Bledi Filipi/

Ka qenë studjues dhe akademik shqiptar.

Filolog, profesor, Mësues i Popullit. Lindi në Shkodër, ku kreu shkollën e mesme, kurse studimet e larta në Universitetin e Tiranës, në degën e gjuhës shqipe e të letërsisë. Punoi disa vjet si mësues gjimnazi. Në v. 1958-1993 pedagog i gjuhës shqipe në Universitetin e Shkodrës Luigj Gurakuqi, ku qe dhe përgjegjës i katedrës (1973-1990). Veprimtaria e tij shkencore shtrihet në disa rrethefusha: histori e gjuhësisë shqiptare dhe e albanologjisë, histori e letërsisë shqiptare (në veçanti e letërsisë arbëreshe), (FE II, 2009)

Punën e prof. Kastratit e kanë vlerësuar dhe kolegët e tij të cilët shihnin tek ai një njeri me vlera, prof. Domi do të shprehej:

“Traktati i prof. Dr. Jup Kastratit, Historia e albanologjisë (1497-1997), dorëshkrim, 3000 faqe të daktilografuara, është fryt i një pune shumëvjeçare. Të vëmendshme, këmbëngulëse e me pasion për gjurmimin e analizimin e një mase të madhe botimesh e shkrimesh, për grumbullimin e të dhënave lidhur me veprimtarinë botuese e studimore në fushën e gjuhësisë shqiptare dhe asaj albanologjike në vise të huaja.

Autori ka arritur të grumbullojë një informacion shkencor për historinë e studimeve shqiptare dhe të huaja në lëmin e fonetikës, leksikologjisë, morfologjisë, sintaksës, dialektologjisë, gramatikës historike, etimologjisë dhe historisë së gjuhës shqipe. Këtë material e ka sistematizuar dhe përpunuar sipas kërkesave rigoroze të gjuhësisë”.

( M. Domi, 2000)

Mbahet si një prej albanologëve më të mëdhenj të shekullit XX. Ka lënë një trashëgimi shkencore të jashtëzakonshme, ndaj edhe sot radhitet në panteonin e personaliteteve më të rëndësishme të kërkimeve albanologjike.

Emri i tij radhitet krahas figurave të shquara të gjuhësisë sonë: A. Xhuvanit, E. Çabejt, S .Rizës, M. Domit, I. Ajetit, Sh. Demirajt etj.

Vepra e tij mund të shihet edhe veç e veç nga këndi i kontributit të tij në fushë të studimit të fonetikës, të historisë së alfabetit, të ortografisë, të leksikologjisë, të leksikografisë, të fjalëformimit, dialektologjisë, morfologjisë, gramatikës historike etj.

Veprat e tij do të jenë pika referimi për shumë fusha të dijes dhe jo më kotë profesor Çabej e kishte konstatuar herët: ” punimet e prof. Kastratit dallohen për një kujdes dhe arkibi të madhe në gjurmimin e çështjeve shkencore”

(Çabej, 1965 SF/2)

Ndër veprat e shumta të tij mbahen si libër pune për çdo studiues të gjuhës shqipe:

“ Histori e gjuhësisë shqiptare”, (1989);

“ Histori e gramatikologjisë shqiptare 1635-1944” (1980);

“ Histori e albanologjisë I.II.II”, etj.

Nga Keze Kozeta Zylo/

Diaspora shqipare amerikane nga zonat e trishtetëshit New York, New Jersey, Connecticut dhe më gjerë morën pjesë në koncertin Gala që u shfaq në St George Theater, Staten Island, një nga ikonat e teatrit të Nju Jorkut në ishullin e bukur të Staten Island që rrethohet nga uji i oqeanit, Yjet, Hëna dhe Dielli që shndrit në agun e mëngjesit.

Koncerti Gala ishte mirëmenduar qysh më parë nga Artistic Promotion që drejtohet nga Dëshira dhe Arian Kërliu një çift i mrekullueshëm artistësh. Më duhet të them që në fillim se këto organizime nuk i kanë për herë të parë, pasi ata kanë sjellë pranë skenave të Nju Jorkut divën shqiptare Inva Mula dhe pinanistin virtuoz Genc Tukiçi, ku si anëtarë të grupit bashkëpunues njohëm më nga afër Invën dhe Gencin jo vetëm artistë, por dhe oratorë të shkëlqyer dhe mbi të gjitha me aq shumë mirësi shprehnin mirënjohjen për këto organizime të këtij lloji.

Pjesëmarrësit grupe grupe të organizuar dhe me gëzimin qe iu ndrinte në sy zunë vendet për të kaluar një natë të bukur artistike në ditën e fundit të javës. Nderonte me pjesëmarrjen e tij Konsulli i Përgjithshëm i Kosovës në NY, Ambasadori Blerim Reka, familja e madhe dhe patriote Rusi, Bruno Selimaj biznesmen tejet i suksesshëm etj.

Morën pjesë personalitete të shquara të Diasporës si Botuesi i gazetës “Illyria” Vehbi Bajrami me bashkëshorten e tij Gena Bajrami, TV Alb me bashkëpronare Drenusha Dreshaj dhe familjen e saj, z. Agim Rexha President Nderi i Vatrës, editore e gazetës “Dielli” në anglisht Rafaela Prifti e shumë të tjerë.

Mjediset e këtij teatri janë mondane, me një arkitekturë magjepsëse që mbajnë brenda mijëra histori artistësh të famshëm. Dhe ja në natën e 12 prillit në muajin e bukur të pranverës ku bujisin pemët dhe natyra dy artistë shqiptarë u shfaqën në skenë plot elegancë dhe harmoni në intepretimet e tyre.

Moderatori i këtij koncerti Bledar Maqellara një artist dhe tenor plot të ardhme, një djalë që e ka parë skenën qysh fëmi, të kultivuar nga babai i tij Agroni dhe xhaxhai i tij Haxhi Maqellara dy artistë të mirënjohur, të dashur popullorë e drejtoi me shumë elegancë dhe profesionalizëm.

Bledari ka një vend shumë të veçantë në kete teatër. Pasi ka luajtur në ketë skenë si Inspektori Javert kur kasti i produksionit të Susan E. Wagners të “Les Miserables” u ftua të performonte dy shfaqje në 2011.

Moderatori tha: “Mirë se keni ardhur në Koncertin Gala me dy artistët e mëdhenj Rame Lahaj dhe Dëshira Ahmeti Kërliu që kanë pushtuar sonte Saint George Theater në Staten Island New York. Ata do të intepretojnë nën drejtimin e pianistes së njohur Elda Laro.

Sonte në këtë mbrëmje Gala do te kemi një natë festive, një natë te mbushur me art, muzikë, dy artistë të shquar që do të performojnë në këtë Teatër një nga ikonat e teatrove në New York dhe në Amerikë.

Sipas faqes zyrtare Rame Lahaj është një tenor nga Istogu i Kosovës. Ai njihet për performancat e rregullta në teatrot e operës në botë.

Ai ka bashkëpunuar me legjendën e operës botërore Plaçido Domingo.

Dëshira Ahmeti me origjinë nga Dibra e Madhe ka studiuar në Akademinë e Arteve të Bukura, Ajo punoi në Teatrin Kombëtar të Operës në Tiranë, gjithashtu eshte e punësuar si e vetmja shqiptare në Teatrin e Maqedonisë, në Shkup.

Ajo ka luajtur në skena prestigjioze, Amerikë dhe në Europë, dhe në ngjarje të mëdha të Atdheut,

Në skenë për të performuar hyri i pari Rame Lahaj i cili u mirëprit me duartrokitje shoqëruar nga pinaistja dhe dirigjentja Elda Laro. Elda Laro ka mbaruar studimet për piano në Paris dhe në Torino. Elda Laro është dirigjente e stafit në Deutsche Oper në Berlin.

Rame Lahaj e hapi programin me Ch’ella mi creda from La faniciulla del West me kompozitor Giacomo Pucini. Pastaj ka vazhduar me Dëshira Ahmeti Kërliu magjishëm nën duartrokitje të zjarrta.

Natyrisht duke qenë teatri i mbushur më së shumti me një publik shqiptar, interpretimet nga dy artistët e shquar në këngët shqipe si Bishtalecat palë, palë, nga Rame Lahaj, apo Shqipëri o vendi im nga Dëshira Ahmeti elektrizuan sallën dhe u mirëpritën duke i shoqëruar me duartrokitje të herë pas hershme.

Dëshira dhe Arian Kerliu e bën të mundur Koncertin Gala në saje të mbështetjes së madhe të disa sponsorëve, por sponsori gjeneral ishte Biznesmeni i suksesshëm në Amerikë

z.Sal Rusi. Ajo falënderoi nga thellësia e zemrës familjen Rusi shtëpinë e tyre të quajtur ndryshe si Shtëpia e Bardhë e cila ka mirëpritur personalitete të larta të politikës amerikane si Hillary Clinton, Gjenerali Klark dhe shumë të tjerë. Ishin dhe shumë biznesmenë të tjerë që mbështetën këtë koncert.

Mbrëmja kaloi në një atmosferë festive ndonëse pjesëmarrësve iu mungoi Orkestra Simfonike e New York-ut me dirigjentin shumë të njohur Steve Fang, pasi siç e shpjegoi vetë Lahaj se për shkak të gjendjes së tij shëndetësore pranoi të intepretonte vetëm nën shoqërimin e pianistes Laro.

Pas koncertit sponsor, bashkëpunëtorë të ngushtë, miq të artistëve ishin të ftuar në

“Blue Restaurant”, një restorant shumë i njohur që ka për pronar z.Julian Gaxholli një atdhetar i dashur, pronar i restoranteve Blue, Bayou dhe Beso. Ishte një atmosferë nën tingujt e muzikës nga dy artistë Did Tezha në kitarë dhe Elis Lloshi DJ.

Koncerti Gala së shpejti do të transmetohet në TV “Alba Life” një suportues tjetër i fuqishëm i koncertit me themelues dhe producent Qemal Zylo dhe kameraman gazetarin e njohur Valon Gërbeshi, ndërsa Olsi Beçi fotograf dhe producent i njohur do të sjellë disa vidioklipe për këtë aktivitet në Saint George Theater.

Autorja e shkrimit është shkrimtare, poete, publiciste, mësuese dhe bashkëthemeluese e Shkollave Shqipe në New York “Alba Life” Ambasador i Kombit si dhe ka marrë titullin: Kalorës i Urdhrit të Flamurit nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë.

Poezi nga Rafael Floqi/

Big Brother story

Në shtetin distopik të dashurisë së frikës,

ku meritokracia është burgosur prej kohësh

kur këmbanat e ndjekësve të Big Brotherit

përcillen me sytë e gjakosur nga pamjet.

Në ekranin e hollë të televizorit,

ku shfaqet një realitet, një fatkeq i vërtetë,

“Big Brother Abania” – një lavdi e paradoksale,

Kamera të hapura, por njerëz në burg për jetë.

Në atë shtëpi, si një kopsht të mbyllur,

ku njerëzit bëhen lojtarë, për publikun

e të shtrënguar, shfaqin emocionet e tyre,

në ekranin e shkretë.

E zbulohen me kamera gënjeshtare

ndërsa jeta e tyre u mbetet e retushuar

si indi i papërfunduar një drame.

Ku secili personazh televiziv i saj,

hap sytë për të fituar ndjekësit e vet.

kufizimet që erdhën prej pandemive dikur,

sot shmangen ndoshta,

por emocionet e tyre ende s’pushojnë,

ato gjallë mbeten përsëri, si heshtja

që si unë dhe ti, e di si.

Sot pat një grusht përjashtimi,

një dramë e re, në TV “kush hyri e kush doli”,

skena e vërtetë

që rrethon një spektaklin

e këtij show

“Big Brother Albania”.

Dhe prej aty

mëson diçka të madhe, të pamatë

se realiteti gjithnjë është më i çuditshëm

sesa çdo imaginatë.

Mendoni “A do të jetonit dot në një shtëpi mbyllur

për muaj të tërë”,

me njerëz që duan t’u hanë,

do të çmendeshit për besë fare.

Por mos u shqetësoni!

keni shumë për të parë.

Përjetoheni atë në ekranin tonë të gjerë!

Njerëz dashuruar me një joshje të fshehta

me sytë e tyre si kamera

me zemrat e tyre si dronë

në rrugët e përshkuara me LED

dhe nga sensorë AI pandjenja.

Sot gjindja shpalos dashurinë e vet,

sa me “emoji”, sa me “like”, sa me klikime,

dhe për çdo kafshatë tjetër pëlqimi

ata brenda tregojnë histori të rreme

dhe fabula e legjenda trimërie…e zhgënjimi.

Dhe Big Brother vëzhgon mbi ta si Zot

me sytë e tij të mëdhenj të shkëlqyer,

ndërsa ata para tij ata përulin kryet

para predikimeve dhe urdhërave të përjetshëm.

Dhe pse nga brenda u zjen një pyetje e vjetër:

“Cili është armiku më i madh,

vetvetja apo konkurrenti tjetër?

Dashuria e tyre është si një lojë boshe

e transmetuar për të gjithë për ta parë

dhe ata veç luajnë rolin e vet,

me veten për veten.

duke qeshur apo duke qarë,

jashtë apo brenda vetes s’e di.

si aktorë në skenën e jetës së kontrolluar

nga kotësia e shenjtërisë së tij.

Por në thellësi, ndoshta edhe të vetë atyre,

të cilëve një shpirt u rri i ndrydhur

nga kërkimi për dritë, për liri, që shfryhet

që ndoshta një ditë, kur të dalin

do të shpërthejnë si rebelë

në atë vend survejimi

në atë pip show pa pagesë,

ku njerëzit paguajnë me historitë e jetës

dhe dashuri efemere ku fjala s*ks shkruhet me yje

me debatet e përmjerra si radhë uturaku

ku të grindeni kush është më luftaraku

dhe morali kërkon më kot fjalën ‘turp’.

“Ju e urreni atë. Mirë bëni. Ta urreni!

Por sidoqoftë dijeni ka ardhur koha

që ju të bëni hapin e fundit,

duhet ta doni Big Brother! Ta doni!

Nuk mjafton t’i bindesh: duhet edhe ta duash,

si vasal, dhe derrit dajë t’i thuash!

Kështu në ekranin e hollë të televizorit,

shfaqet një realitet, një shpirt “i vërtetë”,

“Big Brother Albania” – një lavdi, gjith’ “jetë”,

kamera të hapura, por njerëz në burg,

çfarë mund të shpresojmë më shumë,

nga një spektakël televiziv në atë vend

ku absurditeti duket si parajsë e përhershme

e cila, fatkeqësisht, vazhdon të pëlqehet?

-Ndaj, ktheje kanalin tek Big Brother.

Ktheje!

Eklips zemrash

Në hijen e vallëzimin të zjarrit diellor,

Në agun e drojtur të një qafimi hënor,

Dy shpirtra ngërthehen me yshtje plot

Në një puthje ku kompletohen dy botë.

Nën përqafimin e diellit gjith’ dritëhije,

Buzët të etshme, një simfoni hijeshije,

Befasi efemere, një lumturi kalimtare,

Në eklipsin e joshjes, me puthjen e parë.

S’ka errësirë këtu, por vetëm truk drite,

Një bashkim qiellor, pa ndrojtje frike,

Zemra që rrahin e dridhen sinkron,

Për heshtjen e eklipsit, dashuria jehon.

Në skenën e qiejve e yjeve të ndritshëm,

Një puthje, astronomike të pazgjidhshëm.

Fshehja e diellit, eklipsi i dashurisë,

Dy shpirtra bashkuar, drejt përjetësisë.

Ai Diell e ti Hënë e hija bjerret ngadalë,

Kjo puthje mbet si legjendë e pa fjalë.

Datën për jetë do ta mbajnë mend,

Me një puthje amshimi u ngjiz në moment.

Përsiatja e Narcizit me Refleksin

Në përqafimin e pasqyrës,

i humbur në kënaqësi,

Narcisi, suprem merr pozën e krenare.

Çdo shikim, çdo pamje, simfoni adhurimi

një spektakël i dashurisë për veten,

tretet idhësisht në pafundësi

besimi tek vetaj e tij.

Oh, Narcis,

me egon tënde kaq madhështore,

që këtë botë askush si ty tjetër

nuk mund ta kuptojë.

veten e vetes të vetvetes

Refleksin, sharmin tënd,

në shkëlqimin e rrezuar,

të Mbretërisë Supreme të Unit.

Zgjohu sot, njeri, prej gjumit,

shpalos “bukurinë” e mendjes sate

për të çuditur të gjithë.

Por, jo mos e shpall

dekretin me aq mendjelehtësi,

poshtë mbulesës së një fasade,

ku një zemër si pezhishkë e çjerrë

nga era luhatet në sa ora

e gënjyer

me mirazhet e hijes sate prore.

Se koha e vjetër e famës kishte rëndësi,

se kotësia jote zjarr tek ty përvëlohej,

Megjithatë, nën hije,

lidhja e vërtetë shprishej,

e qeshura jote jehonte kalbjen,

e zbrazët dhe të ftohtë acar

si pikëllimi dhe gëzimi i një sulmi

me Facebook

që s’ të bën dot aq “guximtar”

e jo që jo, një figurë publike.

Në pallatin e tënd e brenda Unit,

facebuku ishte bedena

që e sulmonin të gjithë Don Kishotët.

E më pas zhgënjimi

në errësinën e frikshme rëkllehej

duke zbuluar kotësinë e qënies sate

së cilës i druheshe se kush mos e kuptonte

i druheshe se kush mos e kapte,

sa i vogël ishe në hijen e vetvetes

Oh, Narcis,

me shikimin zhbirues kaq të fiksuar,

mbi refleksin tënd të vluar.

Bëj kujdes! Vër mend!,

sepse në faltoren që ia ke bërë vetvetes,

shtrihet zbrazëtia e kotësisë së një jete,

si e një vemjeje të një shpirti

që duke u rritur qelbet.

Kënaqu me lavdinë sate, shijo refleksin e ëmbël,

Por kujto, Narcis,

fundin e fluturimit-ëndërr.

pasqyrën e krisur që plasaritet

gastaret dhe iluzionet që si zogj tremben.

Eja dhe rrëfeu vetes të vërtetën,

si qenie e zakonshme

që askush s’i beson

se ndryshe do të zhagitesh në muzg i vetmuar

në indin e jetës që vetë e pate thurrur

duke u mburrur

me mendje që kur ke lindur…

Se ç’mbolle do të korrësh,

kjo dihet

dhe për këtë, të jesh i bindur!

Mevlan Shanaj/

Klithmë nga qielli, nga shpirti, gjithë ajri më merr frymën, ka ikur Bujo! Lajm i dhimbshëm, therës, që ne miqtë, si dhe familja, e kemi të papërballueshëm. Ikja e Bujos ishte apeli më i fuqishëm për respektin ndaj artit të ekranit shqiptar. Secili nga ne do të dëshironte të ikte në këtë mënyrë kaq thirrëse për të ndryshuar mendësinë ndaj vëmendjes dhe kushtimit të artit të ekranit si fytyrë e shoqërisë. Të lumtë Bujar Lako, me këtë ‘gjest’ sublim godite si asnjëherë më fuqishëm. Lamtumirë o njeriu i mesazheve të mëdha, si askush deri më sot!”. Bujar Lako, që gati u shndërrua në legjendë me ikjen e tij, sipas meje ishte forca e ekranit, të cilin ai e shfrytëzoi në mënyrë intuitive, shkëlqyeshëm. “Përkëdhelia” e aktorit të parë në ekran i dha shansin të shumëzonte në ngjitje hijen e tij dhe si çdo hije që sterrritet e bëri aktorin e ekranit më të lakmuarin për gati dy dekada.

Në teatër nuk pati “këtë hije”, pasi puna në teatër punohet në tavolinë të rrumbullakët, kështu që je në një plan shikimi edhe me kolegët. Ndërsa kamera e kishte përherë në plan të parë dhe në kësi rastesh, ai nuk të falte. Njeriu Bujar dhe aktori Lako zotëronin imponimin sa privat, aq edhe krijues. Bujo ishte artist në formë dhe përmbajtje. Kishte të dhëna fizike të shkëlqyera për një aktor, konstrukt harmonik, portret goditës dhe zërin e ngrohtë burrëror me shikim depërtues, gati-gati asgjësues.

Sqimatar si ai dhe kërkues deri në një për atë që bënte në krijimin e figurave artistike. Dinte shumë mirë proçesin e tjetërsimit dhe gjente çastin e zhbirimit të partnerit. I lindur artist, qoftë edhe në mënyrën si ecte, apo edhe si hante. Artistin nuk e luajti ndonjëherë pasi nuk pati rast, por dha shembullin e artistit që mbetet i adhuruari i regjisorëve dhe i gjithë shikueseve, jo vetëm brenda kohës.

Epiteti i gjeneralit qe një rastësi e bukur për Bujar Lakon, pasi tre gjeneralë artistikë (Gjeneral gramafoni, Mujo Bermema dhe gjenerali i ushtrisë së vdekur), i pari i Vath Koreshit me regjinë e përkryer të Viktor Gjikës, dy të tjerët shkruar nga Ismail Kadare me regji të Kujtim Çashkut dhe Pirro Milkanit, dhe i treti i Dhimitër Anagnostit, krijuan kryegjeneralin Bujar Lako.

Statura civile e këtij “ushtaraku” u duk se ishte krijuar fshehurazi në çdo hap të tijin. Larguar nga sheshet e xhirimeve pa spaletat, por me një ajër gjeneralësh në çdo mjedis ku shkelte, linte hije gjeneralësh. Me ikjen e tij, gjithë opinioni kishte krijuar ekranin gjigant, ku vetë dëshmitarët ishin bërë pjesë e kësaj figure jetësore të vetë artistit unikal, më të arriturën se të tria figurat artistike. Bujar Lako kishte ndërtuar në gjallje mitin e gjeneralit fitues.

Largimi tinëzarisht i këtij “ushtaraku” të rreptë rikonfirmoi autoritetin e tij krijues të figurës së artistit në çdo çast të jetës. Dinjitoz në krijim, i rreptë në mosnënshtrim. Posedues i gjithë fuqisë krijuese në ekran.

-Shkruar Dhjetor 2016( Vizatimi nga Fatbardh Marku)

Nga Gazmend Mullahi, kompozitor/

Kjo stinë që në vitin 1987 kur Albano erdhi për herë të parë në Shqipëri pak javë sapo kishte përfunduar Festivali i San Remos dhe Albano e Romina kishin fituar çmimin e Parë me këngën hit “Nostalgia Canaglia“, tingujt e së cilës gjëmonin që kur arritën në Kakavijë tek dilnin nga makina e tyre “Range Rover” …Bëja pjesë në grupin që i pritëm dhe shoqëruam gjatë gjithë kohës prindërit e tij për të vizituar vendet ku ai akoma mbante mend me detaje ku ai kishte kaluar rininë gjatë luftës, Vlorë, Gjirokastër, Tepelenë, Sarandë ….I jati, Carmelo, babaxhan njeri, ndonëse i rënduar nga mosha dhe shikimi, kishte një nostalgji të jashtëzakoneshme për vendin tonë, veçanërisht njerëzit bujar që i ra rasti të njihte. Njeriu i thjeshtë, popullor, fshatar me origjinë nga jugu i Italisë që porosiste gjithmonë në restorant “cozze crudo” që kamarieri ynë i pamësuar se duhej t’i shërbente të gjalla çuditej dhe s’e kuptonte porosinë dhe i sillte të ziera, por që detyrohej t’i kthente përsëri. Carmelo i hapte me maje thike e duar duke i përpirë ashtu të gjalla plot kënaqësi duke shijuar me aromë deti dhe kripën jodè.

Muhabetqar gjithë kohës, më tregonte copëza kujtimesh që i mbante mend fare mirë nga koha e rinisë së tij përgjatë asaj periudhe të shkurtër që i ra për pjesë ta kalonte në Shqipëri gjatë luftës. 

Njëra nga këto rrëfime më bëri shumë përshtypje dhe m’u fiksua edhe mua për ta rrëfyer. 

…Fillim viti 1943. Toga e tij ishte disllokuar buzë lumit në Tepelenë. Aty kishin ngritur çadrat dhe prisnin urdhëra për t’u kthyer mbrapsh. Kishte javë që kishte nisur çorientimi nga kapitullimi i tyre i pa shpresë, por edhe të trembur nga perspektiva e zymtë që sillte situata me gjermanët që u ra rruga në terheqje. Carmelo atëherë djalë fare i ri, të rraskapitur e të çorientuar por me shumë “dezertues” vendosi t’i largohej dhe të arrinte sa më shpejt në portin e Durrësit për t’u kthyer në shtëpi. 

Një arësye më shumë, Jolanda, e shoqja imcake, zeshkane, në muajt e fundit të shtatëzanisë priste për të lindur fëmijën e parë që më pas mori emrin Albano. Ushtari i këmbësorisë i quajtur Carmelo u “vodh” nga çadrat e kampingut në mbrëmje dhe në terrin e natës në një kohë të keqe me shi u detyrua të kalonte natën jashtë, fare pranë disa shtëpive përdhese pranë në hyrje të kalasë në Tepelenë. Trokiti në një nga shtëpitë e veçuara të saj që u hap nga dy të moshuar tmerrësisht të varfër që ngroheshin të rreckosur pranë një vatre që njëkohësisht bënte dhe dritë atij mjedisi. E pranuan menjëherë duke e futur brenda, ngrohur dhe tharë rrobat dhe këpucët e qullosura, të lagura nga lumi. 

-Më ulën pranë zjarrit, kujtonte Carmelo, isha i paarmatosur dhe pa kapele e rripa. Unë flisja me gishta e shenja ata s’kuptonin asgjë. -Më afruan për të ngrënë diçka që ata i thonin “kaçamak” me bukë të thekur misri mbi mashën e zjarrit. Ishin dy pleq të mrekullueshëm, bujarë që nuk dinin asnjë fjalë italisht, por që kuptoheshin nga zemra e bardhë e tyre… më përcollën që në mëngjes herët dhe më dhaneë edhe bukë me vehte….

Bëmë çmos për të rënë në gjurmët e këtij çifti plak, pyeten kur arritën në Tepelenë, por kishin kaluar gati 45 vite nga ajo kohë dhe sigurisht ata nuk jetonim më, por dhe s’patën mundësi të kishin lënë ndonjë gjurmë trashëgimtarësh. Të vetmen gjë që nuk ia realizuam dot babait të Albanos për t’i takuar ndonjërin prej tyre dhe për t’i shprehur mirënjohjen e tij të asaj nate të paharruar që kaloi në atë kohë të vështirë.…U mërzit shumë i gjori që s’mundi dot t’ua shprehte, por edhe t’ua shpërblente këtyre njerëzve të mirë që në atë “natë të shenjtë fati” i hapën derën për ta kaluar atë natë që ruante në kujtesë edhe në vitet e plëqerisë. Ndaj, ishte kthyer si një amanet dhe deshirë e zjarrtë për të vizituar edhe njëherë këtë vend të bekuar dhe që i kishte gdhendur thellë në gji respektin dhe konsideratën e këtij vendi magjik si Shqipëria. Dhe Albano, i biri, ia realizoi për të vijuar të njejtën dëshirë dhe konsideratë ndaj këtij vendi siç ëshëe Shqipëria! 

Jemi takuar dhe herë të tjera me këngëtarin famoz italian me emer shqiptar, Albano, por takimi i parë dhe i fundit për prindërit e tij ka qenë i rrallë dhe shumë prekës e mbresëlënës edhe për shumë episode të tjera gjatë kësaj vizite.