Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Të ndalohen edhe me dhunë protestat?!

by

Pse, masakrimi i Kumes, i ligjshëm ishte?/!
Nga Gani QARRI/
Torturimi i paradoditshëm dhe masakrimi deri në vdekje i Kudret Kumes (Ilia Karelit) në qelitë e burgut grek të Nigritas, të cilit në mënyrën më makabre iu nxor edhe zemra nga trupi i sakatuar, shkaktoi indinjatë dhe zemërim të thellë jo vetëm tek bashkëkombësit e Kudretit në burgjet greke, por edhe tek të gjithë shqiptarët kudo që ata ndodhen.
Pas kësaj ngjarje të rëndë dhe trishtuese, me të drejtë të rinjtë e vendit u ndjenë të indinjuar deri në revolt nga hakmarrja e ulët institucionale greke edhe për faktin se vrasja e gardianit të burgut nga Iliri ,ndodhi në rastësi dhe gjendje afekti.
Ajo erdhi nga një zënkë spontane ndërmjet Kumes dhe gardianit, të cilit Kume më parë i kishte dhënë një shumë të madhe parash si shpërblim,në mënyrë që atij, ti mundësohej takimi me të ëmën, gjë të cilën edhe pse gardiani grek kishte marrë parat, nuk e realizoi apo edhe parandaloi vet drejtpërdrejt me ndërhyrjen e tij.
Ndaj,konflikti ndërmjet tyre,nuk erdhi në mënyrë të organizuar, por ishte spontan dhe pasoj e mosmbajtjes së premtimit nga ana e gardianit grek edhe pse ai kishte marr ryshfetin e kërkuar. Pra,ky nuk ishte sulm i parapërgatitur as paramendim për mbytjen e tij.
Në anën tjetër, shteti grek, bëri një “vrasje institucionale”, ku autorët e krimit ishin vet zyrtarët e burgut të Nigritës,përfshi edhe drejtorin të cilët shihen në të gjitha filmimet e bëra publike deri më tani.
Të revoltuar nga kjo ngjarje makabre e cila nuk është e para as e vetmja ndaj migrantëve shqiptar në Greqi, ku shqiptarët trajtohen më keq se në cilindo vend tjetër kudo qoftë ai, disa qindra të rinj me flamuj kombëtar në duar, me të drejtë u hodhën në protestë.
Ata sipas rregullit, së pari kënduan Himnin Kombëtar,për të grisur nga indinjata dhe më pastaj vënë edhe zjarrin, një flamuri të shovinistëve grek.
Protestuesit u përpoqën të shprehnin revoltën e tyre edhe para ambasadës greke në Tiranë, ku donin të paraqitnin pezmin dhe bënin të ditur indinjatën e tyre të thellë, ndaj masakrimit makabër të Kudret Kumes,(Ilia Karelit) nga zyrtarët grek, në qelit e zymta të burgut në Nigrita të Greqisë.
Por,forcat speciale të policisë, megjithëse protestuesit me asgjë nuk e merituan një trajtim aq brutal, ato nga ana e tyre, sado që për koincidencë mbanin edhe emrin “Shqiponja” u vërsulën pa mëshirë ndaj shqiptarëve, sikur të ishin sigurimsa grek në mes të Athinës dhe nën urdhëratë direkte të komandës së gjeneral Janullatosit, të cilët jo vetëm fyen por edhe goditën sa mundën faj e pa faj me shkopinj gome, ngrehën zvarrë dhe burgosën një numër të konsideruar protestuesish, duke e quajtur edhe protestën “Grumbullim të paligjshëm”
Pse, masakrimi i Kumes, i ligjshëm ishte ?!

Megjithatë,mese 26 protestues u morën në pyetje nga policia, dhjetëra të tjerë u rrahën e lënduan, dhe për çudi pak zëra u dëgjuan të mbronin protestuesit e pafajshëm. Madje,një pjesë e mirë e tyre u trajtuan edhe në spital nga goditjet policore, ani-pse ata nuk bënë asgjë më tepër sesa një veprim simbolik i cili nuk kishte asnjë të keqe, përveç një porosie të shenjt për mbrojtjen e jetës së njeriut-si vlerë universale dhe civilizuese e mbarë njerëzimit.
Por pasi që vrasësit na qenkan grek, u dashka edhe me dhunë të ndalohen protestat?!….
Gani Qarri
14 Prill 2014

TË HIQET TERRI NGA REFORMA ADMINISTRATIVE TERRITORIALE

by

Opinion Nga Ramiz LUSHAJ/
1.Cilësori “terrovinë” do i shkonte ma për shtat “Reformës Administrativës Territoriale të Shqipërisë”, e cila po kryhet disi nëpër labirinthe të politikës, larg traditës etno-historike e administrative, jashtë syve të publikut, po veprohet ndryshe nga disa shtete fqinjë, po ecën me kushtëzime (ndër)kombëtare e partiake.
Ndarja e Shqipërisë së vogël gjeografikisht në gjashtë rajone të mëdha do të sillte copëzime të panevojshme apo të parakoshme të territorit të saj, të cilat mund t’i shembullojmë me “principatat mesjetare” apo ndarjes në “kantone” moderne. Në koft se i hulmojmë politikë kisha me thanë se kemi të bajmë me jetësime të refleksioneve, të ideve të liderit të sotëm të PS të trajtuara në një botim të tij (me bashkautor) të vitit 1991. Kjo është një çështje që s’do i rikthehem në detaje, pasi kam shkruar dikur në shtyp, në vitet ’90.
Gjithësesi, me çka shoh në një hartë pune të publikueme në media të elektronikës e letrës në mars 2014, kisha me thanë se ndarjet (prerjet) administrative horizontale të rajoneve të Shkodrës në veri dhe të kaonëve në jug të Shqipërisë Londineze, pa u thellutë në histori të derisotme të pas Shpalljes së Pavarësisë (1912), janë si “gurë kilometrikë” të ëndrrës vorio-epiriote (grekëve) dhe sllavëve (serbëve e malazezëve). Në këto dy ekstreme të rajoneve në ndarjen administrative territoriale nuk duhet të ketë vetëm prerje horizontale, por edhe prerje vertikale, sikurse shfaqet tendenca me “Rajonin ELKO”.
Tue u pjekë demokracia shqiptare nga kushtet e rrethanat e kohës dhe nga shpirti ynë iliro-arbnor ndoshta ka me arritë dikur një ditë jo e mirë që këto rajone të kenë të drejtë kushtetuese referendumin e t’na djegin zemrën duke iu bashkue ndonjë shteti tjetër të afërt. Sot për sot në “Rajonin e Kaonëve” grekët kanë “ardhë” (fut kthetrat) në Gjirokastër e Këlcyrë me varreza greke e po kërkojnë kishë në Përmet, etj. Në “Rajonin e Shkodrës” në vitet 1912-1913 mbretëria e Malit të Zi dhe ajo e Serbisë ngatërroheshin ndërveti për Prizrenin e kufinin për gjatë rrjedhës së Drinit. Këto nuk janë gjana të pandigjueme, as nuk duhet të kemi bindje të tepruar se nuk do të ndodhin asgja në të ardhmen, asnjë përpjekje e tillë shovene nga fqinjët.
Aty në hartë shenjohet edhe “Rajoni i Arbrit”, që përfshin qarkun e Dibrës e të Durrësit, një pjesë të qarkut të Tiranës e rrethin e Kurbinit, ndërkohë që e përjashton Mirditën etj., e cila hynë në “Rajoni Shkodër”. Kjo nuk përkon me historinë shqiptare të Mesjetës. Principata e Arbrit, përndryshe – shteti i Arbrit 800 vjeçar, i kishte rrënjët e degët edhe në Mirditë, bile nuk mund të kuptohet plotërisht pa këtë krahinë etno-historike, pa Mirditën e Madhe.
2.
Terrovina me Reformen Administrative Territoriale bahet jo pak e pakuptimtë politikisht kur kemi parasysh faktin se Shqipëria Londineze e Tiranës zyrtare po e zvoglon numrin e bashkive (komunave), ndërkohë që Mali i Zi me kryeqytet Podgoricën, tokë etnike shqiptare, e Kosova Euro-Atlantike po e shtojnë numrin e komunave të tyre (!)
Mali i Zi në dy-tre vitet e fundit ka formue disa komuna të reja: Nga komuna e Beranës e shkëputi Petnjicen me shumicë boshnjake. E copëzoi Plavë-Gucinë shqiptare në dy komuna – në atë të Plavës e të Gucisë. Tani po ecën edhe drejt ndarjes të Plavës edhe në dy komuna të tjera: Murina e Brezovica. Pritet që komuna urbane e Tuzit të shpallet komunë më vete, me status të plotë komunar (Gjukanoviçi pritet ta publikoj “lajmin” këto ditë të paskthimit nga Amerika). Edhe komuna urbane e Zetës do të kthehet së shpejti në komunë të pavarur.
Kosova, vitet e fundit ka shtuar të paktën shtatë komuna të reja duke e çuar numrin e tyre në 37 komuna. Pritet shtimi me komuna të tjera të reja.
Shqipëria Londineze, sipas projektit të publikuar e të pa miratuar përfundimisht, e ka në plan të krijojnë 89 bashki në të gjithë territorin e saj. Pra, po ecën drejt uljes të numrit të tyre të derisotëm.
Shqipëria e ka relievin e saj gjeo-fizik ballkanik pothuaj të njëjtë me të dy shtetet fqinjë, Kosovën e Malin e Zi, ndërsa sipërfaqen territoriale mbi dy herë ma të madhe se këto dy shtete. Popullsia e Shqipërisë (sipas të dhanave të CIA-s, 2014) është mbi 1.1 milionë banorë më shumë se Kosova (1.9 milionë) dhe mbi 2.3 milionë banorë ma shumë se Mali i Zi (650 mijë).
Pra, këta tregues kërkojnë që Shqipëria në Reformën Adminitrative Territoriale të mos ketë terr’, Përkundrazi: të ecet me tepër kujdes, me konsensus politik, me mendim popull, me maturi demokratike e etno-historike, etj.
3.
Në krahasim me shtetin tjetër fqinjë, Maqedoninë me 25.713 km2 e 2.1 milionë banorë (sipas CIA-s, Libri i Fakteve, 2014) shihet se Shqipëria me 28.748 km2 e rreth 3.1 milionë banorë ka vetëm 18 komuna (bashki) ma shumë.
Në koft se përllogaritim disa tregues krahasimor si popullsia (Shqipëria po i jep randësi të tepërt këtij treguesi) etj., del se zvogëlimi i numrit të bashkive e komunave po kthehet qëllim në vetëvete nga mazhoranca qeverisëse. Aq ma keq, ma randë, i pafalshëm, pasi kjo është strategji politike elektorale, që nuk parasheh interesat e popullit po planifikon vota për zgjedhjet e pushtetit vendor të vitit 2015.

4.
Prapë rreth territ të Reformës Administrative Territoriale një tjetër krahasim i Shqipërisë më Malin e Zi fqinjë.
Në ndarjen e pritshme territoriale të Shqipërisë Londineze, sipas gjasave aktuale, nuk ka asnjë komunë të madhe si Nikshiqi malazez me 2.065 km2 dhe asnjë komunë të vogël si Tivati me 46 km2 .
Shqipëria e ligjëron se nuk do të ketë asnjë bashki me më pak se 10 mijë banorë, ndërsa Mali i Zi i ka disa të tilla, gati një e treta e komunave të këtij shteti të vogël ballkanik si komuna Savnik me mbi 2 mijë banorë, Pluzhime me mbi 3 mijë, Zhabljak me rreth 4 mijë, Andrijevica me mbi 5 mijë, Petnjica me rreth 6 mijë, Herceg Novi me mbi 8 mijë, Mojkovci me 9 mijë banorë.
Në Shqipëri, kësaj dukurie pa cen e cak, duket se i përnget historia e ndërtimit të hekurudhës Shën Petërsburg-Moskë sipas asaj historisë të “gishtit tregues të Carit”, pasi specialistë e zyrtarë e deri tek Komisioni Parlamentar (vetëm pozitar, gjysmak, hakrrimtar) po punojnë me hapa e harta sipas “menysë politike” të bashkëkryetarëve të mazhorancës, në dy kulme të pushtetit ekzekutiv e legjislativ.
Si përfundim duhet aksiomue se vërtetë mazhoranca ka sot 85 vota për të vendos si shumicë e cilësuar në Kuvendin e Shqipërisë, po i duhet kujtuar se nuk është as 11 prillin e as në 16 tetorin 1985, por në mijëvjeçarin e tretë, me dekadën e tretë të demokracisë postkomuniste, një vend antar i NATO-s e në udhën drejt Bashkimit Europian.
Kjo Reformë Administrative Territoriale e terrtë po kryhet me dy kushte të pashmangshme: Kushti i parë: të kryhet para zgjedhjeve elektorale për Pushtetin Vendor më 2015. Kushti i dytë: ndikon në marrjen apo dhanien e Statusit Kandidat për në BE në qershorin e sivjetëm kur të piqen qershitë apo, ndryshe: kur të piqet rrushi i fabules të dhelprës. Tashti po del në skenë edhe një kushtëzim kërcenues tjetër ndaj opozitës: Do ta bëjmë “Reformën” edhe pa Opozitën. Dhe kjo ka tri përgjigje: Protesta në sheshe e rrugët e Shqipërisë Londineze. E dyta: mos pjesmarrje e Opozitës në Zgjedhjet Vendore të vitit 2015. E pashmangshmërisht, e treta, (Vet)Rënia e Qeverisë, e ndoshta, pse jo: ecje drejt zgjedhjeve të parakohshme.

Hajdutët që vijnë dhe horrat që shkojnë

by

Nga Aurel Dasareti,USA*/
Privatizimi i pakontrolluar në trojet shqiptare, ka krijuar një oligarki dhe jo një demokraci, çoi në një shoqëri të karakterizuar nga korrupsioni dhe abuzim të pushtetit./
Heronjtë ose kriminelët? /
Është bërë vështirë për të dalluar të liqtë nga heronjtë në internet. Në filmat e vjetër kauboj ka qenë e lehtë për të parë se kush ishin njerëzit e mirë dhe cilët ishin të këqijtë. Ata me kapele të bardha ishin heronj, ata me të zezë ishin të liq. Por në internet të gjitha kapelat janë të përhimët. Sidomos të politikanëve. Njerëz të cilët me dekada e shohin veten mbi ligjin. Për shkak se ata e shihnin veten si të jashtëzakonshëm.
Partitë duheshe të jenë të shqetësuara për zbatimin e politikës, në vend se t`i denigrojnë kundërshtarët politikë. U mungon atdhedashuria, përgjegjësia dhe dija.
Pse votuesit i pranojnë udhëheqësit e këqij?
Ka politikanë të mirë dhe të këqij. Cila mund të jetë arsyeja që votuesit t`i pranojnë të këqijtë?
Hulumtimet tregojnë pse politikanët e këqij mbijetojnë. Ka politikanë të këqij, ata që nuk lexojnë dokumentet në mënyrë të kujdesshme, të cilët pozitën si i zgjedhur nga popullata e marrin me qetësi, jo me seriozitet, dhe të cilët, në qoftë se lind mundësia, marrin më shumë kompensim se sa lejojnë rregullat. Shumica prej tyre bëhen politikanë në radhë të parë për të pasuruar veten e tyre.
Ne e dimë se në disa vende politikanët kanë marrë (në mënyrë të paligjshme) turre me mallra të ngrira dhe rimbursime mbretërore të shpenzimeve. Udhëheqësit e zgjedhur (votuar), përmes grabitjes dinake të atdheut të tyre, kanë ndërtuar llogari të yndyrshme bankare në vende të ashtuquajtura “parajsat e taksave”. Njeriu nuk ka nevojë të shkojë në Afrikë për të gjetur shembuj. Historia shqiptare e këtyre 25 viteve “demokratike” mjafton.
Asnjë garanci kundër politikanëve të këqij
Për fat të keq demokracia nuk është një garanci se sundimtarët e këqij do të shqelmohen nga pushteti që posedojnë. Për votuesit është e vështirë të dinë nëse një kandidat i provuar është i “mirë” ose “i keq.” Sundimtarët aktual fshehin aktivitetet si hije, respektivisht si një hapësirë e errët a me fare pak dritë pas një trupi, i cili nuk lë të kalojnë nëpër të rrezet e diellit ose të një burimi.
Sistemi zgjedhor mund të bëjë të vështirë për të përjashtuar lehtë individ të politikës. Ne duheshe të shpresojmë që udhëheqja e partisë përkatëse mban rendin në radhët e veta, të zbulojnë dhe largojnë maskarenjtë, por problemi qëndron aty se veçanërisht ky lloj profesioni është stërmbushur me “Rrotë k…” dhe bash udhëheqësit partiak shqipfolës janë maskarenjtë më të mëdhenj.
Përgjegjësitë e paqarta janë gjithashtu një problem shumës serioz. Është e vështirë për të vënë përgjegjësinë në fajtorin kryesor për rezultatet e dobëta ose pisllëqet në një sistem ku – “të gjithë” kanë përgjegjësi. Në raste rezultatesh pozitive secili lavdëron veten, në raste negative secili fshihet pas secilit.
Kush janë me të vërtetë përgjegjës për sendet e këqija që ndodhin brenda dhe jashtë murit të arbrit? Shumë studime tregojnë se në raste të lehta votuesit falin shpejt kur përgjegjësia është e qartë, ose harrojnë shpejt. Gjashtë muaj pas zbulimeve, popullariteti arrin në nivele normale.
Votuesit e pavarur kanë më pak tolerancë për paaftësitë e politikanëve
Ne shohim se politikanët e korruptuar rizgjidhen edhe kur votuesit nuk kanë harruar dobësitë apo pisllëqet e tyre. Nëse zgjedhësit (votuesit) janë simpatizues fanatik të një partie ose politikani dhe nëse kontradiktat politike ndërmjet partive antikombëtare janë të forta, atëherë shumica e votuesve llogarisin se është në interesin e tyre (privat) për rizgjedhjen e sundimtarit të paaftë ose të korruptuar, sepse kjo e pengon “armikun” për të marrë pozitën.
Pushtet-mbajtësit janë më të pasigurt, kur kontradiktat janë të vogla. Kështu që, është një lajm i mirë kur te votuesit vërejmë dallime të reduktuara politike dhe më pak besnikëri partiake.
Zgjedhësit e rëndomtë (normal) kanë më pak tolerancë ndaj paaftësisë, përtacisë dhe korrupsionit në mesin e udhëheqësve të saj. Disa studime kanë treguar se demokracitë e fragmentuara etnikisht dhe nga pikëpamja gjuhësore kanë më shumë korrupsion politik, rritje më të ngadalshme ekonomike dhe jetëgjatësinë më të shkurtër të jetës.
Por politikanët e korruptuar rizgjidhen edhe në vendet me kontradikta të vogla. Italia, Greqia janë shembuj të mirë. Çka e shkakton këtë?
Një botë me politikanë të mirë dhe të këqij
Supozoni se ne jetojmë në një botë me politikanët e të dyja llojeve, të mirët dhe të këqijtë. Të këqijtë duan për të pasuruar veten e tyre – dhe ata janë të interesuar për rizgjedhje. Një pushtetar i keq ka mund të zgjedhë për të absorbuar sa më shumë pasuri joligjore gjatë periudhës aktuale, ose për të shtuar diçka me shpresën për tu rizgjedhur. Votuesit mund të tregojnë tolerancë zero ndaj korrupsionit – ose mund të jenë të kënaqur me hedhjen e atyre nga pushteti nëse korrupsioni bëhet shumë i madh.
Të shkarkohen politikanët e këqij
Shkarkimi nga posti i pushtetarëve të këqij në udhëkryqin e parë është një zgjedhje e përsosur. Mbajtja në pushtet e njerëzve të mbrapshtë që e ruajnë qetësinë në shpresën për të qenë i ri-zgjedhur, për votuesit do të thotë të përqendrohen në stimuj. Politikanët e këqij duhet të inkurajohen që të veprojnë në një mënyrë më pak të turpshme. Votuesit duhet tu japin prioritet stimujve dhe përzgjedhjeve. Zgjedhja e përkryer shkatërron motivet e politikanit të keq për të treguar ndonjë mirësjellje.
Në qoftë se votuesit i japin prioritet seleksionimit, atëherë toleranca e tyre ndaj sundimtarëve të këqij është zero. Kur votuesit janë të padurueshëm dhe klasa politike ka një përqindje të vogël politikanësh të këqij, votuesit dalin fitues nëse shkarkojnë nga detyra të korruptuarit – sa më shpejt pas zbulimit të tyre.
Nëse u jepet prioritet (përparësi) stimujve atëherë votuesit do të rivendosin krerët e këqij – me kusht se ata janë mesatarisht të korruptuar. Zgjidhen më të mirët prej më të këqijve pra. Kjo u jep votuesve më tepër mirëqenie në qoftë se ka një përqindje të lartë kandidatësh të korruptuar, dhe votuesit do të shohin rezultate të shpejta.
Ndodhën shpesh që votuesit zgjedhin (punësojnë) një politikan i cili është i korruptuar aq sa ai i mëparshmi, kjo sa për të shkarkuar pushtetarët aktual. Hajdutët vijnë – horrat shkojnë. Më i miri bëhet armiku i së mirës. Problemet mbeten, vetëm që njerëzit ndryshojnë.
Por, derisa ekzistojnë ëndrrat, ka shpresë, me kusht që të zgjohemi menjëherë. Pse të frikohemi nga karkalec, ne gjithsesi do të vdesim një ditë?! Fundi-fundit do të jenë tradhtarët-hajdutët që do të përjetojnë një rrahje, jo ne. Ne nuk duam të rrëmbejmë por edhe nuk lejojmë të na rrëmbejnë. Fati i një grupi njerëzish nuk mund të ndërtohet në tragjedinë e grupit tjetër.
Jeta ime ka qenë një ëndërr me shumë ngritje dhe disa ulje. Personalisht, unë nuk do të devijojë nga rruga për të sakrifikuar të mirët, ndërsa armiqtë e Shqipërisë natyrale dhe liderët e korruptuar në politikë, polici dhe ligjësi jetojnë më tej.
Buburrecat, që paguhen për të qeverisur shtetin dhe për të avancuar çështjen kombëtare në të gjitha aspektet, janë vetë shpërdorues të detyrës zyrtare; të zhytur në tradhti, korrupsion, pjesëmarrës në ndërmarrje të përbashkët kriminale. Dhe, çdo natë do të lutesha për shpirtin e tyre sikur ta dija se këta horra do të goditeshin nga një sulm në zemër (infarkt kardiak) ose diçka të ngjashme.
*Ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Ali Ahmeti dhe “Toka e Premtuar” e shqiptarëve në Maqedoni

by

Nga Dukagjin HATA/

Zhvillimet politike në Maqedoni, një ditë para zgjedhjeve presidenciale dhe pak kohë para atyre parlamentare, po nxjerrin gjithnjë e më në pah një ridemensionim të faktorit shqiptar, me anë të BDI-së dhe liderit të saj, zotit Ali Ahmeti.
Lëvizja e Ahmetit për legjitimimin e dy shumicave shtetformuese në Maqedoni, me anë të formulës së presidentit konsenual, është një ide e mirëfilltë politike, e bërë në kohën e duhur.
Pas shqiptimit të fortë të kësaj kërkese, lypsej që faktori politik dhe jo politik shqiptar të ishte në unison, çfarë do ta detyronte pjesën fanatike të Shkupit zyrtar të reagonte politikisht dhe jo me kryeneçësinë e tij të papërpëligjur. Por, për fat të keq, kjo nuk ka ndodhur.
Inercia e vjetër e mllefeve të vogla, hatërmbetjeve dhe etjes për karrige, janë shfaqur rishtas, duke bërë që faktori politik dhe jo politik shqiptar në Maqedoni të ndahet më dysh.
Megjithë këtë, tentativa serioze e BDI-së dhe liderit Ahmeti mbetet një ogur i mbarë për botën shqiptare në Maqedoni. Pas kësaj, në kandarin e të drejtës së një shteti të ngritur mbi artifice dhe konjuktura të rastit, shqiptarët s’mund të jenë më të humburit e përjetshëm.
Lëvizja politike e Ahmetit është një hap i ri në agjendën kombëtare të shqiptarëve, për t’u riformatuar e ridimensionuar si faktor kryesor shtetformues në Maqedoni.
Lideri i BDI-së z. Ahmeti ka argmentuar dhe lobuar politikisht me vendosmëri dhe pa u lëkundur për asnjë çast, se ideja që kreu i shtetit të zgjidhet nga vullneti i dalë nga dy shumica është ide fisnike, më se njerëzore, pasi dy shumica që kanë legjitimitet bëjnë zgjidhjen më të mirë, sepse ne të gjithë jemi dëshmitarë që për 20 vite me radhë është kontestuar gjithmonë për qëllime politike, për qëllime të paarsyeshme, dhe kjo duhet të merr fund. Ne bëjmë ofertë shumë të sinqertë, legale dhe përparimtare, të ulemi të bisedojmë, të diskutojmë, të gjejmë zgjidhje. Ne ua bëjmë me dije që të gjithëve, se do punojmë deri në realizimin e plotë të kësaj platforme që kemi vendosur për zgjidhje dhe nuk do bëjmë asnjë hap pas, sepse vlerësojmë dhe jemi të bindur që çdo zgjidhje konsensuale është zgjidhje përparimtare, shumë më demokratike, më me vlerë që afron dhe bashkon qytetarët.
Zoti Ali Ahmeti ka më se dy dekada që projekton ide dhe lëviz në mënyrë të matur, por me këmbëngulje dhe siguri për të ardhmen e shqiptarëve në Maqedoni, në një Maqedoni pa komplekse historike dhe paranoja, ku shqiptarët të kenë atë peshë dhe rol që iu takon, si pjesë kryesore shtetformuese. Ai është njeriu që ka staturën dhe dinjitetin e duhur, jo vetëm politik por dhe njerëzor, jo vetëm për shkak të kontributeve atdhetare por dhe sociale, për të mbajtur peshën e një aksioni të tillë kombëtar.
Vërtet shqiptarët në Maqedoni përballen me një problematikë të ngjeshur, që lidhet me gjuhën, shkollimin, një soj diskriminimi të shqiptarëve në shkolla e vendet e punës, dhunën ndaj të rinjve dhe grupeve të tjera shoqërore, kontrollin dhe shantazhimin policor të shqiptarëve vetëm për shkak të etnitetit etj. Por gjatë këtyre dy dekadave e sidomos këtë dekadën e fundit, pas inicimit të Marrëveshjes së Ohrit, është bërë shumë në përafrimin e standardeve integruese të shqiptarëve në Maqedoni, për kthimin e identitetit dhe simboleve kombëtare, e meritë kryesore për këtë kurs të pakthyeshëm ka sigurisht dhe lideri i BDI-së e njëri nga protagonistët më aktivë të çështjes shqiptare në Ballkan, zoti Ali Ahmeti.
Pasi ka fituar të gjitha betejat ushtarake, Ahmeti ka hyrë në politikë me ide të qarta dhe vizionare, ku misioni i pambaruar i çështjes kombëtare ka qenë dhe mbetet kryedeviza e tij.
Megjithëse Maqedonia e ka humbur me kohë argumentin e delirit historik dhe aktual, për shkak se, përveç të tjerave, siç parasheh ish kryeministri maqedonas Lubco Georgievski, pas 7-8 vitesh Maqedonia do të jetë shtet mysliman, kurse pas 15 vitesh shtet shqiptar, inercia e delirit vazhdon t’i krijojë konfuzion dhe kokëfortësi.
Por a nuk ka ardhur koha që më në fund shqiptarët të mund t’i kthjellojnë kokat e nxehta maqedonase?
Ali Ahmeti nuk është hera e parë që tenton drejt këtij “kthjellimi”, duke qenë njeriu i duhur, në kohën dhe vendin e duhur, për një mision të tillë.
Njeriu që çoi shtatoren e Skënderbeut dhe të Nënë Terezës në Shkup, që me përpjekje sizifiane ia doli më në fund të zyrtarizojë flamurin shqiptar dhe gjuhën shqipe nëpër institucione, Ali Ahmeti është ai që po luan fort në fushën e kundërshtarit, duke e detyruar Shkupin zyrtar të bëjë “autogol”. Në fund të fundit, lëvizja e BDI dhe e liderit të saj z. Ahmeti është lëvizja e duhur jo vetëm për të zyrtarizuar shqiptarizmin si element shtetformues në Maqedoni, por për të parandaluar dhe vetë shkërmoqjen e Maqedonisë.
Sot e gjithë ditën Maqedonia vazhdon të mbetet “Thembra e Akilit” të një Ballkani tjetër, pa komplekse dhe derivate të së shkuarës agresive; çuarja në vendin që i takon i faktorit shtetformues shqiptar, i jep Maqedonisë, të paktën për një farë kohe, argumentin e mbijetsesës. Edhe pse krijuar si shtet artificial në kohën e Jugosllavisë Federative dhe pa elementët thelbësorë për të qenë republikë e Federates Jugosllave e më vonë, pas viti ‘90 shtet i pavarur, ridimenisionimi i shqiptarëve si njëra nga dy shumicat etnike me të cilat është krijuar ky shtet i “arrnuar” keq, do ta ruante Maqedoninë për një farë kohe nga shpërbërja.
Por kjo sigurisht nuk është një problem i shqiptarëve. Problem i tyre imediat është të këmbëngulin fort, që tani kur janë pjekur kushtet politike, të jenë në një zë me Ali Ahmetin dhe BDi-në për t’i vnë Maqedonisë me mjete politike, krejtësisht legjitime, integruese dhe legale, “kufirin tek thana”.
BDI është shprehur në të gjitha rastet se Maqedonisë, si vend me demokraci në zhvillim, i lypset vendimmarrje me konsultime më të gjëra dhe gjithëpërfshirëse, dialog më thelbësor për temat me rëndësi të veçantë, por edhe konsensus politik dhe etnik.
Nëse këto detyrime, që kanë qenë dhe mbeten edhe pjesë e Marrëveshjes së Ohrit nuk janë përmbushur në shkallën e duhur, kjo nuk do të thotë se ky deformim mund të vazhdojë në përjetësi. Prandaj konsideroimi i zotit Ahmeti se mbajtja e zgjedhjeve të parakohshme Parlamentare dhe një president konsensual do të krijonin hapësirë për marrëveshje të re për bashkëqeverisje në të cilën do të hapeshin tema në interes të qytetarëve dhe vendit, duhet të kthehej në një konsiderim mbarëshqiptar në Maqedoni e më gjërë.
Thirrja e BDI-a dhe z. Ahmeti ndaj shqiptarëve për një plebishit bojkotimi në Maqedoni, ishte një thirrje për të penguar triumfin pansllav në një republikë të keqarrnuar, ku pushteti personal dhe lobingjet janë ngritur mbi çdo kauzë, dinjitet e partneritet, ku faktorizimi i shqiptarëve ende është një realitet i minuar, që kompromentohet nga dhuna dhe përjashtimi institucional.
Pas kësaj, nuk ka kthim prapa dhe shqiptarët nuk mund t’ia nisin nga fillimi duke luajtur në një fushë të minuar, për hir të integrimit dhe kushtëzimeve të sipërfaqshme euroatlantike.
Pas kësaj lëvizja e të gjithë shqiptarëve në Maqedoni duhet e do të jetë një lëvizje që të mund të garantojë një parneritet të plotë politik në një shtet ku kosensusi i shumicave është e vetmja mënyrë që politika e bunkerizuar të dalë nga llogoret e e vetëizolimit dhe të dëshmojë se retorika intergruese e podiumeve të rastit nuk është një retorikë demagogjike, se sindromi pansllav është tejkaluar dhe se në këtë vis të Ballkanit po fryn një erë e re, ku shqiptarët kanë gjetur më në fund vetveten dhe “Tokën e Premtuar”…

HASAN PRISHTINA NUK KA TRASHËGIMTARË TË DREJTËPËRDREJTË

by

*NUK DO TË PUSHOJ DUKE PROMOVUAR FIGURËN E HASAN PRISHTINËS/

*Përgjigjje disa dashakeqinjve që po i pengon kontributi im për rivlerësimin e Hasan Prishtinës/

Nga Mehmet Prishtina/
Në Foto: Mehmet Prshtina, i dyti nga e majta, gjatë promovimit të shtatores së Hasan Prishtinës në Prishtinë/

Kohët e fundit, sidomos pas intervistës sime në Zërin e Amerikës, bërë para disa ditësh, disa persona, pa asnjë kontribut në asnjë fushë të zhvillimit shoqëror dhe patriotik, kanë lështuar në shtyp, nëpër rrugë e lokale disa sulme dezinformuese dhe fyese në drejtim timin, lidhur me kontributin dhe iniciativat e mia personale që po jap në rivlerësimin dhe lartësimin e figurës së të madhit Hasan Prishtuna.
Sipas logjikës sharlataneske të këtyre intividëve ziliqarë e lakmiqarë e me një mentalitet provincial, pa asnjë profil të spikatur, unë duke qenë se nuk bëj pjesë në njerëzit më të ngushtë të këtij tribuni politik dhe patriotik, por në një shkallë më tutje, duhet të jem i privuar të mos merrem me të, sepse sipas arsyetimit të nënkuptuar të këtyre njerëzve provincial, ekziston një “ligj’ i panjohur nga askush në legjislacionin e Kosovës, sepse në çdo simbol të historisë duhen të merren vetëm rrethi i afërt i familjarëve dhe askush tjetër.
Mirëpo, duke e ditur botërisht se Hasani s’ka trashëgimtar të drejtpërdrejt, madje as fëmijë vëllai apo motre, atëherë, sipas kësaj llogjike i bie që duhet të heshtin edhe ata njerëz të farefisit në Prishtinë, të cilët kanë dëshirë apo kanë në ndërgjegjen e tyre vetëdijen njerëzore dhe kombëtare për të ndihmuar në popullarizimin e këtij rilindasi të madh shqiptar, i cili në shumë momente të historisë ka qënë i privuar nga konjiktura të ndryshme.
Një ndër të rrallët këtu jam edhe unë, autori i kësaj replike këtu, që, më shumë me denigruesit e personalitetit tim, me këtë përgjigje kam për synim, që pavarësisht modestisë (sepse modestia e tepruar, sidomos në rastet kur edhe të fyejnë është edhe budallallëk), ta njoftoi opinionin kosovar me gjithçka që kam bërë për Hasan Prishtinën. Është fakt, se pas vitit 1999, qeveria e Kosovës kishte probleme të ngutshme, për të zgjidhur dhe mundësit e nderimit dhe rivlerësimit të fugurave të tilla të historisë ishin kuptueshëm të kufizuara. Por, edhe më vonë, sidomos pas vitit 2008, kur u shpall pavarësia e Kosovës, buxheti ynë qendror dhe lokal mbetet realisht shumë i varfër dhe pa shumë mundësira subvencionimi në fushën e kulturës, dhe nuk të jep shumë shanse për të ndërtuar projekte simbolike për historinë tonë. Në këto kushte, duke ndjerë edhe familjarisht se çfarë do të thotë të luftosh për liri, prej disa vitesh në emër të misionit tim të brendëshm shpirtëror i jam përkushtuar ”rilindjes” madhështore të Hasan Prishtinës, me qëllim, që ai të zërë atë vend, që realisht duhej të kishte në ndërgjegjen e të gjithë shqiptarëve, ashtu siç e ka patur realisht në hoistorinë e Shqipërisë së shek të XX-të, kur së bashku me Ismail Qemalin, përbënë atë dyshe të pavdekshme, që së bashku me diplomacinë austriake ishin themeluesit e Pavarsisë sonë Kombëtare.
Ishte krejt e trishtuar, që vetëm para 5 vjetësh, emri i Hasan Prishtinës po i kthehej brezit të ri të banorëve të dy shteteve, Shqipërisë dhe Kosovës, pikërisht atëherë kur nis edhe aksioni im, i sponsorizuar prej meje, për të risjellë në qëndër të vëmendjes një Yll të ndritur të kombit shqiptar.
Isha edhe unë mes shumë të tjereve, që sensibilizova qeverinë dhe botën intelektuale, duke ndihmuar, që Universiteti i kryeqytetit më të ri të Europës, të quhet “Hasan Prishtina”. Isha unë dhe vetëm unë që akordova nga vetja një shumë të lartë financiare për xhepin e një individi, qoftë ky dhe një biznesmen, për ngritjen e shtatores së tij tek oborri universitetit me emrin e tij. Isha unë dhe djemtë e mi studentë në Gjermani, që kaluam shtatoren e Hasan Prishtinës nga kufiri dhe e çuam në Shkup, mes shumë peripecish me rastin e 100- vjetorit të Pavarsisë sonë Kombëtare, duke rrezikuar edhe jetën. Isha unë dhe vetëm unë, që dhurova po të njëjtat mjete financiare që monumenti i tij, ku së bashku me Skënderbeun tonë të lavdishëm të qëndrojnë krenarë në sheshin më të madh të kryeqytetit të gjithë shqiptarëve në Tiranë. Isha unë dhe vetëm unë që bëra të njëjtën gjë me një përmendore tjetër të re të tij në “kryeqytetin e tretë të vjetër” të shqiptarëvë, Shkupin, të cilin më 1912 e çiroi Hasani.
Sot vetëm Skënderbeu dhe Hasani kanë nga një monoment në tre kryeqytete shqiptarësh në Tiranë, në Prishtinë dhe në Shkup, ku edhe kam kontribut modest. Isha unë së bashku me dy–tre miq të tjerë që arrita të bindja disa burra me integritet të njohur intelektual, që të bënim një Simpozium shkencor tepër dinjitoz në Shkup më 13-14.10.2012 për Hasan Prishinën. Isha unë dhe vetëm unë, që kam botuar rreth 10 libra studimorë mbi të. Isha unë dhe vetëm unë, që kam përkujtuar vrasjen e Hasan Prishtinës në Selanik pas 80- vjetorit të vrasjes nga dora e tradhetarit Ibrahim Qelo. Isha unë ai që më 12 Gusht 2012, në 100- vjetorin e çlirimit të Shkupit nga mbi 30000 luftëtarë të prirë nga Hasan Prishtina, Isa Boletini, Idriz Seferi dhe Bajram Curri, përkujtuam këtë ditë historike me një marshim madhështor në Shkup me mbi mbi 200 burra e familjarë atdhetarësh.
Do jem unë dhe vetëm unë që do botoj gjithë veprën e Hasan Prishtinës, një biografi të gjallë dhe dinjitoze për të dhe pothuaj të gjitha fjalimet e tij. Do jem unë dhe vetëm unë, që do realizoj disa projekte të rëndësishme, duke harxhuar nga xhepi im në nderim të këtij personaliteti të madh, sepse unë kam një raport shpirtëror me të të trasmentuar nga prindërit e mi atdhedashës dhe jetoj me të pavarësisht nga streset dhe tensioni i jetës së përditshme, që ka secili.
Po ju more zotërinj çfarë jeni duke bërë? Më ndiqni mua, duke e “përkthyer” dhe shndërruar në armiqësi aktivitetin tim idealist dhe patriotik?
Babai im dëshmor më ka mësuar se me respektin ndaj të parëve nuk duhet të mburremi. Por i detyruar nga provokime të tilla, kur kushdo që të ishte do priste falënderime, unë e flaka njëherë të vetme modestinë për t’u treguar bashkëkombasve të mi, se, edhe në mos qënsha bir fizik i atij Burri (sepse, siç u tha edhe më lart, ai pati fatin e keq të mos linte trashëgimtarë), por për të u bënë me dije gjithë shqiptarët, se jam përvec një pjestar i trungut të tij familjar dhe një bir shpirtëror dhe super i denjë i Hasan Prishtinës, të cilin e kam nderuar dhe e dua më shumë se të gjithë paraardhësit e tjerë të mi. Ata të gjithë në heshtje e ruajtën kujtimin e tij, duke na mbrujtur me dashurinë, kurse unë dhashë dhe do vazhdoj të jap një kontribut edhe tej mundësive të mia, që, së bashku me instucionet e tjera shtetërore shqiptare, të bëhet plotësisht e mundur që në këtë shekull të ri të shqiptarëve të ndrij edhe Ylli i Hasan Prishtinës, Kalorësit të Paepur të Pavarsisë Kombëtare, që ishte ëndrra e tij sublime.
Askush si ai nuk ka luftuar për Kosovën dhe Shqipërinë, prandaj është mbytur në detin e dashurisë për të. Do vdes i lumtur nëse atje në botën e përtejme do më jepte dorën e, qoftë edhe njëherë, dhe do më thotë ”Faleminderit biri im, për gjthë ato që ke bërë për mua”. Ata që më goditën pabesisht, kur unë me dashuri po kontriboj në çdo drejtim për të ngritur në formë rivlerësimi emrin e tij duket se nuk i dëshirojnë përpjekjet e mia. E megjithatë, e ardhmja do t’i vlerësoj me objektivitet përpjekjet e sinqerta të misionit tim, kurse jam i bindur se do t’i zhyt në errësirën e anonimatit “trimëritë “ e pritave mediatike.
Kësaj here kaq. Dhe, jo për ata që kakarisin marrëzira, sepse nuk meritojnë të merrem me ta, por për hir të një informimi të saktë të masës së gjerë.