Dr. Dritan Demiraj/

Në shumë raste më pyesin për pasionin e madh, studimin e përditshëm, përfundimin e katër programeve më të avancuara në këtë drejtim dhe botimet e shumta në fushën e gjeopolitikës.

Me shumë sinqeritet ju përgjigjem që një rol të veçantë në këtë drejtim përveç pasionit dhe mundësisë së pafundme për të studiuar këtu në Amerikë, e ka Prof. Dr. Pajtim Ribaj.

Të gjithë ne ushtarakët e FA të cilët kemi studiuar në Akademitë Ushtarake në të gjithë nivelet e studimit, kemi mësuar shumë nga leksionet dhe këshillat e tij të shumta.

Sigurisht si në çdo fushë tjetër, edhe në studimin e gjeopolitikës në Shqipëri ka njerëz të cilët dinë gjithçka, por unë nuk bëj pjesë tek kjo kategori, pasi vazhdoj të jem student i përjetshëm. Per rrjedhoje i shpreh mirenjohjen me te thelle Prof Ribajt qe me futi ne kete larmi ne te cilen nuk mund te dalesh me asnjehere prej saj.

Thene kjo nuk mund te le pa permendur edhe shume e shume ikona te gjeopolitikes amerikane Prof Angela Stent, Fiona Hill, Mark Galeotti, Malcolm, Nance, Rebekah Koffler, Jonathan Hillman, Elizabeth Economy, Elbridge Coldy, Seth Jones, Owen Sirrs, Bruce Bechtol, etc por ne te njejten kohe edhe ekspertet tane te shkelqyer si psh miqte e mi ambasadori Shaban Murati dhe Kreshnik Osmani nga Levizja Atdheu.

Pas pushtimit te paligjshem te Ukraines nga Rusia, por edhe nga konfliktet e tjera qe po vazhdojme dhe disa te reja te cilat priten te aktivizohen, me keqardhje mund te them se asnjehere me pare bota nuk ka qene kaq prane fillimit te nje Lufte te 3-te Boterore, per te cilen duhet te lutemi te gjithe qe te mos filloje pasi askush nuk do te dilte fitimtar.

Nga Frank Shkreli

Për të çuar deri në fund amanetin e tij për të mos harruar shkrimtarët e përjashtuar nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, gjatë viteve, unë jam munduar me një numër shkrimesh modeste (kush jam unë të shkruaj për Ernest Koliqin?) për veprimtarinë intelektuale, letrare e politike, por sidomos, për rolin historik dhe heroik kombëtar të Ernest Koliqit në përhapjen e shkollave shqip në Kosovë dhe anë e mbanë trojeve shqiptare nën ish-Jugosllavinë (1941-1944)- Frank Shkreli: Amaneti i Koliqit për Shkollën Shqipe | Gazeta Telegraf — Frank Shkreli: Amanetin e mban toka- gëzuar ditëlindjen Prof. Ernest Koliqi | Gazeta Telegraf

Për rolin me rëndësi kombëtare të Ernest Koliqit në përhapjen e gjuhës shqipe dhe kulturës shqiptare, anë e mbanë trojeve shqiptare, gjatë periudhës që ai ishte Ministër i Arsimit (1941-1944) kanë shkruar shumë bashkohas të tij.  Roli i tij kombëtar është i mirë dokumentuar. Ministria e Arsimit në Tiranë që ai kryesonte në atë kohë pat dërguar rreth 200 mësues e mësuese, inspektorë e drejtorë, të cilët mundën të hapnin një numër shkollash fillore, të mesme dhe gjimnaz në gjuhën shqipe dhe shpërndarje bursash për studentët shqiptarë nën drejtimin personal të Ernest Koliqit, anë e mbanë trojeve SHQIPTARE nën ish-Jugosllavi, në Kosovë, Tetovë, Dibër të Madhe, të krahinave bregdetare me Ulqinin e deri në Çamëri.

Duke u nisur nga besimi i tij siç ka shkruar më vonë Koliqi, me fjalën Shqiptar, ai nënkuptonte, “Njeriun bashkombtar të Shqipnisë së vjetër dhe të Kosovës, e për të qenë krejtsisht të qartë, edhe atë të Malit të Zi e të Maqedonisë. Thërrasim, “Arbresh”, vëllaznit fisnor të Italisë e të Greqisë e të Zarës; përdorim skajin Arbnuer – nga Arbri – tue përfshi në të, mbarë gjinden e gjakut tonë, dmth, Arbreshë e Shqiptarë bashkë”, sipas tij. 

Askush me mendje të shëndosh nuk mund të mohojë rolin e Ernest Koliqit – megjith pikëpamjet ideologjike komuniste, që për fat të keq, mbizotorojnë ende — në organizimin dhe drejtimin e tij të shkollave shqipe nga viti 1941 e deri në 1944 në Kosovë e mëtej. Nuk mund të mohohet as trashëgimia e tij në zhvillimet e mëtejshme historike dhe përparimet në fusha të ndryshme, jo vetëm në fushën e arsimit e të kulturës shqiptare anë e mbanë trojeve, por edhe në zhvillimet politike dhe ushtarake që çuan më në fund në çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës dhe në përmirësimin e dukshëm të drejtave të mohuara shqiptarëve gjatë dekadave.  Jam i besimit se shumë prej nesh që e kemi origjinën nga ato anë, po të mos ishte për rolin e Ernest Koliqit në përhapjen e mësimit të gjuhës shqipe dhe kulturës shqiptare – as shqip nuk do të flisnim sot, as nuk do ta konsideronim veten bashkombas– Frank Shkreli: Mirënjohje për mësuesit e shkollës së parë në gjuhën amtare shqipe në rrethin e Ulqinit | Gazeta Telegraf  Megjithë kontributet e tija të shumta Ernest Koliqi është luftuar dhe vazhdon të luftohet nga mendjet djallëzore majtiste-komuniste anti-shqiptare për bashkpunimin me regjimin e mbështetur nga fashizmi italian në Shqipëri. Kritikët maniakë modernë të indoktrinuar me ideologjinë komuniste mund të vazhdojnë të kritikojnë, të shajnë dhe të shpifin kundër veprës së Ernest Koliqit. Për fat të keq kështu u ka ndodhur dhe u ndodh në histori njerëzve të mëdhej si Koliqi, por për fatin e bardhë të Kombit, veprat dhe kontributi i Koliqit kanë lenë pas gjurmët të pashlyeshme dhe ndjenjat e thella që ruhen ndër brezat e shqiptarëve të Kosovës dhe të trevave tjera shqiptare nën ish-Jugosllavi. 

Tahir Zajmi i lindur në Gjakovë, (1897–1971) aktivist politik në Shqipëri në periudhën e mesluftërave botërore dhe njohës i mirë i kontributeve të Koliqit për hapjen e shkollave shqipe në Kosovë, ka shkruar (më 1963) se, “Fitim i madh për Kosovën ka qenë hapja dhe funksionimi i shkollave shqipe…të cilat me ritëm të shpejt dhe të pandalshëm i falin Kombit pionerë të ri që do të jenë garancia më e shëndosh dhe uzdaja e së ardhmes së atdheut.”  Duke shtuar se, “Merita kryesore e kësaj veprimtarie patriotike e qeverisë shqiptare, pa dyshim, i përket Ministrit të Arsimit të asaj kohe, Profesor Ernest Koliqit, i cili me vullnetin dhe me shpirtin prej nji idealisti nuk kurseu energjitë e tija as mjetet shtetnore që kishte në dispozicion…e sot për fatin e bardhë të Kombit është formuar atje një rini dinamike në çdo fushë të aktivitetit kombtar e shtetëror e cila po përgatitë dhe po forcohet për të lumnue fatin e vendit në të ardhmen”, ka shkruar Tahir Zaimi nga Gjakova, sa i përket kontributit të Ernest Koliqit për gjuhën dhe kulturën në Kosovë duke shtuar se ka shumë arsye që, “Ernest Koliqi zë një vend të naltë ndër zëmrat e dashamirëve të Kosovës e njëherit  edhe në historinë e përpjekjeve për naltësimin kulturor të saj”.

Ndërsa një bashkohas tjetër i Koliqit (Lok Limthi-lexo Tahir Kolgjini) në një shkrim me rastin e 60-vjetorit të lindjes së Koliqit, shprehet se, “Koliqi, me përpjekje të pa prera e pati fatin e bardhë për të zenë një vend të posaçëm midis atyre burrave të vlefshëm që ia dedikuan veten Kombit nepërmjet gjuhës. E përnjimend, shërbimi që i bëhet një kombi nepërmjet gjuhës është më kryesori. Gjuha është shpata. Gjuha është arma. Gjuha është zemra. Gjuha është shfaqja e gjallënisë, e ma në fund gjuha është vetë jeta dhe vet Kombi. Pa gjuhë s’ka Komb. Kush ka humbur gjuhën ka humbur vetveten. Është fikun përgjithmonë. Sot, veprat e Koliqit e kanë dhenë pemën e vet të shijshme dhe u flasin brezave, përsa të jetë jeta. Pra, i lumi ai për çka ka punuar. E të lumtë ata që kanë ndjekur këtë rrugë të mbarë. Pikërisht, për këtë arsye, “Zotënia i nji Kombi është ai që i shërben atij. Njerzit shkojnë e vinë, veprat e tyre qëndrojnë”, ka shkruar Tahir Kolgjini me pseudonimin Lok Limthi. 

Prandaj, për këto dhe shumë arsye të tjera edhe unë po i bashkohem thirrjes që bënë muajin e kaluar, me rastin e ditëlindjes së Koliqit, dy intelektualë të Kosovës, Ambasadori Flamur Gashi me një shkrim në gazetën Dielli të Vatrës —Ernest Koliqi – Dielli | The Sun (gazetadielli.com) dhe Ahmet Qeriqi, Drejtor i Radios Kosova e Lirë —Ernest Koliqi (1903 – 1975) atdhetari që hapi 200 shkolla shqipe në Kosovën e robëruar – Radio Kosova e Lirë (radiokosovaelire.com)

Flamur Gashi, Drejtor Menaxhues i Televizionit “A2 CNN” në Kosovë, gazetar dhe ish-diplomat me përvojë dhe një figurë e njohur në fushën e gazetarisë së shkruar dhe radio-televizive në Shqipëri, bën thirrje që, “Në çdo qytet të Dardanisë, Maqedonisë, në Preshevë, Medvegjë, Bujanoc, në Malit të Zi dhe kudo ku ka dhe jetojnë shqiptarë është meritore të ketë shkolla, rrugë, sheshe dhe shtatore me emrin e themeluesit dhe përhapësit të arsimimit kombëtar në këto anë. Si çdo datë të lindjes së tij, në mirënjohje të thellë kujtojmë atë që mundësoi hapjen e shkollave shqipe në Dardani dhe në trojet e tjera etnike shqiptare, të mbetura jashtë Shqipërisë së vitit 1912: Ministrin e Arsimit Ernest KOLIQI”, ka shkruar ndër të tjera Flamur Gashi. (Shkrimi i plotë mund të lexohet në këtë link: Ernest Koliqi – Dielli | The Sun (gazetadielli.com)

Ndërkaq, ditëlindjen e Ernest Koliqit, muajin që kaloi, e shënoi edhe Profesor Ahmet Qeriqi, Drejtor i Radios Kosova e Lirë, me shkrimin “Ernest Koliqi (1903 – 1975) atdhetari që hapi 200 shkolla shqipe në Kosovën e robëruar  —Ernest Koliqi (1903 – 1975) atdhetari që hapi 200 shkolla shqipe në Kosovën e robëruar – Radio Kosova e Lirë (radiokosovaelire.com) — Profesor Ahmet Qeriqi, Drejtor i Radios Kosova e Lirë. publicist, shkrimtar e përkthyes shkruan se, “Ernest Koliqi ka qenë njëri ndër personalitetet e njohura të letërsisë e kulturës shqiptare, në përgjithësi. Një kontribut të veçantë i ka dhënë arsimimit në Kosovë, në vitin 1941, kur forcat italo-shqiptare kishin depërtuar në vendin tonë dhe kishin dëbuar forcat ushtarake e policore të Mbretërinë famëkeqe jugosllave, e cila gjatë tërë kohës së sundimit nga viti 1913 e deri në vitin 1941 nuk kishte lejuar asnjë shkollë shqipe por as edhe një libër në gjuhën shqipe. Ata shqiptarë që mësonin ilegalisht gjuhën e tyre, ndiqeshin e dënoheshin nga regjimi deri më 20 vjet burg. Dërgimi në Kosovë i më shumë se 200 mësuesve, hapja për herë të parë e qindra shkollave shqipe në Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi, ishte dhurata më e madhe që mund t’i jepej një kombi të ndarë padrejtësisht dhe të persekutuar mizorisht vetëm për shkak të përkatësisë së tij kombëtare e fetare.  Pavarësisht se Koliqi i mbeti besnik Italisë, nuk mund të thuhet se ka qenë besnik i fashizmit, me faktin se ai gjatë asaj kohe ka ndihmuar, aq sa ka pasur mundësi edhe intelektualët shqiptarë, të cilët regjimi i trajtonte si armiq. Pas çlirimit nga Italia, Koliqi u anatemua si bashkëpunëtor i regjimit italo-shqiptar dhe vepra e tij nuk u vlerësua. Megjithatë, Koliqi me punën dhe veprën e tij, me kontributin që i ka dhënë letërsisë, kulturës, albanologjisë, sidomos hapjes së shkollave shqipe në Kosovë e më gjerë, është një kontribut madhor, që nuk e zbeh aspak përkatësia e tij partiake në një kohë të caktuar. Koliqi meriton ta ketë një përmendore në qendër të Prizrenit apo të Prishtinës”, është thirrja që bën Profesor Ahmet Qeriqi për një përmendore në nder dhe në kujtim të Ernest Koliqit për “dhuratën e tij më të madhe që mund t’i jepej një kombi…”.

Nuk e di nëse thirrja e dy intelektualve shqiptarë-dardanë do përfillet nga ndokush dhe si rrejdhim vepra e madhe e Koliqit të shkojë ashtu siç është deri tani, në harresë, si e shumë të tjerëve e dikush tjetër të marrë kredinë për kontributin e paçmueshëm të tij për hapjen e shkollave shqipe anë e mbanë trojeve shqiptare dikurë.  Por ka rëndësi vet-kënaqësia e Ernest Koliqit i cili ishte i vetdijshëm për suksesin e veprimtarisë së tij të viteve 1941-1944 dhe efektin afatgjatë në interes të Kombit.  Për këtë mund të lexoni një artikull të tij të gjatë titulluar, “Kroje të reja në Parnasin Shqiptar”, botuar në Revistën Shejzat (nr 1 Gusht, 1957), për të parë krenarinë dhe pasionin e tij të përzemërt për zhvillimet arsimore, gjuhësore e kulturore në Kosovë në vitet e 1950-ve e më vonë. Aty, Koliqi shkruan Mbi librin “Shkëndijat e para”, botuar në Prishtinë me 1956, një antologji, që i kishte renë atij në dorë, siç thotë papritmas, ndërsa shkruante:

“Kallzoj të drejtën që n’at libër gjeta nji balçëm ngushullimesh shperblyese. ‘Bane të mirën në dét se e gjën në krypë’, thotë nji fjalë e motshëme. E kjo lloj krype, kur gjindet papritmas, i jep shije të veçantë jetës. Të dytën herë, veç, këtë anthologji e lexova tue i ndrydhë trokllitjet e zëmrës dhe tue mprehë fuqinë gjikuese të mendjes. S’po mund të rrijë pa ua paraqitun lexuesave dashamirë të kësaj së përkohëshmeje këta shkrimtarë të rij që mugulluen në pjesën e Jugoslavisë ku shqipja àshtë gjuhë arntare. Ah, lumni e smirueme me qënë poet djaloshar!  Këtyne djelm ndjellamirë i buzqeshë prej s’largu Lavdija e majave të Parnasit edhe i joshë me iu ngjitun termal rrmoreve të thepisuna për me shijue në kaltheritë e heshtuna pranë qiellit, shugurimin e saj të hyjnueshëm e hyjnues. Këta i ngjiten malit të  Zànave, heshtija e të cilit vlon me gurgullime gurrash harmonioze, nga  ana e andejme, e na përpiqemi me i hypun n’anë të këndejshme por në kreshtën vetmitare, të ruejtun nga Ora e amshueme e Fisit, na pret e njàjta lavdi”.

Shihet qartë nga ky paragraf i një shkrimi më të gjatë të vitit 1957 se Ernest Koliqi – megjithë, “kreshtën vetmitare”, izolimin dhe përjashtimin zyrtar deri në ditët esotpme — ka shkuar në atë jetë i kënaqur për punën e tij me hapjen e shkollave shqipe anë e mbanë trojeve shqiptare në vitet 1941-1944. Dhe rrjedhimisht, i kënaqur dhe i shpërblyer me arritjet e “djelmve ndjellamirë”, poetë e shkrimtarë në Kosovë dhe më gjërë, të cilëve sot u buzqeshë prej s’largu, Lavdija e majave të Parnasit.  Duan e s’duan kritikët dhe kundërshtarët e tij fanatikë sot — edhe Ernest Koliqin e pret “Ora e amshueme e Fisit” me të njëjtat Lavdi të Majave të Parnasit – me ose pa përmendore të tij në Kosovë dhe trojet tjera shqiptare.  Megjithë këtë përshëndes zotërinjtë Ahmet Qeriqin dhe Flamur Gashin për nismën e tyre fisnike dhe patriotike, duke uruar që edhe intelektualë të tjerë të tregojnë ndershmëri intelektuale dhe patriotike e t’i bashkohen kësaj iniciative në Kosovë dhe anë e mbanë trojeve shqiptare.

Frank Shkreli 

            Ahmet Qeriqi: “Dërgimi në Kosovë i më shumë se 200 mësuesve, hapja  për herë të parë e qindra shkollave shqipe në Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi, ishte dhurata më e madhe që mund t i jepej një kombi të ndarë padrejtësisht dhe të persekutuar mizorisht vetëm për shkak të përkatësisë së tij kombëtare e fetare…Koliqi meriton ta ketë një përmendore në qendër të Prizrenit apo të Prishtinës”.

                             Autori me Ambasador Flamur Gashinnë Nju Jork, 2022: “Në çdo qytet të Dardanisë, Maqedonisë, në Preshevë, Medvegjë, Bujanoc, në Malit të Zi dhe kudo ku ka dhe jetojnë shqiptarë është meritore të ketë shkolla, rrugë, sheshe dhe shtatore me emrin e themeluesit dhe përhapësit të arsimimit kombëtar në këto anë… Ministrin e Arsimit Ernest KOLIQI”.

Nancy Kajo*/

Doja të nisja fjalimin duke falenderuar Federatën Vatra që më lejoi të flas përkrah Profesoreshës Dr. Ines Murzaku pasi ky promovim është i rëndësishëm për Universitetet në Amerikë, për të gjithë pjesëmarrësit dhe studentët shqiptarë. Unë jam Nancy Kajo. Jam 18 vjeçe dhe jam në vitin e parë të universitetit në “Seton Hall”. Une jam duke studiuar shkenca politike dhe studime katolike në rrugën për tu bërë avokate. Unë kam lindur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Prindërit e mi janë mbeshtetja më madhe për mua edhe arsyeja pse unë jam kaq e motivuar në studimet e mia. Sepse kanë sakrificuar çdo gjë për mua që unë të bëj, atë që ata s’patën mundësi ta bejnë. Fillimin e organizatës shqiptare të studentëve shqiptare në “Seton Hall” e lidhi me arsyen që të kesh gjak shqiptar është një nder për mua dhe të gjithë ne që e ndiejmë veten shqiptarë, është një mrekulli, është një krenari e jashtëzakonshme. Në shkollën e mesme, isha shumë e përfshirë në aktivitete dhe kur hyra në kolegj me trefishin e njerëzve, isha shumë skeptike nëse do të mund të lija një ndikim në grupin e studentëve. Ndoshta për shkak se unë jam shumë më e vogël se sa shumica e studentëve, ata nuk do të ishin të interesuar për atë që kisha për të thënëe. Por, megjithatë, brenda 2 javësh nga semestri im i parë i universitetit vura re që nuk kishte asnjë organizatë shqiptare. Më befasoi sepse Seton Hall është një nga universitetet më të vjetra në Amerikë, ku kanë studiuar shumë student shqiptarë dhe askush nuk kishte ndërhyrë për të krijuar diçka për popullin tonë. E mora si një shenjë që ta realizoja këtë ide vetë. Me ndihmën e madhe nga Dr. Ines Murzaku, une munda të bashkoja 30 studentë në misionin tim dhe u bëmë zyrtarisht një organizate në Janar të 2024. Unë mendoj që kjo të jetë shembull për të gjithë bashkmoshatarët e mi në mënyrë që kurrë mos ta harrojnë nga vijmë edhe mos të ndalojnë ëndrrat e tyre. Gjithçka qshtq e mundur. Siç jam unq kqtu sot, është një privilegj për mua edhe familjen time si shqiptare, që nuk e mendoja. Ështe koha që brezi i ardhshëm të shfrytëzojë çdo mundësi që kanë, të marrë përgjegjësinë, dhe të përpiqen të realizojnë atë që ata mendojnë se është e drejtë. Unë jam shumë e lumtur me rezultatin e këtij semestri pasi kemi arritur kaq shumë në kaq pak kohë. Një nga eventet më të rëndësishme në të ardhmen, do të jetë Festa e Flamurit, që në qoftë se do të realizohet, Emina Cunmulaj edhe Shoqata Ulqini na kanë lejuar neve edhe organizatat shqiptare në Amerikë, të bëhemi pjesë e misionit për të çuar 28 Nëntorin tek Shtëpia e Bardhë për herë të parë. Mendoj se kjo do të jetë një nga shenjat historike për popullin shqiptar. Jam shumë krenare që jam shqiptare. Faleminderit të gjithëve për mbështetjen.

*Kryetare e Shoqatës së Studentëve Shqiptarë në “Seton Hall” University.

Artan Nati/

Në peizazhin e gjerë të politikës, ku idealet përplasen dhe pushteti është qëllimi final, arti i manipulimit të masave është kthyer në një art të sofistikuar të kryer nga politikanët.

Është një lojë ku e vërteta shpesh bie në prapavijë, dhe linjat midis realitetit dhe trillimit mjegullohen në një tymnajë të errët propagande. Politika nuk është për ata që janë të ndershëm dhe racional, pasi politikanët përdorin një sërë taktikash, nga mashtrimi deri te paratë e pista, të gjitha këto në një përpjekje për të kontrolluar narrativën dhe për të lëkundur opinionin publik.

Pse liderët dhe politikanët tanë janë narcisistë? Mjerisht, kjo është natyra e bishës politike në Shqipëri. Në mungesë të rregullave të qarta demokratike është domosdoshmëri që të kesh tipare narcisiste për t’u ngjitur në majë të shkallëve qeveritare. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër për njerëzit e ndershëm dhe të aftë të mbijetojnë në politikën shqiptare, të paktën deri tani. Përveç kësaj, një tjetër pasojë fatkeqe në të jetuarit në këtë shekull është se shoqëritë tona në Ballkan, por edhe më gjerë kanë arritur të vlerësojnë dhe madje të idealizojnë narcisizmin. Fakti është se të qenit karizmatik, manipulues, dinak dhe mungesa e ndjeshmërisë janë në thelb kërkesat e tyre të punës, por për të qenë të drejtë dhe jo shumë gjykues, jam i sigurt se edhe politikanët kanë shumë tipare pozitive, por në kushtet e shoqërisë tonë ata nuk shkojnë shumë larg.

Narcisi ishte fëmija i Cephissus, perëndia greke e lumenjve dhe nimfës Liriope. Cephissus përdhunoi Liriope, dhe kështu lindi Narcisi. Liriope projekton te djali i saj një përzierje dhimbjeje dhe dashurie. Prandaj ai rritet pa qenë në gjendje konceptualisht të përjetojë dashurinë pa dhimbje. Kur Narcisi më në fund beson se gjen dashurinë, ai e bën këtë duke vështruar në një lumë, një simbol i babait të tij grabitqar dhe përfundimisht bie në dashuri me një reflektim në një pellg uji, tragjikisht duke mos kuptuar ngjashmërinë e tij dhe i mahnitur prej tij, ai filloi rrihte gjoksin e tij në agoni dhe dëshpërim për t’u mbajtur larg kësaj d

ashurie të reflektuar duke shkaktuar vdekjen e tij dhe në vend të tij mbiu një lule që mbante emrin e tij. Çrregullimi i personalitetit narcisist, shpesh i referuar si “narcisizëm”, është një gjendje komplekse e shëndetit mendor dhe kurrë një zgjedhje personale. Ka shumë arsye pse një narcisist luan viktimën dhe lloji i narcisizmit me të cilin ata jetojnë mund të jetë i ndryshëm.

Tragjedia e Narcisit nuk është një fenomen i ri për shoqërinë shqiptare. Në fakt ne si komb kemi kaluar një tragjedi me pasoja që i vuajmë edhe sot. Komunizmi ynë i importuar nga sllavo-komunistët gjeti zbatim te narcisistët komunistë dhe më keq akoma te narcisisti malinj Enver Hoxha. Enver Hoxha si prototip i narcisistit malinj kishte një lloj çrregullimi të personalitetit në të cilin tiparet narcisiste përzihen me sjelljen antisociale, shpesh duke përfshirë agresionin dhe sadizmin. Narcistët tipik si Hoxha priren të kenë një ndjenjë të fryrë të rëndësisë së vetvetes dhe janë të preokupuar me fantazitë e fuqisë, suksesit ose bukurisë. Ashtu si Narcisi, Hoxha u rrit pa dashuri nga babai, të cilin kurrë nuk e përmend në kujtimet e tij dhe si pasojë ra në dashuri me veten, pushtetin dhe me fantazitë e tij, duke shkatërruar jetën e shumë intelektualëve, shtresës së pasur dhe përvojës parlamentare të shtetit shqiptar. Dhe pikërisht rënia në dashuri me vetveten dhe idealet komuniste solli shkatërrimin e sistemit komunist dhe jetës së shumë familjeve dhe pas këtij shkatërrimi mbiu lulja e demokracisë ashtu si mbiu lulja e Narcisit mbas vetëvrasjes së tij. Dhe lindi demokracia, por duhet thënë se kombi ynë, ashtu si Narcisi, ishte rritur pa dashuri dhe ishte në dhimbje të thellë si pasojë e komunizmit dhe si pasojë kjo dhimbje solli pasoja vetëshkatërruese, duke zgjedhur në krye të shtetit, të partive dhe institucioneve të vendit narcisistë të tjerë, jo aq të rrezikshëm si të komunizmit, por mjaft të dëmshëm që të shkaktonin në vend tragjedira si ajo e 97-tës dhe më tej vrasjet e 21 Janarit si dhe dhunën e madhe në vend, si edhe vjedhjen e korrupsionin masiv në vend dhe kjo si një formë e hapur narcisismi, për të grumbulluar pushtet, para dhe lavdi për vete, duke rënë në dashuri me veten në kurriz të varfërimit të njerëzve të thjeshtë. Kjo formë udhëheqje solli në krye të të gjithë institucioneve të vendit narcisistë dhe sociopath duke pasuar dhe me një klasë oligarkike dhe kriminale me tipare të theksuara narcisiste. Ata e shohin botën të ndarë në të fuqishmit dhe të pafuqishmit, ose të dhunuarit dhe abuzuesit. Dhe ata kurrë nuk duan të ndihen të pafuqishëm ose të keqtrajtuar përsëri. Ata duan fuqinë që kishin prindërit e tyre, por edhe më shumë. Sa më shumë që të jetë e mundur.

Mediat, që dikur shiheshin si roje të demokracisë, shpesh e gjejnë veten të ngatërruar në këtë rrjetë manipulimi. Politikanët, si kukullat, paguajnë mediat për të përhapur propagandën e tyre, duke i kthyer ata në shërbëtorë që shpërndajnë narrativa të krijuara me kujdes.

Burimet dikur të besueshme të informacionit përforcjnë mesazhet e atyre që janë në pushtet, ndërsa mbytin zërat kundërshtarë. Në këtë simfoni të orkestruar, e vërteta bëhet e pakapshme dhe qytetarët lihen të lundrojnë në një det dezinformatash. Mediat në Shqipëri nuk thirren me emrat e tyre, por me emrat e kryetarëve të partive që financojnë ato.

Duhet thënë se qeveritë janë një e këqe e domosdoshme në shoqëri, ne kemi nevojë që ato të vendosin rregulla dhe rend, por ato gjithashtu bëjnë dëm për mendimin tim. Duket sikur në Shqipëri si në kohën e komunizmit, por edhe në këto 34 vite demokraci vendi ynë është drejtuar nga narcisistët. Gjithashtu në botën perëndimore, në dekadën e fundit apo më shumë, ne kemi parë gjithnjë e më shumë tipare të narcisizmit në politikë. Mendoj se koha do të na tregojë se si toleranca dhe pranimi i narcisizmit nga shoqëria jonë moderne do të formësojë botën tonë.

Të gjithë kemi pak narcizizëm, duke menduar se jemi më interesantë se sa jemi në të vërtetë. A janë shumica e politikanëve në nivelin më të lartë të spektrit të narcizmit? Ndoshta më i lartë në krahasim me profesionet e tjera. Mendoj se çelësi është t’i mbajmë përgjegjës zyrtarët tanë të zgjedhur dhe të flasim për mënyrën sesi narcisizmi mbizotëron në politikë dhe se si kjo ndikon të gjithë ne. Historia na ka treguar herë pas here se ka rreziqe që lidhen me vënien në pushtet të njerëzve me tipare të larta të narcisizmit malinj dhe patologjik. Ne duhet të mësojmë nga kjo dhe të jemi shumë të ndërgjegjshëm se kush na përfaqëson në qeveri; ne nuk duam të përsëriten mizoritë e shkaktuara nga liderët me narcisizëm malinj dhe patologjik.