nga Sali Butka –
Na erdhën për Shqipërinë
prapë kohë të vrerëta;
gjithë qielli është nxirë
nga re të zeza të errëta.
Atdhetarët ngado janë
ndiqen, mërgohen e vriten:
Luigjin në mars e vranë
dhe Bajramin pas ca dite.
Xhevdetin, djalin e rrallë,
shpura sot gjer në kufi,
kaloi me zemër të vrarë
la pas mëmën Shqipëri.
Kish ardhur nga Skrapari,
Mahmudi e solli në Butkë,
veshur me rroba fshatari
me gunë mbuluar trupnë.
Një vit e ca në male
në gjurmim edhe në ndjekje,
s’u përkul e s’u tremb fare,
dhe pse dënuar me vdekje!
Vërtet Shqipëria u bë,
po ne kërkuam lirinë,
ndaj populli u ngre,
Me at Fan Nolin në krye;
Xhevdeti ish nga të parët
dhe i fundit që u thye.
Edhe kur kaloi matanë,
s’mendoi veten, as shtëpinë:
mendoi vetëm për vatanë,
kish në zemër Shqipërinë.
—————————
(Butkë, Kolonë, 1925
Kushtuar Xhevdet Deshnices
atdhetar demokrat 1896-1972
Malli per Atdhe
Nga Xhevdet Dëshinca
Në dhe të huaj po e shkoj jetën
sado natyrës i shoh stoli,
zemra e fjalët të shkreta mbetën,
se jam larg teje o mëmë Shqipëri!
Sado pranvera vjen çdo mëngjes,
fshehur këndon ai bilbil
e zbukurohet dheu për rreth,
ndihem pa ty i vetëm fill.
Pyes dallëndyshet, kur ajrin çajnë:
A e keni parë vendin tim?
Asnjë përgjigje ato s’më dhanë.
U trembën e ikën-fluturim.
.
O male të lartë, pyje e vri!
Kur dola fushës në mend u pashë,
si hijeshoni. Lot në sytë e mi…
U ktheva e vështova nga dielli ra.
O vise të bekuar, jetën më falët,
nga malli i thellë më zu lëngimi,
shpresa t’iu shoh, nuk po më ndahet.
i mjeri, mos tretem sa të vij agimi?
Nga bijtë e tu, o Shqipëri!
Kush gjuhën s’flet. Zakone e besë,
Djepin harron. Mos pastë ondi!
Në dhe të huaj, do tretej si vesë…
Tek ty dikur më ka rënë koka,
Nuk kam veç teje as mëm as at,
Më thërret qielli në ato toka,
Do vij të vdes pranë gurit të thatë.
Volos, Greqi, prill 1927