Shkruan: Enver Bytyçi/
Miku im, Ferdinand Hysi, ma dha idenë e këtij shkrimi. Ai kishte parë autobuzin mavi të “Rilindasve”, por pa vënë re se kush ishte brenda tij. Më tha se ata që janë në autobus na shohin, na vëzhgojnë ne, ndërsa ne e kemi të pamundur që t’i vëzhgojmë ata. Simbolika e dramaturgut të njohur është e qartë: Kandidati për kryeministër, Edi Rama, dhe ekipi i tij, nëse vijnë në pushtet, do të vëzhgojnë dhe përndjekin cilindo që nuk i bindet vullnetit politik të tyre. Instrument i vëzhgimit dhe përnfjekjes nuk do të jetë autobuzi mavi, por zyrat e institucioneve të shtetit. Ndërkaq vetë do të vijojnë të fshihen e të fshehin çdo veprim që shkon ndesh me shtetin e së drejtës. Ata po japin mesazhin se shteti do të jetë “ekipi i rilindjes”.Teorikisht e kanë shpallur këtë ide që kurse kanë vendosur luftën kundër iniciativës së lirë, kundër sistemit të taksave e kundër koncesioneve. Praktikisht po e provojnë të japin mesazhin e tillë me autobuzin mavi, nga brenda të të cilit vëzhgohet çdokush, me pamundësi për të vëzhguar nëse ata brenda tallen, ironizojnë apo nderojnë qytetarët që kalojnë pranë këtij autobuzi. Ndërkaq zoti Rama parmbrëmë u betua para B. Fevziut dhe publikut se në asnjë rast nuk ka bërë presion ndaj biznesit e medies. I përgjigjej një pyetje për Koço Kokëdhimën dhe e merrte atë në mbrojtje, duke akuzuar jo vetëm kryeministrin Berisha, por edhe ish-kryeministrin, Nano. Kjo më detyroi që së paku të jap një dëshmi timen për Edi Ramën, aso kohe kryetar të Bashkisë së Tiranës, sesi ai e ka vënë pushtetin e tij në funksion të asgjësimit të fjalës e shtypit të lirë në Shqipëri:
Ishte fundgushti i vitit 2001. Aty nga mesdita ia mbërritën në zyrat e redaksisë së revistës “Koha” shumë veta, me e pa uniformë. Sa thoni ju të nderuar lexues? Plot tetë persona, tre policë të rendit, të cilët merrnin pagën në drejtorinë e Policisë së Shtetit, dy policë të policisë financiare, të cilët paguheshin nga Drejtoria e Përgjithshme e Tatim-Taksave si dhe tre punonjës civilë, të cilët paguheshin nga kryetari I Bashkisë së Tiranës, Edi Rama. Hynë në zyrë pa trokitur dhe me fytyra të ngrysura, terr si pusi. Më paraqitën një fletë-gjobë prej 8000 lekësh të reja, pa paralajmëruar dhe pa njoftuar dhe më urdhëruan t’ju jepja paratë. I pyeta pse duhej ta firmosja dhe më thanë se këtu ke vënë pa leje reklamën e revistës (ajo ishte vetëm 40×60 dhe ngjitur me dritaren e zyrave). Ishte një fyerje dhe një alibi për dhunimin e institucionit mediatik, të themeluar me një vendim gjykate.
U thashë se reklama katër herë më të mëdha e në mes të rrugës gjendeshin me dhjetra e qindra. Pse nuk ndaluat aty, por erdhët direkt tek unë….– Mos e zgjat, më thanë, firmos e paguaj gjobën. Nuk mundesh as të ankohesh. Kur i pieta se nga vinin e kush ishin, ata më thanë se vinin në emër të kryetarit të Bashkisë, Edi Rama. Tre civilët qenë vëzhguesit e veprimeve të policëve, të cilët për të bindur padroninpër besnikërinë e tyre më morën çelësat dhe liçencën e botimit. Edhe pse u thashë se liçencën mund të ma marrë vetëm gjykata, sepse ajo ma kishte dhënë, nuk dëgjuan nga ai vesh. Ju kërkova një procesverbal dhe njëri prej policëve të policisë financiare, si më cubi ndër ta, më bëri nderin përkatës. Më tha po, ta hedh unë firmën për marrjen e liçencës. Pas nja dy orë të bërtiturash, sharjesh dhe akuzash për shkrimet në revistën “Koha”, më nxorën dhe mua jashtë bashkë me personelin, më mbyllën derën me një çelës-dryn, të cilin e vunë te hekurat mbrojtës e më thanë të mos dukem më aty. Shkurt, të mbyllja revistën.
Sigurisht që vazhdova punën, por jo ditën, natën, dhe e nxora numrin e radhës të revistës, fiks në datën e caktuar, më 1 shtator 2001. Në këtë numër botova në shqip dhe anglisht një protestë drejtuar kryeministrit, presidentit dhe trupit diplomatik. Bashkë me protestën edhe procesverbalin e konfiskimit e rrëmbimit të liçencës. E dija se kryeministri dhe presidenti ndjeheshin të kënaqur nga kjo histori, por doja që të isha në rregull me protokollin dhe vetëveten. Ndërkohë pas tri-katër ditësh më njoftojnë që pas një jave të shkoja në ambasadën amerikane. Isha në dilemë. Mendoja se do të më priste ambasadori Limprecht dhe më vinte zor ta takoja, sepse në revistë para disa kohësh ishte botuar shkrimi i ashpër i Kastriot Miftarajt “Të gjitha skandalet e Joseph Limprecht”. Por jo. Jo se nuk isha pak a shumë i të njëjtit mendim me kolegun tim e nëse do të thirresha për atë shkrim, nuk do të kasha dilemë. Por më priti shefja e Marrëdhënieve me Publikun, Debora Xhons. Më dëgjoi e nuk më dha asnjë këshillë, vetëm duke më shtruar një pyetje sugjestive: – Çfarë mund të bëjmë ne?!. I dhashë përgjigje dhe pas dy ditësh personi që më kishte rrëmbyer me forcën e niformës liçencën u shfaq në dyert e redaksisë e ma ktheu atë.
Thashë me vete u zgjidh edhe kjo punë. Por nuk mbaroi me kaq. Shitja e reistës “Koha” në qytetin e Tiranës filloi të binte shumë. Aso kohe Rama kishte deklaruar prishjen e kioskave. Gazetashitësit ishin në garë të respektonin gjithçka çfarë u thoshte Bashkia, me qëllim që t’i shpëtonin ciklonit. Kioska ngjit me bibliotekën kombëtare shiste normalisht 60-70 revista. Por në muajin pasardhës në tetor 2011, shiti vetëm 11 copë, po kështu në nëntor. Shkoja herë pas here dhe revistën nuk e shihja asnjë cast në reklamë. Nuk shihej. Ishte e fshehur. Kush pyeste direkt, nëse kishte dalë revista, nxirrej një ekzemplar nga nënbanaku dhe I jepesh nga shitësja, duke parë me kujdes mos ishte ndonjë që e ndiqte nga pas. Pas dy muajsh, i shqetësuar për këtë fenomen debatova me shtësen (Natashën) dhe ajo u detyrua të më thotë të vërtetën.“Kanë ardhur nga Bashkia dhe më kanë urdhëruar të mos e shes revistën “Koha”.Ndryshe, më kanë thënë, do ta prishim kioskën. Të lutem mos e publiko këtë, se më merr në qafë”. Nuk e publikova, por prej asaj kohe ky veprim i Edi Ramës më rri gur në qafë. Nuk mund ta besoja, si është e mundur që një kryetar bashkie të merret në detaje me gjëra të tilla, vetëm e vetëm që ta shkatërrojë një botim të lirë e kritik ndaj tij dhe qeverisë që ai përfaqëson?!
Nuk po I shkruaj të gjitha dhunimet dhe presionet që më bënin shefi i SHISH, Fatos Klosi, vetë kryeministri i asaj kohei partisë në pushtet, i cili me paturpësi I thoshte ambasadorit bullgar: “Çoje në gjyq atë maskara””.Nuk po ndalem as me vendimin e gjykatës së faktit që për një shkrim të Agim Shehut më vuri gjobën prej 500 mijë lekë apo të Gjykatës së Apelit, e cila këtë masë dënimi e rriti katër fish, duke e çuar në dy milionë lekë të reja. Por u ndala vetëm te dy raste ekstreme të Edi Ramës.
Prej katër vitesh kam ndjekur me trishtim arsyetimet e kreut të opozitës për gjoja opcionin ndryshe të tij të ndërtimit të shtetit të së drejtës në këtë vend. Prej gati një viti ndjek me neveri mashtrimin e radhës për gjoja “Rilindjen” e Shqipërisë, në rastin e ardhjes së tij në pushtet. Shumëkush mundet dhe ndoshta dikush ka të drejtë ta besojë. Por gjithkush që e beson do të zhgënjehet në momentin që do të përballet me pushtetin e Ramës. Arroganca e tij është e pakufishme dhe e paimagjinueshme. Madje do ta quaja një lloj arrogance hybrid të shartuar me nacionalsocializmin e Hitlerit dhe bolshevizmin e Stalinit, çka do të thotë se do të ishte më I egër se secila prej tyre të marrë veç e veç.
Edhe dy ditë e shqiptarët do të drejtohen në kutitë e votimit. Ata gjenden midis dy alternativave, të Ramës dhe të Berishës. Përvoja ka dëshmuar dhe fushata elektorale tregoi gjithashtu se ata janë shumë larg njëri-tjetrit. Ne pamë në këto muaj fushate një Ramë të pandryshueshëm me atë Ramën që dërgonte uniformat e tij për të dhunuar një institucion botimi, revistën “Koha”. E bënte këtë thjesht se nuk donte të ballafaqohej me kritikat e saj. Në fushatën elektorale ai ka shfaqur gjithashtu të njëjtën doktrinë. Kushdo që ka folur kundër alternativës së tij është kërcënuar për “largim nga puna” e madje për ndjekje penale. Kushdo që është i kënaqur me rritjen e rrogave nga qeveria “Berisha”,si mësuesit, infermierët, mjekët, policët, janë etiketuar dhe kërcënuar në bllok, si komunitete. Kushdo që ka reaguar brenda radhëve të partisë së tij është gjendur në mes të natës i vetmuar dhe anatemuar si “tradhëtar”, madje është kërcënuar deri në dhunimin e familjes së tij. Cilido gazetar që i ka bërë pyetje të padëshiruar prej tij është përballur me arrogancën e përgjigjes së Ramës.
Dhe të gjitha këto, që shihen në ekrane, pa llogaritur labirinthin e bëmave jashtë kamerës, duhet të bindin dhe më spetikët se Rama kryeministër është një kërcënim I madh, jo për mua, jo për ty si individ, por për familjet tona, për komunitetet punuese, për zhvillimin e vendit, për vetë Shqipërinë dhe kombin Shqiptar. Nuk është Edi Rama dhe ekipi i tij, që mund të sjellë rilindjen. Rilindja e shqiptarëve ka trokitur tashmë dhe dita ditës po bëhet realitet i pakontestueshëm.
Rama kërkon t’i vejë shqiptarët në provë. U thotë më votoni dhe do ta shihni se çfarë do të bëj unë si kryeministër. Por unë dhashë dëshminë timë personale e institucionale, për të thënë se Rama ëshët i pabesueshëm, jo vetëm i paparashikueshëm. Me Ramën Shqipëria do të ketë një gur të rëndë në qafën e saj, por edhe ndërkonbëtrët do të kenë telashe të mëdha me tekat e tij. Zyrat e të drejtave të njeriut do të mbushen me dosje të shumta ankesash ndaj qeverisjes së Ramës. Gjyqet do të përditësohen me paditë kundër “kryeministrit”Rama. Bota demokratike do të zhgënjehet Brenda pak javësh, ndërsa shqiptarët që të nesërmen e marrjes së pushtetit prej tij, nëse ai do të votohet për marrjen e pushtetit.
Unë kam ndjesinë se shqiptarët e kanë kaluar periudhën kur u besonin rrenave të mëdha. Ndaj nuk kanë se si t’i besojnë alternativës pa opcione e mashtruese të Edi Ramës. Aq më pak mund t’i besojnë ata që e kanë provuar mbi kurriz qeverisjen e Tiranës prej tij, madje dhe ata që kanë provuar të bashkëpunojnë me të.