ERINA ÇOKU
GRUSHTDHE
Atdhé, mëmëdhé, fëmijëdhé,bukëdhé, ujëdhé, ajërdhé,mirëdhé, keqdhé,ridhé, largdhé, afërdhé,ikjedhé, ardhjedhé, malldhé, asdhé,thjeshtdhé, mbidhé, nëndhé,dhé – dheu bré!
I varur, i pavarur, i ndërmjetëm,i përkohshëm, i jashtëkohshëm, i brendakohshëm,dhé në dhé,dhé, çka dheu të dha,dhé, çka dheut i dhe.
KANGË SHQIPTARËSH 1
Shqiptarët kanë mbetë në mshirë të Zotitsi gjâja e pastrehë dikur motit,mbi krye mbajnë nji gurë t’rândëu kputen degë e u shkulen rrânjë.
Shqiptarët ikin në mshirë të Zotitsi shpendë të egër vakut të motit,shpirtin e lidhun nji filli t’hollëdheun n’shpinë e kurrgjâ n’dorë.
Shqiptarët lindin n’mshirë të Zotitme dritë e ujë kaherë motit,por kryt e bukur ua shtijnë n’ dhèe dritën ua marrin korbat e vet.
Shqiptarët rrojnë në mshirë të Zotittu u përpjekë gjithherë motit,kryet plot mend e zemren plot gazt’parat ua zbrazin me i zanë lak.
Shqiptarët janë damë në mshirë të Zotitpse uni çakejtë i ka pasë marrë motit,e mbajtën shushuja, e mbajnë çakejt’damë a t’bashkumë kurr tu u marrë vesh.
Shqiptarët kanë vjelë dhunti prej Zotitmale, pyje, ujnue motit,po malet i hangrën e pyjet i prenëlumin e pinë e detin s’e gjejnë.
Shqiptarët kanë vend me pritë e përcjellëmshirën e Zotit e Zotin vetë,Zoti i ka bekue me dhè shumë të mârëpo s’ditën të mjerët me mbjellë asnji farë.
Shqiptarët kanë mbetë në mëshirë të Zotitqysh se kanë pjellë zezonat motit,mbjellin gramë nper fusha të vetatuj pritë me i korrë, me i ba çyreka.
Shqiptarëve Zoti asht pikllue tu u dhanë budallve e kta tu e lshue,pse kryet tyne mbjellë me gramëdashninë për vedin kurr s’e nxanë.
Shqiptarët kanë mbetë pa shteg e dritëe s’dinë kah shkojnë, kahdo kanë pritë,do hije t’zeza m’qafë u kanë hypëmakute t’shemtuta si s’dinë me zdrypë.
Shqiptarëve ua kanë marrë mshirën e Zotite i kanë haperdà si zogjtë e korbit,do bjerren larg e do shkëlqejnëdo ndrrojnë feste, do kurrë mâ s’kthejnë.
Shqiptarët e mbetun pa mshirë të Zotitn’dhè t’vet sikundër motit,kurrë krye s’munden me ngrejtëse kanë çakejtë si kanë pjellë vetë.
Shqiptarët kahdo kur Zoti i shef diçka t’hyjnis m’ta e njef,po kurr s’e panë rriskun e vete lamsh u shkon si jetë, si dekë.
E kshtu mor Zot i mshiruemsi shkon e vjen m’kyt vend t’bekuem,shqiptarët shifi e qaj për tàmje kur t’hupen e t’mos jenë mâ.
ME MUE VJEN PRANVERA NË PEJË
Shqipnue shpirtnat tanë mkojnë tokat e pranverësme rranjët e tyne t’ gjata kah m’kah ktij dheu,dhembja na i njeh ngastrat, bashkue e ndamëe andja e jetës shpesh na duket veçse nji andërr e largët.Un vij prej nji ane tu t’kërkue ksaj ane.Pash gjakun e tokës e t’qiellit, si njisoj e kena,ti ku je?
Asht pranver’, gjithçka ndihet me kraharor,fjalët e pemve për rranjët e tyne kuptohen mâ mirë,asht pranver, çka çeli ka m’u bâ frut,nuk do ‘desim uni, tashmâ.Pash kangt e pemve e t’barit, si gjallë ta mbajnë frymën,ti a je?
Pranveren jam tu mbledhë si nji fill t’gjatëprej pragut tim n’Pejë e prej Peje n’pragun tim,kadalë tu mendue, për mue e ty,për nâ si nji u bamë, por nji nuk mbetëm, kadalë tu ndie dashnin n’ rrema përqafue me shpirtin e gjanë e t’lartë përky uji,kadalë tu e bâ nji shtrojë të re për njeriunme u njoftë e me u plotnue brenda kresë.Pash, shpirtin si afrue e largue na nget,ti a je, sikundër jam?
Udha asht nji kurm me brinjë e degë,t’gjitha janë tu m’dhembë nan lekurëe t’gjitha jam tu i ndi’ si rrema t’kuq trupit tim.Pash kryet e maleve n’kryet tand, perngja me mue,ti si je?
N’Prizren kam me qenë dikur,kur t’shkoj, saora ke m’u shkru n’fytin tim nuk di pse, e nuk di qysh.Nesër, sot e dje m’janë bâ lamsh.Pash udhën, si drejt duhet me e marrë,ti pse je?
N’Gjakovë kam lanë do kodra t’blerueme,zaje t’bardha m’bien prej zemree uji i syve m’i merr e m’i çon larg,peng i kputun, i përjetshëm.Pash ujin, si durve t’mija me buzën tande e ke pi,ti qysh je?
Lumi shket n’Pejë tu u lmue gurve t’shpirtite zajet e mija t’bardha ngucen breguttu harrue plagët thellë në ujë.Pash çatinë mbi dritore, si zemren ta ndrit,ti çka je?
Pemët mbledhin shiun n’Pejë,era e dheut asht historia e rranjës tande,po mendimet bahen turrë mbi ura të voglatue zanë brigje e shtigje, për mue dhe ty.Pash zgjimin e ujit n’zemër, si gjallnimin ta jep,ti kah je?
Malet kanë bâ prag e janë afrue me lindë n’zemër edhe njëherë,e krye m’krye e kacarrojnë luminsi shket i lmueshëm diçka tu’ përkundësa ura e lidh prapë shpirtin e zgjidhun,pa lanë dert për penj të trishtë.Pash andrrat, si shenjë t’lanë n’ballë,ti je a s’je?
Pranvera asht e kadaltë në Pejë,nuk ngutet me ardhë, nuk ngutet me ikë,trandafila t’verdhë shpirtnohen n’hundëtu’ e ba dhembten ma t’durueshmee krahanorin t’shelbuem me eter.Pash dritën si t’puthet amel sysh,ti ji.
Pranveren e heq zhag kahdo shkoj,pranvera m’heq zhag kahdo vij,streha m’sheh nan vetull butë,pragu m’sheh drejt buzës urtë,Pash jetën, si asht thelbi ynë i pastërpash jetën, si e ruejmë n’trupat tanë t’përkohshëm,pash jetën, si ka me kenë edhe kur na t’mos jemi,kurrë mos thuaj se s’je, tash si unë jam.
VENDNUMËRO NË DHEUN E ATIT
Na kanë varur gurënë këmbë të mendimevee krahët na i kanë lidhurnë vitet që s’mbarojnë së qeni përbindsha të mrrolët e ngatharakëqë hanë muza të buta e të hajthmeme kotheren e mykur. Na kanë numëruar me turmën qepalla të ngjitura në padijee kujtojnë se tullat e xhamta nuk do na duken më murpo muri është mur çfarëdo që të veshëshpatullat ia ndjejnë burgunqë qenies i ka ardhur rrethaq i lartë e me qiell të hirtë përmbi. Brazda pikëllimi secili hap mbi krye të vetme gërryerjen e ecjes në kurrkund. Dyert i kanë çelësat të gurëzuarnë tatëpërpjetën e Sizifit.Kjo është e vërteta,teksa egërsirat na kanë ngrënë supete as udhën e dënimit s’e ndërrmarrim dot. Ha një kothere!
VENDI I UJIT
Qyteti shter në pikë të ditësme dialektikën e vet të mbledhur shukdielli e djeg,shiu e myk,era i kalon anash e fryn gjithmonë në orën e gabuar.
Qyteti shter e tërheq zvarrë në plasat e vetafigura të përçatura njerëzish,figura ngushtake që nuk nxënëveçse një gram shpirtnjë thërrime, një cifël,diçka që nuk mbrun asgjëveçse një hukatje të verdhë.
Qyteti shterti mos ki frikë,ti nuk je brenda tij,je një shpirt me gojën plot ujëe sy të kapsallitur,ngjyra e tyre më kujton aromën e dheuttë ngopur me shi.
Mos ki frikënë shpirtin tënd ka ujë.
Qyteti shterunë nuk kam frikë,shqisat ndiejnësi bërtet korja e dheutdhe plasat zgjerohen,marrin brendafigurat e njerëzve,fjalët, heshtjet, gurët.
Shter, shter,shteret qyteti,nuk kam frikësytë e mi janë plot me ujë.
KËNGË KOCKASH
pezull mbi qytetrri një ishull i blertëprej kraharorit tim dalë. numrin e brinjëveshtoma qielljanë pak, sa pak.asgjë nuk mbajnë. tejzat e zemrëszgjaten e zgjatenpa u ndalë,do më shpërthejnëprej trupie arratinë do të marringjer te ti. pezull mbi qytetujana ndien baticat e vrullit të platitur. gjatoji krahët e mimbi pemët e tua të gjelbramatanë brengave ishullore,gjatoji gjer në hënëtë kalamendeme mendimettë më bien të plota mbi dhefruta të ngrënshmepër krijesatë vogla ikanake. pezull mbi qytetrri unë si një re e vranëtme shiun mbështjellë në gjigati për vërshim. shtomi kockat qiellpilët’i bëjnë pritë lumit që mbledhzaje për brigjet e mia. palca më këndonbrenda eshtraveme një zë tjetërmishi i flet lëkurëse gjaku gulfe-gulfemblidhet,ndijim, ndijuar, ndijë. prej ndijoreveera fryne tingujt m’i mbart lart, lartlarg, larg. shtomi këngët qiellasht më ashttë lidhen nyjattë ruhet dashnianinëzave thellë. eja në asht qielltë lidhen nyjatnyjat të lidhentë lidhen, të lidhennyjë, nyjë,nyjat, nyjattë mbahet krijesakrijesa e gjithanë një.
