisë, Ismail Qemali, i besoi atij detyrën e Sekretarit të Përgjithshëm të Presidencës të Këshillit të Ministrave, ku qëndroi deri më 22 janar të vitit 1914. Më pas punoi për disa kohë si nënprefekt i Fierit e kajmekan i Ballshit. Pas largimit të Princ Vidit shkoi disa kohë në Itali e u kthye sërish ku administrata lokale e caktoi sekretar të përgjithshëm (10 nëntor, 1915 – 1 janar, 1917). Pushtimi italian e gjeti nënprefekt, por, meqenëse kundërshtoi pushtimin, u pushua nga puna. Nga 20 dhjetori i vitit 1918 gjer më 5 nëntor të vitit 1920 ishte kryetar i Bashkisë së Vlorës. Në vitet 1921 – 1922 ishte kryekëshilltar i qeverisë dhe më pas sekretar i përgjithshëm i kryeministrisë. Më pas u caktua konsull në Triestë, ku qëndroi deri në fund të prillit 1925. Po atë vit u emërua “Zëvëndës i ngarkuar me punë” në Sofje e më pas, po aty, “sekretar i parë” dhe “i ngarkuar me punë”. Në vitet 1930 – 1932 ishte ministër i akredituar në shtetin grek. Më 1934 përsëri ishte kryetar i Bashkisë së Vlorës deri në prag të pushtimit fashist 1939, ku u emërua anëtar i Këshillit të Lartë në Tiranë. Pak kohë më pas u largua nga jeta politike dhe vajti në fshatin Vajzë të Vlorës. Pas çlirimit të Shqipërisë nga forcat naziste-fashiste, luftë të cilën e kishte përkrahur pa rezervë, Ali Asllani ishte ndër themeluesit e parë të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Mori pjesë në shumë aktivitete kulturore. Poezia e tij u prezantua në të gjitha nivelet arsimore, në shkollat fillore dhe të mesme. Vdiq në Tiranë në 20 dhjetor 1966.

–         Të veçantat e Ali Asllanit kur ishte Kryetar Bashkie në Vlorë

–         Ali Asllani nga 20 dhjetori i vitit 1918 gjer më 5 nëntor të vitit 1920 ishte kryetar i Bashkisë së Vlorës. Në atë periudhë ai solli shumë risi në mënyrën e qeverisjes vendore që kishin erë perëndimore por dhe shumë patriotike. Konkretisht…Ishte viti i largët 1934,Ali Asllani në pozicionin e kryetarit të Bashkisë Vlorë përzgjodhi projektin e një arkitekti italian për të vendosur në mes të Sheshit të Flamurit simbolin e 4-topave të cilat përfaqësonin katër vilajetet . I shoqëruar sëbashku me shatërvanin i cili u nis po atë vit për ndërtim. Këtë veprim patritik nuk e ka bërë asnjë politikan, akademik apo drejtues i Bashkisë së Vlorës për mëse 120 vjet.  4 topat e Sheshit të Flamurit morën famën e tyre në mbarë trevat shqiptare si një nga vlerat kryesore të qytetit të historisë dhe Pavarësisë.

–         Risia tjetër është se ai me idetë gjeniale shtizën e flamurit në vendin kur u ngrit flamuri I Pavarësisë e bëri të gjatë 12 metër për të përjetësuar vitin 1912.

Gjithmonë përpara Bashkisë (sipas Gëzim Llojdisë) , ai kishte urdhëruar që të punonte një lustraxhi, kurse brenda në korridor, të vendosej një gardërobë me disa xhaketa e bluza. Dhe kushdo që do të shkonte për ta takuar Kryetarin e Bashkisë, duhet t’i fshinte këpucët dhe t’i lyente me bojë, aq sa ato mbanin. Në qoftë se qytetari nuk kish mundësi të paguante lustraxhinë, atë e paguante Bashkia nga fondi i saj dhe pastaj sipas kohës dhe nevojës vishte dhe një xhaketë, e shkonte për të takuar Kryetarin, Ali Efendinë. Dalë nga dalë, qytetarët filluan ta kuptojnë dhe në takim me të shkonin më të pastër dhe të veshur më mirë, sipas edhe mundësive që kishin. Ali Asllani i vendosi këto kushte, jo vetëm se ato ndikonin në rritjen e kulturës qytetare,që atëherë ishte shumë e nevojshme, por edhe për të ndërgjegjësuar qytetarët, se në ato zyra të shtetit, që iu zgjidheshin problemet dhe hallet, që iu mbrohej prona dhe iu garantohej dhe jeta, të shkoje i rregullt, t’i doje e respektoje ata nëpunës e pushtetar, sepse doje dhe respektoje shtetin tënd që ahere ndihej shumë nevoja e tij. Ishte ky qëndrim dhe ky preokupim i Ali Asllanit që institucionet në qytetin e Vlorës, të funksionin normalisht, e të ecnin në rrugë të mbarë, duke i zgjidhur më së miri, hallet e problemet që kishin në atë kohë, Vlora dhe qytetarët e saj. Prandaj ishin të shumtë e përditë jo vetëm banorët e qytetit të Vlorës, por edhe banorët të fshatarëve të rrethit, që përherë shkonin të takonin Ali Asllanin, Kryetarin e tyre. Edhe ai i priste me kënaqësi e në bazë të kompetencave dhe mundësive që kishte, iu zgjidhte ankesat që kishin dhe nuk e mbyllte zyrën, pa ikur i kënaqur edhe qytetari i fundit. Ai i realizonte këto detyra të rëndësishme, jo vetëm me punën e tij të ndershme, por edhe me punën që bënin vartësit e tij, që punonin në zyrat e Bashkisë e kudo në qytet, sepse në to ai kishte zgjedhur dhe vendosur intelektualët më të mirë, ekonomistë, inxhinierë dhe teknikë që kishin mbaruar shkollat jashtë vendit.

foto: wikipedia.org

Fatmir Sejdiu/

Stubëll e Epërme, shtator 2024

Është një rast shumë i veçantë për mua që sot marr pjesë në “Takimet e Don Mikelit 2024” në Stubëll. Ku do të ishte më mirë se sa në këto Takime të theksoj rolin dhe kontributin thelbësor të arkitektit dhe ndërtuesit të shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, të njohur sot nga 115 shtete dhe të pranishme në shumë organizata dhe institucione ndërkombëtare.

E thashë vend dhe rast i veçantë, pasi Stublla është sinonim i faqes së parë të shkollës shqipe në Kosovë duke qenë edhe shkëndijë e dijes dhe arsimimit që ndezi mësuesi Don Mikel Tarabulluzi. Presidenti Rugova kishte frymëzim pikërisht edhe këtë dije dhe përkushtim që u dha nga të arsimuar në kolegje e qendra të mëdha të mësimeve filozofike e teologjike, ndër ta edhe Pjetër Bogdanin, të cilët edhe vunë fillet e emancipimit dhe të qytetërimit shqiptar.

Po kështu ky rajon qe vend i mbijetesës së frymës më të thellë humane, sikur në ditët e vështira 1990, kur në Kosovë u helmuan nga regjimi serb 7000 mijë nxënës dhe mirësia e shërimit të tyre kishte këtu një derë të hapur ndihme, shërimi dhe kujdesi të pashoq.

Të dashur pjesëmarrës,

Që në fillim do të thosha atë që vura në theks të titullit të temës sime: “Rugova, arkitekti i shtetit të Kosovës”, dimensionet e mëdha të projektin politik, nacional e shtetëror që nisë nga funddecenia e tetë e shek. XX dhe u realizua në funddecenien e nëntë.

Projekti dhe platforma politike e Ibrahim Rugovës ishte unike në Kosovë dhe më gjerë, pasi bazohej në kuptimin e thelluar të ndryshimeve në arkitekturën ndërkombëtare në periudhën e rënies së Murit të Berlinit, të përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe triumfit të demokracisë.

Rasti i Kosovës nuk “u zgjodh” në skenën ndërkombëtare dhe vetëm nga komuniteti ndërkombëtar, por ai fitoi rëndësi përmes veprimeve të brendshme, mendjemprehtësisë dhe pragmatizmit, në mënyrë graduale, për një dekadë, bazuar në rezistencën e aktive paqësore të përhershme të shqiptarëve kundër okupimit serb.

Platforma për liri dhe pavarësi u përqendrua në vizionin e të kuptuarit drejtë të dinamikave globale dhe për t’i integruar ato në hapat, situatat dhe proceset në Kosovë. Rrjedhimisht, platforma e presidentit Rugova, kryetar i LDK-së që nga viti 1989, dhe pastaj president i Republikës së Kosovës, bazohej në veprime proaktive dhe jo reaktive dhe në funksionalizimin kreativ të vlerave qytetare e nacionale, kjo e bazuar në një kuptim dhe harmonizim të thellë të potencialit dhe idesë së shqiptarëve brenda dhe jashtë Kosovës dhe të rrjedhave dhe proceseve aktuale ndërkombëtare.

Ndër shtyllat kryesore të vizionit të tij për shtetformim ishte krijimi i bashkëpunimit ndërkombëtar me personalitete, institucione dhe qeveri. Vuri në krye të politikës ndërkombëtare të Kosovës, miqësinë me SHBA dhe Evropën. Miqësi të përhershme me SHBA, siç e përsëriste zakonisht. Urtia dhe e vërteta që thoshte kudo krijoi mirëbesim e respekt, i hapi Kosovës portat për t’u dëgjuar dhe rritur zëri i saj i mbresëlënës, për liri, pavarësi dhe demokraci.

Kujtoni takimet e tij në nivelet më të larta botërore me presidentë, kryeministra dhe personalitete të shquara që kishin rol në proceset e politikës ndërkombëtare.

Kujtoni mesazhin e qartë të Presidentit Bush senior për mbrojtjen e Kosovës, dhënë në kërshëndellat e vitit 1992. Po ashtu kujtoni takimet me presidentin Klinton, mesazhet e kryeministrit Blair, presidentit Chirac, kancelarit Chroeder dhe udhëheqësëve të tjerë botëror në ditët më kritike, atëherë kur u kur u morën vendimet jetike për mbrojtjen e popullsisë në Kosovë nga gjenocidi shtetëror serb.

Po kështu kujtoni bisedat për Kosovën me Atin e Shenjt Papa Gjon Palin dhe angazhimet e tij dhe të Selisë së Shenjt për Kosovën.

Lideri historik i kësaj Lëvizjeje dhe i shqiptarëve të Kosovës, dr. Ibrahim Rugova, ishte një intelektual kritik, tolerant dhe paqësor, që idetë nacionale për liri, pavarësi dhe demokraci, arriti t’i mbillte jo vetëm në popullin e Kosovës, por ato t’i shtrinte edhe në opinionin dhe institucionet ndërkombëtare. Prandaj, filozofia e tij paqësore u pranua dhe sot gëzon aq shumë respekt në të katër anët e globit.

Me platformë të fuqishme politike, me moton: “Liri, Pavarësi, Demokraci”, shqiptarët sakrifikuan shumë, por edhe bënë një organizim të jashtëzakonshëm. Përmes solidaritetit kombëtar brenda dhe jashtë vendit dhanë shembullin, se kur ka një mobilizim të madh etik, kombëtar dhe politik, një proces, sado që të jetë i vështirë, edhe në rrethana terrori shtetëror, mund të japë rezultate të mëdha, të krijojë një shtet që do të pranohet gjerësisht nga bashkësia ndërkombëtare.

Pjesëmarrës të nderuar,

Vizioni i presidentit Rugova për shtetin e Kosovës mbështetej në radhë të parë në vullnetin e popullsisë shumicë dhe në besimin se politika e zgjedhur për të përballuar okupimin serb dhe fituar lirinë dhe shtetin, duhej bazuar në rezistencë aktive, e tillë që do të rrisë lirinë shpirtërore dhe vepruese të qytetarëve duke u shndërruar kështu vetë në bartës të lëvizjes së përgjithshme politike për liri dhe shtet.

Një tjetër shtysë e fortë e dizajnimit të projektit shtet qe fakti se Rugova tregoi rrugën nëpër të cilën duhej ecur duke punuar dhe rezistuar kurrë pa u ndalur, por pa humbur asnjëherë nga vlerat etike dhe humane, përherë për të qenë të njerëzishëm dhe të dashur. Andaj në gjenezë shteti i Kosovës është përmasa e gjerë e krijimit të paqes së brendshme publike, e bashkimit dhe solidaritetit të gjerë, e mobilizimit unik mbi një platformë të gjerë demokratike.

Në krye të interesit shtetëror, ai kishte njeriun e tij që e kuptonte. Prandaj në praktikat e shtetndërtimit u dha shqiptarëve brenda dhe jashtë forcën e bashkëveprimit pavarësisht dallimeve. Shoqëria ishte bashkësi aktive me kulturë shtetërore, me etikë dhe paqe të brendshme. Këtë e tregon më së miri Lëvizja për Pajtimi e Gjaqeve në krye me profesor, Anton Çettën, kur brenda vitit 1990 u pajtuan mijëra familje.

Pra, po e ritheksoj se në themelet e shtetit, ishte pajtimi, besimi në liri, vlerësimi për dallimet, respekti, toleranca dhe pasurimi me vlera dhe praktika plurale.

Andaj edhe si organizim rezistence politiko-shtetërore, u krijuan partitë politike, që të gjitha në programet e tyre vunë synimin për pavarësinë e Kosovës. Të gjitha në krye të platformës kishin: Lirinë dhe shtetin e Kosovës. Njëherësh, Rugova përkrahu gjerësisht organizmin e asociacioneve dhe shoqatave.

Do veçuar këtu, kontributin e Shoqatës Bamirëse “Nëna Terezë”, me kryetarin e saj Don Lush Gjergji. Vetëm në qendrën mjekësore të “Nënës Terezë” në Prishtinë, kanë lindur mbi 12 mijë fëmijë që sot janë qytetarë të lirë në shtetin e Pavarur të Kosovës.

Të nderuar pjesëmarrës,

Vendimet juridiko-kushtetuese të ndërtimit të shteti prirë nga presidenti Rugova ishin të kujdesshme, por të vendosura. Po përmend, se Kuvendi i Republikës së Kosovës përgatiti projektkushtetutën e Republikës së Kosovës dhe më 7 shtator 1990 në Kaçanik shpallë Kushtetutën e Republikës së Kosovës. Sipas këtij akti Republika e Kosovës është shtet i qytetarëve të barabartë.

Në shtator të vitit 1990 miratoi Rezolutën për Kosovën Shtet të Pavarur dhe Sovran, dhe bazuar në këtë Rezolutë mori vendim që të mbahet Referendumi për Pavarësi. Referendumi u mbajt nga 26 deri më 30 shtator 1991, të drejtë vote kishin 1.051.357, votuan 914.802 veta apo 87 për qind e tërë zgjedhësve.

Si një shtysë afirmuese i konstitucionit shtetëror, qe mbajtja e zgjedhjeve presidenciale dhe parlamentare të Kosovës. Pasoi krijimi i qeverisë së Republikës së Kosovës, i qeverive komunale, i sistemeve të pavarura arsimoro-edukative, i politikave sociale, shëndetësore, diplomatike, të sigurisë, pastaj kulturore, financiare, informativo-mediale, sportive etj. U krijua sistemi i madh politiko- shtetëror, mbështetur në punën dhe vullnetin e qytetarëve që frymëzoi respektin për lëvizjen për pavarësi e shtet në gjithë botën demokratike. Ky respekt dhe vlerësim u pa në përkrahjen dhe ndihmën që kishte presidenti Rugova dhe Kosova nga personalitete dhe institucione ndërkombëtare. Gjithë kjo u finalizua me fushatën e bombardimeve dhe të ndërhyrjes ushtarake nga NATO mars-qershor 1999.

Filozofia e shtetit të Kosovës kishte vizion e qartësi. Rugova i dha përmbajtjen e plotë publike. Ajo ishte e vërteta historike dhe aktuale. Kosova dhe shqiptarët gjeografikisht dhe kulturalisht i takojnë Evropës dhe botës perëndimore.

Motoja e presidentit Rugova mbetet shtylla themelore e politikave ndërkombëtare të Kosovës. “Një Kosovë e pavarur e demokratike e inkuadruar në Bashkim Evropian e në strukturat euroatlantike, në miqësi të përhershme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, është vullneti i popullit dhe do të qetësojë këtë pjesë të Evropës e të botës”. Le të na shërbejë gjithmonë si kujtesë për vizionin udhërrëfyes që identifikohet me emrin e tij: “Miqësi e përhershme me shoqëritë demokratike. Miqësi e paqe me të gjithë fqinjët si të lirë dhe të barabartë, secili në shtëpinë e vet”.

Si njeri me synime të jashtëzakonshme të shtet-ndërtimit, Presidenti Rugova edhe në kohët e vështira të okupimit ishte vizionar për rrugën që duhej të ndiqte shteti dhe kombi në dekadat që vijnë. Do kujtuar ideja e tij për ndërtimin e autostradës Prishtinë-Durrës që tashmë është bërë realitet. Ngjashëm e po kaq e fuqishme ishte thirrja e Tij për ndërhyrje ndërkombëtare në Kosovë dhe protektorat civil dhe ushtarak. Profeci që u bë realitet.

Sa herë me jepet rasti të flas për Presidentin Rugova e them, dhe konsideroj se nuk është e tepërt ta përsëris as sot këtu para jush: Kemi ende shumë për të mësuar nga puna dhe vepra e tij!

Vizioni dhe filozofia politike e shtetërore e Presidentit Rugova ishin dhe mbeten përherë frymëzuese për ndërtimin e paqes, të tolerancës, të shoqërisë së lirë dhe demokratike, të shtetit të së drejtës, pa dhunë dhe autoritarizëm, pa korrupsion dhe kriminalitet. Për ndërtimin e një shoqërie moderne me sistem të avancuar arsimor, shëndetësor dhe kulturor, për ndërtimin e shtetit modern me ndarje të qartë të pushteteve, me respekt për dijen dhe mbi të gjitha, me respekt për të drejtën e qytetarit për të qenë i lirë të zgjedhë dhe të zgjidhet.

Falna Zot urtinë e tij!

Ju faleminderit!

Fjala ime “Rugova, arkitekti i Shtetit të Kosovës”, mbajtur në “Takimet e Don Mikelit 2024”.

Gëzim Zilja/

1.Shteti në proces i Baba Mondit

Hodhi një i çmendur një gur në lumë, futen njëqind të mençur e nuk e nxjerrin dot. U fol mbrëmjen e të hënës, në ekranet e TV-ve nga të mençurit e Shqipërisë të vetëquajtur analistë për shtetin e ri bektashi të Baba Mondit, në shtetin shqiptar. Shumica e tyre kishin ardhur drejtpërdrejt nga shtëpia, nga kafenetë, nga motelet në periferi, ku çojnë dashnoret, nga gjumi i pasdites, apo tavolina qejfi. Mendoj se asnjë nuk vinte biblioteka, arkivi i shtetit apo intervista me ndonje klerik teqeje. Një vendim të tillë nuk mund ta marrë një piktor i dështuar që as ia ka haberin shtetit dhe një ish oficer i diktatorit i veshur me rrobën jeshile ushtar (kadet) qysh dhjetë vjeç, që ende nuk i ka ikur era e supës, fasules dhe pilafit të ushtrisë. Diku tjetër fle lepuri.

Një vendim të tillë mund ta marrin klerikët e teqeve me të gjithë bektashinjtë shqiptarë në mbarë botën. Ndryshe veprimi personal i një piktori delirant, i sëmurë pas madhështisë globale dhe ish oficerit të Enver Hoxhës është tradhëti ndaj atdheut. Problemi është shumë i thellë, është ai që ka qenë prej kohësh qysh me themelimin e shtetit shqiptar: Shpërbërja e shtetit shqiptar, kthimi i tij në një rrupallhane ballkanike, dhe shuarja e ëndrës së rilindasve për bashkimin e të gjithë trojeve shqiptare në një shtet të vetëm. Por le të shikojmë sa shtete kemi sot brenda shtetit shqiptar bërë me nismën e Berishës dhe të Ramës, veç atij të Baba Mondit.

1.Shteti i muxhahidinëve (Ashraf 3) iranianë në rrethinat e Tiranës

Madhësia e territorit 20 ha, tokë e blerë nga shteti shqiptar, numri i banorëve 3.000. Shteti është krijuar me propozimin e amerikanëve dhe aprovimin e qeverisë së Berishës më 2012. Nga jashtë kampi i ngjan një komleksi gjigand të stilit ushtarak, ku nuk mund të hyjë asnjë shqiptar i çdo rangu pa u aprovuar nga krerët e MEC-ut. Para dy viteve pati një përplasje midis forcave policore shqiptare dhe banorëve të shtetit “Ashraf 3” me akuza për spiunazh dhe gjithçka u mbajt sekret. Asnjë nuk e di nga kush financohet shteti muxhahidin në Manzë dhe aktivitetin e tyre brenda kampit. Duket si një minë me sahat në zemër të Shqipërisë.

2.Shteti arab në proces “Mohammed Al Alabbari”

Do të jetë një shtet brenda shtetit shqiptar me një shtrirje 85 ha bregdet dhe 60 ha siërfaqe ujore, ish porti i mallrave dhe trageteve në zemër te Durrësit. Gjithë trualli dhe sipërfaqja ujore kapin vlerën e afro tre miliard dollarësve i është dhuruar arabit nga Edi Rama me anë të negociatave tepër sekrete. Shtetit “Mohammed” do të shtrihet e zhvillohet në një sipërfaqe trualli prej 812 600 m2. Parashikohen ndërtimi i 12.000 apartamenteve dhe dy hoteleve me 850 dhoma në total. Ky kompleks i plotësuar me shtatë xhami gjigande është eskluzivitet i Alabbarit, i cili sigurisht do e popullojë ( këta janë blerësit) me arabë dhe miliarderë nga e gjithë bota. Bileta për të hyrë në atë shtet ( jo të banosh) do të jetë pesëmijë dollarë. Shteti Alabbar do të shpallë pavarësinë e plotë aty nga viti 2035.

3. Shteti i Xhorxhia Melonit.

Inugurimi i këtij shteti është çëshjtje ditësh. Sipas një marrëveshjeje midis kryeministrit shqiptar Rama dhe kryeministreshës italjane Meloni, ky shtet do të ngrihet në Gjadër të Lezhës në një sipërfaqe prej gjashtë hektarësh, i rrethuar nga një mur shtatë metra i lartë. Emigrantët që do të strehohen në këtë shtet-kamp do të jenë nga Guinea, Bregu i Fildishtë dhe Tunizia. Kjo sipërfaqe është në administrimin absolut të shtetit italjan në kuptimin e plotë të fjalës dhe nuk lejohet hyrja përveçse e italjanëve të autorizuar nga shteti italjan. Kjo marrëveshje nuk ka as parime, as humanizëm, as vendimmarrje dhe e katandis Shqipërinë në azil njerëzish problematikë.

4. Shteti i Ivanka Trampit dhe Jared Kushnerit.

Do të ngrihet në ishullin e Sazanit, (vend me rëndësi strategjike për mbrojtjen e Shqipërisë) në një sipërfaqe prej 556 hektarësh Është një marrëveshje private midis dhëndrit të Trampit, Jared Kushner dhe Ramës. Dhëndri, në pronë-shtetin e tijë që quhet Sazan deklaron se do të investojë 931 milionë euro dhe do të ketë vila luksoze të vendosura në majë të shkëmbinjve. Hoteli do të operohet nga ekskluziviteti marka Aman, klientët e së cilës përfshijnë Mark Zuckerberg, Bill Gates dhe Kardashians. Në ishull sipas Kushner një natë kushton dhjetëmijë dollarë. Amerikanët janë të zgjuar, nuk lëshojnë passaporta për shtetin e ri por kërkojnë 10.000 dollarë për hyrjen në të. Çdo gjë mund të ndodhë me një kryeministër tradhëtar të sëmurë nga deliri i madhështisë.

Dr. Afrim Shabani/

Fan Noli nuk është thjesht një figurë historike e rëndësishme për Shqipërinë; ai është një ikonë kulturore që mishëron ndërlikimet e një kombi në kërkim të identitetit të tij politik dhe shpirtëror. Në veprën e tij më të fundit, Fan Noli Apostulli: Vëllimi i Parë, Ilir Ikonomi na prezanton një portret të një njeriu që lëvizte me mjeshtëri midis roleve të priftit, politikanit, diplomatit, përkthyesit, historianit, etj. Por ndërsa Ikonomi ofron një rrëfim të thellë të shumë aspekteve të jetës dhe veprës së Nolit, ky vëllim i parë ngre pyetjen: A arrin Ikonomi, me stilin e tij të shkruarit dhe organizimin e kujdesshëm të faktografisë, të krijojë një pasqyrim të plotë dhe realist të Fan Nolit si figurë historike dhe njerëzore, duke e çuar përtej thjesht lavdërimit?

Sapo përfundova leximin e parë të librit Fan Noli, Apostulli nga Ilir Ikonomi dhe jam thellësisht i mahnitur. Stili i shkruarit të Ilirit më ka bërë të ndjehem sikur kam udhëtuar në kohë, duke jetuar përkrah Fan Nolit në koloninë shqiptare të hershme në Amerikë. Ndjesia është sikur jam pranë Nolit—jo vetëm duke e dëgjuar, por edhe duke diskutuar me të, madje duke i dhënë këshilla për sfidat e kohës.

Titulli i librit është jashtëzakonisht i përzgjedhur. Nuk ka fjalë më të përshtatshme për të përshkruar rolin e Nolit për shqiptarët në Amerikën e asaj kohe se sa Apostulli. Në fakt, më lejoni t’i jap Ilirit titullin apostull i shkrimit në një periudhë kur jemi të përmbytur nga opinione dhe informacione të çrregullta. Libri i tij dallon për stilin e përkryer, organizimin e kujdesshëm dhe dokumentimin e hollësishëm. Ajo që më impresionon më shumë është se si Iliri ka sjellë natyrën njerëzore të Nolit, përtej thjesht lavdërimit të tij.

Kjo ndjesi më kujton përvojën kur lexova për herë të parë librin e Nolit “Beethoven dhe Revolucioni Francez.” Ashtu si Noli solli rregull në biografinë e Beethovenit, Iliri ka sjellë qartësi dhe rregull mbi gjithçka që është thënë dhe shkruar për Nolin. Për këtë, i jam thellësisht mirënjohës dhe e rekomandoj fuqimisht këtë libër për këdo që dëshiron të mësojë më shumë për këtë figurë të jashtëzakonshme.