QAZIM SHEHU/
RIT…/
E lexuam jetën si një libër/
me frikën të mbërrinim tek faqe e fundit/
ndonëse fundin e dinim,/
me pafundësi përkundemi./
Faqe më faqe i kthehemi shpesh,
me nënvizime të mëdha,
Aty na duket se afër nesh,
Jeta ndjehet ,dhurata mba.
Sa mësohemi egër me to,
Sa na bezdisen dhe i lëmë,
Në faqe të tjera kalojmë,
Kotësinë e dhuratave ndjejmë.
Kështu gjithnjë vazhdon ky rit,
Rit i leximit të lodhur,
Pa u menduar, pa pasur frikë,
Për fundin që ka për të ndodhur…
THIKË HARRIMI
Me çelikun e saj që thinjet nga prerjet,
Thika në dorë njeriu loz.
Në lojën e saj të verbër,
Pret instiktin verbosh.
Kam parë gjithnjë si e nxjerr
Një prerës molle, një kriminel,
Gjak i harrimit i errët
Ngrihet lart si një shtjellë.
Dhe bie poshtë e na pllakos,
Si një vullkan nga qielli,
Dhe thika durimin vulos,
Në një urrejtje prej të vjelli.
DASHURIA
Po të ishim gjithnjë të dashuruar,
Dashurinë kishim me e mallkuar.
Po të ishim në zemër të saj,
Do ishim shkrirë me të pafaj.
Edhe kur i largohemi pak,
Ajo na thërret e na vë lak,
Na vë stërkëmbsha dhe leqe,
Viktima mbetemi me pengje.
Më tepër se trup mbetet dalldi,
I shpirtit që trupat shkri.
… ato mos shkrihen të rrinë në këmbë,
Largohet pak e vjen na godet rëndë
ZHVESHJE E HIJSHME
Mu në mes të një gjiri,
Rri një kokërr kalliri..
Nuk desh të copëtohej në mulli,
Erdh e mes gjirit rri.
Kafshuar me dhëmbë dëshire,
Brilant i ri prej lashtësie.
+++
Dua të të zhvesh si një kalli,
Nën natën me hënë.
Hijen madhështore të tij,
Ta vesh ty, moj hapargjendë.
A hijen tënde t`ia jap kallirit,
Me hir tundues që të çmend,
Kur vjen kokrra mes gjirit,
Plumb i ckërmitur me dhemb…
+++
Lëngu i tokës për tek kalliri,
kalliri u paqtua,
lëngu i mashkullit fluturoi tek gjiri,
Gjiri u tërbua…
+++
Kur botën zhveshim, veshim me fjalë,
Kur fjalën zhveshim e turpërojmë,
Harrojmë se jemi njerëz të gjallë,
Në sosje të moralit jetojmë…
NGJYRA
Në gjakun e bardhë të heshtjes,
Terrohet hija e një kobi të zi,
Ngjyrë e bardhë për të mos iu dorëzuar vdekjes,
Kthehet në gri…
HESHTAT
Heshtat e vështrimeve mbi kështjellë të indiferencës,
Ranë.
Në tym të epshit u kryqëzuan,
U thyen
Ti kërkoje harkëtarin,
Të hapje portën sekrete,
Ndërsa heshtat hidheshin,
Shi që s`di nga vete…
***
RAMIZ LUSHAJ/
LUTJE MBI ATLANTIK /
Kushtim D…./
Me Diellin e Mëngjezit
Po ta çoj një grusht dhè
Nga trolli i Plavë-Gucisë,
Nga Monumenti Natyror i Luftës në Nokshiq…
Nga Varri i fshehur i Masakrës së Previsë.
Vnoje në prehnin e Statujës së Lirisë.
Vrellomë Diell Atlantiku,
Si Hark Triumfi Alpin e Arbnor,
Mbi Lim e mbi Moraçë…
Po na kapicë e zeza Natë.
Due t’ja flladiti sytë Lirisë…
T’ia lajë plagët e reja Gjergj Elez Alisë…
“KRYEQYTETI” I LURËS
Nga Ramiz Lushaj/
Malet e luginat alpine i ngjasojnë njana-tjetrës
Lura në etno-histori i përnget vetëm vetëvetes.
Miq e udhëtarë i presin sikur të ishin mbretër
Po për mbret ata njofin t’vetin e askënd tjetër.
Lura – Illuri, emer i lashte, burimor nga iliret
Mendja lurase ndritë në Alpe e nëpër vitet.
Aty gjen Platon, Aristotel, Ciceron, Sokratët…
Lulojnë e thinjen në Amfiteatrin e Fjalës.
Lura -herë Mal, herë Dheu, herë Bajrak.
Njerëz e male i rrijnë kryelartë.
Lurasit në vetëqeverisje janë aristokratë.
Pleqtë si Parlament, Dhetarët si Senat.
Lura nën një kulm kulle pati edhe dy fe…
Në zemrën e vet gjithmonë vetëm një Atdhe
Nuk i them kujt se është më i bukuri në botë
Po Lura është ndër vendet më të rralla mbi tokë.
Si “Amerikë e Vogël” kjo Lura me vrri e bjeshkë
T’ardhunit nga gjithato vise aty hodhën rrënjë e degë.
Çdo fis i Lurës hyjnore e ka “Itakën” e vet.
Ata, në shekuj, e banë kit’ Lurë “Kryeqytet”.
Shqipëri Etnike, 29 maj 2014
***
PERPARIM HYSI/
1. Ku venë pulëbardhat? Ku venë?
Ku venë pulëbardhat? Ku venë?
Pse s’më marrin dhe mua me vete?
S’e shohin që jam bërë ujem?
S’e shohin që unë jam me “ethe”?
Ku venë pulbëardhat? Ku venë?
Ato që fluturojnë mbi dete
Pse s’më marrin mua e t’më çojnë
Tek mikja që ka ikur, sa vjete?
Ka vjete ajo që ka ikur,
Po mua peng më ka marrë
Për syrin e saj të ndritur
Sa herë syri im ka qarë.
Pulëbardhat ikin, fluturojnë
Nga toka unë i ndjek me sy
O shpirti im si duron?
O shpirt si nuk fluturon dhe ti?
Krahë nuk kam si Ikar
Po malli për miken më bloi
Ah, s’duron dot një kokëbardhë
Mike, moj, të dashuroj.
Tiranë, 30 maj 2014
2. U takuam përsëri
U takuam përsëri
Pas sa vitesh? Pas sa vitesh?
Unë i thinjur jam tani
Thinjur ti ( s’ke pse çuditesh?!)
U takuam përsëri
Po sa mall që zbrazëm sot
Zbrazëm mall e dashuri
Puth e puth e s’ndaheshim dot.
Malli fshehur nën sy
Mu si lumë dol nga thellësia
Pllaq e plluq unë e ti
Se vërshonte dashuria.
Dashuri që s’e zbehu koha
Por e ruajti në thellësi
Dhe regëtimë të dy nga “oha!”
Oh, nga shpirti dashuri.
Eh, se ç’vajti nga takimi
Nga takimi përsëri
E zu qiellin Përparimi
Qiellin e zure dhe ti.
Tiranë, 29 maj 2014
3. Kur vije
Kur vije sa për një konsultim
Kuptohet: diçka fshihje në thellësi
Më thoshe: – Si do t’ia bëj, Përparim?
Dhe skuqeshe sikur bëje blasfemi.
Konsultën ta dhashë sinqerisht
Dhe thashë: – Audienca mbaroi.
Po ja tek ktheheshe sërish
Dhe pyetje e “sqarime” gjithëfarësoj.
Kështu një ditë, dy apo tri
Dhe java gjithësesi kështu
Po durimi a nuk ka kufi?
Dhe skuqja vazhdonte “pupu!!!”
Një fshat që duket nuk do kallaus
Moj mike që vije për “konsultim”
Dhe unë s’jam nga ata që rrija “sus”
Pas konsultës, të mora në “provim”.
“Provimin” e dhe me sukses
“Konsulta” ia arriti qëllimit
Ia dole mbanë dhe more “lincencë”
Urime me këtë vjershë prej Përparimit.
Tiranë, 28 maj 2014
***
***
PETRIT DERRAJ – SMOKTHINA
EDHE TY TË VRANË, MOJ PËLLUMBESHË
Pëshëumbeshë, moj, që shëtit dynjanë
Që çdo ditë shpërndaje paqe
Ç`patën që të vranë, a gjeçin belanë
Si moj ta gjakosën, ty të bardhën faqe?!
Pëllumbeshë, moj, që shkon në çdo anë
Që çdo herë po lind pëllumba
O sa keq, moj, ç`patën që të vranë
Edhe përmbi ty moj derdhën plumba?!
BËJ Ç`TË BËSH, E BËMË DERMAN
Qerpikët si halë gruri
Të ndrit balli të qesh nuri.
Balli yt si hënë e plotë
Unë për ty mos s`duroj dot.
Faqe të kuqe si shegë
Mos më hidh degë më degë.
Shtai yt moj si selvi
Sytë e tu një mrekulli.
Dhe të faqia një nishan
Bëj ç`të bësh e bëmë derman.
VAGU IM I POEZISË
Vargu im i poezisë
Ngjan me pjergullën e hardhisë
Është me rrokje e me rrimë
E shpesh vjen si cicërimë
Të tërheq e të bën mik
Asnjëherë nuk të thot ik
Ka dhe maje edhe thumb
Herë të grish e herë të tund
Me shpoti e me lezet
Të qëllon po nuk të vret
S`është bombë e s`është predhë
Ngjan me pjergullën që do vjelë.
Humoristike
SELIM MËNDJEFIRAUNI
Selua gjith jetën bëri prapësira
Gjith jetën gjerdhe shkeli.
Bëri aq punëra të ndyra,
Sa sevap do bën ta mirr Exheli.
Ai kaloi gjerdhe e prishi punë,
Por… njëherë si për dreq
Atij, Selos, mëndjefiraunë
Një hu e grisi në vend të keq.
***