Reportazh – Page 170 – Dielli

MBREMJA E MREKULLUESHME NE NATEN E NDERRIMIT TE VITEVE NE MAESTROS

January 1, 2013 by dgreca

LUSHNJARËT E NEW YORKUT MBLODHËN PËR VITIN E RI SHQIPËRINE ETNIKE NË MAESTRO’S/

Përpara dy muajësh nisi një organizim si një bashkim i disa familje lushnjarësh për ta kaluar së toku natën e Vitit të Ri në një nga lokalet e Nju Jorkut. Ime shoqe, Xhemilja, sic duket për të shpëtuar nga telashet e gatimit të Vitit të Ri, ma tha si ide. E kundërshtova nga që ky vit që shkoi ka qenë shumë i ngarkuar me darka e veprimtari të tjera, duke u ndjerë i lodhur, dhe i thashë se nuk do ta ndihmoja dot. Por ajo gjeti shoqe të tjera, të cilat iu bashkuan; Nazo Veliu, Mjafturie Daci, Ola Vata, Violeta Likollari, Olsa, Tamara, Monda Musabelliu dhe nga një grupimiI vogël familjesh, loja u zgjerua. Hyra në lojë edhe unë, edhe Veizi, edhe dr. Prenjo, edhe miku im Bashkim Musabelliu, edhe Ladi Vata. Numri i kërkesave po rritej përditë, shkoi numri 100, më pas 150, më pas 170 dhe nëse nuk do t’i kishim kthyer njerëzit mbrapsh në tri ditët e fundit numri do të kishte kaluar 200, por salla e Kristaltë sic quhet ajo që kishim rezervuar ne në Maestros, nuk merrte më shumë.

Kështu u mblodhëm natën e Vitit të Ri. Veiz Belliu na propozoi si DJ, Bendis Mani, të birin e artistëve të njohur Pirro dhe Pavlina Mani, pedagog në një shkollë arti në NY, por që përvec pikturës, ka për zemër dhe muzikën.

Salla e Kristaltë ishte qendisur si për Vit të Ri, gjithcka llamburinte, gjithcka shkëlqente, gjithandej balona, dhe zbukurime.Pjesmarrësit ishin nga të gjitha trevat, edhe pse lushnjarët ishin mazhorancë; por aty kishte që nga Mitrovica e deri në Camëri, nga Plava e Gucia deri në Gjirokastër, pas lsuhnjërave në shumicë ishin tiranësit, vlonjatët, shkodranët, permetaret,fierakët, beratasit dhe skraparllinjët, miqët e mi të mirë Kuksianë,dibranët, elbasansit; e gjithë Shqipëria ishte bashkë dhe u ndjesë si një familje e madhe.Kishim vizitorë nga Shqipëria, kishin ardhë aty edhe nga Kanadaja, edhe nga Michigani kishin udhëtuar për të qenë pjesë e familjes tonë të madhe. Në raste të tilla gëzimesh, kryefamiljari i thotë dy fjalë para feste, ne ksihim zgjedhur mjekun e nderuar dr. Prenjo Imeraj, që të uronte mysafirët. Dr. Prenjo, një nacionalist i njohur, i lindur në Vlorë, por që jetën e kaloi në Lushnjë si mjek, në fjalën e tij përshëndetse uroi mysafirët, organizatorët, dhe u ndal gjatë në Lushnjën tonë, përshkroi historinë e saj, që nga Beteja e Savrës, tek mikpritja Luhnjare, që me kurajo qytetare mbajti dhe familjet e Parisë Shqiptare, të degdisur në kampet e internimit të ndërtuar nga diktatura në hapësirat e Myzeqesë,ai vecoi familjet Kupi, Miraka, Previzi, Dine, Ndreu,por diktatura nuk kurseu as bijët e Myzeqesë, si familja e nderuar Coku, që nuk u përkul as pse u dnëshkua me 75 vite burg… ai foli për Lushnjën si djep të kulturës, ku u përkundën talentete Kombëtare, si artistet e mëdha Vace Zela, Margarita Xhepa,poetët e shkrimtarëet e mëdhenj Vath Korreshi, Faslli Haliti, Visar Zhiti, shkrimtari i ndjerë Halil Jacellari e shumë të tjerë.

Pasi i përshëndeti dhe pjesmarrësit nga trevat e tjera shqiptare, dr. Prenjo Imeraj, me një gotë vere uroi të gjithë pjesmarërsit:GEZUAR!

Drejtuesja e darkës, bija e Camërisë, Nazo Veliu, kërkoi një duartrokitje për organizatoret, gratë që e bënë të mundhsme këtë mbrëmje të mrekullueshme.Ajo kërkoi që me këngën”Një Komb, Një Flamur” të niste festa. Bendisi na e bashkoi Shqipërinë me muzikën që përcolli. Vallja nuk pushoi deri në orën 2 pas mesante. Dy orë para ardhjes të Vitit të Ri, ishte surpriza për të vegjlit, Babagjyshi i Vitit të Vjetër, shfaqet në sallë, një amerikan nga Queensi, ka pranuar ftesën e bashkorganizatores, Monda Musabelliu, që të bëhej pjesë e kësaj mbrëmjeje. Famijët të hareshëm vrapuan që ta prisnin dhe më pas të bënin forografi me të. Dea Elezaj, vajza e talentuar e Dedë dhe Arjana Elezaj, e bëri sallën për Vete duke interpretuar këngë të Eli Farës. Atmosfera e ndezur e ka “detyruar” Adem Belliun(qe kishte ardhe me gjithe familjen), president e TV Kultura Shqiptare, qe te shkoj te marre kamerat dhe ta filmoje darken.Menyar e persosur e organizimit nga nje grup grashe pa pervoje ne kete drejtim, ishet shume domnethense edhe median, por edhe per shoqatat. Grupi i kamarjerëve, ku shumica ishin shqiptarë, u treguan të palodhur dhe u bënë njësh me familjet tona, madje në fund hynë edhe në valle. Në orën 12 të natës, u prit me hare Viti I Ri 2013. Sonila, vajza e Halit dhe Mjafturie Daci, intepretoi ardhjen e Vitit 2013-të. Të gjithë në valle uronin njëri, tjetrin, përqafoheshin.

Ishte një mbërmje e jashtzakosnshme, plot emocione e ngarkuar me mbresa. Të gjithë, pa përjashtim ndjeheshin të gëzuar që ishte krijuar një atmosferë aq familajre, sa dukej si aty ishte vetëm një familje. Ushqim i klasit të parë, pije pa kufizim. Asnjë mbetje qejfi, asgjë nuk stonoi, të gjittë u kënaqën. Një mrekulli e vërtetë.Vonë u ndamë duke uruar: U mbledhshim sërish në të njëjtën atmosferë miqësore, familjare, gjithëshqiptare! GËZUAR!

TREGIM PËR GERI DEMIN DHE DJEMTË E TJERË SHQIPTAR TË ASTORIAS NE NEW YORK

December 15, 2012 by dgreca

NGA KRISTAQ PAPA-Astoria , NY /

Pasditen e katër nëndorit, Geri Demi, vendosi të mos dilte nga shtëpia -sidoqë s’do të ndodhi ndonjë gjë e madhe ,përsëri më mirë s’po dal, edhe i lodhur jam, justifikoi vendimin e tij dhe pa e zgjatur shumë u fut në dush. Televizorin e la hapur, kështu i qe bëre zakon ,bile në këtë rast e ngriti volumin e zërit më shumë , sikur donte të thyente monotoninë që krijonte mungesa e prindërve të tij dhe e motrës së vetme që e donte shumë .Rastisi që ata ta kishin pronotuar këtë fundjavë të gjatë që pa u publikuar akoma koha kur do të arrinte në NY tornado” Sandy”. Si doli që andej ,mori një birrë në frigorifer dhe u rehatua në vendin e tij të zakonshëm përball televizorit. Jashtë vazhdonte një shi që mund ta quaje të zakonshëm ,po i shoqëruar me erë. Nuk bëri asnjë ndërrim kanalesh të T V, se ishte i bindur që në të gjithë trasmetohej e njëjta gjë, informacione nga pika të ndryshme të qyteteve të rrezikuara nga Tornadoja që pritej të vinte. I erdhi për të qeshur nga pozicionimi i reporterëve në pellgje ujë, në rrugë apo pranë ndonjë dege lisi të rrëzuar nga era .Shkëmbeu një sms me motrën dhe ajo i tha se edhe atë natë do të flinin në Florida, në pritje të rregullimit të motit dhe të rihapjes së areoporteve të N Y. Vazhdonin njoftimet për mbylljen e të gjitha shkollave publike e private për ditën e nesërme,të gjithë stacionet e trenit qytetës e ndërqytetës të të gjitha linjave; të autobuzeve dhe të të gjitha llojeve të transportit publik,bile arrinin deri atje sa të këshillonin edhe qytetarët që pa pasur një nevojë emergjente shumë të madhe të eleminonin të gjitha lëvizjet edhe me automjetet e tyre. Ndërkohë, era qe bërë shumë më e fuqishme ,aq sa edhe xhamat e dritareve, edhe pse të dubluar, dhe që ishin në pozicion jo shumë të ekspozuar në drejtim të sajë , filluan të kërcisnin. Pa koshiencë, u afrua te dritarja e pasi shmangu perden, përqëndroi shikimin jashtë. Blirët e rrugës edhe pse të vegjël e me kurorë jo shumë të madhe ,forca e erës i detyronte të përkuleshin aq shumë, sa gjethet e mbetura, puthnin tokën e trungu kryesor ngelej për minuta të tëra i harkuar, e fortë shumë qenka, i doli me zë mendimi Gerit.

Zilja e celularit doli mbi zërin e gazetarit në T V. Zilaj e telefonit tingelloi fort. Kapi telefonin dhe qetësoi Xhaxhi Milin që e merrte nga Shqipëria, duke i thënë se në lagjen e tyre nuk po ndodh asgjë, është një natë e zakonshme dimri dhe kaq. Në sekond iu kujtua se atje tani ishte ora gati 3 e mëngjesit.Sa të ndjeshëm jemi ne shqiptarët!

Flini xhaxhi Mili ,flini se ne jemi shumë mirë ,të fala teta Liljanës ,Klodit e Eneas ,nesër do ju marr unë, po rrini pa merak se ne jemi mirë!

-Ashtu qoftë – I tha xhaxhai- po këtej po thonë, që aty po bëhet nami; nejse natën e mirë, – e mbylli telefonin xhaxhai. U përqëndrua përsëri në ekran. Kamerat në pozicione fikse jepnin atë pjesë rruge që mund të filmonin dhe komentatorët komentonin se ato tani ishin si një lum i rrëmbyshëm dhe kjo dukej. Shtëpitë në buzë të oqeanit, të kredhura në errësirë të plotë, qenë mbushur me ujë e muret e tyre dy apo tre kate të lartë mundoheshin të përballonin forcën e dallgëve dhjetrametra të larta.

Ndërroi stacionin dhe i parakaluan po të njëjtat pamje, pemë e shtylla elektrike të thyera , makina të zëna nga shtylla apo trungje pemësh,të tjera të zhvendosura e të përplasura kokë më kokë me njëra tjetrën. Geri filloi të besonte se diçka e rëndë kishte ndodhur dhe vazhdonte të ndodhte akoma në ato momente.

Jepej njoftimi në tërë stacionet e TV-ve se tani tornado po prek tokën në pjesën jugore të Nju Xhersit . U bëhej thirrje banoreve, se edhe nëse nuk janë të lajmëruara familjet që janë me banim në zonat e ulëta, të afërta me bregun e oqeanit dhe që kanë mundësi që të lëviznin ,të largoheshin sa më shpejt që të ishte e mundur. U mundua të bënte dy tre telefonata me shokët në Nju Xheresi e në zonat e Kuinsit ,s’qe mundur. S’kishte sinjal. Pas disa orësh ,kur era pushoi e moti u qetësua, e ndau mendjen se më mirë do të ishte të shtrihej, mbase do ta zinte gjumi e nesër do të mësonte më shumë për atë që kish ndodhur e do të shikonte si ç’vendim do të merrte dhe si do të vepronte. Nuk e zgjati ,ora po afronte 12 ,fiku dritën dhe u shtri duke u kthyr në anën nga dritarja që e fuste gjithnjë në meditime. Gjendja gjysëm zgjuar e gjysëm në gjumë ja kthente shpesh xhamin e dritares me rrëkeza ujë, herë si ekran tv ku rridhte një lumë e herë si një rrugë e gjatë.

PARALELE: DJEMTË E ASTORIAS DHE PERMBYTJET NË SHKODËR

… Nuk kishte gjum atë natë stuhijë. Ndërroi drejtim dhe vështronte tavanin ,po nuk i pëlqeu grija e errët e tij, që përftohej nga ndriçimi i rrugës dhe u rikthye përsëri nga dritarja .Atje vazhdonte të rridhte lumi i tejfryrë po me ujë të pastër. Gjë e mirë do t’i thosh e ëma ,mos të jetë i trubull, do të theksonte ajo ,po i pastër mirë është, fat, mbarësi. Në këtë gjendje përgjumje iu bë se ishte në Shkodër.Ishte mbi urën e Bunës së tejfryrë dhe qe kthyer nga e famshja Kala e Rozafës….dhe iu kujtua situata e dikurshme e përmbytjeve në Shkodër.

Qe mbërthyer para televizorit për të parë lajmet nga Shqipëria. Kronika e çoi në Velipojë, ku dikur kish bërë plazh ,në ekran portreti i Luigjit ,buza e dridhur, duart e rrshkura, shikimi i tretur te stalla, që i dukej vetëm kulmi i çatisë e deklarata befasuese ….-S’kishim ca me ba ….s’patëm asnjë mundësi …ç’munt të bajsh për 10 minuta …..e pasi thith me gjithë forcën e gjoksit cigaren e ndezur ….-u tret në pakogjë kohë, mundi dhe djersa e djemëve në mëgrim për shtatë vjet , e fundosi në ujë bashkë me 100 dosa ….po ..ani ..robt taman e kryt shëndosh…E pas tij një nënë me katër fëmijë të gjithë poshtë shtatë-tetë vjetësh –s’munda të shpëtoi asgjë nuk e prisnim ashtu si na erdh, krejt papritur –e duke hapur krahët e pushtuar fëmijët- veç këta shpëtova- dhe gëzimi i zë vend në fytyrën e saj …

Kjo është dorë e zgjatur për ndihmë, i kujtova vetes porosinë e profetit Duhet të bëjmë diçka për këta njerëz ,të jemi pranë tyre, me zemër, me fjalë po dhe me ç ‘të mundemi, këta janë vëllezërit tanë në vështirësi që zgjasin dorën për ndihmë. Shkoi tek kompjuteri dhe shkroi me një frymë. Vërshimi i lumenjëve Drin dhe Bunë si rezultat i shirave e hapjes së portave të digave për të mbrojtur hidrocentralet ka përmbytur mijra familje në gjithë fushën e Shkodrës dhe të Lezhës. Ne duhet tu vijmë në ndihmë bashkëkombasve tanë me ç’të mundemi!

Ne, një grup djemësh shqipëtar të Astorias, do t’i dërgojmë ato në Shqipëri. Për ç’do informacion merrni në telefon nr…. ,dhe pa hezitim vuri numrin e telefonit të tij.Ne do të vijmë t’i marim matrialet e grumbulluara me mjetet tona, ose i dorëzoni ato në adresën..dhe përsëri vendosi adresën e tij .Klikoi print dhe shumfishoi disa kopje.Boll janë këto, mendoi. Kështu e bëra mirë! Duhet t‘i japim fund diskutimeve për orë të tëra, për ato që bëjnë të tjerët e vetë të vegjetojmë. Duhet të bëjmë atë që mundemi ,duhet të fillojmë të bëjmë diçka e më parë se për këdo, këtë ja kemi borxh atdheut të të parëve tanë. Sapo arriti te lokali i zonës së tij, ku punonte Kristaq Foto , vendosi kopjen e parë në derën e xhamtë, para se të porosiste kafen. E bëra fakt të kryer ,tani s’ka më hezitim e aq më pak kthim prapa. Me kafen në dorë u ul në tavolinën e fundit. Kafja dihesh që frkuentohej nga shumë djem të lagjes dhe ata nuk vonuan të vinin.E lexuan dhe u ulën në tavolinën e Gerit. Tani zgjidheni vetë kush do të vijë me mua të vendosim njoftimet e tjera në Bronx,në Rixhvud dhe qendrat e tjera ku jetojnë e mblidhen shqipëtarët.Dhe u nisën me një frymë .Jo një makinë, po dy Pa entusiazëm dhe solidaritet tek ata që takoi ,mori urime ,për atë që kishte nisë të bënte. Dhe punët rrodhën me një shpejtësi marramendëse . Të nesërmen telefonata nga pjesë të ndryshme të Nju Jorkut. Befasia telefonata nga te gjitha anet. Dhe pyetja ime-po ju si e morët vesh? Përgjigja -nga TV “ Kultura Shqiptare” që dha me titra njoftimin e bëri thirrje për solidaritet.

-Nana,t’kam marrë në telefon për t’thanë se djëmtë po i bajnë gati e do t’i sjellin vetë tek ju mos t’mundohesh hiç me ardh’. Jemi shumë shqipëtarë këtu e ne jemi duke i lajmëruar të gjithë, se ju mbetet hatri.

– Po ti rrofsh more birë e tu baft dita njëmijë,-uroi nëna duke e mbyllur bisedën. Pas një jave u kuptua se duhej një ambient më i madh se shtëpia jonë dhe e gjeti Bujari; Biznesmeni nga që ishte nga viset shqiptare të Krajës, mbetur në kufijtë shtetror të Malit të Zi. Ai mori përsipër me shpenzimet e veta trasportin e gjithë ngarkesës për në Shqipëri.Të gjithë patën një kërkesë të vetme; ndihmat të shkojnë tek ata që kanë nevojë, tek më të varfërit, te më të prekurit.

Në Shqipëri i pritën dhe i shpërndau Imami dhe personeli i xhamisë së Tabakëve. Dhe vërtet ato shkuan atje tek vëllezërit që kishin nevojë për ndihmë…….

DJEMTË SHQIPTARË TË ASTORIAS, NDIHMA PËR TË PËRMBYTURIT NGA “SAND-I”

….Duhet të fle, i foli vetes me zë Geri, nesër duhet të ngrihem e të shkoj në …..po dora pa urdhërin e tij e kish marrë pultin dhe e kish hapur tv … Geri s’u besonte syve. Iu duk se ekrani pat fokusuar një tabllo gjigande sureale … një rrugë makinash e mbuluar me rërë dhe mbi të kish mbirë një urë këmbësorësh druri me shkallë e në majë të sajë një makinë e kuqe, poshtë në këmbët e urës përplasur trarë,dërrasa,skafe të vegjël e të mëdhenj dhe makina të shumta,qe afruar edhe një cati e shkëputur nga shtëpia, që i kish shërbyer; në krah të djathtë, flakë që pasi kishin përpirë e kthyer në hi, dhjetra shtëpi po fikeshin dalngadalë duke lënë pas vetes ndojë gjuhëz të vogël flake dhe tym,tym të zi … U ul i dërrmuar në kolltuk dhe lexonte titrat, që jepnin lajme të kobshme dhe nuk donte ta besonte se tornadua e sapo kaluar kish marrë edhe shumë jetë njerëzish,kish ndarë fëmijën nga dora e prindit…kish paralizuar krenarinë e botës së qytetruar, simbolin e zhvillimit, Nju Jorkun. U çua dhe lëvizi për nga dera. Pastaj i foli me zë asaj pjese të vetes që kish bërë këtë veprim prit ..prit është akoma herët për të dalë, tani po zbardh e për të shkuar atje ku do ti, duhet të jetë ditë dhe pale do të mund të shkosh. Iu bind gjithë qenja e tij këtij urdhëri, apo kësaj llogjike dhe u kthye përsëri. U afrua më shumë tv, bile iu duk se ai e kish fajin për ato që jepte,jo ato s’kishin ndodhur atje në realitet, ato ishin thjesht tabllo inegzistente të kësaj kutie të shëmtuar….

Filluan të trasmetohen pamjet e filmuar nga një kamer e vendosur me siguri në ndonjë helikopter..Mbetur vetëm muret rrethuse të shtëpive të djegura të vështruar nga sipër dukej si një varrezë e stërmadhe ..varrezë shtëpish…dhe në trup i shkuan morrnica ….U çua më i vendosur se kurrë e për të mos u kthyer më i tha vetes me zëplotë, tani duhet të shkoj. Mori për siguri veç xhupit edhe mushamanë e gjatë –se të mbron nga shiu dhe era ,mbathi çizmet e gjata të dëborës,fiku TV dhe doli nga dera …Ktheu kokën mbrapa edhe pa derën ku do ish e ëma po të ish kthyer dhe buzëqeshi me porosinë që do t’i jepte, atë të përherëshmen.

-Hap sytë të keqen mami…nuk di pse instiktivisht u mbështoll më shumë në xhup edhe pse nuk dukej të ish shumë ftohtë. Mbase nga që e dinte që e ëma nuk ishte aty, por iu duke se edhe atje mijra km larg ku ishte ajo e shikonte dhe me atë veprim, ja plotësoi porosinë që i dha.I hipi makinës dhe iku. Në atë mëngjes të sapo ardhur, ai eci në të gjitha rrugët deri sa i dilte trungu i parë i rrëzuar e ai s’mund të ecte më,në rrugën tjetër deri sa ta prisnin rrugën dunat e rërës së sjellë dhe dërrasat, që e bënin të pakalueshme. U soll vërdallë, po të gjitha rrugët të bllokuara. I bëri telefon Indritit mos dinte ai ndonjë rrugë të dytë për në Bixh, s’mori informacion.Iu lut që të takoheshin tek Kiçua aty nga ora 10.

U kthye përsëri në shtëpi dhe hapi TV. Guvernator,Senatorë, Kongresmenë e kryetarë bashkish kishin filluar konf erencat e shtypit. Pa numërat e telefonave për informacion dhe për donacione, e ku kërkoheshin e vullnetarë. Ishte në fund të fundit shumë më e thjeshtë se Shkodra.

– Na duhen njerëz që të kenë makinat e tyre e me donacionet e tyre. Ne nuk keme asnjë strukturë të ngritur; kemi nevojë për vullnetarë, kemi njerëz të bllokuar në shtëpia që jetojnë të vetmuar e që nuk mund të dalin. Dritat janë ndërprerë. Ujë i pishëm është bërë i papërdorshëm. Na duhet ujë, ushqime…

-Nesër,i thosh Gerit, zonja matan’ telefonit, nevojat e ngutëshme do të jenë për ujë, njerëz e mjete.

– Faleminderit …dhe u dëgjua sinjali i ndërprerjes së bisedës. Geri hodhi në letër numra telefoni, adresa rrugë të mundëshme për të kaluar dhe pa e pritur orën 10, ia mbathi tek Kiçua.Porositi kafen dhe mori pyetjen e Kiços.

– Erdhi Luli?

– Jo- u përgjegj Geri,ishte i pamundur udhetimi, qëndruan në Florida .Mbase vijnë sonte. Për nja 4-5 ditë po –tha Kiçua gjithë Kompetencë,-janë mbyllur aeroportet e Nju Jorkut e të Nju Xhersit. Fati i tyre le të bëjnë pushim ata, kështu qënka e thënë, ne vuajmë këtej ata bëjnë qejf andej,bëri shaka .

Me kafen’ në dorë, Geri shkoi në tavolinën e tij të zakonshme. Erdhën Indriti, Beni, Ergersi. Është më e thjeshtë se ç’e menduam, u tha Geri shokëve. Duan ushqime, ujë, njerëz dhe mjete. Kështu që ne e kemi të lehtë. Nuk do bëjmë njoftim për të mbledhur të holla, do të mbetemi tek mundësitë tona dhe tek ata që i kemi shokë. Të tjerët le t’i njoftojmë që mund t’i blejnë dhe po të kenë dëshirë t’i shpien vetë. Kështu bëhemi më shumë dhe zgjerohet rrethi i kontribuesëve.

Kur ma tregonte ngjarjen, Geri Demit i shkelqenin syte :Të nesërmen në mëngjes mbushem me të hollat tona makinën me ujë të pishëm dhe me dy makina u nisëm për në destinacion. Dhe ndihmuam sa mundëm. Ishim të tjerë kur u kthyem. Tek sytë e secilit prej shokëve të mi shikoje atë që ai kish parë, atë katastrofë të paimagjinushme që kish ndodhur,po shihje edhe atë forcë të jashtëzakonshme solidarizimi atë besim të madh ,se normaliteti do te kthehej shpejt …

I kishte mbetur në mendje një detaj: Pasi i dorzoi ujin së moshuaës 90 e ca vjeçare, iu bind lutjes së saj, që tek shtylla e lartë, pranë derës së rrënuar tw shtëpisë, të vendoste flamurin Amerikan. Shenjë krenarie amerikane…

Nëntor, Astoria Nju Jork.

MREKULLIA KOSOVE

December 6, 2012 by dgreca

Mbresa Udhetimi/
Nga Bardhyl & Eduard M. Dilo/

Me emocion pa fud u nisa drejt Atdheut. Kohë të gjatë, vite të tërë pa shkuar. Kisha një jetë.Në Aeroprtin “Nënë Tereza” emocine pa fund përjetova. Lotët nuk i permbajta në ato momente. Oficeri, duke parë emocionet e padurimit për të dalë nga dogana, gjithë mirësjëllje , buzëqeshje dhe edukatë më uron mirseardhjen. Kaluam doganën, nga larg dalluam tanët, ata që kishin dalë të na prisnin… U përqafuam gjithë mall …, ah cfarë do te thotë mall mergimtari! Ne mjediset e aeroportit tepër komod, të pastër e modern, shikojmë jashtë në sfond përmëndoren e Nënës Terezë, e cila ashtu qetë e thjesht sic ishte ne te vërtet lutej në heshtje për mbarë kombin, mbarë njerëzimin, lutej për vizitorët e ardhur në Shqipëri..Kudo ndryshime, ndërtime te bukura e plot jetë, kudo rregullime, bukuri kudo… Tirana jonë krejt ndryshe, e bukur, e mirë, e pastër, moderne… Ndryshime të pa besueshme! Edhe në Durrës, Kavajë, Lushnjë, …, kudo vetëm ndryshime, ndërtime, ndërtime, kudo punohej…

Me emrat e lokaleve që shifje buzë rrugës ne Durrës të dukej se ndodheshe ne Kosovë. Mbritëm ne Fier, qytet ku kam jetuar disa vite…nuk orjentohesha dot nga ndërtimet e shumta gjigande, te bukura. Rrugët plot makina e këmbësorë, …, disi calonte aty vetem infrastruktura brënda në qytet.

Tregu bollëk, prodhime fshati speciale; të freskëta, të pastërta, të mira.Rruga për Vlorë, një pjesë si dikur, pjesa tjetër autostradë moderne; e se mos ish vetëm kjo e tillë, edhe nga Levani deri afër Memaliajt një mrekulli po e tillë. Vlora sikur ish në festë; parapërgatitje kudo për festën jubilare të 100-t vjetorit të Pamvarsisë. Nje takim shume mbreselenes ne Tirane me ish te burgosurin e ndergjegjes Zotni Reshat Kripa dhe Zj. Drita Mark Shyti, nje studente e shkelqyer qe premton prt te ardhmen.Intersant dhe shume produktativ ishte takimi ne Lushnje me Prof. Engjell Zerdelia, nje studjues shume i apasionuar, botues i librave monografike qe kane te bejne me ngjarjet e medha te historise sone Arsimore Kombetare.Gjirokastra, e bukur dhe gjithmonë tërheqëse për këdo. Nga larg na pershendeste Kalaja. Kosto e jetesës pak më e lartë aty…Shkova në fshatin tim të lindjes, aty ku Cajupi shkroi për “baltën më të ëmbël se mjalta”. Ndërtime të bukura dhe aty, dhe pse popullsia e paktë, por viti nga vit sjell ish origjinasit që vetëm ndërtojnë. Asfaltimi i rrugës deri ne perlen kombetare”Pllajën e Cajupit”- cuditerisht ende pa vënë dore në të,në shfrytëzim të një turizmi fitimprurës. Këtë mendim ndamë dhe ne një bisedë me nje biznesmen të sukses-shëm zagorit, Andon Pangon, i cili me përkushtim e vetmohim po bën shumë për Zagorinë. E përshëndes me shumë respekt.Sheperi, fshati im i lindjes, një fshat historik me një të kaluar të lavdishme, fshat që nga gjiri i saj ka lindur patriotë dhe luftetarë të vendosur të cështjes sonë kombëtare. Kalojmë dhe bejmë homazhe e vendosim lule tek bustet e Andon Zako Cajupit dhe Ilia Dilo Sheperit, tek lapidari i Pano Xhamballos. Shkojmë në vorrezat e fshatit dhe përulemi me respekt, krenari e mirënjohje para varrit të pionerit te arsimit shqip, patriotit të shquar, shkencëtarit Ilia Dilo Sheperi, tani së fund “NDERI I KOMBIT”, së bashku me kunatin e tij, firmëtarin e pamvarsisë patriotin Aristidh Ruci. A nuk do të ishte më bukur e më mirë, qe Komuna Zagori të vëndose në një vend të dukshëm bustet egzistues te Cajupit e Ilia Dilo Sheperit si dhe të marrë vendim per të ngritur bustin e Aristidh Rucit e trimit legjendar Pano Xhamballo? Ka dhe të tjerë që shquhen nga ai fshat, por ende nuk ka ardhë koha të vihen në dukje vlerat e mëdha të tyre…Mall i pa treguar për gjithshka në vëndlindje: mora pak baltë prasne varreve ku pushojne Prinderit dhe dy gurë të vegjël për të ndjerë në cdo moment aromën e saj.Erdhi casti që sëbashku me një nga vëllezërit e mi Bardhyl Dilo-n të realizojmë një ëndërr: të vizitojmë Dardaninë, Kosovën, “djepin e shqiptarizmës”.Qysh në vogëli jemi rritur me një dashuri të madhe sa për ato vënde me një bukuri të rrallë natyrore aq dhe për banorët e asj krahine tërësisht shqipëtare që ruan si askush virtutet më të mira të Shqiptarizmës. Jemi rritur me ndjenjë të tillë që tërë kohën në shpirt jemi ndjerë Kosovar.Cuditërisht edhe linja e autobuzave kishte të shkruar “ZAGORIA TRAVEL”, e kjo na i bëri edhe më të bukur udhëtimin. Sa emocione e padurim na pushtoi.”Rruga e Kombit”, me atë tunel gjigand model për nga ndërtimi, ishte një mrekulli tjetër në këtë rrugëtim. Kjo rrugë ësht një dëshmi e gjallë e triumfit të demokracisë në një vendtë dalë nga diktatura më e egër në rruzull.Një mrekulli rrugë, bukuri të rralla të shoqërojnë për krejt rrugëtimin , ndrtime krejt të bukura, makina plot rrugës, anës rrugëve plot prodhime të fermerëvë shqiptarë!Një ndalesë e domosdoshme. Një restorant tejet të pastër e komod, me gatime tradicionale, në Kastriotaj, Repsin e dikurshëm. Kujtime të trishta për Repsin e Spacin, ku unë ende femije vija burgjeve për të takuar njërzit e mi ngujuar në ato varre të të gjallëve …Kuksi, një bukuri e rrallë, dukej nga autobuzi. Afrohemi në Morinë, një kufi “ndarës”, krejt formal, ku “ndahen” shqipëtarët nga shqipëtarët. Diku larg e lart në mal, një vend i “qethur”, dëshmi e kufirit të dikurshëm. Pas kontrollit hymë në Dardani, Kosovën time, tuajën, tonën, Kosovën qe qysh fëmijë jam ushqyer me dashuri të pa fund për të. Emocione pa fund pushtuan zemren tone.. Të njëjtën gjë më thotë dhe Bardhyli, vëllai që shoqërojmë njëri- tjëtin në rrugëtim. Me radhë, plot bukuri, shfaqet gjithshka në Kosovë: rrugët e mrekullueshme, tamam si në perëndim…. Ecim, ecim,… lexojmë tabelat rrugëvë ku jepen drejtimet e qyteteve dhe komunave :.. Prizren, Pejë, Drenicë, Kumanove, Mitrovicë, PRISHTINË, ….Sa të gëzuar, sa krenarë që ndihemi. Jemi në KOSOVË!Pas një udhëtimi të gjatë, që na u duk fare shkurt mbrijmë në mbrëmje në Prishtinë. Telefonat tanë që kishim nuk punonin, (një e metë kjo, mendoj duhet të bëhët unifikim me telefonat cel. të tokes Amë). Ndalim një djalë, i lutemi të na ndihmojë për t’i telefonuar Silva Tërnavës, poetes emigrante ne New Zeland, nje nder aktivistet me te palodhura shqiptare aty, këto ditë ardhë në Kosove për tu stabilizuar e mos marre me rrugen si mergimtare.

I gatshëm e plot mirësjëllje, Iliri- kështu na tha se quhej-, na ofroi ndihmën që i kërkuam, na shtërngoi dorën fort kur mbaruam telefonatën duke na thënë: “Mirseardhët vëllezërit e mi, mirseardhet ne Kosove”!

Takimi i befasishëm, por i shumëpritur me poeten Silva Tërnava, ishte tejet i ngrohtë e miqësor, një motër e jona dardane që padrejtësisht koha na kish ndarë na priti si dinë të presin motrat tona.

Vite të tërë pa u parë, asnjheherë pa u takuar më parë, por tani realitet, në zemër të Prishtinës fillimi i një vzite tejet mbreslënese. Ajo sëbashku me mbesën e saj Djellzën dhe nipin Enisin- na shoqëruan e shëtitën kudo në krejt Kosovën.

Djellza dhe Enisi, mbaruar e diplomuar me nga dy universitete, pergatiteshin për Dr. Sa mirë kështu rinia e Kosovës. Sa miqësorë, sa të sjellur e të dashur ishin të gjithë me ne.U sistemuam ne Hotel “La Corte”- një hotel komod, me një shërbim model. Vone, deri vone shetitëm në Prishtinën e bukur, në Prishtinën në rindërtim, në Prishtinën ku Dr. Rugova pushon ne Paqen e Përjetëshmë, në qetësineë e ZOTIT!.Sa bukur ngrihej përmendorja e Gjergjit tonë të madh SKENDERBE, dhe në ndertim e sipër ishte dhe Katedralja e Nenës Terezë… Sa e bukur Prishtina! Sa e mrekullueshme Kosova, e cila 13-të vjet pas luftës nuk gjen gjurmë të saj. Populli, me përkushtim pas fitimit të luftës nga NATO, plot dashuri e këmbngulje u kthye dhe ju përvesh rindërtimit e bëri këtë që shikojmë.Mëngjesi tjetër na gjen në Prishtinë, pas një nate krejt të bukur, ku na presin supriza të reja. Takimi i planifikuar nga grupi ne fb “Vatra Jonë”, për në Prizëren, bëri që pasi hëngrëm mëngjesin, pimë kafen, të nisemi për aty.

Na shoqëroi një mik kroat, i cili plot mirësjellje, ishte i gatshëm e i pa përtuar.Prizreni! Prizëreni, kryeqyteti i patriotizmës shqipëtare, na mahniti me bukuritë që ofronte.Ura të vjetra, kalldrëme, kalaja, ndërtesa që kur i shifje të dukej sikur ishe në Berat. Kisha e Xhamia fare pranë njëra- tjëtrës(dëshmi e dashurisë dhe tolerancës Fetare). Në rrugë kaloshina të zbukuruara me kuaj, që të conin kujtesën e të dukej sikur ishe në Paris apo Central Park(NY)… Kudo cezma me uje te rrjedhshem.Edhe pse të pa njohur ishim krejt të njohur e si miq të vjetër me pjestarët e gjithë grupit, me R. Eminin, V. Markgjonin, R. Asllanin, L. Dukagjinin, J, Xhelilin, S. Zajmin, H Haskon, A. Lila, Gzim Cekun, E. Reken, Floren, Margareten, Hasnije Beqirin, S. Tërnavën, D. Xhemilia etj..U grumbulluam rreth pesedhjete vete. Në një lokal tejet natyral ku të dukej se ishe mes gjelberimit e gurgullimit të burimeve, pushuam e morem si grup pije freskuese e kafe…Biseda krejt të lira, të ciltëra, të sinqerta, të gëzueshme, shtërngime duarsh, përqafime, fotografi, shkëmbime dhuratash e librash, …. vetëm gëzim, e dashuri… Sa bukur në Prizëren!

Gjithë bashke filluam shakarat, recitimet, ecjen rrugeve si grup, ku na përshendetnin edhe fëmijët kur na shikonin.

Shkuam e vizituam Shtëpinë Historike të Lidhjes Shqipëtare të Prizërenit, një muze tepër i bukur, perkushtuar e ruajtur cdo gje orgjinal si dikur…Sa krenarë e ndjemë veten une dhe vëllai, Bardhyli kur në stendat e Muzeut, na “priste” e na “pershendeti” edhe fotografia e Patriotit zagorit Mihal Harito, nje nder kryesoret e asaj Beslidhjeje historike. Fotografia e poetit tone te madh sheperjot Andon Zako Cajupit gjithashtu….

-Eshtë nder që kemi sot juve këtu, nipër të ILIA DILO SHEPERIT, të përkushtuarit me jetë të gjuhës amëtare, na tha Poeti e Studjuesi Prof. Ramadan Asllani, i cili thekësoi se Gramatiken e Ilia Dilos e ruan si liber te Shejte per Gjuhën Shqipe. Ne po përpiqemi dhe do kërkojme qe ky emer të përjetësohet si i takon dhe në Kosovë… -Ai ka bërë shumë për Kombin, për Gjuhën Shqipe, – e me të qeshur vazhdoi:- Nuk është më Ilia Dilo Sheperi, Gjyshi juaj, por ësht i gjithe Kombit, nuk u perket më juve…” . Vllazenit Dilo – na thoshte shpesh Silva Tërnava, a ju besohet se jeni në Kosovë, jeni në Prizëren, a ju besohet që ndarje mes nesh nuk ka më – jemi një gjak, jemi nje Komb, jemi motra e vëllezër. Shiko nga cdo anë si vjen erë vëtëm SHQIPERI! Le ta quajmë këtë takim ketu në Prizërenin historik si rrugënisjen e bashkimit kombëtar. E bejmë ne që jemi thjesht popull, që jemi motra e vëllezër, qe jemi e do të jëmi të pa ndarë sa të jetë jeta”

Të gjithe me një shkelqim e gëzim të pa përshkruan i përjetonim ato orë aty. Sa bukur kalonte koha. Një drekë madhështore nën përkujdesjen e të pa lodhurve Lek Dukagjini e Ramadan Emini, shtruar në një lokal madhështor, plot ushqime të bollëshmë tradicionale, ku nuk mungonte muzika, vallja e kenga e gjithë trevave…

Cfarë gëzim e kënaqësi në takimin vatran…

Hasnije Beqiri, një cikë e mrekullueshme, tepër e talentuar si poete, me plisin e bukur vendosur ne koke, qe dukej si Shota Galica, merr mikrofonin dhe ben një përshendetje në poezi tejët të bukur, përshëndetje që u duartrokit hera herës gjate leximit. Njëri pas tjetrit, lirshëm, krejt lirshëm, përshendeti dhe poeti vargje – mjaltë, Hyqmet Hasko, përshëndetën gjithashtu Vlash Markgjonaj, Enver Reka (i cili recitoi krijime te mrekullueshme të bëra vetë), Poetja Mirvete Kabashi, Leke Dukagjini, Silva Tërnava, ndërkohë që poeti V. Mato recitoi një poezi prekëse për Nënën. E kështu plot gjallëri, gëzime, fotografi, vallzime e dolli, përfundoi takimi vatran i planifikuar në fb., takim që në në kujtesën e të gjithëve do ngelet i pa harruar. Ky takim në mënyrë simbolike sic cilësoi poetja Silva Tërnava bashkoi trojet – se pjesmarrja ishte thuaj nga cdo trevë shqiptare. U ndamë si motra me vëllezërit, duke premtuar se përsëri do festojmë…, mbrëmja persëri mbuloi Kosovën. Ditë e vecantë kjo, e pa harruar. Dita tjetër e vizitës nis me vizita e takime nga më të papritura…: I gëzueshëm ishte takimi me poeten e mrekullueshme Sevdije Rexhepi, një shqiponjë dardane e cila ishte për vite me radhë në forcat paqëruajtëse në Irak. Sëbashku me Shaban Qehaja dhe Poeten Silva Tërnava, shkuam e bëmë homazhe tek vigani i shqiptarizmës, hartuesi dhe projektuesi i pavarsisë së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova. Një ndjenjë krenarie na përshkroi në kodrën ku Ai pushon në përjetësi. Në Familjen Xhemalia, një mikpritje tejet bujare dhe e ngrohtë. Sikur ishim njohur prej vitesh dhe pse shiheshim për të parën herë.E sëandejmi nisëm rrugetimin nëpër Kosovë… Shkuam kudo : u inspiruam shumë kur në Drenicë e më pas në Prevaz, në Kështjellën e Lirisë të Fam. Heroike Jashari, shikuam krejt historine e dhimbëshme por të lavdishme të Kosovës sonë.Një qëndresë heroike e kësaj Familjeje; një sakrificë sublime e pa shembëllt në historine botërore, një krim i makinës -shtet gjakatar serb-, karshi një familjeje në të drejtë të saj, ku nuk u kursyen as foshnjat, gratë, pleqtë e fëmijët…Në heshtje vizitojmë gjithshka, nën emocionet pa fund. Bëjmë homazhe, fotografi, nuk duam të ndahemi nga ai mjedis legjendar historik. Vendosem dhe ne nje dedikim ne librin e pershtypjeve. Gjithë mjedisi i ndërtuar shumë thjesht, por tepër madhështor të inspironte dhe të impononte një respekt të jashtëzakonshem. Gjithshka e bardhë si ishte dhe zemra e ndjenjat atdhetare të krejt familjes Jashari. Flladitej e të përshëndeste kudo Flamuri kuq e zi, Flamuri nën të cilin u flijuan ata Heroj legjendarë.

Një fis i masakruar në emër të Lirisë.

Largohemi andej, duke marrë me vete emocione tejet të mëdha…Vizita tjetër ne Mitrovicë. Nga vorrezat e dëshmoreve ku bemë ndalesën e parë, dukej jë pamje madhështore e ndiheshe shumë krenar se kudo shikoje te valvitej lirshëm e plot krenari Flamuri kuq e zi.

Hymë në Mitrovicë, kudo qetësi e normalitet. Forcat e pakta paqeruajtësë italiane na përshëndetën, na u afrua e na takoi dhe bisdoi me ne një polic shqiptar, i cili na uroi mirseardhjen.

-Ura Problematike e Mitrovices, aty – thote Silva Tërnava, është kufiri ndarës i shqipëtarëve mes shqipëtarëve. Një pirg i madh dheu bllokonte uren e bukur mbi lumin Ibër. Kaluam tej urës, aty ku serbët kishin vendosur dhe flamujt e tyre… Qetësi kudo…

Bëmë disa regjistrime dhe fotografi kujtim.

Së bashku kaluam mbrëmjen në Restorantin luksoz, “La Piano”- ku vërtet të dukej se ndodheshe në një mjedis natyral tejet orgjinal. Shërbimi i përsososur, ushqimet tradicionale po ashtu…,vere kosove, birre nga me e mira “BIRRA PEJA”. Vec ushqimit që porositëm, sa muarën vesh se vinim për të parën herë vizitë nga toka Amë, na sollën një dhuratë të mrekullueshme për te na kënaqur dhe më shumë. Drejt Prishtinës nen mbrëmjen që kish mbuluar kudo, afrohemi për ti dhënë fund udhëtimit tonë të planifikuar .Një takim dhe përcjellje deri tek autobuzat e kthimit nga Zotrijte Mevladin Mazreku dhe Mehdi Krasniqi, duke u pershëndetur me motrën dardane Silvën e pa përtuar dhe tejet miqësore e dashamirëse.Ndersa autobuzi po merrte rrugën nëpër natë, kthenim kokën mbrapa, e duke përshëndetur thoshnim ” LAMTUMIRE KOSOVë! Do shifemi përsëri.

NJË FLAMUR PËR DËSHMORIN E LIRISË , VEZIR ADEMAJ…!

December 5, 2012 by dgreca

Vezir Ademaj, ish kampioni i Kikboksit për Zvicrën dhe Europën, në ring hidhte supeve Flamurin Kombëtar, kur ra dëshmor në tokën e Kosovës martire, i vëllai, Shaqiri, edhe ai luftëtar i Lirisë, e mbuloi me Flamurin Kombëtar…./

NGA SPIRO GJIKONDI/

– A sheh ëndrra? – më pyeti një ditë një shok.

– Edhe shoh…- thashë me të qeshur sepse mu duk një pyetje fëminore.

– Unë shoh shumë… – vijoi ai. – Por, çuditërisht, asnjëherë nuk shoh ëndrra që të kenë lidhje me kohën e qëndrimit tim në Amerikë. Të gjitha ëndrrat më çojnë në Shqipëri, Në kohë të ndryshme, po gjithsesi atje. Çudi me ne! Kam tetëmbëdhjetë vjet që jam larguar dhe prapë mendja aty më ri. Takohemi me shokë në kafene dhe gjithë bisedat tona janë për Shqipërinë. Komentojmë lajmet, i gëzohemi si fëmijë diçkaje të mirë që ndodh atje, hidhërohemi për çdo gjë të keqe, revoltohemi me qëndrime të pamatura të Qeverisë, kujtojmë çaste të gëzimeve tona të dikurshme, na entuziazmon ndonjë vjershë apo tregim i shkruar bukur… Ndërsa natën: ëndrrat. Edhe ato atje… Ç’është kështu me ne?!

Pa dashur shoku im, me ëndrrat e tij të përnatëshme më ngacmoi mendimet. Nuk ishte thjesht një rastësi, evidentoi një dukuri të përgjithëshme; një fenomen që nuk është vetëm i tanishëm. “Eshte Shqipëri ku janë shqiptarët” thotë një këngë popullore. Nuk është e rastit që Çajupi në Misirin e largët i këndonte fshatit të tij “me ca shtëpi të vogla fare”; Naimi në Stamboll do të thoshte “Ti Shqipëri më ep emrin shqiptar”; Serembja nga ana tjetër e Adriatikut rënkonte dhimbshëm: “Arbëri që përtej detit na kujton…”; Jepni për Nënën” do të lëshonte thirrjen Noli nga Amerika; Dyqint djem të rinj Vatranë do të linin Amerikën në vitin 1920 për të shkuar e luftuar në mbrojtje të vendit e të kufijve të tij; studentë në universitetet e Italisë e të Evropës lanë studimet dhe u kthyen për të dalë malit e për çlirimin e Shqipërisë nga fashistët; Batalioni”Atlantiku” u nis nga Amerika për të luftuar në Kosovë në luftën e fundit kundër Serbisë…

Vërtet, ç’është kështu me ne!?

Kisha dëgjuar, disa vite të shkuar, emrin e Vezir Ademajt. Ishte folur dhe ishte shkruar në shtypin e diasporës dhë në atë të internetit për këtë të ri kosovar që aherë jetonte në Zvicër e që merte pjesë në sportin e kik-boksit. Ajo që aherë bëri lajm ishte shpallja e tij kampion në Zvicër e pak më vonë edhe kampion i Evropës. Pa ë njohur dhe pa ditur hollësira të tjera rreth tij ndjeva një admirim të natyrshëm, ashtu si për të gjithë të rinjtë shqiptarë të shpërndarë nëpër botë që përparojnë në fusha të ndryshme e që bëjnë emër në sajë të aftësive dhe të punës së tyre këmbëngulëse. Vetëm kaq…

Disa kohë më vonë, në ngjarjet e mëdha tronditëse të Kosovës që pushtuan emisionet e lajmeve të stacioneve të radios e të televizionit në mbarë botën, midis të tjerash e të tjerësh, u përmend e u fol edhe për Vezir Ademaj, që ishte vrarë në luftë. Por përsëri pa shumë hollësira. Ashtu, në përgjithësi, vrasja e tij ishte e dhimbëshme, shumë më e dhimbëshme për ata që e njihnin nga afër dhe akoma më e dhimbëshme për të afërmit e familjarët e tij. Nga e gjithë ajo tragjedi dhimbja shkonte përtej caqeve të të afërmit e të njohjës kur shikojë masakrat e përgjakëshme të kasapit të Sebisë mbi popullin kosovar. Është pak të thuash rrënqethëse. Ishin pamje të lemerishme. Me kalimin e kohës, edhe pse plagët e hapura zenë kore, apo kur duken se shërohen, lënë pas shenja që mbeten të përjetëshme e të paharrueshme, si për të na kujtuar se ç’ndodhi në atë fund shekulli…

Në këto ditë nëndori, në biseda të gjëra për festimet e 100 vjetorit të shpalljes së Pvarësisë, tek flitet për ngjarje të spikatura e figura të shquara që kanë vënë një gur në përparimin e vendit, qëlloi të flitej sërish për Vezir Ademaj, kësaj here nga vëllai i tij, doktor Hasani, i mirëprituri në çdo tryezë ku bashkohen shqiptarët e ku flitet shqip. E solli rasti të ndjej dhimbjen e tij për vëllanë e vrarë e njëkohësisht të mësoj shumë për jetën e tij të shkurtër, njëzetështatë vjeçare…

KULLA, ZJARRMI U NDEZ SËRISH NË VOTËR…

… Është aty, në Sheremetaj të komunës së Gjakovës, një kullë e lartë trekatëshe, e madhe dhe e vjetër, e ndërtuar që në shekullin e tetëmbëdhjetë; më mure të trashë prej guri, me dritare që duken të vogla për përmasat e saj, e me frëngji akoma më të vogla, që e kanë mbrojtur në përballjen me rrebeshet e kohës. Dy herë është bombarduar dhe dy herë çatia ë saj është shembur, por të dy herët oxhaku ka mbetur në vend. ( “Derisa ka qëndruar oxhaku, – paska thënë poeti Din Mehmeti,- edhe zjarmi në votër do të ndizet e kulla do të qëndrojë”) Dhe ka qëndruar. Janë hirnosur muret e strehët janë nxirë dhe këto e bëjnë atë kullë të duket e rëndë, e heshtur, e zymtë e disi meditative… Por ka diçka që të befason, që i kundërvihet zymtësisë, diçka që e çel, e bën të afërt dhe e sjell në kohë: përsipër dhe në të dy anët e hyrjes ka një kuadrat të bardhë, për të cilin e zonja e shtëpisë kujdeset vazhdimisht duke e shërbetosur me gëlqere; një kuadrat i bardhë që duket në atë kullë si një buzëqeshje; ( Këtë do të ketë patur parasysh Derada kur thoshte: “Shtëpitë që buzëqeshin…”) një buzëqeshje e përherëshme e mikpritëse për të gjithë ata që vijnë, të afërt e të largët; buzëqeshje përcjellëse, për të gjithë ata që dalin prej dere, të afërt e të largët…

Është kulla e familjes Ademaj. Këtu jetuan të parët e familjes. Këtu jetoi stërgjyshi Adem. Këtu jëtoi gjyshi Hasan. Këtu jetoi e jeton Hyseni me të shoqen Mejreme, e me fëmijët… Këtu lindi Vezir Ademaj një ditë marsi të vitit 1971. Këtu u përkund së pari nën trokun e djepit dhe me ninullat melodioze të nënës Merjeme; këtu edhe u rrit. Rreth kësaj kullë, në lëndinën me bar të jeshiltë, luajti me motrat dhe vëllezërit; nga pragu i saj doli, në ditët me diell e me shi, për të shkuar në shkollën fillore të vendlindjes; Me këtë kullë lidhen tregimet e moçme, legjendat, epika historike, bëmat e trimave, këngët për të rennet. Në odën e madhe të burravë që ndodhet në katin e tretë do të dëgjoje bisedat e më të maturve, kuvendet e atyre që u peshonte më tepër gjykimi, vendimet e marra për fatet e Kosovës; një arsenal i gjerë traditash patriotike që, pikë e nga një pikë do të formojnë karakterin e tij e do ta burrërojnë. Shkëputjet për të ndjekur shkollën e mesme të Deçanit, shkuarja në Prishtinë për tu regjistruar në Fakultetin e Shkencave Natyrore, ( në degën e fizikës.) apo largimi për të shkuar të kryejë shërbimin ushtarak në Tivar, aty nga shtatori i vitit 1989; kanë qenë të përkohëshme. Qëndrra e përherëshme e rëndesës në jetën e tij ishte kjo kullë, me atë buzëqeshjen e saj karakteristike, përcjellëse e pritëse njëherësh…

Sidoqoftë, këto shkëputje, edhe pse të përkohëshme, paten një ndikim të veçantë në procesin e formimit të tij. Në gjimnazin e Deçanit, si nxënës, do të ndiqte zhvillimet politike në Kosovë; pas demostratave të vitit 1981 prej shovinistëve të Beogradit nxitej urrejtja ndaj shqiptarëve kudo në Jugosllavi; drama e minatorëve tëTrepçës, të ngujuar për t’ju kundërvënë politikës raciste të Beogradit, ishte tronditëse; pjesëmarrja , madje në radhëte para, në tubime e demostrata ku kundërshtohej heqja e autonomise së Kosovës dhe kushtetuta e vitit 1974, e të tjëra si këto,nuk mund të kalonin pa gjurmë në vetëdijen politike e patriotike të të riut kosovar. Më i theksuar eshtë ky ndikim ne kohen e kryerjes se sherbimit te detyrueshem ushtarak ne Tivar. (“ Ti – Varr-i – Madh!”- do të përifrazonte poeti duke sjellë ndërmend masakrën e njohur si “Masakra e Tivarit” e vitit 1945!) Aty ndjeu urrejtjen e vërtetë të oficerëve serbë. Janë jo të pakta rastet kur djemtë shqiptarë prej kazermave kthehen nëpër shtëpitë e tyre me arkivole. Dhe , sikur të mos mjaftonte kjo periudhë e shërbimit ushtarak të detyrueshëm, aherë kur priste të kthehej në shtëpi, për shkaqe të përkeqësimit të gjendjes politike, i shtohet shërbimi edhe për tre muaj të tjerë. Duke mos e duruar keqtrajtimin në kazerma vendos të arratiset; kthehet në Sheremetaj, duke qëndruar disa kohë në miq e shokë; në vijim të përpjekjeve për shkollimin e tij regjistrohet në Shkollën e Lartë “Bajram Curri” në Gjakovë, por rreziku i arrestimit prej policisë sërbe, e lënë pa altërnativë tjetër: Si zgjidhjë individuale, ashtu si për shumë të rinj të tjerë kosovarë, ishte vetëm ikja nga Kosova. Ikja nga Kosova! Sa e dhimbëshme është kjo fjala IKJE. Ikje për sa kohë? Për ku? Për se? Ikja ka gjithmonë të panjohurat ë saj. Por sado e dhimbëshmë dhe sado me të panjohura, ikja ishtë një zgjidhje, madje e vetëme. E në këto kushte Vezir Ademaj kërkon azil dhe vendoset në Zvicër…

NJË VEND TJETËR, NJË TJËTËR JETË…

Koha e qëndrimit në Zvicër përbën një fazë të re për të riun Vezir Ademaj. Një jetë shumë më e ndryshme se ajo në Sheremetaj e në Kosovë. Fshati ku u lind, kulla ku u rrit, Kosova ku u formua duken tashmë se mbetën pas, në të kaluarën. Zvicëra hap të tjera horizonte; duket si më me shumë dritë, më me shumë diell, është më atraktive për një të ri, por, për të mbijetuar kërkohen të tjera gjëra. Vëtëm ai që e ka provuar të jetojë në një “Atdhe të dytë” e di se sa e vështirë është të gjesh vetveten në këtë realitet të ri. Por falë formimit të tij, falë aftësive të tij, në pak kohë, Vezir Ademaj arrin ta gjejë vetveten. Hyn në Ligën e kik-boksit, stërvitet në këtë lloj sporti, përballet në ring me kundërshtarët me shpirt luftarak, arrin të korrë fitore e të marrë titullin kampion për Zvicrën. Por kjo nuk mjafton. Synimi i tij është për më larg e për më lart. Në pak kohë arrin të fitojë titullin kampion i Evropës. Ambicje për tu përshëndetur kjo. Bëhet i njohur. Tifozëte tij që e brohorasin, e thërrasin “Alfred” ! Vezir Ademaj ka ndërtuar në këtë mënyrë themelet e ndërtesës së madhe të së ardhmes. Çdo i ri do ta kishte “zili” një arritje të tillë. Ëndrra e çdo të riu është pak a shumë kjo: të ketë një profesion dhe një punë për të siguruar bazën ekonomike; të ndërtojë një familje që të jetë në gjendje ta mbajë; një grua që ta dojë e të ndajë me të hallet e përditëshme; të ketë fëmijë që ti edukojë; përgjithësisht një jetë të qetë e normale; dhe, në realizimin e kësaj ëndrre, Vezir Ademaj i kishte hedhur themelet…

Ka mbetur një fotografi, ( një nga ato që i shpëtuan bastisjes së policisë serbe në kullën e Ademajve, aty në Sheremetaj,) që e tregon atë në apartamentin e tij në Gjenevë. Është një apartament I thjeshtë, ndoshta jo shumë i madh,por komod. Duhet të jetë bërë kjo fotografi në prag të Krisht-lindjeve ose të Vitit të Ri, sëpse ka një pemë tradicionale të këtyre festive në njërin cep; një televizor përballë, një derë që të çon diku në ndonjë dhomë tjetër, një tavolinë mesi e rrumbullaktë; ndërsa në tre kolltuqe, veç Vezirit janë dy shokë të tij, natyrisht shqiptarë. Të bën përshtypje ky vend i paqtë, një bisedë e shtruar, disi pa halle, pa ankth, e pa andralla torturuese; një qetësi që e dëshiron të jetë e përjetëshme; një qetësi që të nxit dëshirën për të jetuar…

– A shihte ëndrra Vezir Ademaj aty në Gjenevën e Zvicrës?- do të pyeste me kërshëri shoku im që ankohet se sheh shumë të tilla dhe thotë vazhdimisht “Ç’është me në kështu?!”

Natyrisht, s’mund ti jap përgjigje të saktë shokut tim por një gjë mund t’ja them me siguri.: Në Zvicër kishte shumë bashkatdhetarë që punonin dhe jetonin aty. Gjatë viteve 90-të problemet e Kosovës ishin në qendrën e vëmendjes së diasporës shqiptare. Organizoheshin edhe veprimtari të ndryshme për të ndihmuar materialisht punëtorët kosovarë që ishin larguar prej pune. Vezir Ademaj që e kishte të freskët gjendjen politike të Kosovës ishte i përfshirë në këto veprimtari duke dhënë kontrribute të veçanta. Doemos, ai s’mund të shkëputej nga trualli i vet dhe s’mund të dilte nga vetëvetja. Ka një fakt shumë domethënës, që afirmon vlërat e tij njerëzore dhe ndjenjat e tij atdhetare kur kerkoi që në kampionatin Evropian të përfaqësohej me flamurin shqiptar, duke thënë:” Unë jam shqiptar dhe dua që me flamurin tim kuq e zi të përfaqësohëm dhe atë ta kem në supet e mia…

JETË E QETË NË GJENEVË, POR KOSOVA RËNKONTE…

Viti 1998 përbën një pikë kulmore në historinë e popullit shqiptar dhe atij kosovar në veçanti; një udhëkryq në zgjidhjen e çështjes me themelore të ekzistencës apo shfarosjes; një alternative tragjike midis jetës dhe vdekjes. Kishin mbaruar, nga njëra anë, masat kufizuese e shtypëse të lirisë të ndërmara prej qeverisë së Beogradit, çdukja e çdo gjurme të autonomise së vitit 1974, dhuna e spastrimit prej shqiptarëve të institucioneve shtetërore, largimi pa shkak i drejtuesve, masat kufizuese të shtypit e të televizionit, pengimi i gjuhës, arrestimet, burgimet, dhe s’mbetej tjetër veç dëbimit në masë të kosovarëve nga vatrat e tyre shekullore. Kishin mbaruar, nga ana tjetër, tubimet paqësore në kërkim të lirive të pjesëshme, demonstratat e protestës, grevat,, kërkesat për autonomi, për shpalljen republikë, pse jo, edhe për një shkëputje përfundimtare nga suaza e Serbisë. Kishte mbetur në mes vetëm Lufta. Një fjalë goje: Lufta… Si një pikë referimi drejt të ardhmës, si një pikë referimi prej së ardhmes… Lufta… ajo që bëhet përcaktuese e fateve të njerëzimit dhe të individit, ajo që evidenton edhe më mirë karakteret njerëzore, që nxjerr në pah politikanët e strategët, mençurinë e diplomatëve, trimërinë e luftëtarëve, ajo që diferencon atdhetarët nga tradhëtarët, ajo që ndryshon rrjedhën ë më tejme të jetës…

Duhet të kenë qenë ditë të vështira në jetën e Vezir Ademajt ato ditë pranvere të vitit 1998. Sa të bukura ishin rrugët e qeta të Gjenevës në ato ditë pranvere të vitit 1998! Por Lufta kishte shpërthyer brenda gjoksit dhe shpirtit të tij. Në atë mori ngjarjesh të tmershme që pasonin njëra tjetrën në ekranet e tv-ve, pamje surealiste të refugjatëve biblike, vargje të ikurish nëpër rrugët e mundimeshme drejt Maqedonisë e Shqipërisë, pleq të kërrusur nën boçet e plaçkave mbi kurriz, nëna me fëmijë në krah, familje të ngarkuara nëpër qerre, torba me ushqime, lot, lodhje, rënkime, tërheqje zvarrë, intërvista gazetarësh, biseda ndër miqtë, takimë mes shokësh, shpresa të thyera, gjëmime avionësh, breshëri automatiku, (ç’bëhet kështu!) takime diplomatësh, OKB, NATO, ç’thotë vëllai Hasan nga Amërika, ç’mendon Klintoni, thirrje për luftë, UÇK, kush udhëheq, ku… Ditë të trazuara, nëtë pa gjumë, ëndrra të llahtarëshme, pyetje pa përgjigje, kulla në Sheremetaj me atë buzëqeshjen karakteristike në hyrje të saj, apartamenti në Gjenevë… Dhimbjet e Kosovës pikojnë në shpirtin ë tij…

Doktor Hasani thotë se Veziri mbante shumë portrete patriotësh në faqet e mureve të shtëpisë së vet. Heu, Ismail Bej, o burrë i madh i kombit! Ç’thotë baca i Boletinëve? Ç’mesazh më dërgon, o Hasan Prishtina? “… në vend të një kolltuku me turp në Stamboll, preferova kryengritjen me nder në malet e Kosovës”…

Kjo thënie brilante! Dhe pastaj vendimi:

“Kam ardhur të luftoj kundër ushtrisë serbe, për lirinë e Kosovës, që dita të mos i ngjajë natës së errët. Nga ky drejtim s’mund të më spraps kush.”janë fjalët e tij thënë nënës Merjeme atë ditë kur u kthye në Sheremetaj, pas mungesës së gjatë disa vjeçare, aty, në pragun e hyrjes së kullës. Veshur tashmë me uniformën e luftëtarit të UÇK-së, me armët në sup, edhe me një palë dylbi të sofistikuara për të parë ëdhe natën, edhe me 15 mijë franga në xhëp, i gatshëm dhë i vendosur, të gjitha në shërbim të luftës, të gjitha për Luftën, të gjitha për Kosovën…

Tubon të rinjtë e Rekës së Keqe dhe i përgatit edhe ata për luftë. Në shtabin e luftës, në Gllogjan, dorëzon kursimet e veta. Inkuadrohet në Smolicë, në Rahovec, Gllogjan, Junik e në betejat e tjera, dhe pastaj komandant “Komando”në rajonin e Rekës së Keqe, me emrin përkëdhelës “Alfred”.

LUFTE E ASHPER

Kujdes për veten, e porosit vëllai Hasan në një thirrje telefonike nga Amerika. Dhe ai i përgjigjet: “Sikur të doja të ruhesha, do të rrija në Zvicer ku i kam pasur të gjitha të mirat për jetë”

Kujdes, se Lufta është e ashpër!

Shumë e ashpër kjo lufta në Rrafshin e Drenicës e të Dukagjinit. E ashpër kjo lufta në Kallavaj të Junikut, së forcat e shumta serbe duan të kalojnë në Dobrosh, në Sheremetaj e në Pacaj, e ata duhen penguar. Le të jenë ta paisur me tanke e snajpera. Do të plagosen shokët. Hej, mos i lini në dorë të armikut. Breshëri armësh! Tanket! Snajperat! Heu! Vdekje e marrë! Mos qëllo mbi trimin! Trimi i duhet shumë të sotmes. I duhet edhe më shumë të nesërmes! Trimi i duhet Kosovës së Pavarur.

Lajmii vrasjes së Vëzir Ademajt u përhap shpejt. Trupi i tij u dërgua në Sheremetaj. Kulla trekatëshë rrënkonte nga dhimbjet. Dhimbjet përpëliteshin në ajër.Lajmi i zi mbëriti te vëllai i tij Shaqiri që luftonte në zonën e Sukës.Dhe ai rend drejt vëllait të vet të rënë, jo për ti hedhur një grusht dhe, por për ta mbuluar më flamur. E kishte kërkuar këtë mbështjelljë me flamur në ringjet e Evropës, me këtë flamur do mbështillej në atë ceremoni të përcjelljes në rrugën pa kthim drejt përjetësisë.

Dhimbja për të në zemrën e Kosovës pikon; pikon dhembja për te në mbi 900 vargje poetësh; anipse pa të njohur, pikon tashmë edhe në zemrën time prej jugori. Le të jenë këto fjalë si karafili kuq për ty, Luftëtari Kampion i Ringut dhe i Lirisë së Kosovës.

Në këtë festë të 100 vjetorit, nderimi i parë u bëhet dëshmorëve të lirisë. Do të ketë shumë flamuj si simbole të festës këtë 28 nëntor. Mos harroni që të çoni një Flamur tek dëshmori. Flamuri mund të valvitet tek shkolla në Sheremetaj, që mban emrin e tij dhe të dëshmorit tjetër të atyre anëve, ose edhe atje tek prehen eshtrat e lodhura nga lufta, në Sheremetaj.(Botoi DIELLI, numri special I 28 Nentorit 2012)

Nju Jork, Nëntor 2012

NE 100 VJETORIN E PAVARESISE SHQIPTARET VERSHUAN NE TIMES SQUARE

November 29, 2012 by dgreca

Nga Times Square Beqir Sina/

Zyrtarët e lartë të qytetit Manhattan Borough President Scott M. Stringer, Bronx Borough President Ruben Diaz Jr dhe Assemblymember Mark Gjonaj – Avokati Stephen (Stivi) Kaufman, ish-zyrtar i bashkisë së Nju Jorkut, festuan së bashku me shqiptarët në sheshin më të madh në botë – në zemër të New Yorkut, Times Square./

MANHATTAN NEW YORK CITY : Në Shtetet e Bashkuara, me rastin e 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë, shqiptarët me madhështi shënuan ditën e tyre të pavarësisë. Çdo gjë kulmoi dje mbasdite deri në orët e vona të mesnatës në kryeqendrën e botës në New York. Për disa orë sheshi u “pushtua” nga shqiptarët dhe në mes të sheshit u dha një koncert me këngë dhe valle shqiptare. Grupet e djemëve dhe vajzave me kostume folklorike kënduan dhe vallëzuan shqip në ritmin e daulles – Ngado që të shihje në shesh dukej vetëm flamuri kuq zi icili valvitej nga shqiptarët plot gëzim dhe e kishte ndezuar sheshin kuq e zi.

Në ndërkohë NASDAQ do t’ua uronte shqiptarëve 100 vjetorin e pavarësisë teksa njëra nga tabelat e mëdha elektronike, të saj në sheshin Times Square në Manhattan do të shfaqete “befasisht” me një ndriçim vezullues flamurin shqiptar dhe do të shkruhej :”Happy Birthday Albania ”
Në këndin kryesorë ishte vendosur tribuna e improvizuar ku zyrtarët e lartë të qytetit Manhattan Borough President Scott M. Stringer, Bronx Borough President Ruben Diaz Jr dhe Assemblymember Mark Gjonaj – Avokati Stephen (Stivi) Kaufman, ish-zyrtar i bashkisë së Nju Jorkut, festuan së bashku me shqiptarët në sheshin më të madh në botë – në zemër të New Yorkut, Times Square. Ata ishin mysafirë të nderuar të rreth një mijë shqiptarëve të cilët u mblodhën në këtë shesh për t’a “ndezur” kuq e zi – edhe këtë shesh të famshëm të qytetit New Yorkut, si në të gjithë Shtetet e Bashkuara të Amerikës ku shqiptarët festuan me madhështi 100-vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë,
Shqiptarët, e “Tri Shtetshit” nga New Yorku, New Jesey dhe Connecticut, bijtë dhe bijat e Shqipërisë në Amerikë u mblodhën së bashku në festimin e tyre të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, në ndërkohë që një billboard e madhe në sheshin Times Square, aty ku çdo vit bie nga shtiza globi i viti të ri, u ndriçua për të përkujtuar këtë rast “Ditëlindjen e Shqipërisë – Happy Birthday Albanai”. Ndërkohë në shesh valviteshin flaujt kuq e zi dhe grupet e vallëtarëve të veshur me kostumet popullore këndonin së bashku me të rinjët e të rejat këngë valle shqiptare.

Organizatori, Fondacioni i shoqërisë Shqiptaro-Amerikane nderojë me këtë rast post-mortum personalitet e Ismail Qemalit, Adem Jasharit dhe Tahir Sinanit si edhe veprimtarin e dalluar të komunitetit shqiptaro-amerikan dhe njëri nga zyrtarët e Zërit të Amerikës, Dr. Elez Biberaj(Director of Eurasia Division, VOA ). Çertifikatën e nderit e mori i biri i tij Ken Biberaj – i cili ka vendosur kandidaturën për anëtar të Këshillit Bashkiak të Qytetit të Nju Jorkut.

Mes pjesmarrësve ishin një numër i madh i lederve të komunitetit shqiptarë, gazetarë, artistë, nxënës shkollash, studentë, klerikët e dalluar të komunitetit si dhe shumë personalitete të rëndësishme, biznesmen dhe afaristë të njohur të komunitetit shqiptarë në Amerikë, diplomatët e Kosovës dhe Shqipërisë në New York dhe Washington, si edhe Ylli i i Vallëzimit Tony Dovolani si dhe aktoria e famshme me origjin shqiptare Drita Davanco
Hymnet kombëtare të Shteteve të Bashkuara Amerikës dhe Republikës së Shqipërisë, u kënduan nga këngëtarja e mirënjohur e muzikës popullore Merita Halili, shoqëruar prej orkestres së drejtuar nga mjeshtri i firzamonikës Raif Hyseni.

Festimi i shqiptarëve në sheshin e famshëm Times Square arriti në ekstazin e tij – kur çdo gjë në shesh ishte ndezur vetëm Kuq e Zi dhe kudo dëgjohej “ushtima” korale e këtyre mijra njerëzve që gëzonin me mënyrën e tyre dhe borhorsinin vazhdimisht “Albania – Albania – Shqipëri Shqipëri – Shqipëri Etnike – Shqipëri Etnike”.
Presidenti i qytetit të Manhattanit Scott Stringer me këtë rast për të nderuar 100 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë ka nderuar disa prej këtyre udhëheqësve të shquar të komunitetit duke lëshuar një dekret të veçantë(Proklamat) e cila deklaron një shpallje zyrtare, e cila njeh me këtë rast “Ditën e festimit të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë në Qyetetin e Manhattan – New Yorkut”.

“Shqiptaro-amerikanët janë përcaktuar nga një angazhim të fortë ndaj diversitetit etnik, pluralizmit fetar dhe lirisë fetare,e përcaktuar për lirinë për të gjithë qytetarët e saj ,në këtë qytet i cili në “miniaturë” është e gjithë bota” tha Presidenti i qytetit të Manhattanit Scott Stringer, duke shtuar se “Pothuajse 40 për qind e njujorkezëve janë të lindur jashtë këtij qyteti – madje edhe përtej oqeanit dhe shqiptarët ashtu si komunitetet e tjera janë një pjesë e rëndësishme e këtij metropol i botës, dhe qytet i të gjitha racave dhe kombësive të botës.”

“Unë jam krenar për të u bashkuar sot me miqtë e mi në komunitetin shqiptar dhe më tej për të festuar këtë moment të rëndësishëm, 100 vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë nga Perandoria Osmane. Komuniteti shqiptar vazhdon të rritet dhe është në zhvillim, dhe suksesi i tyre është i pranishëm kudo në New York dhe të 5 qytetet, Brooklyn, Staten Island, Queens, Manhattan, dhe Bronx. Këto qytete janë bërë shtëpi e dytë për popullsinë më të madhe shqiptare në New York City, dhe në këtë ditë feste e madhe për të gjithë shqiptarët ne rikonfirmojmë së bashku angazhimin tonë për të punuar me komunitetin shqiptar për të ndërtuar dhe forcuar këtë qytet tha Bronx Borough President Ruben Diaz Jr .
“Ne jetojmë në vendin më të madh në botë, një vend që ju lejon për të festuar trashëgiminë dhe kulturën tuaj, ndërsa duke u bërë një anëtar produktiv i shoqërisë amerikane – një Assemblymen tregojmë se jemi pjesë vitale dhe e integruar e këtij vendi të bekuar nga Zoti “, tha Mark Gjonaj i cili është shqiptari i parë në këto 100 vjet pavarësi që në Amerikë, që zgjidhet në një post kaq të lart të qytetit të New Yorkut.. “Në këtë ditë të rëndësishme, tha Gjonaj ua uroj shqiptarëve në të gjithë botën – për një festë të lumtur për këtë përvjetor 100 e cila është një ditë krenarie edhe për ne shqiptarët e Amerikës dhe natyrisht shqiptarët në mbarë botën. ”

“Ditë historike për komunitetin shqiptar. Shqiptaro-amerikanët të cilët kanë kontribuar aq shumë në qytetin tonë të gjallë, dhe është e natyrshme që njujorkezët janë sot duke festuar 100 vjet të pavarësisë së Shqipërisë, dhe duke e shënuar me këtë manifestim të veçantë në “zemër” të qytetit të New Yorkut, këtë festë. Bizneset e shqiptarëve dhe shpirtit sipërmarrës, ka ndihmuar të rritet ekonomia e qyteti tonë dhe ndjenja e tyre e detyrës qytetare dhe aktet e mirësisë kanë bërë ndikim të jashtëzakonshëm në jetën e ndryshimeve në këtë qytet, i cili është më i zhvilluari në botë. Është privilegji im të bashkohem me ju shqiptarët e New Yorkut, në festimin e 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë “, tha Avokati Publik Bill de Blasio.

“Në këtë rast i rëndësishëm, 100 vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë nga Perandoria Osmane – ngjarja më e madhe deri tani në historinë krenare të Shqipërisë – po shënohet me madhështi mbasi duhet të faleminderojmë së pari Manhattan Borough President Scott M. Stringer i cili “na ka hapur përsëri dyert e Broadway dhe e “lëshoi” për të festuar në shqiptarët sheshin Times Square “, tha Esad Rizai, Themelues i Fondacionit Shqiptar të Shoqërisë Amerikane.
“Kjo festë po shënohet tha zoti Rizai me gëzim dhe nder nga shqiptarët kudo, edhe këtu në Shtetet e Bashkuara dhe nëpër në botë. Scott M. Stinger ka treguar përsëri përkushtimin e tij ndaj popullit shqiptar, dhe ne e dimë që ai me krenari qëndron pranë nesh si ne të festojmë këtë ditë të madhe. Në frymën e Besës si na mësuan të parët tanë dhe etërit tanë, këtu në Amerikë, Shqipëtarët kudo që janë sot dhe ju vlon gjak shqiptari, shprehim mirënjohjen tonë të sinqertë dhe një falënderim për mikun ton të madh Shtetet e Bashkuara të Amerikës. ”

“Në këtë ditë, shqiptarët në Shqipëri dhe kudo në botë po festojnë me gëzim dhe krenari të ligjshme këtë njëqindvjeçar i Deklaratës së Pavarësisë”, tha Ambasadori Ferit Hoxha, Shefi i Misionit të Përhershëm i Shqipërisë në Kombet e Bashkuara, Nju Jork, duke përshëndetur tubimin e shqiptarëve në sheshin Times Square së bashku me Konsullin e Përgjithëshëm i Shqipërisë në New York zoti Dritan Mishto, të cilët ishin pjesë e këtyre organizimeve në New York. “Pavarësia ishte rezultat i përpjekjeve të vazhdueshme të shqiptarëve për liri e pavarësi e cila pati mbas vetes edhe mbështetjen e vërtetë nga populli miqësorë, në radhë të parë ky vend i bekuar i Shteteve të Bashkuara Amerikës. Unë jam veçanërisht mirënjohës Presidentit Scott Stringer dhe stafit të tij, për zellin që treguan në bashkë-organizimin e kësaj ngjarje, në këtë vend – në këtë qytet dhe në këtë shesh në një botë mitike. Unë e konsideroj këtë ngjarje në qytetin e dritave të shumëllojshme dhe shumëngjyrshe, në një vend dhe shesh që gjithmon dhe kudo shkëlqen nga madhështia, një ngjarje të veçantë që na bëri edhe më krenar për të qenë shqiptarë. ”