Prof. Asoc. Dr. Monika Hasani/

Libri “Themeluesi, Lidershipi i Ismail Qemalit” vjen në 110 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë në një këndvështrim krejt të veçantë të autorit Evarist Beqiri, për figurën e Ismail Qemalit jo vetëm si themelues i shtetit shqiptar, por duke e trajtuar këtë figurë nën prizmin e lidershipit.
Hipoteza kryesore mbi të cilin ndërtohet libri është se shqiptarët e njohim pak ose aspak lidershipin e Ismail Qemalit, teksa pyetja kryesore kërkimore është: Çfarë nuk dimë ne shqiptarët për figurën e lidershipit Ismail Qemali?
Për të vërtetuar hipotezën autori është mbështetur në një literaturë të gjerë e të pasur me studiues shqiptarë këtej e andej kufirit, studiues të huaj, burime arkivore duke shfrytëzuar variante shkrimore origjinale, si dhe në multimedian.
Gjuha e përdorur është e kuptueshme për të gjitha shtresat, si rrjedhim ka qasje që lexuesi të jetë i gjerë.
Si talent i fushës, veçanërisht i lidershipit, Evaristi sjell të vërteta historike të zhveshura nga paragjykimet duke ndihmuar të ardhmen.
Për studiuesin Ismail Qemali nuk është thjesht plaku i moçëm që ngriti flamurin në Vlorë, por është produkt i një jete të tërë me kontribute të çmuara në shërbim të çështjes kombëtare.
Në kujtesën e tij gjenetike janë sakrificat e familjes Vlora ndër shekuj. “Fryma shqiptare me të cilën ai ishte mbrujtur qysh në vegjëli do ta shoqëronte atë kudo në botë ku ai shërbeu” (E. Beqiri, fq 220).
Cilat janë disa prej elementeve që shenjojnë lidershipin e tij, të zbërthyera në libër.

Ndërtimi i marrëdhënieve njerëzore të mbushura me energji pozitive është faktor vendimtar në suksesin e liderit. Element të cilin Ismail Qemali e zotëronte më së miri. Kishte në zemër dashurinë për vendin.

Heroi, modeli nga i cili ai frymëzohet është Gjergj Kastriot Skënderbeu, Kalorësi i Krishtërimit, duke qartësuar kështu vizionin e tij të ëndrrës europiane. Nuk është rastësi, por mjeshtëri e tij politike dhe diplomatike përkimi i datave. 28 Nëntor 1912, si nëntor i dytë, krijoi shtetin e pavarur shqiptar.
Autori heq paralele mes Skënderbeut që ndali hovin e ushtrive osmane dhe Ismail Qemali që tregoi se trojet shqiptare nuk janë një “Turqi e dytë” në Ballkan, por janë pjesë e pandashme e kontinentit europian.

Komunikimi me anë të simboleve kombëtare.
“Flamuri, himni kombëtar dhe gjuha shqipe”:
Formimi i alfabetit dhe çështja e gjuhës shqipe ishte një nga çështjet të cilës i kushtonte vëmendje të posaçme.
Së bashku me Hoxha Tasimin, Pashko Vasën, Kostandin Kristoforidhin, Jani Vreton në vitin 1864 ndërtuan themelet e punës për hartimin e alfabetin me shkronja latine, sepse për ta humbaja e gjuhës isht humbje e kombit. Si rrjedhojë në vitin 1913 në dokumentet e Qeverisë së Vlorës, shqipja ishte e vetmja gjuhë zyrtare e shtetit shqiptar. “Duke treguar kujdes e dashuri për gjuhën e kombit tregon qartë shiprtin e tij të lideshipit madhështor”.
Sot modeli i tij i të adhuruarit dhe lëvrimit të shqipes duhet të shërbejë si një pikë e fortë mbështetëse për të përballuar problemet që shqipja ka sot në kontekstin e globalizimit.

Strategjia e komunikimit.
Ismail Qemali zotëronte artin e komunikimit dhe aftësinë për të bërë për vete njerëz të shtresave të ndryshme. Ndiqte politikën e dyerve të hapura, d.m.th lehtësisht i kontaktueshëm nga njerëzit e thjeshtë. Nuk pati kurrë shenja arrogance, vlerë kjo e ardhur edhe nga dera e madhe e Vloravje.

Fleksibël dhe elastik në të njëjtën kohë.
Nuk dorëzohej pa realizuar deri në fund objektivat e tij. “Ismail Qemali përpara çdo gjëje mendonte Shqipërinë”.
Jemi të etur për modelin e lidershipit të Ismail Qemalit për të forcuar demokracinë, për politikanë që udhëheqin nga ideale të larta me karakter të fortë dhe zemër të madhe.
Përfundime
Duke iu kthyer edhe njëherë hipotezës se shqiptarët e njohin pak ose aspak figurën e Ismail Qemalit, duke lexuar librin kuptohet se kjo hipotezë vërtetohet plotësisht. I ftoj të gjithë të lexojnë dhe do të mësojnë më shumë për veprën dhe për këtë figurë, për këtë figurë shumëdimensionale …….
Me aftësinë për të lënë mënjanë për hir të së mirë së përgjithshme Ismail Qemali i parapriu kohës dhe jep dorëheqjen, tipar i lidershipit.
Interesante ishte letra që i dërgon Aqif Pashës ku shkruhet se: “Shqipërinë e shpëtuam, i bindëm mbretëritë se Shqipëria siguron ekuilibrin ballkanik, por nuk ka mbetur një çështje që na shqetëson: ne nuk e durojmë njëri-tjetrin dhe çdo gjë që bëjmë mirë apo keq has në vështirësi dhe sjell pasoja”.
Konstatime të tilla për fat të keq verifikohen lehtësisht në jetën tonë shoqërore, politike.
Gjeniu i Ismail Qemali ia doli që në kontekstin e politikës së jashtme të hidhte poshtë propagandën e ligë të fqinjëve se shqiptarët nuk bëjnë dot shtet, pasi janë racë inferiore.

Reflektime, mësime dhe thirrje për një jetë më të mire

Imam Gazmend AGA

Qendra Kulturore Shqiptaro Amerikane “Struga”, Riverdale, NJ

Albanian American Cultural Center “Struga”, Riverdale, NJ

Muaji i ramazanit mbetet një muaj reflektimi. Reflektimi i vetëdijesimit për lidhjen që duhet të kemi me Krijuesin, reflektimi i vetëdijes se Zoti është mbikqyrës i çdo sjelljeje tonës, relfektimi se duhet të thyejmë zinxhirët e materiales dhe lartësimit shpirtëror, i largimit nga kafshërorja dhe të njësuarit me rngjëlloren. Ky ishte muaji i reflektimit se duhet të jemi më të vetëdijshëm se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe për Zotin, veten tonë dhe mbarë njerëzimin.

Ramazani është muaj i sakrificës, i bamirësisë, i solidaritetit me ata persona dhe familje që kanë njëmijë e një halle në këtë botë. I solidaritetit me ata njerëz që kanë nevojë për përkushtim dhe vëmendje, por që rrethanat i kanë braktisur në një cep të harresës sonë shoqërore.

Ramazani mbetet muaji i vëllazërisë, i ribashkimit te zemrave, i faljes se njeri tjetrit, I lenies Menjane te merive. Ramazani na mesoi te behemi njerez me te mire, me te delire, me te dhimbsur, me te dashur, me solidare, me fales, me te perkushtuar; na mesoi me shume vleren dhe vleresimin e te mirave , si dhe vuajtjen a atyre qe nuk i kane keto te mira.

Per nje muaj, ramazani sherbeu si nje purifikues i ndjenjave dhe mendimeve tona. Purifikim ky, qe ka nevoje te vijoje edhe per njembedhjete muajt e tjere te vitit. Ramazani na mesoi te jemi njerez me te mire, prinder me te Mire, femije me te mire, bashkeshorte me te mire, vellezer e motra me te mire, shoke me te mire, fqinj me te mire, qytetare me te mire. Ramazani na mesoi se me pak perkushtim, te gjithe mund te jemi rober te denje te Zotit e qytetare te denje per shoqerine; le te vijojme te jemi te tille pergjithmone.

Ramazani vazhdon; edhe sot, neser e ne vazhdim duhet te vazhdojme perpjekjen per te jetesuar keto vlera.

BESIMI

Le të mos harrojme fuqinë dhe mirësinë e madhe të besimit.

Duke qene besimtare Allahu ju ka dhene nje vlere te jashtezakonshme; Allahu thote, nese besoni jeni me te lartet. Prandaj duhet te mbusheni me ndjenjen e mirenjohjes dhe falenderimit per statusin ku na ka vendosur Zoti si besimtare..

SHPRESA

Ushqeni shprese dhe besim te meshira e Zotit sepse ai vepron me ju ashtu sikurse ju e njihni ate. Prandaj ta dini se Zoti eshte i dashur, eshte mbikqyres eshte perkrahes ne cdo frymemarrje ne cdo levizje, ne cdo moment.

Mos e humb shpresen, sado gjynahe të kesh, dera e mëshirës për ty do të mbetet e hapur dhe rruga e shpresës gjithmonë e shtruar. Ajo që kërkohet prej teje është vullneti dhe këmbëngulja për të ndryshuar.

Thotë Allahu;

”Dhe mëshira ime ka përfshirë gjithçka.”

Ky është ajeti me shpresedhenes ne Kuran;

”Thuaj: “O robërit e Mi, që i keni bërë keq vetes me gjynahe, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut! Allahu, me siguri, i fal të gjitha gjynahet. Vërtet, Ai është Falësi i madh dhe Mëshirëploti.” (Zumer: 53)

VEPRAT E MIRA

Besimi kërkon praktikë, kërkon aksion, kërkon jetë. Besimi e shtyn besimtarin në adhurim dhe vepra të mira. Në krye të veprave të mira vjen relata me njerëzit; e kreu I kreut është respekti dhe përkujdesja për prindërit.

PRINDËRIT

Iu bej thirrje femijeve, te rinjve qe tu dine vleren prinderve, sepse Allahu e zbret meshiren pikerisht per nevojen qe kane prinderit; nese i braktisim prinderit Allahu e nderpret meshiren..

Nje nga 7 gjynahet e medha eshte mosbindja ndaj prinderve, Ne fakt dhembshuria e dashuria duhet te ekzistoje per te gjithe njerezit, edhe per kafshet. Nje person qe nuk tregon dhembshuri ndaj njerezve, qe nuk e dizenjon jeten e tij sipas boshtit te dhembshurise e meshires, nuk mund te tregoje dhembshuri edhe ndaj prinderve te vet.

Thotë Zoti në Kuran;

24. Lësho para tyre krahët e përuljes prej mëshirës dhe thuaj: “O Zoti im, mëshiroji ata, ashtu siç më kanë rritur, kur unë isha i vogël!”

Jeta është e shkurtër dhe kalimtare. Ne kaq pak vite ne punojme per te fituar pafundesine. Sipas asaj duhet punuar, e nje nga veprat qe na afron me shume me xhennetin eshte respekti e dashuria ndaj prinderve.

Thotë njeriu model, krenaria e njerëzimit, njeriu me I sjellshëm, më I ndjeshëm, më I dashur, Ai që nuk theu njëherë një zemër njeriu, Muhamedi a.s.;

“Çdo gjynah, Zoti mund ta kalojë për jetën tjetër, ndërsa keqtrajtimin e prindit Zoti e dënon në këtë jetë para jetës tjetër”. Hadith

JETA BASHKËSHORTORE

Familja nuk eshte fabrike per prodhim femijesh, Persosmeria e nje kombi nis nga foleja familjare, anetaret e te cileve punojne per kete qellim. Suksesi në folenë familjare është etapa e parë e suksesit në jetën e përgjithshme. Dhe kjo etapë është e varur nga një martesë e shëndoshë.

Bashkimin legal nën emërtimin “kurorë”, mes një mashkulli dhe femre, feja e pranon si themelin, shtyllën, fundamentin e një kombi të mire

“Më i miri prej jush është ai që sillet më mirë me familjen e tij, ndërsa unë sillem më mirë me familjen time” hadith

Nuk ka superioritet te burrit ndaj gruas … sepse ato jane dy individë që plotesojne njeri tjetrin qe sikurse kane detyrime ndaj njeri tjetrit kane dhe te drejta te barabarta ndaj njeri tjetrit. Prandaj femra duhet trajtuar me respekt e dashuri. Cdo gje tjeter nuk eshte prej fese por prej dogma e dhe zakoneve te keqija. Feja islame i ka dhene prioritet te vecante femres per shkak te delikateses dhe mungeses se dhenies te vendit qe meriton ne kohet e sotme. Nuk mund të jetë besimtar I mirë ai që dhunon femrën, bashkëshorten dhe nënën e fëmijëve të tij.

EDUKIMI I FEMIJEVE

Ju bej thirrje muslimaneve ti shkollojne femijet dhe ti edukojne duke mos i lene kurre ne meshire te fatit te fanatizmave, veseve dhe problemeve sociale.

“Kush dëshiron mirëqenie në këtë botë, le të mësojë; kush dëshiron paqë në botën tjetër, edhe ai le të mësojë; kush dëshiron të dy botat, le të merret me

shkencë.”

Muhammedi a. s. ka qenë luftëtar i madh kundër padijes. Për vete ka pohuar se do ta konsideronte të pabekuar atë ditë në të cilën asgjë nuk do të mësonte të re.

RELATA ME FQINJIN DHE NEVOJTARIN

Te jetojme duke e ndare lumturine me njëri tjetrin dhe do gezojme me shme siguri dhe e shijojme me shume lumturine. I bëj thirrje te gjithe te pasurve ta ndajne buken me fqinjin dhe të varfërin se do ta gezojne e sdo varferohen kurrë.

“… e çkado që t’u jepni të tjerëve nga pasuria, ajo do t’u kompensohet në mënyrë të plotë duke mos u dëmtuar ju”. (El-Bekare: 272).

Ose ajetin:

“Kush bën mirë, ai e ka për vete, e kush bën keq, ai vepron kundër vetes, e Zoti yt nuk bën padrejtë ndaj robërve”. (Fussilet: 46).

“Kush ia largon besimtarit një brengë nga brengat e kësaj bote, All-llahu ia lehtëson një brengë nga brengat e Ditës së Kijametit. All-llahu është në ndihmë të robit, përderisa robi është në ndihmë të vëllaut të vet”.

Kurse Pejgamberi s.a.v.s.thotë: “Ai që nuk bëhet i mëshirshëm ndaj njerëzve, nuk do ta mëshirojë Allahu”.

BESIMTARI DUHET TE JETË AKTIV NË SHOQËRI

Te jene aktive ne shoqeri duke kontribuar, duke ndihmuar qe nga ceshtjet te perbashketa te ceshtjeve te ambientit e deri te ceshtjet sociale sepse aty ku ka musliman aty duhet të ketë solidarizim, përkrahje dhe përpjekje dhe ky është musliman i vertete.

Muslimani duhet te kete perpjekjen maksimale … Te mos kete zili te pasurit dhe te mos synojne pasurimin me rruge te shkurtra qe jane te paligjshme dhe skane kenaqesine e Zotit por te punojne me vendosmeri dhe perkushtim..

Këto janë disa nga veprat që do na bënin të kuptonim Bajramin e vërtetë;

BAJRAMI

Bajrami i vertete per ne eshte te jetojme sipas kuranit dhe sipas tradites profetike, larg veseve dhe gjynaheve duke bere cdo lloj perpjekje ne kete drejtim dhe Ramazani ishte mundesi e arte per ta frenuar veten ndaj te keqijave.

Profeti thote se nuk mund te hyni ne xhenet pa besuar e nuk mund te besoni pa dashur njeri tjetrin. Por kjo kerkon mund vendosmeri kerkon vazhdueshmeri me syun e nijetit per te kontribuar.

Muhammedi a.s. ka thënë: “Në ditën e Bajramit, engjëjt ndalen para dyerve dhe thërrasin: “O muslimanë! Shpejtoni te Zoti Fisnik, i cili ju siguron begati dhe ju shpërblen me të mira. Ishit të urdhëruar të faleni (luteni) natën, u falët; ishit të urdhëruar të agjëroni ditën, agjëruat dhe iu nënshtruat Zotit tuaj, pra merrni

shpërblimet tuaja!”

Sot është dita e faljes, e paqes. Sot nuk është ditë dëfrimi e pushimi, por reflektimi falenderimi dhe thirrje e fuqishme për të vazhduar relatat e mira me të afërmit dhe njerëzit në përgjithësi. Nuk mund të flasim për bajram të vërtetë nëse I kthehemi të keqes me të keqe, idhnimit me idhnim, thashethemit me thashethem.

Allahu xh.sh. në Kur’an thotë: “E kush fal e bën pajtim, shpërblimi i tij është tek Allahu. Vërtet Ai nuk i do zullumqarët”. (Esh-Shura, 40).

Gjithashtu Allahu xh.sh në Kur’an thotë: “Nuk është e barabartë e mira dhe e keqja. Andaj (të keqen) ktheje në mënyrën më të mirë, se atëherë ai, me të cilin kishit njëfarë armiqësie, do të bëhet mik i afërt. Mirëpo, këtë nuk mund ta arrijë kush, pos atyre që janë të durueshëm, dhe nuk mund ta arrijë kush, pos atyre që kanë virtyt të lartë”. (Fussilet, 34-35).

Thotë Allahu xh.sh. në Kur’an: “Le t’ua falin (gabimin) dhe mos t’ua zënë për të madhe. A nuk dëshironi që Allahu t’u falë ju? Allahu falë dhe mëshiron shumë”. (En-Nur, 22).

Gjatë faljes një thirrës thërret: “Zoti i juaj ju fali dhe kthehuni drejtë në vendbanimet tuaja sepse kjo është dita e shpërblimit”.

Që Bajrami të ketë kuptim e të mund ta shijojmë atë, ne si besimtarë duhet të reflektojmë mbi përgjegjësitë tona, të trokasim në derën e pendesës, të flakim nga shpirti ynë urrejtjen, xhelozinë, smirën, armiqësinë, të triumfojmë mbi dëshirat e egos dhe me sjelljet dhe veprat tona të fitojmë mëshirën dhe faljen.

Në të vërtetë, Allahu urdhëron drejtësinë, mirësinë dhe ndihmën për të afërmit, si dhe ndalon imoralitetin, veprat e shëmtuara dhe dhunën. Ai ju këshillon, në mënyrë që ju t’ia vini veshin. 19/90

O Zot i Mëshirës dhe Faljes, forcoji zemrat tona në fe. Mbushi zemrat me besim. Udhëzona ne, familjet tona, shoqërinë tonë! O i Dashur, dhurues i dashurisë, furnizoji zemrat tona me dashuri e mëshirë! Pastroji zemrat tona nga urrejtja, smira, xhelozia, armiqësia dhe çdo e keqe. O Zot, dhuroi vendit tonë paqe, begati e mirësi dhe mbroje nga çdo rrezik e fatkeqësi…

O Zot, dhuroji botës paqe e qetësi.

GËZUAR BAJRAMIN, ZOTI E BEKOFTË DHE BEGATOFTË VENDIN TONË TË MREKULLUESHËM, SHQIPËRINË.

Dr.  Mujë Bucpapaj/

Në fillim të viteve 1990 shumica e mediave të Tiranës nuk përfillën ndryshimet, të cilat shumë shpejt do të shndërronin në gërmadhë ish-Federatën Jugosllave, ndërsa do të zhysnin në luftëra të njëpasnjëshme popujt e këtij rajoni.

Indiferenca me të cilin mediat e Tiranës ndoqën këto zhvillime është e çuditshme kur dihej se skena ku po zhvilloheshin luftërat për territore, shtete të reja dhe spastrime etnike ishte kryesisht hapësira shqiptare në ish-Federatën Jugosllave.

Në kushtet kur mediat shqiptare në Prishtinë ishin mbyllur prej verës së vitit 1990 dhe komunikimi me opinionin kryhej nëpërmjet disa gazetave që botoheshin në Perëndim, mediat e Tiranës zgjodhën të fokusoheshin në konfliktet e brendshme dhe shpesh banale, duke i afruar një tjetër prioritet perspektivës së zhvillimeve kombëtare.

Pas rënies së Murit të Berlinit dhe rënies së regjimit komunist në Tiranë, në skenë kishte dalë çështja shqiptare. Qeveria demokratike po përpiqej të siguronte një mbështetje të nevojshme ndërkombëtare për të rimëkëmbur ekonominë e vendit tërësisht të rrënuar nëpërmjet reformave të thella të tregut, në përpjekje për të faktorizuar Tiranën në hapësirat ballkanike.

Një shtet i rrënuar ekonomikisht dhe pa asnjë motivim për qytetarët e tij e kishte të vështirë të kompensonte kohën e humbur dhe të ecte përpara. Izolimi i gjatë e kishte lënë Shqipërinë dhe shqiptarët pa miq dhe aleatë të vërtetë në Perëndim, duke u lëshuar terren armiqve të shqiptarëve në rajon, të cilët i kishin prezantuar konfliktet me shqiptarët gjithmonë sipas interesave të tyre.

Në vitet 1992-1996 ndërsa Shqipëria po shtonte me shpejtësi prezencën e saj në kancelaritë perëndimore, si dhe forumet prestigjioze ndërkombëtare si OSBE, Këshilli i Evropës, NATO etj., mediat e shkruar me frymëzim të majtë, bënin thirrje që Tirana të qëndronte larg zhvillimeve rajonale. Ato ndikuan që Shqipëria të mos kishte një qëndrim konsensual për çështjen e Kosovës, sido që Parlamenti pluralist i vitit 1991, me insistimin e Grupit parlamentar të Partisë Demokratike, atëherë në opozitë, nëpërmjet një rezolute pati njohur Republikën e Kosovës.

Siç dihet, më 28 mars 1989 Kuvendi i Serbisë pati miratuar amendamentet kushtetuese, duke shpallur të ashtuquajturën “Serbi unike”. Pushtimi i Kosovës dhe mohimi i të drejtës për të qenë elementë konstituivë i ish-Federatës Jugosllave qe parë nga Perëndimi si përgatitje e Millosheviçit dhe serbëve për fillimin e luftës për të kontrolluar federatën dhe vendosjen e diktatit të tyre të hekurt mbi popujt e ish-Jugosllavisë.

Ndërsa në Beograd festohej aneksimi i Kosovës në Serbi, shqiptarët e kundërshtuan ashpër këtë vendim. Në vitet 1988-1989 u vranë rreth 80 protestues paqësorë shqiptarë, me mijëra të tjerë u burgosën apo keqtrajtuan nëpër stacionet e policisë serbe.

Ndërsa Ballkani po kërcënohej nga çmenduria serbe, mediat e majta bënë çdo përpjekje për të goditur imazhin e qeverisë së re demokratike në Perëndim, duke e paraqitur atë si “nacionaliste”, për pasojë edhe si “një kërcënim për paqen dhe stabilitetin rajonal”.

Kuptohet se pas këtyre tezave qëndronin interesa ngushtësisht partiake, të cilat për fat të keq patën pasoja negative në raportet e Shqipërisë me fqinjët, kryesisht me Serbinë dhe Greqinë.

Këto dy vende filluan ofensivën diplomatike për të minuar mbështetjen e qeverisë demokratike, kryesisht atje ku ajo ishte më e fortë, në Uashington.

Të nxitura nga një kulturë izolacioniste, marksiste, gazetat e majta kishin prirje për të trajtuar çështjen e rreth 3 milionë shqiptarëve si çështje të brendshme të Jugosllavisë dhe problemin e Kosovës vetëm si një çështje të të drejtave të njeriut.

Në vitet 1992-1996 ato për fat të keq shkuan deri aty sa të denonconin politikat sipas tyre “vasale” të Presidentit Berisha ndaj SHBA-ve, si dhe të formulonin akuza të tilla sikur “Berisha po na çon në luftë me fqinjët për Kosovën”. Në fakt Shqipëria po ndiqte një kurs tërësisht paqësor dhe të koordinuar mirë me faktorin perëndimor, duke treguar maturi dhe vendosmëri në trajtimin e çështjes së Kosovës.

Mediat që përfillnin tematikën e Kosovës ishin të pakta. Në verë të vitit 1991 një grup intelektualësh si Hysamedin Ferra, Skënder Buçpapaj, Myftar Gjana, Murat Gjonballa, Bedri Myftari, autori i këtyre radhëve etj., themelojnë gazetën javore “Kosova”, e cila kishte në fokus çështjen e Kosovës dhe zhvillimeve të reja rajonale. Gazeta ishte organ i shoqatës “Kosova”. Po atë vit themelohet edhe gazeta javore “Atdheu”, nga miku im Ismet Mehmeti dhe unë. Gazeta përpiqej të bënte prezente perspektivën e zhvillimeve ballkanike dhe kërcënimet ndaj shqiptarëve ne ish-Jugosllavi. Një tjetër gazetë me qëndrim të hapur politik, pro çështjes së Kosovës ishte “Kombi” i drejtuar nga Hydajet Beqiri. Kjo gazetë shihej e lidhur me diasporën kosovare në Evropën Perëndimore, por kishte një liri editoriale. Në pranverë të vitit 1991 në këtë gazetë pata botuar shkrimin e gjatë “Kosova është Shqipëri”. Analiza pati marrë shumë komente, pasi trajtonte një temë deri atëherë tabu për mediat e Tiranës, por edhe një reagim te ashpër serb.

Një ndjeshmëri  për zhvillimet në Kosovë kishte edhe gazeta “Rilindja Demokratike”, organ i Partisë Demokratike, aleate e ngushtë e Lidhjes Demokratike të Kosovës e drejtuar nga Dr. Ibrahim Rugova. “Rilindja Demokratike” do të ruante këtë kurs prej atëherë dhe deri në ditët e sotme. Nga viti 1992 derisa mbaroi Lufta e Kosovës në qershor 1999, kam shkruar në këtë gazetë qindra analiza, komente dhe shkrime sensibilizuese për gjendjen katastrofike të shqiptareve atje, por edhe mobilizuese për shqiptarët dhe qeverinë e Shqipërisë për të marrë pjesë në këtë luftë.

Në fillim të viteve 1990 gazetat e majta kishin zgjedhur për të pasqyruar temën e Kosovës, sipas një praktike të aplikuar për dekada me radhë nga regjimi komunist, botimin e artikujve të shtypit perëndimor për Kosovën. Editorialet e rralla të këtyre gazetave të majta për Kosovën fillonin me një keqardhje për tragjedinë e vëllezërve kosovarë që po vuanin nën regjimin e egër serb, vazhdonin me thirrje për njohjen e të drejtave të njeriut në Kosovë dhe përfundonin me sigurinë që i jepnin Serbisë për vazhdimin e bashkëpunimit dhe mosndërhyrjes në punët e brendshme. Në qershor të vitit 1993 shtypi i majtë i pati bërë jehonë të madhe një marrëveshjeje të arritur në Greqi mes Partive Socialiste të Shqipërisë, Greqisë dhe Serbisë. Kjo marrëveshje nëpërmjet sloganit “Ballkani i ballkanasve” kërkonte nga SHBA-të, që të qëndronin jashtë implikimit në rajon. Kjo do të thoshte përveç të tjerave që të ruhej dominimi serb në ish-Jugosllavi, i mbështetur në një fuqi të vërtetë ushtarake, si dhe pushtimi serb i Kosovës. Këtë apel drejtojnë herë pas here edhe sot Greqia dhe Serbia, me nismën Ballkani i hapur etj., nisma që synojnë të ruajnë dominimin greko-serb.

E njëjta tezë qe përdorur në pranverë të vitit 1999 nga diplomacia serbe dhe aleatët e tyre në rajon, duke i bërë rezistencë qëndrimit të prerë amerikan për të përdorur forcën ushtarake kundër pushtuesve serbë në Kosovë.

Harta e Ballkanit kishte ndryshuar me shpejtësi. Në qershor 1991 Millosheviçi kishte sulmuar Slloveninë, në gusht 1991 armata serbe pushton 40% të territorit kroat, në vetëm pak ditë në mars të vitit 1992 diktatori serb pushtoi Bosnjën. Që kur Millosheviçi kishte hipur në pushtet, në vitin 1987, Jugosllavia kishte marrë rrugën e luftës. Ish-Sekretari i Parë i Partisë Komuniste të Serbisë dhe President i Serbisë, ishte bërë zëdhënës i politikave ultranacionaliste serbe. Millosheviçi kishte kërcënuar të gjithë kombet e tjerë të ish-federatës duke deklaruar se, “askush nuk do të guxojë më të prekë serbët” apo se “aty ku ka serbë është Serbi”. Kjo platformë pati çuar në luftëra të përgjakshme dhe në shpërbërjen e Jugosllavisë. Sllovenia kishte shpallur pavarësinë, po kështu edhe Kroacia, Maqedonia dhe Bosnje-Hercegovina. Serbia kishte krijuar shtetin e dytë serb në të ashtuquajturën Republika Srbska, ndërsa kroatët shtetin e dytë në Hercegovinë. Vetëm shqiptarët ishin gjendur papritur të ndarë në tri shtete të sapokrijuara rishtaz, duke e bërë situatën edhe më të rëndë se sa gjatë kohës së federatës.

Për fat të keq mediat e Tiranës e shmangën sërishmi çështjen e Kosovës. Shumë gazetarë, publicistë apo historianë morën një ofensivë të vërtetë kundër çdo zëri të pavarur që kërkonte pavarësinë e Kosovës. Trajtimi i çështjes së Kosovës u quajt “folklorizëm”, “primitivizëm” dhe “një temë arkaike”, “e papërshtashme për kohët moderne”. Një grup publicistësh u përfshinë në formulimin e tezave të rënda dhe fyese ndaj shqiptarëve të Kosovës, duke u bërë nganjëherë jehonë edhe tezave antishqiptare të prodhuara sistematikisht në Beograd, si “kombi shqiptar dhe kombi kosovar”, “revanshi i veriut ndaj jugut etj.”.

Ashtu siç të vjen keq për këto shkrime dritëshkurtra, antikombëtare të shkruara sistematikisht gjatë regjimit komunist dhe deri më 24 mars 1999 në gazetat Zeri i Popullit, Koha jonë etj,  sot të vjen mirë që shumë autorë të këtyre komenteve tani më 2024 kanë ndryshuar koncepte. Disa prej tyre tani i shikon nga njëri televizion në tjetrin duke folur për rëndësinë e pavarësisë së Kosovës apo edhe për bashkimin kombëtar, për kombëtaren e futbollit etj., apo nëpër faqet e gazetave, sido që me pak njohuri rreth kësaj çështjeje dhe me pak sinqeritet ndaj vetvetes. Unë nuk besoj që këta tipa e bëjnë këtë ndryshim thjesht për të qenë në qendër të një debati të përbotshëm, siç është ai për Kosovën apo për shkak të portretit të tyre prej analistësh, por që vërtet ata si çdo shqiptar i gëzohen pavarësimit të gjysmës së kombit shqiptar. Vetë fakti që edhe serbofilët dhe grekofilët e Tiranës, biles edhe kozmopolitët tani flasin edhe për bashkimin kombëtar është vërtet diçka mjaft domethënëse.

Në vitet 1995-1996 Shqipëria kishte bërë përparime të rëndësishme në fushën e reformave ekonomike, por edhe ushtarake. Vendi ishte bërë anëtar i Partneritetit për Paqe, si dhe kishte forcuar lidhjet me SHBA edhe në sektorin e sigurisë kombëtare. Siç thuhej shteti shqiptar i kishte afruar SHBA-ve aeroportin e Gjadrit në mbështetje të përpjekjeve amerikane për të ndaluar masakrat serbe në Bosnje. Këto lëvizje strategjike, të cilat i shërbenin vendosjes së paqes në rajon, qenë keqinterpretuar nga disa gazeta të majta të Tiranës dhe publicistë. Ato akuzuan kryetarin e shtetit të asaj kohe S. Berisha për “vasalitet ndaj SHBA-ve” dhe politikë që “do të fuste vendin në konflikt me fqinjët”.

E vërteta është se mediat e majta kishin gabuar. Vetëm ndërhyrja ushtarake e kërkuar fort nga Presidenti Berisha dhe nga qeveria demokratike e drejtuar nga Aleksandër Meksi do t’i jepte fund agresionit serb në Ballkan, si dhe do të shpallte Kosovën një vend të lirë.

Në vjeshtë të vitit 1997 dukej qartë se Serbia po përgatiste luftën e Kosovës. Mediat e majta të Tiranës, ashtu si në fillim të viteve 1990, u distancuan nga problemet e Kosovës duke u përqendruar në sherrnajat e brendshme dhe në platformat e spastrimit të vendit nga demokratët, të cilët e kishin humbur pushtetin pas zgjedhjeve të 29 qershorit të vitit 1997, zgjedhje të cilat erdhën si pasojë e ngjarjeve dramatike që pasuan rënien e skemave mashtruese piramidale.

Ofensiva serbe për spastrimin etnik në Kosovë në fund të shekullit të kaluar e gjeti politikën shqiptare të përçarë, opinionin të papërgatitur për të krijuar një reagim gjithëkombëtar, si dhe mediat të fokusuara në të tjera probleme dytësore. Në rast se mediat e Tiranës do të kryenin rolin e tyre, fillimi i luftës së Kosovës prej 28 shkurtit të vitit 1998 deri 12 qershor 1999 nuk do ta gjente të papërgatitur në atë mënyrë shtetin shqiptar, i cili kishte pësuar gati një rrënim total gjatë kryengritjes komuniste të pranverës së vitit 1997.

Fillimi i spastrimit etnik në Kosovë në fillim të qershorit të vitit 1998 i dha fund çdo hamendje se lufta do të mund të shmangej. Ndërsa më 4 qershor 1998 mbi 20 mijë refugjatë kosovarë mësynë Tropojën për t’i shpëtuar gjenocidit dhe zhdukjes masive, shtypi zyrtar i Tiranës thuajse e injoroi këtë tragjedi.

Prej qershorit të vitit 1998 shumica e televizioneve amerikane dhe evropiane filluan të transmetonin direkt nga Tropoja, por për çudi RTSH nuk transmetonte thuajse asnjë lajm për jetën e vështirë të rreth 45 mijë refugjatëve të luftës që kishin gjetur strehim në familjet e varfëra të Tropojës.

Në vend që media të sensibilizonte qeverinë dhe opinionin për t’u ardhur në ndihmë vëllezërve të tyre, me përjashtim të “RD”-së dhe radio “Kontakt”, mediat e tjera heshtën.

Për fat të keq, ndonjë gazetë bëri thirrje që këta refugjatë lufte të mos kalonin Alpet për të shkuar drejt Shqipërisë Qendrore, pasi sipas tyre “ata ishin mbështetës të Berishës”.

Një pjesë e publicistëve, që sot janë bërë superpatriotë gjatë kësaj kohe dhe sidomos pas spastrimeve etnike masive në pranverë të vitit 1999, habitën botën kur kërkuan që refugjatët e luftës që vinin të tmerruar nga Kosova të izoloheshin në geto klasike. Ata i sugjeronin qeverisë së majtë që këta refugjatë të mos lejoheshin të zbrisnin nga Tropoja dhe Kukësi në brendësi të vendit, pasi sipas tyre do të ndryshonin raportet njerëzore në favor të demokratëve. Ata në mënyrë të pabesë kërkuan që mijëra gra dhe fëmijë të lodhur nga udhëtimi i gjatë, të kequshqyer dhe të tmerruar nga ato që kishin parë dhe lënë në Kosovë, të mos strehoheshin në Jug, sepse siç pati thënë një zëdhënës i Ministrisë së Jashtme greke “zhvendosja e tyre në jug, do të cenonte interesat e Greqisë” e të tjera përralla të ngjashme.

Krejt ndryshe do të reagonin shqiptarët. Nga Tropoja deri në Sarandë me mijëra familje do të hapnin shtëpitë dhe zemrat për vëllezërit e tyre nga Kosova, duke ndarë me ta dhembjen e pafund për njerëzit e humbur në luftë, për shtëpitë dhe trojet e braktisura.

Edhe vetë qeveria Majko ishte mosbesuese ndaj këtyre refugjatëve. Sido që ish-Kryeministrit Majko i ka pëlqyer gjithnjë të marrë pozat e heroit të kësaj lufte, e vërteta është krejt ndryshe. Vetëm pas ultimatumit të fortë amerikan dhe presionit të opozitës së djathtë qeveria e koalicionit të majtë filloi trajtimin e refugjatëve të luftës, si dhe organizimin e akomodimit të tyre në të gjithë vendin. Po kjo qeveri në mënyrë të ligë nuk u përfshi në luftë në mbështetje të UÇK-së, jo vetëm duke humbur një shans historik për bashkimin kombëtar, por edhe duke dëshmuar se ishte qartë kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Për këtë temë kam shkruar qysh në atë kohë me qindra artikuj në shtypin e djathtë të Tiranës, me thirrjen se tani është koha e bashkimit kombëtar dhe e implikimit të ushtrisë shqiptare në këtë luftë direkt në terren, por historia dihet, kjo qeveri u mjaftua vetëm me shpërndarjen skandaloze dhe korruptive të ndihmave ndërkombëtare për refugjatët, shpesh duke vjedhur edhe bukën e fëmijëve të Kosovës.

Faktet janë fakte. Kësaj çështje i është rikthyer pas kaq vitesh edhe diplomati i shquar amerikan dhe miku i shqiptarëve, Kristofer Hill.

Në një intervistë ai parashtron se, Shqipëria nuk e dëshironte bashkimin kombëtar. Hill shprehimisht thotë: “Padyshim që Ballkani është një proces i papërfunduar. Mendoj se është bërë përparim. Kam punuar në Shqipëri dhe më vonë kur bisedoja me negociatorin e Kosovës, një gjë e kuptova më mirë se të tjerët: që Shqipëria nuk donte të ishte një vend me Kosovën; e kuptova se ishin dy vende me të ardhmen e vet. Asnjëherë nuk shqetësohesha si të huajt e tjerë mbi krijimin e Shqipërisë së Madhe. Shqetësimi kryesor për mua ishte të arrihej mbizotërimi i ligjit, ngritja e institucioneve demokratike, të cilat ishte shumë vështirë të krijoheshin. Tani që pashë përparimin e Shqipërisë jam shumë i kënaqur me këtë. Në Kosovë ka ende shumë për të bërë”. (Panorama, 3 tetor 2016)

Pra, koha e bashkimit kombëtar ishte atëherë, por u pengua nga qeveria e majtë, e cila punoi kundër këtij opsioni, thënë më qartë e tradhtoi çështjen tonë kombëtare. Në atë kohë, duke qenë në dijeni të shumë fakteve që po dalin tani pas 25 vjetësh, kam shkruar librin e mirënjohur “Kombi i Tradhtuar”, sepse shqiptarët, siç thotë Krist Hill, u tradhtuan. Të tjerat janë dokrra.

Por sot në Tiranë dhe Shqipëri kanë ndryshuar gjërat, konceptet dhe ideologjitë për sa i përket çështjes së bashkimit kombëtar. Sipas sondazhit të fundit të GALLUP-it bërë katër-pesë vjet më parë, rreth 73% e shqiptarëve të Shqipërisë janë për bashkim kombëtar dhe ky është zhvillim shumë domethënës, të cilit nuk mund t’i shmanget asnjë qeveri në Tiranë apo Prishtinë, duke i besuar kështu edhe konkluzionit të Kris Hill se, “Ballkani është një proces i papërfunduar”.

Duke ju rikthyer kronologjisë së ngjarjeve pas 24 marsit 1999 mediat e Tiranës do të ndryshonin qëndrim ndaj Kosovës. Urdhri i Presidentit amerikan, Bill Klinton për të nisur sulmet ajrore mbi Serbi, me qëllim shkatërrimin e makinës ushtarake të Millosheviçit kishte ndarë historinë e Ballkanit. Lajmet nga zonat e luftës në Kosovë, por edhe vuajtjet e refugjatëve në Kukës, Has e Tropojë hapnin edicionet e lajmeve anembanë botës. Në këtë periudhë disa televizione të Tiranës filluan të transmetonin lajme nga lufta e Kosovës, konferencat e shtypit të Presidentit amerikan, Bill Klinton, të zëdhënësit të Departamentit të Shtetit, si dhe të NATO-s. Televizioni “Arbëria” filloi emisionin e njohur “Luftë apo paqe në Kosovë”, “Shijak” Televizion ndërtoi disa emisione me tema nga Kosova, radio “Kontakt” etj. Kursi ideologjik i TVSH-së dhe disa gazetave të majta në Tiranë bëri që ato të përfshiheshin në sulme të pabesa ndaj Presidentit të Kosovës, Ibrahim Rugova të marrë peng nga Millosheviçi në kulmin e luftës së Kosovës në pranverë të vitit 1999. Në të njëjtin kor me politikën zyrtare mediat e majta nxituan të shpallnin “Tradhtar” Rugovën dhe “bashkëpunëtor të Millosheviçit”. Tirana zyrtare në këtë kohë prodhoi një qeveri të dytë në emigracion, duke mohuar atë të Bukoshit. Kjo la një shije të keqe në Perëndim, i cili ishte përfshirë në një luftë të ashpër për çlirimin e Kosovës nga pushtimi serb.

Mediat e majta nuk do të kishin këtë opinion për Rugovën, ndërsa ai do të fitonte të gjitha zgjedhjet e zhvilluara në Kosovë pas çlirimit të vendit nga NATO dhe UÇK, më 12 qershor 1999 dhe në vazhdim. Por ky qëndrim ekstremist do të bënte që Rugova për disa vite të mos vizitonte Tiranën.

Në vitet 1999 dhe në vijim mediat e Tiranës kanë qenë të matura ndaj zhvillimeve në Kosovë. Ndërsa qeveritë e majta u implikuan në krijimin e të majtës në Kosovë apo sipas raporteve ndërkombëtare dhe të eksportimit të trafiqeve dhe disa krimeve etj., mediat vepruan në një mënyrë më të ekuilibruar. Ato megjithatë, vetëm pas formulimit të “Paketës së Ahtisarit” dhe vizitës së Presidentit amerikan George W. Bush në Tiranë më 10 qershor 2007, shprehën besimin e tyre për Pavarësinë e Kosovës.

Aktualisht Kosova është tema kryesore e mediave të Tiranës pavarësisht politikave editorialiste dhe ngjyrimeve politike që përfaqësojnë pronarët e tyre. Ata që për vite me radhë kishin përqeshur dhe sulmuar egërsisht çdo shkrim që bënte thirrje për pavarësinë e Kosovës apo bashkimin kombëtar, tani i ke idhtarë të fortë të kësaj pavarësie, biles këta tipa thirren thuajse në çdo tryezë për zhvillimet në Kosovë për të folur si ekspertë, si analistë apo thjesht për modë, pavarësisht pse e njohin në mënyrë sipërfaqësore këtë çështje dhe shpesh bëhen qesharakë me ato që thonë apo shkruajnë.

Për fat të keq këta analistë nuk u panë të bëjnë asnjë reagim për deklaratën kërcënuese të ministrit të mbrojtjes se Serbisë “për pushtimin e Kosovës”.

Unë mendoj se klasa politike në Tiranë dhe Prishtinë duhet të tregojë më shumë pjekuri dhe mos përfshihet kurrë më në deklarata emocionale dhe të panevojshme, të amplifikuara edhe nga mediat përkatëse.

Serbët dhe mediat e tyre, për të gjitha qëndrimet nacionale flasin me një zë, si serbët në Serbi, në Mitrovicën e Veriut, në Republikën Srbska në Bosnje, në Kroaci apo edhe në Mal të Zi.

Ky shkrim nuk ka si qëllim të hidhërojë askënd, as ata që e kanë quajtur “UÇK-në prodhim të Millosheviçit”, as ata që dënuan sulmet ajrore të NATO-s mbi Serbi, as ata që Kosovën e dëshironin vetëm si pjesë e Serbisë “me autonomi thelbësore”, as ata që shpiken “kombin kosovar”, as ata “që i tremben bashkimit kombëtar” e kështu me radhë. Si autor i qindra e qindra shkrimeve për Kosovën, autor i dy librave të shkruara vetëm gjatë Luftës së Kosovës dhe organizator i dhjetëra protestave dhe tryezave për Kosovën, ndjehem mirë që kam kryer detyrën si intelektual dhe patriot me përkushtim dhe atdhetari. 

Shënimi ka si qëllim të sjellë një dëshmi të thjeshtë të koherencës së shtypit të Tiranës, rolit të humbur apo të fituar në momentet kyçe të një kombi, për t’i vendosur përballë një pasqyre ku secili do të shohë vetveten. E rëndësishme ka qenë dhe është bindja e komunitetit perëndimor për suksesin e pavarësisë së Kosovës dhe në vijim të shtetit të lirë të Kosovës, në këtë pjesë të Ballkanit Perëndimor dhe Evropës. Është detyra jonë të bindim aleatët tanë perëndimorë së bashkimi kombëtar i shqiptarëve është e vetmja rrugë e stabilitetit afatgjatë në rajonin e Ballkanit. Ditë më të mira do të vijnë për shqiptarët.

Violeta Mirakaj/

Janë ditët e para të Marsit, rreshjet e shiut e ftohin më shumë kohën dhe ngjyra gri sikur dominon tokë dhe qiell. Në kontrast me lagështinë është ngrohtësia e takimit me dy mikeshat e mia Rezarta dhe Natasha, pas nje vizite disaditore të familjes sime në Shqipëri, më shtyu të bëj këtë shkrim portret, e nisur nga rrëfimi imponues i Rezarta Tabakut. Rutina e punës ditore newyorkeze të merr në vrundullin e saj po njëkohësisht evidenton individ si Rezarta, ku si shprehet dhe Nensi Pelosi, drejtuese e një prej dhomave të Kongresit amerikan – “Femrat janë lidere në çdo aspekt- si një drejtore që drejton një kompani fitimprurëse ashtu dhe një shtëpiake që rrit fëmijët dhe kujdeset për shtëpinë. Vendi ynë është krijuar nga femra të forta dhe ne do vazhdojmë të thyejmë barriera dhe të sfidojmë stereotipe.” Portreti i saj, pamja e saj joshëse e një femre me paraqitje te bukur dhe moderne, mënyra si tregon, rrëfimi i rrugëtimit në karierë i Rezarta Tabakut shpaloset si një testament i shpirtit të paepur njerëzor, është imponuese.
Bashkëbisedimi me të dhe maman e saj Lirinë, erdhi si një kujtim nga e shkuara, nga ajo e kaluar e trazuar, sfidat personale dhe një përkushtim i palëkundur ndaj rritjes dhe fuqisë personale. E lindur dhe e rritur në Tiranë, Shqipëri, vitet e saj të hershme u shënuan nga persekutimi intesiv me të cilin u përball familja e saj nën regjimin komunist. Burgosja dhe dënimi i deputetëve dhe intelektualëve u bë në momentin kur Kuvendi Popullor duhej të ratifikonte Konventën Jugosllave dhe prononcimin e drejtimit të politikës së jashtme dhe të brendshme të Shqipërisë me drejtim prolindore me Bashkimin Sovjetik në krye. Për këtë arsye kërkohej eliminimi i intelektualëve nacionalistë e me kulturë perëndimore e veçanërisht të Deputetëve, që mund të votonin kundër
Konventave Sovjetike e Jugosllave dhe po të ndodhte ashtu, do të mundte të rrezikohej ratifikimi i tyre. Në grupin e deputëve dhe intelektualëve që u dënuan, bënte pjese dhe gjyshi i Rezartës, Ramazan Tabaku; shkak për një jetë plot privime dhe dëbime në kalvarin e jetës së fisit të Tabakëve. Ndikimi i thellë i luftës së familjes së saj për besimet demokratike, duke përfshirë sakrificën përfundimtare të bërë nga gjyshi i saj në vitin 1943, ka qenë një forcë shtytëse në formësimin e jetës së Rezartës.
Mbërritja në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Rezarta përballet me një sërë sfidash të reja. Në moshën njëzetë e tre vjeçare, ajo u bë nënë e djalit të saj, John, diagnoza e të cilit me Autizëm në moshën dy e gjysme vjeç solli gëzim dhe zemërim. E vendosur për të ndihmuar djalin e saj të arrijë potencialin e tij të plotë, Rezarta nisi një udhëtim të dyfishtë- një për të gjetur zgjidhje për nevojat unike të djalit të saj dhe një tjetër për të zbuluar veten e saj autentike. Motoja e saj “Ti je në Qendër të të gjitha marrëdhënieve të tua, prandaj je përgjegjës për respektin ndaj vetes, për zhvillimin dhe përmbushjen e jetës tënde” e shoqëroi në karrierën e saj prej dy dekadash në industrinë bankare si dhe paralelizoi udhëtimin e saj personal, duke e shtyrë atë të përballet me nevojën për autenticitet në botën e korporatave, e realizuar nga një sërë rolesh të profilit të lartë. Ajo shërbeu si Zëvendës Presidente e Par Loan Trading në Credit Suisse, e ndjekur nga një mandat dhjetëvjeçar në Morgan Stanley si Zëvendës Presidente e Menaxhimit të Rrezikut të Produkteve. Ekspertiza e saj u aplikua më tej në Citi, ku ajo mbante pozicionin e Zëvendës Presidentes së Lartë të Menaxhimit të Riskut. Rregullator për Analizë Gjithëpërfshirëse të Kapitalit dhe dorëzimin e Rishikimit. Në vitin 2013, Rezarta kaloi në Bankën e Investimeve Barclays, ku mbajti rolin e Drejtoreshës së Menaxhimit të Riskut dhe Kontrollit të Çështjeve për më shumë se pesë vjet. Karriera e saj vazhdoi të lulëzojë kur ajo iu bashkua BNY Mellon në 2019 si Drejtore e Manaxhimit të Kontrollit Rregullator të Inxhinierisë Globale. Pavarësisht se arriti kulmin e aspiratave të saj profesionale, Rezarta ndjeu një boshllëk brenda vetes, e dëshiruar për një karrierë më kuptimplote dhe
më të plotë. Ky kërkim i brendshëm e çoi atë në një udhëtim
transformues të vetë- zbulimit. Ajo kuptoi se fokusimi në shëndetin mendor dhe shpirtëror luajti një rol kryesor në arritjen e suksesit dhe lumturisë në karrierën e saj. Kuptimi se ajo nuk mund të ndante hapur përvojat e saj si nënë e një djali autik e çoi atë në një rrugë transformuese të vetë -zbulimit psikologjik dhe shpirtëror. Nga ky introspeksion doli një dëshirë e thellë për të fuqizuar gratë që, si ajo vetë, kërkonin autenticitetin dhe qëllimin. Ajo krijon misionin “Fuqizimi i Grave Lidere” rezervo një telefon. Rezarta vazhdon rrëfimin e saj – “E kam bërë misionin tim të fuqizoj gratë si ju që ndihen të nënvlerësuara dhe të nënvlerësuara në karrierën e tyre korporative…… duke ju udhëhequr në një udhëtim të zbulimit të vetvetes dhe rritjes shpirtërore, në mënyrë që të keni akses në potencialin tuaj të fshehur dhe të gjeni sukses dhe lumturi në të gjitha fushat e jetës suaj”. Ajo vazhdon- Të punosh me mua është një mundësi e shkëlqyer nëse… Ndihesh si… jeni të neglizhuar dhe nënvlerësuar në punë Ju duhet të maskoni emocionet tuaja, pavarësisht se çfarë po ndodh në shtëpi. Ju duhet të mbani vigjilentë dhe mund të mbështeteni vetëm te vetja juaj. Dhe ju dëshironi të… Ndjeheni të vlerësuar, të fuqizuar dhe të repektuar … Bëhuni më me ndikim dhe bëni një ndikim pozitiv. Gjeni ekuilibrin dhe ndjehuni si një person i plotë në punë dhe në shtëpi. Unë mund t’ju ndihmoj të arrini qëllimet tuaja dhe me metodat e mia nuk do të shqetësoheni për ndryshimin e sjelljes së të trjerëve ose gjetjen e mënyrave për të ndryshuar mjedisin tuaj të punës. Në vend të kësaj, ju do të mësoni se si të krijoni ndryshimet që dëshironi të shihni duke punuar ju së pari brenda vetes.. Dëshironi më shumë? -Unë tregoj eksperiencën time:- Duke qenë një grua emigrante, me një fëmijë me nevoja të veçanta dhe trauma të rëndësishme në jetën time, më është dashur të kapërcej shumë për t’u bërë lideri që jam sot. Mësova shumë gjatë rrugës dhe misioni im është të ndihmoj gratë e tjera të arrijnë potencialin e tyre të plotë.
Ne punojmë nga brenda jashtë: Do habiteni se sa shpejt mund të përjetoni ndyshimin kur së pari të përqëndroheni te vetja. Aftësitë që do
të mësoni jo vetëm që do t’ju ndihmojnë në karrierën tuaj, por gjithashtu do të përjetoni marrëdhënie më të pasura dhe do të gjeni më shumë paqe në fusha të tjera të jetës tuaj. Mbështetje me shumë aspekte: Ne përdorim metoda dhe mjete të shumta që do t’ju ndihmojnë të çlironi traumën, të bëheni një komunikues më i mirë, të menaxhoni stresin dhe të mësoni se si të kujdeseni pët veten në mënyra që nuk i keni menduar më parë. Ne fokusohemi tek ju si një person i plotë dhe si rezultat do të përjetoni më shumë përmbushje gjatë arritjes së qëllimeve tuaja…” Në rolin e saj aktual në BNY Mellon, Rezarta iu bashkua programit të Komitetit të Grave në Inxhinieri dhe gjithashtu shërben si ndihmëse e parë në Këshillin e Mirëqënies. Veçanërisht, përpjekjet e saja në fushën e avokimit të shëndetit mendor ka fituar çmimet e saj të shumta Kampione të Shëndetit Mendor. Gjërat nuk janë absolute, ekzistojnë në funksion të përceptimit të secilit. E shenjtë është ajo që ta denjëson jetën. Përtej përgjegjësive së saj profesionale, rreth 20 vjet sukses në industrinë bankare, si dhe njohuritë që ka nxjerrë nga përvoja e vështirë e një djali autik, e bën atë një drejtuese në rolin e saj si trajnere e jetës për të tjerët,
femrat.
Nëpërmjet seancave inovative të trajnimit, në të cilat ajo vendos objektiva të guximshëm dhe thekson diskutime të thella mbi praktika të ndryshme psikologjike dhe filozofike, klientet e saj mësojnë aftësitë që u nevojiten për të kapërcyer çdo pengesë, duke krijuar një bollëk gëzimi, kuptimi dhe vrull përpara si në përpjekjet e tyre personale ashtu edhe ato profesionale. Përveç iniciativave të saj të trajnimit, Rezarta është autore e “Zbulon se çfarë fshihet pas betejës suaj të punës dhe krijoni jetën tuaj ideale- Ushtrimi për balancimin e punës dhe jetës”.
Misioni i saj kryesor është t’i shërbejë njerëzimit dhe të fuqizojë individët që të bëhen më të vetëdijshëm dhe të ndërmarrin hapa proaktivë në jetën e tyre. Arritja sot më e rëndësishme deri më sot ka qenë përkushtimi ndaj mentorimit të grave, një pasion që ajo ka ndjekur për më shumë vite. Përveç përfshirjes së saj në vendin e punës
dhe përvojës së trajnimit, Rezarta është një anëtare aktive e “Women in Engineering ” dhe angazhohet në aktivitete të ndryshme qytetare, duke përfshirë kontributin në kauza si Autism NOW, Girl Who Code dhe PENCIL Inc. Rezarta pranon se e kaluara e saj ka luajtur një rol të rëndësishëm në formimin e individit që ajo është sot. Është ngadhnjimi i njeriut mbi Fatin. Ajo thekson se të jetuarit në të tashmen, duke qenë burim frymëzimi si për veten ashtu dhe për të tjerët dhe duke dhënë ndihmesë në përmirësimin e komunitetit të saj duke lehtësuar stresin e panevojshëm që mundon shumë njerëz në botën e sotme. Në rrugëtimin e saj jetësor, Rezarta përqafon urtësinë e Rumiut, duke jetuar me thënien e tij të famshme:- “Ne kemi lindur nga Dashuria, se Dashuria është Nëna jonë”. Në 27 Dhjetor 2023, në New York, del në shtyp – “Arritjet e Rezarta Tabakut i kanë dhënë asaj një vend të merituar në Marquis Who’s Who, një burim prestigjoz referimi biografik i njohur për paraqitjen e individëve me meritë të jashtëzakonshme. Biografitë e Markezit në internet për më shumë se një shekull, Marquis Who’s Who ka mbështetur me krenari bibliotekën dhe komunitetet kërkimore me informacion biografik më të besueshëm të këtij lloji. Pothuajse çdo bibliotekë publike dhe akademike në Shtetet e Bashkuara- si dhe bibliotekat e korporatave dhe kërkimore në mbarë botën- përdorin Marquis Biographies në shtyp ose internet (MBO). Kjo është arsyeja pse Marquis Who’s Who ka qenë i paçmuar për komuni- tetin e referencës për më shumë se 120 vjet dhe do të jetë për dekadat në vijim. Një vend të merituar ze këtu Rezarta Tabaku, pas këtij rrugëti- miku dallohet për përparësitë e shumta të fjalës e të veprimit dhe nga virtytet e saj.

Të nderuar bashkëvendas, Shoqata “Peja”-New York, mbreme me 2 mars 2024 ne pranine e shume anetareve mbajti zgjedhjet e saja të rregullta për Kryetar dhe Kryesine e re per mandatin dyvjeçar 2024/26 , ku me vota unanime u zgjodh Kryesia e Shoqates me kete përberje :

Kryetar z. Rejmond Zeka

Nënkryetare. znj. Mimoza Nela

Sekretar z. Adriatik Shala-Tiki

Arkatar z. Reshat Kelmendi

Ndërsa për antarë të kryesisë zgjodhi :

z. Nevzat Bakraqi

z. Driton Çavdarbasha

znj. Liljana Kaliqani

znj. Teuta Zeka

z. Ilir Pishtani.

Duke ju falenderuar Kryesise se mëparshme për punën e shkëlqyer që kanë bërë për ti dhënë jetë kësaj shoqate, urojmë qe Kryesia e re të punojnë me përkushtim për mbarëvajtjen e mëtutjeshme të Shoqatës “Peja”-New York.

Njeherit bëjmë apel që edhe bashkëvendasit tjerë që jetojnë në New York dhe rrethinë t’i bashkangjiten Shoqatës që të jemi sa më afër njëri tjetrit dhe të jemi edhe më frytdhënës në punën tonë .

Me respekt, Shoqata “Peja”-New York .