Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

US to rejoin UNESCO to counter China’s influence

by

Rafaela Prifti/

UNESCO announced Monday that the United States plans to rejoin the specialized agency of the U.N. The announcement was hailed as “a historic moment for UNESCO” by its Director General, Audrey Azoulay. The Biden administration says the U.S. is formalizing the plan to return to the U.N.’s educational and scientific organization after a five-year absence. The motivation stems from concerns that China is ‘filling the gap’ in UNESCO policymaking particularly with regard to technology and artificial intelligence.

The decision is a big boost to the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. A vote by member states is expected in the coming weeks. It would seem to be a formality given the resounding applause as the announcement was made at the agency’s Paris headquarters. No objection to the return of a country that was once its single biggest funder. Prior to the withdrawal, the U.S. contributed 22% of the agency’s overall funding. UNESCO’s annual operating budge is $534 million. The U.S. and Israel stopped financing UNESCO after it voted to include Palestine as a member state in 2011. In 2018 the Trump administration withdrew from the agency altogether, citing long-running anti-Israel bias and management problems. AP news reports that while Palestinian membership in UNESCO triggered the U.S. fallout with the agency, its return is more about China’s growing influence.

The Biden administration has already requested $150 million for the 2024 budget to go toward UNESCO dues and arrears. The US will have to pay more than $600 million accumulated in back dues. The US officials said that the decision to rejoin UNESCO is just the latest example of the U.S. deciding it can do more to counter China by actively engaging in U.N. institutions rather than sitting on the sidelines.

The Paris-based body was founded on November 15, 1945 with the mission of promoting world peace and security through international cooperation in education, arts, sciences and culture. It is known for its Word Heritage Program and various other projects on climate and environment.

Sources: UNESCO Press Announcement, AP News

Shna Ndou – Shenjti i botës

by

Don Lush Gjergji/

Edhe pas shumë vitesh dhe shekujsh, Shna Ndou i Padovës është gjallë, shumë aktual, i dashur dhe i nderuar nga të gjithë, të krishterë, besimtarë dhe jo besimtarë, si Shenjt ndërkombëtar, edhe më shumë: Shenjt i botës.

Këtë e dëshmon përshpirtëria popullore, do të thoja plebiscitare, ju, prania dhe nderimi, dashuria në shumë kisha, shenjtërore, trupore, figura, altarë. Ndër ne në Kosovë në katër kisha: në Prishtinë, Gjakovë, Binçë dhe në Gllogjan.

E nëse i mbarë botës, atëherë edhe i yni, i popullit tonë Shqiptar, sidomos me shenjtëroren e tij të njohur në Shqipëri, ndër Shqiptarë, në Laç.

Fernando Bulioni, ashtu quhej Shën Ndou, lindi në Lisbonë të Portugalisëmë 15.VIII.1195, në festën e të Ngriturit të Zojës në Qiell, datë shënjuese dhe paralajmëruese se do të jetë Shenjt me përshpirtëri mariane.

Prindërit e tij ishin Martin dhe Maria Bulioni, ndërsa Ferdinandi ishte fëmija i tyre i parë. Emri i tij Fernand në gjuhën vizigote d.m.th luftëtar i paqes. Fernando u rrit praktikisht në katedrale, në prehrin e dy nënave: nënës Mari dhe Virgjërës Mari.

Urata dhe shembulli i mirë familjar, ndihmuan Fernandon të rritej në paqe dhe qetësi, në mirësi dhe dashuri. Babai i tij ishte kalorës i njohur, luftëtar I dalluar. Dëshira e tij ishte që edhe Fernando të bëhej kalorës.

Mirëpo Fernandon e tërhiqte urata, më tepër se arma, jeta luksoze, lojërat dhe ahengjet e ndryshme të kohës. Prindërit e tij ishin të shqetësuar përse dhe si Fernando i tyre nuk tregonte interesim për punët familjare dhe dëshirat e tyre.

Ferdinando – njeri në kërkim

• dëshirën e prindërve dhe të rrethit ishte kjo: që ai të vazhdonte traditën familjare: jetën e kënaqësive, zbavitjeve, begative materiale, të traditës, lavdisë dhe sukseseve familjare, ushtarake…

• dëshirën e tij ishte që të mësonte te etërit Augustinian, ku ishte shkolluar (1201-1210), të lutej, të jetonte një jetë të tërhequr dhe të përkushtuar.

• Cila ishte dëshira e Zotit? Ishte në kërkim dhe në pritje. Së pari iu bashkëngjit etërve Augustinian, dhe për tetë vite qëndroi Koimbra, kryeqyteti i atëhershëm portugez, ku edhe ishte shuguruar meshtar, pas përgatitjes solide filozofike dhe teologjike, në vitin 1220.

Ferdinando meshtar

Mendonte kështu: tashmë vullneti i Zotit është plotësuar, jam meshtar dhe rregulltar augustinian, merrem me shkrime dhe lexime, me uratë dhe meditime. Mirëpo kjo kënaqësi zgjati shumë pak kohë.

Tash i lindi një dëshirë tjetër, më e madhe, me e vështirë, më e rrezikshme: martirizimi, të vdiste për Krishtin! Thoshte: Ai ka vdekur për mua, për ne, e unë çka bëj për Të, për shëlbimin tim, të mbarë njerëzimit?

Shoqëria, edhe meshtarët i thonin: lëri këtë “ëndërrime”, ti ke flijuar për Krishtin dhe për Kishën jetën, çdo gjë, çka të nevojitet tashmë edhe martirizimi? A nuk martirizohesh çdo ditë nga pak?

Kjo dëshirë i lindi kur, nga Maroku, i sollën pesë françeskanë të cilëve myslimanët iu kishin prerë kokën, për t’i varrosur në Portugali, dhe pas varrimit madhështorë në të cilin mori pjesë edhe Don Fernando (Shna Ndou).

Ata martirë, si t’i thoshin personalisht atij: ne e kryem misionin tonë, e vulosëm fenë dhe dashurinë për Krishtin dhe Kishën e Tij me gjakun tonë, e ti çka je i gatshëm për të bërë në këtë drejtim?

Prapë një vendim i çuditshëm, nga ana njerëzore edhe absurd, por me frymëzim hyjnor: Dua t’i zëvendësoj ata për të zbutur urrejtjen ndërfetare dhe për ta dëshmuar dashurinë e dyfishtë, ndaj Jezu Krishtit dhe ndaj vrastarëve.

Për realizimin e kësaj dëshire kishte nevojë të jetë tërësisht i varfër, pa asgjë, si françeskanët, për të qenë vërtet ilirë, i “pasur” vetëm me Krishtin.

Fra Ndou – martir i dështuar

Mu për këtë ishte larguar nga rregulli Augustinian, ku kishte fituar dijen dhe përshpirtërinë, dhe iu kishte bashkuar Shën Françeskut të Asizit dhe rregullit të tij të varfër.

Së fundi, i dukej se e kishte qëlluar udhën e Zotit. Ishte i lirë, i lumtur.

Mbetej dëshira për martirizim në Maroko, ku ishin vrarë pesë françeskanët. Arriti t’i bindte eproret për këtë hap, por jo edhe Zotin. Gjatë një viti në Maroko (1220-1221) ishte i sëmurë, prandaj edhe martir i dështuar.

Më vonë shkruante kështu: Maroko, predikimi dhe martirizimi atje, nuk ishte plani i Zotit, por dëshira ime. Mu për këtë dështova.

Jeta – sfidë në vazhdimësi: Të kthehej prej Marokos në Portugali, por valët e detin e bartin në Itali, ku pati një veprimtari të bujshme si predikatar i palodhshëm (1222-1231), epror françeskan (1227-1230), rrëfyes, edukator, mrekullibërës deri në vdekje (1231).

Shna Ndou qëndroi në Padovë, si një lloj selie për atë, aq sa quhet Shna Ndou i Padovës.Aty derdhi fuqitë e fundit të jetës së vet në dobi të Kishës çdo njeriu, me synimin kryesor: SHËLBIMI I AMASHUAR.

Pas predikimeve të përditshme të kreshmëve, pendesës së rëndë, punës baritore, rrëfime, shkrim lexim, Fra Ndou ishte i lodhur, shpesh i molisur. Gjendja e tij shëndetësore keqësohej çdo ditë e më tepër. Për të pushuar pak tërhiqet tek një bujar meemrin Tiso, jo larg Padovës. Edhe pse i kishte kushtet optimale për të pushuar dhe shëruar, kjo nuk ndodhi.

Dëshira e tij e fundit tokësore: ishte e premte, më 13 qershor 1231. I tha dy vëllezërve françeskanë që ishin gjithnjë me të: Sa bukur do të ishte të vdesë sot! Dhe duke folur mbi Zojën e Bekuar, kryeveprën e dashurisë së Zotit, diku në mesditë, humbi vetëdijen. Kur u këndell pak, i shpreh dy dëshira:

Të kthehet tek Ati në qiell, por para se të shkonte atje, dëshiron të kthehet në Padovë. Kështu, edhe pse në gjendje kritike,nisen për Padovë me dy vëllezër françeskanë. Pasi që ishte i lodhur, e nuk mund as të fliste mirë,u ndalen në Arcella, në një kuvend françeskan. Pasi mori sakramentet, vdiq në këtë kuvend më 13.VI.1231 rreth orës 16,në moshën 36 vjeçare.

Varrimi i të ndjerit u bë në Padovë të martën më 17.VI.1231 në kishën e Shën Marisë, i udhëhequr nga ipeshkvi i vendit. Pas hulumtimeve të parapara për shenjtërim, jetës së tij, mrekullive të shumta, 34 të aprovuara nga autoriteti kishtar, u shpall shenjt nga Papa Gregori IX (30.V.1232).

Sot varrin e Shenjtit dhe Bazilikën e tij në Padovë e vizitojnë rreth 4 milion shtegtarë në vit.

Populli i krishterë ia ka dhënë Shna Ndout katër emërtime: postieri i Zotit, ndihma e shpejtë apo e parë, specialisti për gjëra të humbura dhe “ekonomi” i Kishës dhe i të varfërve.

Porosia për ne

Po ta pyesim sot Shna Ndoun, si arriti të gjitha këto virtyte, shkallë të larta shenjtërie, vetëm pas 36 viteve të jetës tokësore? Përtgjigja e tij do të ishte shumë e thjeshtë dhe bindëse:

Nëpërmjet uratës, pendesës dhe bamirësisë! Përcjellësja e jetës së tij ishte Virgjëra Mari, ndërsa shtylla, ushqimi, siguria, ishte Eukaristia.

Thoshte shpesh kështu: qysh tash jam tejet i lumtur, me tri katedra:

Për mësim: nëpërmjet Biblës – Kishën, për gjetjen e porosisë dhe vullnetit të Zotit;

Për predikim: nëpërmjet jetës së virtytshme dhe dëshmisë së krishterë;

Për shijim: të mëshirës, dashurisë dhe faljes – nëpërmjet rrëfimit apo pajtimit.

Shna Ndou na mëson dhe udhëzon kështu: “Feja pa dashuri s’ka dobi. Dashuria është shpirti i fesë, sepse asaj ja jep jetën. Feja dhe shpresa janë dy krihet e zogut për të fluturuar”.

Shna Ndou ishte i dashuruar në Krishtin, Kishën, çdo njeri, dhe donte Atë t’ia dëshmonte, tregonte dhe dhuronte gjithë botës. Si? Nëpërmjet fesë, shpresës dhe dashurisë, që dëshmohen me përsosmëri dhe shenjtëri.

Jeta vazhdon. Mrekullia vazhdon. Shëlbimi vazhdon!

Shna Ndou i Padovës – lutu për ne!

TRAZIRAT NË VERI SKENAR I BEOGRADIT

by

Prof.Xhelal Zejneli/

Në mitingun e mbajtur në Beograd më 26 maj 2023, kryetari i Serbisë Aleksandar Vuçiqi, midis tjerash deklaroi: “… Serbia nuk është vend i ambasadorëve… Kujt do t’i vëmë sanksione dhe kujt jo, kjo s’varet prej të huajve. Kjo varte nga ne…”.
Me fjalët: “Serbia nuk është vend i ambasadorëve”, ai aludonte për ambasadorët e vendeve të Pesëshit (Quint) – të ShBA-së, të Mbretërisë së Bashkuar, të Francës, të Gjermanisë dhe të Italisë. Lidhur me qëndrimin arrogant të tij, nga perëndimorët nuk pati kurrfarë reagimi.
Sipas Vuçiqit, Amerika dëshiron ta parandalojë formimin e botës multipolare. Sipas tij, sot e tutje nuk do të kemi botë njëpolare. Ai thotë: “Mund të kemi botë bipolare ose multipolare. Serbisë më tepër do t’i konvenonte një botë multipolare”.
Me këtë qëndrim, ai del haptas kundër ShBA-së. dhe rolit udhëheqës të tij në planin global. Është për t’u habitur sesi Uashingtoni nuk reagon!
Më 16 mars 2023, në prag të takimit me Albin Kurtin në Ohër, Vuçiqi iu drejtua publikut në Serbi. Me këtë rast, midis tjerash deklaroi: “… asgjë nuk planifikoj të nënshkruaj…”. Marrëveshjen e Ohrit të datës 18 mars 2023, Vuçiqi nuk e nënshkroi. Për habi, Perëndimi heshti. Një marrëveshje e panënshkruar, s’ka sesi quhet marrëveshje.
Ndërmjet tjerash, ai deklaroi: “…fuqimisht t’i ruajmë vijat tona të kuqe, nga kjo nuk heq dorë”. Ai disa herë ka thënë se vija të kuqe për Beogradin janë: çfarëdo lloj njohjeje formale ose joformale të pavarësisë së Kosovës, si dhe anëtarësimi i Kosovës në Kombet e Bashkuara”. Me këtë qëndrim të tij, del se midis Kosovës dhe Serbisë nuk ka kurrfarë marrëveshjeje. Për habi, perëndimorët heshtin!
Më 28 maj 2023, Vuçiqi deklaron në televizionin Pink të Beogradit: “Në Kosovë do të ndodhë diçka që deri më sot nuk e kemi parë”. Pikërisht atë ditë huliganët serbë në veri të Kosovës sulmuan pjesëtarët e KFOR-it. Ndaj kësaj deklarate të tij, perëndimorët nuk reaguan, të paktën publikisht jo.
* * *
Serbët e Kosovës thanë: “Duam asociacion, ndryshe do t’i lëmë institucionet”. Ata u tërhoqën edhe nga katër bashkitë e veriut.
Qeveria e Kosovës, me pëlqimin e ShBA-së dhe të BE-së, në katër bashkitë e veriut të Kosovës – në Mitrovicën veriore, në Zveçan, në Leposaviq dhe në Zubin Potok, organizuan zgjedhje të reja vendore të parakohshme. Serbët nuk morën pjesë. Domethënë, i bojkotuan.
Lënia e institucioneve të Kosovës dhe mospjesëmarrja në zgjedhjet vendore të prillit u planifikua në Beograd. Me fjalë të tjera, pas skenarit të sipërthënë qëndronte Beogradi dhe Vuçiqi. Para këtij skenari destruktiv, perëndimorët i mbyllën sytë, pra heshtën.
Pasuan të ashtuquajturat protesta të serbëve në veri. Këto s’ishin protesta. Ishin trazira violente, të dhunshme në krye të të cilave qëndronin huliganët, banditët, kriminelët dhe ekstremistët serbo-rusë. Gjatë këtyre trazirave u lënduan dhe u plagosën pjesëtarë të policisë së Kosovës, pjesëtarë të KFOR-it si dhe gazetarë të Kosovës dhe të Shqipërisë. U dogjën dhe u dëmtuan edhe disa vetura të policisë kosovare dhe të gazetarëve shqiptarë. Para sulmeve barbare të hordhive të sipërthëna, perëndimorët heshtën apo reaguan me gjysmë zëri.
Bandat kriminale serbe, të ndihmuar nga mercenarët rusë, lënduan dhe plagosën 30 pjesëtarë të KFOR-it. Prej tyre, 19 pjesëtarë të kontingjentit hungarezë, ndërsa 11 sish, të kontingjentit italianë. Edhe para kësaj drame tragjike, perëndimorët heshtën, apo reaguan me gjysmë zëri! E tmerrshme.
Përkundër sulmeve barbare ndaj trupave të KFOR-it, liderët perëndimorë rendën të takohen me organizuesin kryesorë të këtyre skenarëve makabër – Vuçiqin. Në vend që ta izolojnë, ata e pranojnë! Absurde!
Në ndërtesën e bashkisë së Zveçanit, ish-bashkiaku serbo-çetnik e kishte varur fotografinë Vladimir Putinit. Perëndimorët u hoqën sikur s’panë gjë! E tmerrshme, rrëqethëse!
Në ndërtesat e katër bashkive të veriut, kryebashkiakët çetnikë të Vuçiqit i kishin varur flamujt e Serbisë, ndërkaq ata të Republikës së Kosovës nuk dukeshin kund. Vallë, kështu qeveriset pushteti vendorë?! Perëndimorët, askund të reagojnë!
Në pikëpamje formale juridike, bashkiakët e veriut ishin dhe janë pjesë e sistemit politik dhe juridik të Republikës së Kosovës. Megjithëkëtë, ata vepronin si pushtet paralel ose më saktë si dorë e zgjatur e Beogradit dhe e Vuçiqit.
Uashingtoni, Berlini, Parisi dhe Londra e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, tërësinë tokësore dhe sovranitetin e saj. Si të tillë, pavarësinë e saj e kanë njohur 116 shtete të botës.
Sistemi politik dhe juridik i Kosovës së pavarur, demokratike dhe sovrane është ndërtuar në saje të pakos së Ahtisarit (Martti Oiva Kalevi Ahtisaari, i lindur në Vyborg të Rusisë më 1937; ish-kryetar i Finlandës, laureat i çmimit “Nobel” për paqe).
Atëbotë, s’filtej dot për kurrfarë asociacioni. Trashëgues të shtetësisë dhe mbartës të shtetësisë në Kosovë janë shqiptarët. Minoritet ndërkaq, i gëzojnë të gjitha të drejtat, të parashikuara me kushtetutë dhe me ligje.
Ideja për formimin e asociacionit lindi më vonë me ngulmimin e Kremlinit, të Moskës, të Rusisë, të Sergej Lavrovit dhe të birit politik të tij – Putinit.
Nuk duhet harruar se që nga vendosja e pushtetit paralel, serbët kanë dëbuar nga veriu i Kosovës 12.000 shqiptarë.
Përse asociacion, kur 3-4 për qind e serbëve të Kosovës i gëzojnë të gjitha të drejtat, si asnjë minoritet në BE:

– Serbishtja është gjuhë zyrtare në tërë territorin e Kosovës;
– Bashkitë në të cilat janë shumicë, qeverisen prej tyre;
– Në Kuvendin e Kosovës, e kanë të garantuar numrin e caktuar të deputetëve;
– Në organin ekzekutiv të Kosovës, kanë të garantuar dikaster ministror;
– Kanë të garantuar shkollimin në gjuhën amtare, që nga arsimi fillor deri në atë universitar;
– Kanë të drejtë t’i kultivojnë dhe t’i afirmojnë vlerat kulturore si dhe traditat e veta;
– Sipas ligjeve të Kosovës, kanë të drejtë ta përdorin edhe flamurin e vet;
– Kanë të drejtë të ushtrojnë veprimtari ekonomike, etj.
* * *
Kosova është shtet demokratik dhe synon integrimin në organizmat euroatlantikë. Kjo paraqet përparësi për të gjithë qytetarët e saj, përfshi edhe pakicën serbe.
* * *
Trazirat në Kosovë që shpërthyen më 26 maj të vitit në vazhdim, u organizuan në Beograd dhe në Moskë. Në krye të këtij skenari qëndronte kryetari Serbisë – Aleksandar Vuçiqi, i mbështetur fuqimisht nga Sergej Lavrovi dhe nga Vladimir Putini. Kremlini është i interesuar të ketë në Ballkan, jo trazira, por luftë, luftë si ajo në Ukrainë.
Serbët e Kosovës janë të instrumentalizuar nga Beogradi dhe nga Vuçiqi, i cili është peng, edhe i Kremlinit edhe i Kishës Ortodokse – fashiste – Serbe.
Kush duhet të mbajë përgjegjësi për ngjarjet e ditëve të fundit në veri të Kosovës?! Kjo të përkujton rrëfimin mbi ujkun dhe qengjin. Qengjit që ndodhet poshtë tij, ujku i thotë: Mos ma turbullo ujin.
I dobësuar në Serbi, Vuçiqit i nevojiten skenarë të këtilla. Si Sllobodan Millosheviqi dikur, ai luan në letrën nacionaliste dhe ndjek politikë populiste.

Sikundër shihet nga sa më sipër, në një anë e kemi:

– Qeverinë e Kosovës e cila synon të ruajë rendnin dhe ligjshmërinë, kurse në anën tjetër kemi
– Beogradin, Vuçiqin, politikën destruktive, hegjemoniste, ekspansioniste, luftënxitëse, pushtuese, retrograde, anakronike, klerofashiste, çetnike, serbomadhe; në këtë anë bën pjesë edhe
– Rusia, Moska, Kremlini, Lavrovi dhe Putini.
Në këtë mes, kush është fajtor, kush duhet të mbajë përgjegjësi, kush duhet të ndëshkohet?!
Nuk zgjidhet “problemi” duke e ledhatuar Serbinë, duke e përkëdhelur atë, duke investuar në të miliarda euro dhe dollarë. Që nga fillimi i viteve ’90 të qindvjeçarit XX deri më sot, Serbia ndjek politikë ekspansioniste dhe destabilizuese. Ajo ka mbetur në kohën e “Naçertanies” (1844) të Ilija Garashaninit (1812-1874). Politika e Vuçiqit, e bazuar në ideologjinë serbomadhe dhe në atë që sot e quajnë Bota serbe, prodhon dhe shkakton kriza, jo vetëm në Kosovë por në mbarë rajonin – në Mal të Zi, në Bosnjë dhe Hercegovinë, në Kroaci, pa lënë mënjanë edhe Maqedoninë.
Përbrenda kemi një Serbi të udhëhequr nga një politikë tiranike, diktatoriale, autoritare, autokratike, despotike, totalitare, radikale. Kemi një Serbi ku grupet etnike, përfshi edhe shqiptarët e Kosovës lindore (Preshevë, Bujanoc, Medvegjë) i janë nënshtruar një gjenocidi të heshtur. Kemi një Serbi jodemokratike me akademikë dhe me shkrimtarë të cilët sot e gjithë ditën jetojnë me ëndrrat romantike të shekullit XIX.
Për trazirat e bandave kriminale serbo-ruse në veri të Kosovës, Uashingtoni dhe Parisi rendën të fajësojnë palën kosovare, ndonëse e dinë fort mirë se kush agresori dhe kush është viktima.
Vuçiqi e ngre gatishmërinë luftarake të ushtrisë serbe në shkallën më të lartë dhe e sjell atë mu pranë kufijve të Kosovës. Ai e di mirë se ushtria serbe nuk mund ta kalojë kufirin e Kosovës për arsye se aty janë të sistemuara forcat paqeruajtëse të KFOR-it. Po atëherë, përse Vuçiqi demonstron dhe kanoset me forcë?! Me këtë dëshiron t’ua bëjë me dije Uashingtonit dhe Brukselit: “Po të mos jetë KFOR-i, unë hyjë në veri sakaq dhe s’ka se kush më ndal”. Në këtë mes, Beogradi e ka mbështetjen e Putinit.
* * *
Përkundër rrethanave të tilla, BE-ja dhe Uashingtoni reagojnë me gjysmë zëri dhe e përsërisin klishenë: “Ulni tensionet dhe kthehuni dialogut”.
Dialogu do të mund të jetë i suksesshëm dhe efektiv kur të pushojë përkëdhelja e Serbisë dhe e Vuçiqit nga Uashingtoni, nga Parisi dhe nga Berlini.
Për trazirat e ditëve të fundit në veri, Uashingtoni dhe Parisi fajësuan palën kosovare. Të njëjtën e bëri edhe Moska. Nga kjo rezulton se edhe ShBA-ja me BE-në edhe Moska, mbajnë anën e Serbisë. Çfarë paradoksi?! Aty ku është Moska, si mund të jenë edhe perëndimorët?! Kosova përçon interesin perëndimor në Ballkan, Serbia ndërkaq është përçuese e interesit rus në rajon.
* * *
Amerika dhe fuqitë evropiane duan ta nxjerrin Serbinë nga zona ruse e ndikimit dhe nga sfera ruse e interesit. Dhe kjo ka një çmim, e ky çmim është formimi i asociacionit të komunave me shumicë serbe.
Me fjalë të tjera, ShBA-ja Kosovën e ka me vete, tani synon ta bëjë për vete edhe Serbinë. Nxjerrja e Serbisë nga kthetrat e ariut rus do të kishte qenë një punë e mirë për rajonin, por çmimin për këtë nuk mund ta paguajë Kosova.
Fuqitë e Mëdha të Perëndimit duhet ta dinë se nuk janë duke e mbështetur një Serbi demokratike, por një Serbi millosheviqiane. “Problemi” ka zgjidhje: të përjashtohet Serbia nga Këshilli i Evropës; të pezullohen në Serbi investimet perëndimore; t’i mbyllet Serbisë perspektiva e integrimit në BE; t’i mbyllen Vuçiqit dyert e kancelarive perëndimore.
Në anën tjetër, Kosova të pranohet në Këshillin e Evropës, në BE dhe në NATO.
* * *
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti nuk duhet të ndërmarrë asnjë veprim pa pëlqimin e SHBA-as. S’ka Kosovë pa Amerikën!

Foto:https://www.abendblatt.de

Mbyllja e vitit shkollor në Qendrën Kulturore Shqiptaro-Amerikane, Riverdale

by

Gjuha është sendi më i çmueshëm i një populli dhe për popullit shqiptar është i vetmi thesar! Çdo të shtune mësueset e shkollës shqipe në Riverdale kanë dhënë kontributin e tyre duke mos thënë asnjëherë “sot jemi të lodhura”. Nuk ka kënaqësi më të madhe, kur, ne mësueset dëgjojmë fëmijët që flasin dhe shkruajnë shqip. Prandaj, mbrojtja dhe ruajtja e gjuhës shqipe është detyrë dhe obligim i joni që t’a trashëgojmë tek brezat tanë.

Drejtuesja e shkollës Gonxhe Meta së bashku me drejtuesit e Qendrës dhe mësueset Fatjona Limanaj, Artemisa Jazxhi, Orkida Agaj, Eglantina Mataj dhe Valdete Cenalia në mënyrë të organizuar bënë mbylljen e vitit shkollor duke shpërndarë çertifikata për të gjithë nxënësit dhe organizuan një festë për mbylljen e vitit shkollor. Gjuha mësohet aty ky flitet!

Dita e Përkujtimit

by

Astrit Lulushi/

Kujtimet janë mendime fantastike, njerëzit duan të kthehen pas sepse duan të kujtojnë gjërat që duan. Në Shqipëri përkujtohet 5 Maji, që duket e njëanshme dhe ende e padrejtë për të rënët e luftës së nxehtë e të ftohët. Sa shumë memorie është shkelur.

Nē Amerikë, një nga ceremonitë më të hershme të Ditës së Përkujtimit u mbajt nga afrikano-amerikanët e liruar.

Dita e Përkujtimit lindi nga nevoja. Pas Luftës Civile Amerikane, Shtetet e Bashkuara u përballën me detyrën për të nderuar 800,000 ushtarë të Unionit dhe Konfederatës që kishin vdekur në konfliktin më të përgjakshëm në historinë amerikane. Përkujtimi i parë kombëtar i Ditës së Përkujtimit u mbajt në Varrezat Kombëtare të Arlingtonit më 30 maj 1868, ku janë varrosur ushtarët e Unionit dhe Konfederatës. Disa qytete anembanë Amerikës pretendojnë se kanë respektuar versionet e tyre të mëparshme të Ditës së Përkujtimit që në vitin 1866.

Por deri në një zbulim të jashtëzakonshëm në një arkiv të pluhurosur të Universitetit të Harvardit në fund të viteve 1990, historianët mësuan për një përkujtimore të Ditës së Përkujtimit të organizuar nga një grup zezakësh të çliruar nga skllavëria më pak se një muaj pasi Konfederata u dorëzua në 1865.

Në vitin 1996, David Blight, profesor i Historisë Amerikane në Universitetin e Yale, po hulumtonte një libër mbi Luftën Civile, kur pati një nga ato momentet eurekas, një herë në karrierë. Si ishte humbur në histori për më shumë se një shekull? “Kjo ishte një histori që me të vërtetë ishte shtypur si në memorien lokale ashtu edhe në memorien kombëtare,” thotë Blight. “Por askush që e kishte parë atë nuk mund ta kishte harruar ndonjëherë”.

Ose ndoshta jo plotësisht. Pasi libri i tij Race and Reunion u botua në vitin 2001, Blight mbajti një fjalim për Ditën e Përkujtimit në Muzeun Kombëtar Smithsonian, dhe pasi mbaroi, një grua zezake më e moshuar iu afrua: “A thua se ajo histori është e vërtetë?” e pyeti gruaja Blight. “Unë u rrita në Charleston dhe gjyshi im na tregonte këtë histori të një parade në pistën e vjetër të garave dhe ne kurrë nuk e dinim nëse duhet ta besonim apo jo. Do të thuash që është e vërtetë?” Për Blight, është më pak e rëndësishme nëse përkujtimi i vitit 1865 i “Kursit të Martirëve të Garës” njihet zyrtarisht si Dita e parë e Përkujtimit. “Është fakti që kjo ndodhi në Charleston në një varrezë për Bashkimin të vdekur në një qytet ku kishte filluar lufta civile,” thotë Blight, “dhe se ajo u organizua dhe u bë nga ish-skllevër afrikano-amerikanë çka i jep një rëndësi të tillë”.