Ilir Ikonomi/

Në janar 1914, kur Princ Vidi përgatitej të vinte në Durrës si i zgjedhuri i fuqive të mëdha për të qeverisur Principatën e Shqipërisë, gazeta Il Piccolo e Triestes i mori një intervistë Faik Konicës, zë i njohur në qarqet intelektuale shqiptare.

Gjatë vjeshtës së vitit 1913, Konica kishte ndihmuar Esat pashë Toptanin në Durrës të krijonte një qeveri paralele me atë të Ismail Qemalit në Vlorë. Konica fliste hapur kundër Ismail Qemalit, që sipas tij ia kishte dhuruar Janinën grekëve, edhe pse nuk jepte ndonjë provë konkrete.

Nën presionin e fuqive, si Ismaili edhe Esati dhanë dorëheqjen në fillim të vitit 1914. Shqipëria përgatitej të hapte një kapitull të ri me Princ Vidin gjerman.

Princi arriti në Shqipëri më 7 mars 1914 dhe mendohej se do të qeveriste për shumë vite. Por ky kapitull zgjati vetëm gjashtë muaj dhe vendi do të binte përsëri në anarki. Siç do ta shihni, parashikimet optimiste të Konicës në këtë intervistë dolën një fluskë sapuni.

Si shtet, Shqipëria ka qenë vazhdimisht e brishtë dhe ka njohur anarki herë pas here. Shpjegimet janë të ndryshme: Disa e kërkojnë shkakun tek të huajt, të tjerët e venë gishtin tek ne si shqiptarë, tek respekti i pakët që kemi për institucionet, tek qeverisja që nuk i reziston dot korrupsionit, nepotizmit dhe arrogancës.

Intervistën e Il Piccolo-s, që botohet në numrin e datës 23 janar 1914, po e publikoj të përkthyer, me disa shkurtime.

E TASHMJA DHE E ARDHMJA E SHQIPËRISË

Nga Mario Alberti

Predeal-Aral

Në vagonin restorant të trenit të rregullt Bukuresht-Budapest, shikoj një zotni të ulur në njërën nga tryezat. Ka pamjen e një xhentëlmeni anglez dhe i ngjan shumë Faik Konicës, i cili si përfaqësues i kolonive shqiptare të Amerikës, kryesoi kongresin e parë të shqiptarëve, që u mbajt vitin e kaluar në Trieste. Ngjashmëria është e madhe, vetëm se njeriu pranë meje më i duket më i shëndoshë.

Marr guximin dhe i drejtohem me zë të lartë: “Mirëmbrëma Faik bej!” Ai kthehet dhe më shikon me habi të dukshme. Nuk ka dyshim; është pikërisht Faik Konica që udhëton pa rënë fare në sy. I afrohem dhe fillojmë të bisedojmë. I them se më duket më i shëndoshë nga sa ka qenë.

-Është klima e Shqipërisë që të shëndosh, – më përgjigjet. Shiko për shembull Dervish Himën, me fytyrën e tij prej profeti. Edhe ai është shëndoshur në Shqipëri sa nuk bëhet dhe tani peshon 110 kilogram.

-A mund t’ju pyes se ku shkoni dhe nga vini?

-Nga Bukureshti për në Berlin. Udhëtoj për qejf.

-Udhëtimet tuaja gjithnjë kanë qenë për qejf. Si ka mundësi që e shihni politikën si argëtim?

-Jo, jo. Vërtet, nuk kam ndonjë mision për të kryer, as ndonjë qëllim që dua të arrij.

-Eh, lërini ato! Më thoni të vërtetën: Çfarë po përgatisni?

-Mirë atëherë, po jua them. Do të rri vetëm një ditë në Berlin për një punë. Pastaj do të shkoj në Trieste. Atje do të mblidhen përfaqësuesit e shqiptarëve jashtë vendit, për t’u nisur të gjithë bashkë në Shqipëri, ku do t’i shprehin nderimet Princ Vidit. Këto do të jenë përshëndetjet dhe urimet e Shqipërisë brenda dhe jashtë kufijve politikë, ndaj Princit, i cili do të hapë siparin e një epoke të re në historinë shqiptare.

-Pra, Princ Vidi do të pritet mirë?

-Sigurisht. Populli shqiptar është i lodhur dhe dëshiron paqen. Ata shpresojnë që sovrani i ri të vendosë rendin dhe qetësinë, prandaj po e presin me padurim. Sidomos princesha gëzon simpati të madhe në popull. Thuhet se ajo është plot energji, inteligjente dhe aktive. Këto janë cilësi që populli shqiptar i vlerëson shumë. E kam njohur Princin dhe më ka lënë përshtypjet më të mira. Por, për të patur sukses, ai duhet t’i kushtojë vemendje edhe paraqitjes. Duhet të rrethohet nga luksi dhe madhështia; të dalë në rrugë me karrocë elegante të tërhequr nga gjashtë kuaj dhe i shoqëruar nga ushtarë me parzmore e nga një truproje e fuqishme. Përndryshe do të humbasë prestigjin. Populli shqiptar e dëshiron praninë mbretërore në të gjithë dimensionin dhe fuqinë e saj.

Për fat të keq, qeveria shqiptare nuk mund të caktojë më shumë se 300 mijë franga për këtë qëllim dhe këto janë pak. Duka i Monpensierit ishte shumë i pasur nga familja, ndërsa Vidi jo, prandaj ai nuk mund të ketë një oborr aq të madh. Pallati i Princit do të jetë mjaft i bukur. Ai është kryesisht vepër e artistëve triestinë.

Megjithatë, Durrësi do të jetë kryeqytet vetëm përkohësisht. Se cili do të jetë kryeqyteti përfundimtar, kjo është vështirë të thuhet, sepse lufta mes qyteteve për të marrë këtë status është mjaft e ashpër. Mendoj se gjëja më e mirë do të ishte që kryeqyteti të ndërtohej nga e para, si në Amerikë. Kryeqyteti mund të ndërtohej në rajonin qendror të Shkumbinit, për shembull. Tokat atje i përkasin shtetit, pra nuk do të kushtonin asgjë. Edhe pozicioni gjeografik është i mrekullueshëm. Atje do të mund të ndërtoheshin pallatet për Princin dhe për qeverinë. Pastaj mund të ecej drejt dhënies së tokave me konçesion një banke, e cila do t’ua shiste privatëve, për të favorizuar zhvillimin e kryeqytetit me ndërtime të reja. Pra, do të veprohej si në Amerikë, ku kryeqytetet e shteteve të ndryshme janë qendra rurale dhe jo qytete të mëdha biznesi.

-Besoni se Princ Vidi do të arrijë të qeverisë dhe të kapërcejë pengesat e ndryshme që has vendosja e një regjimi europian në Shqipëri?

-Besoj se po. Por padyshim, vitet e para do të jenë mjaft të vështira. Vështirësitë do të zgjasin të paktën dy vjet. Do të duhet të eliminohen pasojat e shumë e shumë viteve kryengritje, luftra dhe pushtime. Për të kapërcyer vështirësitë, Princit do t’i duhet të zgjedhë mes dy rrugëve: E para është rruga e forcës dhe kjo do të ishte më e pëlqyeshmja; e dyta është ajo e aftësisë ekuilibruese. Nëse Princi arrin të ngrejë një ushtri të vogël besnike, ai duhet të vazhdojë me të gjitha energjitë punën për krijimin e sistemeve qeverisëse europiane, duke shtypur me ashpërsi çdo revoltë dhe çdo intrigë.

Por nëse nuk zotëron forcën e nevojshme, atëherë ai do të mbetet pa një drejtim dhe do të përpiqet t’i kënaqë të gjithë, që askujt të mos i mbetet hatri. Kjo, natyrisht do të ishte e vështirë. Gjithsesi, do të duhet që vendi të çlirohet nga funksionarët e vjetër turq. Kundër tyre duhet luftuar pa mëshirë, sepse ata janë rreziku i vërtetë për ekzistencën e vendit. Princit pastaj do t’i duhet të luftojë personalisht atmosferën e sëmurë që mund të përhapet kundër tij dhe jo për faj të tij. Rumania ka bërë një propagandë të madhe në favor të Princ Vidit. Take Ionescu dërgoi emisarë të shumtë në Shqipëri për të bindur popullin ta pranonte Princin. Për ta bërë Princin të pëlqyeshëm, emisarët jepnin sigurime se ai do t’i sillte si dhuratë Shqipërisë rajonin e Pindit, me anë të ndërhyrjes së Mbretit Carol të Rumanisë pranë Greqisë. Mirëpo, pas vizitës së Take Ionescut në Greqi, Rumania e humbi fare interesin tek çështja e Pindit. Prandaj shqiptarët do të zhgënjehen dhe hidhërohen shumë kur të merret vesh se Pindi do t’u mbetet grekëve.

***

E pyeta se cilat janë problemet më të ngutshme për t’u zgjidhur.

-Do të duhet, – tha ai, – të krijohet një ushtri e mirë dhe të mendohet për organizimin financiar të shtetit.

-A do të mësohen shqiptarët të paguajnë taksa?

-Sigurisht. Nën regjimin turk, shumë krahina paguanin taksa tepër të rënda, madje duhet t’u paguanin taksidarëve dy ose tre herë në vit. Krahinat që nuk paguanin dhe që janë më të varfrat, duhet që dalëngadalë t’i nënshtrohen regjimit fiskal. Pra, jo në të gjithë shtetin duhet të ketë një sistem të njëjtë fiskal. Taksat duhet të përshtaten me fuqinë paguese të krahinave të ndryshme dhe me gjendjen e tyre financiare përpara krijimit të shtetit. Bilanci financiar do të përbëhet nga 18 milion franga, nga të cilat 16 milion do të jenë të ardhura të drejtpërdrejta ndërsa dy milion nga kreditë. Kjo do të vazhdojë rreth 10 vjet. Pas kësaj, defiçiti do të zhduket nga buxheti. Dy milion frangat e deficitit vjetor do të përdoren për arsimin publik. Këto shifra nuk përfshijnë interesat për kredinë 75 milionëshe, që fuqitë kanë në plan t’i japin Shqipërisë, por është e mundur që të ardhurat të mjaftojnë për të paguar interesat. Veç kësaj është çështja e borxhit publik otoman që do t’i duhet të përballojë Shqipëria. Me logjikë, Shqipëria nuk ka asnjë detyrim, sepse nuk mori asgjë nga Turqia. Por duhet parë se ç’do të thonë fuqitë e mëdha. Shqipëria është tokë e pasur. Vetëm 25 përqind e pasurive të saj shfrytëzohen. Por e ardhmja në këtë aspekt nuk duket e vështirë.

-Sipas mendimit tuaj, çfarë politike të jashtme duhet të ndjekë Shqipëria?

-Të ruajë marrëdhëniet e mira me Italinë, Austro-Hungarinë dhe Anglinë. Edhe me Bullgarinë mund të merret vesh mirë. Por do të jetë e nevojshme të këmbëngulet që Shqipëria t’u takojë shqiptarëve dhe të mos ketë ndërhyrje të tepruara nga të huajt. Ky është programi i nacionalistëve shqiptarë.

Meqenëse në Shqipërinë e lirë janë vetëm 1 milion shqiptarë, ndërsa 1,050,000 shqiptarë jetojnë në Greqi dhe në Serbi, qeveria duhet të mos lejojë asnjë lloj makinacioni kundër shteteve fqinje, në mënyrë që, në rast se Serbia dhe Greqia kurdisin ndonjë provokacion kundër Shqipërisë, fuqitë e mëdha të mund të ndërhyjnë menjëherë. Në të ardhmen, kur ushtria shqiptare të jetë e fortë, mund të mendohet për një politikë të jashtme më energjike.

-Edhe një pyetje dhe do t’ju lë të lirë. A besoni se diferencat fetare mund të dëmtojnë zhvillimin dhe funksionimin e shtetit shqiptar?

-As që mund të mendohet. Kjo është një ide e përhapur nga ambasadori rus Izvolski dhe kryeministri grek Venizellos, të cilët në gazetën franceze “Temps”, që e kanë si të tyren, përpiqen t’i bëjnë njerëzit të besojnë se nuk ekziston një komb i njësuar shqiptar. Lordi anglez Hobhouse, mik i Bajronit, në një libër me kujtime dhe udhëtime për Shqipërinë, shkruante shumë dekada të shkuara se, mes vendeve nën sundimin e Turqisë, shqiptarët ishin të vetmit që nuk bëheshin merak fare për diferencat fetare, por vetëm e vetëm për lidhjet kombëtare mes tyre.

I nderuar Kryetar i Kuvendit të Republikës së Kosovës, z. Dimal Basha,

Në emër të Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA” dhe në emrin tim personal, ju përcjell urimet më të përzemërta për zgjedhjen tuaj në detyrën e lartë dhe të nderuar të Kryetarit të Kuvendit të Republikës së Kosovës. Ky është një moment historik që shënon jo vetëm besimin që ju është dhënë nga përfaqësuesit e popullit, por edhe përgjegjësinë e madhe për të drejtuar me mençuri dhe vizion një nga institucionet më të larta kushtetuese të vendit.

VATRA, si institucioni më i vjetër i diasporës shqiptare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, beson fuqishëm se Kryesia e Kuvendit nën drejtimin tuaj do të avancojë më tej vlerat e demokracisë, forcimin e shtetit ligjor dhe përfaqësimin dinjitoz të qytetarëve të Kosovës.

Ne shprehim vullnetin tonë për vazhdimin e bashkëpunimit vëllazëror midis Kuvendit të Republikës së Kosovës dhe Federatës “VATRA”, në funksion të çështjeve kombëtare, forcimit të partneritetit me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe përparimit të gjithanshëm të shtetit të Kosovës.

Njëkohësisht, Federata “VATRA” nxit formimin sa më të shpejtë të një Qeverie stabile, që gëzon shumicën e nevojshme parlamentare, në mënyrë që proceset zhvillimore dhe integruese të shtetit të Kosovës të mos vonohen, por të thellohen dhe të përshpejtohen në interes të qytetarëve dhe në përputhje me aspiratat euroatlantike të vendit.

Duke ju uruar suksese të mëtejshme në misionin tuaj të ri, ju sigurojmë për mbështetjen dhe përkrahjen e pakursyer të Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”.

Me respekt të veçantë,

Dr. Elmi Berisha,

Kryetar i Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”

Dr. Dorian Koçi/

Në Galleria degli Uffizi të Firences ruhet një nga dëshmitë më të çmuara të ikonografisë shqiptare: portreti i Gjergj Kastriotit – Skënderbeut. I realizuar në mesin e shekullit XVII nga një autor anonim, ky portret është ndër imazhet më të hershme që mbijetojnë mbi heroin shqiptar. Ai nuk është vetëm një përfaqësim i tipareve fizike, por një ndërthurje e historisë me mitin, ku figura e Skënderbeut shfaqet si simbol i qëndresës së një kombi dhe i mbrojtjes së qytetërimit europian.

Tiparet e tij janë të ashpra dhe të gdhendura fort: balli i gjerë, sytë e thellë dhe mjekra e rëndë e japin portretin e pathyeshëm. Në fytyrë bie në sy plaga e dukshme, një vijë që nuk është thjesht element estetik, por një shenjë e mbartur nga betejat. Ajo plasaritje mbi lëkurë është në të njëjtën kohë dëshmi e dhimbjes dhe shenjë nderi. Piktori ka ditur ta theksojë këtë element duke përdorur dritë-hijen në mënyrë mjeshtërore, duke e bërë plagën pjesë të pasqyrimi vizual të heroizmit.

Ky trajtim nuk është i izoluar, por ndjek një traditë europiane të portretizimit të prijësve. Federico da Montefeltro, dukë i Urbinos, i pikturuar nga Piero della Francesca, u paraqit me hundën e shtypur dhe syrin e humbur – plagë që nuk u fshehën, por u kthyen në simbole të forcës dhe përvojës ushtarake. Në të njëjtën mënyrë, plaga e Skënderbeut nuk e ul figurën, por e rrit në një nivel të ri simbolik, duke e shndërruar në dëshmi të guximit të tij.

Gjithashtu, portreti i Skënderbeut lidhet me ikonografinë e kalorësve të krishterë si Jan Sobieski, mbreti i Polonisë, apo János Hunyadi, heroi hungarez, që u paraqitën në pikturë si mbrojtës të krishterimit. Edhe pse anonimi i Uffizit nuk përdor elemente të hapura militare apo sfond betejash, ai e arrin këtë efekt përmes ashpërsisë së fytyrës dhe plagës së dukshme, duke përqendruar gjithçka në shikimin e heroit.

Në një plan tjetër, portreti i Skënderbeut qëndron pranë portreteve mitizuese të gjeneralëve të lashtësisë – Aleksandrit të Madh, Cezarit apo Hanibalit – të cilët shpesh përshkruheshin me tipare të fuqishme, plagë apo shenja që i shndërronin në figura përtej njerëzores. Kështu, Skënderbeu paraqitet jo vetëm si një princ shqiptar, por si një figurë universale, pjesë e një galerie të heronjve që historia dhe arti i kanë ngjitur në përjetësi.

Një element tjetër krahasues është simbolika e Shën Gjergjit kalorës, mbrojtësit të krishterimit, i cili në ikonografi paraqitet i plagosur, por triumfues mbi dragoin e së keqes. Skënderbeu, në këtë portret, shfaqet si një “Shën Gjergj tokësor”: i plagosur, por i pamposhtur, një shenjtor laik që përfaqëson shpëtimin e një populli nga rreziku i shuarjes.

për cilindo që e ka kundrusr portetin e Skënderbeut në Galerinë Uffizi në Firence, kur drita firentinas përplaset mbi këtë portret, gjithsecili mund të ketë parë një shkëlqim të veçantë: plaga duket sikur rrezaton kujtesën e betejave, të kalit të bardhë që fluturonte mbi fushat e luftës, të flamujve që valëviteshin mbi fortesat arbërore. Në këtë tablo shikuesi sheh më shumë se një fytyrë të plagosur; sheh një testament të gjallë të historisë dhe një figurë që qëndron mes kufirit të realitetit dhe mitit.

Kështu, portreti i Skënderbeut në Uffizi nuk është thjesht një objekt arti. Ai është pjesë e një tradite të madhe europiane, ku plagët dhe shenjat nuk fshihen, por kthehen në dëshmi të lavdisë. Ai mund të krahasohet me burrërinë e dukëve italianë, me pathyeshmërinë e kalorësve të Europës Qendrore, me madhështinë e gjeneralëve të lashtësisë dhe me spiritualitetin e Shën Gjergjit. Në këtë ndërthurje, Skënderbeu del si një figurë e përmasave universale – hero i Shqipërisë, por edhe i Europës.

(Në 115-vjetorin e lindjes së Gonxhe Bojaxhiut- Nënës Tereze)/

Nënë Tereza na mëson se një komb i vogël mund t’i dhurojë botës një dhuratë të madhe, ashtu si një Gonxhe e vogël mund të bëhet kurorë e njerëzimit. Prandaj, sot, duke përulur zemrat tona, shpallim se drita e saj nuk ka perënduar: ajo vazhdon të ndriçojë nga Shkupi në Kalkutë, nga gjiri i popullit tonë deri te mbarë njerëzimi.

Nga Prof.dr Skender ASANI

Në kalendarin e shpirtit tonë kombëtar dhe të kujtesës universale, dita e 26 gushtit nuk është thjesht një përvjetor. Ajo është një dritare nga e cila shohim se si një Gonxhe e vogël e Shkupit, u shndërrua në Nënë të botës dhe më pas në Shenjtëreshë të njerëzimit. Ky trinomi Gonxhe, Nënë Terezë, Shën Nënë Terezë nuk është vetëm një rrugëtim personal, por një testament historik dhe shpirtëror.

Gonxhja, bija e Bojaxhinjve, u lind në një qytet që mban në gjirin e vet shtresa të lashta ilire (dardane), arbërore e shqiptare. Ajo mbeti gjithmonë e lidhur me trungun e vet, me kulturën dhe gjuhën që i dhanë formë shpirtit të saj. Ky emër i brishtë, i njohur vetëm për të afërmit dhe bashkëqytetarët, ishte fara që do të rritej për t’u bërë pemë e madhe e dashurisë.

Nënë Tereza, bija e Shkupit, doli nga kufijtë e qytetit të saj dhe u bë nënë për ata që nuk kishin nënë, strehë për ata që nuk kishin shtëpi, zë për ata që nuk kishin zë. Në Kalkutë dhe anembanë botës ajo tregoi se humanizmi nuk është teori, por akt i përditshëm. Ajo ngriti themele të dashurisë mbi dhembjen, duke u bërë simbol i shpresës për të gjithë të harruarit e njerëzimit.

Shën Nënë Tereza është kulmi i këtij udhëtimi. E shpallur shenjtë nga Kisha Katolike, ajo u kthye në ikonë të përbotshme, në ndërgjegje të gjallë të shekullit XX. Shenjtëria e saj nuk është vetëm titull kishtar, por dëshmi se dashuria, kur jetohet me përulësi, shndërrohet në përjetësi.

Sot, në 115-vjetorin e lindjes së Gonxhes, Shkupi dhe gjithë kombi shqiptar kanë arsye të ndihen të bekuar. Nga rrugicat e këtij qyteti lindi një dritë që nuk u shua kurrë. Ky jubile nuk është vetëm përkujtim, por thirrje për të ndjekur gjurmët e saj: të shndërrojmë dashurinë në veprim, mirësinë në ligjërim dhe shpresën në realitet.

Nënë Tereza na mëson se një komb i vogël mund t’i dhurojë botës një dhuratë të madhe, ashtu si një Gonxhe e vogël mund të bëhet kurorë e njerëzimit. Prandaj, sot, duke përulur zemrat tona, shpallim se drita e saj nuk ka perënduar: ajo vazhdon të ndriçojë nga Shkupi në Kalkutë, nga gjiri i popullit tonë deri te mbarë njerëzimi.

Në këtë përvjetor, për ne shqiptarët mesazhi i saj është edhe më i qartë: të jemi të bashkuar e të qëndrojmë pranë njëri-tjetrit, sepse vetëm kështu mund të përballojmë sfidat e kohës. Ashtu siç Nënë Tereza u shkroi disa herë shqiptarëve në momentet më të vështira, duke i ftuar që të mos e humbin shpresën dhe të jenë të bashkuar, edhe sot fjalët e saj janë udhëzues. Ajo na porositi se vetëm në unitet ka forcë, vetëm në dashuri ka shpresë, dhe vetëm në solidaritet mund të shërohen plagët e historisë. Ky është testamenti i saj për ne: që dashurinë ta kthejmë në urë bashkimi dhe të mos lejojmë që ndasitë të errësojnë dritën e kombit tonë.

Në këto momente kur po krijohet një konfiguracion i ri i hartës botërore, historia na kujton se popujt e vegjël shpesh kanë qenë viktimë e përpjekjeve për t’u asgjësuar, ashtu siç ka ndodhur me shumë kombe gjatë shekujve. Sot, edhe populli shqiptar po sfidohet nga një tendencë e tillë, që kërkon të minojë qenien e tij kombëtare. Pikërisht në këto çaste, më shumë se kurrë, na nevojiten miq që të jenë pranë popullit të Nënë Terezës, sepse vlera e saj universale është dëshmi e gjallë se ky popull nuk është vetëm për vete, por është pjesë e pandashme e familjes së madhe njerëzore.

Lavdi Zotit që e dërgoi ndër ne.

Bekim kombit që e rriti.

Paqe botës që e njohu si Nënë.

Shkup, 25 gusht 2025

Federata Pan-Shqiptare e Amerikës “VATRA”, në emër të bashkësisë shqiptare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe në mbrojtje të vlerave demokratike, shpreh shqetësimin më të thellë lidhur me zhvillimet destabilizuese që po vijnë nga strukturat politike dhe kriminale të lidhura me Listën Serbe në Kosovë.

Ka indikacione të mjaftueshme që aludojnë dhe lidhin drejtuesit e Listës Serbe me grupe kriminale dhe terroriste të drejtuara nga Milan Radoiçiq – i njohur për aktivitetet e tij të dhunshme dhe të rrezikshme në veri të Kosovës dhe më gjerë.

Këto burime tregojnë shumë qartë lidhjen e Listës Serbe me këto grupe kriminale që kanë për qëllim destabilizimin e veriut dhe se nuk përfaqësojnë aspak interesat e komunitetit serb në Kosovë, por përkundrazi, dëmtojnë integrimin e tyre në institucionet demokratike të Republikës së Kosovës.

Për më tepër, këto veprime kriminale dhe bashkëpunime të fshehta përkojnë me axhendat destabilizuese të Beogradit zyrtar dhe aleatëve të tij, përfshirë Federatën Ruse, që vazhdojnë të investojnë në tensionimin e situatës në Ballkanin Perëndimor me qëllim sabotimin e paqes, sigurisë dhe integrimeve euroatlantike.

Në këtë kontekst, Federata Panshqiptare e Amerikës “VATRA” i bën thirrje të drejtpërdrejtë Departamentit Amerikan të Shtetit, si dhe vendeve anëtare të QUINT-it (SHBA, Mbretëria e Bashkuar, Gjermania, Franca dhe Italia), që të trajtojnë me prioritet këtë çështje jetike për stabilitetin e Kosovës dhe të rajonit. Është jetike që Lista Serbe dhe lidershipi i saj aktual të hetohen seriozisht dhe në mënyrë të pavarur për bashkëpunim me grupet kriminale dhe terroriste.

Po ashtu, apelojmë që ndaj çdo aktori politik që bashkëpunon me strukturat kriminale dhe saboton funksionimin e shtetit të Kosovës të merren masa të qarta politike dhe ligjore, përfshirë sanksione të drejtpërdrejta dhe ndalim të përfshirjes në institucionet demokratike të Kosovës.

Kosova ka bërë përparim të jashtëzakonshëm si shtet demokratik dhe multietnik, me mbështetjen e fuqishme të SHBA-së dhe aleatëve perëndimorë. Kjo arritje nuk duhet të komprometohet nga elementë të cilët përdorin mjetet e dhunës, shantazhit dhe krimit për të përçarë qytetarët dhe për të minuar themelet e shtetësisë.

Në emër të diasporës shqiptare në SHBA dhe më gjerë, ritheksojmë përkushtimin tonë për një Kosovë të sigurtë, të drejtë dhe gjithëpërfshirëse – ku të gjithë qytetarët, pa dallim etnie, të jetojnë me dinjitet, barazi dhe nën sundimin e ligjit.

Kryetar i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”

Dr. Elmi Berisha

*Ripostim.