Julia Gjika ne Sofren Poetike te Diellit/
NË ËNDËRR ME NËNËN TIME GARUFO/
Kënaqësia, kjo mikeshë kalimtare,/nga lodhja e ditës na shpëton./Mbështetur në minder pranë dritares/ në ëndrra syhapur, ku s’ fluturoj?/Jashtë flladi përkund degët e pishës/xhamin e dritares prek me ritëm,/ gjumin e ëmbël sakaq më ndjell./Papritur më shfaqesh ti nënë,/në bregun e detit Jon/ Deti që të riti me aromën e jodit./E shkujdesur nga qielli zbrite,/si zanë, në detin e përjetshëm./
Oh, ky çast, mbushi shpirtrat tanë
malli, sa mall për njëra tjetrën!
Po vjen drejt meje?
Çfarë do të më thuash?
Do të shkosh përsëri?
Nuk prita më:
Në pëllëmbë mora ujrë shkumëbardhë
Në vend të një tufe zambakësh
të të uroja mirëseardhjen.
Të kujtohen zambakët e rërës?
Petalebardha me aromë t’ ëmbël?
Kur për ty i mblidhja në verën e largët?
Tinguj dhe ngjyra, qiell dhe det
qetësi edhe çlodhje, të kujtohet?
Ajo hapi krahët, deti u tund.
Nga ëndrra u zgjova.
U kënaqa me fytyrën e saj,
si të ishte e gjallë…
* * *
NJË ZË DËGJOJA/
(Poezi kushtuar pranverës)
Kur dimri largohej nga qyteti im
dhe akujt shkriheshin nëpër pellgje,
kur ujrat rrëshqisnin nga malet me nxitim,
nga diçka e gjallë dëgjova një zë.
Zëri vinte nga thellësi e tokës,
sytë i mbërtheva në kopsht,
drurin e qershisë përgjova.
Kur era vinte e shkonte
si alarmi i zjarrfikëseve që s’ndalet,
deri në pushim të zjarreve,
bënte të shpërthenin petalet.
Buzëqeshte mbrekullia:
pranvera mikluese.