Historia e natës/
Jorge Luis Borges/
(shqipërim nga Astrit Lulushi)/
Përmes rrjedhës së brezave/
Njeriu solli në jetë natën./
Në fillim ishin verbëria dhe ëndrra,/
Gjembat që shponin këmbët/
Dhe frika nga egërsirat./
Kurrë nuk do të dimë se kush/
I dha botës këtë formë/
Dhe e zhyti në errësirë/
Duke përgjysmuar ditën.
Kurrë nuk do të dimë
Në cilin shekull njeriu tha
Për të kaluar në dritë.
Të tjerë krijuan mitin.
Bënë nënën e natës
Ku fati filloi të endet
Flijoi delet e zeza
Dhe gjelin që shpall fundin e saj.
I dha natës 12 orë;
Botë e pafundme, Portik stoik
Heksametri latin i dha formën
Dhe Blase Paskal frikën.
Luis de Leon pa në ‘të atdheun
Me shpirtin drithërues
Që ndiehet pashtershëm
Si një verë e vjetër
Askush s’mund të mendojë
Për ‘të pa marramendje,
Koha e ngarkoi me përjetësi.
Dhe të mendosh se nata
Nuk do të ekzistonte
Pa ato vegla të mprehta, sytë.