Muzeu Historik Kombëtar/

U lind në vitin 1822. Ishte shkrimtar, botues, figurë e rëndësishme e Rilindjes Kombëtare. Lindi në Postenan, pranë Leskovikut, në Vilajetin e Janinës më 14 janar 1822. Mësimet i ndoqi në një shkollë greke në Vurban afër Konicës, kurse nga 1843 deri 1847 ndoqi gjimnazin e njohur “Zosimea” në Janinë. Më 1854 u shpërngul në Konstandinopojë. Në fillimin e viteve ‘70 ishte njohur e lidhur me figurat udhëheqëse të lëvizjes kombëtare shqiptare: Hasan Tahsini, Sami Frashëri, Pashko Vasa dhe Ferid Pashë Vlora. Gjithashtu, mbante letërkëmbim me figura të shquara shqiptare në Egjipt si Thimi Mitko, Spiro Dine dhe Thimi Thoma Kreji, si dhe me Dhimitër Kamardën dhe Jeronim De Radën në Itali. Në vjeshtën e vitit 1877 u bë anëtar themelues i Komitetit qendror për mbrojtjen e të drejtave të kombësisë shqiptare, Në maj 1878, botoi veprën “Apologjia” në greqisht, në të cilën shtjellon prejardhjen e shqiptarëve, gjuhën, trevat e banuara prej tyre e të drejtat e tyre. Në fillim të vitit 1879 u caktua anëtar i komisionit të ngritur nga Komiteti qendror për të vendosur për alfabetin përfundimtar të shqipes. Më 12 tetor 1879 mori pjesë në themelimin e “Shoqëri e të shtypurit shkronja shqip”, e cila do t’ia kushtonte energjitë e veta botimit të librave shqip, sidomos të teksteve shkollore, si dhe hapjes së shkollave në gjuhën shqipe. Pikërisht në këtë kohë ai u shkishërua nga mitropoliti ortodoks i Gjirokastrës. Pas kthimit në Stamboll, Vretoja punoi me energji për botimin e organit periodik “Drita”, që më pas mori emrin “Dituria”, e cila doli në Konstandinopojë nga gushti 1884 deri në korrik 1885.

Foto: wikipedia.org

Prof. Shemsi Krasniqi/

Kam nderin dhe kënaqësinë të flas për librin e Enver Dugollit “Qark i (pa) mbyllur burgjesh. Masakra e Dubravës”, jo vetëm për faktin se fillim e mbarim, bëhet fjalë për një rrëfim rrënqethës, por edhe për faktin se rrëfimi është i bazuar mbi përvojën personale të autorit; pra është rrëfim mbi ngjarjet dhe situatat të cilat i ka përjetuar një i burgosur politik, e pastaj peng i luftës, për më shumë se katër vjet, në hiq më pak se shtatë burgje. Rrëfimi pra është histori personale, por pasqyron përvojën edhe të qindra e mijëra të burgosurve tjerë të cilët u mbajtën, u rrahen dhe u torturuan pafundësisht, e disa prej tyre edhe u vranë, vetëm pse ishin shqiptarë, vetëm pse donin lirinë e vendit të tyre, Kosovës tonë të dashur.

Ndihem i nderuar të flas për këtë libër edhe për faktin se autori Enver Dugolli, është një aktivist i çështjes kombëtare që nga rinia e tij e hershme. Pas dy burgosjeve shumëvjeçare, pasi që ka mbijetuar nga torturat e panumërta, pasi ka mbijetuar edhe nga masakra e Dubravës, mbasi që është liruar nga burgu gati dy vjet pas çlirimit të Kosovës, ai ka kryer funksione të rëndësishme publike dhe shtetërore. Sot është deputet i Kuvendit të Kosovës nga Lëvizja Vetëvendosje. Enveri është një zë i arsyeshëm i cili kontribuon vazhdimisht për të mirën e vendit.

Unë mund të numërojë edhe arsye tjera pse jam i nderuar të flasë në këtë rast, por më duhet ta përmend edhe diçka që për mua është mjaft domethënëse. Enveri ka qenë student në Departamentin e Sociologjisë dhe unë kam pasur kënaqësinë të isha profesor i tij. Anipse dallohej me moshë nga studentët tjerë, ai dallohej edhe me sukses, e sidomos me dinjitetin dhe modestinë që tregonte duke mos e imponuar kurrë autoritetin e tij të një të burgosuri politik të dikurshëm apo të një ushtaraku të FSK-së, të mëvonshëm. Ishte i njerëzishëm dhe shumë miqësor si me studentët, ashtu edhe me profesorët dhe për këtë falenderoj!

Thash se bëhet fjalë për një rrëfim të bazuar në përvojë reale dhe personale. Rrëfimi fillon prej datës 26 janar 1997, ditën kur morri vesh për arrestimin e disa shokëve të tij dhe mbaron me datën 9 mars 2001, ditën kur u lirua nga burgu. Rrëfimi pra i referohet një periudhe më shumë se katërvjeçare. Mes këtyre dy datave, janë gjithsejtë 1502 ditë, të cilat për Enverin, e sigurisht se edhe për shokët e tij në burg, kanë qenë ferr i vërtetë! Ferr po, por ja që sot Enveri gjen forcën dhe qetësinë, e besa edhe mjeshtërinë e një rrëfimtari të vërtetë, për të treguar me hollësi krejt ato momente të cilat i ka përjetuar në burg. I përshkruan me hollësi, por jo me tepri. I rrëfen qartë dhe me stil, jo vetëm si një dëshmitar që ka kujtesë të freskët e të plotë, por edhe si një letrar me stil shkrimi, që përveç skenave dramatike dhe tragjike, ofron edhe çaste reflektuese, interesante si nga aspekti psikologjik e filozofik, ashtu edhe nga ai politik e historik. Ngjarjet që na i rrëfen autori të shtyjnë të mendosh se çka mund të bëjë urrejtja njerëzore të cilën e ka riprodhuar pandërprerë regjimi shtypës, vrastar dhe gjenocidal i Millosheviqit; të bëjnë me dije se çka kanë vuajtur shqiptarët nga regjimi serb dhe jugosllav, për pothuajse një shekull. Ama, këto të shtyjnë të mendosh edhe për diçka tjetër, për atë se çka mund të durojë njeriu i cili ka një ideal të fortë, ka një qëllim, ka një vizion, i cili ngritet shumë përtej vetës personale dhe arrin deri tek vetja kolektive, te ajo që quhet komb ose çlirim kombëtar.

Zonja dhe zotërinjë,

Nuk është lehtë të flitet për një libër, ku secila faqe e tij mund ta prodhojë një libër tjetër. Prandaj më së miri është që të lexohet e të kuptohet se sa kanëi vuajtur shqiptarët nën regjimin serb, e sidomos të burgosurit politikë, si edhe të shihet se sa e nevojshme është që krijuesit tjerë, mbi këto rrëfime, të bëjnë film, teatër ose edhe letërsi, pra vepra tjera të cilat do të mund t’i pasqyronin çastet milimetrike të jetës njerëzore, të ekzistencës dhe fatit njerëzor.

Përfundime:

• Libri i Enver Dugollit “Qark i (pa) mbyllur burgjesh. Masakra e Dubravës” është burim dokumentues si për ngjarjet, ashtu edhe për gjendjen e të burgosurve shqiptarë në burgjet serbe. Është një rrëfim mjaft emocional dhe është njëfarë arkivi i kujtesës mbi një përvojë tepër të veçantë. Ky libër pasuron letërsinë tonë – zhanrin e saj që sot quhet “letërsia e burgut”.

• Torturat çnjerëzore deri në shkallë sadizmi, më shumë sesa nga abuzimi me pushtetin, burojnë nga urrejtja patologjike, nga politika dhe praktika gjenocidale e regjimit serb ndaj shqiptarëve.

• Mungesa e drejtësisë dhe pandëshkueshmëria e krimit, jo vetëm se është padrejtësi e dytë ndaj viktimave, por është edhe potencial dhune edhe për raste tjera, kudo qofshin ato. Prandaj drejtësia është parandalim, është mësim. Në këtë aspekt, Enveri është përpjekur ta vë drejtësinë në vend duke përgaditur padi për masakrën e Dubravës. Faleminderit Enver!

• Përkthimi dhe botimi frengjisht I këtij libri, pas atij anglisht të botuar më herët, I jep mundsi lexuesit frankofon, të kuptojë më mirë realitetin kosovar nën sundimin e regjimit serb. Faleminderit Sébastien!

Nusret PLLANA/

Me rastin e 25 vjetorit të çlirimit të Kosovës nga barbaria serbe dhe, në shenjë të 25 vjetorit të përfundimit të transmetimit të programeve të Radios “Kosova e Lirë”( 4 janar 1999 – 21 qershor 1999), në majen e malit Pallanik të fshatit Berishë të Drenicës heroike, zbuluam OBELISKUN e bunkerit të R.”Kosova e Lirë”, vlerë e përjetshme luftës së lavdishme të UÇK-së, dhe shenjë e kujtesës historike, e cila nuk do të shuhet kurr më, anipse ishte lënë në harresë nga Institucionet tona për 25 vite rresht.
Faleminderit shumë Agjencionit për mbrojtjen e monumenteve kulturore të Republikës së Kosovës(sponsor gjeneral) dhe Komunës së Malishevës, që na ndihmuan shumë për ta finalizuar këtë projekt të rëndësisë së veçantë historike e kombëtare, pa i harruar t’i falënderohemi Kompanisë “SMAKAJ” dhe Kompanisë “ARDI”, për punët e kryera me shumë përgjegjësi e profesionalizëm.
Faleminderit shumë dhe donatorëve të shumtë privat, emrat e të cilëve do ti publikojmë shumë shpejt, duke i veçuar kurbetçarin nga Zvicrra, Prof.mr.sc.Xhavit Lipaj dhe z. Mentor Pllana të Kompanisë “ InstaBuilt”pa të cilët, as që ka qenë e mundur të kryhen punët e vrazhda në terren, përkatësisht zgjërimi dhe shtruarja e rrugës prej më tepër se dy kilometra në zhavor.
Një falënderim i veçantë i takon gazetarit shembullor të Tëvë1, z. Fidan Zejnullahu, i cili është i pari që përmes një storje në lajmet qendrore të T7, e pat shpreh shqetësimin e tij për gjendjen katastrofale të bunkerit( deri në rrënim të plotë), për tu bërë lajm shumë viral, që pastaj filloi e mbara për meremetimin e tij dhe ngritjen e OBELISKUT, në një lartësi gati 17 metra.
Faleminderit të gjithë juve vëllezër e motra, që morët pjesë më 21 qershor 2024, në ora 13:00, në manifestimin tonë të përbashkët në majen e lartë të Pallanikut, edhe përkundër temperaturave të larta ekstreme.
Faleminderit shumë Kryesuesit të Kuvendit Komunal të Malishevës, z. Argjend Thaqi, Kryetarit të Komunës së Deçanit, z. Bashkim Ramosaj e Gjeneral Avdyl Mushkolajt me bashkëluftëtarët e tyre, të cilët na nderuan me prezencën e tyre, siç edhe deputeti Nait Hasani e z. Fatmir Shurdha dhe shumë familjarëve të dëshmorëve e martirëve të kombit, që na e madhështuan atë manifestim të bukur me prezencën e tyre.
Faleminderit këngëtarit Florim Berisha me shokët, që e promovuan për herë të parë një këngë folklorike kushtuar dëshmorëve të UÇK-së, të kësaj rrafshnalte, që ranë heroikisht në mbrojtje të pozicioneve luftarake, për të mos vdekur kurrë. Faleminderit shumë dhe moderatores së shkëlqyeshme, znj. Gloriosa Dobra, për udhëheqjen brilante të këtij manifestimi të mrekullueshëm me karakter kombëtar e historik! Faleminderit Gramos Salihu, për xhirimet me kamerë dhe fotot profesionale!

Shkruan: Begzad Baliu/

Zbulohen të dhëna të reja për datën e saktë të lindjes së profesor Idriz Ajetit

Kohë më parë (2017) Akademia e Shkencave dhe e Arteve e Kosovës ka bërë të ditur përgatitjet për mbajtjen e një konference shkencore për të shënuar 100 vjetorin e lindjes së bardit të albanologjisë profesor Idriz Ajetit. Sigurisht, të gjithë albanologët dhe njohësit e historisë bashkëkohore të Kosovës, shënimin e 100 vjetorit të lindjes së profesor Ajetit e prisnin këtë vit, por ky shënim pritej të bëhej më 26 qershor, ashtu sikur ishte bërë që nga shënimi i parë i ditëlindjes së tij në qarqet akademike, në 60 vjetorin e lindjes, e jo më 27 janar 2017.

E vërteta, ishin disa miq e të afërm të Profesor Ajetit, që e dinin se ai kishte edhe një ditëlindje tjetër në dokumentet zyrtare. Fjala është për 27 janarin e vitit 1917, por të cilin Profesori nuk e pranonte me arsyetimin se nëna e tij i kishte thënë se ai kishte lindë gjatë të korrave, e kjo dmth, diku në fund të qershorit të vitit 1917.

E vërteta, si për ditëlindjen e 26 qershorit, të njohur deri më tash, ashtu edhe për ditëlindjen e 27 janarit të “rizbuluar” së fundi, ka shumë për të diskutuar, por kësaj radhe duam të bëjmë të njohur një të dhënë të re, të panjohur deri më tash, zbulimin e dokumenteve më të hershme, të cilat na njohin se profesor Idriz Ajeti nuk ka lindur as më 26 qershor, as më 27 janar, por më 4 janar 1917.

Në qershor të vitit 2016, shkova ta intervistoj Profesor Idiz Ajetin për një projekt që lidhej me kujtimet e studiuesve nga Kosova për Profesor Çabejn. Me këtë rast profesor Ajeti bashkë me zonjën Hajrije më ofruan disa materiale, me të cilat, sikur shprehej z. Hajrije mund të plotësohej një studimi imi, i shkruar në ditëlindjen e 90-të të tij, për të cilin profesor Idrizi disa herë më kishte thënë se “pasi t’i bashkohej bibliografia e botimeve, mund të vendosej brenda kopertinave”, e kjo do të thotë se mund të bëhej një vepër për të.

Kureshtjen time për jetën e tij bashkë me z. Hajrie, e cila e ndihmonte Profesor Idrizin, të shkuar në moshë, e zgjeruam në shumë drejtime, por hapi i parë u bë kur unë e pyeta për ndonjë certifikatë lindjeje, përmes së cilës mund të zbulonim vitlindjet e prindërve të tij. Nuk e dinim se aty do të zbulojmë jo vetëm një datë tjetër të lindjes, 27 janarin 1917, për të cilin dinin vetëm disa nga kolegët e tij më të ngushtë, por edhe shumë detaje të tjera, të panjohura, me shumë interes për biografinë e tij. Duke parë mënyrën e përpunimit të dokumenteve, z. Hajrie dhe Profesor Idrizi ma besuan gjithë arkivin e dokumenteve të mbyllura më shumë se gjysmë shekulli më parë.

Prej dokumenteve të dala deri në vitin 1960, të shkruara me dorë apo me makinë, prej dokumenteve zyrtare të karakterit shkencor, shtetëror dhe social, shihet qartë se profesor Idriz Ajetit ka lindur më 4 janar 1917. Fjala është për dokumentin zyrtar të certifikatës së lindjes, në të cilën del edhe viti i lindjes së babait (1882) dhe nënës (1885), por jo edhe viti i vdekjes së hershme të nënës. Ditëlindja e njëjtë del edhe në Kartonin zyrtar shtetëror të vitit 1945, të vitit 1947 dhe të vitit 1952, brenda të cilëve janë përfshirë edhe të dhëna shteruese për jetën e tij dhe të familjes së tij. Ato janë të dhëna të cilat nuk kanë qenë të paraqitura në asnjërën prej biografive të tij zyrtare apo shkencore dhe arsimore.

Prej dokumenteve të kësaj periudhe, dy prej të cilave janë pyetësorë të shërbimit shtetëror, mësojmë për herë të parë se profesor Idriz Ajeti ishte njëri prej bursistëve të Mbretit Zog, prandaj në Padovë nuk shkoi falë përkrahjes familjare dhe gjendjes së mirë ekonomike që kishte familja e tij. Për më tej, ai fillimisht shkoi në Piza (1941) e pastaj në Padovë (1941-1943). Gjithashtu, prej dokumenteve zyrtare të shërbimit shtetëror jugosllav, për herë të parë mësojmë se profesor Ajeti gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte qëndruar disa muaj ilegal në Shqipëri (në përkrahje të Luftës Nacional Çlirimtare), ndërsa më pastaj ishte kthyer në Prishtinë dhe fillimisht ishte emëruar profesor në Gjimnaz e pastaj edhe zëvendësdrejtor. Po kështu, për herë të parë, veç tjerash mësojmë se Profesor Ajeti, pas vendosjes së pushtetit jugosllav në Kosovë, ishte burgosur në Prishtinë, nga 27 qershori – 18 korrik 1945, sado arsyet e kësaj burgosje nuk i ishin thënë asnjëherë.

Pa dashur të merremi me detaje të tjera, duam të theksojmë se data e lindjes, më 4 janar 1917, del edhe në diplomën e marrë në Fakultetin Filozofik të Beogradit, më 30 dhjetor 1949.

Datën e lindjes, më 26 qershor 1917 për herë të parë e gjejmë në një dokument jo zyrtar të vitit 1960, në referatin e paraqitur për zgjedhjen e tij docent në Fakultetin Filozofik të Prishtinës. Karakteristikë e këtyre të dhënave të ndryshme për datën e lindjes është se ndryshe nga ditëlindja e parë, 4 janari dhe ajo e dytë 26 qershori, pikërisht ditëlindja e 27 janarit nuk na del në dokumente relevante. Gjithashtu, prej këtij referatit të vitit 1960, kuptojmë veç tjerash se ai nuk është autor i veprës “Proza jugosllave”(1952), sikur del prej bibliografisë së tij në faqen e Akademisë, përkundrazi, madje as redaktor e përgatitës, po vetëm përkthyes i dy tregimeve brenda këtij teksti mjaft të vëllimshëm, prej 414 faqesh, ndërsa titulli i dispensës “Letërsia jugosllave” (1947), e vendosur në faqen zyrtare të ASHAK-ut në këtë bibliografi nuk është shënuar fare edhe pse nuk mungojnë të dhëna për kontributet letrare, arsimore e shkencore të tij në dorëshkrim.

Pa dashur të shterojmë dokumentet e panjohura deri më tash dhe pa dashur ta konsiderojmë këtë tekst përmbyllës, mendojmë se shkëputja nga ditëlindja e tij e parë, 4 janari i vitit 1917, bëhet me kalimin e tij nga Beogradi në Prishtinë, në fillim të viteve ’60. Po ditëlindja e tretë 27 janari 1917 si doli, madje në një moshë të shtyrë? Kjo mbetet për ta vërtetuar gjatë kërkimeve në vazhdim.

Le të jetë ky 100 vjetor prandaj, një arsye tjetër për të bërë kërkime të reja në biografinë dhe në bibliografinë e tij dhe për t’i saktësuar ato në ato përmasa që e nderojnë albanologun qindvjeçar dhe albanologjinë shekullore.

Foto 1: Idriz Ajeti në një nga fotot më të hershme, viti 1952

Fig. 2. Idriz Ajeti, foto e 4 janarit 2017

Fig. 3. Një prej dokumenteve, që dëshmon ditëlindjen e Profesor Idriz Ajetit, më 4 janar 2017

Luigj Gjoka

Boston – June 22, 2024/

Më 12 Qershor 2024, në Spitalin e Përgjithshëm Massachusetts në Boston, ndërroi jetë Gjergj (Xhoxhi) Gjura, kolegu dhe miku im i çmuar duke prekur thellë zemrat e njerëzve të dashur dhe miqëve të shumtë. Me largimin në amshim të Xhoxhit, familja humbi njeriun e saj shumë të dashur e të shtrenjtë, ndërsa komuniteti i matematikanëve dhe informaticienëve shqiptarë humbi një anëtar të dalluar, një punëtor të palodhur në fushat e kërkimit, zbatimit dhe edukimit matematik e informatik.

FAMILJA

Xhoxhi, djali i dytë i çiftit Zef dhe Eftali (Lezi) Gjura, lindi me 13 gusht 1948. Në vitin 1977, Xhoxhi martohet me Fatmira (Lezha) Gjura, me profesion ekonomiste e lartë. Frut i kësaj martese janë dy djemtë Olti e Grejdi Gjura. Nën shembullin dhe kujdesin e prindërve, Olti e Grejdi, u bënë djem të të suksesshëm, mbaruan studimet universitare në Boston dhe u punësuan në profesione në pajtim me dijet e fituara, krijuan familjet e tyre, linden fëmijë të mrekullueshëm të cilët u bënë burim gëzimi e dashurie të pamatë për gjyshërit e tyre Xhoxhi e Fatmira.

SHKOLLIMI

Nën kujdesin prindëror, por edhe falë natyrës së tij kureshtare dhe etjes për dije, Xhoxhi i mbaroi gjithë ciklet e shkollës parauniversitare me rezultate maksimale. Pas mbarimit të shkollës së mesme, në vitin 1966, Xhoxhi fillon studimet universitare në “Fakultetin e Shkencave Natyrore”, “Universiteti i Tiranës”, në degën 5-vjeçare të Matematikës, dhe i përfundon ato me reultate shumë të mira në vitin 1971, duke marrë diplomën “Matematikan”. Pas përfundimit të studimeve universitare, Xhoxhi emërohet menjëherë te “Qendra Matematikës Llogaritëse” e cila më vonë u quajt INIMA ose “Instituti i Informatikës dhe Matematikës së Aplikuar”.

KARRIERA

Xhoxhi, plot pasion, dashuri e talent, iu përkushtua studimit të thelluar e kualifikimit të vazdueshëm dhe, bashkë me kolegët e tij, në vitet ‘70 të shekullit të kaluar, vendosen themelet akademike e shkencore në sektorët e informatikës, të kërkimeve operacionale, të statistikës matematike, të teknikës llogaritëse elektronike, të metodave të përgjithshme llogaritëse e të shërbimit masiv. Të mos harrojmë që Xhoxhi i përkiste brezit të parë të specialistëve të matematikës, informatikës, inxhinierisë elektronike etj që, të udhëhequr nga profesorët e njohur Kristian Bukuroshi, Ylli Vejsiu etj, jetësuan këtë projekt të madh në dy fusha të ndryshme, por të pandashme, “Matematikë e Aplikuar” dhe “ Informatikë”, dhe zgjidhen ndërkohë një varg problemesh në ekonominë shqiptare, si energjitikë, statistikë, demografi, gjeologji, gjeofizikë, metalurgji etj. Xhoxhi, pas disa specializimeve, kryesisht në Francë, ngriti dukshëm nivelin e tij shkencor në fushën e kërkimit e të zbatimit të metodave matematikore në degë të ndryshme të ekonomisë shqiptare. Krahas punës në INIMA, Xhoxhi jepte leksione në fakultete të ndryshme të Universitetit të Tiranës. Falë punës këmbëngulëse, përvojës dhe specializimeve jashtë vendit, ai mbron doktaraturën në fushën e zbatimeve të matematikës e informatikës, duke fituar titullin “Doktor Shkencaah ” (Ph D). Për punë të çmuar në informatizimin e institucioneve qeveritare, Xhoxhit i jepet “Çmimin i Republikës i klasit të tretë”.

EMIGRIMI NË AMERIKË

Në vitin 1995, Xhoxhi largohet familjarisht në USA, ku i ati kishte punuar për shumë vite dhe kishte marrë nënshtetësinë amerikane. Vendoset në Boston, shteti Massachusetts. Bazuar në përvojën dhe karrierën e tij në Shqipëri, ai fillon punën në “Quincy College” si “Profesor Emeritus” në “Computer Science Department” ( Departamenti oi Shkencave Kompiuterike) dhe qendron aty deri sa del në pension. Një karrierë vërtet e sukseshme dhe lakmueshme!

XHOXHI, KOLEGU DHE MIKU IM I NGUSHTË

Përsonalisht, e kam njohur Xhoxhin që kur ishim studentë në degën e matematikës, ku ai ishte një vit para meje. Pastaj u bëmë kolegë e miq të ngushtë. Në bisedat më të, krahas njohurive për matematikën e informatikën, binte në sy interesi i gjërë për kulturën, filozofinë dhe shoqërinë. Bisedat më te ishin shumë të këndshme; ai kishte doza të një humori të hollë e të natyrshëm ( të pasforcuar). Mund të them pa mëdyshje se Xhoxhi ishte njeri praktikisht të paqortueshëm, model i njeriut korrekt, të qetë, të mençur e të njerëzishëm.

ÇASTET E FUNDIT TË JETËS I RRETHUAR ME DASHURI E PËRKUJDESJE NGA FAMILJA

Gjatë gjithë ditëve në spital, Gjergj (Xhoxhi) Gjura qe i rrethuar plot dashuri e kujdes nga bashkëshortja, dy djemtë me nuset e tyre dhe të afërm të tjerë. Xhoxhi, megjithëse ishte plotësisht i vetëdijshëm për rrezikun e sëmundjes së pabesë, qendroi i qetë, madje u përpoq të shfaqë optimizëm, ndoshta ngaqë besonte në shërimin e tij e, ndoshta më shumë, se nuk donte të shihte të trishtuar familjen. Qetësia me të cilën e përcolli procesin e kurimit në spital preku dhe përsonelin shërbyes edhe mjekët, të cilët i falenderonte dhe u thoshte se kishte besim te puna e tyre.

MESAZHE NGUSHËLLIMI NGA MIQTË E XHOXHIT

Qindra e qindra mesazhe të përzemërta dhe prekëse janë postuar këto ditë në Fb nga dashamirësit e Xhoxhit. Unë zgjodha të sjell këtu vetëm dy prej tyre: Matematikani i njohur Prof Mina Naço, shkruan në mesazhin e tij: “Ikja e Gjergjit lë një boshllëk të madh jo vetëm në familjen e tij të nderuar, por në gjithë shoqërinë e miqësinë e tij. E kam njohur Gjergjin për shumë e shumë vite që nga koha kur ishte student. Bashkëpunëtor i heshtur, pa llafe e pa zhurmë, por gjithënjë i mrekullueshëm dhe me rezultate të shkëlqyera në çdo gjë që nxirrte nga dora. Ngushëllime Mirës dhe djemve për këtë humbje të madhe dhe të hidhur. Mbeten kujtimet që ka lënë. I paharruar kujtimi i Tij.”. Ndërsa Mira Bardhoshi, një shoqe pune e Xhoxhit, e shpreh brëngosjen e saj me fjalët shumë prekëse: “Është një nga ditët më vështira e më të trishta të jetës sime. Bashkë me të, një copë shpirti e tim, që lidhej me shoqërinë dhe miqësinë 37 vjeçare me te, ka marrë fund. I lindur për të qenë një njeri i jashtëzakonshem, iku për të mos pritur kurrë më të nesërme. Të bekuar janë ata, të cilët lënë pas respekt e dashuri ndër njerëzit me të cilët jetuan ose punuan. Dhe Xhoxhi është njeri prej tyre. Do donim shumë që Xhoxhi të jetonte edhe shumë vite të tjera që të gëzonte nipat dhe mbesat, të shfrytëzonte kohën, tashmë të lirë, për tu marrë me gjërat që ka pasur për zemër, por që koha nuk i premtonte. Boshllekun fizik e shpirtëror që ka lënë Xhoxhi te njerëzit e dashur , miqtë dhe të njohurit, koha do ta mbushë me kujtimet e paharrueshme që ai ka lënë si një bashkëshort, si prind i devotshëm e i përkorë, si pedagog i disa breza studëntesh, si hulumtues shkencor dhe si një qytetar model. U prehsh në paqe mik i dashur! Ti ishe një prej shpirtrave shumë të sjellshëm të kësaj bote. Zoti i dhëntë force bashkëshortes Mira e dy djemëve Olti e Grejdi dhe gjithë familjes (për të cilën Xhoxhi ndjehej shumë krenar) për të përballuar dhimbjen e largimit n’amshim të njeriut shumë të dashur e të shtrenjtë! Shpirti i Xhoxhit pastë dritë të përjetshme”.