Naum Prifti/
Në bregoren e livadhit qe një lis të cilit nuk ia mbanin mend moshën ngaqë dukej sikur kishte qenë aty jetë e mot. Qe i lartë, i hijshëm dhe i fortë. Zemrën e kishte tepër të madhe e të hapur. Aty mund të futeshin njerëz të mirë dhe fëmijët, të cilët i donte shumë. Nëpërmjet zemrës së tij të hapur tejpërtej mund të shihje qiellin e kaltër, retë e bardha, manushaqet e muzgut, xixëllimën e yjeve.
Ishte i gjerë, me gunga e kore të plasaritur; shumë herë shqota e kishte shtyrë po s’kish mundur ta rrëzonte se rrënjët qenë pleksur me dheun e tokës që e kishte rritur.
Oh, si gjëmonte gryka e tij kur sokëllinin erërat e ftohta të lindjes, si i priste trimërisht ngricat e dimrit, rreshjet e dëborës, shqotën e furishme. Pranverës gëzohej e tundte krelat e gjelbra duke përshëndetur diellin kur çilte syrin nga maja e malit me gëzimin e një fëmije. Gazi i lisit ishte i çiltër, ashtu si edhe zemërimi i tij. Kur qielli dërgonte mjegull, ajo e mbulonte një hop, po sapo mjegullën e shtynte era, ai përsëri ishte aty në bregoren e tij.
Dëgjonte çuçurimat e zogjve në degë, mbante vesh kalimtarët, shihte milingonat që ngjiteshin e zbrisnin lëvores së trashë dhe thoshte: “Pa çka, le të marrin dhe ato ushqim.” Veç kur zhuzhitnin mushicat, ato s’mundej t’i duronte.
Dimret kalonin e ai po aty. Ndërronte gjethet dhe mbetej gjithmonë i veshur. Druvarët, që kalonin afër tij, e shihnin si një zgërbonjë që rrinte kot në këmbë nga kohët e moçme pa e parë se trupi i tij ushqehej nga toka dhe fletët që binin në dhe, e bënën atë të pjellshme. Druvarët shanin lendet e tij se u dukeshin të forta e të athta. Ata donin t’u gjenin punë sëpatave.
Druvarët nuk mundën ta rrëzonin, pleqëria po, e mundi këtë pranverë. Dhe kur u rrëzua dhe në bregore nuk shihej më trupi i tij e panë sa i madh kishte qenë. Edhe për ne që ishim mësuar me hijen e tij, dhe na dukej se do ta shihnim përjetë aty, me fletët që hapeshin mbi tokën e butë si duar, me vathën e lendeve që tundeshin në ajër, kur një mëngjes nuk e pamë më, zbrazëtia u zgjatua deri në zemrat tona.
S’ është më…
Prill 27, 1982 – Prozë poetike shkruar në sallën e Bibliotekës Kombëtare, Tiranë, pas ceremonisë së varrimit të Profesor Skënder Luarasit.
PS: Përzgjedhur nga familja, ky krijim sot i përshtatet mirëfilli Naum Priftit.